คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ME : 11
11
ทำไมพี่จง ยังไม่กลับบ้านอีกนะ ฉันลองถามพี่มินโฮแล้วแต่พี่มินโฮก็บอกว่าติดต่อพี่จงไม่ได้เหมือนกัน ฉันกลับมาบ้านก็ไม่เห็นพี่จงเลย.....เดี๋ยวนี้มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ
“ถ้ากลับมา........ตายแน่” ฉันตะโกนออกมา
“ปัง” เสียงปิดปะตูทำให้ฉันสะดุ้ง
“พี่จง” ฉันมองพี่ชายตัวเอง นี้สภาพคนหรือศพกันแน่
“.........”
“ทำไมพี่กินเหล้าเมาขนาดนี้เนี้ย” ฉันหันไปดุ
“ทำม่ายยยย มันก็เรื่องของฉ้านนนนนนน” พี่จงตะโกนโวยวาย
“มีเรื่องอะไรกลุ้มใจรึเปล่า” ฉันถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เพราะพี่จงไม่เคยเป็นแบบนี้เลยหนิน่า
“ป่าวววววววววววว ก็แค่.....”
“ก็แค่.....อะไรฮะ” ฉันหันไปถามพี่จง
“........” หลับซะแล้ว (สุดท้ายฉันก็ต้องลากพี่จงขึ้นห้อง กรรมของฉ้านนนจริงๆ)
Special JongHyun
และแล้วมินโฮก็ได้เป็นแฟนกับยัยแทมจนได้ สมใจผม ฮิฮิ
“แทมแกจะไปไหนนะ” ผมหันไปถามยัยแทม เพราะแต่งตัวสวยขนาด(ใช้ศัพท์บ้านนอกมาก) ดูก็รู้ไปกับไอ้มินแน่ๆ
“ไปเที่ยวนิดหน่อยเอง เดี๋ยวซื้อหนมมาฝากแล้วกัน” พูดเสร็จก็เดินออกไป ไม่สนใจว่าผมจะตะโกนเรียก เฮ้ยยยยยยยยยคิดถึงคีย์จังเลยไม่ได้เห็นหน้าตั้งหลายวัน ผมว่าผมต้องรีบทำคะแนนกับคีย์ดีกว่าเดี๋ยวมีคนคาบไปซะก่อน
แล้วผมก็ขับรถมาบ้านของคีย์จนได้
อ้อดๆๆๆๆๆ(เสียงอ้อดน่าเกลียดจริงๆ)
“อ้าว.......จง มาหาคีย์หรอลูก” แม่ของคีย์เอ่ยทัก
“ครับ ผมมาหาคีย์”
“คือ คีย์ไม่อยู่บ้านหรอกจ๊ะ ป้าพึ่งกลับมาจากธุระ”
“เสียดายจัง” ผมพูดเบาๆ
“เห็นคีย์บอกว่าจะไปดูหนังนะจ๊ะ^^”
“ขอบคุณครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ” ผมโค้งให้แม่คีย์ก่อน แล้วเดินไปขึ้นรถ
คีย์ไปดูหนังกับใครนะ หรือไปกับแทม ไม่หน้าใช่แทมน่าจะไปกับมินโฮมากกว่า
“จ๊อกกกกกกก” เสียงท้องผมร้องขึ้น ผมเริ่มหิวแล้วสิ ฮิฮิไปร้านที่ผมไปกินประจำดีกว่า เป็นร้านอาหารอิตาลี (ไปกินกับพี่อนยูบ่อยๆ)
ในที่สุดก็ถึงร้านสักที ผมค่อยๆเดินเข้าไป
“เอ๊ะ....พี่อนนี้ มากับผู้หญิงที่ไหนนะ” ผมค่อยเดินเข้าไปหา ผู้หญิงคนนี้คุ้นๆนะ
พอผมเข้าไปใกล้ๆผมก็เห็นแล้วว่าพี่อนมากินข้าวกับใครที่แท้ก็คีย์นี้เอง ผมคงมาช้าไป
(ก้าวเดินเอง : ไรเตอร์) ความหิวในตอนแรกหาไปหมด ผมหันหลังกลับไปแล้วเดินออกจากร้านทันที ผมเดินมายังรถของตัวเองนี้อย่าบอกนะว่าคีย์กับพี่อน โธ่เว้ย!
แต่หากคิดในแง่ดี คียืแค่อาจไปกินข้าวกับพี่อน เฉยๆก็ได้ (ช่ายยยยยยย : ไรเตอร์)
ณ คลับ A.B.C.D……….
“เอาวอดก้าที่” ผมหันไปส่ง ก่อนที่วอดก้าจะมาถึงผมกับเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดที่นี้
“จง อยู่นี้เองหรอ” พี่อนหันมาทักผมท่าทางอารมณ์ดี อารมณ์ดีจิงๆสินะ
“........”
“เออ.......พี่เห็นแกที่ร้านอิตาลีด้วยหนิ”
“พอดีผมกินเสร็จแล้วนะ” ผมหันไปตอบแบบส่งๆ คนมันไม่มีอารมณ์พูด ดูไม่ออกรึไง
“พอดี พี่มีข่าวดีจะบอก” ผมหันไปมองมองอน คงจะไม่ใช่ข่าวของคียืหรอกนะ
“........”
