Name : Photo 2 Love
ตัวละคร : 2min ft. Bling
Writer : 2min_namon
Note : ฟิคนี้แต่งจากจินตนาการ (หื่นๆ) ของไรท์เตอร์
ต้องอ่านแบบสนุกอย่าเครียดนะค้า~ ^O^
HT Ent.
"ลีแทมินๆ" เสียงของจงฮยอนเรียกแทมมินทำให้คนที่ถูกเรียกหันหน้าไปหาคนที่เรียก
"ครับผม มีอะไรครับ?"
"วันนี้นายมีงานต้องไปถ่ายแบบกับนิตยาสา S นะ นายไปแทนคีย์ได้มั้ยเพราะคีย์ป๋วย"
ร่างบางมองหน้าจงฮยอนแบบงงๆ งานนี้ต้องทำแทนแน่ๆ
"ครับ ผมไปแทนเองครับ ว่าแต่งานอะไรหรอครับ?"
"อ้อ... งานถ่ายนิตยายสารหน้าปก Y ^^"
..
....
...
"อ้ากกกกกกก! TOT" เสียงของแทมินตะโกนลั่นหลังจากกลับเข้ามาในบ้านแล้วทำเอา 'อนยู' มองหน้าคนที่ร้องอย่างเอาเรื่อง
"แกจะร้องทำไมเนี่ยแทมิน - -^"
"พี่อนยู!!! UOU" แทมมินร้องเสร็จก็วิ่งไปกระโดดกอดอนยทันที (ไม่ได้ฟังที่อนยูบ่นเรยค่า~)
"ผมต้องไปถ่ายหน้าปกนิตยาสาร Y ง่ะ"ร่างเล็กพูดแล้วย่นหน้า (ที่น่ารักๆ)
"ก็ไปถ่ายสิ ไม่เห็นต้องบ่นเลย"
"มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ ช + ช นะพี่"
"ไปถ่ายเถอะน่าไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ น้องชายของพี่" อนยูยิ้มอย่างมีเลศนัยทำให้แทมินมองหน้าอนยู
"พี่แกล้งไรผมป่ะเนี่ย"
"เปล่า" อนยูพูดเสียงเรียบแต่ในใจนะหรอ
'เสร็จแน่ ลี แทมิน ฮ่าๆๆๆ'
คืนนั้น...
"ทำไมลางสังหรณ์ไม่ดีเลยนะ" แทมินพูดแล้วมองรูปถ่ายใบโปรดของเขาที่มันเก่าแต่ยังไม่ซีด เขามองมันทุกวันเพราะในนั้นมีคนที่เขาอยากเจออยู่ตั้งแต่สองปีที่แล้ว...
"ผมคิดถึงคุณนะครับ..." แทมินพูดแล้วมองไปที่คนในรูปถ่าย ที่อยู่ข้างๆเขา...
"ฝันดีนะครับ ^^" แทมินพูดแล้วเก็บรูปลงลิ้นชักแบบทนุทนอม
เขาทำอย่างนี้ก่อนนอนทุกครั้งหลังจากที่ได้รูปใบนี้มา ที่เขามองเพราะอยากรู้ชื่อของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาแม้รู้ว่าจะไม่มีวันได้เห็นอีกก็ตาม
.
..
...
วันต่อมา (จ้า~)
"สวัสดีคร้าบ~" หลังจากที่แทมินขึ้นมาบนสตูดิโอ TH
"สวัสดีจ้า~"เสียงของทีมงานทำให้แทมินยิ้มกลับก่อนที่จะเดินไปหาจงฮยอนที่ยืนกำกับงานอยู่
"สวัสดีครับพี่จงฮยอน"
"อืม สวัสดีจ้า เอาละแทมินวันนี้นายต้องถ่ายรูปกับ..."
"บอสครับเกิดเรื่องครับ..." เสียงของโปรดิวเซอร์ดังขึ้นทำให้จงฮยอนหันหลังไปหา
"เรื่องอะไร" จงฮยอนทำเสียงเข้ม (=_= ทำเพื่อ?...)
