[SHINee]  ชยาอินี่อิสเรียล :)

ลำดับตอนที่ #5 : - คุณหนูน่ารัก กับบอดี้การ์ดน่าเลิฟ 2 [2minOnKey]

ต่อจาก คุณหนูน่ารักกับบอดี้การ์ดน่าเลิฟจ้า…..

 

**************************************************

 

ในโกดังตระกูลลี....

 

“อนยู... อนยู.... ลีจินกิ...” เสียงในหัวของอนยูได้ยินคีย์ร้องแล้วพยายามลืมตา

 

“อนยู... นายตื่นสิ ตื่นเดี๋ยวนี้”

 

“คะ... คีย์” อนยูพูดแล้วลืมตา ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ก่อนจะมองเห็นว่ามือตัวเองถูกมัดไปด้านหลัง

 

“ที่นี่...”

 

“ที่ไหนก็ไม่รู้นะ แต่ฉันตื่นมาก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากนายที่นอนตรงนี้นะ” คีย์พูดแล้วพยายามเอาแขนตัวเองออกจากเชือกที่มัดไว้

 

“อยู่นิ่งๆ ก่อนคีย์ แล้วช่วยฉัน” อนยูพูดแล้วมองหน้าคีย์นิ่ง

 

“วะ... ว่ามาสิ”

 

“เธอหยิบมีดพกในรองเท้าให้หน่อย” อนยูพูดแล้วยื่นเท้าไปหาคีย์ คีย์จึงเอามือหยิบออกมา

 

“เอามีดตัดเชือกให้ฉันก่อน” อนยูพูดแล้วยื่นแขนไปให้คีย์คีย์จึงตัดเชือกให้

 

“เราจะไปไหนได้นะ” คีย์พูดหลังจากที่อนยูตัดเชือกให้

 

“ไม่รู้ แต่ต้องออกมาจากที่นี่ก่อน ฉันกลัวว่ามันจะเผาหรือไม่ก็ระเบิดที่นี่” อนยูพูดแบบปกติแต่คีย์ที่ได้ยินตกใจทันที

 

“ระเบิดหรอ”

 

“จุ๊ๆๆ เอาละ ตามฉันมา” อนยูพูดแล้วจูงมือคีย์มาทางช่องหน้าต่างก่อนจะหยิบสะกรูไรออกมาจากรองเท้า (กระเป๋าโดเรมอนเรอะ?) แล้วไขหน้าต่าง

 

“ไปก่อนเลย เร็วเข้า” อนยูพูดแล้วลากคีย์ให้มาทางหน้าต่าง คีย์จึงพยายามปีนแต่ไปไม่ถึงอนยูเลยช่วยยันคีย์ให้ปีนได้แต่เหมือนว่ามันจะไปโดนก้อนคีย์นะสิ

 

“นี่นาย แต๋อั๋งหรอ”

 

“ไปก่อนเหอะแล้วๆ เลย” อนยูพูดแล้วดันคีย์ก่อนจะปีนตามไป

 

“ฉันเคลียกับนายแน่ถ้ากลับบ้านนะ” คีย์พูดแล้วปัดก้น

 

“ห่วงว่าจะไม่ได้กลับดีกว่า” อนยูพูดแล้วลากคีย์ไปจากตรงนั้นก่อนจะได้ยินเสียงดังขึ้น

 

“เฮ้ย!! สองคนนั้นหายไปแล้ว ตามหาให้ทั่ว”

 

“จะไปไหนดี”คีย์พูดแล้วหาบ้านแต่หันไปไหนก็เจอแต่ป่า

 

“มานี่ก่อน” อนยูลากคีย์ไปในป่าทำเอาคีย์ร้องออกมา

 

“นี่นายจะพาไปไหนนะ” คีย์ร้องแล้วพยายามสะบัดมือ

 

“มาเหอะน่า พวกนั้นไม่ตามมาหรอก” อนยูพูดแล้วลากเข้ามาจนกระทั่งเจอน้ำตกและบ้านหลังนึง

