เล่ห์รัก เล่ห์หัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันของคนสองคน

เรื่อง เล่ห์รัก เล่ห์หัวใจ

ตอนที่ 1 การพบกันของคนสองคน

          เวลา 16.00 น. ณ โรงเรียนมุรามากิ "เฮ้ย ทัตสึยะ เรากลับก่อนนะ" หนุ่มมาดเข้มผู้มีนามว่า โทยะ ได้ตะโกนบอกทัตสึยะเพื่อนสนิท "อืม โชคดี"  ทัตสึยะตอบ ช่างเป็นคำพูดที่ไร้ความรู้สึกเสียจริง

หลังจากที่กล่าวคำอำลากันเรียบร้อยแล้ว โทยะได้เดินไปขึ้นรถเก๋งคันงามที่มีคนขับรถที่บ้านขับมารับอย่างนี้ทุกวัน ทั้งที่ตัวเองอยากจะกลับบ้านเองจนใจจะขาด

   แกร็ก!             

    ฟึ่บ!                  

    ปัง!

เสียงการขึ้นรถของโทยะที่มันช่างดังเป็นจังหวะเหลือเกิน "ทาคาโตะ วันนี้พาผมไปเที่ยวที่ริมแม่น้ำก่อนได้ไหม ผมยังไม่อยากกลับบ้าน" "จะดีเหรอครับ ท่านโทซึกิรออยู่นะครับ" เสียงของทาคาโตะผู้ที่มีหน้าที่ขับรถดังขึ้น พร้อมกับสั่นเล็กน้อย เพราะกลัวจะโดนเจ้านายตัวเองเล่นงาน "ทาคาโตะ คุณไม่สงสารผมบ้างหรือครับ ทุกวันนี้ผมต้องโดนบังคับมากมายขนาดไหน

คุณก็รู้ "

" ครับ ผมสงสารคุณหนู แต่ผมต้องทำตามหน้าที่ไม่งั้นผมก็จะไม่มีงานทำ"

ทาคาโตะพูดเสร็จก็รีบสตาร์ทรถออกไปทันที

                ระหว่างที่ขับรถมาโทยะก็มองออกไปตามผู้คนที่เดินอยู่รอบข้าง ในบรรยากาศยามเย็นของการเลิกงาน ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดเสียจริง รวมถึงจิตใจของเขาด้วยในตอนนี้

                รถได้วิ่งมาติดไฟแดงอยู่ตรงสี่แยกที่มีแต่รถอยู่เต็มไปหมด ทันใดนั้นเองรถลิมูซีนคันงามก็ได้วิ่งมาจอดอยู่ข้างๆ โทยะรู้สึกเคืองที่อยู่ดีๆ รถคันนี้ก็มาบดบังสิ่งรอบข้างที่เขาควรจะได้เห็น

                โทยะกวาดตามองรถคันนั้นมาเรื่อยๆจนเห็นสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งที่นั่งอยู่ทางด้านเบาะหลัง เด็กสาวคนนั้นได้หันมามองโทยะพอดีและพร้อมกับยิ้มให้

จากความเครียดที่เคยมีอยู่กลับเปลี่ยนเป็นความชอบขึ้นมาแทนที่ โทยะได้เผยรอยยิ้มที่ไม่เคยทำให้ใครเห็นมาก่อนเป็นครั้งแรก เขารู้สึกดีจนบอกไม่ถูก ตอนนี้เขาลืมความโกรธพ่อเขาไปจนหมดสิ้นเมื่อได้เห็นเด็กสาวคนนี้

                ไฟจากสีแดงได้เปลี่ยนมาเป็นสีเขียว รถของโทยะได้เคลื่อนไปตามถนนด้านหน้า ต่างกับรถของเด็กสาวคนนั้นที่ได้เลี้ยวซ้ายไปจนลับตา ทาคาโตะได้เหลือบมองกระจกหลังของรถ ทำให้เห็นรอยยิ้มของโทยะ ที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับเหตุการณ์เมื่อครู่

" ยิ้มอะไรอยู่หรือครับคุณหนู " ทาคาโตะสงสัยกับพฤติกรรมของเด็กหนุ่มคนนี้

" ปล่าวนิ " โทยะหุบยิ้มทันที

" ร้อยวันพันปี คุณหนูไม่เคยยิ้ม สงสัยวันนี้คงจะมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นแน่ " ทาคาโตะพูดอย่างดีใจ

                เอี๊ยด!!

          เสียงรถของโทยะจอดหน้าบ้านเพื่อรอการเปิดของประตู

                เมื่อรถได้มาจอดเทียบกับหน้าบ้านแล้ว คนรับใช้รีบลงมาเปิดประตูให้โทยะ

" กลับมาช้าจังเลยนะคะคุณหนู " เสียงของมิซา แม่บ้านของที่นี่

" รถมันติดน่ะครับ " โทยะพูดอย่างสบายใจ ผิดกับเมื่อก่อนที่จะเครียดและหงุดหงิด

                ขณะที่โทยะกำลังจะเดินขึ้นห้องตัวเอง ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

" กลับมาแล้วเหรอ " เสียงของโทซึกิ พ่อของเขานั่นเอง

" ทำไมวันนี้พ่อกลับมาไวจัง " โทยะตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วชื่นใจ

" ก็งานมันไม่ค่อยมี เลยกลับบ้าน " โทซึกิพูดอย่างเครียดๆ

" ไม่เป็นไรหรอกครับพ่อ ผมชอบนะที่พ่อกลับมาไวแบบนี้ " โทยะพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนทันที ทิ้งให้พ่อของเขายืนงงอยู่กับพฤติกรรมของลูกที่แปลกไปในวันนี้

                เมื่อโทยะวิ่งขึ้นมาถึงห้องนอนแล้ว เขาก็รีบเข้าไปในห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆทันที

" น่ารักจังเลย " โทยะพูดกับตัวเองเกี่ยวกับเด็กสาวคนที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อเย็นนี้

เขาได้แต่คิดถึงเด็กสาวคนนั้น จนเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว