รักแสบซ่าของยัยเอ๋อ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

  “คนสวยตื่นได้แล้ว  ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” นาฬิกาปลุกบอกเวลา 6.00 น.

               “โอ้ย ขออีก5นาทีนะ”  ฉันกดปิดนาฬิกาปลุกที่มันส่งเสียงดังปลุกฉัน

5       นาทีผ่านไป 

10 นาทีผ่านไป

20 นาทีผ่านไป

30 นาทีผ่านไป

               “โอ้ย  นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ยะ” ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกันเอื่อมมือไปหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู และฉันต้องตกใจสุดขีดเมื่อนาฬิกามันบอกเวลา  6.30 น.

          “เฮ้ยยยยย!!!!!!!!!!!! ตายแล้วช้านนนนนนนนนนน   สายแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วฉันจะทำอะไรก่อนดีเนี่ยะ   ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆ            ฉันต้อง   อาบน้ำก่อนๆๆๆๆๆๆ” แล้วฉันก็รีบลุกจากที่นอนวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

                “โอั้ย  อะไรว่ะลืมจนได้” ฉันลืมอะไรหนะ ฉันมาอาบน้ำแต่ดันลืมหยิบผ้าเช็ดตัวมาด้วยหนะสิ ฉันนะฉันทำไมเกิดมาต้องขี้หลงขี้ลืมอย่างนี้ก็ไม่รู้  ยิ่งรีบนะยิ่งลืม ไมรู้เป็นอะไร เดี๋ยวสักวันได้ลืมชื่อตัวเองหรอก  แต่นะคนเรา ถ้าถึงขึ้นลืมชื่อตัวเองคงมากไปแล้วใช่ปะละ  ฉันยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกน่าสบายใจได้ ก็ฉันมันนางเองนี่นา  อิอิ ( รีบไม่ใช่หรอยะหล่อนแพล่มอะไรอยู่ได้ ไหนบอกสายแล้วไง ----------ผู้เขียน) 

                เชื่อหรือเปล่าว่า ฉันใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวเพียง 20นาท็เรียบร้อย  จะบอกว่าฉันเก่งละสิที่สามารถทำได้ ไม่ต้องชมหรอกน่า ฉันรู้ตัวดีว่าฉันมันเก่ง  เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย ฉันก็มุ่งหน้าออกจากบ้าน เพื่อไปมหาวิทยาลัย

                 หลายคนคงสงสัยละสิว่าฉันเป็นใครมาแพล่มอะไรอยู่ได้ใช่ปะละ  ฉันชื่อ นางสาว พิมลวรรณ   ภัคดีศิริวงศ์ ใครๆก็เรียกฉันว่าปาตี้  ชื่อน่ากินอะดิ เฮ้ยเดี๋ยวนะรถเมล์มา

                “รอด้วยค่ะ ไปด้วยคน”และแล้วฉันก็สามารถเบียดผู้คนขึ้นมายืนบนรถเมล์ได้   อะต่อๆๆๆๆๆ ตะกี้ถึงไหนแล้วนะ  อ้อ !คิดออกแล้ว ปีนี้ฉันเรียนมหาวิทยาลัยปีแรกจ้า  ดีใจกะปาตี้ป่าว  อยากรู้ละสิว่าคนน่ารักๆอย่างฉันจะเรียนคณะอะไร

                  “โอ้ยยยยยยย ใครมันเบียดฉันหนักหนานะ อึดอัดจะแย่”  ฉันบ่นคนเดียวในใจอะ บ่นเสียงดังไม่ได้เดี๋ยวโดนไล่ลงจากรอะนะ    อะต่อๆๆๆ  คนน่ารักอย่าฉันเชื่อปะว่าฉันติดคณะนิเทศอะ เฮ้ออ ใครๆเค้าบอกว่าคนที่ติดคณะนี้ไม่น่าตาดี ก็ต้องมีความสามารถ ฉันยังงงๆอยู่เลยว่าฉันติดมมาได้เพราะอะไร ความสามารถก็ไม่มีอะไรโดดเด่น หน้าตาก็ไม่โดดเด่นอีกเหมือนกัน แต่ฉันคิดเสมอนะว่าฉันมันคนน่ารัก

                   “เฮ้อ ถึงซะที” ในที่สุดฉันก็มาถึงมหาวิทยาลัยจนได้  เดี๋ยวนะนี่มันกี่โมงแล้วอะ

            “เฮ้ย 8.30 น. แล้วหรอเนี่ยะ โอ้ยอะไรกันนะฉัน   ฉันเรียน8.30  แล้วนี่มันได้เวลาเข้าเรียนแล้วนี่นาแต่ฉันเพิ่งอยู่หน้ามหาลัยนี่นะ” ฉันบ่นไปและเดินแกมวิ่งเข้าไปในมาวิทยาลัย เพื่อหาตึกเรียน

