คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : พี่ชายที่แสนดี 20 (จบ)
“หลงฟาน!! หลงฟานๆๆๆๆ” เสียงเด็กนักเรียนหญิงตะโกนตั้งแต่นอกห้องเรียกหลงฟานที่กำลังจัดกระเป๋าเตรียมตัวจะกลับบ้าน
เด็กผู้หญิงวิ่งหน้าตาตื่นมาหาหลงฟนานถึงโต๊ะและตามด้วยเพื่อนของเธออีกสามคนวิ่งหอบตามมาติดๆเหมือนกัน หลงฟานทั้งงุนงงทั้งตื่นเต้นอยากรู้ว่าพวกนางไปเจออะไรมาและมันเกี่ยวอะไรกับเธอ
ซูโฮที่ยืนรอหลงฟานอยู่แถวๆนั้นก็หันมาสนใจด้วยเช่นกัน
“มีอะไร? เกิดอะไรขึ้น!” หลงฟานเผลอเสียงดังไปนิด
“ลู่หาน!” เด็กหญิงตอบพลางจ้องเธอด้วยสายตาที่รุ่นร้อนด้วยความอิจฉา “ลู่หานขับรถมารอรับเธออยู่หน้าโรงเรียน!!”
แล้วพวกนางก็กรี๊ดออกมาแบบไร้สาเหตุ ซูโฮที่ยืนมองเงียบๆต้องรีบเอามืออุดตัวเองไว้...
ไม่แปลกที่พวกเธอจะตกใจและตื่นเต้นจจนถึงขนาดต้องวิ่งขึ้นมาบอกหลงฟานแบบนี้
ลู่หานเป็นนักแสดงที่ทั้งหล่อมีความสามารถและมีแฟนคลับทุกเพศทุกวัยไม่แปลกเลยถ้าพวกเธอจะเป็นแฟนคลับของเขา แต่แปลกตรงที่ในชั้นเรียนของหลงฟานไม่ค่อยมีใครเป็นแฟนคลับพี่ชายเธอเท่าไหร่...
อาจจะเป็นเพราะภาพลักษ์ที่ดูโหดร้ายของเขากับเรื่องที่ลือกันว่าเขานั้นโหดร้ายกับน้องสาวอย่างเธอก็เป็นได้...
เมื่อหลงฟานรู้ดังนั้นเธอกับซูโฮจึงรีบไปหาเลย์และทั้งสามก็วิ่งตรงไปที่หน้าประตูโรงเรียนทันที...
เป็นไปตามที่จินตนาการไว้ลู่หานถูกล้อมรอบไปด้วยเด็กสาวมากมาย เขานั่งอยู่ในรถที่เปิดประทุนแถมใส่แว่นดำและดูท่าทางสบายๆ...สบายๆเหมือนไม่มีอะไรล้อมรอบตัวเขาอยู่
“พวกผู้หญิงนี่แม่งเป็นซอมบี้กันหรอไงวะ” ซูโฮบ่นทันทีที่เห็น “หลงฟานเธอซวยแล้วละ ขืนเข้าไปเสนอตัวว่าเขามารับเธอมีหวังได้โดนซอมบี้พวกนั้นรุมกินตับกินไตแน่”
“ใช่” หลงฟานเห็นด้วย “เพราะงั้น” เธอหันไปจับมือเลย์และจับมือซูโฮแน่น “พวกนายต้องไปกับฉัน...”
ว่าเสร็จเธอก็แหวกฝูงซอมบี้ฝ่าเข้าไปโดยที่มีเลย์กับซูโฮติดสอยห้อยตามไปด้วยเหมือนลูกกำลังโดนแม่บังคับให้เข้าเรียนพิเศษ
เด็กหญิงต่างก็กรี๊ดกร๊าดใส่ทั้งเธอและเพื่อนของเธอด้วยความอิจฉา บางคนถึงขนาดยื่นมือมาดึงผมซูโฮ บางคนก็หยิกแขนเลย์ บางคนก็พยายามดักขาหลงฟาน กว่าจะเข้าไปถึงตัวรถจริงๆก็ทำเอาหมดสภาพนักเรียน...
