คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : - Tear [2min]
TEAR...
...
...
...
ร่างสูงเดินออกจากห้องเตรียมตัวที่จะทิ้งขยะแต่แล้วสายตาก็สะดุดคนที่นอนอยู่ตรงข้างรั้วบ้านของตนเอง
เด็กชายหน้าตาหน้ารักกำลังหลับตาพริ้ม อมยิ้มที่ข้างริมฝีปากทำให้มินโฮเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว สายตาก็สะดุดไปยังแผลที่ข้างหัว ร่างสูงรีบอุ้มคนตัวเล็กเข้าบ้านเพื่อทำแผล
...
...
...
“...” ร่างเล็กหลับตาพริ้ม สายตาของมินโฮมองไปยังแทมินกับรูปที่อยู่ในกรอบรูปสีขาวสะอาด
หน้าตาของเด็กชายคนนี้กับผู้หญิงในรูปช่างเหมือนกัน...
‘ลี มินอา’
มินโฮลากนิ้วผ่านกรอบรูปอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินไปยังคนที่นอนอยู่
ร่างเล็กที่นอนหลับอยู่เปลือกตาเริ่มกระพริบก่อนจะขยายกว้างขึ้นจนนัยน์ตากลมใสเผยให้เห็นอย่างเด่นชัด คนตัวเล็กเอ่ยถามเจ้าของบ้าน
“ที่นี่...ที่ไหนฮะ?”
“...”
“ผมเป็นใคร?”
...
...
...
“นาย... จำไม่ได้ว่านายเป็นใคร?” มินโฮถามคนที่นั่งตัวสั่นอยู่ ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆ นัยน์ตากลมโตเริ่มทำให้มินโฮใจสั่น
“งั้น... ต่อจากนี้... นายชื่อ ‘ลี แทมิน’ ละกัน”
“ฮะ...” ร่างเล็กพยักหน้าเพราะเข้าใจร่างสูงยืนนิ่งก่อนจะเดินเข้าห้องครัว เสียงใสๆของร่างเล็กก็ดังออกมา
“ฮยองชื่ออะไรฮะ?”
“... มินโฮ ชเวมินโฮ”
“ครับ ^^” ร่างเล็กพยักหน้าก่อนจะเดินมาข้างๆ มินโฮ
“ฮยองทำอะไรทานฮะ?”
“รามยอน”
“ผมช่วยมั้ย?” แทมินถามแล้วมองไปยังถ้วยชามที่วางอยู่ มินโฮมองแบบสงสัย
“นายจำอะไรไม่ได้ไม่ใช่หรอ?”
“ผมจะให้ฮยองช่วยสอนไง ^^” แทมินมองด้วยสายตาเว้าวอน นัยน์ตาหวานทำให้มินโฮนึกถึงคนอีกคนที่เค้าคิดถึงตลอด
มินอา...
“ผมช่วยหั่นหมูละกัน เผื่อผมจะหั่นเป็น” แทมินริบมีดกับเขียงไว้ ทำให้มินโฮต้องไปยืนต้มเส้นอยู่หน้าเตาแทน แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มเพราะดวงตาของแทมิน
...
...
...
น่าแปลกใจที่การหั่นหมูของแทมิน ทำได้ดีทีเดียว เหมือนแค่ร่างเล็กจะลืมเรื่องคนรอบข้าง แต่สิ่งที่ใช้ในชีวิตประจำวันกลับจำได้อย่างแม่นยำ ร่างสูงเริ่มคิดว่าแทมินคงต้องเป็นใครสักคนที่คงโดนสังคมกดดันหรือทำร้ายร่างกาย สมองเลยทำการสั่งดิลรีทข้อมูของคนพวกนั้นหมดในระยะเวลาหนึ่ง
“ฮยอง ไม่ทานหรอฮะเดี๋ยวอืดหมด”
“ใครจะตละกะเหมือนนาย”
“ไม่เห็นต้องว่าผมเลยนี่ -*-” แทมินเบ้ปากแล้วหันไปสนใจชามรามยอนต่อ มินโฮยังคงมองไปยังท่าทีของแทมินอย่างไม่วางตา จนร่างเล็กเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด
“ฮยองมองผมนานไปนะครับ หรือรู้แล้วว่าผมเป็นใคร?”
