คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : EP 24
วันอังคาร เวลาบ่ายสามโมง...
อึนมี ดีโอ และ แบคคยอน กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเรียนวิชาต่อไปอีกห้านาทีจะเข้าคาบแต่พวกเขายังเดินไปไม่ถึงไหนเลย เพราะก่อนหน้านี้แบคคยอนมัวแต่หยุดซื้อขนมจนเลยเวลาไปมาก ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรีบกว่าปกติ
“หยุดกินก่อนได้มั้ยแบค!” อึนมีพูดเมื่อเห็นแบคคยอนกำลังจะแกะขนมห่อที่สอง “นี่เรากำลังรีบนะ เดี๋ยวขนมก็ติดคอตายหรอก”
“เอาหน่า” แบคคยอนไม่สนใจเขาแกะขนมห่อที่สองและจ้วงลงไปหยิบขนมมายัดเข้าปาก
“ทำตัวเหมือนเด็กเรียนพิเศษไปได้นะนาย...” อึนมีส่ายหน้าแบบหมดหวัง
“วิ่งเถอะ” ดีโอที่ไม่ได้สนใจบทสนทนาตั้งแต่แรกแล้วก็ดึงมือเพื่อนทั้งสองคนและออกวิ่งจนขนมแบคคยอนตกเรี่ยราดเต็มพื้น เขาร้องออกมาด้วยความเสียดายก่อนจะทำใจทิ้งซองขนมลงถังขยะไป...
ทั้งสามวิ่งไปจนเกือบจะถึงหน้าห้องแล้วและเมื่อเห็นแผ่นหลังของอาจารย์ที่อยู่ข้างหน้า ทั้งสามจึงเพิ่มความเร็ววิ่งแซงอาจารย์ไปและถลาไปนั่งหลังสุดก่อนจะทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...พออาจารย์เดินเข้ามาในห้องและวางเอกสารลงบนโต๊ะอาจารย์แกก็เหล่มามองพวกเขาด้วยสายตาที่แหลมคมเล็กน้อย อึนมีแอบยิ้มให้อาจารย์เจื่อนๆ
“วันนี้เกือบจะสายแล้วเชียวนะ” อาจารย์พูดลอยๆแต่เน้นให้ทุกคนไดยิน “ใครสายอาจารย์จะเช็คขาดทันที อาจารย์เคยแจ้งให้นักศึกษาทราบเมื่อคาบแรกแล้วใช่มั้ยครับ”
ทั้งสามนั่งตัวเกร็งและทำหน้ายอมรับผิดอยู่เงียบๆ อายก็อายแต่ชินก็ชิน...ทั้งคลาสรู้กันหมดแล้วว่าสามคนนี้สนิทกันมากและชอบไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด บางครั้งเพื่อนๆในคลาสก็เรียกพวกเขากันว่า สามหน่อ
เมื่ออาจารย์เริ่มสอนบรรยากาศก็กลับมาเป็นปกติทันที ปกติที่ว่าก็คือแบคคยอนเริ่มเอนตัวลงไปเรื่อยๆและก้มหน้าก้มตาพร้อมหลับตาก่อนจะสับหงกในที่สุด นักศึกษาชายหลายคนเป็นแบบแบคคยอนและนักศึกษาหญิงหลายคนก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพ์พออาจารย์ถามว่าเข้าใจมั้ยก็จะเงยหน้ามาตอบแปปนึง
อึนมีกับดีโอเองก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนเหมือนชาวบ้านเหมือนกัน บางคาบเท่านั้นแหละที่ดีโออยากเรียนส่วนอึนมีไม่มีคาบไหนที่เธออยากเรียน ดังนั้นคาบนี้พวกเขาจึงเล่นเกมแฮงค์แมนกันเงียบๆ
ถึงคราวที่อึนมีส่งคำถามไปให้ดีโอ
แต่คำตอบที่ได้กลับไม่ใช่คำตอบของเกม... ดีโอเขียนว่า
เมื่อวันก่อนฉันขอโทษนะที่เผลอ...kiss เธอไปน่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าจู่ๆก็ทำแบบนั้นทำไม..ขอโทษ
อึนมีหัวเราะให้กับกระดาษก่อนจะหยิกแขนดีโอไปทีนึงด้วยความเขินอาย เธอเขียนตอบและส่งไปให้เขาว่า
นายแพ้นะ นายไม่ยอมตอบแฮงค์แมนของฉัน เพราะงั้นนายต้องโดนลงโทษ
ดีโอทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจก่อนจะพยักหน้าและเออออยอมรับโทษแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก...
