คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2 : จุดเริ่มต้นเล็กๆ
หลังจากที่ตาซินมาส่งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่มีเบอร์ที่คุ้นเคยโทรหา ไม่มีข้อความ ไม่มีอะไรเลย!
ไหนล่ะที่บอกจะโทรหาT_T ฉันคิดไปพลางเช็ดผมที่เปียกไปด้วยหยอดน้ำจากการสระผม ฉันเป็นคนอาบน้ำมานมาก ทำอะไรก็อืดอาด=.= จึงเป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องตื่นเช้ามากๆเพื่อจะไปโรงเรียนให้ทันเวลาแบบคนอื่นๆน่ะสิแต่นี่ไม่ใช่ประเด็น!ประเด็นคือไหนคือคำว่า เดี๋ยวโทรมา ล่ะฮะ-[]-?
:+: เชสส์ จุ๊บๆ :+:
ฉันก้มลงไปมองพร้อมรีบกดรับสายด้วยความเร็วแสงทันทีที่มีเสียงรอสายเข้ามาไม่ถึงสองวินาที- -
“ว่าไงเชสส์?”ฉันพยายามพูดให้เสียงเป็นปกติที่สุดแต่ในใจฉันมันเต้นตึกตักและดีใจมากที่เขายังรักษาสัญญาเอาไว้
“ไม่มีอะไรนี่ แค่โทรหาเพราะคิดถึงไม่ได้หรอ-_-”เชสส์พูดเสียงเรียบแต่ก็ทำให้ฉันยิ้มไม่หุบทุกครั้งที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะหรือตลอดหกปีเมลล์ห้ามเชสส์ล่ะ หืมมมมม?”ฉันลากเสียงยาวยียวนใส่คนที่อยู่ในสาย
“เปล่านี่เนอะแต่ถ้าบางเรื่องไม่ห้ามก็ไม่แน่นะ หึๆ^^”เขาพูดพร้อมหัวเราะในลำคออย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า ฉันเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้จัง=_=*
“อีตาลามก-///-!!!”ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความเขิน
“อะไรเล่าพี่หมายถึงเรื่องเที่ยวต่างหาก โว๊ะ!”เชสส์พูดแค่นหัวเราะ เขาจงใจทำให้ฉันหน้าแตกใช่ม๊าย=[]=!?
“ก็…ก็เมลล์ ก็…”
“โอ๋ๆพี่ล้อเล่นนะหมีน้อยของเค้าอย่าโกรธนะ-3-”
“ไอ้หมึกหลอดแกล้งหมีน้อยT^T”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“เฮ้ย!หมีน้อยๆตั้งสติดีๆนะ หายใจลึกๆคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่เอาไว้ ทำใจดีๆไว้นะหมีน๊อย>[]<”
“เอิ่ม…ไอ้หมึกหลอด=_=”ฉันพูดเบาๆด้วยความเหนื่อยใจในความบ๊องของแฟนแสนน่ารักของฉัน ไม่เป็นไรหรอกหกปีแล้ว…ฉันชิน!
“ฮือๆหมีน้อย อย่าเพิ่งจากเค้าไปนะ เค้ายังไม่ทันหาแฟนใหม่เลยน้องกิ๊บซี่ที่เค้ากิ๊กอยู่ก็บอกเลิกไปแล้วนะ แล้วแม่ของลูกเค้าอ่ะ แล้วน้อง’บู้บี้’ลูกของเราอ่ะ?ไม่เอานะ เค้าไม่อยากหาภรรยาคนใหม่น๊า!”เชสส์ยังพูดเพ้อเจ้อไม่หยุด เพ้อจนพูดเรื่องในอนาคตที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะคิดเรื่องนี้เหมือนกัน=///=
“นี่ น้อยๆหน่อยเหอะย่ะ เมลล์ไม่ได้จะตายนะ=_=”ฉันพูดแบบเนือยน้อยๆ
“อ่าวหยอ=w= นึกว่าจะตายแล้ว ฮุฮุ”ชายหนุ่มผู้(แกล้ง)โง่เง่าคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนฉันพูดแบบเขินอาย(น่าอายตรงไหนเนี่ย-[]-?)
