คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่ชายที่แสนดี 04
หลงฟานมาโรงเรียนตั้งแต่เช้า...วันนี้แม่เธอมาส่งตอนที่เธอกอดลาแม่น้ำตาเธอคลอหน้าเธอร้อนและแทบควบคุมไม่ให้ร้องไห้ออกมาไม่ได้เลย... เธอรักแม่มาก...และเธอก็รู้ว่าพี่ชายเธอก็รักแม่เหมือนกัน... เราสองคนรักแม่...แม่คนเดียวกันแต่ว่าพี่ชายเธอ...เกลียดเธอยังกะอะไรดี...
หลงฟานโบกมือลาแม่และปาดน้ำตาออกแรงๆก่อนจะสูดลมหายใจและเดินเข้าโรงเรียนตรงไปที่ห้องเรียนทันที วันนี้เธอจะได้อยู่โรงเรียนนานขึ้นเพราะกิจกรรมของชมรมได้เริ่มทำกันแล้ว...มันคงจะทำให้อะไรหลายๆอย่างในชีวิตของหลงฟานดีขึ้นมาบ้าง...
“เลย์” หลงฟานแปลกใจที่เลย์มาเช้ากว่าปกติ...ทุกครั้งเขาจะมาเกือบสายตลอดวันนี้มาแปลก หลงฟานเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองและหันไปคุยกับเลย์ที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ
“หวัดดีหลงฟาน...” เขาตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้เงยหน้า “ฉันง่วงอะ...ไม่น่าตื่นเช้าเลย...”
“อ่าว...” หลงฟานทำหน้างง “แล้วตื่นเช้ามาทำอะไรละ”
“นั่นสิมาทำอะไร...ว่าแต่ภาษาจีนเธอดีขึ้นนะ...” เลย์โผล่หน้ามาให้เห็นแต่คางเขายังคงเกยโต๊ะอยู่ หน้าเขาง่วงเต็มที่... “ใครสอนเธอหรอ?...หรือเธอมีแฟนแล้วคุยกับเขาทุกคืน?”
“บ้าหรอ” หลงฟานยิ้มขำที่ขำได้ไม่มากเท่าไหร่ “ฉันจะไปหาแฟนตอนไหน...กลับจากโรงเรียนฉันก็อยู่บ้านตลอดไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำ...”
“งั้นหรอ” เลย์ยิ้มดีใจทั้งๆที่หน้าเขาง่วงสุดชีวิต “ดีจังที่ยังไม่มีแฟน...เออ...ที่ฉันตื่นเช้าก็เพราะเธอเลยนั้นแหละ”
“หือ?”
“ฉันอยากรู้น่ะว่าเธอมาโรงเรียนเช้าๆทำไม...ตอนแรกกะจะมาหลังเธอแต่ดันตั้งนาฬิกาผิดน่ะสิ กลายเป็นว่าฉันมาโรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้าแหนะ...” เขาหาวไปพูดไป
“หกโมงเช้าเลย?” หลงฟานทำเสียงอึ้งๆ “นี่นายตื่นกี่โมงกันเนี่ย”
“ก็ตีห้าไง...” เขาหาวอีกรอบ “เฮ้อ...มาโรงเรียนเช้าๆไม่เห็นมีไรดีเลยนี่หลงฟาน ทำไมเธอถึงชอบมาเช้าๆกันละ”
หลงฟานอยากตอบเหลือเกินว่าโรงเรียนเป็นที่เดียวที่เธอสามารถหนีจากความโหดร้ายจากที่บ้านได้...โรงเรียนเป็นที่เดียวที่สามารถยิ้มและหัวเราะกับเพื่อนๆของเธอ...