“ฉันจะไปรู้หรอไม่ใช่หมอดูนะ -____-”
“ครับๆ -.- ไม่พูดแล้ว” แทมินจึงกินต่อจนเกือบหมด มินโฮที่เห็นจึงเอ็ดร่างเล็กไป
“ทานให้หมด”
“ผมอิ่ม -O-”
“ทานซะ!”
“ทีฮยองเองยังไม่ทานเลยเหอะ ถ้าป่วยจะสมน้ำหน้าให้ -V-*” แทมินชื้ไปที่ชามรามยอนของมินโฮที่ร่างสูงไม่แตะเลยสักคำ ร่างสูงจึงทำการสวาปามจนหมด แทมินก็ทานหมดแล้วเหมือนกัน
“ดีมากฮะ ถ้าฮยองมีแฟนฮยองต้องทานเก่งๆ อย่างนี้นะ”
“ไปจำมาจากไหน? -*-”
“ผมคิดเอง อิอิ ^^” แทมินหัวเราะแล้วหยิบชามไปล้าง ร่างสูงจึงเดินตามไปมองร่างเล็กที่ล้างจานอยู่ ตอนนี้แทมินเหมือนคนที่มินโฮคิดถึงทุกวัน แต่ความรู้สึกกลับเปลี่ยนไป...
เหมือนมินอาเริ่มไม่มีอิทธิพลแล้ว แต่คนตรงหน้ากลับทำให้มินโฮมีอาการแปลกๆ
...
...
...
“อยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนเข้าใจมั้ยแทมิน ใครมาก็ห้ามเปิดประตูนอนจากฉัน โอเคมั้ย” คนตัวสูงสั่งร่างเล็ก เพราะมินโฮต้องออกไปวาดรูปเพื่อส่งงานด้านนอก
“แต่ฮยองห้าม มันเหมือนยิ่งยุนี่ฮะ”
“ถ้าออกไปแล้วก็ไปลับเลยละกัน -_____-”
“งั้นผมไม่ไปดีกว่า แบร่ :P จะหลอกฮยองอยู่ที่นี่แหละ ^^”
“เห็ดบ๊อง!” มินโฮพูดแล้วยีหัวแทมินก่อนไป ร่างเล็กหัวเราะแล้วโบกมือให้ร่างสูงที่เดินออกไป แทมินมองคนตัวสูงแล้วเดินไปล๊อคประตูบ้าน ก่อนจะเดินไปทำความสะอาดห้องต่างๆ
ก๊อกๆๆ
“...?” แทมินหันไปมองประตูแล้วดูตรงตาแมว ก่อนจะเห็นผู้ชายใส่สูทเคาะประตู ร่างเล็กเริ่มตัวสั่นแล้วหันไปหาหนทางหลบแต่เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น
“แกเป็นใคร?” มินโฮถามไปยังคนที่ยืนอยู่ เสียงอีกเสียงดังออกมา
“นายเป็นแฟนเก่าของคุณหนูมินอาสินะ”
“มีอะไรก็ว่ามา” มินโฮเปิดประเด็นโดยไม่ต้องรอเกริ่นนำ คนอีกคนเริ่มพูดทันที
“ฉันจำได้ว่าเคยไม่ให้แกยุ่งกับคุณหนู เพราะคนอย่างแกมันไม่คู่ควร”
“...ผมจำได้”
“ก็ดี!แค่มาเตือนไว้ก่อนเพราะคิดว่าแกต้องกลับไปยุ่งกับคุณหนู ...จำไว้! คนอย่างแกมันจน!! ไม่มีสิทธ์คู่กับคุณหนูได้!! แล้วนี่” เขาพูดก่อนจะคว้าเงินกำมือหนึ่งไว้แล้วฟาดหน้ามินโฮ
ฟึบ!!
“นี่เงินค่าปิดปาก! แกห้ามกลับไปอีก!!”
สิ้นเสียงของคนอีกคน มินโฮก้มลงเก็บเงินที่หล่นอยู่ก่อนจะใส่กระเป๋าไว้ แทมินที่เห็นจึงเปิดประตูออกไป
“ฮยอง...”
