คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - So Goodbye [2min]
เพื่ออารมณ์ที่สมจริง (หรือเปล่า?) เศร้าไม่เศร้าก็ขออภัยมา ณ.ที่นี้จ้า
So Goodbye - 2min
----------------------------------------------------------
“พี่ว่า... เราห่างกันสักพักดีมั้ย?”
...
...
เสียงของมินโฮดังก้องไปในห้องที่ว่างเปล่า ห้องที่เคยมีเสียงหัวเราะของมินโฮกับแทมิน
“ทำไมฮะ?” แทมินถามด้วยเสียงสั่นเทา นัยน์ตาหวานที่มินโฮเคยหลงรักบัดนี้กลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาใส แทมินถามพร้อมจับมือร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า
“ผม... ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอ?” แทมินถามซ้ำ ร่างสูงที่ไม่พูดอะไรเลยได้แต่เบือนหน้าหนี
“...”
“...”
“...พี่ไม่รักผมแล้วใช่มั้ย... ใช่มั้ย?”
“...” มินโฮไม่ตอบอะไร แทมินเริ่มร้องไห้หนักก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา
“...พี่มินโฮ...” แทมินพยายามเรียกร่างสูง จู่ๆ มินโฮก็กอดแทมินไว้แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่ม
“แทมิน... ฟังพี่ก่อน...” มินโฮพูดแล้วลูกหัวตัวเล็กก่อนจะพูดต่อ
“ไม่มีพี่... อย่าร้องไห้...”
“ฮึก...”
“อย่าร้องไห้... และต้องยิ้มเข้าไว้...”
“พะ... พี่มินโฮ...”
“So goodbye , don’t cry and smile” มินโฮพูดเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระแล้วเดินจากไป
จากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ของร่างเล็ก... ที่ดังก้องกังวานไปกลางใจร่างสูง
...
...
...
‘แทมิน...’ เสียงทุ้มที่คุ้นเคยหวนกลับมา ทำให้แทมินเริ่มมีน้ำตาคลอ
‘พี่รักแทมินนะ...’
‘พี่มาพูดอะไรเนี่ย? -___-/// ผมเขินนะ’
‘พี่อยากพูดนี่...เรา.......’
“แทมิน!!” เสียงของคีย์ดังขึ้น แทมินสะดุ้งแล้วมองไปยังคนที่ตัวเองโทรนัดไว้
“ขอโทษฮะ... ผมเหม่อไปหน่อย” แทมินตอบพร้อมกับแกว่งช้อนในแก้วกาแฟของตัวเอง
“เรา... มินโฮมันบอกแล้วใช่มั้ย?” คีย์ถามแล้วมองไปที่ดวงตาของแทมิน ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง
“ผม... ทำอะไรไม่ดีหรอครับ?” แทมินถามคีย์ ร่างที่ก้มหน้าเริ่มสั่นขึ้นมาพร้อมเสียงที่เริ่มสะอื้น
“...”
“... เมื่อวานก่อน... ฮึก ผม... พี่มินโฮยังชวนผมไปเที่ยวโรดิโออยู่เลย”
“...แทมิน”
“พี่มินโฮ... ยังบอกรักผมอยู่เลยนะครับพี่คีย์” แทมินเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมมีน้ำตาไหลออกมา น้ำตาของแทมินทำให้คีย์ถึงขั้นกระวนกระวายลุกไปโอบกอดร่างเล็กทันที
แทมินร้องไห้ในอ้อมกอดของคีย์ที่รู้เรื่องทุกอย่าง...
...
...
...
“จงฮยอน...” คีย์เรียกจงฮยอนที่กำลังขับรถอยู่ ร่างเล็กของแทมินนอนอยู่ตรงเบาะหลัง
“ฉันรู้ว่านายไม่สบายใจ... ฉันก็เหมือนกัน...” จงฮยอนถอนหายใจก่อนจะเลี้ยวรถตามทางที่ขี่ผ่าน
“ฉันไม่อยากโกหกแทมิน... แค่ห่างกันยังเป็นยังนี้เลยนะจง...”
