เจ้าหญิงสุดซ่า กับ เจ้าชายสุดป่วน

ลำดับตอนที่ #2 : princess..vs.. prince :+:2:+:

เคร้ง  !!

                เสียงปะทะกันของดาบที่หนักหน่วงและรวดเร็ว  เฟเรียนาเบี่ยงตัวหลบอย่างคล่องแคล่วเมื่อคมดาบของคู่ต่อสู้ฟันฉับลงมาก่อนที่นางจะฟันโต้ตอบกลับไปด้วยอารมณ์คึกคะนองอย่างขีดสุดเมื่อเจอคู่ต่อสู้ที่สูสีกัน

                เฟเรียนาเยื้องก้าวอย่างรอจังหวะ  ขณะที่คู่ต่อสู้ก็กำลังจับท่าทีของนางเช่นกันก่อนที่จะพุ่งเข้าปะทะอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว  เฟเรียนาตั้งดาบรับเกือบไม่ทัน  ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบอีกครั้งเมื่อดาบพุ่งสวนมาอีก

“ท่านนี่  ฝีมือไม่เบาเลยนะ  ท่านเนปา” เฟเรียนาพูดขึ้นหลังจากฟาดดาบใส่อีกครั้ง

“ขอบพระทัย  กระหม่อม”  ชายผิวขาวสะอาด  นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกาย จมูกโด่งเป็นสัน  ผมสีดำสนิท  ดูๆแล้วคงรุ่นราวคราวเดียวกับนางตอบกลับมา

“เราไม่เจอคนมีฝีมืออย่างท่านมานานแล้ว” เฟเรียนายังคงพูดต่อ

เนปาและเฟเรียนาผลักกันรุกและรับโดยไม่มีใครอ่อนขอให้กัน  ครูฝึกหนุ่มก็ไม่คิดจะอ่อนข้อให้เพราะเป็นคำสั่งของเจ้าหญิงคู่ต่อสู้ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะสนุกสุดๆ กับการฟันดาบอย่างหนักหน่วงชนิดที่ชายชาติทหารบางคนยังต้องยอมศิโรราบให้

“เจ้าหญิงจะพักก่อนรึป่าว พะยะค่ะ” เนปาถามขึ้นขณะที่รับดาบเงื้อฟันลงมาอีกครั้ง

“ก็ดีเหมือนกัน  เราก็ชักจะเหนื่อยแล้ว” เฟเรียนาพูดและเก็บดาบเข้าปลอกอย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขึ้นมาซับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า

“สรุปว่า รอบนี้เราเสมอกัน” เฟเรียนากล่าวยิ้มๆ

“พะย่ะค่ะ  “ชายหนุ่มตอบสั้นๆ

“ท่านเป็นคนเมืองไหนกันล่ะท่านเนปา” เฟเรียนาถามพร้อมหยิบน้ำขึ้นมาดื่มดับกระหาย

“หม่อมฉันเป็นคนนครเนวาล  พะยะค่ะ”  เนปาตอบ

“อ้อ  เนวาลเมืองนักรบน่ะหรอ”เฟเรียนาถามต่อ

“พะย่ะค่ะ”

“แล้วเมืองของท่านมีที่ไหนน่าเที่ยวบ้างล่ะ”เฟเรียนาซักต่อด้วยความกระหายใคร่รู้ที่ปิดไม่มิด

                เนปามีความรู้สึกว่าเจ้าหญิงเฟเรียนาคนนี้ดูไม่ถือองค์อย่างคนใหญ่คนโตทั่วไป ดูจะเป็นกันเอง ช่างซักถาม แถมฝีมือดาบที่เยี่ยมยอดอย่างหาใครเปรียบไม่ได้  ถ้าเทียบกับนักดาบแห่งเนวาลนั้นอาจจะอยู่ลำดับต้นๆยังว่าได้

“ก็มีหลายที่พะย่ะค่ะ”  เนปาตอบ

“แล้วสินค้าส่วนใหญ่เนี่ยจะเป็นพวกอาวุธจริงรึป่าวน่ะ”เฟเรียนายังคงถามต่อด้วยความสนอกสนใจ