“มาแล้วหรอ” ลู่หานส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับถอดแว่นดำ เสียงกรี๊ดตามมาทันที... “ขึ้นมาเร็วพี่มีเรื่องจะขอช่วยหน่อย...เออ พาเพื่อนๆมาด้วยก็ดี มาๆขึ้นมาให้หมดเลยเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ซูโฮมองหน้าเลย์อยู่พักนึงก่อนจะขึ้นไปนั่งเบาะหลังและให้หลงฟานนั่งเบาะหน้า
ลู่หานก็ยึกยืออยู่ได้กว่าเขาจะสตาร์ทรถกว่าเขาจะเคลื่อนรถออกไป หลงฟานกับเพื่อนๆก็โดนฝูงซอมบี้กรี๊ดใส่หัวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว... ซูโฮถึงขนาดต้องขอยาดมกันเลย...
“ทำไมอยู่ๆพี่ถึงมารับพวกเราละค่ะ?” หลงฟานถามทันทีที่รถออกจากห่างพื้นที่เสี่ยงภัยนั่น
“ก่อนพี่จะบอก...” ลู่หานหันมาเหล่เธอ “เมื่อวันก่อนพาใครเข้าบ้านน่ะ...ผู้ชายด้วย”
เลย์กับหลงฟานสะดุ้งในใจโหยง...พยายามเก็บสีหน้าให้เนียนที่สุด
ลู่หานหัวเราะ “ดูท่าทาง...” เขาพูด “จะเป็นคนที่นั่งข้างหลังนั่นด้วยนะ...ใช่มั้ย?”
“พี่ลู่!” หลงฟานคงแก้ตัวไม่ขึ้นแล้วละ “อย่าบอกพี่นะ อย่าบอกพี่อี้ฟานนะค่ะ ถ้าเขารู้เลย์เขา--”
“อ้อ ชื่อเลย์หรอ...” ลู่หานยิ้มให้เลย์กับกระจกหลัง “อีกคนชื่ออะไรละ?”
“ซูโฮค่ะ”
“อ่อๆ เลย์กับซูโฮยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ชื่อลู่หาน ส่วนเรื่องนั้นพี่ยังไม่ได้บอกคริสแต่กำลังคิดว่าจะบอกตอนไหนดี”
“อย่านะค่ะพี่!” หลงฟานอ้อนวอน “ได้โปรดอย่าบอกเขานะ...ความจริงคืนนั้นเราสองคนก็ไม่ได้...ไม่ได้”
“ครับๆ” ลู่หานช่วยเธอให้ไม่ต้องพูดมาก “พี่รู้ครับ แต่พี่เป็นเพื่อนคริส...และเป็นเพื่อนสนิทด้วย...ยังไงๆพี่ก็ต้อง”
“ได้โปรด...นะค่ะ” หลงฟานน้ำตาคลอแล้ว...
“เฮ้ย อย่าร้อง!” ลู่หานตกใจและหัวเราะ “พี่พูดเล่น! พี่ไม่บอกมันหรอก เปลี่ยนเรื่องเถอะ ที่พี่มารับน้องวันนี้ก็เพราะพี่มีเรื่องอยากให้ช่วยเล็กน้อยน่ะ...อาจจะไม่เล็กน้อยก็ได้อ่ะ”
“ฉันจะช่วยค่ะ” หลงฟานรีบตอบ “แต่พี่ต้องไม่บอกเรื่องนั้นกับพี่อี้ฟานนะ”
“ครับ ได้เลย” ลู่หานตกลง “ช่วงนี้พี่มีผู้หญิงเข้าๆออกๆที่บ้านมากเกินจนพี่รู้สึกสับสนและเกือบจะจำชื่อสลับกันไปมา...พี่คิดว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องเคลียร์ซักที...ตรงๆเลยนะไม่อ้อมค้อม พี่อยากให้น้องปลอมเป็นแฟนพี่ซักสองสามวัน...”
“อะไรนะครับ!” เลย์ยื่นตัวมาข้างหน้า ในขณะที่ซูโฮสูดยาดมอยู่เงียบๆ...
