คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : (Dream4) ออกมาข้างนอกก็เจอเลยนะ
3
(หอตำราหลวง)
(ฟิกซ์)
“ - -’ “
“นี่ฟิกซ์ ทำไมนายต้องมาหน้าฉันแบบนั้นด้วยอ่ะ”
“ฉันว่านับวันเธอยิ่งดูเหมือนโรคจิตนะ”
“นายกล้าด่าว่าที่ราชินีโรคจิตเลยเหรอ”
ฟิ้ว!
ผมหลบหนังสือประวัติสตร์เล่มปาหัวหมาตายคาที่ได้อย่างหวุดหวิด ทริชทำปากจู๋ก่อนจะเปิดหนังสือเล่มอื่นอ่านต่อ รอให้ผมหาคำพูดกวนๆมาให้เธอหลุดความเป็นเด็กได้บ้าง
ผมเป็นการ์เดี้ยนหรือราชองครักษ์ประจำตัวของเบียทริช สมัยเด็กๆพ่อแม่ผมถูกฆ่าตายหรือแต่ผมตัวคนเดียวยังดีที่ผมมีความสามารถพิเศษในการแปลงร่าง(มอนส์เตอร์ชิพ)เป็นหมาป่าตัวใหญ่เท่าควายได้ เลยได้รับการคัดเลือกให้มาเป็นการ์เดี้ยนของดัชเชส เบียทริช
ผมแก่กว่าทริชสองปีเป็นทั้งเพื่อนและองครักษ์ไปในตัว บอกตามตรงผมชอบที่ยัยนี่ยิ้มและหัวเราะเหมือนคนปกติธรรมดาๆมากว่าที่เธอจะยิ้มโรคจิตอย่างที่แสดงให้เห็นในห้องว่าราชการนั่น ผมยังเคยคิดว่าจะได้เห็นทริชแต่งงานมีชีวิตตามที่ตัวเองต้องการ ไม่ต้องมาเป็นราชินีนั่งว่าราชการแล้วมาบ่นให้ผมฝังว่าปวดหัวได้ทุกวี่ทุกวัน
“ชีวิตนี้เธอคิดจะทำอย่างอื่นมั้ยนอกจากอ่านหนังสือ”
“ว่าราชการ -o-“
“=_=”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย!นายมาดีดหน้าผากฉันทำไม =*=!”
“มานี่” ผมฉุดข้อมือเล็กๆของทริชใหลุกขึ้นจากกองหนังสือ
“จะไปไหนอ่ะ”
“ไปดูวิถีชิวิตของคนธรรมดาดู”
(จัตตุรัสเอิร์ลทัส)
(เบียทริช)
จ้อกแจ้กๆๆๆ
“เครื่องประดับสวยๆค่า~ ของมีชื่อจากดินแดนตะวันออกมาอยู่ที่นี่แล้วค่า~”
“ปลาครับปลา ปลาไซมอนของหาอยากจากทะเลน้ำลึกครับบ”
“นายพาฉันมาจัตุรัสทำไมน่ะ”
“พามาเที่ยวไง”
“ไหนบอกมาดูวิถีชีวิตไง”
“ก็นี่ไงดูไปสิ” ฟิกซ์จับหัวฉันให้ดูคนที่เดินจับจ่ายใช้สอย แต่ไอ้จับหัวฉันเนี่ยคืออะไร “ดูไปเที่ยวไป”
“แต่ฉันต้องรีบกลับวังนะ!”
“ฎีกาเธอก็ตรวจหมดแล้วไม่ใช่หรือไง”
“หมดแล้วแต่มันอาจจะมีเพิ่มก็ได้นะ” ฉันเถียง
ฟิกซ์ทำหน้าบูดแล้วปั่นผมหยิกสีทองแดงของฉันเล่น มันหวีนานนะย่ะ!
