คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ตำนานถ้าในความหมายทั่วไป
คงเหมือนกลับนิทานก่อนนอนที่เล่าให้เด็กฟัง
ไม่มีความหมาย ไม่มีความสำคัญ เป็นแค่เรื่องเพ้อฝันไร้สาระ
แต่คุณรู้มั้ย…
ว่าพวกเราก็มาจากตำนานนั่นแหละ
บทนำ
ลมเย็นพัดผ่านทุ่งหญ้าสีเขียวอ่อนที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด ทั้งดอกลิลลี่แห่งหุบเขาสีขาว บริสุทธิ์ ดอกบลูเบลสีชมพูม่วงห้อยระย้าตามกิ่งไม้เช่นเดียวกับดอกเวสเทอเรีย แต่ดอกไม้ที่งามที่สุด คนไม่พ้นเด็ก สาวผิวขาวใสที่กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนชิงช้าหวายใต้ต้นไม่ใหญ่อย่างสบายใจ
ใบหน้าออกรูปไข่คางแหลม ดวงตากลมโตสีน้ำเงินเข้มซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาบาง แก้มสีชมพูใสมี เลือดฝาดพุดพาดทั่วทั้งตัว คล้ายเด็กน้อยผู้เยาวว์วัย รูปทรงเพียวบางซ่อนอยู่ในชุดกระโปรงผ่าอกแบบชาวกรีกโบราณ ปีกสีขาวพิสุทธิ์ขยับไปมา พลันร่างบางก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้าน
“ฮึบบบ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย”
‘นางฟ้า’ น้อยอ้าปากหาวหวอดๆ โดยไม่คำนึงถึงมารยาทสักนิด ดวงตามีน้ำรื้นขึ้นมานิดนึงจากการหาว ทำให้เกิดเป็นประกายงดงามราวกับภาพวาด ถ้ามนุษย์มีเฮเลนเป็นสาวงามบนสวรรค์นี้ก็คงมีไพเพอร์เรีย เป็นเป็นนางฟ้าที่งดงามที่สุดเช่นเดียวกัน
“ท่านหญิงงงง เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ! ท่านหญิง!”
นางฟ้าบริวารบิดเข้ามาในสวน พลางส่งเสียงเรียกท่านหญิงตัวน้อยที่นั่งชันเข่า พลางกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย ปีกสีขาวสยายกางออกนำร่างบางลอยเหนือนพื้น ก่อนที่จะบินไปหาเป้าหมาย
“ชิฟ! ฉันบอกแล้วไงว่าตอนนี้อยากอยู่คนเดียว”
“แต่เกิดเรื่องใหญ่แล้วนะคะท่านหญิง! ”
“อะไรเหรอ แค่โดดยามเฝ้าประตูแป๊บเดียวปีศาจบุกเข้าสวรรค์เลยรึไง…โอ๊ยยย”
นางฟ้าบริวารนามว่าชิฟ หยิกเข้าที่ผิวบางของไพเพอร์เรีย จนเด็กสาวร้องลั่นไปทั่วบริเวณ
“ท่านหญิงน้อย! วันหลังห้ามพูดแบบนี้นะ”
“โอ๊ย ไม่เห็นต้องหยิกเลย เราจะฟ้องพี่ชาย”
“ท่านดิแอสเตอร์เกิดเรื่องแล้ว องค์ราชากับองค์ราชินีกำลังพิพากษาท่านกับคู่…กรณีอยู่”
ไพเพอร์เรียเบิกตาขึ้นอย่างตกใจ เธอรู้ว่าถ้ามีการพิพากษาขึ้นเมื่อไหร่แสดงว่าเรื่องนั้น ต้องเป็นเรื่อง ใหญ่น่าดู โดยเฉพาะการพิพากษาพี่ชายของเธอที่เป็นเทพจอมเคร่งครั่งกฏระเบียบขนาดนั้น
‘นี่นายไปทำผิดกฏอะไรมานะ’
ไพเพอร์เรียรีบบินกลับมาที่พาราไดซ์ฮิลล์ ศูนย์กลางบัญชาการบนสวรรรค์ พื้นที่ขนาดใหญ่นี้มีสภา เซเลส หน่วยฝึกทหารจู่โจม รวมถึงพระราชวังหลวงซึ่งเป็นที่ประทับขององค์ราชา ราชินี ราชนิกูลทุกองค์ รวมถึงรัชทายาททั้งสองด้วย
