คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จะ-แจ็คพอตอีกแล้ว
ต้องขอบคุณคืนที่จงอินมาแกล้งฉันจริงๆค่ะ เพราะวันรุ่งขึ้นของอีกวันเขาก็เงียบลงและทำหน้าสะพรึงทุกครั้งที่เห็นฉัน
ขอบคุณจริงๆที่ฉันระเบิดอารมณ์ใส่ยัยจีจี้แทนเขา...ไม่งั้นเขาคงจะกลัวฉันมากกว่านี้แน่ๆ
ไม่นะ! ไม่นะ!
ไม่นะไม่!! นี่ฉันทำให้คิมจงอินคนที่ชานยอลหลงใหลคนนั้นต้องมาหวาดผวาทุกครั้งที่เจอกันเนี่ยนะ?! หน้าฉันมันโหดมากขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว? ทำไมเขาต้องสะดุ้งทุกครั้งที่ฉันพยายามคุยด้วยละ?...
ใช่...แปลกมาก...ที่ฉันกล้าชวนหนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ชื่อดังอย่างexoคุยด้วย...
ฉันยังตกใจตัวเองเลย...
และหลังจากวันนั้นไปจงอินก็ไม่โผล่มาที่บ้านเซฮุนอีกเลย...
ฉันอยากร้องไห้จริงๆ...
22.00 น.
“เซฮุน” ฉันเดินไปเคาะห้องเขา จากที่ไม่เคยกล้าแม้แต่จะย่างเข้าในเขตนั้น จู่ๆความกังวลเรื่องจงอินก็เข้ามาแทนที่ความกลัวไปจนหมด...
เขาเดินมาเปิดประตูและส่งยิ้มหล่อใจละลายให้ฉัน...มันอยากจะระทวยและช็อคกับรอยยิ้มนั้นจริงๆนะ ถ้าไม่มีเรื่องจงอินอยู่ในหัว...
เซฮุนยังดีที่เขาไม่กลัวฉัน...ดีมากจริงๆที่เขายังทำตัวปกติกับฉัน...
“ครับพี่เซนา?”
“คือ...เรื่องเดิมนั้นแหละ...จงอินเขา...เป็นยังไงบ้าง”
จากที่ไม่เคยกล้าสบตาเซฮุน จากที่ไม่เคยมองหน้าเขาตรงๆ บัดนี้ฉันสามารถทำมันได้แล้ว
เซฮุนถอนหายใจ เขาส่ายหน้าบ่งบอกให้ฉันได้รู้ว่าจงอินยังกลัวฉันอยู่ ใจฉันแป้วทันที...
“แต่” เซฮุนพูด “มันยอมมาที่บ้านแล้วครับ”
“อะไรนะ?”
“จงอินเขาจะมาที่บ้านพรุ่งนี้...ผมชวนเขามาค้างคืนอีกครั้ง”
นี่คือความหวังใหม่ของฉันที่จะแก้ตัวกับจงอิน...ฉันต้องไม่ทำให้คิมจงอินที่ชานยอลปลาบปลื้มในความสามารถกลัวฉันเด็ดขาด! ฉันต้องทำให้เขากลับมาเป็นเด็กที่ชอบแกล้งชาวบ้านคนเดิมให้ได้...
ผมช่วยเธอได้แค่นี้จริงๆครับ ผมพยายามชวนไอจงอินมาที่บ้านหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็เซย์โนทุกครั้ง...เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะมันกลัวพี่เซนาจนหัวหดไปแล้วน่ะสิ!
แต่ครั้งนี้ผมเอาของมาล่อมันครับ...ผมยอมเสียแผ่นDVDหนังไปสองสามเรื่องเลยเอา...
ไอจงอินปกติมันก็เป็นคนที่กลัวคนอายุมากกว่าอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเธออารมณ์ขึ้นแบบนั้น มันคงอึ้งทึ้งและช็อคไปเลยละ...ขนาดคยองซูฮยองที่เงียบๆไม่พูดไม่จามันยังเคยกลัวเลยครับ...
