( EXO x YOU ) การประลองเลือด - Dark Fantasy (ALL x YOU)

ลำดับตอนที่ #4 : แดนห้าและแดนสี่

เวลาตีสี่... ณ เขตวัง

ซูโฮสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเขาฝันว่าฟีโอน่าโดนลักพาตัวไป และความฝันของเขาก็กลายเป็นจริงในทันทีที่เขาตื่น ร่างของฟีโอน่าที่นอนใกล้ๆอยู่ได้เขาหายไปแล้ว มีแค่ร่องรอยเหมือนเคยมีคนนอนมาก่อนเท่านั้น แต่เจ้าของร่างไม่อยู่

ซูโฮตกใจมากแต่เขาไม่ได้ร้องแหกปากให้ใครมาช่วยในทันที เขาออกไปหาอัศวินชานยอลหน้าห้องและบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ชานยอลได้ยินดังนั้นเขาแทบจะวิ่งออกไปในทันที แต่ซูโฮเยือกเย็นและคิดรอบคอบมาก ถ้าเกิดเรื่องนี้มันเอิกเกริกขึ้นมาอาจจะทำให้พวกแดนอื่นๆรู้เรื่องเข้าได้ และนั่นอาจจะส่งผลให้มีการล้วงล้ำเขตแดนขึ้น...ที่สำคัญ ถ้าลู่หานเป็นคนลักพาตัวเธอไป...ยังไงๆเธอก็ไม่ปลอดภัยแน่ๆ... ดังนั้น....

ซูโฮมองชานยอลด้วยสายตาที่แน่นิ่งแต่เด็ดขาด “ฆ่ามันได้เลย”

ทั้งสองตัดสินใจออกไปตามหาฟีโอน่ากันเงียบๆ อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรืออาจจะผิดก็ได้ แต่ตอนนี้ความแค้นมันบังตาพวกเขาทั้งสอง ยังไงๆฟีโอน่าก็ไม่ปลอดภัยอยู่แล้ว ถึงพวกเขาไม่ได้อยากให้เธอเป็นอะไร แต่นั่นมันเรื่องที่เป็นไปได้ยากที่สุด ดังนั้นเตรียมใจและพร้อมสู้กลับเลยจะดีกว่า....

ซูโฮคิดจะลงมือเอง...ถึงจะมีกฎห้ามเจ้าชายไปฆ่าใคร แต่ตอนนี้ไม่มีใครเห็นไม่มีใครรู้ เพราะงั้นถึงเขาทำ เขาก็ไม่ผิด

ยิ่งไปเขากว่านั้น...ชานยอลพร้อมจะฆ่าคนที่สุดแล้ว

แต่ชานยอลยังคิดในแง่ดีกว่าซูโฮ เขาหวังให้ฟีโอน่ายังไม่เป็นอะไร และเขาหวังให้เธอสามารถหนีพ้นจากลู่หานได้ด้วยตัวเธอเอง ไม่ก็ถ่วงเวลามันไว้จนกว่าเขาจะเข้าไปช่วยเธอ... เขามั่นใจว่าเขาจะช่วยเธอได้

แต่เขากลับไม่คิดว่าคนที่ลักพาตัวเธอไปจริงๆนั้น...อาจจะไม่ใช่ลู่หาน

คริสหรือนักล่าแม่มด และเป็นคนจากแดนสองที่ซึ่งเป็นคนลักพาตัวเธอมาจริงๆกำลังแบกร่างของฟีโอน่าไว้บนบ่าและพาร่างเธอเดินเข้ามาลึกในป่าหน้าโรงเรียน

อย่างที่กล่าวไว้...โรงเรียนจะซ่อนอยู่ในป่าลึกที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปถึงได้ นอกซะจากว่าคนคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าคนคนนั้นสามารถผ่านป่านี่ไปได้ก็จะเจอเข้ากับตัวโรงเรียน และ จะเห็นความสวยงามของเขตวังกับแดนหนึ่ง

แต่นั่นเป็นเพียงแค่เบื้องหน้าที่สวยหรูเท่านั้น ข้างหลังของแดนหนึ่งจะเป็นป่ารกร้างอีกทีแต่ป่านั่นถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียน ถ้าเดินไปทางทิศตะวันตกจนพ้นขอบป่าไปจะเจอเข้ากับพื้นที่โล่งกว้างที่เต็มไปด้วยหลุมศพและเห็นตึกวิจัยร้างๆตึกหนึ่งอยู่ที่นั่น... ซึ่งตรงนั้นจะเป็น"แดนห้า"และมีนักเรียนเหลือรอดอยู่เพียงคนเดียว นั่นก็คือ จงแด

คริสเป็นคนจากแดนสอง เขาอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านในป่าที่ตั้งอยู่ระหว่างทางที่จะไปแดนห้า ถ้าเดินไปตามเส้นทางเล็กๆไปดีๆจะสามารถมองหาหมู่บ้านของคริสได้อย่างง่ายดายแต่ถ้าจะไปแดนห้าจะต้องฝ่าป่าที่หนากว่าเดิมขึ้นอีกหลายเท่าจนกว่าจะเจอ และเมื่อหลงเข้าไปในนั้นแล้วจะไม่สามารถหาทางกลับมายังหมู่บ้านได้อีก ต้องเดินหน้าไปเท่านั้น...

พูดง่ายๆก็คือถ้าจะไปแดนสองให้เดินไปตามเส้นทางเล็กๆ

แต่ถ้าอยากไปแดนห้าให้เดินเข้าไปในป่าลึก ไม่นานก็จะหลงและทะลุไปจึงสุสนานเอง...

คริสเป็นนักเรียนจากแดนสอง และแดนสองเป็นเขตที่มีจำนวนคนมากพอๆกับแดนหนึ่งอย่างพวกอัศวิน

 มีหมู่บ้านหย่อมๆหลายหมู่บ้านอยู่ตามป่าและที่นั่นจะเป็นที่อาศัยและที่ร่ำเรียนของเหล่านักล่าแม่มด สาเหตุที่พวกเขาต้องมาอยู่ในป่าก็เพื่อจะได้คุ้นชินกับมันและฝึกฝนความสามารถเพื่อใช้ประโยชน์จากมันในเวลาต่อสู้กับพวกแม่มดให้ได้มากที่สุด

บทเรียนของพวกเขาไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เน้นเรื่องปฏิบัติมากกว่า ในสมัยที่คริสยังเป็นรุ่นน้อง เขาจะต้องตามรุ่นพี่ออกไปล่าแม่มดด้วยแต่ไปเป็นแค่คนการสังเกตการณ์เท่านั้น ยังไม่ได้ลงมือจริง 

เขาจะได้ลงมือจริงๆก็ต่อเมื่อรุ่นพี่คนนั้นกำลังจะตายด้วยน้ำมือของแม่มด เขาจึงจำเป็นต้องออกไปช่วยและนั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของการได้เป็นรุ่นพี่

คริสได้เป็นรุ่นพี่และโดนเลื่อนขั้นมาจนถึงจะเกือบจุดสูงสุดของสายชั้นแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องเป็นรุ่นพี่มีต้องฝึกรุ่นน้องอีกต่อไป เขากลายมาเป็นนักล่าแม่มดเต็มตัวและสามารถออกล่าเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่เขาต้องการ เขาสามารถลุยเดี่ยวได้ด้วยตัวเองแล้ว...

คริสพาร่างของฟีโอน่ามาไกลพอสมควรแล้วเขาจึงตัดสินใจวางเธอลงบนหญ้ารกๆและแกะเชือกที่มือเธอออก

“อย่าเพิ่งร้องเสียงดังนะ พวกแม่มดมันอยู่แถวนี้แหละ รอให้ฉันส่งสัญญาณก่อนแล้วค่อยร้อง” เขาแกะเชือกที่มือเธอเสร็จจึงแกะเชือกที่ขาเธอต่อ 

ฟีโอน่ามองไปรอบๆและเห็นแต่ความมืดมิดของป่า แถมในป่านี้ยังมีแม่มดที่จ้องจะกินเธออีกต่างหาก ถ้าเธอลุกขึ้นหนีคริส อาจจะทำให้เธอตายได้... สุดท้ายแล้วการอยู่ใกล้ๆคริสคือสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด...

แต่เธอก็ยังกลัวจนน้ำตาไหลลงมา...