“เอ๊ะ!เดี๋ยวนะเชสส์…หึหึ”ฉันพูดขัดพร้อมหัวเราะชั่วร้ายออกมา
“ห…หา?อะไรหรอคร้าบ^^’?”เชสส์พูดด้วยเสียงติดๆขัดๆพร้อมหัวเราะแห้งๆ
“น้องกิ๊บซี่ที่เชสส์พูดถึงหมายถึงใครหรอ^^?”ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่กัดฟันกรอด
“เอ่อ…เอิ่ม…คือ…”
“กิ๊บซี่ คือ ใคร!?”ฉันพูดด้วยเสียงแข็งพร้อมขึ้นเสียงนิดๆ
“ง่า…อย่าขึ้นเสียงใส่เค้าจิ เค้ากลัว กระซิกๆT^T”เชสสิพูดเสียงออ้นเบาๆพร้อมซาวด์สะอื้นที่ดูน่ามันไส้เสียงเหลือเกิน
“ก็สัญญาแล้วไงเล่า…มีใครน่ะมีได้ แต่อย่าเอามาพูดให้ได้ฟังอย่าควงให้ได้เห็น ไม่ชอบนะ-*-”ฉันพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเล็กน้อย
“ครับผม สัญญา>O<!!!”เชสส์พูดด้วยเสียงขะมักเขม้น
“อือ สัญญารอบที่สองแล้วนะว่าห้ามเข้าใจคำว่าห้ามนะ-^-”ฉันพูดย้ำให้เชสส์ฟังด้วยอีกรอบ
“อื้อ เข้าใจสิ ทำไมพี่ถึงจะไม่เข้าใจเล่ายัยหมีน้อยของหมึก>_O”ฉันฟังจากน้ำเสียงแล้วเชสส์คงมั่นใจกับคำสัญญานี้น่าดูเลย ฮ่ะๆหกปีที่แล้วเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม สัญญาของฉันกับเขามันเกิดขึ้นมาเมื่อปีสองปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันไปเจอเชสส์กับผู้หญิงคนอื่นแล้วฉันก็ทะเลาะกับเขาจนไม่พูดกันเกือบสองเดือน แต่เพราะฉันใจออ่นจึงยอมตกลงทำข้อตกลงสัญญาอะไรแบบนี้ แต่มันก็ดีทำให้ฉันสบายใจไปอีกเปราะหนึ่ง ถึงแม้บางเวลาที่คบกันฉันกับเขาจะดูห่างไปบ้างในตอนที่ฉันเรียนไฮต์สคูล เขาเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยคบกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะลดความรักที่เขามีต่อฉันและฉันก็เป็นที่หนึ่งของเชสส์เสมอ…
“งั้นพี่ไม่รบกวนหมีน้อยแล้วนะกลัวหมีน้อยจะเป็นหมีแพนด้า อร้าง~>.<”เชสส์พูดไปขำไป
“งั้นรีบวางสายเลยนะ ไอ้หมึกหลอดบ้า!”ฉันจะรีบกดวางสายแต่ก็มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์แผ่วเบา…
“เค้ารักตัวเองนะ จุ๊ฟๆ>w<”มันทำให้ฉันยิ้มได้อีกแล้ว… มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง มันเริ่มมาจากตรงไหนนะที่ฉันรู้จักเขา โลกมันกลมหรือเพราะพรหมลิขิตกันนะ ฉันทำบุญด้วยอะไรนะถึงได้เจอกับเขา…ฉันโชคดีที่สุดที่ได้เจอเขา’เชสส์’คนนี้J
เมื่อเจ็ดปีก่อน….
ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมธัญชปัญญาพิทยา ฉันสอบเข้าด้วยคะแนนที่ไม่สูงและไม่ต่ำจนเกินไปแต่ก็ได้จับผลัดจับผลูมาอยู่ห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องคิงส์จนได้ ฉันเดินเข้ามาพ้นจากหน้าประตูโรงเรียนเข้ามาเผชิญหน้ากับอาคารโรงเรียนที่สูงใหญ่ที่ตั้งเรียงรายกันของโรงเรียนแห่งนี้และนักเรียนนับร้อยนับพันที่ต่างเดินเข้ามาในโรงเรียน ฉันมองไปรอบๆอีกครั้งพร้อมยืนจังก้าอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ
“นี่เธอ!ยืนจังก้าอ้าปากหวออยู่นั่นแหละ ไม่เคยเห็นก็ไหว้ซะสิ”เสียงเด็กผู้ชายเสียงเริ่มแตกหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นจากด้านหลังฉัน เหมือนเขาพูดกับใครสักคน
“???”ฉันหันไปมองด้วยดวงตางุนงง เขาพูดกับใครนะ กับฉันหรอ(‘ ‘)
“อ้าว!ยืนบื้ออยู่อีก ยัยสาวพอนนี่เทลส์นี่ เธอนั่นแหละ”เขาพูดมาทางฉันพร้อมขยับแว่นที่บังใบหน้าเขาเล็กน้อย พอฉันสังเกตเห็นใบหน้าเขาเต็มๆเขาจัดว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากๆเลยล่ะ เขาดูเป็นเด็กเรียนแฮะท่าทางจะฉลาดมากๆเลยนะ=.=
“ไม่เคยเห็นก็ไหว้ซะสิยัยพอนนี่เทลส์”เขาพูดพร้อมจ้องฉันเขม็ง คนมีร้อยคนพันคนทำไมเขาต้องมายุ่งกับฉันเล่า! ฉันจะมองอะไรก็เรื่องของฉันไม่ใช่หรอ นี่มันโรงเรียนเอกชนนะโว้ย ฉันก็สอบ จ่ายตังค์ เรียนที่นี่เหมือนกันนะยะ
“(-/\-)(. .)(-/\-)”ฉันไหว้ตึกที่อยู่ตรงหน้าฉันพร้อมหันไปมองผู้ชายแว่นหนาอย่างนิ่งๆ
“ยัยบ้า!ประชดฉันหรือไงเล่า”เขาโวยใส่ฉัน ฉันไหว้แล้วจะให้ทำไงอีกเล่า นายนี่ท่าจะบ้า จะรีดไถเงินฉันหรือไง ไม่มีทางหรอกย่ะL
“(- - )( - -)(- - )( - -)”ฉันส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมเดินหนีเขาไป ฉันจะไปห้องเรียนฉันแล้วปล่อยๆฉันไปเถอะ ขอร้องT/\T
“เธอจะหนีไปไหนเล่า มานี่ก่อนสิ”เขาพูดพร้อมวิ่งตามฉันมาก ฉันก็ยิ่งวิ่งหนีเขาให้เร็วขึ้นอีก“ไปไหนแล้วนะ วิ่งเร็วชะมัด หึ…เด็กใหม่สินะ”เขาพูดพร้อมเดินขึ้นอาคารไปชั้นสาม(เพราะฉันหนีขึ้นชั้นสอง อาคารนี้มีสามชั้น-.-)เขาอยู่ ม.3 สินะ ชิชะ!คิดว่าโตแล้วจะรังแกกันได้หรอไม่มีทางซะให้ยากล่ะย่ะ…
สามอาทิตย์ต่อมาหลังเลิกเรียน…
ฉันเดินออกมาพร้อมสะพายกระเป๋าเป้นักเรียนของฉัน เพื่อออกมารอแม่มารับวันนี้แม่มีเวรเช้าแม่จึงเลิกงานเร็วและเพื่อหนีตาผู้ชายม.3บ้านั่นด้วยตามฉันมาสามอาทิตย์แล้วนะTOT แม่ฉันเป็นจิตแพทย์มีคนเคยบอกว่าหมอพวกนี้มักจะเป็นพวกสติเฟื่อง แต่ฉันว่าไม่ใช่เพราะแม่ฉันเรียนเก่งมากสมองเทียบได้กับอัจฉริยะเลยล่ะแม่ฉันจบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งแหนะแถมแม่ฉันยังเป็นดาวคณะรุ่นนั้นด้วยนะ แม่แต่งงานกับพ่อตอนพ่อกับแม่อายุยี่สิบเจ็ด(พ่อกับแม่ฉันอายุเท่ากันเลยนะ) แต่ต่อมาพ่อของฉันก็เสียชีวิตเพราะประสบอุบัติเหตุ แม่ฉันก็เลยเลี้ยงฉันมาด้วยตัวคนเดียวมาตลอดแต่แม่ก็ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันขาดพ่อเลยแม้แต่น้อย แม่ฉันเป็นไดทุกอย่างสำหรับฉัน ฉันอยากเท่แบบแม่จัง ซุปเปอร์มัม~>O<
“นี่เธอ…”เสียงผู้ชายดังมาจากทางด้านหลังของฉัน
“O_O!”ฉันหันไปมองทางต้นเสียงก็ถึงกับตกใจ นี่มันเด็กผู้ชายที่มาหาเรื่องฉันตลอดสามอาทิตย์
นี่นา ถามฉันหรอเนี่ย?
