คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ME : 8 100%
8
“อื้มมมมมม” ฉันค่อยๆขยี้ตาตัวเองและลืมตาช้าๆ ตอนนี้ก็เช้าแล้วฉันมองไปรอบๆห้อง เอะเมื่อคืนเราขอมานอนห้องพี่มินโฮนี้หน่า โรคเก่ามันมาอีกแล้วโรคที่เรากลัวฟ้าร้องไม่หายสักที ทำไมมันอุ่นๆนะ ฉันค่อนๆพลิกตัวไปมองอีกข้างนึง รู้สึกถึงอ้อมกอดของใครสักคน(จำไม่ได้หรอแทมเอยยยย) เฮ้ยยยยยยยยนี้เรานอนกอดกับพี่มินโฮหรอเนี้ย ต้องนึกถึงเมื่อคืนวานเกิดอะไรขึ้น เราจำได้ว่าฝนตกหนักมากเราเลยขอมานอนห้องพี่มินโฮ........................แล้ว
‘อ้าวมีอะไรรึเปล่า’ ตอนนั้นพี่มินโฮถามขึ้น
“เออ.....” ฉันพูดออกไปในขณะที่ยังกลัว ฟ้ากลัวฝนอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า” พี่มินโฮถามฉันแล้วดึงเข้าไปในห้อง
“คือ แทมขอนอนด้วยคนสิ” แล้วฉันก็ขอนอนด้วยคน
“พี่ว่ามันไม่ดีนะ พี่ว่าเรากลับไปนอนได้แล้วนะ”
“ก็ได้ .......เปรียงงงงงง” เสียงฟ้าร้องดังขึ้นทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาไม่ทันรู้ตัว
“......”
“ไปแหละนะ” ฉันหันมาไปพูดก่อนจะหันหน้าไปแต่พี่มินโฮก็ดึงฉันไปกอดจากด้านหลัง
“........”
“อยู่กับพี่นะ” พี่มินโฮพูดกระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน
“เปรียงงงงง” ตอนนี้ฉันตัดสินใจหันหน้าไปกอดพี่มินโฮ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” พี่มินโฮลูบหัวฉันเบาๆ
“.......”
“เราไปนอนกันเถอะ” พี่มินโฮดึงมือฉันให้เดินมาที่เตียงนอน
“.........”
“งั้นเรามานอนกอดกันนะ” พี่มินโฮหันไปพูดยิ้มๆให้
“อืม”
ขอโทษที่ลงช้าไปหน่อยเมื่อไปดูชายนี่มาหล่อมากกกกกกกกกกกกกกก
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Special MinHo
“..................” ตอนนี้ผมค่อยๆลืมตาตื้นขึ้นมา ก็เห็นแทมินยังหลับอยู่ ผมเลยไม่อยากกวน (หรืออยากกอดนานๆกันแน่ฮะ)
“อื้มมมมมม” แทมินค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้ผมแกล้งหลับ เพราะอย่างรู้ว่าแทมจะทำยังไงต่อไป ฮิฮิ
ตอนนี้แทมทำหน้าตกใจมากที่เห็นผมนอนกอดกับเธอ และสักพักก็ทำหน้ามุ่ยๆเห็นคิดอะไรอยู่
“-///////-” ตอนนี้แทมเริ่มหน้าแดงจางๆ เธอดูน่ารักมากอย่างบอกไม่ถูก
“อื้มมมมมม” ผมแกล้งทำเป็นตื้นลืมตาขึ้นช้า และพอหันไปทางแทมิน ก็เห็นว่าเธอแกล้งหลับอยู่
“..................”
“เฮ้ยยยยย เมื่อยจังเลยเมื่อคืนแทมนอนทับแขนพี่ทั้งคืนเลยนะ” ผมแกล้งทำไปพูดเสียงดัง
“-//////-” ตอนนี้แทมยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่เลย ฮิฮิ
“ตอนหลับน่ารักจังเลยนะ” ผมแกล้งแทมินอีกครั้ง
“อื้มมมมมมมมม” ตอนนี้แทมินแกล้งทำเป็นตื้นนอนเลยทำท่าตกใจเมื่อเห็นผม
“ตื้นแล้วหรอ” ผมหันไปถามแทมิน
“อืมมมมมม”
“...........” แทมินตอบเสียงยานๆ
“งั้น......แทมไปห้องก่อนนะ ฮิฮิ” แทมินรีบลุกจากเตียงทันทีทำเป็นปัดเสื้อผ้าแก้เขิน
“...........”
“............”
“ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนแทมทั้งคืน -/////-” เธอพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกจากห้องไป แทมจะหวั่นไหวกับเรารึเปล่านะ
END
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ยน่าอายจริงๆเลยเรา ไม่ ไม่ เราเป็นอะไรไปเนี้ยทำไมต้องหน้าแดงด้วย ใครก้ได้ช่วยบอกที
หยุด ๆๆๆๆๆๆ หยุดคิดซักที ไปอาบน้ำดีกว่าเรา จะได้หายเครียด
สามสิบนาทีผ่านไป ไว้เหมือนโกหก
ลั้ลลาๆๆๆๆๆๆ ฉันเดินฮัมเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี อาบน้ำแล้วสบายใจขึ้นจริง (อาบน้ำนะไม่ใช่สมาธิ)
“ก๊อกๆๆๆๆ ยัยแทมพี่เองนะ ลงมากินข้าวได้แล้ว” พีจงกลับมาแล้วหรอ ดีใจจัง จะได้ไม่ต้องไปอยู่กับพี่มินโฮ สองคน โล่งอกจัง
“เด๋วลงไป” ฉันตอบ
ตอนนี้ฉันเดินลงมาข้างล่างเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างพร้อมหน้าพร้อมตารอฉันที่โต๊ะอาหาร
“ลงมาเร็วๆเลยพี่หิวจะแย่อยู่แล้วนะ” พี่จงบ่น
“อย่างบ่นน้องเลยจง ” พี่อนยูห้าม
“พี่บ่นอยู่ได้หิวอะไรขนาดนั้นฮะ” ฉันหันไปพูดกับพี่จง พี่ใคนเนี้ยขี้บ่นจริงๆ
ตอนนี้ทุกคนต่างกินอาหารอย่างอร่อยกันอยู่พี่จงก็พูดขึ้น
“เมื่อคืนฝนตกหนักแกเป็นอะไรรึเปล่ายัยแทม” พี่จงหันมาถามฉัน
“ปะ เปล่า บังเอิญฉันหลับไปก่อนนะเลยไม่รู้ว่าฝนตกฮิฮิ” ห้ามให้พี่จงรู้เด็ดขาดว่าเราไปนอนกอดพี่มินโฮมา
“งั้น.......ก็แล้วไป” พี่พูดพร้อมหันไปมองทางพี่มินโฮที่ก้มหน้าก้มตากินข้าว แต่ฉันเห็นนะพี่มินโฮแอบยิ้มด้วย -////-
“ทำไมหรอจง” พี่อนหันมาถาม ทำไมอย่างรู้เรื่องนี้กันจัง ที่เรื่องอื่นไม่เห็นสนใจเลย
“ก็ ยังแทมนะสิ กลัวฟ้าร้อง ฟ้าผ่าตั้งแต่เด็กแล้ว ต้องมีคนนอนกอดทุกคืนที่ฝนตก” ไอ้พี่บ้าจะเล่าทำไมเนี้ย
“-/////-” ตอนนี้ฉันหันไปมองพี่มินโฮ ทำให้เราสองคนสบตากันพอดี
“-/////-” ตอนนี้หน้าพี่มินโฮ แดงจางๆอยู่เล็ก น่ารักจัง(เราไปชมเค้าทำไมนะ)
“แกเป็นไรเนี้ยน่าแดงทั้งสองคนเลย” พี่จงหันมาถามฉันกับพี่มินโฮ
“อากาศร้อนนะ/อากาศ นิฮะ”
“หรอออออออ” พี่จงทำหน้าไม่เชื่อแต่ก็ยังทำเหมือนเชื่ออะไรกันเนี้ย พี่จงดูฉลาดตั้งแต่เมื่อไรกัน(นี้แกหลอกด่าฉันหรอยัยแทม ......) ตอนนี้ฉันช่วยพี่อนยูล้างจานอยู่ “พี่อน คีย์เป็นยังไงบ้างตอนที่ไปส่งคีย์ที่บ้านอะ” ฉันหันไปถามพี่อนยู “ตอนพี่ไปส่งก็ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วละ” พี่อนยูพูดพร้อมทำหน้าเป็นห่วง “........” “ทำไมไม่โทรไปถามคีย์ละ ” “จริงด้วย ขอบคุณนะฮะพี่อน” “อืม.....ถ้าได้เรื่องยังไงก็บอกพี่ด้วยนะ” พี่อนยูพูดออกมาลอยๆ “ฮะ” ที่แท้ก็แอบเป็นห่วงคีย์นี้เองฮิฮิ ตอนนี้ฉันเดินออกมาโทรศัพท์หาคีย์ที่ข้างนอกบ้าน “ตุ๊ด ๆ ๆ ๆ” รับสิ “มีอะไรรึเปล่าแทม” คีย์พูดออกมาเหมือนเหนื่อยแรง “ฉันโทรมาถามนะว่าเป็นยังไงบ้างดีขึ้นยัง” “ก็ดีขึ้นแล้วแหละ ฉันทำใจได้แล้ว” “...........” “ถึงแม้ว่าท่านจะจากเราไปแต่แม่บอกว่าท่านไปสาบยแล้ว” “อืม.....คิดอย่างนี้ก็ดีแล้ว ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงคีย์ไง” ฉันพูดปลอบ “งั้นแค่นี้ก่อนนะแม่มาตามแล้ว” “จ้า” หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับคีย์เสร็จก็เดินเข้ามาข้างในบ้านเพื่อที่จะมาบอกพี่อน “พี่อน คีย์บอกว่าดีขึ้นแล้วทำใจได้แล้วดี” ฉันหันไปบอกพี่อนยูที่ยังล้างจานอยู่ “อืม ” ฉันแอบเห็นพี่อนยูยิ้มด้วยแหละยัยไรเตอร์
มาอัพแล้วนะคะขอโทษที่ทาอัพช้า พอดีช่วงนี้ยุ่งๆนิดหน่อย
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน นะทุกคน ฮิฮิ
ความคิดเห็น