“โอะโอ” ลู่หานยิ้ม “ไหนบอกว่ายังไม่มีแฟนไงหลงฟาน...นี่อะไร หวงออกนอกหน้าขนาดนั้น”
“เปล่าครับ” เลย์ตอบแทนหลงฟาน “พวกเรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน...แต่เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ”
“พี่อยากให้หลงฟานปลอมตัวเป็นแฟนพี่ซักสองสามวัน...ไม่ต้องห่วงพี่ไม่ควงเธอออกงานที่ไหนหรอก พี่แค่อยากให้เธอไปอยู่ที่บ้านตอนสาวๆพวกนั้นมาหาพี่ก็พอแล้ว ละบ้านหลงฟานก็อยู่ติดกับบ้านพี่พอดีด้วยแค่เธอเดินมาหาพี่ไม่ถึงยี่สิบก้าวก็เริ่มแผนได้แล้ว นายหายห่วงได้เลย์ ไม่มีอะไรแน่นอนฉันสัญญา อีกอย่างนั่นน้องสาวเพื่อนสนิทของฉันนะ...”
เลย์หน้าแดงเมื่อรู้ว่าตัวเองแสดงออกมากไปเขาจึงก้มหน้าและบอกขอโทษลู่หานที่เผลอคิดร้ายกับเขา ซูโฮหมั่นไส้ในความดีของเลย์แต่หมั่นไส้หลงฟานที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั่นมากกว่า เขาจึงระบายด้วยการพิงหัวตัวเองกับไหล่เลย์โชว์หลงฟาน...
“เป็นอันตกลงนะ” ลู่หานสรุป “อ้อ ถ้าเป็นห่วงเรื่องพี่ชายเธอไม่อนุญาตให้ทำละก็บอกเลยว่ามันอนุญาต พี่ขอมันก่อนจะขอเธออีกหลงฟาน” เขาหัวเราะ “เพราะพี่รู้ว่ายังไงๆหมอนั่นก็มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเธอ...ใช่มั้ยละ?”
“ค่ะ” หลงฟานยอมรับ... “ว่าแต่พี่จะพาเราไปไหนค่ะ?”
“น้องคิดว่าพวกเธอจะเชื่อว่าน้องเป็นแฟนพี่มั้ยถ้าเกิดน้องยังแต่งตัวเหมือนเด็กๆ...ไม่แต่งหน้า ปล่อยผมสยาย...พวกเธอก็คิดว่าน้องเป็นน้องสาวของพี่น่ะสิ เพราะงั้นต้องแปลงโฉมกันซักนิดไม่ต้องห่วงพี่จัดการให้เองน้องไม่ต้องกัลวลเรื่องอะไรทั้งนั้นแค่ยืนสวยๆในห้องพี่ก็พอแล้วครับ” เขายิ้ม “และมันก็เป็นการด้วยที่น้องจะได้ปลอมตัว พวกเธอจะได้จำน้องเวลาเจอกันข้างนอกไม่ได้ เข้าใจนะครับ”
อันดับแรกลู่หานพาพวกเขามาร้านเครื่องสำอางและใช้เวลาซื้อไม่ถึงสามนาทีเพราะไปถึงลู่หานก็ตรงไปที่พนักกงานและบอก
“ขอเซ็ตใหญ่หนึ่งเซ็ต จัดมาเลยแบบไหนก็ได้แต่ขอให้มีครบ”
จากนั้นลู่หานก็พาพวกเขาเข้าห้างสุดหรูก่อนจะนำไปร้านเสื้อผ้าของผู้หญิง ลู่หานหยิบให้หลงฟานลองห้าชุดเห็นได้ เขาหยิบแบบลวกๆเพราะเขาเองก็เลือกไม่เป็นแถมหลงฟานก็ยืนตะลึงกับชุดที่มันรัดรูปและดูสั้นมาก ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังลองให้พวกเขาดู...
เลย์ดูท่าทางพออกใจที่เห็นเธอใส่รัดๆสั้นๆแล้วออกมาดูดี ดูเธอโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง เขาเกือบจะตบมือออกมาเลยด้วยซ้ำ หลงฟานแอบผิดหวังเล็กน้อยที่เลย์กลับไม่หวงเนื้อหวงตัวเธอเรื่องนี้... เขาดูปลาบปลื้มมาก...
“สั้นไปมั้ยนั่น” กลับเป็นซูโฮที่จ้องขาเรียวเธอด้วยความไม่พอใจออกนอกหน้า “ขนาดยืนแล้วยังสั้นแค่นี้ถ้านั่งมันไม่ถลกขึ้นมาจนเห็นกางเกงในเธอหรอหลงฟาน...” เขาทำหน้ากังวล “เปลี่ยนเถอะ”
ลู่หานก็เห็นด้วยเขาบอกยังไม่อยากตายด้วยน้ำมือของอี้ฟาน ต้องหาชุดที่ดูโป๊น้อยกว่านี้ แต่ถ้าเธอใส่แบบกระโปรงฟูฟ่องหรือกางเกงขาสั้นลายดอกไม้น่ารักๆเธอก็จะดูเด็กทันที...
