คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : (Dream2) Goodbye my fredom
1
(แปดปีต่อมา)
ในสวนสนามหญ้าขนาดใหญ่ที่มีดอกไม้หลายชนิดออกดอกสวยสะพลั่ง กลิ่นหอมของบุปผาหลายชนิดทำให้สาวน้อยผู้ที่มีผมม้วนสีทองแดงพริ้มตาลง ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ตำราเกี่ยวกับการปกครองหลายเล่มที่คนอื่นโอดครวญว่าหน้าเบื่อนักหนาแต่เธอกลับหยิบมันขึ้นมาอ่านอย่างไม่เบื่อหน่ายแถมออกจะชอบด้วยซ้ำ
“นึกว่าอยู่ที่ไหนซะอีก”
“อะไรกันฟิกซ์ นายชอบหาฉันเจออยู่ทุกทีเลยนะ“
“ไม่รู้สิ สงสัยฉันสื่อถึงเธอได้มั้ง”
“นี่ หัดใช้ราชาศัพท์กับฉันหน่อยก็ดีนะ”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบให้ฉันใช้เพราะมันจะทำให้เรามีช่องว่างระหว่างกัน”
สาวน้อยปาหนังสือเล่มหนาใส่หัวฟิกซ์ เขาลูบป้อยๆบริเวณที่โดนสันหนังสือปาใส่หัว เรียกรอยยิ้มขบขันบนใบหน้าสวยหวานได้ดีนัก
“ขอพระราชทานอภัยโทษพะยะค่ะ แกรนด์ดัชเชส -*-“
“ดีมาก~”
ใช่แล้ว นี่คือแกรนดด์ดัชเชส เบียทริช เทเรซเนีย เบ็คซาร์ เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งอคาทัส
บัดนี้ด้วยวัยสิบห้าปี ความงามและความสามรถของนางดังไปทั่วทุกอาณาจักร ทั้งในด้านเป็นผู้ปกครองที่ดีที่สุดและงามที่สุดอีกด้วย
เบียทริชก้าวสู้ตำแหน่งทางการเมืองตั้งแต่อายุแปดปีหลังจากได้รับตำแหน่งรัชทายาทนางกำจัดและปราบปรามพวกปิศาจทีที่ก่อกวนชายแดนของอคาทัสจนเกือบหมด เป็นแม่ทัพผู้เชี่ยวชาญในการวางแผนการรรบ รวมทั้งบำรุงการค้าขายของอาณาจักรจนตอนนี้อคาทัสเป็นศูนย์กลางด้านเศรษฐกิจไปเรียบร้อยแล้ว
ด้านความงาม เบียทริชมีเส้นผมหยิกม้วนสีทองแดงยาวถึงสะโพก ดวงตากลมสีม่วงครามแฝงความเย็นชาและเด็ดขาด ริมฝีปากเล็กอิ่มเต็ม ลำคอระหง รูปร่างสูงโปร่งดูสง่างามงาม ทำให้ราชฑูตจากดินแดนอื่นที่มาเฝ้าต่างโจษขานว่ารัชทายาทแห่งอคาทัสช่างมีพระสิริโฉมงดงามเหมือนกุหลาบงามแรกแย้มยิ่งนัก
“แล้วนายมาตามฉันทำไมล่ะ”
“ฝ่าบาทให้มาตาม ทรงบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
“เรื่องสำคัญ?”
“อย่ามาทำหน้าถาม ฉันไม่รู้หรอกรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเฝ้าเถอะ”
“อืม”
เบียทริชลุกขึ้นและก้มลงเก็บหนังสือที่ตกอยู่ข้างหน้า ทำให้ชุดคลุมผูกเอวหลวมยิ่งแหวกตรงหน้าอกมากขึ้น ฟิกซ์รีบเมินหน้าหนีทันที ‘ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ฉันเป็นผู้ชายแล้วเธอเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย! แหวกซะขนาดนั้นฉันไม่ใช่ผู้ชายถือขันตินะ!’ ฟิกซ์คิด
“ฟิกซ์นายหันหน้าหนีทำไมล่ะ”
“ช่างเถอะน่า รีบไปได้แล้ว”
“ไอ้การ์เดี้ยนเย็นชา!”
