คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP 07
ตอนที่ 7
“ดีโอ” อึนมีสะกิดดีโอในคาบเรียนเบาๆ “คือว่าฉัน...”
“เรียนก่อนได้มั้ย” เขากลับปฎิเสธที่จะฟัง
อึนมีทำหน้าบึ้งใส่และหันกลับไปสนใจอาจารย์เหมือนดีโอ ตอนนี้แบคที่นั่งข้างๆอึนมีหลับลึกไปเรียบร้อย แถมทำท่าเหมือนจะกรนอีกต่างหาก
ระหว่างที่สติอึนมีกำลังล่องลอย เธอก็มองไปรอบๆห้องและมองออกไปนอกหน้าต่าง
เฮ้ย นั่น
เธอเห็นใครคนนึงที่คุ้นเคย ใครคนนั้นที่อึนมีประทับนักหนา ชานยอล เธอหันไปตั้งใจแอบส่องชานยอลทันที แถมยังตั้งใจว่าเรื่องเรียนด้วยซ้ำไป ชานยอลกำลังคุยกับรุ่นพี่สองคน คนนึงชื่อซูโฮ คนนึงชื่อ เฉิน อึนมีจำพวกพี่ๆเขาได้เพราะเคยไปเห็นเวลาทำกิจกรรมอยู่บ่อยครั้ง ชานยอลคุยกับพี่สองคนนั้นอย่างสนิทสนม สนิทมากเหมือนคบกันมานาน นานเหมือนจะทั้งชีวิตเลยด้วย เฮ้ย! สนิทกันจนถึงขั้นตบหัวเลยหรอ?! ถีบเล่นด้วย!? เฮ้ยๆ ชานยอลนั่นรุ่นพี่นะ เดี๋ยวก็โดนหรอก อึนมีกังวลแทนชานยอล แต่ดูเหมือนพวกพี่ๆก็ไม่ได้ถืออะไรและยังเล่นตอบกลับไปด้วยซ้ำ
ไม่นานหลังจากที่อาจารย์สอนเสร็จ ก็มีพี่ลู่หานเข้ามาประกาศกำหนดการให้น้องๆ
“วันนี้อย่าลืมนะครับ” ลู่หานยิ้มให้เด็กๆ “คืนนี้ น้องๆต้องไปหาพี่รหัส”
เสียงเด็กปี1ฮือฮาทันที ใครที่หาพี่รหัสไม่เจอ จะโดนตัดออกไปจะกลายเป็นคนไม่มีพี่รหัสทันที
“วันนี้รุ่นพี่ปีสามจะมารวมกันที่ลานF” ลู่หานขยายเสียงให้ดังขึ้น “ปีสองจะต้องทำยังไงก็ได้ให้น้องรหัสและพี่รหัสตัวเองรู้จักกันให้ได้มากที่สุด”
เด็กปี1ซุบซิบกันอีกครั้ง อึนมีลืมไปเลยว่าแบคนอนอยู่ เธอรีบหันไปปลุกเขา
“แบคตื่นๆ พี่เขามา”
“หือ?” เขาสะลึมสะลือ “กำลังฝันดีอยู่เลยอะ ปลุกทำไม”
“พี่เขามาบอกเรื่องหาพี่รหัสเนี่ย ตั้งใจฟังหน่อยสิ!”
แบคทำหน้ามุ่ยก่อนจะเอนตัวนั่งให้ตรงเพื่อตั้งใจฟังที่ลู่หานพูด
“ลุงรหัสของน้อง จะไม่บอกชื่อพี่รหัสให้น้องตรงๆหรอกนะครับ” ลู่หารยิ้ม “เขาจะทำยังไงก็ได้ให้น้องเข้าใจผิดแทน”
เสียงในห้องยิ่งดังขึ้นไปอีก อึนมีคงถึงคราวซวยละจริงๆ เธอไม่มีกึ๋นในเรื่องหาคนตามคำบอกใบ้เลยจริงๆ แบบนี้ท่าทางจะโดนตัดออกจากกองมรดกแน่ๆ
“ขอให้น้องๆโชคดีนะครับ แล้วเจอกัน”
ณ ลาน F คืนกิจกรรม
“น้องๆครับเข้าแถว!” เสียงพี่เฉินตะโกนจัดระเบียบให้น้องๆ “เฮ้ย ไอชานยอลรีบๆหน่อยเดะ!!”