“อันนี้คอลึกไปนะ” ซูโฮยังคงวิจารณ์ต่อไป “เปลี่ยน”
“อันนี้รัดไปปะ เห็นเว้าๆเยอะเกินไป เปลี่ยนๆ”
“อันนี้ก็สั้น! จะเห็นอยู่แล้ว!”
“นมจะหกมั้ยละนั่น...เปลี่ยน”
“เปลี่ยน”
“เปลี่ยน”
และสุดท้าย... “โอเค” กว่าซูโฮจะพอใจก็เล่นซะลู่หานกับเลย์ยืนเหนื่อยเพราะต้องวิ่งเข้าๆออกไปหาเสื้อมาให้หลงฟานแบบรีบๆ แต่ว่า
“ยังไม่จบแค่นี้” ลู่หานทำหน้าเจ็บปวด “ต้องซื้อหลายๆชุด...ผู้หญิงในสต๊อกฉันจะให้มาพร้อมกันวันเดียวได้ยังไงละ”
เลย์ทำตาเหลือกก่อนทำท่าจะเป็นลม...
สามทุ่ม...
“น้องเสร็จหรือยังครับ! เร็วๆเข้าสาวคนแรกในสต๊อกพี่กำลังจะถึงแล้ว” ลู่หานเร่งเธออยู่นอกห้อง “แต่งตัวเสร็จแล้วก็แต่งหน้าด้วยนะครับ เอาจัดๆไปเลย เอาให้สวยและดู...ดูแรงๆอ่ะ” ลู่หานเกาหัวงงๆ “เสร็จหรือยังครับ!”
“พี่ลู่!” หลงฟานเปิดประตูผ่างออกมา เธอใส่ชุดเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ได้แต่งหน้า “ฉันแต่งจัดๆเหมือนผู้หญิงเที่ยวกลางคืนแบบนั้นไม่เป็นหรอกค่ะ...ฉันไม่เคยแต่ง”
“งั้นพี่ช่วย” ลู่หานพุ่งเข้าไปในห้องก่อนจะมองหาลิปสีแดงแจ๋และบรัชออนสีส้มเข้ม “นั่งลงพี่จะแต่งให้เอง...”
“จะไหวหรอพี่...” หลงฟานไม่แน่ใจดูท่าที่เขาจับลิปแล้วเหมือนเขาจะจับผิดด้านนะ...
“ไม่ไหวก็ต้องไหวละ นั่งเลยๆ” ลู่หานสั่งและหลงฟานก็ยอมนั่งลงไปแบบกล้าๆกลัว...
ถึงแม้จะดูเหมือนลู่หานไม่ชำนาญเท่าไหร่แต่พอเขาได้ลงมือแล้วหน้าเธอก็กลายเป็นอีกคนไปเลย... ลู่หานแต่งหน้าค่อนข้างใช้ได้เลยทีเดียว ถึงแม้จะไม่ได้เพอร์เฟ็คเท่าไหร่แต่ก็คือว่าทำให้หลงฟานกลายเป็นอีกคนได้...อีกคนที่ดูโตกว่าสวยกว่าและแรงกว่าด้วย...
“เยี่ยม” ลู่หานพอใจในผลงานตัวเอง “รีบออกไปกันเถอะ”
ทั้งสองกระโจนออกจากห้องก่อนจะถลาไปที่ประตูบ้านเพื่อเข้าบ้านลู่หาน แต่ทว่าประตูเปิดให้พวกเขาก่อนและคนที่เดินเข้ามาก็คืออี้ฟาน
เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นหลงฟาน
“นี่แก...” เขาพูดกับลู่หานแต่ตาจ้องหลงฟานเขม็ง “นี่แกทำอะไรกับน้องฉันน่ะลู่หาน...”
“เอาไว้มาฟังแกด่าทีหลังนะ” ลู่หานจับมือหลงฟานไว้ “ฉันต้องรีบทำแผนแบบเร่งด่วน นายหลีกไปหน่อย” ลู่หานแหวกร่างของอี้ฟานออกก่อนจะลากเธอออกไปจากบ้าน
อี้ฟานมองตาหลังน้องสาวไปแบบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง...