คริสกำลังจะแกะเทปกาวที่ปิดปากเธอออกแต่เขาเห็นน้ำตาเธอไหลลงมาจึงนึกสงสาร “ขอโทษจริงๆที่ต้องลักพาตัวเธอมา...แต่วิธีนี้เป็นวิธีที่จับแม่มดง่ายที่สุด...อย่าร้องเลยนะ ฉันสัญญาว่าเธอจะปลอดภัย” เขาปัดน้ำตาเธอออกเบาๆแล้วค่อยๆฉีกเทปกาวออกมา

ฟีโอน่าไม่ได้ส่งเสียงเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่เสียงเดียว... เธอกลัวจนไม่กล้าจะหายใจเลยด้วยซ้ำ... น้ำตาเธอไหลลงมาไม่หยุดและหวาดผวากับทุกๆการเคลื่อนไหวของทุกสิ่งแม้กระทั่งของสายลม

“ไม่เป็นไร...จะกลัวก็ไม่แปลก” คริสพยายามปลอบใจเธอ เขาถอดเสื้อนอกตัวเองออกและนำมันไปคลุมให้กับร่างเธอเพื่อเพิ่มความอบอุ่น “แต่เดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ...อดทนหน่อยนะ แผนก็คือ...ฉันจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้และรอสังเกตการณ์พวกแม่มดที่มันจะมาหาเธอจากตรงนั้น...ขั้นแรก...เธอรอให้ฉันเดินหายไปก่อน พอฉันหายไปเกินห้านาทีเธอก็ค่อยๆทำเสียงร้องไห้ออกมานะ... แม่มดมันจะชอบเสียงร้องไห้มากโดยเฉพาะของเจ้าหญิง มันจะรีบพุ่งมาหาเลยล่ะ”

ฟีโอน่าสะดุ้งตกใจและน้ำตาไหลเพิ่มลงมาเป็นสายทันที... เธอกลัวเหลือเกิน

“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวก็ผ่านไป” คริสจับไหล่สั่นๆของเธอไว้และส่งสายตาให้ความมั่นใจแก่เธออย่างเต็มที่ “ฉันไม่รู้ว่าพวกมันจะมากี่ตัวนะ...แต่รู้ข่าวมาว่ามีมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ราวๆห้าตัว...ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกลัว มีนักล่าแม่มดคนอื่นๆออกมาตามล่าบ้างแล้วล่ะ...คงจะเหลือให้ฉันล่าเพียงแค่สองตัวเท่านั้นแหละ...ไม่เป็นไรนะ”

คริสลูบแขนเธอและนั่งปลอบใจเธออยู่นาน สุดท้ายเขาก็บอกให้เธอตั้งสติและได้เวลาเริ่มแผนจริงๆแล้ว “หน้าพวกแม่มดมันค่อนข้างน่าเกลียดหน่อยนะ...เธออย่าตกใจล่ะ เอาละ...ฉันต้องไปแล้ว ช่วยทำตามแผนที่บอกไว้ด้วยนะ”

คริสทำท่าจะลุกขึ้นไปแล้วแต่ฟีโอน่าจับแขนเขาไว้ก่อนและส่ายหน้าทั้งน้ำตาเพื่อบอกไม่ให้เขาไป...

“ฉันจะกลับมา” คริสดึงมือเธอออกไปจากแขนเขา “ฉันสัญญา...ฉันไม่ปล่อยให้มันทำอะไรเธอหรอก เชื่อฉันสิ”

และแล้วเขาก็ทิ้งให้ฟีโอน่าอยู่ตรงนั้นคนเดียว...

ฟีโอน่ากุมเข่าและเริ่มนั่งร้องไห้ เธอไม่รู้หรอกว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ห้านาทีหรือยัง แต่เธอกลัวจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว คริสบอกให้เธอทำเสียงร้องไห้แต่เธอร้องไห้ออกมาจริงๆ ทั้งน้ำตาและทั้งเสียงออกมาจากใจของเธอจริงๆ ออกมาจากความกลัวที่เธอมีให้กับป่าอันมืดมิดแห่งนี้...และความกลัวต่อสิ่งที่กำลังจะมาหาเธอ...

เธอเริ่มร้องหนักขึ้นเรื่อยๆและแทบรอให้แม่มดโผล่มาไม่ไหว... ถ้าจะกินเธอก็รีบๆกินเลย จะกระชากแขนหรือขาก็รีบๆทำเลย ปล่อยให้หวาดกลัวอยู่แบบนี้มันทรมานกว่าอีก... มาสิ เธอเตรียมใจไว้แล้ว ชีวิตเธอไม่เหลืออะไรแล้ว...หลังจากที่โดนคริสลักพาตัวออกมาจากห้องนอน...ชีวิตเธอก็จบลงตรงนั้นแล้ว...

“มาร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไมจ๊ะสาวน้อย...”

เสียงอันแหบแห้งเหมือนคนแก่ดังขึ้นมาใกล้ๆเธอ... มันมาแล้ว...

พวกแม่มดมาแล้ว...

ฟีโอน่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองทั้งน้ำตาและเธอต้องร้องกรี๊ดออกมาในทันทีที่เธอเห็นร่างของมัน

ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นประหลาด ดวงตาแดงก่ำเหมือนเลือด จมูกคดงอจนน่ากลัว รอยยิ้มที่ฉีกไปจนถึงใบหูกับฟันแหลมๆเป็นซี่ๆที่เรียงกันไม่เป็นระเบียบชวนให้ขนลุก เล็บยาวสีดำอันแสนสกปรกทื่อๆยื่นออกมาจากปลายนิ้ว

ทันทีที่ฟีโอน่ากรีดร้องมันก็ฉีกปากกว้างด้วยความสุข ปากมันอ้ากว้างจนแหวกให้เห็นฟันที่น่าสยดสยองข้างใน มันหัวเราะเสียงแหลมและน่าเกลียดที่สุด “มาให้ฉันกินซะดีๆ!!!” และแล้วมันก็จับไหล่ไว้เธอก่อนจะกระชากร่างของเธอให้ขึ้นมาเหนือพื้นและยกตัวเธอขึ้นเหนือศรีษะ ฟีโอน่ากรีดร้องลั่นป่าพร้อมๆกับเสียงหัวเราะแหลมๆด้วยความพึงพอใจของแม่มดแผดดังลั่น

ฟีโอน่ามองลงไปดูหน้าของมันและเห็นว่าปากของแม่มดฉีกจนไปถึงหูและมีเลือดไหลออกมาแล้ว ลิ้นที่แลบออกมากับน้ำลายที่หิวโหยของมันยิ่งทำให้ดูน่าสยดสยองขึ้นไปอีก... ฟีโอน่าหลับตาและรอให้มันฉีกร่างของเธอ

แม่มดอ้าปากกว้างขึ้นไปอีกและนั่นทำให้ปากมันฉีกจนดูเหมือนทั้งหน้าของมันเป็นปากไปแล้ว มันกำลังจะกัดไหล่และฉีกร่างของเธอออกไปเป็นชิ้นๆด้วยฟันของมันแล้ว

ฟีโอน่าหลับตาปี๋

ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงแตกดัง โพล๊ะ!!

พร้อมๆกับมีน้ำเหนียวๆกระเซ็นใส่ร่างเธอและหน้าเธอเต็มไปหมด เธอลืมตาขึ้นมาและต้องตกใจเป็นรอบที่สอง หัวของแม่มดระเบิดเป็นจุลไปแล้ว เหลือแค่คอและเศษของหัวที่ติดไว้อยู่กับร่าง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังถูกแม่มดจับตัวเอาไว้และยังชูร่างขึ้นเหนือพื้นเหมือนเดิม... ทว่าร่างกายของแม่มดหยุดการเคลื่อนไหวไปแล้ว มันแข็งไปแล้ว

ฟีโอน่าได้ยินเสียงหญ้าถูกแหวกออกอย่างรวดเร็วมาจากไกลๆ เธอพยายามดิ้นให้หล่นลงพื้นแต่แรงของแม่มดไร้หัวนี่มีมากเกินไป มันเหมือนแม่มดตัวนี้ได้กลายเป็นหินไปแล้ว และฟีโอน่าโดนหินจับตัวไว้อยู่

และแล้วเธอก็ได้รู้ว่าอะไรแหวกหญ้ามาหาเธอ มันคือแม่มดอีกตัวที่มีรูปร่างคล้ายๆกัน พุ่งมาหาเธอพร้อมกับอ้าปากกว้างและ

 โพล๊ะ!!

หัวแตกกระจายเหมือนโดนอะไรยิงเข้าใส่ ต้องเป็นฝีมือของคริสแน่ๆ ว่าแต่ทำไมเขาไม่โผล่หน้าออกมา

จู่ๆมีแม่มดตัวที่สามกระโดดลงมาจากข้างบนและพร้อมจู่โจมใส่ร่างฟีโอน่าก่อนที่ร่างของมันจะแตกระจายและทำให้เลือดเหนียวๆข้นๆของมันสาดใส่ทั่วทั้งร่างของเธอ... เธอพยายามแกะมือของแม่มดตัวแรกออกแต่มันก็ทำไม่ได้

แม่มดตัวที่สี่โผล่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมๆ แต่ไม่ทันจะได้อ้าปากมันก็โดนใครบางคนจากข้างหลังตัดหัวไปเสียแล้ว ร่างของมันหล่นตุบไปอยู่บนพื้นและทำให้ฟีโอน่ามองเห็นว่าใครเป็นคนตัดหัวของมัน

“คริส!!” ฟีโอน่าตะเกียกตะกาย “ช่วยด้วย!!”

