คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP 04
ตอนที่4
เนื่องจากว่าอึนมีไม่ได้จองที่ให้แบคกับดีโอและเธอก็ไม่สามารถให้สองคนนั้นมาอยู่กับเธอได้ ยิ่งกว่านั้นแบคก็โทรมาด่าอึนมีรัวยังกะไปฆ่าหมาที่บ้านตายถ้าเธอไม่ยอมไปร่วมแถวกับพวกเขา อึนมีเลยต้องจำใจบอกลาชานยอลคนดีแล้วไปอยู่กับคนดี๊ดีอย่างแบคคยอน
อึนมีวิ่งหน้าตั้งไปหาแบค เธอกะจะเล่าเรื่องปานให้แบคฟัง
“แบค! เขามีปานรูปดวงจันทร์เหมือนนายเลยอ่ะ!”
“เฮ้ย ใคร!?”
“ชานยอล ปาร์ค ชานยอลอ่ะ เค้าเป็นคนดีม๊ากมาก ฉันโครตปลื้มอ่ะ” อึนมีอธิบายไปพร้อมท่าทางประกอบ
“เฮ้ย ไปรู้จักกันตอนไหน แล้วรู้ได้ไงว่าคนดี” แบคถาม
“ก็ตอนนายไปอะ ฉันไม่มีที่บังแดดใช่ปะ แล้วแบบเขาก็อุตส่ายอมเดินจากข้างหน้ามาต่อข้างหลังเพื่อมาบังแดดให้ฉันอ่า!! โอ้ยย คนดีมาก!!!” เธอเล่าแทบไม่หายใจ
“ขนาดนั้นเลย แล้วไปเห็นปานนั้นได้ไง”
“อ้อ เขาถกแขนเสื้อขึ้นพอดี เห็นตรงท้องแขนน่ะ ชัดเลย”
“ว๊ายยยย” แบคดัดเสียงและทำท่าทำทางเหมือนผู้หญิง “หรือว่าเราจะเป็นเนื้อคู่กัน อ๊ายยย ตายละแก!! หล่อปะ!!”
“หล่อมากเลยแกร์!!!!”
“จริงหรอแก! ได้เบอร์มาปะ!!”
“โอ้ย!! ถ้าแกไม่โทรมาจิกหัวฉันอาจจะได้นะแก!!!”
“ถุ้ย! บ้าหรอ ฉันเป็นผู้ชายเว้ย” แบคกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยปะแก!!” อึนมียังจะเล่นต่อ แต่แบคบอกพอๆ ไปไกลละ ดีโอที่เงียบอยู่ในขณะนั้นก็ขมวดคิ้วเหมือนหงุดหงิดอะไรบางอย่าง แบคสังเกตเห็นเลยถามไป
“เป็นอะไรของนายน่ะ แดดก็บางลงแล้วนะ หรือไม่ชอบ? อยากให้แดดร้อนกว่านี้?”
