คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 27 แก๊งมาเฟีย2
เซมีหยุดร้องแล้วเธอโดนปิดตาสนิทตลอดทาง ในระหว่างที่อยู่ในรถพวกมันไม่พูดอะไรมาก เอาแต่เงียบและหัวเราะในลำคอเหมือนพวกโรคจิต เมื่อรถจอดสนิทเซมีก็โดนซีโค่กระชากลงจากรถไปทั้งๆที่ปิดตา เขาลากเธอเดินเข้าในบ้านหลังใหญ่ เมื่อเข้าถึงข้างในเขาจึงปลดผ้าปิดตาเธอออก
“ยินดีต้อนรับ” ซีโค่พูด “สู่บ้านพักของเหล่ากอริล่า”
เป็นบ้านที่ใหญ่โตโอ่อ่ามากถึงแม้จะไม่ใหญ่เท่าปราสาทที่เธออยู่ แต่มันก็หรูหราเทียบได้กับปราสาทเลยจริงๆ แต่สิ่งที่ดูขัดกับบ้านหรูหลังนี้คงจะเป็นเหล่ามาเฟียที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ทั่วทุกสารทิศ...พวกเขาล้วนแต่ใส่ชุดดำและมีสายตาที่ดูไม่ใช่มนุษย์...
ซีโค่ลากเธอขึ้นไปชั้นบนของบ้านและโยนเธอเข้าห้องนอนสุดหรูก่อนที่เขาและสมุนสนิทอีกสองคนเข้ามาด้วย...เมื่อประตูปิดสนิท ซีโค่ก็แสยะยิ้มทันที
“ก่อนอื่นต้องแนะนำตัวกันก่อนสินะ” เขาพูดพลางเดินมาใกล้ๆเซมี “ฉันชื่อซีโค่ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขายิ้มก่อนจะหันไปมองชายชุดสูทลูกน้องมือขวาของเขา “หมอนี่ชื่อ...”
“พีโอ!!” เซมีตกตะลึงทันทีที่เห็นหน้าเขาชัดๆ นี่มัน...นี่มัน...นี่มันพีโอน้องชายคนเดียวของดีโอนี่นา!!!
มันนานมากแล้วก็จริงแต่เซมีจำได้ หน้าตาแบบนี้มันใช่น้องดีโอคนที่อยู่กับตายายที่หมู่บ้านเล็กๆนั่นชัดๆ! ถึงแม้...พีโอคนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้อาจจะดูเป็นผู้ใหญ่และเจนโลกกว่าพีโอเมื่อตอนนั้นก็ตาม...มันต้องใช่เขาแน่ๆ ไม่ผิดแน่!
แต่พีโอกลับทำหน้าสงสัยและงงงวย “เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง”
“นายเป็นน้องชายดีโอไม่ใช่หรอ!”
“หือ? ดีโอ?....ใครละนั่น”
อะไรกันนี่...เขาแกล้งทำไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือเขาไม่รู้จริงๆกันแน่
จู่ๆซีโค่ก็หัวเราะออกมา “เธอนี่ตลกดีนะ! ไปรู้จักกับพีโอตอนไหนแล้วเนี่ย?”
ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ...พีโอคนนี้กับพีโอคนนั้น หน้าตาเหมือนกัน แต่ไม่ใช่คนเดียวกัน?....เป็นไปได้ยังไง? นี่มันเรื่องอะไร?
“เธอจำผิดคนแล้วละ” พีโอว่า
ซีโค่เห็นด้วยและเขาก็เลิกสนใจประเด็นนั้นหันไปแนะนำตัวลูกสมุนมือซ้ายของเขาแทน “นี่ปาร์คคยอง....นามสกุลปาร์ค ชื่อคยอง...แต่ส่วนใหญ่ก็เรียกกันว่าปาร์คคยอง” เขาอธิบายละเอียด “ครบแล้วนะ....” เขามองไปรอบห้องเหมือนจะดูว่าใครอยู่อีกบ้างก่อนจะหันมายิ้มแปลกๆให้เซมี ”กลับมาเข้าเรื่องของเรากันเลยดีกว่าสาวน้อย...เหมืองทองอยู่ที่ไหน?”