ชานนอลโดนเฉินแกล้งทันทีเมื่อเขาทำท่าเก้ๆกังระหว่างที่จัดแถวอยู่ ชานยอลส่งยิ้มกวนๆให้เฉิน และเฉินก็ยิ้มกลับมาเช่นกัน
อึนมีได้อยู่คนแรกของแถวอีกแล้ว เธอควรจะชินตำแหน่งนี้สินะ
“น้องๆครับ” เฉินเดินมาตรงกลางและพูดเสียงที่ทุกคนได้ยิน “วันนี้น้องๆจะต้องไปพบลุงและป้ารหัส เพราะฉะนั้นทำตัวดีๆนะครับ เดี๋ยวพี่รหัสน้องซวย”
มีเสียงหัวเราะเล็กน้อยในแถวตามมา อึนมีหันไปมองหาดีโอ เห็นเขายืนนิ่งๆทำหน้าตายๆในสไตล์ของเขาเหมือนเดิม และมองหาแบคคยอนที่กำลังยืนหาวง่วงหาวนอน
เวลาเธออยู่ห่างไกลจากพวกเขาเธอมักจะรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้แฮะ
“ตอนนี้พี่ปีสามเราก็มากันเกือบครบหมดแล้ว” เฉินพูดต่อ “คงจะได้เวลา เดี๋ยวน้องๆเอาสัมภาระวางใว้ข้างๆนะครับ จะได้เป็นภาระแก่น้องๆเอง เสร็จแล้วก็หลับตาลงนะ จะมีพี่ๆเอาผ้าปิดตาไปให้น้องจากนั้นลุงรหัสกับป้าก็จะมาลากตัวน้องไปเองนะครับ” เฉินแอบหัวเราะเล็กน้อย
อึนมีหลับตาและไม่นานก็มีผ้าสีดำหนาๆปิดรอบตาแน่นจนมองไม่เห็นอะไรเลย กระทั่งแสงไฟก็ลอดผ่านไม่ได้ เมื่อตาปิดประสาทสัมผัสอื่นๆเริ่มมึนงงจับทิศไม่ถูก อึนมีรออยู่นานจนเธอรู้สึกได้ว่าแถวเริ่มหายไปทีละคนทีละคน นานจนเธอต้องหย่อนขาลงเพื่อคลายเมื่อย และทันไดนั้นเองก็มีเสียงมากระซิบข้างหูเธอ
“น้องพี่” เสียงเบามากและเหมือนจะดัดเสียงด้วยนิดหน่อย
“หนูหรอค่ะ?”
“ครับ” เขายื่นแขนมาจับข้อมืออึนมีเบาๆ “ตามพี่มาดีๆนะครับ”
ระหว่างที่เดินอยู่นั้นอึนมีก็ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแปลกๆ เธอไม่รู้เลยว่าพี่เขาจะพาเธอไปที่ไหน แถมมหาลัยนี้ก็กว้างขวางเหลือเกิน ยังรู้จักไม่หมดเลย ถ้าพี่เขาพาเธอไปที่ๆไม่เคยไปมาก่อนแล้วกลับหอไม่ถูกขึ้นมาจะทำยังไง?
เธอรู้สึกเหมือนได้สัมผัสพื้นในตึก และยังโดนลากไปเรื่อยๆ จนเข้าไปในห้องๆนึง พี่เขาปิดประตู และเปิดผ้าปิดตาให้อึนมีออก
“พี่ลู่หาน!!!” อึนมีตะโกนเสียงดังแบบลืมตัว เสียงเธอก้องตาม เพราะตอนนี้เธออยู่ในโรงยิมเล็กของมหาลัย ทั้งโรงยิมมีแต่เธอกับพี่ลู่หานสองคน
“ชู่ว” พี่ลู่หานเอามือมาจุปากตัวเองพลางยิ้มขำ “พี่เองครับ”
“พี่เป็นลุงรหัสหนูหรอค่ะ?”