“ฉันตื่นเช้าเป็นปกติน่ะ...ตื่นมาช่วยแม่ทำกับข้าว”
“แย่จัง...” เลย์พูดพร้อมทำหน้าเห็นอกเห็นใจ “เป็นผู้หญิงนี่ลำบากเนอะ ต้องตื่นเช้าต้องทำความสะอาดต้องซักผ้า เยอะแยะ ฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนั้นเลย...แม่ชอบบ่นประจำว่าฉันมันไร้ประโยชน์” เขาหาวอีกรอบ “แต่ผู้หญิงที่ทำอะไรไม่เป็นเลย...มันก็ไม่น่าสนใจอีกเนอะ” เขายิ้มให้เธอ “เธอชอบทำกับข้าวหรอ”
“ก็นิดหน่อยน่ะ...” หลงฟานตอบ “ฉันโตมากับพ่อตั้งแต่เด็กๆ เรื่องทำกับข้าวคือสิ่งที่ฉันต้องทำมาตั้งแต่เด็กๆแล้วละ”
“ว้าว” เลย์ทำหน้าทึ่งระคนตื่นเต้น “เธอต้องทำอาหารอร่อยแน่ๆเลยใช่มั้ย...ฉันชอบนะ”
“หือ? ชอบอะไร? อาหารอร่อยหรอ?”
“ชอบผู้หญิงที่ทำอาหารเก่งๆน่ะ” เขายิ้มจนตาหยีแต่ซักพักก็หาวต่อ.. “เฮ้อ...ฉันของีบซักพักนะหลงฟาน เข้าคาบเมื่อไหร่ปลุกฉันด้วยละ”
หลงฟานหัวเราะพลางมองเลย์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะและค่อยๆหลับไป... เธอหมั่นไส้เลย์จนเผลอยื่นมือไปขยี้หัวเขาแรงๆสองสามทีส่วนเลย์ก็ยื่นมือออกมาปัดมือเธอออกไปอย่างรำคาญก่อนจะผล็อยหลับไป... เลย์เป็นเพื่อนที่หลงฟานไว้ใจที่สุดไปแล้ว...
คาบชมรม...
“อ๊าก!!!” เลย์ร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนสาวที่ชื่อหลงฟานกำลังฉีกขาเขาเพื่อบริหารร่างกาย... รุ่นพี่ในชมรมบอกว่าวันนี้จะสอนพื้นฐานง่ายๆก่อน แต่ก่อนจะเริ่มสอนนั้นต้องวอร์มร่างกายให้พร้อม... ดังนั้นหลงฟานที่วอร์มเสร็จแล้วกำลังช่วยเลย์วอร์มร่างกายให้ต่อ ร่างกายของเลย์มีความยืดหยุ่นอยู่น้อยดังนั้นรุ่นพี่จึงสั่งให้ฉีกขาเขาเพื่อเพิ่มความยืดหยุ่นชึ้นอีกนิด...รุ่นพี่ยังบอกอีกว่าต้องช่วยเขาฉีกขาทุกวัน...
“หลงฟานๆๆๆๆๆ” เลย์ร้องออกมาด้วยความเจ็บ “ไม่ไหวแล้วว โอ้ยยย พอๆๆๆ ไม่เอาๆๆ อย่าๆๆๆ โอ้ย!!!!”
“ทนหน่อยหน่าเลย์” เธอให้กำลังใจเพื่อนพร้อมกับกางขาเขาออกไปอีกนิด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เลิกชมรม...
เลย์กับหลงฟานเดินกลับบ้านด้วยกัน เลย์เดินค่อนข้างลำบากเพราะเขาปวดขาไปหมด...หลงฟานหัวเราะทุกครั้งที่เลย์โอดครวญเหมือนคนแก่...
“หยุดหัวเราะฉันได้แล้ว” เลย์ว่าพลางทำหน้าเจ็บปวดสุดแสนจะสาหัส “มันเจ็บๆจริงนะเนี่ย...เธอเป็นผู้หญิงไม่เข้าใจผู้ชายหรอก...”
“โอ๋ๆ ไม่หัวเราะก็ได้” หลงฟานง้อเลย์แต่เธอก็ยังหัวเราะเขาไม่หาย...
“บอกว่าหยุดไงหลงฟาน!” เลย์ดุใหญ่ “หยุดนะ!”