"คือ.... @$^((*&%$&*(^#$*(&$#$%&*($%^*(" โปรดิวเซอร์ซุบซิบกำจงฮยอนเหมือนไม่อยากให้แทมินรู้ (ทำเพื่ออะไรฟะ = =^)
"โอเคๆ แต่อีกห้าวันต้องทำงานเหมือนเดิม โอเคนะ"
"ครับ" พูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้จงฮยอนอยู่กับแทมิน
"มีเรื่องอะไรหรอครับ"
"คือ... ตากล้องที่จะมาถ่ายแบบให้นะมันป่วย คงจะมาอีกห้าวันนะ วันนี้เลยเอาตากล้องใหม่มาแทนนะ"
"อ้อ..."
"แทมินมาแต่งตัวค้า~"เสียงของช่างแต่งหน้าดังขึ้นทำให้แทมินต้องเดินออกมา (โดยไม่ลืมลาจงนะ)
"พี่ครับ ผมต้องถ่ายแบบคู่กับใครหรอครับ" เสียงหวานๆของแทมินทำเอาช่างแต่งหน้า หน้าแดงข้นมา
"อ้อ เขาชื่อ จุนซู นะ จุนซู 2pm"
"อ้อครับ" พูดเสร็จก็ยิ้มให้ทำเอาช่างแต่งหน้าหัวใจแทบวาย >///< (ช่างแต่งหน้าหรือไรเตอร์เองฟะ - -)
สิบห้านาทีผ่านไป...
"โหยแทมิน หล่อจังเลย" เสียงที่มีเสน่ห์ของคีย์ดังขึ้น
"ขอบคุณ... เฮ้ยพี่คีย์"
"ว่าไงน้องชาย"
"พี่ไปไหนมานะผมเครียดนะเนี่ย"
"ก็คือ... พี่อนยูนะไม่ยอมให้ถ่ายนะสิ" คีย์พูดแล้วหน้าแดงนิดๆ
"พี่อนยู" แทมินคิดถึงวันที่อนยูบอกเขาว่าไม่เป็นไร ที่แท้ก็...
หวงพี่คีย์เองเร้อ! (ใช่ค่ะแทมิน)
"โหย! ไอ้พี่บ้า!" แทมินตะโกนอย่าเหลืออดทำให้คีย์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"เอาน่า พี่จะอยู่ดูแลเราเองนะ"
"ขอบคุณคร้าบ~" แทมินพูดแล้วมองหน้าคีย์ก่อนจะก้าวหน้าไปหาช่างแต่งหน้าที่กวักมือเรียกเขาอยู่...
................................................................................................................
40%
"น้องแทมินสวัสดีครับ" เสียงของจุนซูดังขึ้นมา ทำให้คนที่ถูกเรียกหันไปมองก่อนทักทายกลับตามมารยาท
"สวัสดีครับพี่จุนซู"
"เฮ้ยๆ ตากล้องไปไหนวะ" เสียงที่ดัง(มากๆ) ของจงฮยอนร้องออกมาทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
"ใจเย็นก่อนจงฮยอน อาจกำลังมาก็ได้" คีย์พูดแล้วเดินไปข้างๆจงฮยอนที่ร้อนเป็นไฟ
ปัง!
เสียงเปิดประตูที่ดัง (มากกว่าจงฮยอนตะโกน) เปิดออกมาทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
"ขอโทษที่มาสายครับ รถมันติด" เสียงที่ทุ้มต่ำนี้ทำให้ผู้หญิงในสตูดิโอเกิดอาการเคลิ้มไปสักพัก ส่วนพวกผู้ชายมองไปตรงที่อยู่ตรงประตูแบบอึ้งๆ เพราะความหล่อ
แต่คนที่ยืนข้างๆ จุนซูมองด้วยความตกใจ
เพราะเขาคนนั้นเหมือนคนในรูปถ่ายเมื่อสองปีก่อนมากมาย (อ๊ายย~)
"เออ มาก็ดีไอ้มินโฮ อ้อ ผมขอแนะนำตากล้องนะครับนี่ ชเว มินโฮ" จงฮยอนพูดแล้วเดินไปตบบ่าสองที
"สวัสดีครับ" เสียงของมินโฮทำให้ผู้หญิงเริ่มตั้งตัวไม่ทัน
"นี่ แทมิน กับ จุนซูนะเว้ย แล้วนี่ก็คีย์เพื่อนฉันเอง" จงฮยอนพามินโฮไปทักทายทีละคน จนถึงการแนะนำตัวแทมินทำให้มินโฮพูดออกมา
"ฉันว่าเราเริ่มมาทำงานดีกว่าวะไอ้จง"
"เออๆ แค่นี้จะกัดกรูและ" จงฮยอนแอบแขวะเล็กน้อย (หรอ?)