“เธอ…ชื่ออะไรหรอ”เขาถามฉันพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
“หา?”ฉันถามด้วยความงุนงง เขามาถามชื่อฉันเนี่ยนะ?
“อ…อืม”เขาพยักหน้าพร้อมเผยใบหน้าแดงๆออกมา
“ฉันชื่อ เมลล์…ม.1ห้องคิงส์”ฉันพูดพร้อมยิ้มให้บางๆพอเป็นมิตร
“ฉันชื่อ เชสส์ ม.3 ห้องคิงส์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”เขาพูดพร้อมยิ้มโชว์เขี้ยวมาให้ฉัน
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ><”ฉันพูดพร้อมยิ้มโชว์ฟันเรียงแถวเป็นระเบียบของตัวเอง
ปี๊นๆ ปี๊นๆ
เสียงแตรรถหรูสีดำดังมาแต่ไกล พร้อมมาจอดเทียบฟุตบาทตรงหน้าฉันและเชสส์เพื่อนใหม่(?)ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก แม่ฉันเองแหละ^O^!
“นี่ฉันต้องไปแล้วนะ บ๊ายบาย^^”ฉันพูด เชสส์จึงยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน
“บาย^^”เขาพูดออกมาเบาๆพร้อมยิ้มแห้งๆให้แม่ของฉันที่ลดกระจกลงมายิ้มให้และรับไหว้เชสส์
ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“แม่คะไปกันเถอะค่ะ”ฉันขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับใกล้ๆแม่พร้อมคาดเข็มขัดนิรถัย
“อ้าว!บ้านเพื่อนลูกอยู่ไหนล่ะ แม่ไปส่งได้นะ”แม่ฉันพุดพร้อมถามฉัน ฉันจึงลดกระจกลงถามเชสส์
“นี่เชสส์ บ้านนายอยู่ไหนหรอ?”ฉันถาม
“อยู่หมุ่บ้านเวลเทสวิลเลจน่ะ”เขาพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน
“ทางผ่านบ้านฉันนะไปด้วยกันไหม^^?”ฉันถามเชสส์ยิ้มๆ
“เอ่อ…จะดีหรอ? พี่เกรงใจแม่เธอน่ะ”เชสส์พูดพร้อมมองไปที่แม่ฉันที่เปิดเพลงฟังอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ขึ้นรถมาเร็วเดี๋ยวน้าไปส่งเอง”แม่ฉันพูดอาสาด้วยตัวเองพร้อมยิ้มกว้างให้เชสส์
“อ่า…ครับ ขอบคุณครับ”เชสส์พูดพร้อมขึ้นมานั่งเบาะหลังของรถและมองหน้าแม่ฉันผ่านกระจกแล้วยิ้มแห้งๆให้ด้วยความเกรงใจ เอ่อ…เชสส์คนเมื่อสามอาทิตย์ก่อนมันหายไปไหนนะ=_=?
“แล้วหนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ^^?”แม่ฉันถามพร้อมยิ้มให้ผ่านกระจกรถ
“เชสส์ครับ…ผมชื่อเชสส์”เขาพูดด้วยความเกร็งเล็กน้อย
“เป็นเพื่อนของเมลล์หรือจ๊ะเชสส์”
“เอ่อ…เปล่าครับ ผมเป็นรุ่นพี่ของเมลล์ครับ”
“อ้อหรอจ๊ะ…น้าฝากดูแลน้องเมลล์ด้วยนะลูก น้องออกจะห้าวไปนิดน่ะลูก^^”แม่ฉันพูดพร้อมมองมาทางฉันพร้อมเผยรอยยิ้มทะเล้นให้ แม่นะแม่T_T’
“ครับ ยินดีครับคุณน้า^^”เชสส์พูดพร้อมยิ้มกว้างให้แม่ฉัน