“ได้เลยครับผม” คริสตอบรับด้วยความยินดีและเดินมาหาเธอด้วยท่าทางที่มีความสุข “มีสี่ตัวแหนะ เยอะกว่าที่คิดไว้ซะอีก สงสัยช่วงนี้นักล่าแม่มดมันออกไปจัดการนอกสังคมนั่นซะส่วนใหญ่...แถวนี้ไม่มีใครคุมเลยหรือยังไงเนี่ย...” เขาพูดก่อนจะเดินอ้อมมาข้างหลังฟีโอน่าและโอบเอวเธอเอาไว้แน่น จากนั้นเขาก็ใช้มีดยาวใบเดิมฟันเข้าที่แขนทั้งสองข้างของแม่มด ร่างของฟีโอน่าหล่นลงไปอยู่ในแขนอันแข็งแรงของคริสที่รอรับเธอไว้อยู่ทันที...

เขาวางเธอลงบนพื้นเบาๆ... “โทษทีนะ ไม่คิดว่าจะเละเทะขนาดนี้” คริสพยายามปัดเลือดที่สกปรกออกไปจากใบหน้าของเธอ แต่มันมีมากเกินไปต้องอาบน้ำเท่านั้นถึงจะกำจัดมันได้ เขาจึงเลิกปัดมันไป

“เมื่อก่อนแม่มดเป็นหญิงสาวที่สวยจนต้องหันไปมองจนคอแทบหัก” คริสอธิบายไปพร้อมๆกับที่หยิบเอาเสื้อนอกของตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดออกไปจากร่างของฟีโอน่าและทิ้งมันลงพื้นด้วยท่าทางที่รังเกียจ “พวกมันเคยอาศัยอยู่ในโรงเรียนด้วยนะ แต่แผลงฤทธิ์เยอะไป ทำยาเสน่ใส่คนนู้นคนนี้จนเป็นเรื่องไปหมด เลยถูกไล่ออกจากโรงเรียนต้องระเห็จไปหาที่อยู่กันข้างนอก นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกมันเกลียดแค้นโรงเรียนจนต้องแอบมาสร้างความเสียหาย แรกๆมันก็ยังทำลายแค่ข้าวของกับฆ่าคนเล่นๆ แต่พักหลังๆพวกมันเริ่มเป็นบ้ากันไปหมด ดูหน้าตาสิ ไม่ใช่คนแล้วล่ะ สัตว์ประหลาดแล้ว มันหลงใหลในการฆ่าและทำลายความสุขเสียจนกลายเป็นปีศาจ...แถมโง่ด้วย รู้ทั้งรู้ว่าฉันซุ่มอยู่ก็ยังโผล่หัวออกมาจะกินเธออยู่นั้นแหละ”

คริสทำเสียงรำคาญก่อนจะหันไปมองฟีโอน่าว่าเธอโอเคหรือเปล่า แต่ดูท่าทางเธอน่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงแม้สายตายังเลิกลั่กอยู่บ้างก็ตาม

“แดนที่สองแต่เดิมมีไว้ปราบพวกปีศาจ” คริสอธิบายต่อไปเรื่อยๆเพื่อให้เธอสบายใจขึ้น “แต่ปีศาจมันปราบง่าย ไม่เหมือนแม่มดที่ค่อนข้างซับซ้อนขึ้นมานิดหน่อย และหลังจากที่พวกมันเริ่มกลายเป็นปีศาจพวกเราก็เริ่มกลายเป็นนักล่าแม่มดไปด้วยเหมือนกัน... ว่าแต่เธอโอเคนะ” คริสถาม “ไม่มีเหลือแล้วล่ะ หายห่วงได้”

“อื้อ...” เธอไม่ได้กลัวว่าจะมีโผล่มาแล้วแต่เธอกลัวไอสิ่งที่อยู่ใต้พื้นเธอตอนนี้มากกว่า... มันน่าสยดสยองเกินไป... ฟีโอน่าพยายามไม่มองเศษเนื้อของพวกแม่มดเบื้องล่างและตั้งใจฟังเรื่องที่คริสเล่าเพื่อเบี่ยงเบนความคิดตัวเอง

“อ้อ...โทษที เราน่าจะไปคุยกันที่อื่น” คริสเพิ่งนึกได้เขาจึงจับมือเธอและนำเธอเดินกลับไปทางโรงรียนทันที “เอ้อ..ฉันพกน้ำดื่มมาด้วยนิดหน่อย เดี๋ยวล้างหน้าเธอให้”

เขาหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าและเทมันใส่ผ้าก่อนจะเช็ดหน้าให้เธอเบาๆ “แย่เลยเนอะ หน้าสวยๆของเจ้าหญิงเลอะไปหมดแล้วเนี่ย...” เขาหัวเราะ

“นี่นาย...” ฟีโอน่าเริ่มพูดออกมาได้อย่างปกติ “นายลักพาตัวเจ้าหญิงเพื่อล่อพวกมันทุกครั้งเลยหรอ...ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมันมาก่อน...”

“อ้อ...” คริสว่าพลางบิดน้ำสีแดงออกจากผ้าเช็ดหน้าก่อนจะเทน้ำใหม่ใส่ผ้าและเช็ดให้เธอต่อ “เธอเป็นรายแรกเลยล่ะ”

ฟีโอน่าเบิกตากว้างและรู้สึกโกรธทันที เธอปัดมือเขาออกไปจากหน้าเธอ “แล้วนายไปรู้ได้ยังไงว่ามันชอบกินเนื้อเจ้าหญิง! อย่าบอกนะนายคิดไปเอง!”

“เปล่าๆ” คริสรีบตอบ “พวกเธอคงจะไม่รู้เพราะโดนผอ.ปิดเรื่อง แต่พวกฉันที่เป็นคนทำงานโดยตรงกับแม่มดรู้เรื่องนี้ดี มีเจ้าหญิงหลายคนถูกฆ่าระหว่างทางที่กำลังออกไปข้างนอก เจ้าหญิงที่จบจากโรงเรียนแล้วกำลังจะกลับไปยังบ้านตัวเองน่ะ โดนฆ่าไปหลายรายเลย...โอะ พูดผิดแฮะไม่ใช่โดนฆ่าโดนกินน่ะ ไส้นี่ไม่เหลือเลยล่ะ”

ฟีโอน่านึกภาพแล้วรู้สึกอยากจะคายอะไรออกมาจากท้องทันที

“แต่เธอเป็นคนแรกที่ฉันทดลอง” คริสว่าต่อ “รู้แล้วว่าต้องโกรธ ให้ฉันเช็ดหน้าต่อมั้ย?”

เขาถามอย่างระมัดระวังและฟีโอน่าไม่ได้ตอบ เขาจึงยึกยือและยืนไม่แน่ใจอยู่นานกว่าที่จะตัดสินใจเช็ดหน้าให้เธอต่อ

ฟีโอน่าโกรธจนหน้าแดงและกำหมัดแน่นเพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเอง... ทำไมคริสถึงเป็นคนที่ไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้ เขารู้หรือเปล่าว่าการทดลองครั้งแรกของเขาเกือบทำให้เธอต้องตายไป แล้วเขายังมีหน้ามาบอกให้ไว้ใจเขา และยังสัญญากับเธออีกว่าเธอจะปลอดภัย... เขารู้ได้ยังไง ในเมื่อเขาทำมันครั้งแรก?

เขาค่อยๆเช็ดให้เธออย่างเบามือและดูหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา เขากลัวว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะตะคอกใส่ร่างเขา และเมื่อไหร่ที่จะเข้าตบหน้าเขา แต่เธอไม่ทำ... เธอกลับเก็บความโกรธอยู่ในใจเพียงคนเดียว

“เสร็จแล้ว” คริสว่าพลางโลกอกที่ได้ออกห่างจากตัวเธอ “โอะ เดี๋ยวๆ” เขายื่นมือออกไปปัดเศษเลือดที่ติดอยู่ข้างแก้มของเธอ... “หมดละ...” เขาบอก

ฟีโอน่าเดินนำเขากลับไปโรงเรียนและไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย เพราะเธอเองก็กลัวว่าถ้าเปิดปากตัวเองเมื่อไหร่อาจจะเผลอด่าเขาไปเมื่อนั้น... เธอต้องสำรวม...และคริสเองก็ทำไปเพราะหน้าที่...

และเมื่อถึงเวลาต้องปีนกำแพงกลับเข้าไป คริสจึงต้องเอ่ยปากก่อน “...เชิญขี่หลังครับเจ้าหญิง” เขาย่อตัวลงมาให้เธอขึ้นไป

ฟีโอน่าตั้งใจตบไหล่เขาไปแรงๆหนึ่งทีตอนที่จับไหล่เขาเพื่อพยุงตัวให้ขึ้นไปบนหลัง... คริสสะดุ้งเล็กน้อยเพราะนึกว่าจะโดนตีหัวต่อ

ทั้งสองปีนกำแพงขึ้นมาและกระโดดลงมาจากกำแพงเรียบร้อย ทันใดนั้นเอง...

เมื่อลงมายังแดนหนึ่งทันใดนั้น...สายตาของทั้งสองคนเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ก็หนีไม่ทันแล้ว...

“พบเจ้าหญิงแล้วครับ!!” อัศวินคนนึงกล่าวขึ้นเสียงดัง “อยู่กับนักล่าแม่มดครับเจ้าชาย!!”

ฟีโอน่ากลัวความผิดแทนคริสทันที... เธอเผลอแอบไปหลบอยู่หลังเขาเงียบๆโดยที่ไม่มีเหตุผล...

