คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (Dream5) First meet
4
“แฮ่ฮฮฮ”
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ
ฉันพยายามล่อแวมไพร์ตัวนั้นให้ออกจากที่สาธารณชนเพื่อไม่ให้แวมไพร์ตัวนั้นหลุดไปทำร้ายใครเข้า
“ใครส่งแกมา”
“แฮ่! พวกเลือดบริสุทธิ์ ต้องตาย! กว๊ากกกกกก!”
แวมไพร์ตัวนั้นกางกรงเล็บแล้วพุ่งมาทางฉัน โชคดีที่หลบทัน =_=; ขณะที่ฉันจะชักดาบฟันมันกลับมีลูกธนูพุ่งผ่านฉันไปแทน
ฉึก!
“กรี๊ดดดดดดดดด”
แวมไพร์เด็กสลายไป ฉันหันขวับไปทิศทางที่ธนูถูกยิงมาก ผู้ชายรูปร่างสูง ผมสีบลอนด์เงินง้างคันธนูค้างไว้พอเขาลดธนูลงทำให้ฉันเห็นดวงตาเรียวคมสีน้ำเงินดูน่าหลงใหล เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะวิ่งหนีไป
“เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ!”
ฉันเรียกเขาสุดเสียงแต่ไม่มีท่าว่าผู้ชายคนนั้นจะหันกลับมา ให้ตายสิ!พวกทักษะการธนูแบบนี้ไม่ได้หากันง่ายนะ! ฉันรีบวิ่งตามเข้าไปทันที หมอนั่นเป็นลิงรึไงนะ วิ่งหลบนู่นหลบนี่เก่งชะมัด ฉันใช้ร่ายเวทย์เสกเชือกมนตราขึ้นมา เอาล่ะ! แค่เหวี่ยงเชือกไปที่หมอนั่นซะ...
ฟุ่บ!
“เฮ้ย!”
ตุ้บ!
“นี่เธอทำกับผู้มีพระคุณแบบนี้เหรอหา!?”
เชือกมนตรารัดตัวหมอนั่นส่งผลให้ตัวเขาล้มลงฟาดพื้น ขอโทษนะ =_=; ดูสิเขาโวยวายใหญ่เลย
“ขอโทษคือฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร”
“เป็นคนเด่ะ! เธอเห็นฉันเป็นเอลฟ์รึไง”
กรี๊ดดด! นายทำปรอทฉันเกือบแตกเลยนะ - -!
“นายเป็นเมจ?”
“ฉันเป็นโร้ค”
“โร้ค O_O!”
สุดยอด! พวกโร้คเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้เวทย์มนตร์คู่กับพวกธนูและอาวุธต่างๆ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นเลยนะ
“เธอเป็นเมจใช่มั้ย ปล่อยฉันนะเว่ย!”
“นายช่วยพูดกับฉันดีๆหน่อยได้มั้ย”
“ฉันอุตส่าห์ช่วยชีวิตเธอนะ”
“ฉันไม่ได้ขอให้ช่วยนางยิงธนูมาเอง”
“เธอ!”
“คลายออก”
เชือกเวทย์มนตร์คลายตัวออกตามที่ฉันสั่งถึงผู้ชายคนนี้จะน่าสนใจแค่ไหนแต่ปากสุนัขเยี่ยงนี้ฉันไม่เอามาเข้าร่วมกองทัพหรอก สงสารคนที่อยู่ด้วย
“งั้นก็ขอบคุณที่ช่วย”
ฉันหันหลังเดินจากมาโดยไม่สนใจเขาอีก ทันใดนั้นก็มีสายลมพัดผ่านหน้าทำให้ผ้าคลุมสีดำที่ใช้คลุมศีรษะร่วงลงมา
“เธอมีผมสีทองแดง!”
ฉันรีบโกยอ้าวทันที ตอนนี้ฉันรู้สึกภูมิใจมากว่าวิชาตีนผีที่ฉันเคยใช้สมัยเด็กๆยังอยู่ -.- ให้หมอนั้นรู้ไม่ได้ว่าฉันเป็นใครแต่เขาคงเดาได้อยู่แล้วว่าฉันคงเป็นเชื้อพระวงศ์แน่ๆ เพราะคนที่มีเชื้อสายของกษัตริย์แห่งอคาทัสจะมีผมสีทองแดงกันทุกคน
โครม!
“โอ๊ย!”
“ขอโทษที...เฮ้ย! ทริชเธอหายไปไหนมา”
ซวยกำลังสองทำไมฉันต้องมาเจอฟิกซ์ด้วยนะเนี่ย =_=; ดูหน้าหมอนี่สิจ้องฉันยังกับจะเอาฉันไปฆ่าอย่างนั้นแหละ
“ฉันไปเที่ยวมา”
“แล้วทำไมเธอต้องหนีมาด้วยล่ะ แล้วม้าไปไหน”
“ฉัน เอ่อ...ทำหาย”
“ทำหาย? ม้าทั้งตัวเนี่ยนะ”
“ใช่!”
ฟิกซ์ทำหน้าเหมือนจะด่าว่า ‘เธอบ้าหรือโง่กันแน่ม้าตัวเท่าควายทำหายไปได้ไง’ เออ!ขอโทษย่ะ =_= สุดท้ายฟิกซ์พาฉันไปเสียค่าปรับที่ทำม้าหายและต้องเรียกอิลวาดี้มารับเหมือนขามาแทน
“ทริชต่างหูไปไหน”
“หา? ตายล่ะ! ต่างหูฉันหาย”
“เพิ่งจะรู้รึไง ตอนนี้เธอเหมือนอีบ้าใส่ต่างหูข้างเดียวเลยนะ”
“ตลกตาย!”
