คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EP 08
[เนื่องจากว่าลู่หานได้รับการเรียกร้องจากคอมเม้นอยู่มากพอสมควร ดังนั้นตอนที่8นี้ไรท์เตอร์จะเขียนโมเม้นกับพี่ลู่นะค่ะ ใครที่อยากเจอโมเม้นกับใครก็คอมเม้นมาบอกกันได้นะ]
ตอนที่ 8
หลังจากที่ออกมาจากโรงยิมได้ด้วยแสงที่ส่องมาจากตัวอึนมีแล้ว พี่ลู่หานก็เหงื่อแตกพลั่กๆและเริ่มลนลานมองซ้ายมองขวาเลิ่กลัก อึนมีเองก็เช่นกัน ตัวเธอเรืองแสงตลอดเวลาและไม่มีท่าทีว่าจะดับไปด้วย
“พี่ลู่ช่วยด้วย” เธอหันไปขอความช่วยเหลือลู่หานที่กำลังคิดว่าเขาฝันอยู่หรือเปล่า
“อะ อะไรนะ?” เขาหันมาสนใจแสงในตัวอึนมี
“พี่ช่วยด้วย แสงมันไม่ยอมดับ”
“เอ่อ คือทำไมน้องถึงเรืองแสงได้ละครับ” เขาพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“เดี๋ยวไว้หนูเล่าให้ฟังนะ” อึนมีจะร้องไห้แล้ว ตัวเธอเรืองแสงเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดขึ้นมาทันที แม้กระทั่งลู่หานที่ดูใจดียังแสดงสีหน้ากังวลออกมาได้ชัดเจน เธอขอร้องเขาอีกครั้ง
“พี่ลู่ช่วยพาหนูกลับหน่อยนะ เอาแบบอย่าให้ใครรู้นะค่ะ”
“อ่า อื้อได้ๆ” ด้วยความเป็นพี่และเห็นน้องลำบาก ลู่หานถอดเสื้อนอกออกและคลุมตัวอึนมีใว้ เขาพาอึนมีไปทางลัดและลับตาผู้คนอ้อมไปหยิบกระเป๋าของเธอและก็เดินไปยังหอพักอึนมี
เมื่อใกล้ถึงหอคนเริ่มพลุกพล่าน ลู่หานดึงตัวอึนมีเข้ามาและให้เธอเดินข้างหลังเขา แต่ปิดไม่ได้ ปิดไม่หมด
“อึนมี!” ดีโอนั่นเอง เขารีบวิ่งมาหาลู่หานและมองไปด้านหลัง “สวัสดีครับพี่ลู่หาน”
“อ่า สวัสดี” ลู่หานตัวขยับนิดนึงเพื่อไปบังอึนมี
“อึนมีไปทำอะไรมาหรอครับ” ดีโอถามลู่หาน
“อ๋อ คือ”
“คือฉันตกน้ำมาน่ะ!” อึนมีแทรก ดีโอพยายามจะเข้าไปหาอึนมีแต่ลู่หานสกัดไว้
“ไม่ใช่น้ำ” อึนมีแก้ตัวใหม่ “แต่เป็นสีน้ำน่ะ เลอะทั้งตัวเลยฉันอาย พี่ลู่เขามาช่วยบังใว้ ขอทางหน่อยนะ จะขึ้นหอแล้วอ่ะ”
ดีโอพยายามจะมองหน้าอึนมีแต่พี่ลู่ก็พยายามขวางดีโอ กลายเป็นเหมือนสองคนนี้กำลังเล่น งูกินหางกินกลางตลอดตัว
นานเหมือนกันกว่าที่ดีโอจะยอมปล่อยให้เพื่อนขึ้นหอพักไปได้ แต่เขาก็ยังสงสัยอยู่ดี มันต้องมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นแน่ แถมทำไมต้องให้ลู่หานขึ้นไปด้วย
เมื่อถึงห้อง
อึนปลดเสื้อนอกของลู่หานออกทันที และปรากฏว่าตัวเธอยังเรืองแสงไม่หาย ลู่หานทำตาโตเขาคงจะเชื่อแล้วจริงๆว่าไม่ได้ฝันไป อึนมีไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อนดี จะเล่าความจริงให้ลู่หานฟังก่อนหรือจะดับไฟนี่ก่อน หรือจะโทรตามโทมิน...
