คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 ความรัก
เมื่อถึงวันเกิดของวิเวียน
“มารวมตัวกันตรงนี้!” เมอร์ลินสั่งเสียงดังให้ได้ยินกันทั่ว ตอนนี้พวกเขาทุกคนอยู่ที่สวนหน้าปราสาทอันกว้างขวางและแสงแดดกำลังสาดส่องเต็มที่ เซมีเอามือมาบังแดดไว้ก่อนจะเดินไปหาเมอร์ลิน
“เห็นหม้อนี้มั้ย?” เมอร์ลินชี้ที่หม้อใบใหญ่ตรงหน้าพวกเขา ในหม้อมีน้ำใสเดือดปุดๆทั้งๆที่ไม่ได้ก่อไฟ
“ไม่เห็นก็ควักตาทิ้งเถอะ” คริสแทรก เมอร์ลินทำเป็นไม่สนใจเขาพูดต่อ
“เห็นนี่มั้ย?” เมอร์ลินชี้ไปที่กองขี้เถ้า กองกลีบกุหลาบ และกองของเล่นเด็ก ทุกคนทำหน้าสงสัย “นี่คือส่วนผสมของการปรุงยา” เขาบอก “พวกนายจะช่วยใช้มือ ย้ำนะว่าใช้มือ มือของอัศวิน ใส่ของทั้งหมดนี้ลงไปหม้อ และคนให้เข้ากัน”
ทุกคนพยายามสู้กับแสงแดดและตั้งใจฟังที่เมอร์ลินพูด
“แสงแดดจะช่วยให้น้ำยาผสมเข้ากันได้ดีกว่าไฟ เพราะฉะนั้นทนหน่อยนะเด็กๆ ส่วนขี้เถ้าตรงนี้มีส่วนผสมของเคราจอมเวทย์ผู้ล่วงลับอยู่ด้วย...ฉันลำบากมากเลยนะกว่าจะหามาได้เนี่ย ขุดหลุมศพเจ้านั่นอยู่ชั่วโมงนึงเลยละ... ไอถี้เข้านี้มันสามารถสู้กับคำสาปได้มันจะทำให้คำสาปอ่อนแรงลง ส่วนกลีบกุหลาบที่เด็ดออกมาจากก้านที่มีหนามแหลมแล้วนี้ ก็เปรียบเสมือนกับความรักที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้นมันจะสลายคำสาปนั่นออกไป สุดท้ายของเล่นพวกนี้” เมอร์ลินเดินไปหยิบรถถังย่อส่วนมาโชว์ให้ดู “มันคือสิ่งที่บริสุทธิ์ผลผลิตมีจุดประสงค์เดียวคือสร้างความสุขให้เด็กๆเพราะฉะนั้นจะปราศจากมลทิน มันจะทำให้คำสาปนั้นหายไปในที่สุด เอาละ ถ้าไม่มีใครสงสัยอะไรก็เริ่มหยิบส่วนผสมต่างๆลงหม้อได้เลย ขี้เถ้าก็ต้องหยิบกับมือนะอย่าลืม”
ทุกคนต่างพุ่งไปที่กองกุหลาบและกองของเล่นเบียดเสียดกันพักใหญ่และผู้ที่เสียสละไปหยิบขี้เถ้ามาใส่หม้อไม่ใช่ใครอื่น ซูโฮนั่นเอง บางคนปลาบปลื้มกับความกล้าของเขาจนต้องตบมือให้ ซักพักเลย์ก็เริ่มรู้สึกสงสารซูโฮจึงเข้าไปช่วยตักขี้เถ้าใส่หม้อด้วยอีกคน ไปๆมาๆมือของทุกคนก็เลอะขี้เถ้ากันหมดเพราะต้องการที่จะทำให้มันเสร็จเร็วๆ
เมื่อส่วนผสมลงหม้อหมดแล้วเมอร์ลินก็เป็นคนกวนให้เข้ากันพร้อมๆกับพึมพำร่ายมนต์ลงไปด้วย ซักพักเมอร์ลินก็เรียกให้เหล่าอัศวินไปยืนจับมือล้อมรอบหม้อไว้ เกิดแสงสีขาววาปล้อมรอบตัวพวกเขาแปปนึงก่อนจะหายไป ไม่นานของเหลวในหม้อก็เดือดปุดๆและเริ่มใสจนใสกิ๊งเหมือนน้ำแร่ เมอร์ลินตักน้ำใส่แก้วก่อนจะยื่นมันให้ซูโฮ