“ฉันน่าสมเพชมากเลยเนอะ” มินโฮเปิดประเด็นก่อนจะนั่งลงข้างๆแทมินที่ยืนอยู่
“ฉันก็แค่คนที่ถูกคนอื่นเอาเงินฟาดหัว แถมตอนบอกเลิกก็ไม่ได้บอกให้แน่ชัดอีก”
“เค้าเป็นใคร?” แทมินถามแล้วก้มลงมาหามินโฮก่อนจะกอดร่างสูงไว้ แม้มือไม่ถึงแต่แทมินก็โอบยังไหล่กว้างที่สั่นสะท้านอยู่
“ถ้าเป็นผม...ผมจะไปต่อว่าเค้า...ผมจะทำร้ายเค้า... ที่เค้าทำฮยองเจ็บอย่างนี้”
“พี่ทำใจได้แล้ว”
“ฮะ?” แทมินสงสัยแต่มือยังคงไม่ปล่อยอ้อมกอดมินโฮ มินโฮเงยหน้ามามองแทมินแล้วพูดขึ้นเสียงที่ทำให้มันสดใส แต่แทมินรู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น
“เราไปเที่ยวกัน... สองคน”
...
...
...
“โว้ววววว ทุ่งข้าวววววว *O*” แทมินร้องแล้ววิ่งไปยังกลางทุ่งข้าวที่ออกรวงสีน้ำตาลทองอร่าม มินโฮกำลังวางของแล้วเดินไปหาแทมิน
“ชอบหรอ?”
“ไม่ฮะ ผมว่ามันสวยมากกว่า *O*”
“ตาโตเชียว -_____-”
“ผมตาโตอยู่แล้วต่างหากเหอะ =^=” แทมินเบ้ปากแบบที่ทำบ่อยๆ แต่มินโฮกลับหยิกแก้มร่างเล็กเบาๆ แทมินหัวเราะดังลั่นก่อนจะเด็ดรวงข้าวแล้วเอามาฟาดมินโฮเบาๆ ร่างสูงจึงหยิบรวงข้าวแล้วฟาดร่างเล็กกลับ ทั้งสองยังคงตีกันไปมาอย่างสนุกสนาน
“โอ้ยยยๆๆ ไม่เอาแล้ว ฮยองทำเจ็บ T^T”
“ใครเริ่มก่อนเล่าห๊ะ? ฮ่าๆๆๆ” มินโฮหัวเราะกว้างแต่ร่างเบ็กกลับเบ้ปากก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นแล้วกอดอกตัวเอง
“เห็ดบ๊อง เจ็บตรงไหน?”
“ผมไม่บอกพี่หรอก เชอะ! -*-”
“ไม่เอาน่าๆ เจ็บตรงไหนนดี?”
“ผมถามฮยองมั่ง” แทมินหันกลับมามองมินโฮ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม
“ฮยองรักคนที่ชื่อ มินอา ใช่มั้ยครับ? พี่เจ็บหรือเปล่า?”
“...”
“...ผม... มาผิดเวลาหรือเปล่า?” แทมินถาม น้ำตาเริ่มคลอออกมาจากนัยน์ตาหวาน
“...พี่”
“ผมชอบฮยอง...” แทมินบอก มินโฮตาโตด้วยความตกใจ
“ทะ... แทมิน”
“ผะ... ผมขอโทษ ผมไม่ควรพูดเลย” แทมินยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินถอยหลังแล้ววิ่งหนีมินโฮไป
“แทมิน!!” มินโฮยืนนิ่งก่อนจะคิดทบทวนตัวเอง
มินอา... คนที่ตอนนี้กำลังมีความสุขกับคนอื่น
และแทมิน... ที่เค้ามีความสุขเวลาอยู่ด้วย
...
...
...
“แทมิน!!” เสียงของมินโฮดังก้องไปกับทุ่งหญ้าแล้ววิ่งตามหาแทมินทันที
“แทมิน... พี่รักแทมินนะ”
“...”