                   “แล้วตึกเรียนฉันมันอยู่ไหนเนี่ยะ มาก็สายแล้วยังหาตึกเรียนไม่เจออีกฉัน” ฉันเดินไปก็เอาตารางเรียนออกมาดู ตาฉันก็ดูตารางเรียนส่วนขาฉันเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาก็เดินไปด้วย

                   “โอ้ย!!!!!!  เดินไม่ดูคนบ้างรึไงว่ะ”ฉันร้องได้แค่นั้นเพราะตัวฉันล้มลงไปกองกันพื้นเรียบร้อย

                   “แล้วใครใช้ให้เธอก้มหน้าก้มตาเดินยัยเซ่อ”เสียงใครอีกคนที่ไม่ใช่สียงของฉันตอบกลับมา

             “คนยิ่งรีบๆอยู่ขวางทางอยู่ได้ยัยเอ๋อ  มองหน้าฉันอีกนะยัยเอ๋อ  ผูเหญิงอะไรใสวยแล้วยังเอ๋ออีก” มันด่าฉันจบมันก็เดินหนีฉันไป โดยไม่รอให้ฉะฃันได้โต้ตอบอะไรมันเลย

                   “ไอบ้าเอ้ย” ฉันพูดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องรีบลุกขึ้น เพราะอะไรหนะหรอก็เพราะผู้คนเริ่งมองฉันแล้วหนะสิว่าฉันลงไปนั่งทำบ้าอะไรตรงนี้

                   “แฮ่ะๆๆๆๆ” ฉันได้แต่หัวเราะแหยๆออกไปกลบเกลื่อน และรีบไปจากตรงนั้น  ใครมันจะให้อายชาวบ้านเค้าอะ 

                     และฉันยังพยายามเดินหาห้องเรียนของฉันต่อไป จนในที่สุดฉันก็หาห้องเรียนฉันเจอจนได้ และฉันได้ขออนุญาติอาจารเข้าไปนั่งเรียนในห้องเรียน

                    “อาจารย์ค่ะ ขออนุญาตคะ” สงสัยฉันจะพูดเสียงดังเกินไปนะ รู้สึกว่าห้องทั้งห้องเงียบกริบ และทุกคนก็หันหน้ามามองฉันใหญ่เลย  แล้วฉันจะทำไงต่อดีเนี่ยะ

                    “มีอะไรหรือเปล่า” อาจารย์ถามฉันกลับมา ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย  จนทำให้ฉันรู้สึกประหม่า

                    “ใช่วิชาการพูดเบื้องต้นหรือเปล่าคะ คือหนูมีเรียนวิชานี้แต่หนู..........”ฉันพยายามจะพูดต่อไปอีกมากมายแต่ดีนะที่อาจารย์บอกให้หยุดซะก่อน

              “พอๆๆๆ เธอมาถูกห้องแล้ว ไปหาที่นั่งไป” อาจารย์บอกฉันอย่างตัดรำคาญ

                      ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างผู้หญิงหนึ่งไม่อยากบอกเลยว่าเธอสวยมั๊กมาก จนฉันอายเลยอะ ขนาดฉันเป็นผู้หยิงแท้ๆยังคิดว่าเธอสวยขนาดนี้แล้วพวกผู้ชายละจะคิดยังไง ฉันยิ้มให้เธอคนนั้น และเธอก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างไม่ถือตัวเหมือนพวกคนสวยทั่วไป

                      “เธอชื่ออะไรหรอ” เธอคนนั้นถามฉัน พร้อมรอยยิ้มจริงใจ

                      “เราชื่อปาตี้ ค่ะ แล้วเธอละชื่ออะไรหรอ”ฉันตอบคำถามเธอพร้อมกับถามกลับบ้าง

                      “จีน่า เรียกเราจีเฉยๆได้จ้า” เธอตอบกลับมาพภร้อมรอยยิ้มสดใส (นี่ผู้แต่งขา ทำไมให้เพื่อนนางเอกสวยกว่านางเอกขานาดนี้ละค่ะ น้อยใจนะคะ--------ป่ตี้เองคร่า) แต่ไม่เป็นไรค่ะ ปาตี้รับได้คะมีเพื่อนน่ารักขนาดนี้รับได้ทุกอย่าง และแล้วเวลาเพียงไม่นาน ก็ทำให้เรา 2 คนกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน   ก็ไม่ให้สนิทกันได้ไงละคะในเมื่อเรา 2 คน อยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลาที่อยู่มหาวิทยาลัยเลย  จีน่าเป็นคนดีมากเลยนะรู้ป่าว  จีน่า คอยช่วยเหลือเราตลอดเลย  เวลาทำงานกลุ่มเราก็อยู่กลุ่มเดียวกัน  จีน่าไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนในห้องนักหรอกเพราะหลายคนมองว่าจีน่าหยิ่ง  แต่เราว่าจีน่าไม่เห็นจะหยิ่งตรงไหนเลย  ออกจะเป็นคนตรงๆด้วยซ้ำไป คิดยังไงก็พูดแบบนั้น