นั่นหลงฟานหรอ?
ทำไม...ทำไมดูโตและสวยอย่างนั้นละ...
นั่นใช่หลงฟานหรอ?
ผู้หญิงคนที่หนึ่งของลู่หานพอมาถึงบ้าน พอเธอเห็นร่างของหลงฟานนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหรูในมือถือไวน์แดง(จริงๆแล้วคือน้ำแดงผสมโค้กนิดหน่อย) เธอก็รีบเดินออกจากบ้านแบบไม่ลาลู่หานเลย...ก่อนเธอจะลับหายไปลู่หานก็ตะโกนตามหลัง
“ขอโทษนะ...แต่เราจบกันแค่นี้แหละ!”
ผู้หญิงคนที่สองพอเห็นหลงฟานก็เกือบหงายหลังไปแต่นางยังตั้งสติพอที่จะถามเรื่องราวความจริงและเมื่อลู่หานบอกเลิกเธอ เธอก็เดินตึงตังออกจากบ้านไปทันทีเหมือนกัน
ผู้หญิงคนที่สามนี่คุยกับหลงฟานสองสามคำก่อนจะร้องไห้และวิ่งออกจากบ้านไป...
ผู้หญิงคนที่สี่ตบหน้าลู่หานหนึ่งทีก่อนจะออกไป...
คนที่ห้าหยิบไวน์ในมือหลงฟานมาสาดใส่หน้าลู่หานและออกไป...
ในที่สุดก็หมดภารกิจในวันนี้ เวลาล่วงเลยไปจนถึงเกือบเที่ยงคืน ลู่หานกำลังจะไปส่งหลงฟานแต่อี้ฟานเข้ามารับเธอก่อนดังนั้นเธอจึงเดินกลับบ้านกับพี่ชาย
“เป็นไง สาวๆของลู่หานเยอะใช่มั้ยละ” อี้ฟานพูด “บอกเลยว่าหมอนั่นมันร้ายกว่าฉันเยอะ”
“เยอะมากจริงๆค่ะ” หลงฟานเห็นด้วย “แถมสวยกันทุกคนเลยด้วย...สวยมากๆสวยจนฉันเองยังตกใจเลย น่าอิจฉาจังเกิดมาแล้วสวยแบบนั้น”
“ไปอิจฉาทำไม” อี้ฟานมองหน้าเธอ “เธอก็สวยนะ”
หลงฟานยิ้มดีใจที่ได้ยินแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าอี้ฟานไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเขาหน้าแดงและพยายามหลบหน้าเธอไปจนถึงบ้าน...
ไม่เคยเผลอชมน้องสาวแบบนี้มาก่อน...มันก็รู้สึกแปลกๆดีเหมือนกัน
“ฉันอาจจะนอนดึกหน่อยนะค่ะ” หลงฟานบอก “ใกล้ถึงเวลาสอบไฟนอลของเทอมแรกแล้ว”
เวลาผ่านไปเร็วจนอี้ฟานเองแทบไม่รู้สึกตัว นี่เขาอยู่กับน้องสาวมาได้หนึ่งปีกว่าแล้วหรอ...
มีเรื่องราวมากกมายเกิดขึ้นในชีวิตของเขาและเธอ ทั้งเรื่องน่าสลดใจเรื่องน่าเศร้าและเรื่องน่ายินดี...แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกัน อยู่กันจนถึงวันที่หลงฟานโตจนสวยขนาดนี้...
อี้ฟานยิ้มอายๆให้น้อง ไม่รู้วันไหนแล้ว...ไม่รู้เมื่อไหร่แล้วที่เขายอมรับเธอเป็นน้องสาว และไม่รู้เมื่อไหร่แล้วที่เขารักเธอมากขนาดนี้ ทั้งชีวิตของอี้ฟานที่ไม่เหลืออะไรแล้ว ก็มีเธอนี่แหละที่ยังทำให้เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อ
“อย่าหักโหมละ...” ความจริงอี้ฟานคงต้องเลิกเก๊กหยิ่งได้แล้ว อยู่กันมาถึงขนาดนี้แล้ว...เธอน่าจะรู้จักเขาดี...เธอน่าจะเข้าใจเขาดีว่าเขานั้นปากแข็งและอ่อนไหวแค่ไหน... “แล้วก็ไม่ต้องอ่านให้มันได้ที่หนึ่งหรอกนะ...”
