คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP 09
ตอนที่ 9
แบคคยอนค้างหมดทุกส่วน ตาค้าง ปากค้าง ยืนค้าง เปิดประตูค้าง
อึนมีรีบผละออกจากอกลู่หาน เธอมองไปมองมาระหว่างสองคนนี้ เกิดความเงียบขึ้นเกือบนาทีกว่า จนเธอตัดสินใจทำลายความเงียบลง
“เอ่อ คือ...แบค นี่พี่ลู่หาน ปีสามคณะเดียวกับเรานะ” ทั้งๆที่รู้ว่าแบคก็รู้จักแล้วแต่เธอยังแนะนำให้แบคอีก “พี่เขาเป็นลุงรหัสฉันเอง”
แบคคยอนยังค้างเติ่งไม่ได้สติ เขามองไปที่ลู่หานตลอด ถ้าสิงได้คงจะสิงไปแล้ว อึนมีเลยเดินเข้าไปสะกิดแบคคยอน
“แบคคยอน” เธอเรียก
“หะ หา?” และสติแบคก็กลับมา เขาขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดแก้โจทย์สมการคณิตศาสตร์ พอได้สติเขาก็ปิดประตูและเดินเข้ามาในห้องจากนั้นก็ปาคำถามใส่ทันทีไม่ทันที่อึนมีจะได้อธิบายก่อน
“เมื่อกี้” เขาเริ่ม “คือ ก็ไม่ได้อยากจะรู้รายละเอียดอะไรหรอกนะ แต่คือฉันไม่เข้าใจว่า”
เขาหันมามองอึนมี
“พวกเธอสองคน ? ตอนไหนกันแล้ว?”
แบคคงกำลังคิดว่าพวกเขาคบกันอยู่ อึนมีรีบปฏิเสธรวมทั้งลู่หานด้วย อึนมีพูดอะไรไม่ออกคือมันเป็นเรื่องที่อธิบายยากมากจริงๆ ลู่หานเห็นดังนั้นเขาเลยช่วยพูดไป
“คืองี้นะแบค” ลู่หานทำหน้าจริงจังใส่แบค แบคก็ทำเหมือนกันตอบกลับมา
“อึนมีเขามีปัญหานิดหน่อย”
“ปัญหาอะไร” แบคโต้ทันที
“เอ่อ คืออึนมีเขาตก...ตก”
“ตกถังสีมา” อึนมีเสริม
“เออ ใช่ ถังสี” ลู่หานตามน้ำไป “แล้วคือมันทั้งเปียกทั้งดูไม่ได้ พี่เลยเดินคลุมตัวเธอและเดินมาส่งเธอที่หอน่ะ ส่วนเมื่อกี้คือเรากำลัง...”
“กำลังซ้อมบทละครอยู่” อึนมีเสริมอีกครั้ง
“ใช่ๆ ซ้อมบทละคร”
“ละครบ้าอะไร” แบคโต้อีกครั้ง
“เอ่อ...” ลู่หานลอกแล่ก “ปีเตอร์แพน!”