“เปล่า” ดีโอบอกปัดๆ “ว่าแต่ทำไมถึงเป็นคนดีขนาดนั้นน่ะ ชานยอลอะไรนั่น”
“ไม่รู้สิ” อึนมีตอบ “คงเพราะตอนนั้นฉันเกือบจะไม่ไหวแล้วมั้ง”
“ทีหลังถ้วรู้ว่าตัวเองไม่ไหวก็บอกเพื่อนสิ อย่ารอให้มันเป็นก่อนแล้วค่อยพูด” ดีโอสั่งสอนอึนมีด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ทำให้แบคกับอึนมีมองหน้ากันอย่างสงสัย มันไปอารมณ์เสียมาจากไหนวะ
“อะอือ ได้” อึนมีตอบเสียงแผ่ว เวลาดีโอโกรธนี่น่ากลัวที่สุดละ
วันปัจฉิม
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตื่นเต้นกับการจะเข้ามหาลัยปีแรกหรือเพราะรู้ว่าจะไม่จากกับดีโอแบคคยอนแล้ว งานปัจฉิมที่โรงเรียนเลยผ่านไปไวมาก แถมวุ่นวายซะจนจำใครไม่ได้เลย ในระหว่างที่เพื่อนๆในห้องกอดคอกันร้องไห้จะเป็นจะตาย ตอนนั้นอึนมีก็มัวแต่ตามหาดีโอให้น้องๆผู้หญิงปีสอง ปีสามที่อยากจะถ่ายรูปด้วยจนตัวสั่น แต่ละคนนี่ดอกไม้ใหญ่ยิ่งกว่าตัวอีกแถมสีก็ชูดชาดเหลือเกิ๊น พอหาดีโอให้น้องเจอ ก็มีน้องมาตามหาแบคคยอนอีก พอบอกว่าให้ไปหาเอง น้องก็บอกไม่กล้าเขินเกินไป อึนมีเลยวุ่นกับการตามหาแบคคยอนอีกครั้ง แถมแบคคยอนอยู่นิ่งๆอยู่กับที่เป็นซะที่ไหน สรุปแล้วปัจฉิมของอึนมีคือการวิ่งไปวิ่งมา หิ้วเด็กไปหิ้วเด็กมาจนเหนื่อย สุดท้ายหมดแรงจนต้องขอกลับบ้านไปพักก่อน
ที่บ้านอึนมี
“แม่” อึนมีเรียกแม่ด้วยเสียงอันอ่อนล้า หลังจากที่เธออาบน้ำเตรียมตัวจะนอนในทันทีนั้น แม่ก็เรียกให้ไปพบที่ห้องพอดี “แม่เรียกมาทำไมเนี่ย หนูจะกลายเป็นซอมบี้ละนะ”
“มาๆเข้ามานั่งก่อน” แม่ตบเตียงบ่งบอกให้มานั่งใกล้ๆ “แม่มีเรื่องจะบอกน่ะ” แม่ยิ้มและทำตัวดี๊ด๊าแปลกๆ อึนมีเริ่มเห็นลางไม่ดี
“อะไรแม่”
“คือวันที่ลูกเข้าหอน่ะ”
“อ่า...”
“แม่กับพ่อติดธุระพอดีเลยลูก”
“หือ?”
“แต่แม่ฝากลูกไปกับแม่ดีโอแล้วนะลูกนะ ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีใครไปส่งนะลูกนะ”
“ธุระอะไรแม่”
“แหม แม่ก็ไม่อยากโกหกหรอกนะลูกนะ”
“อะไรละ”
“คือพ่อได้โบนัสเป็นเที่ยวฟรีสามวันสามคืนที่มัลดีฟน่ะลูก ก็เลย...”
“โห!!! แม่!!! แล้วทำไมแม่ได้ไปอ่ะ ทำไมหนูไม่ได้ไป!!”
“ถ้าเธอไปน้องก็อยากไปด้วยสิ !! ตั๋วเค้าให้มาแค่สองใบเองนะยะ!!!” เริ่มกลับมาเป็นแม่คนเดิมแล้ว
“แม่ขี้โกงอ่ะ แล้วน้องจะอยู่กับใครเนี่ย”
“วันนั้นมันมีแคมป์ของชมรมพอดี แถมนานกว่าที่แม่ไปอีกนะ”
“อ๋อหรอค่ะ รอดตัวไปนะแม่นะ”
“เอาหน่า ลูกก็โตแล้วแม่เชื่อว่าลูกจัดการได้อยู่แล้ว เออ แม่บอกกับป้าจีอึนล่วงหน้าแล้วนะว่าจะไป แต่วันนั้นป้าแกก็ไม่ว่างไปพบลูกเหมือนกัน คงเจอกันวันถัดไปน่ะ”
“ค่ะ ไม่เป็นไร สบายมาก”
“ต้องอย่างนี้สิลูกแม่”
เมื่อเจรจาต่อรองกับแม่เสร็จอึนมีก็เดินเป็นซอมบี้เข้าห้องตัวเองไป เธอล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า แต่ไม่ทันที่เธอจะได้หลับตาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดีโอโทรมา
“โทรมาทำไมป่านนี้ยะ จะนอน มีไรใว้ค่อยคุยพรุ่งนี้เช้า โอเคนะ”
“เดี๋ยวๆ”
“อะไร”
“ทำไมกลับเร็วจัง ไม่เห็นบอกกันด้วย”
“ก็เหนื่อยอ่ะ แค่นี้นะจะนอนแล้ว”
“เดี๋ยวดิ”
“อะไรอีก”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เป็นอะไรของนายน่ะ แค่จะนอน!”