“ทำไมละค่ะ?” หลงฟานตั้งใจจะได้ที่หนึ่งอีกครั้งจริงๆด้วย...เธอแปลกใจที่ได้ยินพี่พูดอย่างนั้น
“ฉันจ่ายหนี้หมดแล้ว” อี้ฟานตอบ “เพราะงั้นตอนนี้..เงินก็เหลือมากมายจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร เธออยากทำอะไรก็ทำเลย...ไม่ต้องเป็นเด็กเนิร์ดอ่านหนังสือวันยันค่ำเหมือนปีก่อนแล้ว...ฉันละรู้สึกผิดต่อเธอนิดๆ”
“แต่เราสัญญากันแล้วไงว่าจะช่วยกัน” หลงฟานเถียง
“ใช่” อี้ฟานยักไหล่ “แต่เธอก็ช่วยฉันวิธีอื่นก็ได้นี่ เรื่องเรียนฉันไม่อยากให้เธอเครียด เพราะฉันเองก็เรียนไม่ได้เรื่องและฉันไม่คิดว่าการเรียนได้ที่หนึ่งคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต...การใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนสิสำคัญกว่า”
“แต่...” หลงฟานอึกอัก... “แต่ฉัน...กังวลว่า..เอ่อ...”
“มีอะไรพูดมาสิ” อี้ฟานช่วย “ยังกลัวฉันไม่หายอีกหรอไง” เขาขยี้หัวน้องแรงๆ “ว่าแต่ไปล้างหน้าก่อนได้มั้ย ฉันเห็นแล้วมันไม่ชินน่ะ”
หลงฟานเดินไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดและกลับมานั่งคุยต่อกับอี้ฟานที่โซฟาโดยที่มีจัสตินนอนเกยคางอยู่บนตักของเขา... มันเป็นเรื่องที่หลงฟานกังวลตลอดตั้งแต่เธอขึ้นปีสอง ปีหน้าเธอก็จะอยู่โรงเรียนเป็นปีสุดท้ายและปีหน้าอีกทีเธอก็จะเข้ามหาลัยแล้ว มันอาจจะเร็วไปก็จริงแต่ว่าเรื่องเวลามันไม่ใช่ประเด็นของหลงฟาน...
การเข้ามหาลัยต้องมีผู้ปกครองคอยค้ำจุนเธอและต้องใช้เงินเพื่อสมัครและใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็นอยู่มาก...มหาลัยมีชีวิตที่แตกต่างไปจากมัธยมไปโดยสิ้นเชิง ทุกๆอย่างจะต้องลงทุนลงแรงและเธอทำมันคนเดียวไม่ได้แน่นอน...ยิ่งคณะที่เธออยากจะเข้าด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เธอกังวลขึ้นไปอีก... บางทีเธออาจจะต้องเริ่มทำงานพาร์ทไทม์อีกครั้ง
“แบบนี้แหละดี” อี้ฟานพอใจเมื่อเห็นเธอเดินกลับมาในสภาพเดิม “หน้าแบบนี้แหละ น่ารักดี”
คราวนี้เขาชมเธอแบบเต็มๆปากแล้ว เขาไม่อายปากตัวเองแล้ว...
“อื้อ...”
“ไหนบอกสิว่าเธอกังวลเรื่องอะไร...” อี้ฟานเข้าประเด็นต่อ...เขาเองก็แอบหวั่นนิดๆเพราะดูจากสีหน้าหลงฟานแล้วเธอน่าจะกังวลเรื่องที่กำลังจะเล่ามากพอสมควร...
“ฉัน...ฉันอยากเข้ามหาลัย” หลงฟานก้มหน้า “และ...และฉันคิดว่าถ้าเรียนเก่งๆสอบได้ที่หนึ่งทุกปี...ทางโรงเรียนจะให้--”
“จัสตินออกไปก่อนสิ” อี้ฟานแทรก เขาผลักจัสตินลงไปนอนบนพื้น
ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้หลงฟานและโอบไหล่เธอไว้แบบสบายๆ... หลงฟานไม่ยอมเงยหน้ามองเขา
“อยากเข้าคณะอะไรละ? คิดไว้บ้างหรือยัง?”