แต่คืนนั้น...คืนที่พี่เซนาเดือดใส่เพื่อนของเธอนั้น อย่าว่าแต่จงอินเลย...ผมเองก็ยังกลัวเลยครับ...แฮะๆ แต่เมื่อเหตุการณ์นั้นผ่านไปผมก็เฉยๆนะ ดีไม่ดีผมว่าตอนเธอโกรธก็ดูน่ารักไปอีกแบบ
วันต่อมา...จงอินก็มาบ้านผมตั้งแต่เก้าโมงเช้า...มันอยากได้ดีวีดีมากขนาดนั้นหรือจะมาทำอะไรกันแน่? แต่ที่แน่ๆคือมันสอดส่องหาพี่เซนาอยู่ตลอดเวลา พอมันรู้ว่าพี่เขาไปเรียนมันก็ถอนหายใจโล่งเสียงดังเชียว
“มึงเลิกกลัวได้แล้วจงอิน”
ผมบอกเป็นรอบที่สิบเอ็ด...ผมอึดอัดแทนพี่เขาจริงๆนะ หมู่นี้ใจลอยไปเรื่อยเลยด้วย...
“ใครบอกกูกลัว” มันตอบแบบนี้เป็นรอบที่สิบเอ็ดเหมือนกัน “กูแค่...ยังปรับสภาพไม่ทัน”
“งั้นก็รีบๆปรับให้ทันสิ มึงเชื่อกูเถอะ...พี่เขาใจดี ไม่ได้โหดเหมือนที่มึงคิดและเห็นเหมือนวันนั้นทุกครั้งทุก
เวลาซะหน่อย ตอนแรกมึงยังกล้าแกล้งเธอเลย”
“พูดมากกหน่ามึง...” มันทำเป็นสนใจทีวีและเมินผมไปเลย...
พวกผมนั่งดูทีวีโดยไม่รู้เวลาเลยครับ วันนี้ป้าจินฮีกับลุงจะไม่กลับบ้านจนถึงค่ำ...เพราะงั้นหน้าที่ทำกับข้าวก็ตกไปเป็นของพี่เซนาคนเดียว...
ท้องผมร้องพอดีกับที่พี่เขากลับมาพร้อมของกินมากมาย... ผมเห็นจงอินเปลี่ยนท่านั่งด้วยตอนที่พี่เซนาเปิดประตูบ้านเข้ามา...
และผมก็เดินไปช่วยพี่เซนาเอาของกินใส่จาน...มันเป็นไก่ทอดครับ...เที่ยงวันนี้เราจะกินไก่ทอดกัน...
พวกเราตัดสินใจกินไก่ทอดหน้าทีวีครับ ปกติจงอินมันจะกินไก่คำโตๆอย่างมีความสุข...แต่วันนี้และตอนนี้มันกลับแทะๆเล็มๆปีกไก่เหมือนอาหารตรงหน้ามันบูดได้ซักเดือนนึง....
ส่วนพี่ชังมินไม่ยอมลงมากินกับพวกเราครับ เธอเดินลงมาหยิบไก่ไปกล่องนึงจากนั้นก็เดินกลับขึ้นห้องตัวเองต่อ...บรรยากาศน่าอึดอัดมาก ผมควรจะพูดอะไรออกไปมั้ย?
แต่การได้เห็นจงอินนั่งเงียบแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนุกเหมือนกันนะครับ...
คิดได้แบบนั้นผมก็แอบอมยิ้มขำๆอยู่คนเดียว...ไอเชี่ยจงอินเรียบร้อยมากวะ...เหมือนหมาน้อยโดนดุเลย ตลกชะมัด...อยากถ่ายรูปส่งไปให้พี่ๆดูใจจะขาด...ถ้าไม่เกรงใจสีหน้าเป็นกังวลของพี่เซนานะ ป่านนี้พี่ๆโทรมาล้อมันใหญ่แล้วละ...