“พะย่ะค่ะ  นครเนวาลผลิตอาวุธเป็นอาชีพหลัก ประชากรส่วนใหญ่เป็นช่างตีดาบพะย่ะค่ะ    ดาบดีๆ  หลายด้ามก็มาจากนครเนวาลเนี่ยแหละพะย่ะค่ะ” เนปาอธิบายยาวยืด

“น่าสนใจ   น่าสนใจ  ท่านรู้มั้ยว่านครเนวาลเนี่ย เป็นเมืองที่อยากจะไปมากที่สุดเลย “ เฟเรียนากล่าวด้วยสายตาเพ้อฝัน

                เนปาพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้เล็ดลอดออกมาได้ยากมากเมื่อเห็นท่าทางเพ้อฝันของเจ้าหญิงเบื้องหน้าที่ยังคงพูดเจื้อยแจ้วถึงเรื่องอาวุธชิ้นนั้นชิ้นนี้  และยังคงพยายามหาเรื่องซักถามอยู่เรื่อยๆ

“ขำอะไรน่ะท่านเนปา  “เฟเรียนาทำปากยื่นเมื่อหันมาเห็นเนปาพยามยามกลั้นหัวเราะ”

“เปล่า กระหม่อม” เนปาตอบทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่

“ฮึ  อย่าให้ข้ารู้ละกัน” เฟเรียนาแจกค้อนให้ครูฝึกหนุ่ม

“แล้ว  ท่านถนัดอาวุธชิ้นไหนที่สุดล่ะ  แต่ไม่น่าถามเลยนะ  หลังจากที่เห็นฝีมือดาบของท่าน” เฟเรียนากล่าวกลั้วหัวเราะ

“คงจะเป็นธนูกระหม่อม” เนปาตอบ

“ว้า  งั้นเราก็เดาผิดล่ะสิเนี่ย” เฟเรียนาทำท่าเหมือนเสียดายอย่างเต็มประดา

“งั้นเราขอดูฝีมือการยิงธนูของท่านซักนิดจะได้มั้ย  เอาไว้เป็นบุญตา “ เฟเรียนากล่าวกลั้วหัวเราะ  ก็แน่ล่ะ สำหรับนางแล้ว ไม่ว่านักธนูคนใด  จากแคว้นไหน ยังไม่มีใครมีฝีมือเท่าคนๆหนึ่งที่นางรอคอยการกลับมาเลยสักคน

“มิอาจ  กระหม่อม  หม่อมฉันไม่ได้มีฝีมือขนาดนั้นหรอก พะย่ะค่ะ” เนปาตอบด้วยท่าทางนอบน้อม”

“ไม่ต้องเลยท่าน  ขนาดฝีมือดาบที่ท่านว่าท่านไม่ค่อยถนัด ยังร้ายกาจขนาดนี้  แล้วธนูที่ท่านว่าถนัดมันต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว ให้ข้าได้เห็นเป็นบุญตาไม่ได้หรือไง” เฟเรียนาพูดเย้าแหย่

“มิได้กระหม่อม”

“ถ้างั้น  ท่านก็แสดงให้เราดูซักทีสิ อยากเห็นจะแย่แล้ว” เฟเรียนากล่าวต่อ

“พะย่ะค่ะ “ เนปาตอบก่อนจะเรียกธนูขึ้นมาอยู่ในมืออย่างง่ายดาย

“ว้าว  ธนูท่านสวยจังเลย” เฟเรียนาพูดพร้อมรับธนูคันงามที่ครูฝึกหนุ่มส่งมาให้ก่อนจะสังเกตดูรายละเอียดของคันธนูในมือ

“คันธนู ทำจากไม้โมดัส  ที่มีอยู่ที่เดียวคือ ชายแดนนครเนวาล  เหมาะจะทำอาวุธเพราะความแข็งแกร่งของเนื้อไม้  “ เนปาอธิบายให้เจ้าหญิงตรงหน้าที่กำลังพลิกดูรายละเอียดอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ว้าว  “ เฟเรียราอุทานออกมาด้วยความพอใจที่ได้รับความรู้นอกเหนือจากในตำราที่นางเคยอ่านเจอ