และโทษของอึนมีก็คือ “หอมแก้มแบคคยอนซะ” เธอกระซิบข้างหูดีโอ “ตอนนี้เลย...”
“จะบ้าหรอ” ดีโอตกใจเผลอทำตาโต “เดี๋ยวอาจารย์ก็เห็นหรอก อีกอย่างทำไมต้องเป็นแบคคยอนด้วย”
“ใช้โอกาสตอนอาจารย์หันไปเขียนไวท์บอร์ดดิ นั่นๆ อาจารย์หันหลังแล้ว! เร็วๆสิ”
“ไม่เอา!”
“นายแพ้ฉันนะ!” อึนมีตีไหล่ดีโอแรงๆ “นายเล่นเกมแพ้ฉันนะ!”
“ก็ได้” ในที่สุดดีโอก็ยอมหอมแก้ม แต่เขาไม่ได้หอมแก้มแบคคยอน...เขาหอมเธอนั่นแหละ พูดให้ถูกไม่ได้เขาเรียกว่าจูบแก้ม ริมฝีปากของเขาตั้งใจสัมผัสและจูบแก้มนุ่มๆของเธออย่างจริงจัง ถึงมันจะรวดเร็วและอาจารย์จับไม่ได้ แต่ทว่าอึนมีรู้สึกสะเทือนไปถึงใจของเธอ ดีโอไม่เคยกล้าทำแบบนี้กับเธอในที่คนเยอะๆแบบนี้...เขาไม่กล้าพอหรอก ปกติจะเล่นหอมแก้มกันแค่สองคนในห้องเท่านั้น...แต่นี่อะไร...เพื่อนๆเกือบห้าสิบรายล้อมพวกเขาอยู่ ดีโอยังกล้าทำอีกหรอ...ไม่แปลกไปหน่อยหรอไงดีโอ...แปลกไปจริงๆนะ...
การรับน้องของรุ่นพี่ปีสองยังไม่จบแต่เพียงเท่านี้...
วันนี้พวกพี่ๆก็ยังขยันนัดน้องมารวมพลเพื่อทำกิจกรรมเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้อง เฉินทำหน้าที่ประกาศแจกแจงรายละเอียดของกิจกรรมให้น้องๆได้ทราบอีกตามเคย เสียงของเฉินดังพอที่จะกลบเสียงน้องๆที่กำลังคุยกันด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างดี
“วันนี้พี่รหัสกับน้องรหัสจะร่วมทำกิจกรรมด้วยกันนะครับ!” เฉินตะโกนทั้งๆที่ไม่ใช้เครื่องมือช่วย “รุ่นพี่ปีสองจับกลุ่มกันแล้วเพื่อไม่ให้เสียเวลาน้องๆปีหนึ่งตามหาพี่รหัสให้เจอและอยู่กลุ่มเดียวกับพี่รหัสนะครับ ในกลุ่มนึงจะมีกันแค่สี่คนเท่านั้น และภารกิจก็จะได้รับจากพี่ปีสามอีกทีนึง! น้องๆเข้าใจแล้วก็ตามหากลุ่มตัวเองได้เลยครับ”
อึนมีต้องแยกกับดีโอและแบคคยอนแล้ว เธอทำหน้าเศร้าส่งไปให้แบคคยอนก่อนจะหยิกแขนดีโอเพราะเธอยังคาใจเรื่องในคาบไม่หายดีโอก็ได้แค่ทำหน้าเจ็บจากการที่โดนหยิกก่อนจะโบกมือลาเธอและเดินไปตามหากลุ่มตัวเอง
อึนมีก็ต้องไปหาพี่เฉินเหมือนกันและแทบไม่ต้องหาตัวเขาด้วยซ้ำ เฉินเห็นน้องเดินยิ้มเข้ามาเขาก็ดึงมือเธอมาใกล้ๆเขาและโอบไหล่บางของเธอไว้ก่อนจะก้มหน้ามาบอกเธอใกล้ๆ
“รู้จักชานยอลใช่มั้ย”
“ค่ะ ทำไมหรอค่ะ?”