“ไม่อร่อยหรอจงอิน?”
พี่เซนาพยายามทำเสียงให้ดูอ่อนโยนมาก... โอ้ย จู่ๆผมก็เริ่มฮาได้ยังไงเนี่ย...ฮาไอจงอินมัน
จงอินไม่ตอบ มันก้มหน้าลงและส่ายหน้าแต่ก็เล็มปีกไก่ต่อไป...ไอสัสอย่าทำแบบนั้น กูขำ!
พี่เซนาดูกังวลขึ้นไปอีก จู่ๆเธอก็ลุกพรวดเดินข้ามผมไปและนั่งลงใกล้ๆจงอิน!
ไอเชี่ยจงอินเขยิบออกห่างทันที ผมถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย แต่ตีเนียนเป็นสำลักไก่ได้ทัน...
พี่เซนาจับแขนจงอินเบาๆ...สีหน้ามันเริ่มถอดสี โอ้ย มึงจะกลัวอะไรนักหนาวะ!! ขำ!!
พี่เซนากำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับจงอินถ้าโทรศัพท์ผมไม่ดังซะก่อน ใครวะโทรมาขัดจังหวะสนุกแบบนี้! ผมรีบควานหาโทรศัพท์บนโซฟา ผมกดรับแบบรีบๆ
“ว่าไงครับชานยอลฮยอง”
ขุ่นพระขุ่นเจ้า! ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าบีบแขนจงอินแรงแค่ไหน ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย...
แล้วนี่ฉันกำลังทำอะไร? ฉันนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างไคแห่งexoกับเซฮุนแห่งexoอยู่นะ! ที่สำคัญฉันกำลังบีบแขนของจงอินแน่นเลยด้วย...นี่ฉันกำลังทำอะไร...แล้วฉันเป็นใคร...
เมื่อรู้สึกตัวฉันก็รีบปล่อยแขนเขาออก...และพยายามหายใจให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้...
“ครับฮยอง กำลังกินไก่อยู่...ฮยองละ”
เซฮุนพูดพลางกัดน่องไก่ไปคำโต...
“หมวก?...” เซฮุนขมวดคิ้ว “ผมจำไม่ได้อ่ะ..ผมหยิบของพี่มาหรอ? เดี๋ยวผมกินไก่เสร็จแล้วจะไปหาให้ละกัน...ครับๆ”
เซฮุนกดวางสาย...ฉันจึงได้พ่นลมหายใจออกมาดังพรืดดดด จนเซฮุนกับจงอินต้องหันมามองอย่างสงสัยทันที... ไม่นะ อย่าจ้องแบบนั้น...
ว่าแต่!
“จงอิน!” จู่ๆความกล้าก็พวยพุ่งออกมาจากปากและสีหน้า ฉันมองใบหน้าข้างๆของจงอินเขม็ง เขาไม่ยอมสบตาฉันเลยตั้งแต่คืนที่ฉันตวาดใส่ยัยจีจี้ “เอาละ พี่ขอพูดตรงๆนะ นายกลัวตรงไหนของฉันงั้นหรอ?”
จงอินชายตาหวาดๆของเขามามองแวบนึงก่อนจะหลบอย่างรวดเร็ว...ฉันได้ยินเสียงเซฮุนไอค่อกแค่ก
“เปล่าครับ...” เขาตอบเบามาก...
ถ้าชานยอลรู้ว่าเขากลัวฉันละก็! ฉันจะมีหน้าไปเจอชานยอลได้ยังไง! ถ้าเขานั่งข้างๆจงอินในงานแฟนไซน์แล้วจู่ๆพอฉันไปถึงคิวจงอินแล้วเขานั่งร้องไห้ไปเซ็นไปฉันจะแก้ตัวกับชานยอลยังไง?