“... เราต้องทำ เพื่อแทมิน...”
“ทำไมเราไม่บอกแทมินไป... ทำไม่ไอ้มินโฮมันไม่บอกไปว่ามัน...” คีย์เริ่มขึ้นเสียงก่อนที่จะมองหน้าแฟนตัวเอง
“เราทำอย่างนั้น... เหมือนฆ่าแทมินทั้งเป็นได้เลยนะคีย์...” จงฮยอนพูดกับคีย์แล้วหันไปมองร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ คีย์จึงถามกลับไปสั้นๆ แต่ทำให้จงฮยอนเศร้าลงไปได้
“...เรา... ทำอะไรไม่ได้เลยหรอ?”
“...”
“ฉันเป็นห่วงแทมิน... และก็ห่วงมินโฮด้วย...”
...
...
...
“เราไปเดินเล่นกันดีมั้ยแทมิน... ^^” คีย์ถามร่างเล็กที่อยู่ในอารมณ์นิ่งสนิทก่อนจะเงยหน้าช้าๆ
“ไปที่ไหนฮะ?”
“เราไปโรดิโอกัน” จงฮยอนพูด คีย์หันไปมองตาขวางแล้วตบปากจงฮยอนดังป้าบ
“ไอ้บ้า! เมื่อวันก่อนมินโฮชวนแทมินไปอยู่”
“-O-” จงฮยอนถึงขั้นเหวอไปก่อนที่จะหันไปมองร่างเล็กที่ได้ยิน แทมินปาดน้ำตาก่อนจะพูดด้วยเสียงที่พยายามจะสดใส
“ไปสิฮะ เราไปเดินเล่นกัน ^^”
...
...
...
ณ โรดิโอ
แทมินเดินตามหลังจงฮยอนกับคีย์เหมือนตัวเองไม่ได้เอาวิญญาณติดตัวมา ทำให้พี่ๆทั้งสองคนถึงขั้นเงียบสนิท ตอนนี้คีย์พาแทมินมานั่งที่ร้านเค้ก ร่างเล็กไม่สั่งอะไรหรือพูดกับใครเลย
“แทมิน... มินโฮมันบอกใช่มั้ยว่า... ให้ยิ้มเข้าไว้”
“ผมยิ้มไม่ได้ครับ... ผมยิ้มไม่ออกเลย” แทมินพยายามฝืนยิ้ม แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยการหุบยิ้มนัยน์ตาหวานเริ่มมีน้ำตาไหลปริ่มขอบตา
“...แทมิน” คีย์พยายามจะพูดกับแทมิน แต่ร่างเล็กกลับพูดขึ้นมาช้าๆ
“ถึงพี่มินโฮเค้าบอกว่าให้ยิ้ม... แต่ถ้าผมไม่มีพี่มินโฮ... ผมยิ้มไม่ออกจริงๆ”
“...”
“...”
“พี่ว่าเราทานกันก่อนดีกว่ามั้ย เนอะๆ” จงฮยอนพูดกลบบรรยากาศแล้วเลื่อนจานเค้กไปให้แทมินและตีแขนคีย์หนึ่งที
คีย์กับจงฮยอนกำลังจะตักเค้กเข้าปาก เสียงช้อนหล่นของร่างเล็กก็ทำให้พี่ๆ ทั้งสองคนเงยหน้าทันที
ร่างเล็กเริ่มตัวสั่น น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับปริ่มขอบตา
“พะ... พี่มินโฮ!”
“...!!!” ทั้งสองคนมองไปยังนอกหน้าต่าง คีย์ถึงกับเลือดขึ้นหน้า
มินโฮกำลังเดินอยู่กับคริสตัล... ในมือเต็มไปด้วยถุงช็อปปิ้ง ของเหล่านั้น... มินโฮเคยบอกแทมินว่าจะซื้อให้
“เรากลับกันดีกว่า!” จงฮยอนพูดแล้ววางเงินบนโต๊ะ คีย์ลากแทมินออกจากร้านทันที
...