“เราจะได้อยู่กลุ่มเดียวกับเขาน่ะ” เฉินชี้ไปที่รุ่นพี่คนนึงที่ชื่อซูโฮ “นั่นพี่รหัสชานยอล...อึนมีไปหาพี่คนนั้นนะแล้วรอพี่แปปนึง พี่ต้องประกาศรายละเอียดอีกนิด เข้าใจนะครับ เดี๋ยวพี่ไปหานะ”
อึนมีทำตามที่เฉินบอกเธอเดินไปหาพี่ซูโฮและบอกว่าเธอเป็นน้องรหัสเฉิน ซูโฮยิ้มอย่างอบอุ่นให้เธอก่อนจะบอกว่าเขารู้แล้วว่าเธอชื่ออึนมีและเป็นหลานรหัสของลู่หาน เขายังบอกว่าเฉินปลื้มในตัวเธอมากเพราะเธอน่ารักและนิสัยดี ไม่รู้ว่าพี่เขาพูดเพราะโดนเฉินบังคับหรือเฉินจ้างมากันแน่...
พวกเขาสองคนยืนรอชานยอลอยู่ซักพักกว่าเขาจะมา
“โทษทีครับ” ชานยอลเกาหัวแก้เขิน “พอดีคนเยอะไปหน่อย...แถมพี่รหัสผมก็ดันเตี้ยซะมองไม่เห็น”
“ไอนี่” ซูโฮทำท่าจะเตะชานยอล “วอนตีนซะและ เขาให้มาเสริมสร้างความสัมพันธ์พี่น้อง ไม่ใช่มาทำให้มันร้าวฉาน”
“แหม...ขอโทษคร้าบพี่รหัสสุดหล่อพ่อรวยแม่มีกะตังค์” ชานยอลง้อด้วยเสียงอ้อนที่ขัดกับน้ำเสียงอันทุ้มต่ำของเขามาก “ว่าแต่” เขาหันมาสนใจเพื่อนสาวตัวเล็กของเธอ “ร้อนมั้ยอึนมี?”
“หือ?” อึนมีทำหน้างงเล็กน้อย... ร้อนอะไรละนี่มันเย็นมากแล้วนะ เย็นจนจะค่ำแล้วด้วย...
“ฮั่นแหน่” ชานยอลทำเสียงล้อเลียน “ลืมไปแล้วละซิท่า”
“ลืมอะไร?”
“วันแรกที่ฉันเจอเธอไง...ฉันเข้ามายืนบังแดดให้เธอ ลืมไปแล้วจริงๆใช่มั้ย? คนเขาอุตส่าเป็นสุภาพบุรุษให้ทั้งทีลืมกันได้ง่ายๆเลยหรอ”
“บ้าหรอ” อึนมียิ้มและต้องยอมรับว่าเธอเพิ่งจะจำได้เมื่อกี้นี่เอง เมื่อย้อนกลับไปถึงวันนั้นอึนมีก็มองชานยอลเป็นเจ้าชายที่แสนดีของเธออีกครั้งทันที... จะมีผู้ชายที่ไหนเข้ามาบังแดดให้เธอแบบนั้นบ้างอีกนะ แต่การได้สนิทกับชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆทำให้อึนมีรู้ว่าเขาก็เป็นคนขี้เล่นและคิดบวกอยู่เสมอ...ถึงอย่างนั้นภาพที่เขาเป็นสุภาพบุรุษก็ยังตราตรึงในหัวเธอไม่หายไปไหน...และรวมถึงตอนที่เขา...
“น้องๆได้กลุ่มกันหมดแล้วใช่มั้ยครับ!” เสียงเฉินดังแทรกขึ้นมา “พี่จะบอกรายละเอียดของกิจกรรมอีกนิดนะ น้องๆและพี่รหัสในกลุ่มต้องช่วยกันทำภารกิจจากพี่ปีสามให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีภายใน1สัปดาห์นี้ อังคารหน้าถ้าใครทำไม่สำเร็จจะโดนแขวนป้าย ผมหล่อมั้ย กับ หนูสวยมั้ย เป็นเวลาสามวัน!”
เสียงฮือฮาด้วยความตื่นเต้นระคนหน้าแดงอายล่วงหน้าของเด็กๆดังขึ้นทันที...