ไม่รู้อะไรเป็นอะไรแล้ว ฉันคว้ามือทั้งๆที่เลอะไก่ของจงอินทั้งสองเข้ามาแปะค้างไว้ที่แก้มตัวเองอย่างไม่กลัวว่าหน้าจะเป็นสิว...
ทั้งจงอินและเซฮุนดูจะตกใจพอๆกัน...แต่จงอินเขายอมสบตากับฉันตรงๆแล้วนะ!
“ฉันมันน่ากลัวตรงไหน?” ฉันพยายามทำเสียงให้ดูเศร้าๆ แต่มันออกแนวจริงจังมากกว่า...
จงอินละสายตาจากฉันไม่ได้เลย...เพราะฉันตรึงเข้าไว้ ถ้าเขาหลบ...แสดงว่าเขาหนี จะดูเป็นคนขี้ขลาดไปในทันที... ดังนั้นเขาจึงจ้องตาฉันอยู่นานโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ระหว่างฉันกับคยองซู ใครน่ากลัวกว่ากัน?”
จงอินหลุดหัวเราะออกมาแล้ว!! แต่เสียงเขาโดนกลบด้วยเสียงเซฮุนซะมิดเลย...
ฉันคลายมือและสายตาจากเขา... แค่นี้เขาคงไม่กลัวฉันแล้วสินะ...แค่นี้เขาก็ทำตัวสบายๆขึ้นกับฉันได้แล้วสินะ...ขอแค่เขาหัวเราะเบาๆมันก็คงช่วยได้แล้วละ...แบบนี้ชานยอลคงจะว่าอะไรฉันไม่ได้แล้ว...เฮ้อ เหมือนยกหินออกจากภูเขา...หืม? สำนวนอะไรซักอย่างไม่แน่ใจ...
ฉันหยิบไก่ขึ้นมากินบ้างแต่ก็ต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อจงอินหยิบทิชชู่มาเช็ดแก้มให้ฉันเขินๆ...โอ้ย!! ทำไมฉันเพิ่งรู้ตัวอีกแล้วนะ!! คิมจงอิน! จงอินคนนั้นอ่ะ!! กำลังเช็ดหน้าให้ฉันอยู่!! ตายๆ ตายๆ ยัยจีจี้ต้องฆ่าฉันตายรอบที่ล้านแปดแน่ๆ
เหมือนในซีรีย์เกาหลีที่ภาพมันสโลโมชั่นเลยจริงๆนะ!! ในขณะที่รอยเปื้อนไก่ของฉันกำลังถูกเช็ดออกไปเบาๆด้วยมือของจงอิน...ระหว่างนั้นฉันก็ได้มองหน้าเขาตรงๆ...
หน้าเขามาอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้ตอนไหน? นี่เรานั่งใกล้กันมากขนาดนั้นเชียว? นี่เรากำลังแสดงฉากโรแมนติคอยู่หรือเปล่า? เปล่าสินะ...เพราะฉันกำลังคิดไปเองคนเดียว
จงอินในระยะใกล้แบบนี้...หล่อกว่าจงอินระยะไกลหลายล้านเท่า...ใบหน้าที่ดูเด็กแต่ก็มีความเป็นหนุ่มแฝงอยู่นั้น มันช่าง...ช่างบรรยายไม่ถูกเลยจริงๆนะ น้ำตาฉันแทบไหลเมื่อเห็นแก้มป่องๆเพราะเขากำลังอมยิ้มอยู่...อย่าร้องนะกรกต ร้องแล้วเป็นเรื่องแน่ๆ โอ้ย ไม่ร้องก็ได้แต่ฆ่าฉันเถอะ ได้โปรด...
ภาพสโลหยุดลงกลับมาที่ความเร็วปกติ เมื่อจงอินเช็ดรอยเปื้อนไก่ที่แก้มฉันออกหมดพอดีกับที่เซฮุนรับโทรศัพท์จากคนเดิม... เฮือก!! กลั้นหายใจแปปนะ!