“ท่านหญิง อย่ายกกระโปรงขึ้นแบบนี้สิคะไม่งามเลย พวกเจ้า!ห้ามหันมานะ”
ชิฟส่งเสียงวี้ดว้ายตามทาง เมื่อท่านหญิงน้อยของเธอเริ่มรำคาญชุดกระโปรงที่ยาวกลอมเท้าลากพื้นแบบนี้ เจ้าตัวเลยจัดการถกมันขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องประชุม โดยไม่สนใจเสียงบ่นของชิฟเลยแม้แต่นิดเดียว
ไพเพอร์เรียสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพลักประตูเข้าไป ห้องประชุมขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยหินอ่อนทั้งหมด หลังคาทรงโดม หน้าต่างทรงสูงมีผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มปิดเอาไว้อยู่ เพื่อป้องกันไม่ให้คนภายนอกเห็น ที่ประชุมโต๊ะหินอ่อนขนาดใหญ่มีองค์ราชา องค์ราชินี เทพดิแอสเตอร์พี่ชายของไพเพอร์เรีย และหญิงสาวสวยหน้าหวานคนหนึ่งนั่งอยู่ ไพเพอร์เรียทำความเคารพบิดาและมารดาก่อนจะเคลื่อนตัวเข้ามานั่งตรงข้ามพี่ชายของตน
“เอาละ เริ่มกันเลยเจ้ามีอะไรก็ว่ามา”
“ท่านพ่อข้าไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น” ดิแอสเทอร์เอื้อมมือมาจับผู้หญิงสวยหวานที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา “ข้ารักนาง
ถึงแม้นางจะเป็นมนุษย์ ถึงแม้นางจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา หรือแม้แต่มันจะ…ผิดกฏ”
ราชินีแคทลีนเอามือทาบที่หน้าออกของตัวเองด้วยความตกใจ เช่นเดียวกับไพเพอร์เรียที่เกิดอาการหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมกระทันหัน ถ้าไม่ติดว่ากำลังอยู่ในการประชุมเธอคงหัวเราะออกมาแล้วพี่ชาย ผู้เย็นชาเหมือนน้ำแข็งแช่ช่องฟรีซมาห้าพันปี บอกว่ากำลังมีความรัก โดยเฉพาะกับมนุษย์ด้วยแล้ว
ถ้าวันนี้ท่านรอดมาได้ข้าคงล้อท่านไปอีกหลายพันปีเลยล่ะ พี่ชาย…
ราชาเทพฟรานซิสเป็นคนในห้องประชุมที่มีท่าทางสงบนิ่งมากที่สุด ดวงตาสีเทามองไปที่ลูกชายและ สาวชาวมนุษย์กำลังกุมมือกันแน่น มือหนาลูบคางของตัวเองไปมาอย่างครุ่นคิด
“ฟรานซ์…”
ราชินีแคทลีนหันไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพระสวามี ทำเอาสองพี่น้องถึงกับเหงื่อตก เพราะรู้ว่าพระ มารดาของตนชอบคิดอะไรที่พิเรนท์พิสดารอยู่เสมอ โดยส่วนใหญ่บิดาของพวกเขามักจะไม่ให้ด้วยแต่รู้สึกว่ารอบนี้จะผิดคาด เพราะเทพราชาฟรานซิสพยักหน้าอย่าเห็นชอบกับความคิดนี้
“เจ้าทำผิดกฏแห่งสวรรค์ครั้งใหญ่ลูกข้า การลงโทษคือ…” องค์ราชาส่งสายตาที่มีความหมายบางอย่างไปทางบุตรชายเพียงคนเดียว “เจ้าต้องลงไปเกิดบนโลกมนุษย์ เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฎสงสาร เมื่อครบอายุ ขัยเจ้าถึงจะกลับมาได้”
หญิงสาวหน้าหวานมีท่าทางตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ถูกดิแอสเตอร์ แทรกก่อน
“ได้ครับ ท่านพ่อ”
“ไม่ค่ะ อย่าทำแบบนั้นเลย!”