“อีกไม่กี่วันเธอก็จะเป็นราชินีแล้วนะ เธอไม่อยากมีความทรงจำดีๆก่อนจะขึ้นครองราชย์รึไง”
“...”
“ฉันรู้ ว่าเธอไม่ได้ออกจากวังมาแปดปีแล้ว เธอยังเคยบ่นกับฉันอยู่บ่อยๆว่าอยากออกมาข้างนอกบ้าง เธอลืมไปแล้วเหรอ”
“...”
ใช่สิ ฉันเคยบ่นกับฟิกซ์เองนี่นาว่าอยากออกมาข้างนอก สงสัยคงจะลืมมันไปแล้ว
“เอาสิฟิกซ์ ฉันไม่ได้ออกมาข้างนอกนานแล้ว”
“เยี่ยม! มานี่สิ”
ฟิกซ์จับมือฉันแล้วพามาตรงที่จอดรถ เขาวิ่งไปเช่าม้ามาแล้วก็จูงม้าตัวใหญ่สีน้ำตาลออกมาตัวหนึ่ง
“ทำไมเช่ามาตัวเดียวอ่ะ”
“ตัวอื่นมันมีคนจองแล้วน่ะสิ”
“งั้นนายก็เดินสิ ;P”
ฉันรีบโหนตัวขึ้นม้าแล้วรีบกระตุกบังเหียนหนีไป โดยมีเสียงฟิกซ์ตะโกนไล่หลังมา
“ทริช! ทริช!”
ถึงฝีเท้าหมาป่าจะดีแค่ไหน แต่นายแปลงร่างต่อสาธารณชนไม่ได้หรอกหมาน้อย:P
ฮี้ๆๆ
ฉันขี่ม้าเล่นในตัวเมืองอย่างสบายใจเฉิบ ไม่มีทางที่หมาน้อยฟิกซ์จะตามหาฉันเจอหรอก~ นอกจากจะแปลงร่างเป็นหมาป่าแล้วตามดมกลิ่นฉันมา -..- ดูไปดูมาเศรษฐกิจของอาณาจักรฉันเจริญรุ่งเรืองใช่ย่อย มีข้าวของแปลกๆจากอาณาจักรอื่นมาขายเต็มเลย สีหน้าประชาชนก็ดูยิ้มแย้มมีความสุขดี
น่าเศร้าใจแท้ๆที่สงครามต้องเกิดขึ้นอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง...
“คุณหนูครับ รับไอศกรีมมั้ยครับ”
“เอ่อ...”
อยู่ดีๆก็มีลุงแก่ๆดูใจดีเรียกฉันให้ซื้อไอศกรีม ฉันชะโงกหน้าลงไปที่ตู้กระจกข้างในมีไอศกรีมหลายชนิดวางเรียงรายเต็มไปหมด
“เอารสวนิลากับรสบลูเบอร์รี่ใส่โคนค่ะ”
“นี่ครับ ห้าเรียวครับ”
ฉันยื่นเงินให้กับคุณลุงคนนั้น แล้วกัดไอศกรีมพลางกระตุกบังเหียนม้าให้เดินไปข้างหน้า พลันสายตาไปเจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าอยู่ริมถนน เธอมองมาที่ไอศกรีมที่ฉันถืออย่างหิวโหย ฉันบังคับม้าไปทางนั้นแล้วยื่นไอศกรีมให้กับเด็กน้อยคนนั้น
“นี่จ้ะ อยากกินใช่มั้ย”
เด็กหญิงเอื้อมมือจับข้อมือฉันแล้วกระชากให้ตกจากหลังม้า
ตุ้บ!
“เธอ!”
“แฮ่!”
ดวงตาสีแดงชาด ริมฝีปากเผยขึ้นเห็นเขี้ยวแหลมคม จิตใต้สำนึกของมนุษย์สั่งให้ฉันวิ่งหนีแต่สิ่งที่ฉันทำยืนนิ่งเหมือนถูกสาป
“แวมไพร์”
ความคิดเห็น