คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Yajatime : 00
ยาจาไทม์ คือเกมส์ที่รุ่นน้องสามารถเล่น พูดจาหยาบคายและลามปามกับรุ่นพี่ได้โดยไม่ผิดหลักอายุหรืออาวุโส และรุ่นพี่ต้องรับได้ในทุกๆเรื่อง โดยการเล่นยาจาไทม์นั้น คนที่เด็กที่สุดจะกลายเป็นพี่ใหญ่สุด และพี่ใหญ่สุดจะกลายเป็นคนที่เด็กที่สุดแทน ถือเป็นการละเล่นที่สร้างความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องกันได้ดี...
หรอ?
..
“เที่ยว?”
นี่คือคำพูดแรกที่หลุดออกมาจากปากรุ่นพี่ม.6 คนสวยที่นั่งฟังการประชุมของทางกลุ่ม
“ช่ายยย~ ไปทะเลกันนนน”
“นึกอะไรถึงไปเนี่ยฮะ?” เสียงของแบคฮยอนดังขึ้นมา ในมือถือไอโฟนที่เล่นแคนดีครัชไว้อยู่ “รู้หรอกว่าจะจบกันแล้ว แต่ไปเที่ยวตอนที่ฉันยังเอ็นไม่ติดเนี่ยนะะะ!!”
“ติดแต่ไม่เอามากกว่าป่ะวะ?” ชานยอลที่นั่งฟังอยู่ด้านหลังพูดขึ้นมาลอยๆ แบคฮยอนเลยปาขนมโปเต้ที่อยู่บนโต๊ะใส่ทันที
“แล้วมินซอกว่ายังไง จะไปหรือเปล่า” ลู่ฮานหันไปถามจุนมยอนที่ยืนเปิดประเด็นอยู่ตรงหน้า
“ก็เห็นบอกว่าจะไปนะ นานๆทีจะเที่ยว”
“แล้วไปวันไหน” อี้ฟานเสยผมสีทองสง่าแล้วถามขึ้นมา ใบหน้าพลางนึกถึงคนอีกคนที่อยากจะชวนไปเที่ยวด้วย
อยากเห็นจื่อเทาใส่กางเกงบ๊อกเซอร์เล่นน้ำ~
“แกเก็บหัวงูลงไปเลยนะ = =” ลู่หานสะกิดไอ้คนแก่หื่นกามให้สติกลับมา อี้ฟานยิ้มเบาๆให้พลางคิดในใจ...
ไปซื้อเลยดีมั้ยน้อ...
“ไปช่วงหลังสองดีมั้ย สอบเสร็จวันนึงค่อยไป”
“แล้วมีใครไปอีกป่ะ ไปแค่หกคนมันไม่มันส์นะ” แบคฮยอนพูดขึ้นมา ในมือก็ไลน์ไปหาจงอินคนเป็นน้องรหัส “เห็นพวกไคก็อยากไปเที่ยวนะ”
เห็นพวกไคก็อยากไปเที่ยวนะ
“อะ - ไร - นะ!!”
“จงอินจะไปเที่ยวด้วย” แบคฮยอนทวนคำอีกครั้ง ลู่หานที่นั่งอยู่ตอนนี้ได้ลุกขึ้นมาทันที
“งั้นฉันขอบาย”
“อะไรของแกเนี่ย = =” จุนมยอนมองหน้าลู่หานทันที “อะไรเนี่ย ยังไม่หายงอนเซฮุนอีกหรอ...”
“หายงอนชาตินี้ก็กินหญ้าเป็นข้าวแล้ว!” ลู่หานหยิบกระเป๋าสะพายตัวเองแล้วเดินลุกออกไปทันที “ฉันไปแน่ แต่ไม่เอาไอ่เด็กนั้นไปด้วย โอเคนะ มีอะไรทักไลน์!”
พูดจบก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้เพื่อนๆ งงกันเป็นไก่ตาแตก
เฮ้อ...
ลู่หานที่เดินออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอกนั้นเดินเตร่ออกจาโรงเรียนมาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะ สถานที่ที่เค้าชอบมานั่งและคิดอะไรคนเดียวเรื่อยๆ...
รวมทั้งคิดถึงคนอีกคนที่หายไป...
นั้นสิ หายไปไหนนะ
คนหน้าสวยเดินมานั่งที่ชิงช้าข้างๆลานทราย เมื่อนั่งเสร็จก็ปล่อยให้ขาแกว่งตัวเองไปเรื่อยๆ
แล้วนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมี...
“เย่เฮท”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของลู่หาน เสียงที่เป็นเอกลักษณ์และไม่มีใครทำตาม...
ทำไมมาอยู่ตรงนี้
“มานั่งแถวนี้บ่อยหรือไง...”
“เรื่องของฉัน”
“เรื่องของเราต่างหาก”
จบเสียงของคนอีกคน ลู่หานก็ดึงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากสถานที่ตรงนั้น แต่ข้อมือกลับถูกคว้าไว้ด้วยคนอีกคน
“ปล่อยเดี๋ยวนี้โอเซฮุน”
“ไม่”
“ปล่อย!”
“ปล่อยก็หนีน่ะสิ...” เซฮุนพูดแล้วยิ่งกระชับมือของตัวให้จับลู่หานเอาไว้...
“...”
“...”
ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน เสียงของสายลมและเด็กๆที่วิ่งล้อมรอบเริ่มไม่ได้ดังเข้ามาในโสตประสาทของทั้งสองคนแล้ว...
“เรื่องนี้น่ะ...”
“เรื่องนี้มันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว!” ลู่หานสะบัดข้อมือของตัวเองให้หลุดออกจากคนที่ยืนอยู่ ก่อนจะยืนให้เต็มความสูงแล้วมองคนอีกคน
“มันจบตั้งแต่วันที่ฉันเห็นภาพในห้องนั้นแล้ว!!”
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากคนอีกคน ลู่หานมองหน้าเซฮุนนิ่งและค่อยๆเดินถอยหลังไป คนตัวสูงได้แต่ยืนมองให้คนอีกคนเดินออกไป
เดินออกไป... จุดสุดสายตาที่จะเห็น
พระเจ้า...
เราสองคน ทำอะไรผิดไปงั้นหรอ?
@2min_namon
แป๊กป่ะ... แป๊กก็จะแต่งต่อไปนะฮิ้ง #ฮา 5555555555 ขอฝากยาจาไทม์เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจแม่ยกฮุนฮานและอื่นๆด้วยนะคะ ><
ความคิดเห็น