"= =^" เมื่อได้ยินอย่างนี้ทำให้มินโฮเดินไปจัดการกล้องก่อนจะเดินไปเดินมาในสถานที่และดูแสงไฟ
"นี่พี่จงฮยอนครับ เขาทำไมอารมณ์เสียอย่างนี้อะ"
"พี่ก็ไม่รู้มันเหมือนกัน ที่จริงนะ ไอ้นี่ขี้อายแต่มันทำแมน เฟคไปอย่างนั้นแหละ" จงฮยอนพยายามกระซิบให้แทมินกับคีย์ฟังเบาๆ
"ได้ยินนะไอ้เป็ดเตี้ย!" มินโฮพูดแล้วเดินไปดูแสงไปอีกด้าน
"หูดีชะมัดเลย" คีย์พูดออกมาเบาๆ
กริ้งๆๆๆ
โทรศัพท์ของคีย์ดังทำให้คีย์ต้องออกไปจากตรงนั้นสักพักแล้วเดินมาที่เดิมโดยทำหน้ายิ้มๆ
"พี่อนยูตามใช่มั้ยครับ"แทมินเดาได้
"ใช่ พี่อนยูบอกว่าให้กลับมาเดี๊ยวจุนซูจะจีบนะ"
(ถามหน่อยมั้ยว่าผมจะทำหรือเปล่า : จุนซู)
"กลับบ้านดีๆละกันครับ"
"เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับนะ" คีย์พูดแล้วเดินออกไปเลย
"เริ่มถ่ายได้แล้ว เฮ้ยไอ้นายแบบ จะถ่ายมั้ย" มินโฮตะโกนเรียกแทมินกับจุนซูด้วยอารมณ์หงุดหงิด (เรื่องอะไรเนี่ยชเว)
"ครับ" ทั้งสองคนรับก่อนจะเดินไปที่บล็อกกิ้ง
"เซตเรก... เฮ้ย จุนซูต้องไปนอนบนเตียงแล้วแทมินค่อมนะ"
"ฮะ... เฮ้ย" แทมินฟังเสียงของผู้กำกับแล้วก็ตกใจเพราะต้องค่อมจุนซู
"เฮ้ย!" ตากล้องก็ตกใจเหมือนกัน (ตกใจทำอะไรนะชเว?)
"ผมขออนุญาติ" มินโฮพูดแล้วเดินไปลากแทมินออกจากตรงนั้นทันที
*******************************
60%
“คุณพาผมออกมาทำไม” แทมินพูดแล้วสะบัดมือมินโฮออกมา แทมินไม่เข้าใจว่ามินโฮพาเขาออกมาทำไมในเมื่อเขาจะทำงาน
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” มินโฮพูดแล้วเดิเข้าไปหาแทมินใกล้ๆ ก่อนจะก้มหน้าไปหาคนตัวเล็ก ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองต่อ
“เรื่องอะไร?”
“ฉันชอบนาย” มินโฮสารภาพ หูทั้งสองข้างเริ่มแดงออกมา
“O_O”
“...”
“บ้าหรือป่าว? พึ่งเจอกันครึ่งชั่วโมงนี่นะ”
“ลองคบกับฉัน” มินโฮพูดตัดบททำให้แทมินห้ามแล้วผลักเขาออกมา แต่แน่นอนว่าแรงน้อยๆ แค่นี้จะสู้มินโฮได้
“ไม่ๆๆๆ”
“ทำไมละ?” มินโฮถามแล้วมองหน้าแทมิน ทำให้แทมินหลบตาเขา
“ก็... ถ้านายแกล้งฉันเล่นๆ แล้วฉันเสียใจขึ้นมาละ “
“งั้นมาพิสูจน์กัน” มินโฮพูดแน่วแน่
“???” แทมินสงสัยจึงมองหน้ามินโฮกลับไป
“แค่เจ็ดวัน ฉันจะทำให้นายหลงรัก”
“ถ้าทำไม่ได้ละ” แทมินพูดอย่างดูถูก
“ฉันจะไปจากนายเอง”
“...”
“ว่าไง? หรือไม่กล้า?”