“ยังกินไก่ไม่เสร็จเลยชานยอลฮยอง!”
เซฮุนตอบเสียงอู้อี้เพราะไก่เต็มปาก
“ครับๆ...ครับ...คร้าบ! อยู่กับจงอิน...ได้”
เซฮุนยื่นแขนที่ถือโทรศัพท์ลอยหวืดผ่านหน้าฉันไปให้จงอิน... กะ-กลั้นหายใจไม่ไหวแล้ว! ค่อยๆหายใจละกันนะกรกต...ฮึบ....
“ว่าไงฮะฮยอง”
เสียงร่าเริงของจงอินทำใจฉันเต้นรัว...จงอินแนบโทรศัพท์ที่หูข้างที่อยู่ติดกับฉัน...มันใกล้มาก...บางทีฉันอาจจะได้ยินเสียงของ...
“มาเที่ยวบ้านฉันมั่งสิจงอิน”
ชานยอล!! เสียงชานยอล!! อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ...พระแม่มาเรีย...ช่วยลูกด้วยค่ะ ลูกฟินจนตัวจะแตก...โอ้ย ยัยจีจี้ ยัยขนมไทย...กูได้ยินเสียงเมนสุดหล่อของกูแล้ว!
เสียงทุ้มต่ำมากอ่ะ...สมแล้วพี่เป็นชานยอล...ใช่เสียงของเขาแน่ๆอ่ะ...ทุมต่ำจนใจเต้นรัวแบบนี้
แต่ฉันโง่มากที่ไม่ได้ตั้งสติให้มันดีๆ...หลังจากได้ยินประโยคนั้นหูฉันก็ดับวูบสมองหมุนติ้วๆใจเต้นรัวจนแทบทะลุออกมาจากอก มือที่ถือไก่อยู่ก็สั่นเป็นเจ้าเข้า...และฉันไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังบีบแขนเซฮุนแน่น... อาการหนักจริงๆค่ะคนนี้...ถ้าฉันเจอเขาตัวเป็นๆละก็ฉันต้องตาย...แบบตายจริงๆค่ะ
ผมรู้จนได้ว่าเธอเมนใคร...
..............
.............
ทำไมผมถึงเสียใจอ่ะ! เอะ? หรือเป็นเรื่งปกติ? ผมก็...เสียดายนะครับที่เธอไม่ได้เมนผม มันก็...ปกติแหละเนอะ? ปกติที่เราจะเสียดายอะไรที่เราคาดหวังมันไว้แต่ไม่ได้ตามที่หวัง...
แรงน้อยๆที่เธอบีบแขนผมทำให้ผมชะงักและหยุดกินไก่ไปสังเกตหน้าเธอตรงๆ
นั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอคลั่งชานยอลฮยองมากแค่ไหน...หน้าเธอแดง เดี๋ยวเธอยิ้มเดี๋ยวเธอหุบ มือสั่นน้อยๆ สายตามองตรงเหม่อลอยเหมือนผีเข้า... ผมลองเอามือไปปาดหน้าเธอไปมา ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมาเลยครับ... เธอคงจะชอบชานยอลฮยองแบบกู่ไม่กลับแล้วละ
ไอจงอินคุยกับชานยอลฮยองสองสามประโยคก่อนจะวางสายและยื่นโทรศัพท์กลับมาให้ผม...
มันเองก็สังเกตเห็นสีหน้าที่เหม่อลอยของพี่เซนา...มันชี้ไปหาเธอและทำปากกับผมว่า เป็นอะไร
ผมชี้ไปที่โทรศัพท์ด้วยปากตอบมันไป มันเข้าใจทันที...มันยกนิ้วโป้งให้ผมแบบไร้เหตุผลและก็ก้มหน้าก้มตาเขมือบไก่...ที่เป็นการเขมือบของคิมจงอินจริงๆอ่ะ
ผมถอนหายใจก่อนจะเรียกสติของคนข้างๆให้กลับมา...
