คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ME : 10
10
Special KEY
ตอนนี้แทมินก็ได้เป็นแฟนกับพี่มินโฮแล้ว ที่จริงฉันก็ว่าสองคนนี้ก็ยังไงยังไงอยู่ตอนแรก ที่แท้ก็รักกันนั้นเอง (ฉันก็อย่างมีบ้างนะ) ตอนนี้สองคนนั้นหวานกันสุดๆตอนแรกก็ดีใจหรอกนะที่เพื่อนมีแฟน แต่พอมีแฟนแทมินไม่ค่อยได้เจอกันเลยต้องรอเจอกันตอนเปิดเทอมใช่ไหมเนี้ย
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ เสียงกดอ้อดดังขึ้น ใครกดรัวขนาดนี้เนี้ย โชคดีที่แม่ไม่อยู่นะเนี้ย ฮิฮิ
พอฉันเปิดประตูไปเท่านั้นเหละ ตึกตึก ตึกตึก เสียงหัวใจก็ดังขึ้นมา
“พี่อนยู-///-” ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ ไม่เจอกันตั้งนาน หล่อเหมือนเดิมเลย ฮิฮิ
“เออ.......พอดีพี่ผ่านมาทางนี้ละเลย”
“........”
“เลย จะชวนไปดู” แล้วพี่อนยูก็เงียบไป
“ดูอะไรหรอค่ะ” ฉันถาม
“ดูหนังนะ แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ” พี่อนยูพูดเร็วและรัวเหมือนตื้นเต้นอยู่
“ว่างสิ คีย์ว่างสำหรับพี่อนยูเสมอ” ฉันรีบพูดขึ้น
“หรอ ^^” พี่อนยูหันมายิ้มให้ฉัน อ๊ายยยยยยยละลายแล้วเนี้ย
“แล้วดูเมื่อไหร่หรอ” ฉันหันไปถามพี่อนยู จะได้เตรียมตัวทัน
“ตอนนี้เลย” พี่อนยูพูดขึ้น
“หะ ตอนนี้เลยหรอ”
“ตอนนี้ทำไมหรอคีย์ ” พี่อนยูหันมาพูดท่าทางใสซื้อ เฮ้ออออน่ารักซะไม่มีอ่ะ
“เปล่า แต่คีย์ขอเวลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ฉันพูดพร้อมจะหันหลังไป
“ไม่ต้องหรอก แค้นี้ก็สวยอยู่แล้ว”
“O//////O”
“-/////-” ตอนนี้หน้าพี่อนยูเริ่มขึ้นสีแดงอ่อนๆ
“จริงหรอคะ” ฉันหันไปถาม พร้อมทำท่าน่ารักใส่
“อืม........ไปกันเลยไหม”
“คะ” พี่อนยูก็เดินนำมาที่รถ
ตอนนี้บรรยากาศในรถค่อนข้างอึดอัด
“เออ พี่อนยูคะ” ฉันหันไปถามพี่อนยูเพื่อทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัด
“ฮะ ฮะ มีอะไรหรอคีย์” พี่อนยูทำเสียงตกใจ
“คีย์จะถามพี่อนยูว่าจะพาไปดูหนังเรื่องอะไรหรอคะ”
“อ่อ......พาไปดูเรื่อง ไททานิก สามดีนะ”
“O-O”
“ไม่ชอบหรอ จะเปลี่ยนเรื่องก็ได้นะ” พี่อนยูพูด
“เปล่าค่ะแค่......อยากไปดูมากๆเลยต่างหากไม่คิดว่าพี่อนยูจะใจตรงกันเลย” ฉันเนี้ยเป็นแฟนหนังเรื่องนี้เลยนะ ตอนแรกก็กะชวนแทมินไปดูด้วยแต่ก็ไม่ว่าง นี้มันพรหมลิขิตชัดๆ
“พอดี พี่อยากมีความรักแบบนี้นะ ความรักที่เสียสละ” พี่อนยูพูดพอหันมามองหน้าฉัน มองอย่างนี้ก็เขินนะสิ
“-////-”
“แล้วเรียกพี่ว่าพี่อนก็ได้นะพี่ชอบมากกว่า^^”
“คะ พี่อน” เขินจะตายอยู่แล้วเนี้ยพี่อนยู เฮ้อ พี่อนจีบใจใช่ไหมทุกคน
ตอนนี้ฉันสังเกตหน้าพี่อนแล้ว หน้าของพี่อนแดงมากๆเลย
“ถึงแล้วเราลงกันเถอะ” พี่อนยูพูด
ในที่สุดฉันก็ได้มาเดท(คิดเข้าข้างตัวเองว่าเดทไปแล้ว) กับพี่อนสักที พอฉันเดินเข้าไปในโรงพี่อนก็จับมือฉันไว้