              “ปาตี้คิดอะไรอยู่จ้า เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันเหอะ” เหงปะละบอกแล้วปาตี้ออกจะเป็นคนดี

             “จ้า ก็ไปสิจ๊ะตี้หิวแล้วเหมือนกัน” ฉันตอบกลับไปพร้อมกับเก็บหนังสือเรียนบนโต๊ะ  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาจารย์เพียงแข  ท่านจะสามารถสอนได้นานขนาดนี้ ช่างอดทนจริงๆ ก็ปกติจะเคยเรียนกันอย่างมากก็2ชั่วโมงใช่ปะ แต่นี่อาจารย์ท่านแถมมาอีกเกือบชั่วโมง อะ ดีนะที่ตอนเช้ามีเรียนแค่วิชาเดียว ไม่งั้นมีซวยแน่ๆ สงสัยอาจารย์สอนชดเชยที่ฉันมาสายเมื่อเช้า ชัวเลย  ท่ำไมถึงคิดอย่างนั้นหนะหรอก็เมื่อเช้าฉันมาสายเกือบชั่วโมงเหมือนกันหนะสิ นี่ก็คือการเรียนคาบแรกของวันนี้ก่อนที่จะไปทานข้าวเที่ยงและมมาเรียนต่อภาคบ่ายอีก1วิชา ก่อนจะไปรวมตัวกันที่หน้าภาคตามที่รุ่นพี่นัดไว้ในตอนเย็น

              “โอ้ยยยย ใครมันชนฉันอีกแล้วเนี่ยะ เฮ้ย นี่นายอีกแล้วหรอ เมื่อเช้าทีหนึ่งแล้วนะตาบ้า จะตามมาจองร้างจ้องผลาญฉันไปถึงไหนนะไอบ้าเอ้ย”ฉันด่าตานั่นไปเป็นชุด  แต่มันกลับตอบมาสั้นๆ

              “เธออีกแล้วหรอยัยเอ๋อ”ฉล้วมันก้เดินหนีฉันไป

              “เฮ้ยยยแน่จริงอย่าหนีดิ ชนคนอื่นเค้าแล้วไม่รู้จักขอโทษนะนายอะ ไอคนไม่มีมารยาท ไอคนเฮ็งซวย ไอคนเส็งเคร็ง ไอๆๆๆๆๆโอ้ยฟังก่อนดิว่ะ”

             “นี่เธอรู้จัก อาตี้ ด้วยหรอ รู้ปะเค้าออกจะป๊อบนะ” แล้วยัยจีน่าก็แพล่มถึงสรรพคุณของนายนั่นให้ฉันฟัง

              “เปล่าอะ ไม่ได้รู้จักแค่มันเดินมาชนชั้นมะเช้าอะ” ฉันตอบกลับไป แต่ยัยจี กลับโวยฉันกลับอะ

              “นี่เค้าชื่อ อาตี้ ยะ ไม่ได้ชื่อมัน เรียกให้ถูกๆหน่อยเธอนี่”

              “ชื่ออะไรนะ ชื่อ ตาตี่ หรอ คนบ้าอะไรว่ะชื่อ ตาตี่ พ่อแม่ตานี่ไม่มีชื่ออื่นตั้งให้ลูกแล้วหรือไงนะถึงได้ตั้งชื่อลูกว่าตาตี่” ฉันบ่นกลับบ้าง แต่รู้สึกว่ายัยจีทำท่าเหมือนคนอยากฆ่าตัวตายยังไงไม่รู้อะ หรือฉันพูดอะไรผิดหว่า ก็เปล่านี่นา  แล้วฉันก็เดินนำหน้ายัยจีออกจากห้องเรียนมา  เพื่อไปโ รงอาหารอะนะ แล้วยัยจีก็ทำท่าเหมือนจะอธิบายอะไรสักอย่างกับฉันแต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ จนยัยนั่นหมดควมพยายาม และเดินตามฉันมาแต่โดยดี  

              “ทำไมโรงอาหารคนเยอะอย่างนี้อะจีน่า” ฉันบ่นกับจีน่า

              “ไม่รุ้ดิ เค้าอื่นเค้าคงหิวเหมือนเราละมั้งเค้าถึงได้มาทานพร้อมๆเราอย่างนี้อะ”ยัยจีน่าตอบฉันมา ตอบอย่างนี้ไม่ตอบก็ได้นะเพื่อน  และฉันก็ได้รู้ว่าเพื่อนฉันมันกวนใช่ย่อยนะ  และแล้วเรา 2 คนก็หาที่นั่งจนได้ อาหารมื้อกลางวันของเราก็จบลงด้วยดีไม่มีเหตูร้ายใดๆเกิดขึ้น