 

“หา... บ้าน” คีย์พูดแล้วเดินเข้าไป

 

“อย่าพึ่งเดินคีย์” อนยูพูดแล้วเดินเข้าไปรอบๆ บ้านและในบ้าน

 

“นายทำอะไรเนี่ย” คีย์ถามแล้วมองอนยู

 

“ถ้าเกิดมีระเบิดหรือสัญญาณอะไรแล้วพวกมันตามมาไม่แย่หรอ” อนยูพูดแล้วเดินเข้าบ้านไป

 

“ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกอะไร พรุ่งนี้ฉันจะส่งสัญญาณไปให้มินโฮละกัน คืนนี้นอนนี่ไปก่อน” อนยูพูดแล้วเอาผ้าปูออกมา

 

“นายนอนไหนละ ฉันนอนโซฟาก็ได้”คีย์พูด

 

“ฉันนอนเองน่า เอานี่ไปด้วย” อนยูพูดแล้วถอดเสื้อหนังให้คีย์ ทำให้คีย์เห็นกล้ามอนยู

 

“เฮ้ยนาย...” คีย์ตกใจกำลังจะด่าแต่เสื้อก็ลอยมาใส่หน้าเต็มๆ

 

“ใส่ไว้เดี๋ยวหนาว” อนยูพูดแล้วเดินออกไปด้านอกทันที

 

“เดี๋ยวอนยู!” คีย์พูดขึ้นมาทำเอาอนยูหันไปมอง

 

“แผลที่ไหลนายนะ” คีย์พูดแล้วชี้ไปที่ไหล่ซ้ายของอนยู

 

“เธอจำไม่ได้หรอ...” อนยูทิ้งทายก่อนจะเดินออกไปทำเอาคีย์เครียด

 

คีย์นึกถึงเด็กชายคนที่มาช่วยในเหตุการณ์ที่จะโดนยิงแล้วนึกถึงคำพูดของโจรในวันนี้

 

‘เฮ้ย! ไอ้เด็ก...’

 

คีย์จึงเดินออกไปหาอนยูทันที

 

“นาย...คือคนที่ช่วยฉันใช่มั้ยอนยู” คีย์พูดแล้วมองอนยูนิ่ง

 

“ฉันเคยปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าต้องดูแลเธอให้ดี” อนยูพูดขึ้นแล้วหันมามองหน้าคีย์

 

“ฉันก็เลยเข้าหน่วยรบพิเศษเพื่อจะมาดูแลคีย์...”

 

“...” คีย์ที่ได้ยินถึงกับน้ำตาตกด้วยความดีใจ

 

“ฉันอยากดูแลเธอแล้วก็อยากปกป้องให้ดีที่สุด...”

 

“...”

 

“เพราะว่า... ลี จินกิคนนี้ รัก คิม คิมบอมสุดหัวใจ...” อนยูพูดแล้วมอบจุมพิตแสนหวานให้กับคีย์...

 

*****************************************

ทางด้านแทมิน & มินโฮ

ในสวนสาธารณะ....

 

“ติดต่อได้มั้ยมินโฮ” แทมินเดินเข้ามาหามินโฮที่ติดตามอนยูอยู่

 

“เดี๋ยวมันก็มาน่า”

 

“นี่นายเป็นบอดี้การ์ดภาษาอะไรเนี่ย พ่อฉันจ้างให้นายมาดูแลนะไม่ใช่ทิ้งกันอย่างนี้” แทมินพูดแล้วเดินไปโทรศัพท์หาคีย์ที่หายไปไหนก็ไม่รู้

 

แทมินกำลังข้ามถนนแล้วก็เจอกับกระเป๋าสตางค์ของคีย์แล้วก็ถุงเสื้อผ้าที่หล่นอยู่ใกล้ๆ

 

“มินโฮๆ มานี่หน่อย” แทมินตะโกนทำให้มินโฮรีบเดินมา

 

“ของพี่คีย์กับนายอนยูนี่...” แทมินพูดแล้วเปิดดูกระเป๋าสตางค์

 

“มีเรื่องละสิ...” มินโฮพูดทำให้แทมินเริ่มใจไม่ดีเพราะเป็นห่วงพี่สาวของตัวเอง

 

“ฮัลโหล... ฉันเอง ช่วยตามหาลีจินกิหน่อย” มินโฮโทรศัพท์แล้วเดินไปทางถนนแต่เพราะไม่ทันระวัง

 

“มินโฮระวัง” แทมินวิ่งไปพลักมินโฮทันที แต่ท่าทาง...