บรรยากาศอึมครึมก้อนเมฆรวมตัวหนาจนในที่สุดสายฝนใหญ่ๆก็ห่าลงมาอย่างหนักหน่วง...มันกระหน่ำใส่ร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นดิน
เทา...เขายังไม่ตาย แค่โดนยิงที่ขาแต่ที่เขาหลับมันเป็นเพราะเข็มฉีดยาที่ปักอยู่ตรงบ่าเขาต่างหาก สายเลือดค่อยๆปนกับสายน้ำที่ร่วงลงมา มันกระจายไปรอบตัวเขาอย่างน่ากลัว และมันก็มีมากขึ้นเรื่อยๆด้วย
เฉินนอนสลบอยู่ข้างรถฝนกระหน่ำใส่ตัวเขาเหมือนเขาเป็นแค่พื้นที่ไม่มีชีวิต แบคคยอนนอนนิ่งอยู่ในรถและไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นเลย ส่วนชานยอล...ตอนนี้แทบไม่ออกว่าเป็นชานยอลเพราะเลือดอาบไปทั่วทั้งหน้าและหัวของเขา...
กว่าที่ซูโฮคริสและรถฉุกเฉินจะมาสายฝนก็กระหน่ำใส่พวกเขาจนเปียกโชกไปหมดทั้งตัวแล้ว คริสรีบวิ่งไปอุ้มร่างของเทาขึ้นมา เลือดหยดไหลลงตามขาของเขา...หน้าซีดเหมือนคนใกล้จะสิ้นลมหายใจ...เทาขาดเลือดมากเกินไป
เช่นเดียวกับชานยอล ซูโฮกระชากประตูที่พังอยู่นั้นออกไปอย่างแรงก่อนจะคว้าตัวชานยอลออกมาและอุ้มเขาไป...แขนและหัวชานยอลตกห้อยไปตามแรงวิ่งของซูโฮอย่างน่าสงสาร เฉินกับแบคมีเจ้าหน้าที่เข้ามาพาตัวเขาขึ้นรถไป...
และพวกเขาก็มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
“ฉันไม่รู้!” เซมีไม่รู้จริงๆว่าซีโค่กำลังพูดเรื่องอะไร “เหมืองทอง? ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!”
“เฮ้ๆ” ซีโค่เดินมาโอบไหล่เธอทำท่าเหมือนสนิทสนมจนเซมีสะดุ้ง “เธอเป็นลูกรักหมอนั่นนี่...เธอต้องรู้สิ”
“ใคร? ลูกใคร?”
“อ่าว...ก็ลูกพ่อไง”
“พ่อ? พ่อฉัน...พ่อฉันไปพักร้อน”
“หือ? แล้วพ่อที่อยู่ปราสาทหลังใหญ่นั่นละใคร?”
“...พ่อ?...ซู-ซูโฮงั้นหรอ?”
ซีโค่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งทันทีก่อนจะเดินไปรอบๆห้องและวางมาด “ใช่! นั่นน่ะพ่อเธอไม่ใช่หรอ...แต่ช่างมันเถอะ...เอาเป็นว่าลูกรักอย่างเธอไม่รู้จริงๆหรอ...ว่าซูโฮซ่อนเหมืองทองไว้ที่ไหน?”
“จะไปรู้ได้ยังไง!”
“อืม...” เขาขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดหนัก “คริสก็ไม่รู้...เธอก็ไม่รู้...แล้วใครจะรู้อีกวะ? นอกจากซูโฮเนี่ย?” เขาหันไปถามสมุนทั้งสองคน แต่ก็ไม่ด้คำตอบ
“แล้วนายรู้ได้ยังไง” เซมีรวบรวมความกล้าถามเขาไป “ว่าเขามีเหมืองทอง...”
“แล้วเธอน่ะ ไม่เคยสงสัยเลยหรือยังไง ว่าเขาไปเอาเงินมากกมายมาจากไหน?”
นั่นทำให้เซมีเงียบไปนานเลยทีเดียว...ใช่เซมีไม่เคยรู้เรื่องนี้...และเธอก็ไม่เคยอยากรู้ด้วย...จนกระทั่งวันนี้
“คิดบ้างสิคิด” ซีโค่เดินมาเคาะหัวเซมีสองสามที
“ฉันไม่รู้จริงๆนะ”
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น”
“ถ้างั้นก็ปล่อยฉันไปสิ!”