“ฉันเย็นชาตรงไหน -*-“
“ตรงที่ฉันเห็นนั่นแหละ!”
(พระราชวัง)
(เบียทริช)
หลังจากที่ฉันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วฉันรีบมาที่พระราชวังซึ่งเป็นที่อยู่ของท่านพ่อโดยมีฟิกซ์เดินตามหลังมาติดๆ ให้ตายสิ!หมอนั่นเถียงกับฉันฉอดๆเหมือนป้าแก่ๆชะมัด
“เปิดประตู”
“เพคะ แกรนด์ดัชเชส”
นางกำนัลสองคนเปิดประตูห้องทรงพระอักษรให้กับฉัน ท่านพ่อยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนแรงและกวักมือให้ฉันเข้าไปใกล้ๆ
“ทริช พ่อมีอะไรจะให้ลูกดู”
ท่านพ่อสะบัดมือให้ฟิกซ์และคนอื่นๆไปจากห้องให้หมดก่อน เมื่อห้องเหลือแค่ฉันกับท่านเพียงแค่สองคนท่านพ่อยื่นตำราปกแข็งดูเก่าๆให้กับฉัน
“นี่มันอะไรกันคะ”
“ตำราที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น ตำราเล่มนี้เคยเป็นของแม่ลูกมาก่อน”
ของแม่? ฉันรีบเปิดตำราเล่มนั้นทันทีแต่ต้องผิดหวังเมื่อข้างในนั้นมีแต่หน้ากระดาษปล่าวๆไม่มีอะไรเขียนไว้
“แม่เจ้าเคยพูดว่า ‘เมื่อถึงอันตราย อักษรจึงจะปรากฏขึ้นมา’ พ่อจึงอยากให้ลูกเก็บตำราเล่มนี้เอาไว้”
“ได้ค่ะท่านพ่อ”
“และอีกอย่าง” ท่านพ่อยื่นม้วนกระดาษและพยักเพยิดให้ฉันเปิดมันอ่าน
“นี่มันราชโองการแต่งตั้งลูกให้เป็น...”
“ราชินี” ท่านพ่อยิ้ม ”ใช่แล้วมันคือความฝันของพ่อมาตลอดชีวิต ที่อยากเห็นลูกสาวเป็นราชินีของอคาทัส”
“หญิงยังไม่มีความสามรถพอค่ะ”
“ลูกมีมันแล้วลูกก็ใช้มันพัฒนาอาณาจักรจนรุ่งเรืองได้กว่าที่พ่อหรือท่านปู่ของลูกเคยทำ”
“ท่านพ่อเป็นยอดนักรบนะคะ”
ท่านพ่อส่ายหน้าแล้วพูดต่อ
“เป็นแต่เรื่องฆ่าฟัน ออกไปเตรียมตัวสำหรับพิธีแต่งตั้งได้แล้ว พ่อเรียกลอรด์โอแกมมาคุยเรื่องพิธีเรียบร้อยแล้ว”
“มัดมือชกหญิงเลยนะ”
“เห็นแก่พ่อที่แก่แล้วเถอะลูก สุขภาพพ่อไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
ท่านพ่อไอแล้วหยิบบางอย่างที่ตั้งอยู่บนเบาะกำมะหยี่สีแดง มงกุฎราชินีผู้ปกครองอคาทัสที่ไม่ได้ออกมานานเกือบร้อยกว่าปีท่านพ่อวางมันบนศีรษะฉันอย่างเบามือแล้วถอยห่างจากตัวฉัน
“สง่าเหลือเกินหญิง ลูกต้องเป็นราชินีที่ดีแน่”
ฉันยิ้ม ยิ้มเพื่อกลบเกลื่อน ยิ้มอำลาอิสรภาพของตัวเอง ท่านพ่อได้สร้างกรงที่ฉันไม่สามารถหนีออกไปได้แล้ว
ความคิดเห็น