“ฉันอยู่นี่” เสียงดังขึ้นใกล้หน้าต่างของห้องที่เปิดค้างไว้
“มาได้ไง” อึนมีถามทันมี
“บินมา” เขาตอบเสียงเรียบ เหมือนจะล้อเล่นนะ แต่ ณ ตอนนั้นอึนมีคิดว่าเขาบินมาจริงๆ
“ช่วยด้วย” อึนมีเดินเข้าหาโทมินโฮทันที
“ใจเย็นๆ” เขาพูดเสียงเรียบเหมือนเดิม “ขอมาได้ ก็ขอกลับไปได้เหมือนกัน”
“ยังไง”
“เธอขอมายังไงละ ก็ขอกลับไปยังงั้นแหละ”
อึนมีคิดอยู่ซักพักก่อนจะนึกได้ เธอหลับตาและอธิษฐานให้มันดับไป และได้ผล! แสงในตัวอึนมีค่อยๆเลือนหายไปและดับไปจนกลายเป็นปกติในที่สุด อึนมีทั้งตกใจและดีใจปนตื่นเต้นกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด จนเธอลืมไปเลยว่าลู่หานอยู่ในห้องเช่นกัน
“อึนมี” เสียงลู่หานดังขึ้นเพื่อเตือนสติทั้งตัวเองและอึนมี “นี่มันอะไรน่ะ”
อึนมีหันไปมองโทมินโฮทันที แย่แล้ว ถ้าพี่ลู่โดนลบความทรงจำขึ้นมาจะทำยังไง โทมินโฮมองมาที่เธอแวบนึงก่อนจะหันไปจ้องลู่หานอย่างพิจารณานา
“อย่านะ” อึนมีเข้าไปผลักโทมินโฮออก “อย่าทำอะไรพี่ลู่นะค่ะ ขอร้องละ”
“ยังไม่ทันจะทำอะไรเลย” เขาตอบ
“มีวิธีอื่นอีกมั้ย วิธีที่ไม่ต้องเสี่ยงแบบนั้นน่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่ฉันมีเรื่องสำคัญกว่านั้นจะมาบอกเธอ” เขาเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ดูจริงจังขึ้นมาทันที
“อะไรคะ?”
“คืนนี้ฉันต้องกลับเนเวอร์แลนด์ พอดีมีเรื่องด่วน และเธอยังเป็นทิงเกอร์เบลน้อยๆที่ยังไม่สามารถบินได้ด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้น” เขาเว้นช่วง “ฉันจะมอบหมายงานผู้ภิทักษ์นี้ให้กับเพื่อนฉันก่อนนะ”
“ยังไงคะ?”
“พูดง่ายๆก็คือจะมีคนมาดูแลเธอแทนฉันซักพัก เดี๋ยวฉันจะกลับมา”
“แล้วพี่ลู่ละ”
“เรื่องนี้เดี๋ยวไว้ฉันกลับมาก่อนละกัน” เขาพูดเสร็จแล้วมองไปที่ลุ่หาน “คงมีวิธีอื่นแก้ได้ละมั้งนะ”
ความเงียบครอบงำอึนมีและลู่หานอีกครั้ง หลังจากที่โทมินโฮบอกลาและจากไปแบบคนธรรมดา ลู่หานมองอึนมีเขาดูเหมือนจะขาดสติอยู่ร่อมร่อ อึนมีก็ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดีเหมือนกัน สุดท้ายแล้วอึนมีก็เล่าเรื่องตั้งแต่ต้นให้ลู่หานได้ฟัง และแสดงให้ลู่หานเห็นอีกครั้ง ว่าตัวเธอสามารถเรืองแสงได้และดับได้ด้วยตัวของเธอเองแล้ว เหมือนลู่หานจะขาดสติ เขาเดินเซไปห้องน้ำและทำอะไรไม่รู้ในนั้นตกประจายเสียงดัง กว่าเขาจะออกมาอีกทีก็นานพอสมควร แถมสีหน้าเขาก็เริ่มซีด อึนมีเห็นอาการไม่ดีรีบเข้าไปช่วยพยุง
“พี่ลู่ไหวมั้ย” เธอพยายามจับแขนเขาใว้ “ขอโทษที่อยู่ๆเล่าอะไรแปลกๆให้ฟัง”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาพยายามเดินให้ตรง “พี่แค่ไม่เคยรับข้อมูลที่เหมือนไม่จริงแต่จริงแบบนี้มาก่อนน่ะ”
“หน้าพี่ซีดมากเลย”
“หรอ...”