สิ้นเสียงลู่หานอึนมีหันขวับไปจ้องเขาทันที เขาเองก็ตกใจเหมือนกัน อยู่ๆก็พูดเรื่องอยากจะปิดมากที่สุดออกไป
“ไม่เห็นจะเคยบอกเลยอึนมี” แบคหันมาถามเธอ ดีนะที่แบคไม่เหมือนดีโอ เขาไม่เคยสนใจว่าอึนมีจะทำตัวแปลกไปและพยายามกลบเกลื่อน เขาเชื่อแทบจะทุกสิ่งที่เธอโกหกไป มันเป็นเพราะแบคคยอนไม่ใช่ที่คนที่คิดมากอยู่แล้วด้วย
“แหม ก็กำลังจะบอกเนี่ยแหละ” อึนมีโล่งตอนนี้บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว แบคเดินไปนั่งบนโซฟาที่ประจำของเขา
“เออๆ ช่างมันเถอะ” แบคพูด “รีบๆหาไรให้ฉันกินได้ละอึนมี พี่ลู่ก็มานั่งรอด้วยกันสิครับ”
ลู่หานเดินไปนั่งข้างๆแบคคยอนและพูดคุยทำความรู้จักกัน ส่วนอึนมีก็เข้าครัวและเปิดตู้เย็นคำนวนของที่มีอยู่ในนั้นว่าทำอะไรได้บ้าง ระหว่างที่เธอกำลังจัดเตรียมนั้น เธอก็ย้อนคิดกลับไปเมื่อตอนที่เธอจ้องเข้าไปในตาของลู่หาน
เธอสัมผัสได้ถึงความเศร้าของลู่หานที่เขาพยายามซ่อนลึกใว้ภายในจิตใจ ถึงอึนมีจะไม่รู้ที่มาและรายละเอียดของความเศร้านั้น แต่เธอสัมผัสได้จริงๆว่ามันยังค้างและคงอยู่ในตัวลู่หานตลอดมาตั้งแต่เขาเจอเรื่องเศร้านั้น มันไม่เคยจะจางหายไปเลยด้วยซ้ำ และเธอยังรู้สึกว่าลู่หานเองก็ไม่อยากให้มันหายไปด้วย
ในระหว่างที่อึนมีกำลังเดินไปเสริฟอาหารให้พวกเขา เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายคนนึงที่ไม่คุ้นหน้ามาก่อน ยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่เปิดค้างอยู่
“ไง” เขาทักทายเมื่อเห็นอึนมี “ทิงเกอร์เบลของรุ่นพี่ใช่ปะ”
อึนมีทำตาโตและบุ้ยใบ้ให้เขาเงียบเพราะแบคคยอนยังไม่รู้เรื่อง แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจ เขายิ้มและเดินมาหาเธอ
“ทำไมฉันอ่านใจเธอไม่ได้” เขามองไปที่อกอึนมี เหมือนกำลังจ้องนมเธอยู่ แบคคยอนเดินมาฉวยตัวอึนมีไปข้างหลัง ลู่หานก็ลุกขึ้นมองไปที่เขา
“นายเป็นใครเนี่ย” ลู่หานเอ่ย “อย่าบอกนะว่าเป็นผู้ภิทักษ์”
อึนมีหันขวับไปมองลู่หานอย่างไว ตายๆๆ แบคคยอนต้องตายแน่ๆ เธอคิด
“ถูกต้อง ฉันคือผู้ภิทักษ์หน้าใหม่ ชื่อเลย์” ชายแปลกหน้าตอบลู่หาน เขายิ้มให้ด้วย “ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก อย่าเข้าใจผิดสิ”
ระหว่างที่สองคนนั้นกำลังสนทนา อึนมีได้ยินแบคบ่นเบาๆ
“นี่มัน***อะไรวะ” เขาหันมองมาอึนมีข้างหลัง “ซ้อมบทอีกแล้วหรอ”
“อะ..อื้อๆ ใช่ๆ”
“ถึงขั้นซ้อมเอ็ฟเฟ็คกันด้วยหรอ”
“อะไรนะ?”
“ก็หมอนี่มันบินเข้ามาทางหน้าต่าง”
สิ้นประโยคของแบคคยอน อึนมีก็แทบสิ้นสติเหมือนกัน เลย์ คนนี้ไม่ระวังตัวแถมยังทำเหมือนไม่แคร์อะไรเลยด้วย เขาหันมายิ้มให้อึนมี ก่อนจะทักทายแบคคยอนอย่างเป็นมิตรและขอโทษที่ทำให้ตกใจที่ไม่ได้เคาะหน้าต่างก่อนเข้ามา โอ้ย ทำไมแกไม่พุ่งเข้ามาให้กระจกมันแตกกระจายไปเลยละค่ะ! อึนมีคิด
“สองคนนี้” เลย์ชี้ไปที่แบคและลู่หาน “มีปานดวงจันทร์กันสองคนเลยสินะ”
แบคทำตาโตพร้อมร้องออกมาว่า
“นายรู้ได้! แอบดูฉันอาบน้ำหรอ!!”