“เดี๋ยวเดินสะดุดนะ เพราะข้างในมันมืด” พี่อนหันมาพูดกับฉัน ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าหน้าพี่อนเป็นยังไงหลอกนะแต่ที่รู้ๆฉันอย่างหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง ไม่รู้ว่าพี่อนจะคิดเหมือนฉันรึเปล่านะ
END
Special ONEW
ตอนนี้ผมอยู่กับคีย์ที่โรงหนัง เพื่อจะมาดูหนังกันเรื่องโปรดของผมเลยยยยย ตอนแรกที่ผมไปชวนคีย์ ผมแค่คิดว่าจะไปดูหนังเรื่องนี้กับใครสักคน แล้วรถผมก็จอดที่หน้าบ้านคีย์โดยไม่รู้สาเหตุ (ไรเตอร์ตอบให้ก็ได้แค่ใจส่งมาไง เฮีย) ผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมผมถึงอยากดูหนังเรื่องนี้กับคีย์ แค่อยากให้คีย์รู้ว่าผมชอบอะไรละมั่ง ฮิฮิ ตอนนี้ผมกำลังจูงมือคีย์ไปที่นั่ง ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่คีย์ส่งผ่านมายังผม ผมรู้สึกดีจัง สงสัยผมเริ่มอยากจะใครสักคนละมั่ง และคนนั้นก็คงจะเป็นคีย์ ^^
“อึก อึก” เสียงสะอื้นดังใกล้ๆผม พอผมหันไปมองก็เจอคีย์ทำลังร้องไห้อยู่ (ถึงแม้ว่าใส่แว่นสามมิติก็เถอะนะ)
“ผมอะไรรึเปล่า คีย์” มถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ดูฉากนี้ที่ไรคีย์เศร้าทุกที” พอคีย์พูดเสร็จก็หันไปดูหนังต่อ อ่อตอนที่เรือล่มแล้วนี้เอง
“............” พอหนังจบลง (ตาไฟยังดับอยู่นะคะ) ผมค่อยๆเอามือจับหน้าของคีย์ขึ้นมาช้าๆและถอดแว่นออก พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้คีย์อย่างเบามือ
“ร้องไห้หนักขนาดนี้เดี๋ยวก็ตาบวมหรอ”
“...........”
“พี่เป็นห่วง” ผมพูดพร้อมกับเริ่มจับมือคีย์ให้เดินออกจากโรง(ตอนนี้ไฟเปิดแล้วด้วย) แล้วตอนนี้ผมหันไปมอง ทางคีย์ผมเห็นคีย์กำลังหน้าแดงอยู่ ยิ่งหน้าแดงยิ่งน่ารักนะเนี้ย (รู้ตัวว่าชอบก็ออกตัวแรงเลยนะอน สงสารเป็ดจริงๆ จะทำยังไงต่อไปล่ะเป็ดตอนนี้ม้านนนนไปไหน : ไรเตอร์)
“ค่ะ”
“งั้นเราไปกินข้าวกันพี่ว่าคีย์ต้องหิวแล้วแน่ๆ” ผมหันไปพูดพร้อมกับยิ้มน่ารักให้คีย์ ตอนนี้คีย์ยิ้มหน้าแดงใหญ่เลย ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าคีย์หวั่นไหวกับผม
END
Special KEY
อ๊ายยยยยยยยยพี่อนยูพูดอะไรก็ไม่รู้ พี่เป็นห่วง แค่ประโยคเดียวทำไมทำให้ฉันหวั่นไหวขนาดนี้เนี้ย
พี่อนยูลากฉันมาที่ร้านอาหารร้านหนึ่งในห้างเป็นร้านสไตร์สบายๆตกแต่งเรียบๆ แต่โดดเด่น
“ผมส่งพาสต้าครับ แล้วคีย์ล่ะ” พี่อนหันมาถามฉัน
“พาสต้าค่ะ” ฉันหันไปบอกเมนูเด็กเสริฟ
“ร้านนี้ร้านประจำของพี่เลยนะ” พี่อนยูพูดขึ้น
“........”
“งั้นครั้งหน้าคีย์พาพี่ไปร้านที่คีย์ชอบด้วยนะ” นี้พี่อนยูชวนเราไปเดทล่วงหน้าหรอเนี้ย ฝันเป็นจริงแล้วเรา ฮิฮิ
“อ้าวนั้นจงฮยอนนิ ไปไหนซะแล้ว” พี่อนยูลุกขึ้นพูด
“พี่จงมาด้วยหรอค่ะ”
“พี่เห็นหลังไวไวไปไหนแล้วเนี้ย”
“อาหารมาเสริฟแล้วค่ะ” อาหารมาเสริฟพาดีทำให้พี่อนยูนั่งลง แต่สายตาก็ยังมองหาพี่จงอยู่
โทษทีสั้นไปหน่อยนะ ฮิฮิ แต่อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยเน้อออออ
มันส์ไปไมเฮียยยยยยย!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น