“...อื้อ...คิดไว้แล้ว”
“งั้นก็สอบเข้าให้ได้ละกัน”
“ค่ะ...”
“สอบได้แล้วเราไปฉลองกัน”
“ค่ะ...”
“เป็นอะไรไป” เขาขยี้หัวน้องสาวแรงๆ “นี่อย่าบอกนะว่ากำลังกังวลเรื่องเงินๆทองๆอยู่อีกน่ะ”
เขาถอนหายใจ “ฟังนะหลงฟาน ตอนนี้ฉันโอเคมาก โอเคที่สุด...และฉันกลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้วด้วย...เป็นตัวเองเมื่อตอนที่พ่อฉันยังไม่ตาย เพราะงั้นฉันจะทำในสิ่งที่ฉันอยากทำและฉันจะทำเพื่อคนที่ฉันรัก...เพราะงั้นเรื่องค่าเทอมที่เธอกำลังกังวลอยู่ตอนนี้” สุดท้ายแล้วอี้ฟานก็เดาออกว่าเธอกลัวเรื่องอะไรอยู่... สุดท้ายแล้วอี้ฟานก็เป็นพี่ชายที่เข้าใจเธอแล้ว.. เขาพูดต่อ “ช่วยเลิกกังวลมันด้วยนะ มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่ต้องมานั่งคิดเรื่องนั้น มันคือหน้าที่ของฉันที่ต้องดูแลเธอ...”
“แต่ฉัน...” หลงฟานเงยหน้ามองพี่ชายและน้ำตาเธอคลอ..
“ฟังฉัน...และเชื่อฉัน” อี้ฟานจับไหล่และมองตาเธอ “ฉันจะดูแลเธอเองได้ยินมั้ยหลงฟาน? ฉันจะดูแลเธอและคอยสนับสนุนเธอเอง...ทำไมฉันต้องทำถึงขนาดนั้น? ก็เพราะฉันเป็นพี่ชายของเธอ...และฉันก็รักเธอ”
น้ำตาของหลงฟานไหลลงมาช้าๆ... “ขะ-ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณ”
“มานี่มาไอเด็กขี้แง” อี้ฟานดึงน้องสาวเข้ามากอดแน่น “เธอไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่จับมือพี่และเดินมากับพี่ ระหว่างทางเธอจะมองไปที่อื่นก็ได้ จะมองซ้ายมองขวาหรือดึงพี่ให้หยุดเดิน...ขออย่างเดียว...อย่าปล่อยมือพี่ไปก็พอ...”
“พี่...” หลงฟานกอดพี่ชายแน่นด้วยความรัก “พี่แทนตัวเองว่าพี่แล้ว ดีใจจัง...” เธอหัวเราะ
“เอ่าหรอ” อี้ฟานเผลอเขินไปด้วย “ไม่รู้ตัว...ไหนๆก็ไหนแล้ว” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดึงร่างน้องออกก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่สื่อมาจากใจของเขา “พี่ขอโทษทุกๆเรื่องที่พี่ทำลงไปก่อนหน้านี้...พี่มันไม่ดีเอง ให้อภัยพี่นะหลงฟาน”
“แน่นอน” หลงฟานยิ้มกว้าง “ฉันรักพี่จะตาย พี่ก็รู้ ให้อภัยแค่นี้ฉันทำได้อยู่แล้ว”
อี้ฟานหัวเราะเมื่อโดนบอกตรงๆ “พี่อยากเป็นพี่ชายที่ดี...ให้โอกาสพี่เริ่มใหม่ได้มั้ย?”
“ได้สิค่ะ” หลงฟานเขยิบไปกอดเขาอีกครั้ง เธอไม่เคยรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาก่อน... “ฉันให้โอกาสพี่แบบไม่มีวันหมดอายุเลยด้วยซ้ำ ก็ฉันรักพี่ ฉันรักๆๆๆพี่มากนี่นา”
“พอแล้ว” อี้ฟานหน้าแดง “ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ...”
“ตอบฉันดว้ยสิ” หลงฟานเงยหน้ามอง “บอกมาว่าฉันรักฉันมั้ย...”
อี้ฟานผมยิ้มจนแก้มป่อง... “รักสิ...น้องสาวของพี่คนนี้ พี่รักที่สุดเลย”
-จบ-
ปล.แต่มีตอนพิเศษอีกสองสามตอน ฮุฮุ ติดตามด้วยละ
ความคิดเห็น