คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : พี่ชายที่แสนดี 17 2_2
หลงฟานปฏิเสธเสียงแข็ง...แต่คำให้การของเด็กอายุสิบเจ็ดอย่างเธอไม่มีน้ำหนักพอที่ทนายจะเอาไปคิดให้เสียเวลา เขาบอกเธอว่าเธอยังเด็กและในอนาคตข้างหน้าความคิดของเธออาจจะเปลี่ยนแปลงและอาจจะนึกขอบคุณตัวเองด้วยซ้ำที่ยอมกลับไปประเทศไทยกับเขาแบบไม่เต็มใจอย่างนี้...
ใช่แล้ว ญาติที่ว่าจ้างทนายยูก็คือญาติฝั่งประเทศไทยของเธอนั่นเอง...
และเธอไม่มีทางเลือกเลย ไม่มีทางเลือกให้เธอเลยซักข้อเดียว...
หลงฟานตื่นตั้งแต่เช้าและทำกับข้าวไว้ให้อี้ฟานเหมือนเช่นทุกๆวัน...เธอไม่ได้คุยกับเขาเลย...ไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่ทนายยูกลับไปก็ไม่มีเสียงไดๆเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินในบ้านเล็กๆหลังนี้อีกเลย...
ทนายให้เวลาเธอเตรียมตัวเพื่อกลับไปยังประเทศไทยเป็นเวลาสามวัน...และมันก็ค่อนข้างมากสำหรับทนายด้วยแค่สำหรับหลงฟานแล้วแทบไม่มีเวลาให้เธอหายใจ... เธอยังไม่พร้อม เธอยังต้องบอกลาใครๆอีกมากมาย...
ที่สำคัญเธอไม่ได้อยากไปเลย...
ตลอดคาบเรียน ตลอดเวลาที่ซูโฮพยายามกวนประสาทเธอ...เขาก็ทำไม่สำเร็จ และเขาก็เริ่มสังเกตเห็นว่าหลงฟานแปลกไปเธอไม่ได้สนใจกระดานเลย เธอก้มมองสมุดอันว่างเปล่าของตัวเอง...
“นี่” ซูโฮพยายามอีกครั้งระหว่างคาบเรียนประวัติศาสตร์ระหว่างที่ครูหันไปเขียนกระดานดำพอดี เขาเลยหันมาคุยกับเธอ “หลงฟาน เธอเป็นอะไรน่ะ...เมนไม่มาสองเดือนแล้วงั้นหรอ? เป็นไรไปอย่าเศร้าสิฉันช่วยเธอได้นะ...” เขาแสยะยิ้มออกมาเหมือนทุกๆครั้ง “ฉันเป็นพ่อของเด็กให้ได้นะหลงฟาน..เฮ้ย..เดี๋ยว...เฮ้ย?!”
ซูโฮตกใจจนเผลอร้องเสียงดัง... หลงฟานร้องไห้... เพื่อนๆในห้องหันมามองพวกเขากันใหญ่
“ขออนุญาตพาหลงฟานไปห้องพยาบาลครับ!” เขาดึงแขนเธอออกมาจากโต๊ะ “เธอจะเป็นลมเพราะเรียนหนักเกินไปครับครู”
ซูโฮลากแขนเธออกมาจากห้องก่อนจะวิ่งพาร่างเธอขึ้นไปบนดาดฟ้า แทนที่จะพาเข้าห้องพยาบาลตามที่ว่าไว้...
และเมื่อพวกเขาถึงดาดฟ้าซูโฮรีบถามเธอทันที...ส่วนเธอนั้นก็ร้องไห้ไม่หยุด...
“เป็นอะไรน่ะ!” ซูโฮดูท่าทางตกใจมาก และ เขาไม่ได้แสดงด้วย... “เธอท้องจริงๆหรอหลงฟาน!”
“ฉัน...ฉันกำลังจะไป” หลงฟานอึดอัด... แต่เธอต้องพูด “ฉันกำลังจะกลับประเทศไทย...” เธอสะอื้นและเงยหน้ามองซูโฮทั้งน้ำตา...เธอกำลังบอกให้ซูโฮรู้ว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น...เธอต้องไปและอาจจะไม่มีวันได้กลับมาอีกเลย...