“ตอนนี้น้องๆและพี่ๆในกลุ่มก็เริ่มออกตามหาปีสามได้แล้วครับ อ้อ! ลืมบอกอีกอย่างว่า พี่ปีสามเราจะคิดเกมจะสร้างภารกิจยากแค่ไหนอันนั้นเราเกี่ยงไม่ได้แน่นอนครับ และถ้าพี่แกอยากให้น้องทำหลายๆภารกิจเราก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกันครับ ขอให้ทุกคนโชคดี”
มีโห่ร้องด้วยความไม่พอใจดังขึ้นมาจากทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง เมื่อเฉินทำหน้าที่ตรงนั้นเสร็จเขาก็รีบวิ่งมาหากลุ่มตัวเอง อึนมีแอบภูมิใจในตัวพี่รหัสอยู่ไม่น้อยเลยละ...พี่รหัสเธอก็เท่ไม่เบานะ
“เราไปหาพี่ซิ่วหมินกันก่อนดีมั้ย” ซูโฮเสนอ “อ้อ ลืมบอกพี่ซิ่วหมินเป็นพี่รหัสของพี่เอง เป็นลุงรหัสชานยอลน่ะ”
สรุปแล้วในกลุ่มนี้มีอึนมีคนเดียวที่เป็นผู้หญิง...ไม่รู้ว่าเธอจะโดนแกล้งอะไรจากรุ่นพี่ผู้ชายบ้าง หวังว่าชานยอลคงจะพอช่วยอะไรเธอได้บ้างนะ...เธอแอบหวังว่าชานยอลคงไม่คิดแกล้งเธอเหมือนพี่ๆ
เมื่อพวกเขาออกตามหาพี่ซิ่วหมิน ภารกิจแรกก็เริ่มทั้งๆที่ยังไม่ได้รับคำสั่งจากปากของพี่แกเลย... ทันทีที่ซิ่วหมินเห็นร่างของพวกเขาสี่คน เขาก็วิ่งหนีทันที และเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่รุ่นน้องอีกสี่คนต้องวิ่งไล่ตามเขา ดีที่ชานยอลขายาวเลยวิ่งตามซิ่วหมินทันแต่กว่าจะจับได้ก็ทำเอาหอบเหมือนกันนะ...
“พี่จะ...วิ่ง...หนี พวกผมทำไม” ซูโฮยืมกุมพลางหอบหายใจหนัก “แถมวิ่งเร็วอีกต่างหาก...”
ซิ่วหมินหัวเราะอย่างพออกพอใจแต่เขาก็หอบไม่น้อยหน้าซูโฮเลยเหมือนกัน อึนมีชอบซิ่วหมินเวลาเขาหัวเราะ...มันดูน่ารักและน่าหยิกมาก...
“มารับภารกิจกันใช่มั้ย” ซิ่วหมินเข้าเรื่องทันที “นี่อึนมีอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนายด้วยหรอ” เขาหันไปสังเกตเธอและทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อยที่เขาจำเธอได้
“ครับ” เฉินตอบ “เธอเป็นน้องรหัสผม”
“นั่นสินะ” ซิ่วหมินพยักหน้า “ระวังตัวหน่อยละกันอึนมี” ก่อนจะส่งสายตาหยอกล้อมาให้เธอ “พี่รหัสเธอเห็นใจดีๆแบบนี้นะ ไว้ใจได้ที่ไหนกัน...แกล้งจนเพื่อนร้องไห้ก็เคยมาแล้ว”
“พี่ซิ่วครับ!” เฉินรีบเข้าไปห้าม “อย่าขู่น้องแบบนั้นสิ น้องเป็นผู้หญิงนะผมไม่ทำอะไรหรอก”
“หรอ” ซิ่วหมินมองหางตาแบบไม่เชื่อ “เอาละ เรามาเข้าเรื่องภารกิจกัน...ฉันกับลู่หานเราตกลงกันแล้วว่าจะให้พวกนายทำทั้งหมดสี่ภารกิจ แบ่งเป็นฉันคิดสองและลู่หานคิดสอง”
“โหว” ซูโฮโอดครวญ “ไม่มากไปหน่อยหรอพี่ แบบนี้มีหวังพวกผม--”
“อย่าบ่น” ซิ่วหมินตัดบท “ภารกิจแรกก็คือ ซูโฮกับเฉินพวกนายเรียนคณะเดียวกันและลงวิชาเหมือนกันหมดทุกอย่างด้วย ดังนั้นฉันขอสั่งให้เวลาเข้ามาในมหาลัยพวกนายต้องเดินจับมือกันห้ามแยกไปไหนเด็ดขาด ถ้าปีสามคนไหนเห็นว่าพวกนายไม่ได้จับมือกันแล้วมาบอกฉันถือว่าภารกิจล้มเหลวทันที และจะไม่ให้โอกาสอีกครั้งด้วย”
“หา!!” ทั้งเฉินและซูโฮประสานเสียงพร้อมกัน
“แบบนี้มันน่าอายกว่าแขวนป้ายอีกนะ” เฉินพูด “ผมยอมแพ้เลยดีมั้ยเนี่ย?”