ยิ่งเลย์ทำหน้าจริงจังใส่เธอเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งขำจนปวดท้องไปหมด... ระหว่างที่พวกเขาเดินไปและทะเลาะกันไปอยู่นั้นจู่ๆก็มีหมาน้อยสีน้ำตาลตัวนึงเดินตามพวกเขามา... เลย์ที่หยุดๆเดินๆก็ชนเข้ากับหมาตัวเล็กนั่นเข้า ทั้งสองหันไปดูและพบว่ามันกำลังทำหน้าตาน่ารักใส่พวกเขาอยู่... อีกอย่างในมือของหลงฟานตอนนี้มีทาโกยากิที่กินไม่หมดเหลืออยู่ด้วย ดังนั้นหลงฟานจึงนั่งลงและดูมันกินทาโกยากิอย่างเอ็นดู
“มันน่ารักอะ” เลย์เองก็ชอบมัน “เอ้ย!” ก่อนจะสะพรึงกับอะไรบางอย่างเมื่อจ้องไปใกล้ๆหมาน้อย “มันสกปรกมากเลยนี่หว่า! สีน้ำตาลกลบคราบโคลนจนหมดนี่ถ้าไม่มองใกล้ๆไม่รู้ เฮ้ย!” เลย์ตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นอะไรที่ตัวหมาน้อย “เห็บก็มีด้วยอ่ะ หลงฟาน! อย่าเข้าไปใกล้นะ...เดี๋ยวฉันจะพาหมอนี่กลับบ้านไปอาบน้ำก่อน”
ผิดคาด...นึกว่าเลย์จะรังเกียจหมาน้อยซะแล้ว แต่เขากลับจะเอากลับบ้านไปอาบน้ำซะนี่...
“แต่บ้านนายต้องขึ้นรถบัสไปนะเลย์...” หลงฟานบอก “เขาคงไม่ให้พาหมาแบบนี้ขึ้นรถไปหรอก...”
“ไม่เป็นไร” เลย์พูด “ฉันแอบมันในกระเป๋าได้สบายมาก”
“เสี่ยงไปหรือเปล่า”
“ไม่หรอก มานี่มา” ว่าเสร็จเขาก็จับลูกหมาแบบไม่นึกรังเกียจใส่กระเป๋าไป...แต่ว่าหมาน้อยดิ้นและเห่าใหญ่เลย
“เลย์...” หลงฟานมองทั้งคนทั้งหมาที่ปล้ำกันไปปล้ำกันมา... “เลย์ ฉันว่ามันไม่ชอบอยู่ในกระเป๋า”
“เงียบนะไอหมา!” เลย์ดุลูกหมา “เงียบๆแล้วจะได้กลับบ้านกัน หยุดเห่านะ! โอ้ย แกนี่! บอกว่าหยุดเห่าไง จ๊าก!! อย่ากัดฉันสิเฟ้ย!!”
ที่บ้านหลงฟาน
“หนูเลี้ยงมันได้ใช่มั้ยค่ะแม่...” หลงฟานพาลูกหมากลับมาจนได้... ที่เธอกลัวไม่ใช่แม่แต่เป็นพี่ชายเธอต่างหาก... แม่เธอใจดีและให้เลี้ยงอยู่แล้วร้อยเปอร์เซ็นต์แต่พี่ชายเธอน่ะสิ... ทำยังไงดี... เธอสงสารลูกหมาก็สงสาร แต่กลัวก็กลัว
แม่ยิ้มและบอกเลี้ยงได้ตามสบายเลย แม่ช่วยอาบน้ำให้มันด้วย หลังจากที่อาบน้ำเช็ดตัวให้มันเสร็จแล้วพวกเธอก็ช่วยกันตั้งชื่อให้มัน เนื่องจากว่ามันเป็นตัวผู้และดูท่าจะหล่อมากเลยด้วย ดังนั้นมันได้ชื่อไปว่า จัสติน
แม่กับหลงฟานหัวเราะกันใหญ่เมื่อเห็นมันกระดิกหางชอบใจชื่อตัวเอง
แม่ หลงฟาน และจัสตินหลังจากที่พวกเขาทานข้าวเย็นเสร็จแล้วก็ตัดสินใจนั่งดูทีวีด้วยกันอย่างสงบ จัสตินเข้ากับพวกเธอและเชื่องเร็วมากเป็นแค่ลูกหมาแต่ดันฉลาดกว่าตัวซะได้ บอกให้ทำอะไรก็ทำบอกให้หยุดเห่าก็หยุด บทจะเล่นก็เล่นเหมือนหมา...ก็มันเป็นหมานี่เนอะ แม่กับหลงฟานชอบจัสตินและหลงรักมันไปแล้ว...