ฉันจีจี้รายเดิมมาอีกแล้วค่ะ ถ้าฉันโวยวายอะไรไปก็อย่ารำคาญเลยนะ นั่นคือสไตล์ฉันค่ะ
“เกร้ดดดด!! จงอินเช็ดหน้าให้มึง!!!” ฉันเองค่ะ ฉันโวยวายใส่ยัยกรกตกับยัยขนมไทย พวกเราชุมสายกันค่ะ...ค่าโทรครั้งนี้ยัยกรกตเป็นคนลงทุนเพราะมันอยากจะเล่าเรื่องชานยอลเมนสุดหล่อของมันแบบสดๆปากต่อปากจนทนไม่ไหว
“ไม่มึง! เสียงชานยอล! น่ากรี๊ดกว่า” มันพูดตะกุกตะกักเหมือนคนจะร้องไห้ดีจะหัวเราะดี
“สำหรับเธอคนเดียวสิ” ยัยขนมไทยแทรกได้ตรงใจฉันมาก “ชานยอลเมนมึงนี่ มึงก็ต้องเป็นบ้าเป็นหลังอยู่แล้ว แต่สำหรับพวกกู...”
“คิมจงอินเหนือกว่าเยอะเลย!!” ฉันตอบแทนขนมไทย ยัยนั่นส่งเสียงถูกใจให้ฉัน แต่กรกตเถียงกลับมาด้วยความความแสง
“จงอินของชานยอล! แต่ชานยอลอ่ะของกู! อย่าเอามาเทียบแบบนั้นสิ!”
“ต๊ายพูดมาได้” ฉันหมั่นไส้ค่ะ “ว่าชานยอลของมึง ถุ้ย!”
“เออ พูดเลย! ไม่อายปาก”
“แล้วนี่จงอินมานอนที่ห้องเซฮุนอีกแล้วหรอ?”
“อื้อ...”
“หรือว่า...” ฉันลดเสียงลง ยัยขนมไทยหัวเราะ “หรือว่าพวกเขา...”
“บ้าหน่ามึง” ยัยกรกตเองก็ยังหัวเราะเลย แหม่... อยากจะจิ้นจะคิดไรบ้างนิดหน่อยคงไม่ผิดหรอกหน่า...
“มึงว่าใครบนใครล่างวะ” ฉันถามเพื่อนทั้งสองพร้อมทำเสียงกระซิบ “กูว่าจงอินบน...”
“แต่กูว่าเซฮุน..” ยัยกรกตว่า
“บ้าหน่าพวกมึง” ขนมไทยหันมาค้าน “จากที่กรกตเล่ามาบอกได้ชัดๆเลยว่าพวกเขาแมนชายแท้ไม่เบี่ยงเพศ”
“โหยมึง” ฉันทำเสียงเซง “หมดรมณ์เลยกู”
“แปปนะมึง” จู่ๆยัยกรกตก็ขอเวลานอก “มีคนมาเคาะห้อง”
“อย่าวางสาย!!” ฉันกับขนมไทยประสานเสียงพร้อมกันทันที....
ยัยกรกตคิดดีกว่าพวกเราเล็กน้อย...มันเปิดลำโพงและบอกให้พวกเราอยู่เงียบๆ รักมันขึ้นมาทันทีเลยค่ะ...
อ้อ เซฮุน
กรกตคงจะแกล้งพูดเสียงดังให้พวกเราได้ยินสินะ...เพื่อนเลิฟ แต่ทำไมฉันไม่ได้ยินเซฮุนเลยอ่ะ ยัยนั่นต้องวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงแน่ๆเลย ทำไมมึงไม่พาติดตัวไปด้วยยะ!