“เออๆ นอนก็ได้ๆ ขอโทษด้วยละกัน”
“ขอโทษอะไร เออช่างมันๆ ฉันนอนละบาย”
เธอวางสายจากดีโอ และไม่ทันได้โยนโทรศัพท์ทิ้งแบคคยอนก็โทรมาอีก
“อะไรของพวกนายเนี่ย โทรมาทำไม”
“เห้ย ทำไรอยู่”
“จะนอนค่ะ รีบๆเลยค่ะ ไม่ไหวแล้ว”
“เออๆได้ๆ วันนี้งอนหรอ”
“หือ? งอนอะไรยะ”
“อ่าว ก็เห็นกลับบ้านไปก่อน”
“แล้วทำไมต้องงอนด้วยยะ”
“อ่าวหรอ ไม่รู้สิ ดีโอมันบอกว่าเธองอน ไม่ยอมกลับบ้านพร้อมกันอะ”
“บ้าหรอ ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ตอนนั้นไม่ทันได้คิดจะบอกใครน่ะ โทษทีๆ”
“โอเค งั้นไม่มีอะไรละ ฝันดีจุ๊บๆ”
“ฝันดี”
เช้าวันขนของเข้าหอ
แบคคยอนไปกับรถพ่อตัวเองส่วนดีโอกับอึนมีไปกับรถแม่ดีโอ ในระหว่างที่นั่งรถอยู่นั้นดีโอก็ดูเงียบๆไม่พูดไม่จาเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์ บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบสงบดี แม่ดีโอเลยเปิดวิทยุและเพลง Peter Pan ของ Exo ก็มาพอดี มันทำให้อึนมีคิดถึงปีเตอร์แพนที่เธอต้องตามหาจริงๆ จากวันนั้นถึงวันนี้เธอเจอคนที่มีปานสองคนแล้ว ดีจริงๆที่เธอไม่ด่วนสรุปว่าแบคคยอนเป็นปีเตอร์แพนซะก่อน ถ้าชี้ปีเตอร์แพนผิดคนไม่รู้จะโดนผู้ภิทักษ์โทมินโฮทำอะไรบ้าง จากคำขู่เรื่องลบความทรงจำนั่นก็ทำให้อึนมีกลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เธอทนไม่ได้จริงๆถ้าจะมีใครซักคนเป็นอะไรไปก็เพราะเธอคนๆเดียว
ไม่นานก็มาถึงที่หมาย แบคมาถึงก่อนและก็ขนของขึ้นไปเกือบหมดแล้วด้วยเขาเลยมาช่วยอึนมี หลังจากที่ขนของกันเสร็จแล้วแม่ดีโอกับพ่อแบคก็บอกลาเด็กๆ ก่อนจะไปพวกเขาบอกให้ตั้งใจเรียน ช่วยๆพากันเรียนให้ดี มีอะไรก็อย่าทิ้งกัน ช่วยเหลือนกันใว้
กลางคืน ณ ห้อง405ห้องแบคคยอนและดีโอ
“พวกนายว่าฉันจะได้เมทเป็นคนแบบไหน?” อึนมีเริ่มบทสนทนาในขณะที่ช่วยตกแต่งห้องให้แบค แบคกับดีโอเป็นรูมเมทกันห้องแต่ละห้องประกอบด้วยห้องนอนสองห้อง ความจริงหอพักนี้ก็เหมือนจะเป็นหอพักของนักศึกษามหาลัยKกันหมด
“อาจจะเป็นทอม” แบคพูด “หรือไม่ก็เลสเบี้ยน”
“ก็อาจจะ”
“เฮ้ย!” แบคแปลกใจ “ทำไมไม่ตกใจไม่ไรเลยอ่ะ”
“อ่าว แล้วทำไมอ่ะ เป็นทอมก็ผู้หญิง เป็นเลสก็ผู้หญิง ทำไมต้องตกใจ”
“ยะอย่าบอกนะว่าเธอเป็น...” แบคทำตาโต ถึงตรงนี้ดีโอก็หันมาสนใจเหมือนกัน
“จะบ้าหรอ! ไม่ใช่ยะ ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย ก็แค่อยู่ร่วมกับพวกเขาได้เท่านั้นเอง แปลกหรอ?”