“รีบไป” เมอร์ลินบอก “นายต้องให้เธอดื่มน้ำนี้ก่อน15นาที ไม่งั้นจะไม่เป็นผล”
“จะให้ซูโฮถลาไปชั้นบนปราสาทภายในเวลาอันสั้นแบบนั้นไม่ได้หรอกนะพ่อ” คริสแทรก “เขาไม่ใช่ซุปเปอร์แมนจะได้บินเข้าหน้าต่างได้”
เกิดความเงียบและความเก็ทตามมา
“เลย์!” ซูโฮหันไปเรียกด้วยท่าทางรีบร้อน “ช่วยฉันหน่อย”
เลย์จัดการแบกซูโฮไว้บนหลังจากนั้นก็บินเข้าหน้าต่างเหมือนที่คริสพูดอย่างไม่รีรอ เมื่อซูโฮถึงห้องวิเวียนเลย์ก็บินกลับมาที่เดิมทันที
“คุณเมอร์ลินครับ” ดีโอถามอย่างสงสัย “ซูโฮต้องทำอะไรบ้างครับ”
“อ๋อ” เมอร์ลินหันมาตอบดีโอระหว่างที่กวนหม้ออยู่ “แค่เขาส่งให้เธอดื่มก็พอแล้วละ” เขาหยุดกวนหม้อแล้วหันมาพูดกับทุกๆคน “ความรักที่เขามีให้วิเวียนความจริงใจที่เขามีให้เธอมันจะส่งผ่านแก้วเข้าอยู่ในน้ำนั่นเองและนี่เป็นวิธีที่ทำลายคำสาปได้ดีที่สุด ลึกๆแล้วเขาชอบวิเวียนมากนะ ซูโฮเนี่ย...แต่เขากลัวกาลเวลา...กลัวกว่าฉันอีก” เมอร์ลินทำหน้าจริงจังที่คริสเองยังต้องจับจ้องอย่างตั้งใจ “ความรักน่ะถ้าไม่ได้ลิ้มลองก็จะต้องเสียใจภายหลัง...แต่เมื่อลองแล้วก็ต้องทนรับกับความเจ็บปวด” เขามองไปที่คริสด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักจนคริสต้องหลบ “พ่อไม่อยากให้ลูกจากพ่อไป...พ่อเลยตัดสินใจให้พลังนี้กับลูก...มันไม่ดีหรอกนะ...ที่เราไม่สามารถแก่ชราและแก่ตายไปเหมือนคนอื่นๆ มันไม่ดีเลยจริงๆ” เมอร์ลินส่ายหน้าเศร้าๆ ก่อนจะพูดต่อ ”และพ่อคิดว่า..ซูโฮน่าจะอยู่เป็นเพื่อนลูกได้ตลอดนานเท่านาน พ่อก็เลยให้พลังนี้แก่เขาด้วย” เมอร์ลินเดินตรงไปหาคริสที่พยายามไม่สบตาเขา เหมือนกันไม่มีผิด...ทั้ง
คริสและเซฮุนเวลาหลบตาใครซักคนแล้วเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน “ฟังพ่อนะคริส ความรักมันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว ความรักมันเป็นเรื่องดี การจากลาต่างหากละที่มันเลวร้าย แต่ถ้าเราไม่กลัวมันซะอย่างมันก็ทำอะไรเราไม่ได้” เมอร์ลินจับไหล่คริสแน่น “อย่ากลัวที่จะส่งความรักไปให้ใครซักคน กับแค่การจากลาที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่นั้นค่อยคิดทีหลัง...อยู่กับความรักในวันนี้และวันหน้า แล้วเราจะมีความสุข การจากลามันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ คริส พ่ออยากให้ลูกทำในสิ่งที่ลูกและหัวใจของลูกต้องการ” เมอร์ลินหันไปมองเซฮุนที่กำลังจับมือเซมีแน่น เขาพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงเต็มความสามารถของเขา เมอร์ลินหันกลับมามองลูกชาย “คริส ลูกน่ะทำเป็นเบื่อพ่ออยู่เสมอ แต่นั่นละคือความรักของลูกที่มีให้พ่อ แต่ว่านะคริส...เซฮุน เขาไม่ได้อะไรจากลูกเลย...เพราะลูกกลัวว่าจะรับกับสภาพที่แก่ชราของเขาไม่ได้เท่านั้นเอง แบบนี้มันเห็นแก่ตัวนะลูก” คริสเงยหน้าขึ้นมามองเมอร์ลิน และพูดกับเมอร์ลินว่า