“ไม่มีคำว่าไม่กล้า ได้ ฉันรับปาก” แทมินพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
“นิสัยเหมือนเดิมเลยนะ ลี แทมิน” มินโฮพูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นเหมือน กัน
...................................................................................................................
ในสตูดิโอ
“แทมินเข้าฉาก”มินโฮพูดทำให้แทมินต้องหันมามองหน้ามินโฮก่อนจะเดินไปหาจุนซู
“เดี๋ยวครับ” ผู้กำกับเรียกมินโฮทำให้ทุกคนมองหน้า
“ผมจะเป็นคนสั่งเอง” ผู้กำกับ
“ได้ครับ” มินโฮพูดแล้วเดินไปที่กล้องด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“จุนซูนายต้องไปนอนบนเตียงสีแดงนี่ ส่วนแทมิน นายต้องก้มลงไปตรงอกของจุนซูส่วนจุนซูนายเอามือมาโอบเอวแทมินนะ” ผู้กำกับสั่งทำให้แทมินรู้สึกเหนื่อยใจแต่ยังไงก็ต้องทำผิดกับจุนซูที่ทำหน้าตาเบิกบาน (ทำๆเพื่ออะไร) ทำให้มินโฮเริ่มเดือดแต่ก็ต้งถ่ายทำต่อไป
ในระหว่างการถ่ายทำต่างๆ มีท่าที่ล่อแหลมมากมาย เช่น การยืนกอดกัน (YOY : มินโฮ) การลูบไล้ ทำให้ตากล้องโมโหออกมาเป็นครั้งคราวแต่ก็ทำงานถ่ายและเขาภาวนาว่าให้งานมันเสร็จเร็วๆ และตอนนี้ มินโฮเริ่มเดือดปุดๆๆๆ
“เสร็จงานแล้ว เลิกถ่าย” สิ้นเสียงทำให้ทุกคนร้องออกมาอย่างดีใจ
“แทมินไปกินข้าวกันมั้ยครับ” จุนซูเอ่ยชวนขณะที่แทมินกำลังนั่งรอคีย์มารับ
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ไปกับผมเถอะ ผมอยากเลี้ยงข้าวคุณนะครับ”
(อยากเลี้ยงทำไม)
“ไม่ครับ ขอบคุณที่อยากเลี้ยง”แทมินเห็นไม่ดีจึงรีบวิ่งไปหาจงฮยอนที่ยืนคุยงานอยู่แต่เจ้ากรรมหนอ ทำให้แทมินสะดุดสายไฟของอุปกรณ์เพิ่มแสงทำให้มันกำลังร่วงลงมาทับแทมิน
“อ้ากกก!!!” แทมินร้องและพยายามขยับขาแต่ขาไม่ยอมก้าวออกไป
ตึง!!
โครม!!!
ตุ้บ!
“แทมิน มินโฮ” ทุกคนช่วยเข้ามาดูแทมินที่ล้มลงไปโดยแรงผลักของมินโฮ แต่มินโฮโดนขาตั้งไปทับไปที่ขาเต็มๆ ดีที่มีแค่แผลถลอก
“มินโฮเป็นไงบ้าง”แทมินถามทำให้มินโฮยิ้มออกมา
“นายต่างหากเป็นไงบ้าง” มินโฮถามด้วยความเป็นห่วง
“ผมทำแผลให้มินโฮเองครับ” แทมินพูดแล้วเดินไปเอาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาทันที
“เจ็บมั้ย? ขอโทษที่ผลักแรงไปหน่อย” มินโฮพูดหลังจากเดินมานั่งทำแผล
“ไม่หรอก ขอโทษเหมือนกันนะครับที่ทำให้คุณเจ็บ” แทมินพูดแล้วก้มหน้าทำเป็นดูแผล
“เจ๊ากัน” มินโฮพูดแล้วยิ้มออกมาก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
แทมินทำแผลให้มินโฮอย่างเงียบๆ แต่มินโฮนี่สิ ดูท่าทางจะกระดี้กระด้าเหลือเกินนะคะ