“กลับไปทำไม?” ซูโฮถาม...เขาเห็นสายตาของเธอแล้วเขาต้องยอมรับเลยว่า...เขาเองก็ใจหาย
“ฉันต้องกลับ...และฉันก็หนีไม่ได้ด้วย...” เธอมองหน้าเขาและพูดเสียงสั่น... “ฉันไม่ชอบนาย...แต่นายก็เป็นเพื่อนฉัน นายคือเพื่อนคนแรกที่ฉันจะบอกลาด้วย...ซูโฮลาก่อนนะขอบใจที่คอยกวนฉันตลอดคาบเรียน...” เธอสะอื้น “นายหยุด...หยุดทำตัวเรียกร้องความสนใจได้แล้ว...กลับมาเป็นเด็กปกติเหมือนคนทั่วๆไปเถอะ...เลย์...เลย์เขาเป็นเพื่อนที่ดีของนายได้...นายอย่าไปแกล้งเขาและ...และเป็นเพื่อนจริงๆกับเขาซะ”
“หยุด” ซูโฮห้ามทั้งตัวเองและเธอ “หยุดพูดตรงนั้นแหละ...ฉันไม่ชอบดราม่า เธอรอฉันเดี๋ยว...”
จู่ๆเขาก็วิ่งลงไป...ปล่อยให้หลงฟานสะอื้นอยู่คนเดียวซักพัก ก่อนจะขึ้นมาใหม่พร้อมกับเลย์...
“หลงฟาน..เป็นอะไร” เลย์เป็นห่วงเธอทั้งทางสีหน้าและคำพูดทันที...เลย์ไม่เคยโกหกความรู้สึกตัวเอง...
เลย์ค่อยๆเดินไปหาเธอด้วยสีหน้าที่งุนงงระคนกลัวกับเรื่องที่เขากำลังจะได้ฟังจากเธอ...
หลงฟานเข้าไปกอดเลย์แน่นและร้องไห้ใส่เขา... ซูโฮหันหลังให้ทั้งสองและพยายามกลั้นน้ำตา... ซูโฮยอมรับว่าเลย์เป็นคนดี...และเขาก็ยอมรับด้วยว่าหลงฟานน่ะเป็นเพื่อนของเขา...เพื่อนที่เขาไม่อยากให้จากไป...อย่างน้อยก็ตอนนี้
“ฉันขอโทษ...” หลงฟานบอก “ฉันต้องไปแล้ว...ฉันอยู่กับนายจนจบมัธยมไม่ได้...เลย์...ฉันขอโทษ”
“ไม่” เลย์เสียงสั่นและกอดเธอแน่น “เธอจะไปไหน...ฉันไม่ให้ไป...”
“ฉันก็ไม่อยากไป” หลงฟานตอบ “แต่มันเป็นเรื่องกฎหมาย...ที่ฉันไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้...ฉันขอโทษ...ฉันต้องไป...ยังไงๆก็ต้องไป...”
“ไม่ให้ไป” เลย์เริ่มร้องไห้ “ฉันไม่ให้เธอไป...ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น...ฉันจะกอดเธอ ไม่ว่าใครก็จับแยกไม่ได้” เขากระชับแขนให้แน่นขึ้นอีก...
“ถ้านายทำแบบนั้นได้” หลงฟานเริ่มพูดตรงตามความรู้สึก “ถ้าไม่มีใครแยกเราได้...ฉันก็จะกอดนายอยู่อย่างนี้ตลอดไปเหมือนกัน...”
“ไม่มีแน่นอน” เลย์สะอื้นบ้าง “ไม่มีใคร...ไม่มีใครแยกเราออกได้แน่นอน เราจะอยู่ตรงนี้...อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“อย่าหลอกตัวเองเลย” ซูโฮแทรกขึ้นมา...และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพยายามแสดงให้ดูร้าย...ทั้งๆที่เขาไม่เต็มใจ “เธอต้องกลับไปประเทศไทย ยังไงๆก็ต้องกลับไป รีบๆทำใจแล้วบอกลากันจะดีกว่ามายืนกอดกันกลมแบบนี้” เสียงเขาเริ่มสั่น “แยกซะ! ฉันนี่แหละจะแยกพวกนายออกเอง!” แล้วเขาก็เข้ามาแยก...แต่ทั้งสองกอดกันแน่นและร้องไห้โฮ
“แยกสิ!” ซูโฮออกแรงอีกครั้ง...เขาเองก็น้ำตาไหล “แยกกันซะที!! ยอมรับความจริงซะ!! แยกออกจากกันเดี๋ยวนี้--”
เลย์ดึงคนที่กำลังแยกพวกเขาจะเป็นจะตายมากอดด้วยกัน... หลงฟานปลดมือข้างนึงออกจากร่างเลย์เพื่อกอดซูโฮไว้...