เลย์หัวเราะออกมา หมอนี่ถ้าจะสนุกที่ทำให้คนอย่างแบคคยอนตกใจ
เรื่องมันเลยเถิดถึงขั้นนี้แล้ว อึนมีเลยตัดสินใจ เป็นไงเป็นกันละวะ
“พี่ลู่หานไม่มีค่ะ”
“คนไหนลู่หาน?” เลย์มองไปมองมาระหว่างแบคกับลู่ “คนนี้หรอ” อยู่ๆเขาก็ชี้ถูกคน
“ไม่มีได้ยังไง” เขายังพูดต่อ “นี่ไง” เลย์เดินไปหาลู่หานและจับเขาหันหลังเสยผมตรงคอของลู่หานออก เผยให้เห็นปานตรงนั้น มันเล็กก็จริงแต่ก็พอสังเกตได้อยู่ อึนมีเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ปานดวงจันทร์จริงๆด้วย
“นายรู้ได้ไง” อึนมีถามเลย์
“ฉันใช้เครื่องสแกนเอาน่ะ แต่มันก็ใช้ไม่ได้กับทุกคนหรอกนะ” เขาหยิบเครื่องที่ดูคล้ายๆสมาร์ทโฟนออกมา “ใช้ได้เฉพาะกับคนที่เคยพบกับทิงเกอร์เบลเท่านั้น”
ลู่หานเองก็เหมือนจะเพิ่งรู้ว่านั่นเป็นปานรูปดวงจันทร์
แบคคยอนเงียบไปแล้ว เป็นสัญญาณว่าเขากำลังเข้าขั้นนงงเต็มขีด อึนมีสงสารแบคมาก เขาไม่เคยต้องคิดมากแบบนี้ เห็นแล้วอยากเดินเข้าไปบอกรายละเอียด แต่อึนมีก็อยากรู้เลยเหมือนกันว่าใครคือปีเตอร์แพน
“นายไม่รู้หรอว่าใครเป็นปีเตอร์แพน?” อึนมีถามเลย์
“จะบ้าหรอ เธอสิต้องรู้”
“มันไม่ใช่แค่สองคนนี้นะ ฉันยังเจออีกสองคนด้วย” เธอรีบเล่า
“จริงดิ!ทำไมเยอะจัง” เลย์แปลกใจ “ว่าแต่ มีเรื่องที่ฉันสับสนอยู่เหมือนกันนะ”
“อะไร?”
“ทำไมฉันอ่านใจเธอไม่ได้” เลย์จ้องเข้าไปที่อกอึนมีอีกรอบ แบคเห็นแล้วรับไม่ได้เขาเลยเข้ามาขวางอีกครั้ง
“อย่าจ้องเธอแบบนั้นได้มั้ย” แบคพูด “และก็ใครก็ได้ช่วยเล่าให้ฉันกระจ่างซะทีว่านี่มันเรื่องอะไร ช่วยกู้ระเบิดให้หัวฉันทีเถอะ ขอร้องละ”
เลย์มองหน้าอึนมี
“เขายังไม่รู้เรื่องหรอ” เลย์ถามพลางทำหน้างงๆ
“เออสิยะ!” อึนมีเผลอตะโกนออกไป เลย์ทำตาโตและระเบิดหัวเราะออกมา เขาดูเหมือนสนุกกว่ากังวัลอีก เจอเรื่องแปลกๆน่าตกใจเมื่อไหร่สีหน้าเขาออกทันทีว่าตื่นเต้นมากแค่ไหน เขาไม่เหมือนโทมินโฮเลยซักนิด
“แล้วลู่หานละ”
“ผมรู้แล้ว” ลู่ตอบเอง
“เอ่าหรอ ดีๆ งั้นนายก็เล่าให้แบคคยอนฟังละกันนะ” พูดเสร็จเขาก็หัวเราะอีกครั้ง เขาไม่คิดถึงผลที่ตามมาเลยหรือยังไง?
ระหว่างที่แบคจะได้ฟังเรื่องทุกอย่างจากปากลู่หาน อยู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังรัวและตามด้วยเสียงร้องไห้โฮของเทา ทุกคนหันไปสนใจทางนั้นทันที
“อึนมี!!” เสียงเทาตะโกนเข้ามาพร้อมเสียงสะอื้นหนัก “ช่วยด้วย!!”