 

เอี๊ยดดดดด!!

 

รถไม่ได้ชนแต่อย่างได้แต่ดันเลี้ยวไปชนต้นไม้ต้นๆเล็กๆจนหักก่อนจะชะโงกหน้ามาด่าคนที่เดินไป

 

“เฮ้ยข้ามระวังๆ หน่อยสิวะ พังหมดๆ” ด่าเสร็จก็หนีไป

 

แต่ท่าทางคงจะลุกอยากเพราะตอนนี้ปากของมินโฮกับแทมินปะกบกันอยู่นะสิ

 

“อ๊ะ!” ทั้งสองคนสะดุ้งออกมาก่อนจะด่ากัน

 

“ขะ...ขอโทษ” แทมินพยายามดัวตัวแต่เหมือนแทมินจะรู้สึกอะไรบางอย่าง

 

.........มือของมินโฮแปะอยู่บนอกของแทมินนะสิ...

 

“เอ่อ... เอ่อ...” มินโฮที่เพิ่งรู้ตัวตกใจออกมาเหมือนๆ กับเจ้าตัว

 

“นะ...นาย....” แทมินพูดแล้วกัดฟันกรอดๆ

 

“ฉะ... ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ” มินโฮพูดแล้วทำหน้าแหยะๆ

 

“ตายยยย!!” แทมินพูดแล้วบีบคอมินโฮทำเอาคนตัวสูงตกใจทันที

 

“อ้ากกกก! ของโทษษษษ” มินโฮพูดแล้วเอามือแทมินออก

 

“นายจะทำยังไงละ ฮือ...” แทมินร้องไห้ออกมาทำให้มินโฮดึงแทมินไปกอด

 

“ฉันจะคบกับนายเอง...”

 

“เฮ้ย! นายพึ่งเจอฉันเนี่ยนะ” แทมินร้องแล้วมองหน้ามินโฮ

 

“รักแรกพบไง” มินโฮพูดแล้วดึงแทมินไปกอดอีก

 

“ฉันคงเหมือนนายมั้ง...” แทมินกอดมินโฮกลับเหมือนกัน

 

************************************************

 

ทางด้านคีย์ & อนยู

ณ รุ่งเช้า...

 

“นี่อนยู ตื่นได้แล้ว” คีย์ปลุกอนยูที่นอนอยู่ข้างๆ (แค่นอนอย่างเดียวนะ อย่าคิดลึก~)

 

“เช้าแล้วหรอ...”

 

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นมา” คีย์พูดแล้วพับผ้าเก็บให้เรียบร้อย

 

“ไปกันเถอะ” อนยูที่เตรียมของเรียบร้อยพูดออกมาแล้วพาคีย์ไปที่น้ำตก

 

“น้ำตกสวยจัง” คีย์พูดแล้วก้มลงไปวิดน้ำล้างหน้า อนยูที่ล้างหน้าเสร็จแล้วมองคีย์ที่เล่นน้ำอยู่ แล้วยิ้มออกมา

 

“มองอะไรอ่ะ” คีย์ที่ล้างหน้าอยู่มองอนยูแล้วก้มลงไปล้างหน้าต่อ

 

“ไปกันได้แล้วละ เดี๋ยวพวกนั้นมา” อนยูพูดแล้วเดินไปดูพื้นที่ (ทำอย่างกับทหาร)

 

“ไปกันเถอะอนยู” คีย์พูดแล้วเดินตามอนยูไปแต่ท่าทางจะไม่ทันแล้ว

 

“น้าซองมิน” อนยูพูดแล้วกอดคีย์ไว้แน่น

 

“แกตายได้เลยไอ้อนยู” ซองมินไม่พูดมากเล็งยิงไปทางอนยูกับคีย์ทันที

 

“แกตะหากที่ต้องตายนะ” มินโฮพูดขึ้นมาแล้วยิงไปที่ขาของซองมินทันที

 

“เปรี้ยง!!!”