อัศวินนับๆสิบคนถือโคมไฟกันวุ่นวายและกำลังออกตามหาตัวเธออย่างแข่งขัน พวกเขากระจายกันไปตามพื้นที่ต่างๆโดยที่มีชานยอลเป็นคนควบคุมและมีซูโฮสั่งการอีกที  

ซูโฮเปลี่ยนใจ... เขาคิดว่าทางที่ดีควรจะออกตามหาตัวเธอให้พบก่อน แล้วเรื่องล้างแค้นค่อยว่ากันอีกที อีกอย่างเขาก็เดาไปว่าอาจจะไม่ใช่ลู่หานและเธออาจจะไม่ได้ออกไปแดนอื่น เธออาจจะโดนคนอื่นคนลักพาตัวเธอไป ลู่หานเพิ่งจะก่อเรื่องไปหมาดๆและโดนชานยอลฟันเข้าที่หลังไปเต็มๆ โอกาสที่เขาจะหวนกลับมาอีกเป็นไปได้น้อยมาก...ดังนั้นซูโฮจึงเปลี่ยนแผนในทันทีที่นึกเรื่องนี้ออก เขาตัดสินใจระดมพลเหล่าอัศวินและออกตามหาเจ้าหญิง เรื่องราวได้เอิกเกริกและลามไปจนถึงผอ.ใหญ่ของโรงเรียน เจ้าหญิงและเจ้าชายที่เหลือไม่ได้รับอนุญาตให้ออกมาจากห้องของตัวเอง อัศวินประจำตัวสองคนต้องอยู่กับเจ้าหญิงและเจ้าชายส่วนอีกสองคนจะออกมาตามตัวฟีโอน่า...

ที่ดีพวกเขาเพิ่งกระจายกำลังไปได้แค่แดนหนึ่งและแดนสอง และซูโฮยังวนเวียนอยู่แถวๆแดนหนึ่งเขาจึงได้ยินเสียงตะโกนของอัศวินที่เจอตัวฟีโอน่าทันที...

เขาวิ่งตรงมาหาเธอด้วยความเร็วและสีหน้าเป็นกังวลมาก

ฟีโอน่าเกาะหลังคริสแน่นด้วยความกลัวในความผิด...แต่ทว่าคริสกลับยืนอึ้งอยู่เฉยๆ...

ทันทีที่ซูโฮมาถึง อัศวินทุกคนก็มารวมตัวกันอยู่ข้างหลังเขาแล้ว รวมถึงชานยอลที่เพิ่งแทรกเข้ามาข้างหน้าด้วย... ทุกคนกำลังล้อมหน้าฟีโอน่ากับคริสและมีกำแพงโรงเรียนล้อมหลังพวกเขาอีกที...

“โอ้ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียว...” คริสเป็นคนเปิดฉาก “ซ้อมรบกันกลางดึกหรอเนี่ย? ไม่ยักกะรู้แฮะ...บทเรียนใหม่หรอ?”

ซูโฮก้าวเท้ายาวๆตรงมาหาคริสและต่อยหน้าเขาจนหงายลงไปกองกับพื้น ไม่มีใครเข้ามาห้ามเลยซักคน... ชานยอลดูสะใจมากเลยด้วยซ้ำ ฟีโอน่าตกใจแต่เธอก็เข้าไปช่วยคริสพยุงตัวขึ้นมา

“เรื่องนี้ถึงผอ.หญิงแล้ว” ซูโฮยืนชี้หน้าคริสอย่างโกรธแค้น “นายอาจจะโดนไล่ออก!”

คริสเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขามองหน้าฟีโอน่าที่ตกใจพอๆกับเขาสลับกับซูโฮไปมา “บ้าหน่า...ฉันแค่ทำตามหน้าที่ของฉันนะ...อีกอย่างเธอก็ปลอดภัยด้วย”

“ฟีโอน่าออกมานี่!!” ซูโฮตะโกนลั่นเมื่อเห็นเธอยังเกาะแขนเขาอยู่ ฟีโอน่าเลิกลั่กและไม่รู้จะทำตัวยังไงดี ซูโฮจึงเดินเข้าไปกระชากแขนเธอออกมาแทน “นายลักพาตัวเธอไปทำอะไรไม่ทราบ!!”

“ไปล่อแม่มด” คริสตอบทันที “เป็นวิธีการใหม่ของฉันน่ะ...ไม่ได้ขออนุญาตก่อนเพราะรู้ว่าไงๆก็ไม่ผ่าน...” เขาเกาหัว “โทษทีละกันที่ทำให้ลำบาก แต่ช่วยไปคุยกับผอ.ให้ใหม่ได้มั้ย ฉันปราบแม่มดไปได้สี่ตัวเลยนะวันนี้ ยังไงก็ช่วย--”

ผั๊วะ!!

ชานยอลพุ่งเข้าไปต่อยหน้าคริสอีกคน คราวนี้เขาหงายลงไปกองกับพื้นแรงกว่าเดิม ฟีโอน่ากำลังจะเข้าไปช่วยเขาแต่ซูโฮจับแขนเธอไว้แน่น

“ไอสัมพเวสี!!” ชานยอลขึ้นคร่อมไปบนร่างของคริสและดึงคอเสื้อเขาขึ้นเพื่อบังคับให้เขาฟังจากระยะใกล้ “ทำอะไรก็หัดคิดหน้าคิดหน้าหลังบ้างสิวะ รู้มั้ยว่าคนอื่นเขาแตกตื่นกันขนาดไหนน่ะห๊า!! ไอบ้าห้าร้อย!! มีเพื่อนอย่างนายนี่น่าปวดหัวชะมัด จับปาดคอเลยดีมั้ยเนี่ย!!”

ฟีโอน่ายืนอึ้งอยู่ตรงนั้นกับซูโฮ...

“ใจเย็นๆนะอัศวินรูปหล่อ” คริสพยายามแกะมือชานยอลออก “...ฉันเป็นเพื่อนฝูงนายนะชานยอล แถมยังเป็นเพื่อนสนิทเลยด้วยไม่ใช่หรอ...แหม...ใจคอจะปาดคอฉันลงเลยหรือ? ถ้าจะปาดคอใครเข้าแนะนำให้ปาดคอแม่มดดีกว่าเยอะเลย...เนอะรูปหล่อ”

“นายมันก็บ้าแต่ล่าแม่มดๆๆๆอยู่นั่นแหละ!!” ชานยอลตะเบ็งเสียงกลับไป “เห็นมั้ยว่าความบ้าของนายมันพาคนอื่นเดือดร้อนไปด้วยน่ะห๊า!!”

“รู้แล้ว!” คริสว่า “ผิดแล้ว เข้าใจแล้ว เพราะงั้นให้อภัยฉันเถอะ!”

“นายนี่มัน!” ชานยอลง้างมือจะต่อยเขาอีกรอบแต่

“ทำอะไรกันน่ะ” เสียงอันสงบนิ่งของคนที่มีอำนาจสูงสุดดังขึ้นมา...

ผอ.หญิงแหวกความชุลมุนวุ่นวายเข้ามาและมีองค์รักประจำตัวติดตามาด้วยสองคน สีหน้าท่านดูสงบแต่แฝงความเยือกเย็นและเด็ดขาดไว้ข้างใน ท่านหันมามองหน้าฟีโอน่าและใช้สายตาติเตียนเธอแทนคำพูด... ฟีโอน่ารู้สึกผิดขึ้นไปอีก ทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นคนทำอะไรเลย... แต่เธอกลับรู้สึกผิด...

“นักล่าแม่มดสินะ” ท่านผอ.หญิงเอ่ย คริสลุกขึ้นมายืนแล้วและชานยอลก็ดูสงบลงแล้วด้วย

“ครับ” คริสตอบ

“ตามฉันมา” ท่านว่าและหันหลังกลับไป “ที่เหลือกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อได้แล้ว และห้ามบอกเรื่องนี้กับแดนอื่นเด็ดขาด”

ฟีโอน่ามองตามร่างของคริสที่เดินตามร่างของผอ.หญิงไปอีกที ใจก็นึกสงสารเขา... เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เขาแค่เป็นคนไม่คิดหน้าคิดหลัง... ความจริงการล่าแม่มดของเขาก็ทำเพื่อปกป้องโรงเรียน ปกป้องพวกเรา... ถ้าเขาโดนไล่ออก...มันไม่มากไปหน่อยหรอ... แล้วฟีโอน่าที่ไม่โดนอะไรแบบนี้...มันถูกต้องแล้วหรอ...

จู่ๆเธอก็วิ่งฝ่าวงล้อมของอัศวินออกไป ซูโฮจับตัวเธอไม่ทัน เธอวิ่งตามหลังผอ.หญิงและวิ่งฝ่าไปขวางข้างหน้าของท่านไว้ เธอกลัวในอำนาจของท่านมากแต่เธอก็ไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกผิด...อย่างน้อยๆเธอต้องทำอะไรซักอย่าง

“คริสเขาช่วยดิฉันไว้ค่ะท่าน!” ฟีโอน่าโกหก คริสจ้องเธอด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “ลู่หานเขากลับมาจับตัวดิฉันและจะปล่อยให้ดิฉันโดนแม่มดกินแต่ว่าคริสเขาอยู่แถวนั้นพอดี...เขาจึงมาช่วยดิฉันไว้ ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ เขาไม่ได้ลักพาตัวดิฉันแต่เขาช่วยดิฉันออกมาต่างหาก... คนที่ผิดจริงๆคือลู่หานค่ะท่าน!”

