คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พี่ชายที่แสนดี 06
วันที่ทรมานที่สุดของหลงฟานมาถึงแล้ว...
ตอนคาบเที่ยงที่ทุกคนกำลังอิ่มเอมกับอาหารกลางวันที่ห้องเรียน เลย์ที่ออกไปกินข้าวที่โรงอาหาร เมื่อซักครู่นี้เขาได้รับโทรศัพท์จากใครคนนึง...และเมื่อปลายสายเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็รีบวิ่งตรงขึ้นไปที่ห้องตัวเองและมองหาหลงฟานทันที... หลงฟานกำลังนั่งกินข้าวและพูดคุยกับเพื่อนผู้หญิงอย่างสนุกสนาน...
น้ำตาของเลย์ไหลลงมาช้าๆ... เขาค่อยๆเดินไปหาหลงฟาน... ทุกอย่างๆกำลังจะเริ่มต้น...
เลย์ร้องไห้ออกมาจนหลงฟานตกใจ... เขาร้องไม่หยุด... กว่าเขาจะพูดว่าเกิดอะไรขึ้น... กว่าที่หลงฟานจะรู้ว่าแม่...
แม่ของเธอประสบอุบัติเหตุในขณะที่ขึ้นแท็กซี่ไปทำงานและเสียชีวิตทันที่ถึงโรงพยาบาล... กว่าเธอจะรู้เลย์ก็ร้องไห้หนักแทนเธอไปแล้ว... น้ำตาเธอไม่ไหล เธอชา เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น... เธอลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปชั่วขณะ เพื่อนๆที่ได้ยินต่างก็สะเทือนใจและเข้าไปดูอาการของเธอกันใหญ่ เลย์ยังร้องไห้ไม่หยุด...
“พาฉันไปหาแม่...” หลงฟานพูดออกมาอย่างเหม่อลอย “พาฉันไป...หาแม่”
เลย์รีบดึงแขนเธอทั้งน้ำตาก่อนจะพาเธอไปหาครูที่ปรึกษาและมอบหน้าที่นำตัวเธอไปหาแม่เธอแทน... ครูรีบขับรถจนเกือบจะฝ่าไฟแดง สีหน้าของหลงฟานยังไร้ความรู้สึกใดๆ เธอชาและนั่งตัวเกร็งเหมือนรูปปั้น...
และเมื่อเธอไปถึงโรงพยาบาล และเมื่อเธอเห็นสภาพศพของแม่เธอ... น้ำตาเธอก็ไหลลงมาไม่ขาดสายแต่ทว่าไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา... ครูที่ปรึกษารีบเข้าไปกอดเธอไว้แน่น... น้ำตาเธอยังคงไหลเรื่อยๆ...
เธอไม่ได้ยินอะไรเลย...สมองเธอไม่ทำงานเลยด้วยซ้ำ เธอไม่ได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนของพี่ชายตัวเองข้างๆร่างที่ไร้ลมหายใจของแม่เลย... พี่ชายเธอฟูมฟายและร้องสะอึกสะอื้นเหมือนคนกำลังจะตาย... เขาเขย่าตัวแม่และเริ่มเรียกหาเธอด้วยความเศร้าเสียใจเป็นที่สุด หลงฟานยังคงชาไปหมดทั้งร่างมีแค่น้ำตาที่ไหลออกมา...
“มึง!!” เสียงอี้ฟานแทรกเข้ามาในหัวของหลงฟานจนได้... “มึงต้องตาย!!” เธอตกใจนึกว่าอี้ฟานโมโหใส่เธอแต่ไม่...อี้ฟานเขากำลังพูดกับคนขับแท็กซี่และพยายามจะทำร้าย...มีบุรุษพยาบาลเข้าไปช่วยหยุดอี้ฟานไว้ถึงสามคน น้ำตาของอี้ฟานไหลลงมาไม่หยุดไหลงมาไม่แพ้น้องสาวของเขาเลยเหมือนกัน... เขาด่าทอคนขับ เขาร้องไห้ เขาเรียกแม่...เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน...
หลงฟานเสียใจสุดแสนจะบรรยายออกมาได้...และเธอเชื่อว่าพี่ชายของเธอก็ไม่ต่างอะไรจากเธอเหมือนกัน...
วันจัดงานศพแม่...
แขกเริ่มทยอยเข้ามาแสดงความเสียใจและพยายามพูดคุยกับหลงฟาน...เธอได้แค่ยิ้มฝืนๆและตอบรับการแสดงความเสียใจของแขกที่มา อี้ฟานนั่งนิ่งอยู่หน้าโลงศพแม่ตัวเอง เขาไม่ร้องแล้วเขาไม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจหรืออะไรออกมาทั้งสิ้น เขาแค่นั่ง...และนิ่งเหมือนไม่มีชีวิต...