“จ๊ะ บ้านเชสส์อยู่ซอยไหนล่ะลูก?”แม่ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในบริเวณหมู่บ้านเวลเทสวิลเลจบริเวณทางแยกซอย โห!หมู่บ้านคนรวยชัดๆเลยอ่ะOoO มีบ้านหลายร้อยหลังที่มีแต่บ้านหลังใหญ่ๆสวยๆวางกันเรียงรายเป็นแถวเป็นแนวเหมือนว่าจะโชว์ความสวยของบ้านแต่ละหลังว่าใหญ่โตแค่ไหน ว้าว!มีสระว่ายน้ำของหมู่บ้านด้วย ฉันชันเข่าบนเบาะรถพร้อมเอาหน้าแนบกระจกเหมือนจะทะลุออกไปเดินข้างนอกซึ่งเป็นบริเวณสวนหย่อม(?)ขนาดใหญ่เหมือนสนามฟุตบอล
“ซอยสี่ครับ^^”เชสส์พูด
“แม่คะๆ!นั่นใช่นาน่านางเอกที่แสดงเรื่องหนูน้อยในท้องร่องหรือเปล่าคะ>O<!”ฉันถามพร้อมชี้ไปทางด้านนอกของกระจกที่มีผู้หญิงผมยาวสีส้มใส่ชุดแส็กสีดำเลยเข่าลงมาดูเรียบร้อยจูงสุนัขพันธุ์ชุสิมาเดินเล่นด้วยรอยยิ้มสวยๆนั่น
“อื้อใช่จริงๆด้วย กรี๊ด~ ลูกเตรียมย้ายบ้านเลยลูกแม่จะมาอยู่บ้านใกล้นาน่า สวยกว่าในละครอีกนะเนี่ย ว้าว*O*”แม่ฉันพูดพร้อมมองนาน่าตาไม่กระพริบ
“เอ่อ…แม่คะ= = จะไปส่งเชสส์มั๊ยคะ?”ฉันถามเมื่อแม่ชักจะไปกับใหญ่แล้ว
“อ่อ จ๊ะๆ ขอโทษทีนะจ๊ะเชสส์^^v”แม่พูดพร้อมขับรถเข้าไปซอยสี่ ที่มีแต่บ้านหลังใหญ่ๆดีไซน์หรูๆ ตั้งตระหง่านอยู่ตลอดแนวซอย
“หลังไหนจ๊ะเชสส์^^?”แม่ฉันถามพร้อมแล่นรถช้าๆ
“บ้านหลังสีเทานั่นน่ะครับคุณน้า”เขาพูดพร้อมชี้ไปทางบ้านหลังสีเทาที่สูงตระหง่านสูงประมาณสามชั้นออกแบบสไตล์ยุโรปตกแต่งสีผนังบ้านสีพื้นเป็นสีเทาออ่นและแต้มเติมด้วยสีดำสวยงามดูเป็นผู้ดี แต่พอมาจอดที่หน้าบ้านมันทำให้ฉันเห็นสิ่งที่อยู่ในบ้านที่แสดงให้เห็นว่าบ้านเขามีอันจะกินแค่ไหน รถสปอร์ตสีดำและสีขาวจอดคู่กันอยู่ในโรงจอดรถแล้วยังมีรถยนต์สี่ประตูโหลดสูงเหมือนพวกรถแข่งวิบาก
สีน้ำเงินที่ตอนนี้อยู่ในความดูแลทำความสะอาดด้วยคนงานในบ้านของเขาสองสามคน มีสระว่ายน้ำข้างบ้านที่ดูกว้างขวาง บ้านหลังนี้มีชื่อเขียนว่า บ้านอภิเดชธำรง ซึ่งเป็นนามสกุลของเชสส์ที่ปักเสื้อเขาอยู่
ไม่นานนักก็มีผู้หญิงวัยกลางคนผมตรงสีดำสนิทใบหน้ามีรอยย่นเพียงเล็กน้อย ใบหน้าเรียวสวยงามถูกตกแต่งไปด้วยดวงตากลมโตที่ปาดด้วยมาสคาร่าด้วยความมั่นใจ ปากบางเรียวที่ตกแต่งด้วยลิปสติกสีแดงสดดูไม่แรงเกินไปถ้าหากไม่เอาไปเทียบกับผิวสีซีดนั่น เดินมาหน้าบ้าน
“ขอบคุณนะครับคุณน้าที่มาส่ง อย่าเพิ่งรีบไปนะครับผมจะแนะนำแม่ผมก่อน^^”หา!ผู้หญิงที่ดูเป็นคนนายหุ่นเช้งคนนี้คือแม่ของเชสส์หรอ ทำไมเขารวยได้เยี่ยงนี้นะTOT แม่ฉันลดกระจกรถทางฝั่งฉันลงพร้อมส่งยิ้มไปให้ผู้หญิงวัยกลางคนคนนี้ที่ขึ้นชื่อว่าแม่ของเชสส์