อึนมีรีบกระโจนเข้าไปเปิดประตู เทาโผเข้ามากอดเธอทันที น้ำหนักเขาทำเอาอึนมีทรงตัวแทบไม่อยู่ ลู่หานรีบเดินเข้ามาพยุงอึนมีจากด้านหลัง
“เกิดอะไรขึ้นเทา” อึนมีถามขณะพยายามมองหน้าและแกะเทาออกมาเพื่อคุย
เทาสะอื้นหนักใบหน้าเขาเต็มไปด้วยน้ำตา เขาพูดด้วยเสียงอู้อี้
“คริส...”
“คริสทำไม”
“คริสนอนไม่ตื่น”
“หมายความว่าไง”
“คริสนอนนิ่งไม่ตื่นมาวันนึงเต็มๆแล้ว” เขาปล่อยโฮอีกครั้ง
ลู่หานถามว่าคริสอยู่ไหนจากเทา และสั่งให้เลย์กับแบควิ่งตามไปที่ดูทันที อึนมีหาผ้าเช็ดหน้าให้เทาและซับให้เขา เทาไม่เหมือนที่อึนมีคิดไว้เลย ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนขี้แงแบบนี้ และคาดไม่ถึงเลยด้วยว่าเขาจะรักเพื่อนมากขนาดนี้...
อึนมีเดินควงแขนเทาเข้าไปในห้องที่คริสนอนตามหลังลู่หานเลย์แบค พวกเขาสามคนพยายามปลุกคริสให้ตื่น แต่ไม่มีท่าทีว่าเขาจะกระดิกตัวเลย เขานิ่งเหมือนคนสลบไป แบคตรวจสอบลมหายใจของคริส แนบหูกับอกฟังการเต้นของหัวใจ
“ปกติทุกอย่าง” แบคคยอนบอกทุกคน
“ถอยไปก่อน” เลย์เข้าไปนั่งข้างๆคริสและใช้เครื่องสแกนปานดวงจัทนร์กับคริส ทุกคนคิดว่าเลย์บ้าไปแล้ว คริสอาการแย่ขนาดนี้เขายังจะมาสแกนปานนั้นอีกหรอ แต่ทุกคนก็ยอมให้เลย์ทำโดยการยืมมองแบบแอนตี้เงียบๆ
“อึนมี” เลย์เรียก “เขามีปานดวงจันทร์”
อึนมีตกใจ รวมถึงแบคและลู่หานด้วย แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกับอาการของคริส
“แล้วทำไมละ?” อึนมีถามเลย์
“นี่เธอไม่รู้หรอ” เลย์หันมาติอึนมี “เขาเรียกกันว่าโรคเจ้าชายนิทรา มันคือโรคที่พลังปีเตอร์แพนเพิ่งตื่นตัว โรคนี้ส่วนใหญ่จะเป็นกันในท้องแม่และหายเมื่อกำเนิด แต่กรณีเขาไม่ใช่”
เลย์อธิบายเสร็จก็ลุกพรวด
“ไม่ได้การละ” เขาหันมาบอกอึนมี “เธอต้องช่วยเขาให้เร็วที่สุด”
“ยังไง?”
“เข้าไปในฝันเขาแล้วหาคนที่เขาไว้ใจมากที่สุดมา คนๆนั้นสามารถปลุกให้เขาตื่นได้”
“แม่ไง” เทาเสริมทันที “ตามแม่เขามาสิ”
“สายเลือดเดียวกันจะไม่สามารถทำได้ และแม่จะไม่มีอิทธิพลไดๆต่อพลังเมื่อเขาเกิดมา” เลย์รีบบอก “จะต้องเป็นที่คนเขาเพิ่งมีความสัมพันธ์ด้วยหลังจากที่เกิดแล้ว”
“เทานายคิดออกมั่งมั้ย?” อึนมีถามเทา
“ไม่รู้สิ...เขาไม่ค่อยได้เล่าเรื่องอดีตให้ฟัง”
“ไม่ได้การละ” เลย์บอก “อึนมีเร็วๆเข้า ถ้าเขานอนเกิน 36 ชม.เขาจะไม่ตื่นอีกเลย”
ทุกคนตกใจกับประโยคของเลย์ และหันไปมองอึนมีทันที เทาเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“โอเค ฉันจะเข้าฝันเขา”
ความคิดเห็น