ซีโค่เดินมาเคาะหัวเธออีกรอบ “คิดบ้างสิคิด”
ลูกสมุนทั้งสองคนแอบหัวเราะอยู่ข้างหลังเบาๆ ซีโค่พูดต่อ “เธอคิดว่าฉันไม่ได้คาดการณ์ล่วงหน้าเลยงั้นสิ? เธอคิดว่าฉันจับตัวเธอมาแค่อยากจะถามเรื่องนั้นงั้นสิ?” จู่ๆเขาก็ลากสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าจากร่างของเซมี “มันมีอะไรมากกว่านั้นสาวน้อย”
จู่ๆเขาก็ถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก เซมีกลัวจนต้องถอยออกไปติดผนังห้อง...เขากำลังจะทำอะไร...ไม่ใช่ว่าเขาจะ...
“พวกแกออกไป” ซีโค่สั่งลูกสมุนของตัวเอง ทั้งสองไม่พูดไม่จาเดินจากไปและปิดประตูห้องดังปัง....
“อย่าเข้ามานะไอโรคจิค” เซมีที่ไม่รู้จะถอยไปทางไหนแล้วก็ยังจะถอยอยู่นั้นแหละ ซีโค่ค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหาเธอพร้อมทำหน้าเหมือนเห็นเหยื่ออันโอชะ
“ไม่ต้องกลัวไปนะจ๊ะ” ซีโค่เข้ามาจับไหล่สั่นๆของเธอแน่น เซมีพยายามสะบัดมันให้หลุดแต่ยิ่งขัดขืน ซีโค่ก็ยิ่งทำรุนแรงกับเธอ...เพราะงั้นเธอจึงได้แค่ยืนสั่นนิ่งๆแบบทำไมอะไรไม่ได้เลย...
มันน่ากลัวเหลือเกิน ใครก็ได้...ใครก็ได้ช่วยด้วย
ซีโค่ค่อยๆปลดเสื้อตัวนอกของเซมีออก เผยให้เห็นผิวอันขาวนวลและไหล่อันบอบบางที่กำลังสั่นเทาด้วยความกลัว...
เขาก้มลงไปจุมพิตไหล่บางของเซมีอย่างโหยหา...เซมีหันหน้าหนีและหลับตาปี๋ เธอทั้งกลัวและรังเกียจในตัวชายคนนี้...เธออยากจะกรี๊ดลั่นให้รู้แล้วรู้รอด...
ซีโค่จับใบหน้าของเซมีให้มองตรงก่อนจะแสยะยิ้มและค่อยๆโน้มตัวลงมาใกล้...เรื่อยๆ...จน...จน
“บอสครับ!!” ลูกสมุนทั้งสองคนโพล่เข้ามาได้จังหวะพอดี
ซีโค่ทิ้งร่างเซมีลงก่อนจะตวาดลั่น “มีอะไรวะ!!”
“ไอห่าคริส” พีโอพูด “ไอห่าคริสมันยกลูกน้องจำนวนมาก มาตีที่รังพวกเราครับ ตอนนี้กำลังสู้กันอยู่...พวกเราตกใจจนตั้งตัวไม่ทันและเสียเปรียบอยู่ครับบอส!”
“เป็นไปได้ยังไง! มันไม่มีทางรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่!” เขาหันมาจ้องเซมีเขม็ง “เป็นเธอหรอ! เป็นเธอใช่มั้ยที่บอกมัน!”
ซีโค่เข้ามาเขย่าร่างบางด้วยความโมโห “เป็นเธอใช่มั้ยที่เรียกมันมา!! ใช่มั้ย!!”
เพล้ง!!
เสียงกระจกหน้าต่างแตกพร้อมกับร่างของชายหนุ่มสองคนถลาเข้ามา... เซมีน้ำตาร่วงทันทีที่เห็นพวกเขา
เลย์ กับ ลู่หาน! คงบินเข้ามาทางหน้าต่างสินะ...
“พวกแกเข้ามาได้ยังไง! นี่มันชั้นสี่นะ!” ซีโค่รีบคว้าตัวเซมีมาเป็นตัวประกัน
“โทรศัพท์พวกนายปิดสัญญาณตามหาก็จริง” ลู่หานแสยะยิ้มชั่วๆที่ไม่ค่อยได้เห็นนักออกมา “แต่โทรศัพท์เธอไม่ได้ปิดนี่...พวกสมองลิง”
“จัดการมัน!” ซีโค่สั่งลูกน้องลั่น
ลูกสมุนทั้งสองพุ่งเข้าหาเลย์กับลู่หานทันที เซมีตะโกนเสียงดัง เธอไม่อยากให้เพื่อนของเธอต้องมาเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาอีกแล้วนะ...หยุดเถอะ! ใช้วิธีอื่นไม่ได้หรือยังไง!