ราชาฟรานซิสหันไปทางสาวชาวมนุษย์ ไพเพอร์เรียดูออกว่าบิดาของเธอกำลังสงสารและเวทนามนุษย์ผู้นั้น
“เจ้าก็มีความผิดนะสาวน้อยที่มารักกับเทพ โทษของเจ้าข้าจะพิพากษาทีหลัง”
“ท่านพ่อ…”
ราชาฟรานซิสยกมือขึ้นเป็นเชิงให้หยุด แล้วหันมาพูดอะไรบางอย่างกับเลขานุการของท่านที่อยู่ทางด้านหลัง เทพองค์นั้นพยักหน้าก่อนจะบินออกนอกห้องประชุมไป
“จบการประชุมแค่นี้มีอะไรก็ล่ำลากันซะ… ไพเพอร์เรีย มาพบพ่อที่ห้องทำงานด้วย”
ไพเพอร์เรียพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้แล้ว เมื่อองค์ราชาและราชินีออกจากห้องประชุมไป เธอจึงมานั่งลง ข้างๆ พี่ชายที่กำลังปลอบว่าที่พี่สะใภ้อยู่ ดิแอสเตอร์เงยหน้าขึ้นมองน้องสาวที่ลงมานั่งอยู่ข้างๆ ทั้งคู่มีใบหน้า สวยหวานเหมือนกันต่างที่ดิแอสเตอร์มีลักษณะสง่างงามแบบบุรุษเพศ ส่วนไพเพอร์เรียสวนหวานแบบสตรี
“ว่าไงไพปส์”
“ข้า…” น้ำเสียงของสาวน้อยเริ่มสั่น “ข้ากลั่นหัวเราะแทบตายตอนที่ท่านบอกว่ามีความรัก! มันโคตรเป็น เรื่องมหัศจรรย์มากเลย อึบ…ฮ่าๆๆๆๆ”
พูดจบนางฟ้าน้อยที่ได้ชื่อว่าสวยน่ารักที่สุดในสวรรค์ก็หัวเราะออกมาดั่งลั่นแบบไม่เกรงใจใคร เล่นเอา
พี่ชายที่ได้ชื่อว่ามาดขรึมถึงกับหน้าแดงออกมา และทำให้สาวหน้าหวานคนนั้นหยุดร้องไห้ด้วย
“เธอน่ะไม่ต้องร้องไห้หรอกน่า~…”
“แต่…แต่…”
“หมอนี่ไปอย่างน้อยก็สักเจ็ดสิบปี ถ้าเธออยากเจอเขาเร็วๆ ฉันยินดีขับรถสิบล้อเสยเขาให้ตายก่อนวัยอันควรได้นะ”
“เฮ้ย ไพปส์”
ไพเพอร์เรียรีบวิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วก่อนที่พี่ชายของเธอจะตอบโต้ ด้วยการเสกงูหรือเสกไส้เดือนโยนใส่เธอเหมือนเช่นทุกครั้ง... ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือร่างของพี่ชายที่เริ่มจะเรืองแสง ก่อนจะจาง หายไป โดยมีเสียงร้องไห้ของหญิงสาวคนนั้น เสียงร้องไห้เหมือนหัวใจถูกพรากไปจากร่าง…
TBC
ความคิดเห็น