“ก็ ไม่รู้สิ” แบคยักไหล่ทำท่าขนลุกขนพอง ดีโอเมื่อได้ยินอึนมีพูดแบบนั้นถึงกับโล่ง
ระหว่างที่จัดห้องอยู่นั้น อยู่ๆก็มีคนตะโกนเสียงดังหน้าห้อง และมันทำให้อึนมีต้องตกใจเพราะมันเป็นเสียงที่คุ้นเคยมาก ถึงแม้เสียงจะแตกพร่าและทุ้มต่ำกว่าเมื่อก่อน แต่อึนมีก็รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงคือใคร เธอรีบพุ่งไปที่ประตูห้องพร้อมตะโกนบอก
“ไค!!! พี่อยู่นี่!!!!” เธอเปิดประตูออกไปเจอเจ้าของเสียงฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ไค เด็กชายตัวเล็กๆวันนั้น เด็กชายที่เคยนอนและกินด้วยกันวั้น เด็กชายที่เคยร้องไห้ตามกันไปวันนั้น วันนี้เขาโตเป็นหนุ่มและดูเข้มแข็ง ไม่เหลือคราบเด็กน้อยหลงเหลืออีกแล้ว ไคกระโจนเข้าไปกอดอึนมีทันทีด้วยความดีใจ
“นูน่า!” ไคฉีกยิ้ม หน้าของเขาแดงด้วยความดีใจ “ผมคิดถึงนูนามากเลย” แล้วเขาก็กอดอึนมีอีกครั้ง
“พี่ก็คิดถึงนายไค” อึนมีกอดไคแน่น เธอสัมผัสได้ถึงแผ่นหลังแข็งๆของชายหนุ่ม ที่ไม่ใช่เด็กชายอีกต่อไป “นายโตขึ้นเยอะเลยนะ”
“แน่นอน! ผมตัวสูงกว่านูนาแล้วเห็นมั้ย” ไคหัวเราะ ถึงร่างกายเขาจะโตแต่ความเป็นเด็กยังหลงเหลืออยู่ในแววตาและคำพูด
“นายรู้ได้ไงว่าพี่อยู่นี่”
“อะไรง่ายจะตาย ก็ถามแม่สิ” ไค คือลูกของป้าจีอึนเจ้าของตึกหลังนี้
“เออเนอะ ลืมไป”
“บ๊องน่านูนา” ไคหัวเราะใส่อึนมี เสียงหัวเราะเขายังเหมือนเมื่อก่อน หัวเราะทีไรแทบจะมองไม่เห็นตา
“เออนี่ เพื่อนพี่ แบคกับดีโอ” อึนมีหันไปแนะนำเพื่อนให้กับไค ไคทักทายอย่างสุภาพและเป็นมิตร หลังจากนั้นพวกเขาก็ทำความรู้จักกันด้วยการจัดข้าวจัดของในห้องไปคุยไป ไค บอกอึนมีว่าไม่ต้องหารูมเมทแล้ว อยู่คนเดียวไปเลย เพราะเขาจะได้แวบมานอนด้วยได้
“นายจะแวบหนีแม่แล้วอ้างมาอยู่ห้องฉันละสิไม่ว่า”
“นูน่ายังรู้ทันเหมือนเดิมแฮะ”
“ว่าละไง”
“ช่วยผมด้วยนะ” แล้วไคก็เดินมาอ้อนอึนมีเหมือนเด็กๆ “ให้ผมอยู่ด้วยนะ นูน่าคนสวยของผม”
“ถึงไม่ให้อยู่ นายก็มาอยู่ดีอ่ะไค”
“อ่ะ ถูกต้อง!!”