จากเหตุการณ์นี้ทำให้แทมินเริ่มมองมินโฮในทางที่ดีขึ้น ส่วนมินโฮก็มีความสุขกับการอยู่อย่างนี้
“ไปกินข้าวกันเถอะ” แทมินพูดแล้วเมินหน้าไปทางอื่นกลบเกลื่อนความอายไว้
“แล้วคีย์ละ” มินโฮพูดแล้วอมยิ้ม
“ไม่มาแล้วละพี่อนยูบอกว่าไม่ต้องมา”
ณ ร้านอาหาร
“ทานเลย ผมเลี้ยงเอง”แทมินพูดแล้วมองหน้ามินโฮที่กำลังมองแทมินกลับทำให้ทั้งสองคนหลบหน้าทันที
“งั้นพาฉันไปที่ๆ นึงสิ” มินโฮพูดแล้วมองหน้าแทมินนิ่ง
“หือ? นี่กะจะทวงบุญคุณหรอ” แทมินมองหน้าทันที
“เปล่า แค่ขอให้พาไปได้มั้ย”
“ก็ได้ๆ เห็นแก่ที่นายช่วยฉันนะ” พูดจบทั้งสองคนก็กินข้าวแล้วมองหน้าสลับกันไปทำให้โต๊ะอื่นเกิดอาการอิจฉาตาร้อนทันที
“จะไปไหนนะ” แทมินถามหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วเดินไปที่รถ
“สวนสาธารณะใกล้ๆตรงนี้นะ” มินโฮพูดจบก็เดินไปโดยลากแทมินไปด้วย
**************************************
80%
"ถึงแล้วมินโฮ" คนที่ขับรถตกใจที่เห็นสถานที่ตรงนี้เพราะมันคือ...
สถานที่ๆ เขาพบกับคนๆ นั้นเมื่อสองปีก่อน
"นายรู้จักที่นี่ได้ยังไงนะมินโฮ" แทมินถามพลางเดินไปที่ต้นไม้สองต้นที่อยู่คู่กัน
"ก็... สองปีที่แล้ว ฉันมาหาคุณย่าที่นี่นะสิ" มินโฮพูดแล้วเดินตามแทมินมา
"แล้วหลังจากนั้น..." แทมินถามพลางเดินไปนั่งตรงม้านั่งใต้ต้นไม้
"ฉันก็มาเจอเด็กชายคนนึง หน้าเหมือนนายมากๆ เลยนะ" มินโฮเล่าพลางมองหน้าแทมินที่ก้มหน้าลงไปมองพื้นหรือเขินอายก็ไม่แน่ใจ
"จากนั้นเขาก็ชวนฉันมาเล่นที่นี่ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่..."
"..."
"จนวันที่ฉันต้องกลับบ้าน นายคนนั้นร้องไห้ใหญ่เลย บอกว่าเราต้องเจอกันอีก"
"..."
"แล้วเขาคนนั้นก็ขอถ่ายรูปฉันเป็นรูปสุดท้าย แต่ฉันยังไม่ทันได้บอกชื่อเขาเลยนะ"
"แล้วนายอยากเจอเขามั้ยละ?" แทมินถามแล้วหันไปมองตามินโฮแบบเอาคำตอบ
"ฉันว่าฉันใกล้เจอแล้วละนะ"
"ฉันว่าฉันไปซื้อต๊อกโปกกีดีกว่า นายรอตรงนี้นะ" แทมินพูดแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีแต่ระหว่างที่แทมินกำลังข้ามถนนไปนั้นก็มีรถคันหนึ่งทะเล่อทะล่าวิ่งเข้ามาหาแทมินทันที
"กรี๊ดดด!!!" แทมินกรีดร้องดังไปทั้งสวนสาธารณะ ทำให้มินโฮที่นั่งยิ้มตกใจขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปหาแทมิน
ทันทีที่มินโฮเห็นแทมินหัวใจแทบหยุดเต้นเพราะแทมินนอนจมกองเลือดกลางถนน ทำให้มินโฮรีบวิ่งไปหาแทมินทันที
"แทมินๆ นายไม่เป็นอะไรนะ" มินโฮพูดพลางมองหน้าแทมินที่กำลังยิ้มให้
"ฉัน... ไม่เป็น ..อะไรหรอ...น่า" แทมินพยายามพูดให้มินโฮเห็นว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