...
...
“อ้าว? จงฮยอน” คริสตัลเรียกคนที่กำลังเดินจ้ำๆ ออกจากโรดิโฮ คีย์หันไปมองตาขวาง มองทั้งมินโฮและคริสตัล
“พี่มินโฮ...” แทมินพูดเบาๆ ก่อนจะมองไปที่ถุงช็อปปิ้งทั้งหลาย แต่หน้าตามินโฮโทรมลงไปเยอะเลยทีเดียว
“เรากลับกันเถอะคริสตัล” มินโฮพูดแล้วหันหลังให้ทั้งสามคน แทมินวิ่งไปกอดมินโฮทันที
“พี่มินโฮ... เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยที่เราห่างกัน...” แทมินถามก่อนจะซุกหน้าลงบนแผ่นหลังของมินโฮ ร่างสูงไม่พูดอะไรแล้วจับมือแทมินไว้
“...”
“...เราเลิกกันดีกว่ามั้ยครับ?”
“...” มินโฮไม่ตอบแต่ร่างเล็กกลับบอกในสิ่งที่มินโฮเคยได้ยิน... แต่บัดนี้เต็มไปด้วยเสียงสะอื้นก้องไปทั้งใจ
“...ผมรักพี่มากนะพี่มินโฮ” แทมินแกะมือมินโฮแล้วคลายอ้อมกอดออกก่อนที่จะวิ่งหนีไป คีย์กับจงฮยอนจึงวิ่งตามไป แต่คีย์หันมาพูดกับมินโฮด้วยถ้อยคำสั้นๆ
“ไหนนายว่านายป่วยเป็นโรคหัวใจไง? ทำไมนาย...นายทำอย่างนี้ทำไมมินโฮ!?”
“...” มินโฮไม่ตอบแต่เดินหนีคีย์ไป คีย์จึงตะโกนออกไปดังๆ
“... หึ! นายนี่มันน่าเกลียดที่สุด ชเว มินโฮ!!”
...
...
...
“มินโฮ.. ทำอย่างนี้ฉันเหมือนแย่งแฟนคนอื่นเลยนะ” คริสตัลพูดแล้วมองไปยังทั้งสามคนที่เดินจากมา ร่างสูงยังคงเงียบอยู่ คริสตัลถอนหายใจแล้วพูดต่อด้วยความเป็นห่วง ห่วงทั้งร่างสูงและแทมิน
“ทำไมไม่บอกคีย์ไปก่อนล่ะ? ว่าที่เราซื้อมาเนี่ย... จะให้แทมินหมดเลย”
...
...
...
ร่างเล็กนั่งอยู่ในห้องคนเดียวเป็นเวลานับจากเลิกกันกับมินโฮก็หนึ่งสัปดาห์มาแล้ว แทมินไม่คุยกับใคร ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน ทำให้จงฮยอน คีย์ และอนยูต้องมาหาแทมินที่บ้านทุกวัน
“พี่ฮะ... ผมจะทำยังไงดี แทมินไม่คุยกับใครเลยนะ...” คีย์ถามอนยูที่ยืนมองห้องของร่างเล็ก อนยูเดินมานั่งที่เดิมแล้วเปิดประเด็นคุย
“มินโฮมันทำอะไรแทมิน?”
“มัน...” จงฮยอนเตรียมจะอ้าปากพูด แต่คีย์ปิดปากไว้ก่อนจะพูดเอง
“มินโฮมัน...เลิกกับแทมิน”
“มันมีเหตุผลใช่มั้ย?” อนยูถามตามประสาพี่คนโต ทั้งสองคนพยักหน้ารับเบาๆ อนยูพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากบ้านของแทมินแล้วหยิบหมวกกันน็อคมาสวมแล้วขี่มอเตอร์ไซต์ออกไป
...
...
...
กริ๊งงงงงง!