เหมือนเสียงเขาก็จะหายไปด้วย อึนมีรีบพยุงตัวเขาไปนั่งบนโซฟา เหงื่อเขาแตกใหญ่เลย อึนมีคิดว่านี่มันเกินไปแล้วนะ เธอเริ่มลนทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง
ลู่หานเองก็หาทางช่วยตัวเองเหมือนกัน เขาพยายามปลดกระดุมเม็ดบนออก แต่เรี่ยวแรงเหลือน้อยมาก อึนมีเลยปลดให้เขาแทน แต่เธอปลดเยอะไปหน่อย ปลดออกหมดและก็ถอดเสื้อออกเลยด้วย หลังจากนั้นเธอก็วิ่งไปหยิบพัดมาพัดให้ลู่หานรัวๆ ไม่ลืมที่จะคว้ายาดมให้ลู่หานเช่นกัน
ในขณะที่ลู่หานพยายามหายใจปกติเขายังอมยิ้มและหัวเราะเบาๆกับท่าทางเปิ่นๆของอึนมีได้ เขาหลับตาลงและรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อึนมีเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดตัวให้ลู่หานอย่างระมัดระวัง เหงื่อของเขาลดลง อึนมีเช็ดตัวให้เขาต่อเรื่อยๆเช็ดไปเช็ดมา จนลู่หานจับแขนเธอไว้และบอกไม่เป็นไรแล้ว พอแล้ว เขาเริ่มเปิดตาและคุยได้เกือบปกติเหมือนเดิม
“พี่ขอน้ำหน่อยได้มั้ย”
“ได้ค่ะ รอแปปนะ”
อึนมีประเคนน้ำให้ลู่หาน เธอไม่ยอมให้ลู่หานจับแก้วด้วย เธอป้อนน้ำให้เขาแทน ลู่หานก็ยิ้มให้กับท่าทางที่โอเว่อร์ของอึนมี
“พี่ดีขึ้นแล้วละ”
“ตกใจหมดเลย อยู่ๆก็เป็นอะไรไม่รู้”
“อ๋อ ปกติน่ะ เวลาพี่สับสนมึนงงก็แบบนี้แหละ แต่เป็นไม่บ่อยหรอกนะ”
“อื้อ ตกใจจริงๆนะ”
“หรอ ว่าแต่เสื้อพี่อยู่ไหนละ” เขาพูดไปยิ้มไป จริงๆตอนนี้เขาก็เปลือยบนอยู่นานแล้วนะ แต่อึนมีไม่ทันได้สังเกตเพราะมัวแต่หวงเรื่องอาการ เมื่อเธอลดสายตาลงมองเรือนร่างของเขา เธอก็หน้าแดงทันที ในชีวิตนี้ไม่เคยเห็นของคนอื่นมาก่อนนอกจากแบคคยอนและดีโอ แถมสองคนนั้นมันก็ดูเหมือนไม่มีอะไร หรืออาจจะเพราะความชิน อึนมีรีบเบือนหน้าไปที่อื่นและทำเป็นหาเสื้อแทน
“เจอแล้วๆ” ลู่หานหาเสื้อตัวเองเจอและกำลังจะใส่ แต่อึนมีคว้ามาอย่างไว เธอบอก
“เหงื่อเต็มเลยจะใส่ได้ไง เดี๋ยวอึนมีไปหาตัวใหม่มาให้ ขอซักตัวนี้ก่อน”
ว่าแล้วเธอก็โยนเสื้อตัวนี้ลงเครื่องปั่นแห้งทันที เธอค้นดูในตู้ว่าพอจะมีเสื้อตัวใหญ่ๆให้ลู่หานใส่ก่อนได้มั้ย และก็เจอตัวสีชมพูอ่อนตัวนึง ลู่หานอมยิ้มก่อนจะใส่มัน
“ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วย” อึนมีถาม
“เปล่าๆ แค่รู้สึกว่าเสื้อมันน่ารักดีน่ะ”
“ก็น่ารักนะ”
“พี่หรอ?” อยู่ๆลู่หานก็หันมาถาม ถึงเขาจะถามเล่นๆแต่อึนมีตกใจ จนเผลอจ้องเข้าไปในดวงตาของลู่หาน สายตาจริงจังของอึนมีทำให้ลู่หานเกิดความสับสนเล็กน้อยและเขาก็หุบยิ้มทันที เขาเองก็มองเข้าไปในตาของอึนมีเช่นกัน
เวลาผ่านไปนาน ลู่หานอยากจะถอนสายตาจากเธอมาก แต่เขาทำไม่ได้ อึนมีเองก็เช่นกันเธอมองลึกลงไปในดวงตาของเขา ลึกลงไปข้างใน
และเธอก็เจออะไรบางอย่างในนั้น...
บางอย่างที่ทำให้น้ำตาเธอไหลออกมา
ลู่หานถอนสายตาออกจากเธอทันที เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นอึนมีต้องเข้าไปไกลมากกว่านี้แน่
อึนมีเดินเข้าไปกอดลู่หานแน่น....
“พี่ลู่”
“อย่า...”
“......”
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะ” แล้วเขาก็กอดอึนแน่นเช่นกัน
เสียงแบคคยอนดังขึ้นและมาพร้อมการเปิดประตูห้องโดยไม่ได้เคาะ
“อึนมีโว้ย! หิวจนน้ำย่อยจะย่อยตัวมันเองและซึมซับเข้าลำไส้เล็ก ไหลลงสำไล้ใหญ่จนกลายเป็น-“
แบคคยอนหยุดชะงักเห็นอึนมีและลู่หาน
.
ความคิดเห็น