เลย์โดนสมุนมือซ้ายต่อยจนหน้าหงายแต่เขาก็พยายามสู้จนสามารถทำให้ศัตรูนอนกองไปกับพื้นจากนั้นเขาก็กระโดดทับและรัวหมัดใส่ทันที
ส่วนทางลู่หาน...ดูเหมือนจะง่ายแต่ไม่ง่ายเลย...
ลู่หานพยายามจะรัดตัวอีกฝ่ายและจะใช้กระแสไฟฟ้าในตัวช็อตเขาให้สลบไป,,,แต่อีกฝ่ายยอมให้จับได้ง่ายๆที่ไหนละ มันเล่นฟาดหมัดเข้าหน้าลู่หานและฟาดขาแรงๆไปที่สีข้างลู่หาน มันกระทืบลู่หานจนบอบช้ำ...ลู่หานไม่ถนัดงานบู๊...เขาไม่ถนัดเลยจริงๆ...
ร่างของลู่หานนอนหอบอยู่บนพื้น พีโอแสยะยิ้มและลงไปดึงร่างลู่หานขึ้นมา
ลู่หานได้โอกาส! เขารีบขว้าตัวพีโอเข้ามากอดไว้แน่นก่อนจะปล่อยกระแสไฟฟ้าให้ไหลผ่านร่างพีโอ เขาชักและลงไปนอนแน่นิ่งลงกับพื้นทันที....!!
ซีโค่ที่มองอยู่ห่างๆนั้นรีบเอามีดมาจ่อที่คอเซมี...
ก่อนที่ลู่หานจะหันมาช่วยเซมี เขาเข้าไปช่วยเลย์จัดการลูกสมุนที่เหลืออยู่...และมันก็ไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ เมื่อหมอนั่นรู้ว่าพลังของลู่หานคืออะไร มันจับตัวเลย์แน่นและไม่ยอมปล่อยออกห่างเลย...
“ช็อตมันเลย!! ฉันไม่เป็นไร!” เลย์ตะโกนก้อง เซมีส่ายหน้า ปากพร่ำแต่คำว่าไม่ๆๆ
“แต่ว่า...” ลู่หานลังเล..แต่เขาไม่มีเวลา เซมีกำลังตกอยู่ในอันตราย “ขอโทษนะเลย์”
เขารีบตรงเข้าไปรัดทั้งสองไว้ก่อนจะปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงใส่จนทั้งสองสลบไป...
เซมีมองร่างที่แน่นิ่งของเลย์อย่างใจหาย...น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา...
“ปล่อยเธอ” ลู่หานทำตาขวางใส่ซีโค่ที่ขนาดเซมีเองยังรู้สึกหวั่นๆกับสายตานั้น
“ปล่อยก็โง่สิไอหน้าหล่อ!” ซีโค่ยังคงจ่อมีดที่คอเซมี “บอกที่ซ่อนของเหมืองทองมาให้ฉันก่อน!”
“เหมืองนั่นไม่มีอยู่แล้ว!”
“ไม่มีได้ยังไง! อย่ามาโกหก”
“เรื่องเหมืองมันก็มีเมื่อร้อยกว่าปีก่อน นายไม่คิดว่ามันจะหมดไปบ้างหรอไง ไอโง่!”
ดูเหมือนซีโค่จะช็อคไปเมื่อได้ยินลู่หานพูดแบบนั้น...แต่เขาก็
“ไม่! แกโกหกฉัน! ฉันไม่เชื่อแกหรอก! เหมืองทองยังอยู่!”
“อย่าโง่ให้มากกว่านี้เลย ปล่อยเธอซะ!”
“โอเคๆ” จู่ๆซีโค่ก็ลดเสียงลง “ไม่มีก็ไม่มี...ไม่มีเหมืองทอง ยัยนี่ก็ไม่มีค่าสำหรับฉัน”
“แกจะทำอะไร”
“นั่นสิ ทำอะไร”
แล้วเขาก็เลียหน้าเซมี...