“แยกกันสิ...” ซูโฮกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว...เขาปล่อยให้มันไหลลงมา... “แยกกันนะ...แยกกันเดี๋ยวนี้ไง...ฉันบอกให้แยก...ฮึก...ทำไมพวกนายไม่แยก...ทำไมต้องรักกันขนาดนี้ด้วย...ทำไม...ฉันเกลียดพวกนายแล้วนะ...ได้ยินมั้ย...ฉันกลียดพวกนาย”
ทั้งสามกอดกันแน่นและร้องไห้ไม่หยุด จนครูต้องมาแยกพวกเขาไป...
สุดท้ายแล้ว...เด็กๆอย่างพวกเขาก็สู้พวกผู้ใหญ่ไม่ได้...
เลิกเรียนเลย์ก็มาส่งเธอที่บ้านเหมือนทุกๆวัน...หลังจากเหตุการณ์บนดาดฟ้านั้นเกิดขึ้นซูโฮก็ไม่มองหน้าไม่เข้ามาคุยกับพวกเขาเลย... แต่หลงฟานก็ไม่ได้โกรธเขาอีกแล้ว
“ขึ้นไปที่บ้านก็อย่าร้องไห้อีกนะ” เลย์บอกเธอก่อนจะปาดน้ำตาที่เธอไหลมาของเธอออกเบาๆ “เธอร้องมาทั้งวันแล้ว...เพื่อนๆก็เป็นห่วงกันใหญ่” เขาฝืนยิ้ม “แม้แต่ฉันก็ยังร้องเลย...” เขาหัวเราะ “สัญญานะว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว”
“อื้อ” เธอตอบแต่น้ำตาก็ไหลลงช้าๆ... “ฉันจะไม่ร้องอีกแล้ว ฉันจะทำตามที่นายบอกเลย์”
“ดีมากครับ” เขาปัดน้ำตาเธอออกไปอีกครั้ง “อีกกี่วัน...อีกที่วันถึงจะไปจริงๆ”
“สองวัน” หลงฟานตอบ...
“แน่นอนว่ามันเศร้า” เลย์พยายามทำเสียงร่าเริง “แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ... ” เขาหรี่ตามองเธอ “ฉันจะตามไปหาเธอถึงประเทศไทยเลยละคอยดูละกัน...ฉันจะไปหาเธอให้ได้”
“หรอ” หลงฟานยิ้มบ้าง “งั้นฉันจะรอนะเลย์...”
“อื้อ...รอล่วงหน้าได้เลย...” เลย์บอก “รอแล้วก็ห้ามลืมฉันและห้าม--”
“นอกใจนาย...” หลงฟานตอบแทน
“ถูกต้อง...ห้ามนอกใจฉัน” เลย์หัวเราะ “ฉันรักเธอมากนะหลงฟาน...ได้โปรดอย่านอกใจฉันเพราะฉันไม่มีทางจะนอกใจเธอ...”
“...” หลงฟานร้องไห้แทนคำตอบ...
“ไหนบอกจะไม่ร้องไห้ไง...” เขาก็น้ำตาไหล... “บอกฉันมาว่าเธอรักฉันเหมือนกัน...”
“อื้อ...” หลงฟานสะอื้น “ฉันรักนาย”
เลย์โน้มตัวลงไปจูบลาเธอเบาๆด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้า...
เขาต้องจากเธอแล้ว... ต้องจากกันแล้วจริงๆ...
คืนนั้นอี้ฟานกลับบ้านดึกมาก...ดึกจนหลงฟานที่รอเขากลับมาจากถ่ายละครเผลอหลับไปบนโซฟากับจัสติน...
และเธอตื่นมาอีกทีในตอนเช้าก็เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ห้องในสภาพมีผ้าห่มคลุมตัวเธอและจัสตินนอนอยู่ข้างๆ...
อี้ฟานทำให้หลงฟานร้องไห้ตั้งแต่เช้าอีกแล้ว...
ความคิดเห็น