โอ้ย ไม่ได้ยินอะไรเลย!! คุยกันเบามากค่ะ!! ฉันรู้ว่าขนมไทยก็คิดแบบเดียวกับฉันแต่พูดอะไรออกมาไม่ได้
จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงแครกครากเหมือนมีคนขึ้นเตียง ยัยกรกตกลับมาแล้วสินะ คุยอะไรกัน! เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!
จงอินหลับแล้วหรอ
อ่าว นั่นเสียงกรกต...มันคุยกับใคร? เซฮุนยังไม่ไปหรอ? แต่เมื่อกี้เสียงประตู...หรือว่า!!
ครับ หลับเป็นตายเลย
พ่อแก้วแม่แก้ว! เสียงโอเซฮุน! ดังชัดมาก! มากๆเหมือนโทรศัพท์อยู่ใกล้เขาเลย...นี่อย่าบอกนะว่า! นี่แสดงว่า! โอเซฮุนคนนั้นมานอนเล่นบนเตียงยัยกรกตงั้นหรอ! บอกทีว่าฉันมโนไปเอง
แล้ว...มีอะไรจะถามพี่หรอ?
เซฮุนหัวเราะ...ฉันต้องอุดปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้กรี๊ดออกมา
พี่ชอบใครในexoหรอครับ?
แบคคยอนค่ะ พี่ทั้งชอบทั้งรักทั้งบ้าทั้งคลั่งแบคคยอนค่ะน้องฮุน... ขอโทษลืมไปเซฮุนไม่ได้ถามฉัน
อยากรู้ทำไมละ?
ตอบมาเถอะครับ
ชะ-ชานยอล
ทำไมพี่ถึงชอบชานยอลฮยองละครับ?
น้องฮุนถามยัยกรกตต่อเลย...นี่ฉันกำลังฟังอะไรอยู่? สนทนาถามตอบระหว่างแฟนคลับกับไอดอลหรอ? เอ๊ะ...ว่าแต่...นี่เขาเข้าห้องยัยนั่นมาเพื่อจะมาถามเรื่องนี้เนี่ยนะ?
ก็...ไม่มีอะไร พี่ชอบที่เขาเป็นเขา พี่ชอบทุกๆอย่างที่เขาเป็น
ฉันเห็นภาพของยัยกรกตเลยว่ามันต้องกำลังหน้าแดงและทำตัวเป็นงูเลื้อยบิดไปบิดมาอยู่ที่ไหนซักที่ของห้องแน่ๆ ยัยนั่นน่ะชอบชานยอลมาก! มากๆถึงขนาดว่าฉันแซวนิดแซวหน่อยก็เพ้อลอยมโนไปไกลถึงยอดเขาเอเวอร์เรสเลยละ...
หือ?...ทำไมเงียบ? เกิดอะไรขึ้น? โทรศัพท์ดับ?
เอะ? นั่นเสียงอะไร? พัดลม? ไม่น่าจะใช่...เสียงลม? ลมหายใจของเซฮุนหรอ? เฮ้ย! มันดังพรืดเลยนะเมื่อกี้อ่ะ น้องทำอะไร? น้องพ่นลม?...อ๋อ...น้องถอนหายใจ
แล้วนายละเซฮุน นายชอบใครมากที่สุด?
มึงคิดอะไรถึงได้ถามแบบนั้นวะกรกต...เออ...อยากรู้เหมือนกันแฮะ...
ผมชอบเซฮุนครับ
อยากจะลงไปกลิ้งกับพื้นค่ะ มั่นใจมากจริงๆผู้ชายคนนี้
ยัยกรตหัวเราะลั่นแทนพวกฉันสองคน อยากหัวเราะบ้างอ่ะ ทำไมต้องมาอุดปากตัวเองแบบนี้ด้วยเนี่ย
ทำไมถึงชอบเขาละ?
