เล่ห์รัก เล่ห์หัวใจ

ลำดับตอนที่ #5 : ความเหมือนกันที่น่ากลัว

          “ แล้วยังไงหรอครับ ” โทยะกล่าวอย่างงงงง

          “ ก็พ่อมิกิเขาไม่ชอบให้มิกิมาเดินเที่ยวข้างนอกอย่างนี้ ถ้าเขามาเจอมิกิในตอนนี้ละก็ ”

          เด็กสาวผู้ที่ร่าเริงในตอนนี้ได้เปลี่ยนท่าทีตัวเองไปแล้ว เธอเริ่มอยากจะกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผิดกับโทยะที่ยังงงในพฤติกรรมของเธออยู่ เขาจะรู้บ้างไหมว่าอันตรายก็กำลังจะเกิดขึ้นกับเขาแล้วเหมือนกัน

          “ มีอะไรหรือครับ ”

          “ มิกิต้องตายแน่ๆเลยค่ะ ” เด็กสาวรู้สึกสับสนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปในตอนนี้

          “ มันร้ายแรงถึงขนาดนี้เลยหรอครับ ” ทัตสึยะเอ่ยอย่างไม่เห็นด้วยกับการกระทำของพ่อมิกิ

          “ มิกิจะทำยังไงดีคะ โทยะ ”

          “ ผมว่าเรารีบพามิกิกลับบ้านก่อนดีกว่าครับ ” ทัตสึยะแสดงความคิดเห็นซึ่งโทยะไม่เห็นด้วย

          “ ไปคุยกับพ่อของมิกิให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า ” โทยะพูดออกมาซึ่งมิกิไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

          “ มิกิว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ ถ้าพ่อมิกิกลับบ้านไปแล้วไม่เห็นมิกิล่ะก็ มิกิจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ” เด็กสาวพูดอย่างร้อนใจ

          แล้วเด็กหนุ่มทั้งสามก็รีบพามิกิกลับบ้าน ทั้งหมดได้ขึ้นรถแท็กซี่แล้วบอกให้คนขับขับให้เร็วที่สุด แต่ว่าตอนนี้พ่อของมิกิขับรถรอการเปิดประตูอยู่หน้าบ้านแล้ว ซึ่งนั่นก็หมายความว่า เด็กหนุ่มทั้งสามพามิกิกลับบ้านไม่ทันอย่างแน่นอน

                “ ถึงแล้วครับ ทั้งหมด 120 เยนครับ ” เสียงคนขับรถดังขึ้นเมื่อรถมาจอดหน้าบ้านมิกิแล้ว

                “ เอาไปไม่ต้องทอนนะ ” โทยะพูดแล้วรีบพามิกิลงจากรถเข้าบ้านทันที

                “ เดี๋ยวผมเข้าไปเป็นเพื่อนนะ ” โทยะบอกแล้วดึงมือมิกิเข้าบ้านทันที ซึ่งมิกิห้ามแล้วแต่โทยะก็ไม่ฟัง

                “ ไม่มีใครอยู่หรอ ปิดไฟมืดเชียว ” ทัตสึยะพูดหลังจากที่วิ่งตามมาเข้าบ้านแล้ว

                “ ใครว่าไม่มี ”

                พรึ่บ!!!!!!

          ไฟทั้งบ้านสว่างขึ้นเมื่อมีเสียงชายคนหนึ่งพูดมา นั่นทำให้หัวใจของมิกิเต้นจนจะหลุดลงมาจากตัว ชายคนนั้นมองมาตรงที่เด็กทั้งสี่ยืนอยู่ สายตานั้นทำให้ทัตสึยะไม่กล้าหันไปสบตาด้วยได้แต่ยืนก้มมองพื้นอย่างเดียว ผิดกับโทยะที่มองพิจารณาชายคนนั้นอย่างถี่ถ้วนจนรู้แล้วว่านั่นคงเป็นพ่อของมิกินั่นเอง

                “ คุณพ่อคะ สะ สะ สวัสดีค่ะ ” เสียงเด็กสาวพูดขึ้นมาเพื่อเริ่มการสนทนา

                “ มันเป็นใคร ” พ่อของมิกิเอ่ยขึ้นมาทันที

                “ สวัสดีครับคุณพ่อ ผมชื่อโทยะครับ ” โทยะรีบพูดแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว

          “ ใครใช้ให้แกพูด ออกไปจากบ้านของฉันแล้วอย่ามาที่นี่อีก ฉันไม่อยากจะทำอะไรแก เออ แล้วมิกิขึ้นไปที่ห้องทำงานของพ่อเดี๋ยวนี้ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย ” เสียงพ่อมิกิสั่งเฉียบขาดแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป

                “ โทยะกลับไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ” เด็กสาวพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ

                โทยะพยายามจะไปพูดไกล่เกลี่ยให้พ่อของมิกิเข้าใจ แต่มิกิกลับห้ามไว้ซะก่อนโดยมีทัตสึยะและอากิดะช่วยกันดึงแขนโทยะให้กลับบ้าน โทยะถึงจะยอม แต่โทยะก็สังเกตเห็นว่าพ่อของมิกิกับพ่อของตัวเองนั้นไม่แตกต่างไปเลย ช่างเหมือนกันจริงๆ ไม่เคยเปิดใจรับฟังอะไร เอาแต่เหตุผลตัวเองเป็นที่หนึ่ง บังคับลูกตัวเองให้ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ โดยไม่สนใจว่าความรู้สึกลูกจะเป็นยังไง มันช่างเป็นครอบครัวที่น่าอึดอัดเสียจริง มันเป็นครอบครัวที่น่ากลัว