เสียงกดออดที่บ้านของมินโฮดังขึ้นก่อนจะมีคนโผล่ออกมา
“ผมมาขอพบ ชเว มินโฮ”
“ขอโทษนะคะ คุณมินโฮไม่ให้ใครพบ” เมดด์สาวพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวอนยู
“มันอยู่ใช่มั้ย?” อนยูถามสั้นๆ เมดด์พยักหน้าก่อนจะถอยหลังไป อนยูเดินออกมาจากหน้าบ้านเล็กน้อยแล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“ชเว มินโฮ!! ถ้าแกยังรักลี แทมินอยู่! ออกมาพบฉันที่หน้าบ้านเดี๋ยวนี้!!”
“...”
“ถ้าแกยังไม่อยากให้คนที่แกรักมีอาการเหมือนตายทั้งเป็น!! ลงมาพบฉันเดี๋ยวนี้!!”
...
...
...
มินโฮเดินลงมาจากชั้นสอง ร่างสูงหน้าตาหมองลงไปมากเพราะโรครุมเร้า มินโฮลงมานั่งตรงข้ามอนยูที่นั่งนิ่งเหมือนรอพิพากษานักโทษ
“แกป่วยทำไมไม่บอกแทมิน?” อนยูถามคำแรก มินโฮหัวเราะออกมาเบาๆ
“แกอย่ามาหัวเราะ! ชเว มินโฮ ทำไมแกไม่บอกแทมินไป”
“...ผม.. ไม่อยากให้แทมินรู้” มินโฮเงยหน้าตอบอนยู ดวงตาของมินโฮไม่มีประกายเหมือนเมื่อก่อน มีแต่ความเป็นห่วง... ห่วงว่าแทมินจะอยู่ยังไง
“แทมินไม่ใช่คนอ่อนแอนะ! แค่บอก... แทมินจะได้ทำใจล่วงหน้าได้”
“...” มินโฮไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้ารับคำพูดของอนยูที่พูดออกมา
“แกรู้ตั้งแต่วันไหน?”
“เมื่อสัปดาห์ก่อนครับ...” มินโฮตอบเบาๆ อนยูพยักหน้าแบบเข้าใจก่อนจะถามต่อ
“แกผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจก็ได้... ทำไมแกไม่ทำ”
“พี่เคยได้ยินเรื่องเล่ามั้ยครับ...” มินโฮเว้นระยะก่อนที่จะพูดต่อ “ว่าหัวใจของเราจะเป็นของเราคนเดียว”
“...”
“ผม... ไม่อยากเปลี่ยนหัวใจเพราะผมรักแทมิน”
“...” อนยูเงยหน้ามองร่างสูงนิ่งเหมือนไม่เข้าใจ มินโฮจึงพูดต่อ
“ผมไม่อยากเปลี่ยนหัวใจเพราะผมกลัวผมจะไม่รักแทมิน อาจจะดูเหมือนผมบ้า... แต่ผมไม่อยากเปลี่ยนสิ่งที่มีคนๆ หนึ่งอยู่ในนี้” มินโฮจับไปที่หน้าอกของตัวเอง เสียงหัวใจที่เคยดังตอนนี้เริ่มแผ่วเบาลง อนยูพยักหน้าเบาๆสองสามที เพราะเข้าใจว่ามินโฮทำไปเพราะอะไร
“ผมไม่อยากให้แทมินรู้ว่า... ที่ผมไม่ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ...เป็นเพราะแทมิน ไม่อย่างนั้นแทมินต้องบังคับให้ผมผ่าตัดแน่ แล้วผมไม่อยากให้แทมินรู้...”
“...”
“ให้ผมเลิกกับแทมิน แล้วผมค่อยๆ หายไปจะดีกว่า”
...
...
...