เมื่อแขกเริ่มทยอยกลับกันหมดและเหลือไว้แค่เพื่อนสนิทของหลงฟาน... หลงฟานบอกให้พวกเขากลับไปก่อนหลายรอบแล้วแต่พวกเขาก็ยืนยันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอให้ได้ โดยเฉพาะเลย์ เขาร้องไห้แทนเธอมาสามหนแล้ววันนี้...
หลงฟานไม่รู้จะเข้าไปคุยกับอี้ฟานยังไงดี...นี่ก็ดึกมากแล้วควรจะกลับบ้านซะที แต่เขาก็นั่งนิ่งอยู่หน้าโลงศพแม่ไม่ไปไหน... หลงฟานจึงตัดสินใจนั่งด้วย...เธอนั่งข้างๆอี้ฟานและนิ่งเหมือนที่เขานั่ง
แปลกมากที่เมื่อได้อยู่ใกล้ๆพี่ชายแล้วความรู้สึกเศร้าเสียใจและทรมานมันถาโถมเข้ามาทันที... แม่เธอเสียไปแบบกะทันหัน แถมพ่อเธอก็เพิ่งจากไปได้ไม่นาน...ทำใจเรื่องพ่อยังไม่ทันไรต้องมาทำใจเรื่องแม่อีกคนแล้ว ความเจ็บปวดเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หลงฟานเริ่มสะอื้น เธอจ้องไปที่รูปที่มีรอยยิ้มเล็กๆของแม่ น้ำตาเธอไหล..และไม่ได้ไหลลงเงียบๆ เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดจะทน ตั้งแต่เมื่อวานและวันนี้เธอกลั้นร้องไห้มานาน...เธอเห็นอี้ฟานร้องไห้หนักจนเธอไม่กล้าร้องไห้ด้วย... มันเหมือนเป็นข้อผูกมัดที่ว่าใครคนนึงอ่อนแอ...อีกคนจะต้องเข้มแข็ง และตอนนี้...อี้ฟานนั่งนิ่งไม่แสดงอารมณ์ไดๆออกมา ถึงเวลาแล้วที่หลงฟานจะได้ปลดปล่อยอารมณ์เศร้าโศกเสียใจที่เธอเก็บไว้ออกมาให้หมด เธอร้องไห้เสียใจที่แม่ตายไป ร้องไห้โฮแบบที่ไม่เคยร้องมาก่อน เธอรักแม่...เธอรักแม่มาก...และเธอหวังว่าเธอจะได้อยู่กับแม่จนแก่เฒ่า เธอไม่เคยคิดเลยว่าความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอจะจบลงเร็วขนาดนี้...
เธอร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างๆร่างของอี้ฟานที่ไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว... เลย์ที่มองเธอร้องไห้อยู่นานทนอยู่เฉยๆต่อไปไม่ไหว...
เขาเข้ามาโอบกอดหลงฟานไว้แน่น...และนั่นยิ่งทำให้หลงฟานร้องไห้หนักขึ้นอีก... เลย์พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้และกอดเธอแน่นที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้..เพื่อนๆที่เหลือเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปกอดหลงฟานด้วยเช่นกัน...
มันเป็นภาพที่ดูแล้วโศกเศร้าและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน...
อี้ฟานที่ทำหน้านิ่งอยู่นานในที่สุดน้ำตาของเขาก็ไหลลงมาเงียบๆจนได้...
ตีสองกว่าแล้วที่อี้ฟานและหลงฟานถึงบ้าน...
เป็นบ้านที่ไม่มีแม่อยู่...ได้ยินแค่เสียงเห่าเศร้าๆของจัสตินเท่านั้น...ขนาดสัตว์เลี้ยงมันยังรู้ว่าเจ้าของมันตายไป...แล้วคนละจะเศร้าแค่ไหน ตลอดเวลาที่นั่งแท็กซี่กลับบ้านมาอี้ฟานไม่พูดไม่จาและไม่หันมาสนใจน้องสาวที่นั่งสะอึกสะอื้นเลย หลงฟานไม่โกรธอี้ฟาน เธอรู้ว่าเรื่องนี้ทำใจยาก...เธอต้องให้เวลาอี้ฟาน...และแน่นอนว่าให้เวลากับตัวเองด้วย...
ตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว เช่นเดียวกับอี้ฟาน เขาก็ไม่เหลือใครอีกแล้วเหมือนกัน...นอกจากพี่น้องในบ้านหลังนี้
เมื่อถึงบ้านอี้ฟานเดินเข้าห้องตัวเองทันที ส่วนหลงฟานนั้นเข้าไปกอดจัสตินไว้แน่นและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง โซฟาที่ไม่มีแม่ ห้องครัวที่ไม่มีแม่ เธอจะทำใจเรื่องแบบนี้ได้ยังไง...บ้านหลังนี้คือความทรงจำเดียวที่เธอกับแม่ใช้ชีวิตและมีความสุขด้วยกัน จู่ๆแม่ก็หายไปและจะให้ใช้ชีวิตเหมือนปกติกับสถานที่แห่งนี้ได้ยังไงกัน...
จัสตินครางหงิงๆปลอบใจเจ้านายของมัน...ไม่ว่าเรื่องจะเลวร้ายแค่ไหนแต่คนที่อยู่ก็คือคนที่ยังไม่ตาย ดังนั้นชีวิตจะต้องดำเนินต่อไป... แต่แค่ลำบากหน่อย...ลำบากที่ต้องทำใจเรื่องเศร้าขนาดนี้...
หลงฟานนอนกอดจัสตินในห้องตัวเองอยู่นานแล้วแต่ทำยังไงก็ไม่หลับ...เธอคิดว่ายังไงๆคืนนี้เธอก็ไม่หลับแน่ แต่เธอเหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกิน...แต่หลับไม่ลง ความเศร้ามันยังคงอยู่ในใจเธอไม่หาย... เธอต้องการคนปลอบใจเธอ เธอต้องการคนที่รักเธอและพูดกับเธอให้เข้มแข็งขึ้นเร็วๆ...
ความโศกเศร้าชนะความกลัว...เธอเดินออกจากห้องไปและตรงไปเคาะห้องพี่ชายตัวเอง... เธอมั่นใจว่าเขาเองก็ยังไม่หลับ
อี้ฟานไม่ตอบ เขาเดินมาเปิดประตูเงียบๆ...และก้มมองน้องสาวตัวเองด้วยสายตาที่เย็นชาแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด...
“พี่...” ครั้งแรกที่หลงฟานเรียกเขาตรงๆ เธอน้ำตาคลออีกครั้ง “ฉันนอนไม่หลับ...”
“.....” เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายเขาก็ไม่พูด เขาหันหลังให้หลงฟานและนิ่งไป...
“พี่...” หลงฟานเสียงสั่นมากขึ้นกว่าเดิม “ฉันนอนไม่หลับ...ฉันคิดถึงแม่”
“....อืม” เสียงทุ้มต่ำของเขาเล็ดลอดออกมาจากลำคอ หลงฟานน้ำตาไหลเป็นทางอีกรอบ...เธอเดินเข้าไปใกล้ๆร่างของพี่ชาย
“พี่...ฉันคิดถึงแม่” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นและยื่นมือไปจับชายเสื้อพี่ชายไว้แน่น... “พี่...ทำไงดี...ฉันนอนไม่หลับ”
อี้ฟานค่อยๆหันหน้ากลับมาและดึงมือเธอออกไปจากชายเสื้อของเขา... “กลับไปนอนเดี๋ยวก็หลับเอง” เขาพูดกับหลงฟานแต่มันดูเย็นชาน้อยกว่าคำพูดปกติของเขา
แต่หลงฟานร้องไห้หนัก เธองอแงเหมือนเด็กไปแล้ว...จิตใจเธอ่อนแอและเธอเพิ่งจะอายุได้16เท่านั้น... ไม่แปลกที่เธอจะร้องไห้ได้ตลอดทุกเวลา...
อี้ฟานลากร่างของหลงฟานทั้งที่ๆที่เธอร้องไห้จ้าเข้าไปในห้องตัวเอง ก่อนจะผลักเธอลงเตียงและเอนตัวเธอลงบนหมอน จากนั้นก็ห่มผ้าให้เธอก่อนจะขู่ว่า
“เงียบ!” เสียงอันโหดร้ายของเขากลับมาอีกครั้ง “แล้วนอนซะ!”
จากนั้นเขาก็ทำท่าเหมือนจะออกจากห้องไปแต่ทว่า
“พี่จะไปไหน!” หลงฟานเริ่มงอแงอีกครั้ง “พี่อย่าไปนะ....ได้โปรดฉันไม่อยากให้พี่ไป...ขอร้องละ”
อี้ฟานจึงทำใจและยอมอดทนอดกลั้นกลับไปนั่งที่โต๊ะในห้องตัวเอง...เพื่อเฝ้าน้องสาวนอนให้หลับจนได้...
ความคิดเห็น