“เอ...ไม่รู้สินะ”
“เอ่า!”
ลู่หานหัวเราะก่อนจะยอมรับว่าเป็นลุงรหัสจริงๆ เขายิ้มและถามว่าดีใจมั้ยที่ได้เขาเป็นลุงรหัส ถามเรื่องนู้นนี่นั่นของอึนมี ทั้งเรื่องมีสาระและไร้สาระ ลู่หานเป็นผู้ชายที่ดูภายนอกแล้วเป็นคนอบอุ่นยิ้มง่าย ระหว่างที่คุยกันเขาก็เผยให้อึนมีเห็นถึงความจริงใจที่มีต่อเธอ ตลอดเวลาที่อึนมีตอบคำถามเขา เขาก็จะยิ้มและให้ความสนใจในทุกๆรายละเอียด เขาเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัดเลย
“แล้วพี่รหัสของหนูคือใครอะ” อึนมีเริ่มถามตรงๆ
“จะให้บอกง่ายๆได้ยังไง” เขายิ้มมีเลศนัย
“บอกมาเลยไม่ได้หรอ” อึนมีทำเสียงอ้อน “น๊านะลุงสุดหล่อ”
ลู่หานหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาเหมือนจะเขินด้วยแฮะ น่ารักจริงๆ
“ทำอะไรให้พี่ดูก่อน” เขาเสนอ
“อะไรคะ?”
“เต้นท่าน่ารักๆให้พี่ดู” ว่าเสร็จเขาก็หัวเราะเขินๆ
อึนมีอายเป็นที่ไหน ยิ่งอยู่กันแค่สองคนแบบนี้เต็มที่ เธอเลยจัดไป เต้นไปร้องไปหมุนตัวสะบัดผมกระโดดและจบด้วยการฉีกยิ้มน่ารักๆให้ลู่หาน
ถึงจะเห็นอึนมีเป็นคนที่หน้านิ่งๆและไม่เคยเผยความรู้สึกให้ใครออกมาง่ายๆแบบนี้ก็ตาม ความจริงแล้วเธอเป็นคนที่น่ารักและคบหาง่ายมาก เพียงแต่คนภายนอกมักจะตัดสินจากหน้าตาของเธอเป็นหลัก เลยทำให้ไม่รู้ตัวตนที่ทั้งบ๊องและต๊องของเธอ
ลู่หานเห็นรอยยิ้มอันสดใสและเต็มไปด้วยความใสซื่อของน้องแบบนั้น ก็อดยิ้มหน้าแดงไม่ได้ เขาตบมือและพอใจกับสิ่งที่อึนมีโชว์มากจนออกหน้าออกตา
“พี่รหัสหนูคือ?” อึนมีทวง
“ยังไม่บอก”
“อ่า ขี้โกง! โกหก คนโกหก คนหลอกลวง” อึนมีแสดงเป็นดาราสาวจอมหึงหวงทันที
มุกนี้โดนทำเอาลู่หานขำกลิ้งลงไปกองกับพื้น เขารับมุกไม่ทันได้แต่หัวเราะอย่างเดียว
“บอกหนูมานะพี่ลู่” อึนมีทวงอีกครั้ง
“เดี๋ยวๆ แปป” สักพักกว่าเขาจะกลับมาหายใจได้แบบปกติ “พี่รหัสน้องคือ...”
“คือ?”
“น้องต้องรู้จักเขาแล้วแน่ๆ”
“จริงหรอค่ะ?”
“อืม เขาเป็นคนใจดี ยิ้มเก่ง และรักการร้องเพลง”
“เอ....” อึนมีคิดหนัก ใครกันนะ?
ระหว่างที่กำลังนึกและไล่ไปทีละคนๆอยู่นั้น จู่ๆไฟในห้องก็ดับ พรึบ!พร้อมกัน อึนมีตกใจเธอเผลอส่งเสียงเล็กน้อยก่อนจะขวานหาพี่ลู่
“พี่ลู่ อยู่ไหนค่ะ!”