ถึงจะโยนความผิดให้ลู่หานยังไง บทลงโทษของเขาก็คงไม่เหลืออะไรนอกจากการฆ่าเขาในลานประลองเท่านั้น จะไล่ลู่หานออกไม่ได้ เขาเป็นตัวอันตรายเกินไปสำหรับข้างนอกนั่น... และบทเรียนจากการไล่แม่มดออกไปก็มากพอที่จะนำกลับมาคิดเรื่องไล่ออกใหม่...

ผอ.หญิงจ้องตาฟีโอน่าและสายตาของท่านเหมือนทะลุไปจนถึงข้างในหัวใจของเธอ ฟีโอน่ารู้สึกเหมือนผอ.รู้ว่าเธอโกหก เธอต้องโดนผอ.จับได้แน่ๆ... คริสคงจะโดนไล่ออกจริงๆ...

“ถ้าเป็นเช่นนั้น” ผอ.หญิงกล่าว “เราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” ท่านหันไปชายตามองคริสและพูดกับเขา “เธอกลับไปทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว”

ฟีโอน่าดีใจจนน้ำตาซึมออกมา เธออยากเข้าไปกระโดดกอดผอ.มากแต่ต้องระงับอาการไว้ ฟีโอน่ามั่นใจว่าท่านรู้ว่าเธอโกหกแต่ท่านยอมทำเป็นเชื่อและปล่อยให้มันเลยไปตามเลย ท่านใจดีมากๆ!

ผอ.หญิงเดินจากไปพร้อมๆกับองค์รักประจำตัวทั้งสอง...

ฟีโอน่ายืนมองแผ่นหลังอันทรงพลังของท่านไปจนลับสายตา...

แต่สายตาของคริสกลับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ... เขานึกสงสัย ทำไมเธอจึงช่วยเขาทั้งๆที่เขาทำเรื่องไม่ดีกับเธอ แถมยังเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดด้วย เมื่อกี้เธอยังทำท่าเหมือนเกลียดเขาอยู่เลย ทำไมเธอจึงยอมเข้ามาช่วยเขา...ทำไมเธอจึงยอมโกหกท่านผอ.หญิงเพื่อเขาด้วย?

และเมื่อเธอหันมาสบตากับคริส...สายตาทั้งคู่ของเธอมองตรงมายังดวงตาของคริสและสื่อให้เขารับรู้ว่าเธอโล่งใจแค่ไหนที่เขาไม่ได้โดนไล่ออก... คริสรับรู้ได้ว่าเธออยากช่วยเขาจากใจของเธอจริงๆ...

และนับจากนั้นมา คริสก็ไม่เคยลักพาตัวใครอีกเลย...

นับจากนั้นมาเขาก็อยากมีชีวิตอยู่ในรั้วโรงเรียนมากกว่าการเสี่ยงออกไปข้างนอกนั่น...

เขาอยากมองเห็นดวงตาที่งดงามของเธอ และอยากให้เธอใช้มันมองมาที่เขาด้วยเช่นกัน...

สามวันผ่านไป...

บรรยากาศภายในเขตวังเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง สงบสุขและไร้สิ่งอันตราย เหล่าอัศวินได้รับอนุญาตให้ติดตามเจ้าหญิงและเจ้าชายไปทั่วทุกพื้นของเขตวัง ไม่เว้นแม้แต่ในห้องเรียน

ถึงแม้กฎใหม่ที่ท่านผอ.หญิงได้กำหนดขึ้นจะถูกประกาศใช้แล้ว แต่ซูโฮก็ยังเดินกับฟีโอน่าไม่ห่าง ถึงแม้ว่าเจ้าหญิงเจ้าชายไม่จำเป็นต้องคู่เดิมเสมอไปแล้วแต่ซูโฮก็ยังยืนยันที่ใช้กฏเก่ามาเป็นข้อบังคับในการชีวิตของเขา ฟีโอน่าเองก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ เพราะที่เขาทำไปก็เพราะเขาอยากอยู่กับเธอ และเธอเองก็อยากเป็นเพื่อนกับซูโฮ...อยากอยู่กับเขาเช่นกัน

ความสงบสุขมาเยือนแก่เขตวังอีกครั้ง

แต่เขตแดนอื่นๆยังคงเหมือนเดิม ยังคงดำเนินชีวิตเฉกเช่นเดิมอยู่ทุกวัน

มีเขตแดนอยู่หนึ่งเขตที่จะเงียบสงัดกว่าปกติในช่วงกลางวัน นั่นก็คือแดนห้า แดนที่มีนักเรียนเพียงคนเดียวในนั้นซึ่งก็คือจงแด

เขาอยู่ที่เดิมไม่เคยไปไหน เขาไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอกเพราะข้างนอกนั่นเขารู้เรื่องราวมามากพอแล้ว 

เขาชอบอยู่ข้างในและชอบดูอะไรที่ซ่อนอยู่ภายในมากกว่า มันดูน่าค้นหายิ่งกว่าข้างนอกนั่นอีก... 

และสิ่งที่เขาหลใหลเป็นที่สุดก็คือสิ่งที่อยู่ข้างในเนื้อหนังของมนุษย์ สิ่งที่ถูกปกคลุมด้วยผิวหนังเป็นอะไรที่น่าหลงใหลสำหรับเขา... 

จะกี่คน กี่ศพก็ยังไม่พอใจ ทุกๆร่างกายย่อมมีความแตกต่าง และความแตกต่างนั่นทำให้เขาตื่นเต้นแทบจะลุกขึ้นเต้นจริงๆ...

วันนี้เองเขาก็ยังทำงานของเขา เขายืนอยู่ข้างเตียงที่มีท่อนบนของมนุษย์วางอยู่ ไม่ใช่มนุษย์สิ... ต้องบอกว่าร่างของแม่มดต่างหาก

ร่างท่อนบนที่ไร้หัวของแม่มดตัวนึงวางอยู่บนเตียงที่จงแดกำลังทำงานอยู่ เขากำลังชำแหละของภายในท้องและนำมันออกมาวางกองอยู่ข้างนอก...

ลู่หานนอนคว่ำอยู่บนโซฟาไม่ไกลจากเขาเท่าไหร่นัก เขาถอดเสื้อนอน...ทำให้มองเห็นแผ่นหลังของลู่หานได้อย่างชัดเจน...แต่ที่ประหลาดก็คือแผ่นหลังของเขากลับมาเป็นแผ่นหลังที่ไร้รอยขีดข่วนไปเสียแล้ว...รอยแผลยาวบนหลังของเขาหายไปแล้ว...

“จงแด...” ลู่หานไม่ได้หลับด้วย เขาแค่นอนนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรทำมากกว่า “ทำอะไรอยู่น่ะ”

“ก็ดูเองสิวะ” จงแดตอบพลางใช้กรรไกรตัดเนื้อที่เอวออก “ว่าแต่แกจะอยู่ที่นี่ไปจนถึงตอนไหนไม่ทราบ กลับไปได้แล้ว ฉ้นเบื่อ...แผลบนหลังนั่นก็หายดีแล้วไม่ใช่หรอ นายไม่ต้องการฉันแล้วล่ะ รีบๆกลับไปเถอะ”

“ไล่กันเลยนะ” ลู่หานพลิกตัวขึ้นมาและหันไปมองแผ่นหลังของเพื่อนที่กำลังยุ่งอยู่กับร่างบนเตียง “ฉันเพิ่งไปเอาร่างแม่มดนั่นมาให้นายมานะ ตอบแทนบุญคุณกันด้วยการไล่กลับไปเนี่ยนะ?”

“เออ พอพูดเรื่องนี้แล้วฉันถึงนึกขึ้นได้” จงแดหันมามองเพื่อน หน้าเขาเปื้อนเลือดสีดำตรงข้างแก้มนิดหน่อย “แกไปป้วนเปี้ยนอะไรแถวๆเขตวังอีกวะ เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องขึ้นมาอีกหรอก อยู่นิ่งๆจนกว่างานประลองจะเริ่มไม่ได้หรือยังไง”

“ฉันไปแอบดูเธอน่ะ” ลู่หานยิ้มมุมปากให้เพื่อน พลางนึกถึงใบหน้าของเธอ “อยากได้เธอมาไว้ข้างกายใจจะขาดเลยล่ะจงแด... นี่ฉันพยายามควบคุมตัวเองอยู่นะเนี่ย ไม่งั้นฉันลักพาตัวเธอมาให้นายดูแล้ว....ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ...”

“ฟีโอน่า” จงแดบอก “เธอชื่อฟีโอน่า หัดจำชื่อคนที่ชอบด้วยสิวะแกนี่ แล้วนั่นจะทำอะไรอีก ฆ่าเธอแล้วให้ฉันดองร่างกายไว้อีกหรือเปล่า?”

“ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกหน่า” ลู่หานว่า “ตอนนี้ฉันอยากดูเธออยู่ห่างๆไว้ก่อน เอาไว้ถึงเวลาแล้วฉันจะลงมือ..ทำอะไรซักอย่าง”

“เวลาไหน?” จงแดเริ่มไม่พอใจการกระทำของลู่หานอีกแล้ว “บอกตามตรงนะลู่หาน ฉันรู้สึกขอบคุณนายมากที่อุตส่ายอมออกไปฆ่าคนนู้นคนนี้และเอาร่างมาให้ฉันเล่น ฉันซาบซึ้งในบุญคุณนั่นมาก แต่เลิกฆ่าพวกเจ้าหญิงเจ้าชายนั่นได้แล้ว มันไม่ได้มีผลอะไรต่องานวิจัยฉันเลย”

สรุปแล้วที่จงแดเป็นห่วงก็คืองานวิจัยของเขา... เขาไม่ได้เป็นห่วงว่าลู่หานจะไปกระทำผิดซักหน่อย...

“อีกอย่าง” จงแดเปลี่ยนใจ “ตอนนี้การกลายเป็นคนดีก็ดูน่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว...” เขากระตุกรอยยิ้ม “ฉันแนะนำให้นายไปฆ่าไอพวกที่มันทำเรื่องเลวๆดีกว่า ดูน่าชำแหละกว่าด้วย อยากรู้ว่าสมองเจ้าพวกนั้นมันคิดอะไรอยู่”

“นายนี่แม่งปากมากจริงๆ” ลู่หานหัวเราะ “จะอ้อมโลกทำไมครับท่าน? บอกมาเลยว่าต้องการร่างไอสัตว์ประหลาดตัวไหน ฉันจะไปจัดการมาให้...แลกกับการที่ฉันได้มานอนอยู่บนโซฟานี่นานๆ” เขาเหยียดขาออกพลางบิดขี้เกียจด้วยความสบายใจ

“อืม...” จงแดมองขึ้นไปข้างบนพลางนึก “ถึงเห็นฉันโรคจิตแบบนี้แต่จริงๆแล้วฉันก็เคยเป็นคนดีมาก่อนนะลู่หาน...ส่วนไอเรื่องอยากได้ร่างไหนมากที่สุดนั้น...” เขามองไปที่ลู่หานและยิ้มมุมปาก “ก็ร่างนายไง...”

“โวๆๆๆ” ลู่หานลุกมานั่งทันทีด้วยความประหลาดใจ เขานั่งบนโซฟาพลางยิ้มเหมือนคนโรคจิต “อะไรในตัวฉันถึงทำให้นายสนใจที่จะชำแหละกันหือ?”

“ทุกอย่าง” จงแดมองร่างตรงหน้า พยายามเก็บสีหน้าที่ปลาบปลื้มนั่นให้มิดที่สุดแล้วแต่ก็ทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ “เผ่าพันธุ์นักรบที่เก่าแก่ที่สุด...เผ่าพันธุ์ดัสช์...มันไหลเวียนอยู่ในเลือดของนาย และมีเพียงแค่นายคนเดียวเท่านั้นที่เหลือรอดอยู่ในโลกนี้...นอกนั้นโดนกวาดล้างเผ่าพันธุ์ตายไปหมดแล้ว...ไม่แปลกที่นายเป็นนักเรียนคนเดียวในแดนสี่...เพราะมันไม่มีใครเหมือนนายอีกแล้ว...”

“แกก็นักเรียนคนเดียวในแดนห้าไม่ใช่หรอ” ลู่หานจ้องเพื่อนตรงหน้า “ไม่เห็นจะมีใครเหมือนนายหลงเหลืออยู่นี่...”

“มีสิ” จงแดตอบ “ร่างที่นอนเกลื่อนอยู่ชั้นสองน่ะ...นั่นคือเพื่อนๆในชั้นเรียนของฉันเอง...พอดีช่วงนั้นขัดสนเรื่องศพวิจัย ฉันก็เลยตัดสินใจฆ่าไปหนึ่งคนแต่ปรากฏว่าสมองของเพื่อนฉันคนนั้นมันน่าทึ่งมาก... ฉันเลยเผลอฆ่าเพื่อนๆที่เหลือเพื่อเอาสมองออกมาเปรียบเทียบดู ฆ่าไปฆ่ามาก็เห็นตัวเองยืนอยู่คนเดียวซะแล้วน่ะ...”

ลู่หานหัวเราะถูกใจในตัวเพื่อนคนนี้ “ดีที่แกยังไม่ฆ่าตัวเองเพื่อเอาสมองออกมาดูนะเนี่ย...”

“เคยคิด” จงแดหัวเราะบ้าง “แต่ทำแบบนั้นฉันก็ตายสิวะ ยังไม่อยากตายตอนนี้หรอกนะ...รอให้นายตายก่อนดีกว่า”

ลู่หานยิ่งหัวเราะลั่นห้อง “ถ้าอยากได้ศพฉันสวยๆนายต้องไปบอกคนที่ฆ่าฉันนะเพื่อนเอ๋ย...”

จงแดขมวดคิ้วและสีหน้าตึงเครียดทันที “ฉันต้องการร่างกายแบบไม่เละเทะ...ใครกันที่จะฆ่านาย”

“ดูทำหน้าเขา...” ลู่หานรู้สึกสนุกที่เห็นเพื่อนตัวเองเลือดเย็นขนาดนี้ “คนที่อยากจะฆ่าฉันมากที่สุดในตอนนี้ก็คงเป็นหมอนั่นน่ะ ไออัศวินตัวสูงๆที่เป็นอัศวินคนเดียวในกับฟีโอน่าน่ะ...หูกางๆหน่อยอ่ะ”

“ชานยอล?” จงแดถาม “นั่นนักรบมือหนึ่งของโรงเรียนเลยนี่...” เขาเป็นกังวลมากขึ้นไปอีก “ทำไมนายต้องไปมีเรื่องกับคนแบบนั้นด้วย...เวลาสู้กันก็ยืดยื้อกันพอดี...อย่าบอกนะว่าแผลคราวก่อนหมอนี่เป็นคนทำ?”

“ถูกต้อง...” ลู่หานว่า “ดาบหมอนั่นคมน่าดูเลยล่ะ...ฟันหลังฉันแทบขาดแหนะ” เขากำลังยั่วให้จงแดเครียดเล่น “ดีไม่ดีถ้าเราสู้กัน...ถ้ามันชนะร่างฉันอาจจะไม่อยู่กับที่กับทางแล้วก็ได้...แขนอาจจะไปทางนึง ขาอาจจะขาดไปข้างนึง...หัวอาจจะ”

“ไม่ได้นะ!!” จงแดไมเกรนขึ้นสมอง “เขาจะทำให้ร่างของนายเสียหายขนาดนั้นไม่ได้!” เขาร้อนรนและถอดถุงมือทิ้งไปบนพื้นก่อนจะถอดเสื้อกราวน์ที่เปื้อนเลือดทิ้งไปเช่นกัน

“นั่นจะทำอะไร” ลู่หานอดยิ้มให้กับความสนุกตรงหน้าไม่ได้ “อย่าบอกนะว่าจะไปขอให้ชานยอลฆ่าฉันแบบศพสวยๆน่ะ”

“ก็เออน่ะสิ!!” จงแดตะคอกกลับมา เขาหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำตาลอ่อนมาสวมทับไว้และพร้อมจะออกไปข้างนอก “ข้างนอกนั่นคงจะตกใจน่าดูที่จู่ๆก็เห็นฉันออกไปเดินเพ่นพ่าน...แต่เรื่องนี้จะปล่อยให้เลยตามเลยไม่ได้ ฉันไปละ อ้อ! แล้วก็อย่าแตะต้องงานอะไรของฉันทั้งนั้นนะลู่หาน!”

แล้วเขาก็เดินออกไปข้างนอกอย่างเร่งรีบ...

“ใครจะไปอยากแตะไอศพเน่าๆพวกนี้กัน...” ลู่หานบ่นกับตัวเองพลางลงไปนอนบนโซฟา “หมอนั่นแม่งห่วงเรื่องศพฉันจะไม่สวยกว่าเรื่องที่ฉันจะตายอีก...สมกับเพื่อนของฉันจริงๆ...” เขาหัวเราะ...

ในช่วงเย็นของวันนั้น ฟีโอน่ากลับมาจากโรงเรียนจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปอาบน้ำและออกมาพักผ่อนในห้องทันที หลายวันที่ผ่านมานี้ทำเธอตกใจจนสติกระเจิงไปมากโข เธอเพิ่งจะรู้สึกสงบๆจริงก็วันนี้แหละ

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเธอหยิบหนังสือขึ้นมาเล่มนึงและเตรียมนอนอ่านมันบนเตียง

แต่ทว่า

“ว้าย!” จู่เธอก็เห็นใครคนนึงปีนเข้ามาทางหน้าต่าง เธอเกือบแหกปากร้องขอความช่วยเหลือแล้ว

คริสรีบปีนขึ้นมาข้างในและพุ่งมาปิดปากเธอไว้ทันก่อนที่เธอจะส่งเสียงไปมากกว่านี้ ฟีโอน่าโล่งอกที่เป็นคริสถึงการกระทำของเขาจะไม่ถูกต้องแต่เขาไม่ใช่คนเลวอะไร...