“คุณแม่ครับนี่คุณน้าเอ่อ…”เชสส์พาแม่ของเขาเดินมาใกล้ๆด้วยกันพร้อมแนะนำฉันและแม่ให้แม่เขารู้จัก
“ฉันมณีจันทร์ค่ะ^^”แม่ฉันพูดขึ้นพร้อมยิ้มหวานให้แม่ของเชสส์
“ครับ..แล้วนี่เมลล์ครับคุณแม่”เชสส์พูดพร้อมผายมือมาทางฉัน
“สวัสดีค่ะ คุณอา^^’”ฉันยกมือสวัสดีแม่ของเชสส์ที่น่าเกรงขามทำไมหน้านิ่งเช่นนั้นล่ะคะT-T
“แย่จริงเจ้าลูกคนนี้จะชวนเพื่อนมาก็ไม่บอกแม่เลยนะ-3- สวัสดีนะค่ะคุณทั้งสองคนที่พาลูกชายของฉันมากส่ง ถ้าฉันไม่รบกวนเชิญด้านในบ้านทานอะไรกันก่อนดีมั๊ยคะ^^”แม่ของเชสส์พูดพร้อมยิ้มกว้างให้ฉันและแม่ทำเอาแม่ถอนหายใจออกมาเบาๆแหะๆเกร็งเหมือนฉันเลยแฮะ><’
“เอ่อ…ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ปะ…”แม่กำลังจะปฏิเสธด้วยมารยาทที่ดีแต่แล้ว…
“ไม่เป็นไรค่ะตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันกับลูกชายทานอาหารกันแล้วน่ะค่ะ เชิญนะคะ”คุณแม่ของเชสส์พูดพร้อมสั่งคนงานเดินมาเปิดประตูบ้านออกกว้างเพื่อให้รถฉันเข้าไปจอดข้างในก่อน
“ขอบคุณนะคะ^^”แม่ฉันพูด
“ขอบคุณค่ะคุณอา:3”ฉันพูดพรางทำหน้าใสซื่อ(เพื่อ- -)
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณมณีจันทร์ หนูเมลล์”คุณแม่ของเชสส์พูดพร้อมหลีกทางให้แม่ฉันนำรถเข้าไปจอดด้านในโรงจอดรถสุดกว้างขวางและถ้าสังเกตให้ดีๆในโรงจอดรถแล้วยังมีรถตู้คันหรู มอเตอร์ไบค์ และจักรยานเสือภูเขาที่ราคาแพงระยับ ทำบุญตั้งแต่ใดหนอ จะได้เกิดมาเสพสมภิรมย์สุขเฉกเช่นนี้ได้บ้างนะฮือๆ Y^Y
“ขอบคุณมากนะคะคุณเอ่อ…”แม่ฉันยังไม่รู้ชื่อแม่เชสส์เลยนี่นาT^T
“อุ๊ยตาย!ฉันนี่เสียมารยาทจริงๆลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันวิภาพรค่ะเรียกฉันว่าภาก็ได้ค่ะถ้าไม่รังเกียจ^^”คุณแม่ของเชสส์ยิ้มเก้อๆให้แม่ฉันน่ารักจัง ฮิๆ>.<
“ค่ะคุณภา เรียกฉันว่าจันทร์แล้วกันนะคะ”แม่ฉันพูดบ้าง
“เชิญด้านในกันเถอะค่ะคุณจันทร์ อาหารเตรียมเรียบร้อยแล้ว ไปเร็วหนูเมลล์ลากตาเชสส์มาเร็วๆเลยลูก><”คุณแม่ของเชสส์พูดด้วยอารมณ์เริงร่าสุดๆ=3=
“เอ้า!แม่นายเรียกแล้วไม่ไปหรือไงเล่า=_=”ฉันหันไปพูดกับเชสส์ที่ยืนหน้าแดงอยู่
“อ…อือ ไปๆO///O”เขารีบพุดขึ้นพร้อมลากฉันเข้าไปในบ้าน เฮ้ย!อย่าจับมือดิเขินเฟ้ย>///<
“นายจะรีบไปไหนเล่านายบ้า>O<//”ฉันตะโกนใส่เขา
“ฉันอยากจับมือเธอแน่นๆต่างหากเล่า ยัยบ๊อง…”เด็กชายแว่นสีขาวพุดเบาๆเหมือนพูดกับตัวเองแต่ในใจเขากลับอยากจะตะโกนบอกคำนี้ให้เด็กสาวที่เขาจับมืออยู่ได้ยินดังๆในตอนนี้เลย…
ความคิดเห็น