แต่ทว่าเมื่ออี้ฟานกลับมา...หลงฟานแทบจะกระโดดลุกออกจากอ้อมอกของแม่... หลงฟานไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกับแม่นั้นสนิทกันแค่ไหน...เธอกลัวว่าเขาจะน้อยใจและเกิดโกรธหรือโมโหขึ้นมาเธอจะซวยไปกันใหญ่...อยู่แบบปกติก็โดนว่ามากมายอยู่แล้วยิ่งมีเรื่อยน้อยใจเพิ่มขึ้นมาด้วยเธอคงโดนว่าจนหายใจไม่ออกตายไปเลย...
“อี้ฟาน” แม่เรียกลูกชายตัวเองแต่เขาทำเป็นไม่ได้ยินและเดินไปหาน้ำดื่นในครัว แม่ตะโกนบอกพร้อมกับชูจัสตินให้ดู “นี่สมาชิกใหม่ของครอบครัวเรา ชื่อจัสติน น่ารักมั้ยลูก?”
หลงฟานไม่กล้าแม้แต่จะหันไปดูสีหน้าของพี่ชาย หัวใจเธอเต้นรัวและกลัวมาก เธอกลัวเหลือเกินว่าอี้ฟานจะไม่ให้เธอเลี้ยงจัสติน...ถึงแม้แม่จะอนุญาตแต่ถ้าพี่ไม่ยอมก็จบ...
อี้ฟานไม่ตอบอะไร เขาเดินกลับไปเข้าห้อง
และ!
จัสตินวิ่งตามเขาไป!
หลงฟานรีบกระโจนตามหลังจัสตินด้วยความเร็วแสง แต่เมื่อเห็นแผ่นหลังของพี่ชายที่กำลังจะหันหลังกลับมาดูว่ามีอะไรนั้นเธอก็วิ่งกลับไปห้องนั่งเล่นและหลบพี่ชายของเธอทันที... เธอกลัวเหลือเกิน... เธอทั้งกลัวว่าจะโดนดุทั้งกลัวว่าเขาจะเตะจัสตินจนหงายท้อง... เธอกลัวว่าอี้ฟานจะฆ่าจัสตินเข้าซักวัน...
ในขณะที่หลงฟานได้แค่คาดเดาเรื่องร้ายๆส่วนแม่ก็นั่งดูทีวีต่ออย่างสบายใจอยู่นั้น...
วู๋อี้ฟานคนนี้...ค่อยๆหันหลังไปจ้องลูกหมาสีน้ำตาลตัวสะอาดสะอ้านที่กำลังทำหน้าอยากเล่นด้วยสุดกำลังของมัน
อี้ฟานค่อยๆก้มตัวเองไปมองมันด้วยสายตาที่เย็นชา...แต่ลูกหมาหาได้กลัวไม่ มันส่ายหางของมันแรงๆและหวังว่าอี้ฟานจะยอมเล่นกับมัน...มันแทบไม่รับรู้ถึงรังสีอำมหิตจากอี้ฟานเลย
“แห่” อี้ฟานขู่จัสตินในลำคอที่ดูเหมือนเสียงคำรามของเสือ จัสตินไม่สะเทือนแม้แต่น้อย มันยิ่งกระดิกหางแรงขึ้น...
“นายไม่กลัวฉันนี่” อี้ฟานยิ้มให้จัสติน...และมันเป็นรอยยิ้มที่มนุษย์หน้าไหนก็ไม่เคยได้เห็น “ฉันชอบนายแฮะ...” อี้ฟานพูดก่อนจะอุ้มมันขึ้นมาและพามันเข้าห้องไปเล่นด้วยเงียบๆ...
หลงฟานไม่รู้เลยว่าพี่ชายของเธอก็มีด้านนั้นอยู่ด้วย...
เกือบๆจะหนึ่งทุ่ม...
“แม่ต้องไปสอนพิเศษแล้วละจ๊ะ” แม่บอกพลางจูบหน้าผากหลงฟานด้วยความรัก เธอกอดหลงฟานแน่นๆทีนึงก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้ทำแบบนี้กับลูกชายมานานแค่ไหน...
“เดินทางดีๆนะค่ะแม่” หลงฟานก็กอดแม่แน่นก่อนจะบอกลาท่านไป
“เดี๋ยว” แม่ไม่ได้เดินออกไปทางประตู แต่เธอเดินที่ห้องของอี้ฟาน...
