คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 (Not Fair!) ทำไมฉันต้องโดนหางเร่ตามด้วยล่ะ!
1
(Not Fair!)
ทำไมฉันต้องโดนหางเร่ตามด้วยล่ะ!
กลับมาที่ปัจจุบัน…หลังจากที่เห็นฉากดราม่าเรียกน้ำตายังกับหลุดออกมาจากโรมิโอกับจูเลียตของพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้แสนขี้แย ตอนนี้ฉันกำลังเกิดอาการอยากจะร้องไหัออกมา โปรดอย่าคิดว่า ฉันร้องไห้เพราะคิดถึงแอสเตอร์ที่สลายร่างกลายเป็นโกโก้ครั้น (มุกน่ะ พวกคุณ ไม่มีอารมณ์ขัน กันเลยรึไง) แค่เก้าสิบปีมันเหมือนกับสามวันในชีวิตของพวกเรา ชีวิตของเทพเจ้า
โอเค คงจะงงกันล่ะสิงั้นถอยหลังกลับไปสักนิด
โลกนี้ไม่ได้มีแค่มนุษย์อาศัยอยู่เท่านั้น มีพวกเราเหล่าเทพเจ้าผู้ปกครองสวรรค์ ยมฑูต ผู้ปกครองนรก
จอมเวทย์ ผู้อาศัยอยู่ในมิติอันไกลโพ้น อมนุษย์ที่อยู่ตามโลกต่างๆและปีศาจที่คอยสิงสู่สร้างความ เดือดร้อนให้กับผู้คนทั้งสามโลก ราชาทั้งสามองค์เห็นว่าการฆ่าฟันกันเองไม่เกิดประโยชน์อะไร จึงลงมติสงบศึกเป็นพันธมิตรกัน เพื่อที่จะคอยจัดการกับปีศาจที่เริ่มขยายอำนาจตอนที่พวกเราสู้กันเอง
Atlas High School จึงถูกตั้งขึ้นมาเพื่อให้ทั้งสามโลกได้เรียนรู้การใช้ชีวิตร่วมกัน นอกจากนี้ยังมีมนุษย์ธรรมดา และอมนุษย์เข้ามาเรียนรวมกับพวกเราด้วย โดยมีกฏเล็กๆ น้อยว่าห้ามเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาให้มนุษย์ธรรมดารู้ ซึ่งพี่ชายของฉันทำผิดข้อหานี้ไปเต็มๆ
ฉันเดินบิดขี้เกียจไปตามทางเดินของพระราชวัง พลางเปิดตำราเวทย์มนตร์สำหรับนางฟ้าอ่านไปด้วย ชื่อของฉันคือไพเพอร์เรีย ตามตำนานฉันคือนางฟ้าที่มีหน้าที่คอยเฝ้าประตูทิศเหนือ ช่วยเป่าขลุ่ยรักษา คน ช่วยนู้นช่วยนี่บลาๆๆ อีกล้านแปด เอาเป็นว่าฉันไม่ค่อยเหมือนที่ตำนานว่าเท่าไหร่ ประตูทางทิศเหนือก็นานๆ ทีถึงจะไปเฝ้า สรุปเรื่องจริงมีแค่เรื่องเดียวคือฉันเป่าขลุ่ยเก่งขนาดสามโลกยังหลับ ซึ่งถ้าทำอย่างนั้นฉันคงต้องนอนแบอยู่บนเตียงไปอีกหลายร้อยปี เนื่องจากใช้เวทย์พลังชีวิตหมดซะเกลี้ยงหลอด
“ท่านพ่อ ข้ามาแล้ววว”
“เข้ามาไพปส์”
ฉันพลักประตูห้องทำงานเข้าไป ข้างในนั้นท่านพ่อกำลังนั่งเล่นไพ่กับท่านแม่อย่าสบายใจเฉิบ โดยมีท่าเลขา เป็นขาไพ่อีกคนนึง
“จะชวนลูกเล่นไพ่เหรอ? กำลังอยากอยู่พอดีเชียว”
“จะบ้าเหรอลูกคนนี้…เย้ ข้าชนะอีกรอบแล้ว”
“เจ้าโกงข้ารึป่าวเคท! นี่มันห้ารอบแล้วนะ”
“นั่นสิขอรับ…”
“แฮ่มๆ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรลูกจะโดดไปนอนต่อแล้วนะ”
“ฟรานซ์บอกลูกไปซิ ข้ายุ่งอยู่”
ท่านแม่สับไพ่พลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี ท่านพ่อหันมาทางฉันก่อนจะยื่นซองใส่จดหมายแผ่นนึงให้
“อะไรน่ะท่านพ่อ”
“วันหลังหันพูดจานิ่มๆ เป็นบ้างรึป่าวไพปส์ เฮ้อ…”
ท่านพ่อถอนหายใจอย่างปลงๆกับนิสัยเหมืนลิงทโมนของฉัน ไอ้ตำนานบ้าบอที่บอกว่านางฟ้าไพเพอร์เรียเรียบร้อยอ่อนหวาน รักเด็ก สงบเสงี่ยมดั่งกุลสตรีเนี่ยมันไปเอามาจากไหนกันฟะ
ฉันเปิดซองจดหมายดูแล้วหยิบกระดาษข้างในขึ้นมาอ่านเนื้อหา อืม…ฮะ! เฮ้ย?!
