The prince of tennis สาวน้อยซุ่มซ่ามรับชายพวกเจ้าชาย

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 งานเข้าTOT

ป.ล.เราลืมไปว่าพวกเจ้าชายไม่ได้มีซ่อมตอนกลางวันแต่ให้คิดว่าเท็ตสึกะให้ฝึกซ่อมด่วนละกัน
บทที่ 2 งานเข้าTOT
และแล้วก็ผ่านไปจนถึงตอนกลางวัน….
ห้าวในที่สุดก็กลางวันหิวข้าวชะมัดดูหน่อยสิวันนี้มีอะไรกินเฮ้ย!!!ตูลืมเอาข้าวกล่องมาเกาะคุองกับจิองกินก็ได้
“จิอง&คุองขอข้าวกินหน่อย”โอมจงให้จงให้
“ขอโทษนะค่ะพอดีฉันกินหมดแล้ว”เฮ้ยจิองใจร้าย
“ขอโทษนะพอดฉันกินกำลังจะหมดหากินที่อื่นไป๋!!!”คุองใจร้ายแงง ๆ
ชิไม่สนสองคนนี้ซื้อเองก็ได้แต่…กำกระเป๋าตังค์หล่นหายสงสัยจะหายไปตอนที่ชนกับไอ้หัวทุเรียนแน่
โฮกตัดสินใจแล้วเดินไปหาเองก็ได้เพื่อมีคนทิ้งไว้(อ้าวเฮ่ย!!!)และแล้วฉันก็เดินมาที่ไหนซักที่บนโลกใบนี้
เยส!!!!!!!!!!!!!!!!ข้าวกล่องวันนี้มีข้าวกินแล้วตั้ง 9 กล่องเยสเยส
ซ้ายขวาไม่มีคนอยู่กินเลยนะค้าง่ำ ๆ ง่ำ ๆอร่อยซูชิอร่อยโคตรเลยข้าวกล่องอันนั้นก็อร่อยและจู่ ๆสิ่งที่เกิดขึ้นคือ..
“เฮ้ยมากินข้าวกล่องพวกเราทำไมเฮอะ”ไอ้คนที่ผมสีแดงชื่ออะไรหว่าคุ้น ๆหน้า(พวกเรารู้จักกันดีในนามคิคุมารุ)
“ข้าวกล่องของพวกเรา”อีกคนฉันรู้จักดีในนามเรียวมะเพราะฉันชอบคนนี้น่ารัก
“ซูชิที่ผมทำ”และอีกคนที่ปากโนบิตะดูซื่อ ๆก็พูดขึ้น(หรือที่เรารู้จักกันในนามคาวามูระ)
“โอ้ ข้าวกล่องผม”อีกคนที่หน้าตาหวาน ๆพูด(เหอะ ๆคงรู้จักในนามฟูจิ)ตอนนี้รูอย่างหนึ่งว่าระหว่างที่พวกนี้อึ้งข้าพเจ้าขอเผ่นละบับบายย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(จะบอกว่าข้าวกล่องบ้างคนยังตกอยู่บนมือ)
“เฮ้ยหยุดก่อนข้าวกล่องพวกเรา!!!”และแล้วชายหนุ่ม 4คนที่เดาว่าโมโหหิวก็เริ่มวิ่งไล่ตามฉันแต่ฉันไม่มีทางเสร็จแน่เพราะฉันวิ่งเร็วโฮะ ๆ
“เห่ อินุอิ โมโมะ โออิชิ ไคโด ยัยนี้ขโมยข้าวกล่องพวกเราเนี้ยว”และนายหัวแดงก็ตะโกนมาให้คนที่อยู่ข้างหน้าดักไว้และแน่นอนว่าต้องไอ้มนุษย์หัวทุเรียน
“ปัง !!!”ฉันชนกับผู้ชายที่ใส่แว่นเข้าเต็ม ๆ(และคงไม่ใช่อินุอิแต่เป็นเท็ตสึกะ)และกล่องข้าวกล่องที่เหลือก็กระเด็นไปใส่ไอ้พวกที่ไล่ล่าหรือพวกเทนนิสตัวจริงและแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือ…