“เด็กนี่” อึนมีหันไปค้อนให้ไค ระหว่างที่อึนมีกับไคกำลังคุยกันอย่างสนิทสนมนั้นแบคกับดีโอก็เงียบขรึมในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน คล้ายๆพ่อกับแม่ไม่ปลื้มลูกเขย หลังจากที่ไคบอกลากลับบ้านได้ไม่นาน และทุกคนย้ายจากห้องแบคมาอยู่ห้องอึนมีแล้ว ดีโอก็สวดทันที
“จะปล่อยให้เป็นส่วนเกินไปถึงเมื่อไหร่” เขาส่งคำถามไปให้อึนมี ตอนนั้นเธอยังไม่ได้สติ แบคคยอนเลยเสริม
“ใช่ พอเด็กกว่ามานี่ปล่อยคนแก่ให้เป็นไปตามเวรตามกรรมเลยนะ นี่ละหนอวัยสะรุ่น” อึนมีหัวเราะกับประโยคของแบคทันที แต่ดีโอไม่
“ก็ทำไมพวกนายไม่เข้ามาคุยด้วยละ เอาแต่จริงจังกับกรอปรูปรูปเดียวอยู่ได้”
“อึนมี” ดีโอเดินเข้าไปใกล้เธอ “วันปัจฉิมวันนั้น”
แทนที่จะเป็นเรื่องส่วนเกิน ดีโอกลับย้อนไปในวันปัจฉิม เขาพูดต่อว่า
“เธอโกรธอะไรพวกฉัน บอกได้มั้ย” ดีโอจ้องจะจับผิดอึนมี
“ก็บอกแล้วว่าแค่เหนื่อย”
“โกหก”
“.....” ทั้งสามเงียบ ดีโอไม่เคยพลาดเรื่องนี้เลย ใช่ วันนั้นอึนมีแอบโกรธแบคกับดีโอถึงจะไม่มากก็ตาม เธอแค่อยากให้เรื่องเล็กๆนี้ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไร แต่ดีโอเขาเป็นแบบนี้ตลอด เขาจะสนใจเรื่องแบบนี้ตลอด และอึนมีก็ต้องจบด้วยการพูดความจริง
“วันนั้น” เธอเริ่ม “ก็แค่” ไม่ทันจะเล่าก็มีเสียงงัดกุญแจไขประตูห้องที่พวกเขาอยู่ตอนนี้จากข้างนอก พวกเขาหันไปสนใจทันที ใครจะมาดึกๆป่านนี้ แถมมีกุญแจด้วย เหมือนจะไขกุญแจไม่ออก และพวกเขาได้ยินเสียงคนคุยกัน
“แกแน่ใจนะว่าหยิบกุญแจถูก” เป็นเสียงผู้ชาย
“พี่แน่ใจนะว่าจำห้องถูก” อีกคนตอบกลับไปเป็นเสียงผู้ชายเหมือนกัน
“เอ๊ะ มีย้อนนะเดี๋ยวนี้”
“ก็สมควรต้องมีละ”
“ไหนเอากุญแจมาซิ” เสียงไขประตูก็ตามมาอีกครั้ง และไขไม่ออกเหมือนเดิม
“ผมว่าพี่จำห้องผิด ไปลองห้องข้างๆเถอะ”
“นายไม่เชื่อฉันใช่ปะ! ห้องนี้แหละ เคาะเลยไม่มีใครอยู่ชัวร์”
“แล้วถ้ามีละ”
“มีก็เป็นแม่บ้าน เชื่อฉัน”
ระหว่างที่สองคนนั้นกำลังเถียงกันอึนมีก็เดินไปกะจะออกไปบอกว่า ไม่ใช่แม่บ้านค่ะ แต่พอเธอไปเปิดประตูและเจอกับสองคนนั้นเท่านั้นละ พูดไม่ออกเลย
“อ้าว!” คริสตกใจเมื่อเห็นอึนมี
“เห็นมั้ย!! พี่จำห้องผิด!!” เทาตะคอกเสียงแหลมใส่อีกคน
“การจำเลขห้องไม่ใช่สไตล์ฉัน”
ความคิดเห็น