“หยุดนะไอชั่ว!!” หน้าลู่หานแดงด้วยความโกรธ เขาอยากจะพุ่งไปหาเซมีใจแทบขาด...ถ้าไม่มีมีดบ้าๆนั่น
“นั่นสิ...หยุดดีมั้ยนะ”
เขาหันหน้าเซมีให้เข้าหันเข้าหาหน้าของเขา...จากนั้นก็ประกบปากที่น่ารังเกียจนั่นบดขยี้ริมฝีปากบางโชว์ให้ลู่หานดู
ลู่หานพุ่งเข้าไปหาซีโค่ต่อยเขาหน้าหงายก่อนจะจับตัวเขารัดไว้...เขาลืมไป...ความโกรธทำให้เขาลืมตัว...ว่าซีโค่ยังจับมือเซมีอยู่
เขาปล่อยกระแสไฟฟ้าส่งผ่านเข้าไปหาตัวซีโค่อย่างรุนแรง...แรงมาก มากจนเซมีคิดว่าซีโค่อาจจะตายได้...
แต่แปลกที่เธอไม่เป็นอะไร...กระแสไฟฟ้าไม่โดนตัวเธอเลยแม้แต่น้อย...
ลู่หานรีบเข้ามาดูเธออย่างเป็นห่วง...
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้วเซมี” เขาคว้าตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนแน่น... “เมื่อกี้...” ลู่หานจับคางเซมีให้เงยหน้าขึ้นมามองเขาเบาๆ... “อย่าร้องไห้นะ...พี่มาช่วยแล้ว...อย่าร้องไห้ครับ...อยู่กับพี่แล้ว” เขาปาดน้ำตาเธอออกเบาๆ ก่อนจะลากนิ้วมือเรียวๆของเขาไปลูบริมฝีปากบาง “พี่ขอโทษ...หมอนั่นมัน...ทำอะไรกับเธอไว้บ้าง...พี่ขอโทษ”
แล้วเขาก็กอดเซมีทั้งน้ำตา...น้ำตาแห่งความเจ็บปวด...
ด้านล่างของบ้านหรูหลังเดียวกัน
ฝ่ายคริสได้เปรียบอยู่มากโขเลยทีเดียว ส่วนฝ่ายนั้นกำลังลดลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนคริสสามารถบุกเข้าไปในตัวบ้านและขึ้นไปยังชั้นที่เซมีโดนขัง...
เขาโล่งทันทีเมื่อเห็นลู่หานอยู่ที่นั่นกับเธอ...
“ไปกันเถอะ เราได้ตัวเธอแล้ว”
ลู่หานอุ้มร่างเซมีขึ้นมา ส่วนคริสแบกร่างของเลย์ไว้บนหลังก่อนจะรีบลงไปข้างล่างและตรงไปที่รถกลับไปยังปราสาททันที....
ไคกับเซฮุนวาร์ปมาที่โรงพยาบาล เมื่อมาถึงไคก็รีบเข้าไปจุมพิตเพื่อนๆของเขาเพื่อรักษาแผล...ไม่มีใครฟื้นในทันทีนอกจากชานยอล...
และเมื่อเขาฟื้นเขาก็มองหาเซมีและรีบถามคนแถวนั้นว่าเธออยู่ไหน...ก่อนจะพุ่งออกจากโรงพยาบาลตรงไปที่ปราสาทในร่างของหมาป่า...
เมื่อถึงปราสาทเซมีก็ได้รับการรักษาบาดแผลเล็กๆน้อยๆ...ก่อนจะเข้าไปทำความสะอาดร่างกาย...เธอแช่ตัวเองลงให้อ่าง เธออยากจะทิ้งคราบสกปรกๆของไอชาติชั่วคนนั้นออกไปให้หมด...เธอรังเกียจ...เธอไม่อยากให้กลิ่นตัวของคนแบบนั้นติดตัวเธอไปแม้แต่นิดเดียว เธอไม่อยากได้อะไรจากคนแบบนั้นเลย...ไม่อยากได้อะไรเลย
ลู่หานยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำที่เซมีกำลังอาบน้ำอย่างใจเย็น...เขาเจ็บใจมาก..เจ็บใจตัวเองมากที่ไปช้า...ที่ไปช่วยเธอจากคนชั่วๆแบบนั้นช้าไป...เธอไม่น่าเลย....เธอไม่น่าไปตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นเลย...