“พี่ คง”
“คงอะไร” พี่อนยูหันมายิ้มให้ผม
“คง ชอบ.....”
“.......”
“คีย์ แล้วแหละ”
“เป้งงงงงงงง” เสียงแก้ววอดก้าที่พึ่งส่งมาถึงมือผมตอนนี้มันแตกคามือผมเรียบร้อยแล้ว
“พี่อน ชอบคีย์หรอ”
“อืม”
“........” ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของผมเดี๋ยวไปผม สิ่งที่ผมรู้อยู่อย่างเดี๋ยวคือ พี่อนชอบคีย์
“เป็นอะไรรึเปล่าวะจง” พี่อนหันมาหาผมด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นอะไร”
“.......”
“วอดก้าที่” ผมหันไปส่งแบบเดิม
“Hello Hello” เสียงโทรศัพท์พี่อนดังขึ้น
“ครับๆ เดี๋ยวผมไปครับ”
“........”
“พี่ต้องไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปทำธุระให้แม่ก่อน” พูดเสร็จพี่อนยูก็เดินออกไป
“........” ผมค่อยๆดื่มวอดก้าช้าๆ ผมไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ทำไม ทำไมคนๆนั้นต้องเป็นพี่อนยูที่แสนดี แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้ล่ะ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่บนน่าผาสูง รู้สึกเหว่ว้าอย่างบอกไม่ถูก
ผมดื่มวอดก้าแก้วแล้วแก้วเล่า ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วหนิ ผมค่อยๆเดินออก(จ่ายเดินแล้วนะตัวเอง) เพื่อจะขับรถกลับบ้าน ผมค่อยๆตั้งสติ ในที่สุดก็ถึงบ้าน
“ถ้ากลับมา........ตายแน่” ผมจำได้ว่านี้คือเสียงยัยแทม นี้ยังรอผมอยู่หรอ
“ปัง”
“พี่จง” แทมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“.........”
“ทำไมพี่กินเหล้าเมาขนาดนี้เนี้ย”
“ทำม่ายยยย มันก็เรื่องของฉ้านนนนนนน” ผมตะโกนโวยวายขึ้น
“มีเรื่องอะไรกลุ้มใจรึเปล่า” แทมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“ป่าวววววววววววว ก็แค่.....”
“ก็แค่.....อะไรฮะ”
“........” ภาพข้างหน้าค่อยๆมืดลง
“หืออออออ” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ทำไมไม่ไปนอนอีกยัยแทม” ผมหันไปถามยัยแทมนี้มันตีหนึ่งแล้วนะ ตอนนี้ผมก้เริ่มสางเมาแล้วด้วย
“ก็แทมเป็นห่วงพี่จงหนิ ร้อยวันพันปีไม่เคยเมาหนักขนาดนี้เลย” ตอนนี้ยัยแทมค่อยเอามาชุบน้ำมาเช็ดหน้าผม
“.........”
“มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า” แทมหันมาพูดกับผมท่าทางจริงจัง
“..........”
“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร” แทมพูดเสร็จก็เหมือนหันหลังแล้วเดินจากห้องไป
“เออออ”
“.......”แทมหยุดแล้วหันมามองหน้าผม
“คือพี่.......คงอกหักแล้วล่ะ”
“.............” แทมค่อยๆเดินมาหาผมช้าๆ
“คนที่พี่ชอบคงจะมีความสุขถ้าอยูกับ.....”
“.............”
“คนนี้นเป็นคนที่ดีมากๆ”
“พี่จง”
“แทมรู้ไหมพี่ตอนนี้เหมือนคนกำลังตกเหวลึกยังไงไม่รู้สิ” ผมหัวเราะให้กับความสมเพชของตัวเอง
“พี่จงยังมีแทมอยุ่ทั้งคนนี้น่า ไม่เห็นเป็นไรเลยแค่คนๆเดียวไม่รักเรา” แทมสวมกอดผม
“คนที่พี่ชอบนะ คือคีย์”
“..........”
“ส่วนผู้ชายคนนี้นคือพี่อนยูที่แสนดี พี่คงไม่สมควรแข่งหรอกมั่ง” น้ำตาผมค่อยไหลลงมา
“แทม ขอโทษ” แทมพูดขอโทษผมเบาๆ
“ขอโทษพี่เรื่องอะไรไหนจะปลอบพี่ไม่ใช่หรอแล้วมาร้องไห้ทำไม”
“ขอโทษที่ แทมไม่เคยรู้ว่าพี่ชอบคีย์” แทมก็เริ่มร้องไห้หนักขึ้น
“โอ้ๆๆ เงียบนะไม่ต้องร้อง ” ผมเป็นฝ่ายปลอบแทมพร้อมกับลูบหัวเบา นานทีจะได้กอดน้องอย่างนี้หนิ
“อื้ออออออ” เสียงผมห้องไห้ออกมาพร้อมกับแทม ผมคงต้อง.........ตัดใจเพื่อคนที่ผมรักทั้งสองคนไม่ต้องเจ็บปวด ผมค่อยๆยิ้มออกมา
END
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
THANK YOU นะจ๊ะ
เม้นนนนนนนนนน ด้วยนะ ฮิฮิ
ความคิดเห็น