คริสปล่อยเธอออกเมื่อแน่ใจว่าเธอจะไม่ร้อง

“โทษที...” เขาก้มหน้าอายและเกาหัวแก้เก้อ “ฉัน...เอ่อ..จะมาขอโทษเรื่องเมื่อวันก่อนนะ ความจริงจะพูดอยู่หลายรอบแล้วล่ะแต่เห็นเธอยังดูตื่นๆเลยไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย...กลัวจะโดนตีหัวเอาน่ะ” เขาหัวเราะ

ฟีโอน่าเข้าไปตีเขาจริงๆ “คนบ้าที่ไหนเขาปีนหน้าต่างห้องเข้ามาขอโทษกันยะ! ตกใจหมดเลย”

คริสลูบแขนที่โดนตีพลางทำหน้ายอมรับผิด “ขอโทษที...ฉันไม่เคย...เอ่อ...ไม่เคยคุยกับเจ้าหญิงมาก่อน ก็เลยไม่รู้วิธีเข้าหาพวกเธอน่ะ...แล้วก็กลัวว่าจะเข้าทางประตูตรงๆไม่ได้ด้วย เห็นหน้าพวกอัศวินแล้วนึกถึงชานยอล”

“เอ้อใช่” ฟีโอน่านึกขึ้นได้ “นายเป็นเพื่อนกับชานยอลหรอ?”

“อือ” คริสตอบ “เราเป็นเพื่อนกันก่อนที่จะเข้าโรงเรียนนี้ด้วยซ้ำ”

ฟีโอน่าประหลาดใจ “จริงหรอ? งั้นนายสองคนก็สนิทกันมากๆเลยสิ”

“อือ” คริสตอบ “ความจริงฉันแก่กว่าหมอนั่นหลายปี แต่มันไม่เคยเรียกฉันพี่เลยซักครั้งเดียว...”

“จริงหรอ?” เธอหัวเราะ “คงจะสนิทกันมากจริงๆ...ว่าแต่นายมาแค่ขอโทษฉันใช่มั้ย?...คือตอนนี้ฉันไม่สะดวกจะคุยกับนายตรงนี้...ซูโฮชอบเข้ามาในห้องฉันด้วย ถ้าเขาเห็นว่าฉันอยู่กับนายเขาต้องเอาเรื่องนายอีกแน่ๆ...เพราะงั้น”

“ซูโฮนี่เจ้าชายของเธอใช่ปะ?” คริสถาม

“อือ” เธอตอบ “เพราะงั้นนายช่วยออกไปก่อนได้ไหม...เอาไว้เราหาที่เหมาะๆคุยกันครั้งหน้าดีกว่าเนอะ”

“ดีจัง...” คริสพูด “ฉันเองก็อยากมีเจ้าชายเป็นของตัวเองบ้าง”

“พูดอะไรของนายเนี่ย” ฟีโอน่าเข้าไปดันร่างเขาไปทางหน้าต่าง “ขอร้องละ ลงไปก่อน เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะไปหานายเอง”

“อย่ามาพูดเล่นหน่า” คริสหัวเราะ  “เจ้าหญิงอย่างเธอจะออกไปไหนได้...ห้ามไปหาฉันที่หมู่บ้านเด็ดขาด ระหว่างทางมันอันตราย”

“เข้าใจแล้วๆ” ฟีโอน่าดันจนร่างเขาติดหน้าต่างแล้ว “แต่นายรีบๆลงไปก่อนเถอะ”

“เอ้อ...” คริสเหมือนนึกอะไรได้ “ฉันมาที่นี่เพราะเหตุผลอีกอย่าง”

“อะไร?”

“อาบน้ำน่ะ...” เขาตอบพลางยิ้มให้เธอ “ฉันขออาบน้ำหน่อยสิ พอดีไม่ได้อาบมาสามวันแล้วหลังจากไปฆ่าแม่มดในป่า”

ฟีโอน่าถอยกรูดออกไปให้ห่างจากเขาทันที “แล้วทำไมนายถึงไม่อาบ!!”

“แหม...ที่หมู่บ้านฉันมันมีแค่ที่อาบน้ำรวมนี่นา วันนี้ฉันก็กะจะไปอาบแล้วล่ะแต่น้ำดันมาไม่ไหลซะได้...ความจริงกะจะซักแห้งอีกวันแต่กลิ่นตัวมันเริ่มรุนแรงจนนอนไม่หลับน่ะ” เขาว่าพลางดมตัวเอง

ฟีโอน่ารีบชี้ไปที่ห้องน้ำ “เข้าไปเดี๋ยวนี้! เข้าไปเลย!!”

คริสบอกขอบคุณก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำที่แสนสะอาดของเจ้าหญิง “อลังการงานสร้างมาก! ห้องน้ำเธอน่าอยู่กว่าห้องนอนฉันอีก!”

“รีบๆอาบน้ำแล้วก็รีบๆไปซะคริส” ฟีโอน่าตะโกนเข้าไปก่อนที่เธอจะวิ่งไปล็อคประตูห้องไว้อย่างแน่นหนา... ซูโฮอย่าเพิ่งมาตอนนี้เลยนะ...

คริสนอนแช่อยู่ในอ่างนานจนฟีโอน่าคิดว่าเขาตายในห้องน้ำซะแล้ว ซูโฮมาเคาะห้องเธอสองรอบแล้วด้วยและถ้ารอบที่สามเธอยังไม่เปิดให้เขา เขาอาจจะใช้กุญสำรองไขเข้ามาก็ได้

“คริสเร็วๆเข้า” เธอเร่งเขาอยู่ตรงประตูห้องน้ำ “ออกมาได้แล้ว”

“เสร็จแล้วๆ” คริสเปิดประตูออกมาและปลดปล่อยให้ความหอมของสบู่ลอยออกมาจากห้องน้ำ...

เขาอยู่ในร่างที่เปลือยท่อนบนและพันผ้าเช็ดตัวไว้ข้างล่าง...

เขาสะอาดหมดจด... สีหน้าที่ดูเนือยๆของเขาเมื่อกี้หายไปแล้ว ความหมองคล้ำและเศษดินออกไปจากใบหน้า ซอกคอ และ ตามตัวเขาหมดแล้ว... เขาสะอาดและตัวหอมมากเลยด้วย...

ที่สำคัญ...ผมเปียกของเขาทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นดูเซ็กซี่ขึ้นจนน่าใจหาย... ฟีโอน่ากระพริบตาสามรอบตอนเห็นเขาครั้งแรก... ไม่คิดว่าเขาจะดูดีได้แบบนี้เหมือนกัน... ปกติก็หน้าตาเขานั้นดีแบบคลุกดินอยู่แล้ว แต่หล่อแบบสะอาดอย่างนี้ก็ยิ่งดูดีขึ้นไปอีก...

“ฉันขอผ้าเช็ดตัวนี่ไปล่ะ” เขาบอกก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าสกปรกของตัวเองขึ้นมา “แล้วเจอกันใหม่นะฟีโอน่า” เขากำลังจะกระโดดลงไปจากหน้าต่างทั้งอย่างนั้น...

“เดี๋ยว...นายยังไม่ได้ใส่อะไรเลยนะ มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว..”

“หือ?” เขาทำหน้างง “แล้วทำไมอ่ะ?”

ฟีโอน่าคงจะคิดมากไปเอง นั่นสินะ...เขาเป็นผู้ชายที่อาศัยอยู่ในป่านี่นา... เขาต้องมีความเป็นธรรมชาติมากๆอยู่แล้ว...

“ไม่มีอะไร...นายไปเถอะ” เธอบอก

 “โอเค...งั้นไปละ” เขาทำท่าจะโดดลงไปแล้วแต่เหมือนลืมอะไรบางอย่าง “ฟีโอน่า...มานี่หน่อยสิ”

เธอเดินไปหาเขาที่หน้าต่าง “มีอะไรหรอ?”

“ไม่มีอะไร” เขายิ้มก่อนจะยื่นมือออกมายีหัวเธอเบาๆเหมือนเด็ก “ขอบคุณสำหรับที่อาบน้ำสะอาดๆนะครับ แล้วก็ฝันดีครับ”

แล้วเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาจุมพิตเธอที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา...

ฟีโอน่าเผลอหลับตาและหดคอตัวเองลงไปด้วยความตกใจแต่เธอก็หลบไม่พ้นริมฝีปากของเขา...

“น่ารักจัง” คริสว่าพลางยีผมเธออีกรอบ "ฝันมานานแล้วว่าวันนึงต้องได้พูดคุยกับเจ้าหญิง...วันหลังฉันจะมาหาใหม่...มาอาบน้ำน่ะ ไปละ”

แล้วเขาก็กระโดดลงไปจริงๆ พอดีกับที่เสียงเคาะห้องจากซูโฮดังมาเป็นรอบที่สาม ฟีโอน่าจึงรีบไปเปิดประตูให้ซูโฮ...