“ไม่ดี” ชานยอลตอบ “ฉันก็ต้องโดนลงโทษไปกับนายด้วยนะเฉิน หัดคิดบ้างสิ”
เผื่อใครลืม ชานยอลเป็นเด็กปีหนึ่งที่ซิ่วมา และเพื่อนเก่าของเขาก็คือเฉินดังนั้นเขาจึงพูดแบบเป็นกันเองกับเฉินได้...
ด้วยเหตุนั้นเฉินจึงต้องเดินจับมือกับซูโฮและเริ่มทำภารกิจตั้งแต่ตอนนี้...เดี๋ยวนี้เลยด้วย
“ส่วน ชานยอลกับอึนมี” ซิ่วหมินหันมาบอกต่อ “พวกเธอสองคนเรียนคณะเดียวกันแต่ไม่ได้ลงรายวิชาเหมือนกันหมด ดังนั้นฉันขอสั่งให้พวกเธอสองคนเดินควงแขนกันตอนที่เข้าเรียนวิชาเดียวกันก็พอ และถ้าคิดว่าฉันไม่เห็นเพราะฉันอยู่ปีสามและไม่มีทางไปที่ตึกปีหนึ่งละก็ขอบอกเลยว่าคิดผิด ฉันได้จดตารางเรียนของพวกเธอไว้แล้วและขอดูกล้องวงจรปิดจากพี่เจ้าหน้าที่ได้เรียบร้อยแล้วด้วย...ตลอดสัปดาห์นี้ฉันจะเช็คกล้องทุกวัน”
อึนมีกลืนน้ำลายลงคอดังเอือก...ไม่มีทางเลี่ยงได้เลยสินะ แต่แบบนี้มันดูเหมือนแกล้งให้เขินกันมากกว่าอายอีกนะ...
“แหม...ภารกิจนี้ผมชอบจัง” ชานยอลเผลอพูดความในใจออกมา “แต่ว่าเธอจะไม่โดนเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนผมหรอครับ” ยังไงเขาก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่...
“ก็อาจจะ” ซิ่วหมินตอบ “และนั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ” แล้วเขาก็หัวเราะ “แกล้งน้องก็คืองานของพี่ ทนๆไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่นานก็ต้องเรียนกันหัวฟูแล้ว แปปเดียว ทนเป็นแฟนกันแปปเดียว”
หลังจากที่ได้รับภารกิจมาเรียบร้อยแล้วซูโฮกับเฉินก็เดินจูงมือกันกลับบ้าน และพอพ้นรั้วมหาลัยพวกเขาก็แทบจะถีบใส่กัน แต่ทว่าชานยอลกับอึนมีนั้นพลาดไปนิด เพราะซิ่วหมินเห็นว่าชานยอลชอบอกชอบใจเลยหมั่นไส้เพิ่มภารกิจมาให้อีกหนึ่งอย่าง นั่นก็คือชานยอลจะต้องเดินไปส่งอึนมีกลับหอทุกวันและต้องเดินควงแขนด้วย...ชานยอลโอดครวญทันทีเพราะบ้านของเขากับหอพักอึนมีมันคนละทาง...
สะใจซิ่วหมินไปหนึ่งดอก
“ขอโทษนะ” ชานยอลพูดขึ้นมาเมื่อพวกเขาเดินควงแขนออกจากรั้วมหาลัยได้ซักพัก คนมองพวกเขากันเป็นแถบๆแต่อึนมีพยายามคิดว่าเดี๋ยวพวกเขาก็คงจะรู้ว่าโดนพี่แกล้งมา
“ขอโทษอะไรหรอ”
“ขอโทษที่เธอต้องมาโดนเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนฉันแบบนี้” เขาทำเสียงรู้สึกผิดและพยายามเดินห่างๆเธอ
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย” อึนมีว่า “นี่เป็นภารกิจนะ มันช่วยไม่ได้อยู่แล้ว...อีกอย่าง...มากกว่าควงแขนนายก็ทำมาแล้วไม่ใช่หรอ” พูดออกไปเองแต่ก็หน้าแดงเองซะงั้น...
ชานยอลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทันที... “ฉันไม่ขอโทษเรื่องนั้นหรอกนะ” เขาพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ “เพราะฉันตั้งใจทำแบบนั้นจริงๆ...ฉันตั้งใจมากด้วย”
“บ้า...ทำไมถึงต้องขนาดนั้นละ”
“ก็เธอเล่นหายไปหลายวัน ฉันก็คิดถึงน่ะสิ คิดไปคิดมาแก้แค้นข้อหาทำให้คิดถึงโดยการ...” ว่ายังไม่ทันเสร็จเขาก้มหน้าลงมาใกล้ๆหน้าของเธอและจมูกของเขาก็แตะเข้ากับแก้มนุ่ม อึนมีสะดุ้งจนเผลอเอนตัวไปข้างหลังและก้าวถอยไปจนแขนของพวกเขาหลุดออกจากกัน ชานยอลรีบดึงเข้ามาโอบไว้ทันทีที่รุ่นพี่คนไหนจะเห็น... อึนมีก็รีบควงแขนเขากลับอย่างรวดเร็ว ทั้งสองหายใจโล่งเมื่อกลับมาควงกันอีกครั้ง แต่
“ชานยอล!” อึนมีตีแขนเขาสุดแรง “เมื่อกี้นายจะบ้าหรอ!”
“โทษทีๆ ขอโทษ ฉันแค่อยากแกล้งเธอเฉยๆแต่ไม่คิดว่ามันจะพลาดจนไปโดนหน้าเธอน่ะ...” เขาคงหมายความว่าแบบนั้นจริงๆ “เดี๋ยวอธิบายให้เสร็จก่อนนะ สรุปแล้วฉันคิดถึงเธอแล้วก็อยากแก้แค้นเธอก็เลยจูบเธอไปหนึ่งที...แต่หลังจากนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินเธออีกแล้ว...ถ้าเธอไม่หายไปไหนอีก”
“นายนี่มันบ้าจริงๆ”
“เอาเถอะจะว่ายังไงก็ช่าง” ชานยอลยิ้มและยักไหล่แบบไม่แคร์ “แต่ว่าเธอมาเดินฝั่งนี้ดีกว่า” เขาเปลี่ยนให้อึนมีมาเดินฝั่งซ้ายแทน
“ทำไมละ”
“รถจะได้ไม่เฉี่ยวเธอไง”
หัวใจอึนมีพองโตอีกครั้ง นี่เขาปกป้องเธออีกแล้ว เขาช่วยเธออีกแล้ว... เขาอุตส่าเปลี่ยนให้อึนมีได้เดินข้างในและเขาเดินข้างนอกแทน...มันเหมือนเขาเป็นห่วง...เป็นห่วงเธอจากใจของเขาด้วย...
“กลับมาช้านะอึนมี” เลย์ที่นั่งสบายๆบนโซฟาพลางแทะลูกแอปเปิ้ลและมองดูทีวีพูดกับเธอหลังจากที่เธอปิดประตูห้องเข้ามา “ช่วยทำไอที่เรียกว่า กับข้าว ของชาวโลกให้ฉันกินหน่อยสิ ได้ข่าวว่าเธอทำอาหารดี”
“เขาเรียกว่า อร่อย ไม่ใช่ ดี” อึนมีตอบเหนื่อยๆแต่ก็เดินไปล้างมือเพื่อเตรียมทำสิ่งที่เลย์ต้องการ “อยากกินแบบไหนละค่ะ เป็นแกงหรือซุปหรือย่าง”
“เอาหมดเลย” เลย์ตอบและเดินมาหาเธอในครัว “ฉันอยากกินทุกอย่างเลย”
“ถ้ากินไม่หมดฉันไล่กลับดาวแน่ๆ เดี๋ยว!” อึนมีเพิ่งนึกขึ้นได้ “นี่กลับมาจากดาวตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ!”