“ตอนแรก... พี่รักมินอามาก” เสียงของมินโฮยังคงดังก้อง ร่างสูงพูดต่อ
“แต่ตอนนี้พี่รักแทมินนะ... พี่รักมากที่สุดเลยยยยย”
“ฮยองห้ามผิดสัญญานะครับ” แทมินโผล่มาทางด้านหลัง มินโฮหันไปกอดแทมินแน่น
“ให้อภัยพี่ได้มั้ยแทมิน” มินโฮพูดแล้วลูบหัวคนตัวเล็กไว้ แทมินกอดมินโฮตอบเหมือนกัน
“ผมรักพี่... ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“...”
“แต่ผมจะรักพี่... ตลอดไปนะฮะ”
...
“ผมรักพี่มินโฮนะ ^^”
...
...
...
“แทมินอา~” เสียงของมินโฮดังขึ้น แทมินชะโงกหน้าออกมาจากหลังกำแพง ก่อนจะหันกลับไปทำครัวต่อ
“ฮยองกลับบ้านเร็วไปหน่อยนะครับ”
“ไม่ชอบหรอ -*-” มินโฮเดินมากอดร่างเล็กก่อนจะวางหน้าไว้ตรงไหล่บาง
“ผมทำอาหารไม่ทันต่างหาก -^- ผมอยากทำให้เสร็จก่อนฮยองมานี่ จะได้ทานเลยไม่ต้องรอผม”
“พี่รอได้ ^^” มินโฮยิ้มแล้วกอดแทมินไว้อย่างนั้น
“พี่ไปนั่งรอก่อนก็ได้นะฮะ เหลือใส่จานแล้ว”
“คร้าบที่รัก ^^ !”
“น่ารักที่สุดเลย จุ๊บ Y” แทมินหอมแก้มแล้วหันไปทำอาหารต่อ มินโฮจึงเดินไปนั่งดูทีวี ก่อนที่ข่าวจะดังออกมา
[ในขณะนี้ลูกชายเจ้าของธุรกิจส่งออกอิเล็กทรอนิคส์ตระกูลลีคนรองได้หายตัวไปหลังจากที่คนร้ายได้ลักพาตัวไป]
“...” มินโฮนั่งจ้องรูปที่อยู่ในทีวี หัวใจของเขาหล่นวูบ
รูปของแทมินที่อยู่ตรงหน้าจอ...
มินโฮหันไปมองร่างเล็กอีกรอบแล้วมองรูปในทีวี
[ใครพบเห็นว่าคนในรูปอยู่ที่ไหน ขอความกรุณาแจ้งเบาะแสมา ใครที่หาตัวพบจะได้ค่าตอบแทนอย่างดี...]
“...”
[ถ้าพบเห็นคนร้ายแต่ไม่สามารถจับเป็นได้... ให้จับตายทันที!]
ปิ้ป!!
มินโฮปิดทีวีก่อนจะเดินไปหาแทมินที่วางจานข้าวเสร็จ
“เราไปเที่ยวกันมั้ยแทมิน”
“อีกแล้วหรอฮะ? ฮยองไปบ่อยเกินมั้ยเนี่ย? -*-”
“พี่อยากพาเราไปอีกที่ นะๆ แทมินอา~”
“คร้าบบบ~ แฟนผมขี้อ้อนจริง ^^” แทมินพูดแล้วทานข้าว
มินโฮนั่งทานแต่ในสมองคิด...
...ไม่อยากให้ใครพรากแทมินไปจากเค้าอีก...
“พี่มินโฮฮะ... ผมทำรามยอนเผ็ดไปมั้ย?”
...ไม่อยากให้ร่างเล็กหายไปจากตัวเองอีก...
“พี่มินโฮฮะ?”
“อ้อ... ไม่เลยๆ อร่อยมาก ^^”
“ดีใจจังฮะ” แทมินยิ้มกว้างก่อนจะทานต่อ มินโฮมองร่างเล็กอีกครั้งพร้อมความคิดที่แล่นมา
...เค้าอยากเห็นรอยยิ้มนี้อยู่กับเขาตลอดไป...
...
...
...
ตู้ดดด ตู้ดด
[ฮัลโหล]
“แกยากเจอคุณหนูคนรองใช่มั้ย?”
[แกเป็นใคร?]
“หึหึ! หวงมากนักใช่มั้ย?”
[แกลักพาตัวคุณหนูไปใช่มั้ย?]
“แกมาที่ซอยสี่บ้านเลขที่ xx/x”
[แก...!]