เมื่อเซมีอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยลู่หานจึงเปลี่ยนที่ไปยืนเฝ้าเธอหน้าห้องแทน...และเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาจึงเข้ามา...และกอดเซมีไว้แน่นเหมือนที่กอดเธอตอนนั้น...
เซมีรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความอ่อนโยนของเขา...เธอโอบกอดลู่หานแน่นเช่นกัน...เธอต้องขอบใจลู่หาน ขอบใจเลย์ด้วย...ที่ทำให้เธอมีมีชีวิตรอดกลับมาแบบนี้...
ดีโอที่ยืนดูลู่หานโอบกอดเซมีอยู่นั้นจู่ๆน้ำตาเขาก็ไหล...
ทุกคน...ทุกคนมีส่วมร่วมในการช่วยเธอออกมา...แต่เขา...เขาทำอะไรไม่ได้เลย...เขาไปไหนไม่เร็วเท่าเลย์ เขาวาร์ปไปช่วยคนอื่นไม่ได้เท่าเซฮุน...เขาไม่มีกำลังมากพอเท่าเทา...เขาไม่มีพรรคพรวมเหมือนคริส...เขาไม่มีอะไรเลย...มีใจดวงน้อยๆนี้ที่เป็นห่วงเธอจนมันแทบขาดใจ...มีแต่ใจของเท่านั้นเอง...
ดีโอปาดน้ำตาออกไปก่อนจะหันหลัง...และต้องชะงักเมื่อเขาเห็นหมาป่าที่คุ้นตา...ยืนจ้องเขาได้ซักพักแล้ว...
“ชานยอล...อย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้เลย” ดีโอบอกร่างหมาป่าตรงหน้า
แต่ชานยอลไม่สนคำพูดของเขา...
ชานยอลวิ่งเยาะๆเข้าไปในห้องเซมี...
ลู่หานจึงคลายกอดจากเธอทันที...ตอนคลายกอดจากเธอลู่หานรู้สึกแปลกๆ...เหมือนกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปอีก...ถ้าเขาไม่ได้กอด
เซมีร้องไห้โฮทันทีที่เห็นร่างหมาป่าของชานยอล...เพื่อนของเธอ เพื่อนรักของเธอ...มาแล้ว มาหาเธอแล้ว...ที่สำคัญ เขาปลอดภัย...ปลอดภัยแบบไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง
เซมีคุกเข่าลงกอดร่างของหมาป่า...และปล่อยโฮลงมาอย่างสุดจะกลั้น...
แล้วสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอก็เห็น...ว่าดีโอยืนอยู่หน้าห้อง...เธอยื่นแขนออกไปเรียกเขาให้เข้ามาทันที...
ดีโอ...ดีโอ...เธอคิดถึงดีโอเหลือเกิน....
ดีโอเห็นเธอยื่นแขนออกมาจึงค่อยๆเดินไปหาและจับมือมาไว้ที่แก้มนุ่มของเขา...เธอกำลังขาดกำลังใจ...เธอศูนย์เสียแรงทรงตัว...เขาต้องอยู่กับเธอ...พวกเราต้องอยู่กับเธอ
แต่ทุกๆคนก็ต้องถอยห่างจากตัวเธอ...เมื่อคนๆนี้เดินเข้ามา
ซูโฮตรงเข้าไปโอบร่างเซมีมาไว้ในอ้อมแขนทันทีที่เห็น...หน้าเขาไม่เคยดูเศร้าขนาดนี้...ไม่เคยมีใครเห็นเขาเจ็บปวดมากเท่านี้มาก่อน...
ซูโฮจูบศรีษะเซมีอย่างแผ่วเบาเชิงปลอบขวัญเธอ...เซมีกอดร่างซูโฮแน่น...เธอพยายามจะไม่ร้องไห้แล้วนะ...กับซูโฮเธอก็กลั้นไม่ไหวเช่นกัน...
“ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปอีกแล้ว” ซูโฮพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปอีกแล้ว...ฉันสัญญา...ฉันจะไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะกลับมาที่นี่...ฉันจะอยู่กับเธอนะ ไม่ต้องร้อง...ฉันอยู่นี่แล้วเซมี...ซูโฮอยู่นี่แล้ว”
ความคิดเห็น