“ท่านพ่อ! นี่มันอะไร ทำไมจดหมายรายงานตัวนักเรียนใหม่ถึงมีรูปลูกติดอยู่ล่ะ”
“ไพปส์ ลูกเริ่มติดนิสัยหัวถึบเหมือนพ่อแล้วนะจ้ะ… อุ้ย ตองคิงจ้า”
“ช่วยอธิบายให้ลูกเข้าใจมากกว่านี้ที ท่านพ่อ! เลิกเล่นไพ่ได้แล้ว”
“แปบนึนะไพปส์พ่อจะชนะแล้ว เคท อธิบายให้ลูกฟังที”
“คือมันเป็นอย่างนี้นะจ้ะ ตอนนี้พี่ชายลูกถูกเด้งลงสวรรค์ เขากำลังเป็นวุ้นแล้วก็…”
“ท่านแม่! เอาง่ายๆ สั้นๆ ได้ใจความ ไม่งั้นลูกจะระเบิดห้องนี้ให้ระเหิดไปเลย”
“โหดร้ายย” ท่านแม่ทำเสียงละห้อยก่อนจะกลับมาเป็นงานเป็นการอีกครั้ง “เราเลยต้องส่งตัวแทนจากสวรรค์เข้าไปเรียนใน Atlas High school ตามข้อตกลงของทั้งสามโลก”
“แล้วทำไมต้องเป็นลูก เทพองค์เล็กๆมีตั้งเยอะตั้งแยะส่งไปสิคะ”
“ลูกยังติดทัณฑ์บนอยู่นะ” ท่านพ่อส่งสายตายตำหนิเล็กน้อยมาทางฉัน “โดนยามเกินสิบครั้ง โดดเรียนอีกห้า แถมยังทำสวนลอยพังอีก ถ้านับรวมโทษแล้วต้องเฝ้ายามชดเชยอีก…”
“ตกลง! ลูกยอมไปก็ได้”
ฉันรีบรับข้อเสนอของท่านพ่อแทน อย่างน้อยถ้าลงไปอยู่ที่โรงเรียนฉันก็ยังสามารถเดินไปเดินมา ว่ายน้ำ เก็บกบ ตบตะปาดได้ (สองอันหลังเริ่มไม่ใช่ละ) แต่ถ้าโดนโทษให้ไปเฝ้ายามที่ประตูทิศเหนือละก็ อย่างน้อยก็ต้องอยู่ไปอีกร้อยกว่าปีแน่ะ!
“เก็บปีกกับออร่าของลูกด้วยนะ เว้นแต่ว่าอยากจะให้คนอื่นเขาลูกว่าเป็นนางฟ้า”
“ลูกไม่อยากให้ใครรู้หรอกน่าท่านพ่อ…แล้วเนี่ยต้องอยู่บนโลกมนุษย์อีกนานแค่ไหนกัน”
“ก็จนกว่าพี่ชายของลูกจะกลับมา”
กว่าท่านพี่จะกลับก็น่าจะ...ประมาณเก้าสิบปี แล้วฉันไม่ต้องกลายเป็นยายแก่เฝ้าโรงเรียนไปเลยรึไง
(สวนลอยแห่งสวรรค์)
“เฮ้อ…ข้าต้องแต่งตัวเป็นเด็กเนิรส์อย่างนี้ลงไปโลกมนุษย์เหรอเนี่ย”
ฉันบ่นเบาเมื่อซูริ…ว่าที่พี่สะใภ้ของฉันนั้นแหละ มาจัดการแต่งตัว สอนเรื่องต่างบนโลกมนุษย์ที่ฉันยังไม่รู้ให้ ตอนนี้เธอถูกกักตัวไว้อยู่บนสวนลอยแห่งสวรรค์แล้วก็คอยทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในนี้
“ขอโทษนะ ท่านต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้แทนฉัน”
“เรียกข้าว่าไพปส์ก็พอน่า เรียกท่านแล้วมันรู้สึกตะขิดตะขวงยังไงก็ไม่รู้”
ฉันหมุนตัวหน้ากระจกพลางถอนหายใจอย่างปลงๆกับสภาพของตัวเอง เสื้อเชิตสีขาวทับด้วยเนคไทสี น้ำเงินเช่นเดียวกับกระโปรง ส่วนผมสีอ่อนก็ถูกมัดเป็นเปียสองข้างยังกับเด็กอนุบาล บอกตรงเห็นสภาพตัวเองแล้วรับไม่ได้สุดๆ
“ท่าน…ไพปส์ แต่ตัวแบบนี้ก็น่ารักมากเลยนะ ถ้าลงไปข้างล่างต้องมีคนรุมจีบตรึมแน่เลย”
“พอเถอะ น่าเบื่อจะตายเรื่องรักๆ ใคร่ๆ… โอ๊ะ นี่รูปเพื่อนเธอเหรอ”