อืม...อาจจะเป็นเพราะเขาน่ารัก เขานิสัยดี เขาเต้นเก่ง เขาหล่อ และที่สำคัญเขารักแฟนๆมากครับ
เพลงมา... โอ้ยๆๆๆๆเจ็บๆๆๆ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ จะกรี๊ดแล้วนะ
พี่ไม่ลองมาชอบเซฮุนดูละครับ? เขาน่าสนใจนะ
โอ้ยๆ เจ็บๆๆ ยัยกรกตมึงเจ็บเหมือนกูมั้ย!! ตอบ!! แต่ยัยนั่นไม่ตอบได้แค่หัวเราะออกมา
ผมง่วงละ...เมื่อกี้ยังไม่ง่วงเลย ไว้คุยต่อพรุ่งนี้ละกันครับ
ฉันพยายามอุดปากตัวเองให้สุดจนเซฮุนเปิดประตูห้องและจากไป...มันทรมานมาก! ยัยกรกตคงจะรีบคว้าโทรศัพท์ไปจ่อปาก นังนั่นหายใจหอบใส่พวกฉันใหญ่เลย ตื่นเต้นสินะ...
“เกือบโดนจับได้แล้วมั้ยละว่าเปิดลำโพง!”
“นี่มึงกังวลเรื่องนั้นหรอกหรอ!” ฉันจะบ้าตายจริงๆ เสียงยัยขนมไทยก็ฟึดฟัดพอๆกับฉันเลย
“อะไรของพวกมึง?...อย่าบอกนะว่าไม่ได้ยินเซฮุนเลย?”
“ไม่ใช่เว้ย”
“แล้วอะไร?”
“นี่มึงไม่รู้จริงๆหรอ?”
“รู้อะไรละ?”
“เซฮุนชอบมึงแล้ว”
ผมโดดขึ้นไปนอนบนเตียงร่วมกับจงอิน ผมทับมันแบบไม่เกรงใจเลยว่ามันจะตื่น หลับเป็นตายแบบนี้คงไม่ตื่นหรอก... ผมพาดแขนพาดขาบนตัวมันเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น...
เมื่อกี้ผมเข้าไปในห้องที่เซนาทำไม! ผมทำอะไรลงไป! แล้วผมพูดอะไรออกไป! ผมเป็นใคร? ผมคือโอเซฮุนมักเน่แห่งวงexoจริงมั้ย? ทำไมผมรู้สึกเหมือนชื่อนั้นห่างไกลจากผมเหลือเกินละ...
ผมรู้สึกว่าชนายอลฮยอง...ชานยอลฮยองที่มักจะหัวเราะและส่งเสียงดังอยู่เรื่อยๆนั้นกลายเป็นชานยอลนักแร็ปเปอร์แห่งexoที่อยู่สูงส่งเกินที่ผมจะคว้าตัวเขาได้...ทั้งที่ผมเพิ่งทะเลาะกันเรื่องหมวกผ่านโทรศัพท์กับเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง...
อ๊าคคคคคคคคคคคคค ผมรัดไอจงอินแน่น เอาจริงๆอยากให้มันตื่นมารับความอันอั้นใจนี่จากผมไปจริงๆนะ ผมอยากย้อนเวลากลับไปซักสามสิบนาทีก็ได้...สามสิบนาทีที่ผมจะเปลี่ยนใจไม่เดินเข้าไปในห้องพี่เซนาแล้วพูดแบบนั้น...
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่ผมพูดไปนั้นมันหมายความว่าอะไร...
ผมแค่...ผมแค่...
ไม่รู้โว้ย!! จงอินช่วยกูที!!!
(จากไรท์ถึงคนอ่าน...ขอกำลังใจเม้นกันมาเยอะๆและกดfavด้วยนะค่า TT TT
เรื่องนี้ตั้งใจเขียนมากๆเลย (ตั้งใจทุกเรื่องนั้นแหละ) เพราะงั้นขอกำลังใจด้วย 55555555)
ปล.ใครอยากมาเป็นคนตรวจคำผิดให้ไรท์ ส่งข้อความลับมาหานะ
ความคิดเห็น