ฉันจับที่ติ่งหูด้านซ้ายของตัวเองอย่างกังวล ต่างหูรูปหงส์ที่ทำจากแซฟไฟร์ของฉัน T^T ท่าทางมันจะหลนตอนที่วิ่งหนีอีตาหัวขาวนั่นแน่เลย
อย่าให้เจอหน้าอีกนะไอ้หัวขาว!
ทางด้านของเดรค
ผมพลักประตูห้องพักของหอเข้ามาด้วยความเหนื่อยอ่อน ตอนนี้รู้สึกอารมณ์บูดชิบเลยที่จับยัยหัวทองนั่นไม่ได้ แถมต่างหูยัยนั่นยังตำเท้าผมเต็มอีก เจ็บชิบเป๋งเลย -*- ท่าทางยัยนั่นจะเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล ดูจากตัวต่างหูที่ทำจากแซฟไฟร์ชั้นดีกับผมสีทองแดงมีสิทธ์ว่ายัยนั่นจะเป็นเชื่อพระวงศ์ได้สูงมากเชียว น่าเสียดายชะมัดที่ไม่ทันเห็นหน้าก็เธอเล่นแต่งตัวสะมิดชิดขนาดนั้น
“ไอ้เดรคไปทำไรมาว่ะ เหงื่อโชกเชียว -*-“
“น้ำหน้าอย่างมันถ้ามีเหงื่ออกเต็มตัวคงไม่พ้นไปฟันสาวที่ไหนจนหมดแรงมานั่นแหละ”
ผมปามีดเล็กใส่หน้ามัน แต่ยังดีที่ซิลเอาตำราเล่มหนาปึ๊กรับไว้ทันก่อน
“ซิล แกจะช่วยมันทำไมว่ะ”
“ถ้าพวกแกตีกันฉันต้องมาคอยนั่งเก็บของที่พวกแกทำพังอีก”
ผมไม่เถียงเพราะทุกคนที่ผมกับไอ้บริดจ์ตีกันซิลมักจะเป็นคนเก็บข้าวของที่แตกพัง ยับ เสียหายตลอด (ผมกับไอ้บริดจ์ไม่มีแรงเก็บกันแล้ว) ผมเอนตัวลงบนเตียงของตัวเองโดยมีเสียงตะโกนเย้วๆของไอ้บริดจ์ดังมาตลอด
“พรุ่งนี้เจ้าหญิงจะเสด็จมาโรงเรียน ไปดูกันป่าวว่ะ”
“มางานอะไรว่ะ”
“งานปฏิสันธารไง ก่อนที่จะขึ้นครองราชย์รัชทายาททุกคนต้องผ่านงานนี้มาก่อน…นี่ไง! รูปของเจ้าหญิง”
“ไหนว่ะๆ”
ไอ้บริดจ์กับซิลมุงดูรูปภาพอะไรเจ้าหญิงอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วทำไมต้องทำหน้าตะลึงขนาดนั้นด้วยว่ะ ถึงจะเคยได้ยินว่าเจ้าหญิงสวยมากแต่ผมก็ไม่คิดว่าเธอจะสวยจริงหรอก =_= ผู้หญิงเก่งมักจะไม่สวย
“ไอ้เดรค! แกไปเอาต่างหูมาจากไหนว่ะ”
“เก็บได้ -__-“
“ต่างหูเหมือนของเจ้าหญิงเลยว่ะ สงสัยทำเลียนแบบ -.,-“
อะไรนะ O_o?
ผมรีบเด้งตัวขึ้นแล้วคว้ารูปที่ไอ้สองตัวนั้นกำลังดูอยู่ มันเป็นรูปวาดของผู้หญิงในชุดกระโปรงยาวลากพื้น ใบหน้าสวยหวานดูสง่า ดวงตากลมสีม่วงครามแฝงความเด็ดขาดและเย็นชาดูมีเสน่ห์ ผมสีทองแดงเกล้าขึ้นเป็นมวยสูงเผยให้เห็นลำคอระหง อยู่ในอิริยาบถนั่งบนมหาบัลลังก์ เธอช่างสวยจนสะกดสายตาทุกคนเอาไว้จริงๆ สวยสมคำร่ำลือ พลันสายตาผมไปกระทบบางสิ่ง ต่างหูรูปหงส์ที่ทำมาจากแซฟไฟร์...!
“อ๊ากกกกกกกก!”
“เฮ้ย!”
“แว้กกกกกกก!”
ไอ้เพื่อนรักสองตัวรีบกระเถิบหนีไปอยู่ฝากหนึ่งของห้องเมื่อเห็นอาการประหนึ่งคนโดนของของผม
“ไอ้เดรคแกเป็นบ้าไรว่ะ!”
“ไอ้เดรค ตั้งสติไว้ดิแกเห็นรูปนางฟ้านะเว้ยไม่ใช่เห็นรูปปิศาจ”
เออ! นางฟ้านะใช่ แต่ผู้หญิงที่ฉันเจอวันนี่คือว่าที่ราชินีแห่งอคาทัสเหรอว่ะ!?
มันบังเอิญ โลกกลม หรือพรหมลิขิต ที่สำคัญผมด่าว่าที่ราชินีไปหลายรอบเลยล่ะ -*- จะโดนตัดหัวรึปล่าวว่ะเนี่ย
ความคิดเห็น