“พี่อยู่นี่ๆ” ลู่หานคลำหาตัวอึนมี และดึงเธอเข้ามาใกล้ๆเขา
“นี่แผนของใครค่ะ?”
“ไม่รู้สิ”
“นี่อยู่ในแผนหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิ”
“ทำไมพี่ไม่รู้อ่ะ”
“ก็มันไม่ได้บอกอะไรพี่เลยอะ” ลู่หานเริ่มเสียงดังเมื่อสัมผัสได้ถึงความมืด อึนมีเกาะแขนพี่ลู่ใว้แน่น เธอเริ่มสอดส่องมองไปรอบๆห้อง
“พี่เราออกไปกันเถอะ”
“อือ ไปกันเถอะ” ลู่หานจับมืออึนมีและเดินนำเธอไปตรงประตูตามสัญชาตญาณ ปรากฏว่าประตูเปิดไม่ออก อึนมีส่งเสียงตะโกนเรียกคนข้างนอก แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา
“อย่าบอกนะว่า” พี่ลู่เสียงเริ่มสั่น “ยามมาปิดโรงยิมไปแล้ว”
“ไม่จริง!”
“ก็ไอเฉินมันบอกพี่ว่าให้เข้าโรงยิม...” พี่ลู่เงียบไปเหมือนนึกขึ้นได้ “มันบอกให้ไปโรงยิมใหญ่นี่นา!!!”
“ตกลงพี่รหัสหนูคือพี่เฉินใช่มั้ย! และพี่ลู่ก็พาหนูมาผิดที่ใช่มั้ย!” อึนมีทวนทุกสิ่งอย่าง
ทั้งสองเริ่มตะโกนทุบผนังและหาประตูฉุกเฉิน เขาทั้งสองคนเริ่มชิดขึ้นเรื่อยๆ แน่นขึ้นเรื่อยๆด้วยความกลัวที่เพิ่มขึ้นทำให้อึนโอบรอบตัวลู่หานและลู่หานก็โอบไหล่อึนมีใว้แน่นเหมือนพร้อมจะโดนจู่โจมจากอะไรซักอย่าง
“พี่ลู่”
“หือ?”
“เราจะออกไปได้มั้ย”
“ได้สิ” พี่ลู่ตอบกลับมาและขยับให้อึนมีกอดเขาให้แน่นกว่าเดิม ในใจเขาก็แอบหวั่นๆเหมือนกัน แต่เพื่อน้องลู่หานต้องเข้มแข็ง
อึนมีทนกับความมืดในที่แบบนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ เธอเริ่มหายใจไม่ปกติ ยิ่งหลับตาลงเพราะความกลัวก็ยิ่งหายใจไม่สะดวก อยู่ๆเธอก็คิดถึงเทพผู้ภิทักษ์ของเธอ โทมินโฮ ยามลำบากเขาจะมาหาเธอได้มั้ย อึนมีลองเรียกโทมินโฮในใจ แต่เธอกลับได้ยินแค่เสียงที่มาจากหัว “แสดงพลังของเธอออกมาซะ”
เธอไม่รู้ว่าพลังนั้นคืออะไร แต่ที่เธอรู้ตอนนี้คือต้องพาพี่ลู่ออกไปจากโรงยิมเล็กนี่ให้ได้ เธอตัดใจเรื่องโทมินโฮและหันมาสนใจตัวเองที่กำลังหายใจหอบ
“แสง” เธอพ่นเสียงออกมา “ขอแค่แสง”
“ใช่ ไฟน่ะ” พี่ลู่หานเสริม
“แสง” อึนมีเริ่มเปล่งเสียงออกแนวอธิษฐาน “ขอแสงหน่อยนะ”
ตามคำขอของอึนมี...มีแสงค่อยๆเปล่งประกายออกมา
ลู่หานทำตาโตตกใจกับแสงตรงหน้า
มันทำให้ห้องสว่าง....
มันทำให้อบอุ่น....และไล่ความเงียบเหงาออกไป...
มันคือแสงที่เปล่งออกมาจากตัวของอึนมี เป็นแสงที่ทองเจิดจ้า....
ความคิดเห็น