ติ้ดดดด ติ้ดดดด
เสียงโทรศัพท์ของคีย์ดังขึ้น จงฮยอนที่กำลังเล่นโทรศัพท์จึงส่งคืนเจ้าของโทรศัพท์ไป คีย์กรอกเสียงลงไปโดยไม่ได้ดูชื่อตรงหน้าจอ
“ฮัลโหลครับ”
[คีย์...] มินโฮพูดยังไม่ทันจะจบคีย์ก็ด่าออกมาเป็นชุด
“แกมีอะไรอีก? ไอ้คนหลอกลวง!?! ไหนแกว่าป่วยเป็นโรคหัวใจไงห๊ะ!!”
“อะไรนะครับ? โรคหัวใจ?” แทมินที่เดินลงมาด้านชั้นล่างได้ยินคีย์พูดทุกอย่าง คีย์เบิกตากว้างก่อนจะหลบตาแทมินแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่มือจะกดปิดโทรศัพท์ไป
“ใช่แล้ว” จงฮยอนตอบเบาๆ แทมินเบิกตากว้างทันที
“มินโฮมันไม่ให้พี่บอกเรา... ว่าเป็นโรคหัวใจ” คีย์ตอบตามทีหลัง
“ทำไมฮะ? พี่มินโฮทำอย่างนั้นทำไม”
“เราไปถามมันกันดีกว่า” จงฮยอนพูดจบก็พาแทมินไปทันที คีย์จึงวิ่งตามไปทันที
...
...
...
ติ้ดดด ติ้ดดดด
“ฮัลโหลครับพี่อนยู...” คีย์รับโทรศัพท์ขณะที่จงฮยอนขับรถอยู่ แทมินพยายามทำใจให้สงบกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เสียของจงฮยอนทำให้แทมินใจเสียยิ่งขึ้น
“ว่าไงนะฮะ... มินโฮเข้าโรงพยาบาล!!”
“!!!”
...
...
...
“พี่อนยู! พี่มินโฮเป็นยังไงบ้างครับ!?!”
แทมินวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลเป็นคนแรกก่อนที่คีย์กับจงฮยอนจะวิ่งตามมา อนยูที่นั่งรอหมอออกมาถอนหายใจเบาๆก่อนจะคำถามของแทมิน
“มันต้องผ่าตัดหัวใจทันที!”
“!!!”
“เราต้องเข้าไปคุยกับมินโฮ” คีย์พูดแล้วเดินเข้าไปในห้องรอผ่าตัด แทมิน คีย์ จงฮยอนและอนยูเดินตามไปติดๆ
...
...
...
“พะ... พี่มินโฮ” แทมินวิ่งไปเกาะตรงห้องกระจกใส ร่างเล็กร้องไห้ออกมาจนมินโฮใจเสีย
“แทมิน...รู้แล้วสินะ...” มินโฮก้มหน้ามองพื้น นัยน์ตาเริ่มมีความเจ็บปวดของโรคหัวใจออกมา
“ทำไมพี่ไม่บอกผมฮะ?” แทมินถามพร้อมเอามือแนบกระจกใสที่กั้นร่างสูงไว้
“พี่...”
“ผมทำใจได้นะถ้าพี่บอกผม... ทำไมพี่มาบอกผมตอนสายไปครับ?”
“พี่ขอโทษนะแทมิน...”
“ไม่เป็นไรฮะ... พี่ต้องเปลี่ยนหัวใจนะ...” แทมินเริ่มบอกให้มินโฮเปลี่ยนหัวใจ ซึ่งเป็นไปตามที่มินโฮคาดไว้ มินโฮยิ้มออกมาก่อนจะพูดกับแทมิน
“พี่อยากบอกเรา...”
“...” แทมินเงียบเพื่อที่จะฟังร่างสูงพูด มินโฮเอามือแนบไปที่มือของแทมินซึ่งมีกระจกกั้นผ่านความอบอุ่นบนฝ่ามือมินโฮไหลผ่านส่งไปยังฝ่ามือแทมินที่ยืนร้องไห้อยู่
“พี่ขอโทษ... ที่พี่ไม่เคยบอกรักเราสักครั้ง...”
...
‘พี่รักแทมินนะ...’ เสียงของวันวานดังขึ้นมา แทมินหลับตาฟังมินโฮพูดต่อ
...
“พี่ขอโทษ... ที่พี่ไม่เคยบอกเราว่าเป็นห่วงสักครั้ง”
...
‘พี่รักแทมินนะ...’
‘พี่มาพูดอะไรเนี่ย? -___-/// ผมเขินนะ’
...
“พี่อยากบอกกับเรามานานแล้ว... แทมิน... แต่งงานกับพี่นะ”
...
‘พี่รักแทมินนะ...’
‘พี่มาพูดอะไรเนี่ย? -___-/// ผมเขินนะ’
‘พี่อยากพูดนี่...เรา....... แต่งงานกับพี่นะ ^^’
ทำไม... ทำไมเราไม่สนใจแต่แรก...ทำไมเราไม่เอะใจแต่แรก...
ทำไม... เพราะอะไรเราถึงรักกันไม่ได้...
ตุบ!
“พี่มินโฮ!!” แทมินตะโกนออกมาเมื่อร่างสูงทรุดลงไปนอนกับพื้น มินโฮปวดแน่นไปที่หน้าอก แทมินวิ่งไปทางเข้าห้องที่อยู่ตรงห้องพยาบาล ก่อนจะฝ่าวงล้อมทุกคนเข้ามาข้างในแล้วยกร่างสูงขึ้นมา
“พี่มินโฮ... พี่มินโฮฮะ...”
แทมินร้องไห้ออกมา น้ำตาหยดแล้ว... หยดเล่า... ไหลลงตรงหน้าของมินโฮ
“... เราแต่งงานกันนะแทมิน...” มินโฮยังคงพูดคำเดิม แทมินพยักหน้าตอบทันที
“ครับ... ผมจะแต่ง...พี่ต้องผ่าตัดนะครับ” แทมินช้อนตัวขึ้นแต่มินโฮรั้งแทมินไว้
“ใส่แหวนนี้ก่อนนะ” มินโฮพูดแล้วหยิบแหวนออกมาจากกางเกง แล้วหยิบสวมให้แทมินทันที อดีตหวนกลับมาเป็นฉากๆ...
...
...
...
‘เราชอบแหวนแบบไหนหรอ?’ มินโฮถามแล้วมองไปยังแหวนขนาดและสีต่างๆ
“วงนี้ฮะ... สวยจังเลย *O*’ แทมินชี้ไปยังแหวนสีเงินมีเพชรสีชมพูเม็ดเล็กประดับอยู่ มินโฮหัวเราะน้อยๆ แล้วยีผมแทมิน ร่างเล็กหัวเราะอย่างมีความสุข...
...
...
...
“พี่หามาให้เราได้เท่านี้... คงเป็นงานที่แย่ที่สุดแล้วมั้ง ^^” มิมโฮฝืนหัวเราะ ร่างเล็กเริ่มร้องไห้หนัก
“ฮึก... พี่มินโฮ...”
“จำที่สัญญากับพี่ได้มั้ยแทมิน... ว่าจะไม่ร้องไห้...”
‘ไม่มีพี่... อย่าร้องไห้...’ เสียงของมินโฮเมื่อสัปดาห์ก่อนๆ ดังขึ้น
“ฮึก...” แทมินพยักหน้ารับให้มินโฮ
“ไม่มีพี่ เราต้องยิ้มได้...” มินโฮพูดแล้วหลับตา ความเจ็บปวดเริ่มเดินทางมาถึง ร่างสูงเริ่มพูดไม่ไหว
‘อย่าร้องไห้... และต้องยิ้มเข้าไว้...’
“พี่รักแทมินมากนะ” มินโฮพูดแล้วประทับจูบไปที่ริมฝีปากของร่างเล็ก... ความหอมหวานของจูบครั้งนี้... แฝงไปด้วยความเจ็บปวดของหัวใจ
“ผมก็รักพี่มินโฮนะ...”