“ไหนท่านลองโชว์ให้ดูซักนิดจะได้มั้ย  เราตื่นเต้นจะแย่แล้ว” เฟเรียนาพูดรัวเร็ว

“เนปาเห็นลักษณะท่าทางก็อดยิ้มนิดๆกับนิสัยที่ดูคล้ายเด็กของเจ้าหญิงเบื้องหน้าไม่ได้  ก่อนที่จะรับธนูคันงามคืนจากเจ้าหญิง นำมาถือในท่าที่เหมาะก่อนที่จะน้าวสายธนูจนสุดล้า พร้อมยิง  เฟเรียนางงงเมื่อเห็นครูฝึกที่ยืนน้าวสายธนูโดยไม่มีลูกธนูสักอัน  ก่อนที่นางจะได้เอ่ย ปากถามในข้อสงสัยเนปาก็ปล่อยสายธนูออกด้วยความรวดเร็ว

     จึ๊ก !!!

                ลูกธนูจำนวน  3 ดอก ปักตรงใจกลางของเป้าที่เป็นจุดหมายอย่างสวยงามตรงตำแหน่งเดียวกันราวกับจับวางไม่มีผิด

“ธนไร้ศร “ เฟเรียนากล่าวออกมาด้วยความทึ่ง

“ท่านได้มันมายังไงน่ะ” เฟเรียนาถามด้วยความสงสัย

“เป็นของสืบทอดกันมา  กระหม่อม” เนปาตอบสั้นๆ

“งั้น ท่านก็ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ที่มีธนูในตำนานไว้ครอบครอง”

เนปาไม่ทันได้กล่าวอะไร ก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อน

“เจ้าหญิงเพคะ ท่านเจดาเนียให้มาทูลเชิญ เพคะ “นางกำนัลกล่าว

“อีกแล้ว”  เฟเรียนากล่าวด้วยท่าทางขัดใจเมื่อมีคนมาขัดจังหวะการสนทนาในสิ่งที่น่าสนใจอย่างยิ่ง

“พี่เนี่ยนะ  สงสัยจะให้เราไปเย็บอะไรอีกล่ะสิ  ใช่มั้ยล่ะ” เฟเรียนาหันไปถามนางกำนัลที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“มิทราบได้ เพคะ” นางกำนัลตอบ  หน้าเจื่อนๆ

“ก็ได้  ไปบอกพี่นะ  ว่าเดี๋ยวเราตามไป “เฟเรียนาตอบแบบไม่เต็มใจนัก

“เพคะ  “ นางกำนัลรับคำสั่งก่อนจะเดินออกจากโรงฝึกไป

“เฮ่อ เบื่อจริงๆเลย  เมื่อไหร่พี่ฟาเรียสจะกลับมาซะทีนะ”เฟเรียนาบ่นพึมพำกับตัวเอง

“งั้นเราไปก่อนนะ  ไว้วันหลังจะมาใหม่   ไม่งั้นมีหวังเราได้โดนบ่นจนหูแฉะแน่” เฟเรียนาพูดพลางเอามือจับหูทั้งสองข้าง

“พะย่ะค่ะ  “เนปารับยิ้มรับคำเมื่อเห็นเฟเรียนาทำท่าทางเบื่อเต็มที

“แล้วท่านต้องเล่าเรื่องทีเล่าค้างของวันนี้ให้เราฟังต่อด้วย” เฟเรียนาหันมาพูดต่อ

“ได้พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเล่าทุกอย่างที่กระหม่อมรู้ให้เจ้าหญิงฟัง” เนปาตอบด้วยท่าทางนอบน้อม

“จริงๆนะ  ท่านพูดแล้วห้ามคืนคำล่ะ” เฟเรียนาพูดด้วยความดีใจ

“เออ  อีกอย่าง  ท่านไม่ต้องเรียกเราว่าเจ้ายงเจ้าหญิงอะไรหรอก  เรียกหญิงเฉยๆ ก็ได้ "เฟเรียนากล่าว

“มิบังอาจ  กระหม่อม “เนปาตอบ

“ก็ได้  เราไม่อยากบังคับใคร งั้นเราไปแล้วนะ  แล้วจะรีบมาใหม่”เฟเรียนาพูดพร้อมเก็บดาบที่วงไว้ข้างตัวขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากโรงฝึก  ทิ้งให้ครูฝึกหนุ่มมองตามเจ้าหญิงที่ดูไม่สมหญิงอยู่เบื้องหลัง