ตู้ดดด ตู้ดด ตู้ด!!
...
...
...
‘ดีมากฮะ ถ้าฮยองมีแฟนฮยองต้องทานเก่งๆ อย่างนี้นะ’ เสียงของแทมินดังก้องขึ้นมา ทำให้น้ำตาร่างสูงเริ่มไหลริน
‘ไปจำมาจากไหน? -*-‘
‘ผมคิดเอง อิอิ ^^’
...
‘ฉันจำได้ว่าเคยไม่ให้แกยุ่งกับคุณหนู เพราะคนอย่างแกมันไม่คู่ควร’ เสียงของคนสูทดำดังขึ้นมาในสมองอีกหนึ่งเสียงทำให้ร่างสูงเริ่มสับสน
...
‘ฮยอง...’
...เสียงของแทมินดังขึ้นมาอีกครั้ง...
‘เค้าเป็นใคร?’
...
‘ถ้าเป็นผม...ผมจะไปต่อว่าเค้า...ผมจะทำร้ายเค้า... ที่เค้าทำฮยองเจ็บอย่างนี้’
...
...
...
ตอนนี้คนที่ทำให้ร่างสูงเจ็บคงมีเพียงคนเดียว...
“ผมไปล้างจานนะฮะ ^^”
...ร่างเล็กทียืนยิ้มก่อนจะเดินออกไป...
...ที่สามารถทำให้มินโฮ ...เจ็บแต่รักทั้งใจได้
...
…
…
ตึง!!
เสียงของไม้เบสบอลเหล็กฟาดลงไปที่คอของแทมิน ร่างเล็กที่ยืนล้างจานอยู่สลบลงไปตรงอ่างล้างจานทันที
“พะ... พี่มินโฮ”
“...” มือเย็นเฉียบเลื่อนไปบีบของของแทมิน ร่างเล็กเริ่มร้องแต่เสียงกลับเปล่งออกมาไม่สุดเพราะลำคอตีบตัน
“...พี่รักเรานะแทมิน”
“อื้อ... ช่วยด้วย...” แทมินเริ่มตะเกียดตะกายแกะมือมินโอแต่ร่างสูงยิ่งบีบแน่นขึ้น
“เราสองคนต้องไปอยู่ด้วยกัน...เราต้องอยู่ด้วยกัน...”
“อื้อ... ยะ... อย่า”
“เราต้องอยู่ด้วยกัน... ตลอดกาล”
...
...
...
ร่างเล็กนอนนิ่งอยู่ตรงพื้นห้อง ในนอนนี้คงไม่ต่างอะไรกับการนอนหลับ
แต่นอนในสภาพที่ไม่หายใจ...
“พี่...รักแทมินมากนะ”
มินโฮหยิบมีดขึ้นมามองก่อนมองไปที่ร่างเล็กสายตาเว้าวอนว่าจะอยู่ด้วยกันก่อนจะค่อยๆกรีดวัตถุแหลมคมลงไปที่ข้อมือ
ฉึก!!
“เราจะอยู่ด้วยกัน...ตลอดไป”
มินโฮที่ยืนอยู่ล้มลงไปกอดร่างเล็กที่ไร้ลมหายใจก่อนจะหลับตาลงไปพร้อมๆกัน...
...
ที่รัก... ของฉัน
...ถ้าใครมาฉุดรั้งเธอไว้...
...ฉันจะฆ่ามัน...
...เธอต้องถูกพันธนาการ...
...ด้วยเหล็กสีเงินวาว...
...เธอต้องไม่ไปจากฉัน...
ตลอดกาล
----------------------------------------------------------------------------------------
มนต์เอามาลงซ้ำนะคะ ใครอยากอ่านจริงๆ ให้ไปอ่านใน Crazy Dorm เอานะคะเพราะอยากอัพแต่ขี้เกีจแต่ง (นิสัย = =) พาร์ทแรกๆก็น่ารักทำไมมาพาร์ทนี้มนต์ถึงได้มาแต่งโรคจิตได้ -..- มันทำให้มนต์ค้นพบความจริงแล้วว่า... ตัวเองโรคจิต =_____= ใครเม้นขอให้สวยวันสวยคืน สาธุๆ >O<
ความคิดเห็น