“ผมทำไม่ได้พ่อ...” น้ำเสียงคริสสั่นเล็กน้อย “ตะ-แต่ ผมก็สงสารเขานะ...หลังจากที่ผมรู้ว่าเขาคือลูกแท้ๆของผม ผมอยากจะตายจากโลกนี้ไปจริงๆ...” น้ำตาเขาไหลอย่างต้านไม่อยู่ “ความสุขบ้าๆของผมกลายเป็นการให้กำเนิดสิ่งบริสุทธิ์เล็กๆ...ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ...แต่ผมก็ยัง...” คริสเริ่มเปลี่ยนเรื่องพูดไปมาจนฟังไม่เข้าใจ เขาคงไม่รู้จะเรียบเรียงและอธิบายออกมายังไง ความรู้สึกมันมากมายเหลือเกิน ”ผมกลัวทุกอย่างพ่อ กลัวแม้กระทั่งว่าเขาจะรักผม...ถ้าเขารักผมขึ้นมา...ผมจะอยู่บนโลกนี้อย่างสงบได้ยังไง ผมไม่ต้องการให้มีคนรักผมขนาดนั้น ผมไม่ต้องการ...ผมอยากอยู่บนโลกไปวันๆ แค่นี้ก็พอ...”
“คริส ฟังพ่อนะ--”
“ผมไม่อยากมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ!” คริสเสียงดังขึ้นน้ำตายังคงไหลลงอย่างไม่หยุดหย่อน “ผมไม่อยากมาอยู่ที่ปราสาทนี้ด้วย! ผมไม่อยากอยู่กับซูโฮ! ผมอยากกลับไปอยู่แบบเดิม! พ่อไม่เข้าใจ”
“เข้าใจสิ!”
“ไม่!” คริสตวาดใส่พ่อพลางสะบัดมือเมอร์ลินที่แตะไหล่เขาอยู่ออกไป “ผมยอมแพ้แล้ว ผมไม่อยากกล้าหาญเหมือนพ่อหรอก...ผมไม่อยากลิ้มลองความรักอะไรทั้งนั้น...”
“แกไม่รักพ่อหรอ...” เมอร์ลินถามเสียงเบา
สิ่งที่พวกเขาโต้เถียงกันนั้นเป็นเรื่องส่วนตัวก็จริง และพวกเขายังไม่ลืมหรอกนะ ว่าทุกคนยังคงยืนอยู่หลังพวกเขา ทุกๆคนต่างจับจ้องไปที่คริสและเมอร์ลินและได้แต่ฟังเงียบๆ อารมณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเซฮุนก้มหน้าและยังคงจับมือเซมีแน่น
เรื่องราวความรักของซูโฮที่กำลังจะเบ่งบานทำให้เรื่องราวความรักของคริส...
“ฉันถามว่าแกไม่รักพ่อหรอ” เมอร์ลินย้ำเต็มไปน้ำเสียงโกรธเคือง
คริสปาดน้ำตาออกไปแรงๆก่อนจะหลับตาหายใจเข้าออกอยู่นาน และพอเขาลืมตาขึ้นมา...สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป...มันไม่ใช่สายตาของคริสคนเดิม...แต่มันเป็นสายตาของคริสคนเก่า...สมัยที่เขายังไม่ได้มาที่ปราสาทหลังนี้...เป็นสายตาที่เย็นชาและแข็งกร้าว สายตาที่เขาเคยมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น...