“ยัยบ้าข้าวหกใส่พวกเราหมดเลย!!”ไอ้คนหัวแดง มนุษย์หัวทุเรียน ดร.สติเสีย ชาเขียว และแป๊ะยิ้มตระโกนใส่ฉัน
“ข้าวกล่องของผมโฮก”ไอ้ปากโนบิตะเอาบ้าง
“zzzzzzzzzzzzzzzzzzz…กรอด”ไอ้ที่หน้าตาโหด ๆมันทำเสียงอะไรหว่า
ส่วนที่เหลือหน้าจะโกรธใน…ฉันรู้อย่างหนึ่งก็คือพวกนักกีฬาที่เสร็จจากการเล่นกีฬาเสร็จใหม่ ๆการกินข้าวกลางวันนี้คือสวรรรค์งานเข้าแล้วตู
“เธอต้องชดใช้ก๊าซ ๆ”มนุษย์หัวทุเรียนอย่าทำอะไรฉันเลย
“จ่ายค่าเสียหายมาซะ”ไอ้คนหัวแดงเอาบ้าง
“ฉันไม่มีเงินเพราะกระเป๋าตังค์ฉันหาย”ในตอนนี้ต้องยอมแล้วเพราะเจอหนุ่ม ๆมารุ่ม(ฆ่า)ล้อมตั้ง 9คน
“ใบนี้เปล่า”แล้วไอ้หัวทุเรียนก็เอากระเป๋าสีชมพูอันโคตรหวานแหววของฉันมา
“นิรุ่นพี่โมโมะมีรสนิยมแบบนี้ด้วยหรอ”โอ้เรียวมะคุงพูดได้ใจมาก
“เปล่าของยัยนี้”และไอ้หัวทุเรียนก็ชี้นิ้วมาที่ฉัน
“เอาไงจ่ายค่าเสียหายเท่าไร”และแล้วคำนี้ก็หลุดออกมาจากปากข้าพเจ้า
“คนละ5000พัน”พรวด 5 พันคนละ5พัน 5พันคูณ9=45000เยนช็อก
“ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก”แงตังค์หมดไม่พอ พ่อแม่ทิ้งหาที่พึงไม่ได้
“งั้นต้องมาเป็นเบ๊พวกเรา9เดือน”ในที่สุดไอ้หัวทุเรียนก็พูดขึ้นโฮก!!!!ลาก่อนชีวิตอิสระของฉัน
“ยกเว้นเธอจะหาเงินได้ผ่ายใน10วัน”เย้แป๊ะยิ้มคนนั้นก็ทำให้ฉันหาทางเลือกได้อยากโดดจูบเลยนะเนี๊ย
(โปรดระวังสาวกฟูจิฆาตกรรม)
“ขอบคุณมากนาย…”เอ่อนอกจากเรียวมะคุงกับไอ้หัวทุเรียนเท่านั้นจำไม่ได้
“แนะนำตัวก่อนดีกว่าสงสัยจะไม่รู้จักพวกเราเดียวไปเรียกชื่อพวกเราแปลก ๆ”
“กรี๊ด เรียวมะคุงคงไม่ต้องแนะนำตัวหรอกฉันรู้จักนายเป็นอย่างดีฉันเป็นแฟนคลับนายเลยกรี๊ด”
“สงสัยเอจิเซ็นคงเนื้อหอมหน้าดูเลยแหะ”ไอ้ปากโนบิตะพูด
และการแนะนำตัวก็ผ่านไปพร้อมกับ
“ในฐานนะที่เธอเป็นเบ๊พวกเราไปซื้อข้าวให้พวกเรากินด่วนเดียวเข้าเรียนแล้ว”อินุอิหว่างั้นก็รีบดีกว่าเพราะประวัติจากตระกี้ว่าถ้ายุ่งมีหวังนรกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลน้ำผักมรณะกลางใจของเธอ(เพลงรักฉันเรียกว่าเธอฉบับอินูอิ)