แต่สมองเธอกลับวนเวียนอยู่กับการกระทำของคริสเมื่อกี้... เขาบอกขอบคุณเธอก่อนที่จะเขาจูบหน้าผากเธอ...งั้นแสดงว่าการจูบหน้าผากเป็นการตอบแทนคำขอบคุณจากเขางั้นหรอ?

ทำไมเขาถึงคิดว่าการทำแบบนั้นถึงเป็นรางวัลที่ฟีโอน่าต้องการ?

หรือว่าเขา...คิดว่าฟีโอน่าชอบเขาไปแล้ว?

หลังจากที่เธอได้ช่วยเขาเรื่องไล่ออกนั่น...เขาอาจจะคิดว่าเธอชอบเขาก็ได้... แล้วถ้าบวกกับเรื่องที่เขาให้รางวัลเธอเป็นการจุมพิตที่หน้าผากแล้วก็เหมาะเจาะกันพอดีเลยด้วย! เขาต้องคิดว่าเธอชอบเขาแน่ๆ... ไม่นะ... ไม่ได้

แต่ถึงยังงั้นใจของเธอก็เต้นแรงไม่ใช่เล่นๆ...

จงแดเดินลัดเลาะไปข้างหลังของตึก ซึ่งมันเป็นทางตรงกันข้ามกับทางเข้าของแดนห้า 

เขากำลังออกไปจากแดนห้าโดยที่ใช้เส้นทางตรงข้าม... และทางนั้นมันจะนำพาเขาไปเจอเข้ากับป่าวงกตและหมู่บ้านต้องห้าม... ซึ่งเป็นที่อาศัยของเขตแดนต้องห้าม...

แดนต้องห้ามเป็นแหล่งอาศัยของพวกสัตว์ในตำนาน หมาป่า ก็อปลิน เอลฟ์ พญานาค อสูรกาย และ อีกมากมาย ซึ่งสัตว์ในตำนานเหล่านั้น...จะแฝงอยู่ในร่างของมนุษย์และสามารถแปลงร่างจริงออกมาได้ทุกเมื่อที่ต้องการ...

 จงแดใช้ทางลัดและด้วยมันสมองระดับอัจฉริยะอย่างเขา ทำให้เขาทะลุป่าเขาวงกตนี่ไปได้อย่างง่ายดาย เขาเดินทะลุป่าไปและเจอเข้ากับหมู่บ้านเล็กๆ หมู่บ้านที่มีตัวบ้านสร้างมาจากหินอ่อน ผิดจากหมู่บ้านแม่มดที่สร้างบ้านด้วยไม้

แดนต้องห้ามไม่ได้เป็นแดนที่อันตรายแต่ก็ไม่ได้เป็นแดนที่ปลอดภัย... สัตว์ร้ายมากมายอาศัยอยู่ที่นี่แต่พวกเขาสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อย่างน่าทึ่ง ที่สำคัญพวกสัตว์เหล่านี้ฉลาดและปฏิบัติตามกฎเกณฑ์อย่างเคร่งครัด...

ในการประลองในแต่ละครั้ง ผู้เข้าประลองสามารถนำสัตว์ในตำนานเข้าไปเป็นตัวช่วยในการต่อสู้ได้คนละหนึ่งตัว

เพราะงั้นไม่แปลกที่จะมีอัศวินหรือนักล่าแม่มดมาเดินป้วนเปี้ยนแถวแดนต้องห้ามเป็นประจำ เพราะเขากำลังมองหาสัตว์เลี้ยงโหดๆอยู่นั่นเอง...

จงแดรีบจนไม่ได้มองอะไรรอบข้างเลย เขาเดินฝ่าหมู่บ้านต้องห้ามไปแบบรีบๆ เป้าหมายเดียวของเขาคือเขตวังหรือแดนหนึ่งและต้องตามหาตัวฟีโอน่าให้เจอ ... ถ้าเขาต่อรองกับชานยอลดีๆไม่ได้ เขาต้องใช้วิธีขู่ให้เขาแทนและถ้าจับฟีโอน่ามาเป็นตัวประกัน ยังไงๆชานยอลก็ต้องทำตามที่เขาสั่งแน่นอน...ยิ่งชานยอลเป็นอัศวินด้วยแล้ว คำมั่นสัญญาจึงสำคัญที่สุด...

“ไม่แวะดื่มชาบ้านฉันก่อนหรอจงแด” เสียงคุ้นหูดังผ่านเขามา...แต่มันเป็นเสียงที่เขาต้องหยุดก้าวเดินไปข้างหน้าและกันมาเสวนาด้วยอย่างทันที...

“อ้าว...ว่าไงดีดราก้อน” จงแดทักทายคนรู้จักพลางฉีกยิ้มให้เขา

“บอกแล้วไงว่าให้เรียก ดีโอ” เขาตอบกลับมาพลางยิ้มจางๆให้จงแดกลับ “จะรีบไปไหนงั้นหรอ...นึกว่าจะมาหาสัตว์เลี้ยงไปลงแข่งในงานประลองซะอีก”

“เหอะ” จงแดพ่นลม “ไองานเห่ยๆแบบนั้นมีดีกันตรงที่คนตายเท่านั้นแหละ”

ดีโอกระตุกยิ้ม “ยังส่องเครื่องในอยู่อีกงั้นหรอ...ไม่เบื่อหรือไง”

“ถ้าผ่าร่างเดียวก็เบื่อสิ” จงแดตอบ “มีหลายๆร่างหลายๆแบบ ยังไงก็ไม่เบื่อ...เออว่าแต่ฉันรีบน่ะดีโอ โทษทีไม่ว่างเสวนาด้วย...”

จงแดหันหลังให้เพื่อนและกำลังจะเดินจากไป

“ฉันอยากลงแข่ง” แต่ก็ชะงักเมื่อได้ยินดีโอพูดดังนั้นออกมา...

“อะไรนะ?” เขาหันมาถามด้วยความไม่มั่นใจ... เป็นไปไม่ได้... ถ้าดีโอลงแข่งละก็...

“นายช่วยหาคนดีๆให้ฉันหน่อย” ดีโอว่า “ไม่เอาลู่หานด้วย...ขอฝั่งสีขาว ไม่เอาฝั่งตัวร้าย...”

“นายจะบ้าหรอดีโอ” จงแดตกใจและชานยอลโผล่เข้ามาในหัวเขาทันที “...ฉันก็พอจะมีคนแนะนำให้นายอยู่...แต่สัญญากับฉันได้มั้ยว่าถ้าสู้กับลู่หาน นายต้องฆ่าเขาให้ศพสวยที่สุด”

ดีโอหัวเราะ “หน้าที่ฆ่าไม่ใช่หน้าที่ฉัน ลืมไปแล้วหรือยังไง”

“จริงด้วย...สัตว์เลี้ยงฆ่าได้แค่สัตว์เลี้ยงด้วยกันเองสินะ..." จงแดเพิ่งนึกออก “ยังไงๆฉันก็ต้องไปขอร้องชานยอลสินะ...ว่าแต่นายจะลงแข่งจริงๆหรอ?”

“อืม” ดีโอตอบ “ฉันเบื่อ...และฉันอยากได้เจ้าหญิงแล้วด้วย”

จงแดตกใจไปกันใหญ่เมื่อได้ยินดีโอพูดแบบนั้น...

“แต่ถ้านายได้เจ้าหญิง...” จงแดค่อยๆเรียบเรียงความคิด “นายก็ต้องตายน่ะสิ?”

“อืม...” ดีโอตอบหน้านิ่ง “ฉันเบื่อ...พร้อมตายแล้ว”

จงแดจับไหล่ดีโอทันที “ถ้าตาย...ฉันขอร่างนายได้มั้ย...”

“ฉันไม่แน่ใจ” ดีโอตอบกลับมา “ถ้าฉันตาย...ฉันไม่แน่ใจว่าจะตายในร่างของมนุษย์หรือร่างของมังกร”

โด ดีโอ มีเลือดของมังกรไหลเวียนอยู่ในตัวเขา... เขาเป็นสัตว์ในตำนานที่เก่าแก่และแข็งแกร่งที่สุด มีกฏสั่งห้ามไม่ให้เขาลงแข่งงานประลองอยู่หลายปี เพราะเมื่อใดที่มังกรคำราม...เมื่อนั้นทุกคนจะพ่ายแพ้...

มันจึงดูไม่ยุติธรรมสำหรับคู่ต่อสู้ แต่เมื่อเร็วๆมานี้ผอ.ได้เปลี่ยนกฎใหม่ด้วยเหตุผลบางอย่าง...จึงทำให้ดีโอสามารถลงแข่งได้... แต่เขากลับไม่สนใจที่จะแข่ง...เขาไม่เคยเข้าแข่งขัน ถึงจะมีคนมากมายมาขอตัวเขา... แม้กระทั่งลู่หาน... ก็ต้องการเขา เขาปฏิเสธมาโดยตลอด...

แต่ว่าครั้งนี้เขากลับอยากลงแข่ง...และเขาบอกเขาพร้อมที่จะตาย...

การที่มังกรจะตายได้นั้น...เขาจะตายก็ต่อเมื่อได้รับความรักจากเจ้าหญิง...และต้องเป็นเจ้าหญิงที่เขารักเช่นกัน...

ความรักจะทำให้เขาตาย...