หลงฟานยืนมองจากไกลๆ...พอเห็นลางๆว่าแม่กับอี้ฟานเขาทำอะไรกัน
แม่เคาะห้องอี้ฟานและเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ๆ...จากนั้นเธอก็กอดลูกชายคนโตแน่นด้วยความรักเช่นเดียวกับที่กอดหลงฟาน... ทันในนั้นเองจัสตินวิ่งออกมาจากห้องอี้ฟานและเข้ามาพันแข็งพันขาหลงฟานแทน...ทำให้หลงฟานพลาดที่ได้จะเห็นว่าอี้ฟานนั้นก็กอดแม่แน่นด้วยความรักเช่นเดียวกับที่เธอกอดแม่ไป...
เมื่อแม่ออกจากบ้านไป บ้านก็กลายเป็นสุสานทันที...มันเงียบและเยือกเย็น แต่หลงฟานเริ่มชินแล้ว เธอเริ่มรับคำว่าร้ายๆจากพี่ชายเธอได้แล้วถึงแม้จะจบด้วยการร้องไห้ก็ตาม... วันนี้เธอนั่งทำการบ้านเงียบๆในห้องตัวเอง
แต่ทว่าเธอได้ยินเสียงจัสตินเห่ารอบบ้านพร้อมกับเสียงตึงตังเหมือนมีคนวิ่งไปวิ่งมา... หลงฟานไม่มีสมาธิทำการบ้านเธอต้องรีบไปพาจัสตินเข้ามาในห้องและทำให้มันหลับให้เร็วที่สุด
แต่เมื่อหลงฟานเปิดประตูออกไปดู เธอก็ต้องช็อค...นิ่ง และ ยืนเกร็งทำอะไรไม่ถูก
อี้ฟาน...พี่ชายตัวโตของเธอเพิ่งวิ่งผ่านหน้าเธอไป ตามด้วยเสียงเห่าของจัสตินและร่างเล็กๆของจัสตินวิ่งตามหลังอี้ฟานไปติดๆ...ทั้งสองกำลังเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนาน...ซึ่งภาพที่หลงฟานได้เห็นนั้นเป็นภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นในชีวิตของเธอ...รอยยิ้มมีความสุขของอี้ฟาน เสียงหัวเราะเล็กๆและทุ้มต่ำของเขาที่หลงฟานได้ยิน...มันทำให้หลงฟานขนลุกและรู้สึกเจ็บกรามทันที...
เธอรีบปิดประตูและยืนฟังเสียงหัวเราะของพี่ชายกับจัสตินสลับกันไปมาอยู่นาน...
เธอเจ็บกรามมาก...เจ็บเหมือนตอนที่อั้นร้องไห้เวลาโดนพี่ชายเธอว่าแรงๆ...
ใช่เธอกำลังอั้นร้องไห้...
แต่เป็นการร้องไห้ที่ปลื้มปิติ...
เธอนึกแล้ว...เธอคิดไม่ผิดจริงๆ...
ลึกๆในตัวอี้ฟานนั้นสดใสกว่าที่เห็นจากข้างนอก... เขาเพิ่งอายุได้24...เขายังหนุ่มและอยู่ในช่วงวัยรุ่นด้วยซ้ำ...ที่เขาเจ็บปวดที่เขาทรมารมันไม่ใช่เรื่องผิด ที่เขาทำหน้าอมทุกข์แบบนั้นมันก็ไม่ผิด...เขาเจอเรื่องเลวร้ายมาเยอะ...
แต่ยังไง...ยังไงเขาก็ยังต้องใช้ชีวิตบนโลกนี้อีกนาน...เขาไม่สามารถจะทุกข์ได้ตลอดหรอก...คนเราต้องมีความสุขบ้างไม่งั้นจะเรียกว่าชีวิตได้ยังไง...
หลงฟานไม่ได้เกลียดพี่ชายตัวเอง...เธอไม่เคยคิดแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ..เธอรักเขาต่างหาก เธอรักเขา สงสารเขา...และอยากจะช่วยเหลือเขาทุกอย่าง...
เธอรักเขาตั้งแต่ที่เห็นเขาโกรธตอนเจอเธอครั้งแรกแล้ว...มันเป็นความรักที่พี่น้องมีให้กันโดยไม่มีข้อแม้ไดๆ....
ความคิดเห็น