"ไม่แทมิน มีใครอยู่แถวนี้บ้างมั้ย ช่วยด้วย!!!" มินโฮตะโกนลั่นสวนสาธารณะทำให้ยามมาเห็นแล้วรีบเรียกรถพยาบาลทันที
'ขอให้แทมินไม่เป็นอะไรด้วยนะครับพระเจ้า...' มินโฮคิดในใจแล้วจับมือแทมินแน่น
ณ โรงพยาบาล
"ใครเป็นคนไข้ของ ลี แทมินครับ" คุณหมอถามคนที่อยู่ด้านอก
"ผมครับ ผมเป็นคนไข้"
"คือ ทางคนไข้ได้สูญเสียเลือดมากเกินไปแล้วทางโรงพยาบาลไม่มีเลือดพอครับ" มินโฮได้ยินถึงกับอึ้ง
"แทมินเลือดกรุ๊ปอะไร!?!" มินโฮเดินไปเขย่าแขนหมอทันที
"เอ่อ... A nagative ครับ"
"ผมกรุ๊ปนี้พอดี เอาเลือดผมไปแทนได้มั้ยครับ"
"เชิญทางนี้ครับ" หมอพูดแล้วเดินนำหน้าทันที มินโฮเดินตามหมอไปทันที
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
"มินโฮ แทมินเป็นยังไงบ้าง?" อนยูถามหลังจากที่มินโฮบริจาคเลือดให้แทมินแล้วรอผลการรักษาอยู่
"แทมินไม่เป็นอะไรใช่มั้ยมินโฮ" คีย์ถามพลางเดินไปเกาะกระจกห้องฉุกเฉิน
"แทมินต้องปลอดภัย เชื่อฉันเถอะนะ" จงฮยอนพูดแล้วตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ
"ผมจะทำยังไงดี" มินโฮพูดแล้วปล่อยโฮออกมาทำให้ทุกคนเดินมาปลอบใจมินโฮ แต่ที่มินโฮคิดคือขอให้แทมินปลอดภัย มินโฮขอแค่นั้นก็เพียงพอ...
"ญาติของคุณ ลี แทมินครับ"หมอออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วเรียกหาญาติ
"ผมเอง แทมินเป็นยังไงบ้างครับ"
"คนไข้... พ้นขีดอันตรายแล้วครับ" หมอพูดเสร็จก็ขอตัวไปดูคนไข้คนอื่นมินโฮจึงรีบไปดูแทมิน
"พะ... พี่มินโฮ" แทมินพยายามพูดออกมา
"ไม่เป็นไรนะ วันพรุ่งนี้ค่อยพูด"
"ผะ... ผมรักพี่นะ"
"พี่ก็รักแทมินเหมือนกัน" มินโฮและแทมินมองหน้าแล้วยิ้มให้กันเป็นกำลังใจ
***********************
สองเดือนต่อมา...
"แทมิน พี่ทำให้แทมินหลงรักได้แล้วใช่มั้ย" มินโฮพูดแล้วมองหน้าแทมินพร้อมกุมมือนกันที่ใต้ต้นไม้
"พี่ทำให้ผมหลงรักตั้งแต่สองปีที่แล้วแล้วละครับ" แทมินพูดแล้วมองหน้ามินโฮ ทำให้มินโฮยิ้มอย่างมัความสุข
"พี่จะรักแทมินตลอดไปเลยนะ"
"ผมก็เหมือนกันครับ จะรักพี่ตลอดไปเลย"
The End.
แถมนิดๆ
"คีย์พี่อิจฉา" อนยูพูดแล้วมองหน้าคีย์
"พี่ก็หัดหวานๆแบบมินโฮบ้างสิ"คีย์พูดแล้วแอบยิ้ม
"แล้วเค้าละตัวเอง" จงฮยอนถามพลางมองหน้าคีย์
"แผนทั้งหมดนี่ จงฮยอนคิดใช่มั้ย" คีย์มองหน้าแบบจับผิด
"แหะๆ"จงฮยอนยิ้มแหยะๆ
"ตรูว่าแล้ว~"อนยูพูดแล้วโอบไหล่คีย์แล้วเดินจากไป
"อ้าว แล้วจงฮยอนคนนี้ละ"
อยู่เป็นโสดไปเถอะเป็ดน้อย ฮ่าๆๆๆๆ
The End.
---------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็จบไปแล้วนะคะ
ใครที่อ่านตั้งแต่ต้นก็อ่านใหม่เลย ๕๕๕+
ที่เอามาลงเพราะกลัวจะร้างเหมือนกันคะ
ไปนะจ๊วบบๆ >3<
ความคิดเห็น