“^^” มินโฮยิ้มก่อนที่จะหลับตาลง มือหนาที่เคยกุมมือแทมินไว้เริ่มหลุดร่วงลงมา...
So goodbye… don’t cry and….. smile
“พะ... พี่มินโฮ...”
“.........”
“ฮึก... ผมจะรักพี่... ตลอดไป” แทมินพูดพร้อมกอดร่างสูงไว้ในอ้อมอก...
แม้พี่ไม่รู้... ผมก็จะรักพี่ตลอดไป...
...
...
...
“แทมิน...” อนยูยืนข้างๆ คนที่ขึ้นชื่อว่าน้องชาย ร่างเล็กเงยหน้ามองพี่ตัวเอง นัยน์ตาหวานเริ่มมีน้ำตาปริ่ม
“มินโฮมันให้พี่... บอกว่าให้แทมิน...”
อนยูยื่นไดอารี่เล่มเล็กสีขาวมาให้ แทมินรับไว้แล้วก้มหัวแทนคำขอบคุณก่อนจะเดินแยกออกมา
... ถึง แทมินที่รักของพี่
ตอนที่แทมินอ่านไดอารี่เล่มนี้... พี่อาจจะไม่ได้อยู่กับเราแล้ว อ่า~ แย่จังเลยเนอะพี่น่าจะบอกรักเราให้มากกว่านี้เนอะ ^^ พี่นี่เป็นแฟนที่ดีไม่ได้จริงๆ ( ;;_ _)
ไม่รู้ว่าแทมินร้องไห้อยู่รึเปล่า? แต่พี่อยากบอกแทมินสักหน่อย พี่อยากบอกรักเราให้มากๆเข้าไว้ พี่อยากอยู่กับเรานานๆ จริงๆ แต่ในขณะที่พี่เขียนอยู่... แทมินคงต้องร้องไห้อยู่แน่ๆ พี่ขอโทษตัวเล็กจริงๆนะ พี่มันแย่เอง
แทมินได้ของแล้วใช่มั้ย? ที่จริงวันนั้นพี่ไม่ได้จะไปเดินกับคริสตัลหรอก พี่แค่อยากพาเธอไปดูของที่แทมินชอบน่ะ เพราะพี่ดูของน่ารักๆไม่เป็น พี่คงอยู่กับกีฬามากเกินไป แย่จริงๆเลยนิ! -.-
แล้วไม่ต้องโกรธคีย์กับจงฮยอนหรอกนะ พี่เป็นคนสั่งเองว่าไม่ต้องบอก
อย่าลืมเปิดกล่องดนตรีสีขาวดูนะ... พี่ว่าเราต้องชอบ...
รักแทมินนะ
ชเว มินโฮ
แทมินค้นกล่องสีขาวใบใหญ่ที่คีย์กับจงฮยอนเป็นคนเอามาให้จากห้องของมินโฮ กล่องดนตรีสีขาวสะอาดรูปสี่เหลี่ยมตอนนี้อยู่ในเมื่อร่างเล็ก
แทมินจึงเปิดดูช้าๆ และพยายามเก็บน้ำตาที่ไหลออกมา
ซารังเฮแทมิน~ ซารังเฮ ซารังเฮ ซารังเฮ~
พี่รักแทมินมากๆ นะครับ... ตัวเล็กของมินโฮ~
เสียงของมินโฮที่อัดเอาไว้ดังออกมาจากกล่องดนตรี แทมินยิ้มให้กับกล่องดนตรีที่มีรูปตัวเองกับร่างสูงใส่ไว้... เป็นรูปที่ถ่ายด้วยกันครั้งแรก
“ผมรักพี่นะฮะ”
ลาก่อนนะ อย่าร้องไห้และยิ้มเข้าไว้
ความรู้สึกในวันนั้น ฉันจะ…
รักษามันไว้ เป็นของขวัญมอบให้เธอ
THE END’
--------------------------------------------------
ใครไม่เม้นขอให้เป็นสิว คึคึคึคึ -w-
ความคิดเห็น