 

“อ้ากกกกกก!!!” ซองมินร้องดังไปทั้งป่าทำให้ตำรวจเข้ามาจับกุมซองมินทันที

 

“แทมิน” คีย์พูดแล้ววิ่งไปกอดน้องสาวตัวเองทันที

 

“พี่อนยู” แทมินพูดแล้วเดินไปหาพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง

 

“แทมิน...” แทมินเข้ามากอดพี่ชายตัวเองแน่นหลังจากที่รู้จากมินโฮว่าอนยูเป็นพี่แท้ๆ ของตัวเอง

 

“กลับบ้านกันนะ”

 

“หนูอยากอยู่กับพี่คีย์นะ... นะคะ” แทมินพยายามอ้อน

 

“ยังไงก็ได้อยู่แน่ๆแหละ เชื่อพี่สิ” มินโฮพูดแล้วมาโอบคนที่ตัวเองรัก

 

คีย์กับอนยูที่เห็นภาพนี้ก็ตกใจ เหตุใดทำไมสองคนนี้..........????

 

 

*******************************************

 

สองปีต่อมา....

 

หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทั้งสองสาวก็ได้แต่งงานกับชายหนุ่มสุดหล่อ แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

 

“พี่อนยู จินบอมไปไหน” คีย์ถามแล้ววางพุดดิ้งบนโต๊ะก่อนจะเดินมาหาอนยูที่นั่งในสวนหน้าบ้านแล้วถามหาลูกตัวเอง

 

“หลับตาก่อน” อนยูลุกมาปิดตาคีย์

 

“อะไรนะ” คีย์พูดแล้วเอามืออนยูออกก่อนจะเห็นจินบอมถือช่อดอกไม้มาให้คีย์ มีการ์ดแนบมาว่า

 

 

‘รักออมม่าที่สุด

JinKi & JinBum’

 

“ขอบคุณที่รักพี่นะคีย์” อนยูพูดแล้วหอมแก้มภรรยาตัวเอง

 

“ฉันก็เหมือนกันแหละ ขอบคุณนะคะพี่อนยู” คีย์พูดแล้วหอมแก้มอนยูกลับ

 

“โอปา ออมม่าหอมผมมั่งจิคะ ทีน้าแทมินกับอามินโฮยังหอมแก้มโฮแทเลยนะคะ” จินบอมพูดแล้วเดินไปหาแม่พ่อกับแม่

 

ทั้งสองคนเลยอุ้มลูกก่อนจะหอมแก้มคนละฝั่ง แล้วเดินเล่นอย่างมีความสุข

 

The End.

 

*****************************************

 

จบตอนแล้วนะคะทุกคน

ชื่อลูกของทั้งสองคนมันแปลกๆ ไปหรือเปล่า เอาชื่อไหนดีถึงจะเหมาะเนอะ

อ่านแล้วคอมเม้นให้หน่อยนะคะว่าสนุกหรือเปล่า

 

ถ้าไม่สนุกก็บอกกันนะ จะได้ปรับว่าตรงไหนต้องทำยังไงอะไรประมาณนี้

เรื่องนี้ออกจะยาวซะหน่อยนะคะที่จริงไรทเตอร์กะจะเขียนสั้นๆ กลัวคนเบื่อ

แต่แค่สองตอนคงไม่ว่าเนอะ ฮ่าๆๆ

 

ใครอ่านแล้วเม้นหน่อยนะ เพื่อกำลังใจและกายมันจะมานะคะ

 

nomjuedz :)