“ก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้อ่ะ กินแอปเปิ้ลยังไม่ทันหมดลูกน่ะ”
“จริงหรอค่ะ! แล้วเป็นยังไงบ้าง..เรื่องราชินีแล้วเรื่องโทมินโฮ”
“ปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ฉันได้พบราชินีอีกครั้งด้วยนะ” เลย์บอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่อึนมีสะดุ้งเล็กน้อย ราชินีปัจจุบันก็คืออดีตทิงเกอร์เบลของเลย์...
“แล้ว...เป็นยังไงบ้างค่ะ”
“เธอก็เหมือนเดิม...เธอบอกว่าฉันเป็นผู้ภิทักษ์ที่เก่งที่สุด” เลย์ยิ้มให้อึนมีที่ดูกังวลกับเขา “ฉันไม่เป็นไรแล้วหน่า...หลังจากที่ได้ระบายใส่เธอวันนั้นฉันก็โอเคแล้ว ไม่มีอะไรค้างคาใจฉันอีกแล้วละหายห่วงได้ และก็ช่วยทำไอที่เรียกว่ากับข้าวเร็วๆด้วย หิวแล้ว”
“ค่ะๆ จะรีบทำให้เดี๋ยวนี้แหละ” อึนมีหันไปลงมือทำทันที แต่เธอก็ต้องชะงักเพราะจู่ๆเลย์ก็กอดเธอจากข้างหลังและพิงคางของเขาไว้ที่ไหล่บางของเธอ...
“ขอบคุณนะอึนมี” เขาพูด “ฉันไม่น่าเป็นผู้ภิทักษ์เร็วเกินไปเลย...น่าจะอยู่ในร่างปีเตอร์แพนอีกซักพัก”
“ทำไมละ”
“เธออาจจะเป็นทิงเกอร์เบลของฉันอีกคนก็ได้ใครจะไปรู้” เขาคลายกอดจากอึนมีและพูดเสียงเข้มที่ดูเลียนแบบโทมินโฮ “แต่ตอนนี้ฉันเป็นผู้ภิทักษ์และเธอก็ยังต้องตามหาปีเตอร์แพน! ดังนั้นรีบทำกับข้าวและฉันจะได้บอกสูตรลัดวิธีหาปีเตอร์แพนให้เธอซักที!”
“สูตรอะไรนะ?”
“สูตรหาตัวปีเตอร์แพน!”
“มันคืออะไรอะ?”
“รีบๆทำกับข้าวก่อน!”
“ค่า!!”
“ซิ่วหมินทำไมนายไม่ปรึกษาฉันก่อนนะ” ลู่หานยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดกับซิ่วหมินอยู่ที่บ้าน “ไปสั่งให้ชานยอลกับอึนมีเดินควงกลับบ้านทุกวันแบบนั้นเดี๋ยวคนก็— เออๆ เข้าใจว่านั่นจุดประสงค์นาย แต่มันเสียหายต่อเธอ— เออๆ รู้ว่าทั้งมหาลัยคงคิดว่าโดนพี่แกล้ง แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่อยู่ดีวะ นายน่าจะ— หืม? ทำไมฉันถึงต้องเป็นเดือดเป็นร้อนงั้นหรอ? หา? อะไรนะ? เออ...เออ เออๆ ตามนั้นเลย ใช่...ใช่ฉันชอบ ใช่ฉันชอบเธอโอเคปะ เพราะงั้นเลิกภารกิจเดินควงชานยอลกลับบ้านซะที ไม่! ไม่ยกเลิก? ทำไมวะ! อยากแกล้งฉัน?! อะไรนะ? แน่จริงก็ไปฉวยร่างเธออกมาจากชานยอล? บอกเลยว่าฉันทำแน่ๆ ฉันกล้าทำแน่ๆ เออรอดูพรุ่งนี้ละกัน!”
ลู่หานกดวางสายซิ่วหมินไปแรงๆก่อนจะฟึดฟัดไม่หาย เขาอึดอัด..อยากทำอะไรซักอย่าง... ไม่อยากปล่อยให้อึนมีเดินกับใครทั้งนั้น... พรุ่งนี้เขาจะเดินไปฉวยเธอออกมา... เธอจะโดนแขวนป้ายบ้าบออะไรนั่นเขาไม่สน เขาต้องไปฉวยเธออกมาให้ได้
ความคิดเห็น