ฉันคว้ากรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งมาดู ในนั้นเป็นรูปของซูริ อยากจะบอกว่าเธอสวยหวาน น่ารักมากในชุดเครื่องแบบนักเรียน ผู้ชายที่โอบเธอไว้คือแอสเตอร์พี่ชายฉัน แล้วก็ยังมีผู้ชายอีกสามสี่คนยืนนั่งกระจัดกระจายกันอยู่รอบๆ
“เพื่อนของแอสเตอร์น่ะ ฉันก็เพิ่งจะรู้จักพวกเขาเหมือนกัน”
“แล้วเขารู้รึป่าวว่าแอสเตอร์เป็นเทพ”
“ไม่น่าจะรู้นะ”
ฉันพยักหน้ารับ นี่พี่ชายมีเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กันไม่เห็นจะเล่าให้ฟังเลย งอนเชอะ!
ฉันค่อยๆ พิจารณาดูเพื่อนของพี่ชายแต่ละคน คนที่ผมดำใส่แว่นกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ท่าจะดูเหมือน เด็กเรียนสุดๆ ผู้ชายอีกสองคนที่มีผมสีคาราเมลกับสีน้ำตาลกำลังนั่งงัดข้อ ส่วนผู้ชายที่นอนอยู่บนโซฟา ฉันไม่เห็นหน้าเขาเพราะว่าเขาหันหลังให้กล้องอยู่
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ”
“จะไปแล้วเหรอ”
ซูริทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ให้ตายเถอะ นี่ฉันต้องคอยปลอบพี่สะใภ้ขี้แยแทนพี่ชายเหรอเนี่ย
“เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้วล่ะ เจอกันนะซูริ!~”
ฉันเรียกปีกขึ้นมาก่อนจะกางขึ้นแล้วโผตัวลงสู่เบื้องล่าง ลมเย็นที่พัดเข้ามากระทบใบหน้าทำให้ฉันสดชื่นขึ้นแต่ภาย
ในใจกลับรู้สึกโหว่งๆ เหมือนเกิดช่องว่างขึ้นมากลางอก นัยย์ตาของฉันเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา
นี่ใช่มั้ยความรู้สึกของนายตอนจากบ้านมา ดิแอสเตอร์
...........
“เฮ้ย เซมซี แกเงยหน้าขึ้นมองฟ้าทำไมวะ ฟนจะตกเหรอ?”
ชายหนุ่มผมสีคาราเมล เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่อยู่ดีๆ ก็เกิดอาการหยุดเดินแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า ดูท่าทางเหมือนกำลังจะจำศีลกะทันหัน
“แกไม่รู้สึกบ้างรึไง ลีโอ”
ลีโอส่ายหน้าอย่างจริงใจ ทำเอาเซมซีถึงกลับกุมขมับในความโง่ของเพื่อนตัวเองแต่ดูเหมือนว่าลีโอจะรู้ ทันความคิดนั้นเจ้าตัวเลยส่งเสียงดังโวยวายออกมา
“เออ แกไปคุยเรื่องสัมผัสพลังหรือไม่ก็โมเม้นตัมกับไอ้แว่นนู้นนเลย ไปละ”
ลีโอเดินดุ่มๆ เข้าตึกเรียนไป อาการคล้ายสาวน้อยกำลังงอนคนรักเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดให้กับเหล่าสาวกชาววายได้เป็นอย่างดี
หาเรื่องให้กูอีกแล้วไง…
เซมซีหนวดขมับอย่างเครียดๆ ก่อนจะเดินตามลีโอไป โดยคิดว่าออร่าบางอน่างที่กำลังพุ่งมาทาง โรงเรียนนี้คืออะไร
TBC
Talk with me
ไรท์เตอร์กลับมาแล้วๆๆๆ ช่วงนี้กลางเทอมเรียนหนักมากเลย รักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกคน ไฟท์ติ้งๆๆ! มีอะไรไม่ชอบตรงไหนก็บอกกันได้น้าา
ความคิดเห็น