“ผม...ไม่--”
“อย่านะพ่อ!!” จู่ๆเซฮุนปรี่เข้าไปกอดคริสจากด้านหลังแน่น เมอร์ลินแปลกใจจนเผลอทำตาโต ส่วนคริสอ้าปากค้าง...เขาพูดไม่ออก...แต่ความรู้สึกข้างใน...พรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนแตก สายตาที่แข็งกร้าวของคริสหายไปในทันทีทั้งๆที่เพิ่งได้ออกมาเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว...
“พ่อ!” เซฮุนร้องไห้โฮใส่หลังคริส “พ่อ...พ่ออย่าโกหกอีกเลย...ตลอดเวลาที่ผ่านมา...ผมกลัวพ่อมาก...กลัวว่าพ่อจะเลิกรักผมแล้วจริงๆ” เขาหยุดสะอื้นซักพักก่อนจะเล่าที่แทบจับใจความไม่ได้ “ผะ-ผมเป็นเด็กไม่ปกติ ผมรู้ดี...แต่ผมชอบนะ...ผมชอบมันถึงทุกคนจะคิดว่ามันน่าสงสาร หรือเป็นกรรมอะไรของผม...แต่ผมชอบ...เพราะมันทำให้ผม...รู้สิ่งที่ซ่อนอยู่ลึกๆในใจของคนได้” เซฮุนกอดหลังพ่อตัวเองแน่น “ผมรู้สึกว่าพ่อรักผมมาก...แต่พ่อกลับพยายามทำให้ผมเกลียด ผมไม่เข้าใจ...ผมไม่เคยเข้าใจเลย ผมถึงได้กลัวจนตัวสั่นไปหมด...ตะ-แต่ตอนนี้...ผมมั่นใจแล้วว่าพ่อเป็นคนยังไง...”
มีแค่เสียงสะอื้นของเซฮุนเท่านั้นที่ดังอยู่ ไคทนรับกับเรื่องเศร้านี้ไม่ไหว เขาเดินมากอดพี่สาวตัวเองแล้วแอบร้องไห้เงียบๆ เซฮุนคือเพื่อนที่ดีของไค เขาคงเข้าใจว่าเซฮุนรู้สึกยังไง
“มานี่มา” เมอร์ลินยิ้มกว้างให้เซฮุนก่อนจะลากเขาทั้งๆที่เขายังสะอื้นออกมาจากแผ่นหลังของคริสเพื่อมาเผชิญหน้ากันแทน
คริสมองดูลูกชายตัวเองสะอื้นตรงหน้า นี่สินะ...ที่เขาเรียกว่าความรักชนะทุกสิ่ง เด็กชายตัวเล็กๆวันนั้น...ที่เขาคาดว่าจะถูกเกลียดชังนักหนา...กลับกลายเป็นเด็กชายที่เข้าใจเขามากที่สุด ความรู้สึกสงสารและความรักของเขา...มันได้ถูกส่งต่อให้ลูกคนนี้โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ...แล้วเขาจะทำยังไง...ถ้าวันนึงเราต้องพบกับความเจ็บปวนแสนสาหัส...ที่ว่าเขา...ไม่สามารถทำให้คนๆนี้อยู่ต่อด้วยกันได้ตลอดไป...
คริสค่อยๆปล่อยน้ำตาไหลลงมาช้าๆ...เขาตัดสินใจแล้ว...วันนี้จะเป็นวันสำคัญของเขา...จะเป็นวันที่เขา...
“พ่อขอโทษ” คริสพูดกับลูกชายโดยที่พยายามข่มน้ำเสียงสั่น “พ่อขอโทษ เซฮุน...พ่อทำได้แค่ตั้งชื่อลูกเท่านั้น...พ่อขอโทษ”
เซฮุนเงยหน้าสบตาพ่อตัวเองก่อนจะปล่อยโฮที่ดังกว่าเดิม คริสคว้าตัวลูกชายมากอดแน่นและปลดปล่อยความรู้สึกให้ไหลพรั่งพรูออกมาพร้อมน้ำตา เมอร์ลินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เขาเดินอ้อมไปลูบหัวคริสและเซฮุนอย่างอบอุ่น
มันเป็นภาพที่ตราตรึงหัวใจของทุกๆคน...ในที่สุดความรักของครอบครัวนี้ก็สมบรูณ์ซะที
ความคิดเห็น