คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : EP 21
และสุดท้ายอึนมีก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใครมาหาตัวเธอดึกๆแบบนี้ ร่างของชายปริศนากับร่างของเลย์หายไปพร้อมกัน...
และเมื่อเสียงเงียบลงลู่หานจึงคลายกอดจากอึนมี...ใจเขาแอบเสียดายอยู่ไม่น้อยเลย...บางทีเขาน่าจะ...ไม่ต้องรออะไรแล้ว...มันชัดมากขนาดนี้แล้วนะ...
อย่างที่ป้าคนนั้นบอก มัวรออะไรอยู่ รออะไรอยู่ละลู่หาน?
“พี่คิดว่าใครอ่ะ” อึนมีถามอย่างสงสัยพลางเดินไปดูห้องที่ว่างเปล่า
“ไม่รู้สิ พี่ไม่เห็นหน้าเขาอ่ะ แต่รู้ว่าเป็นผู้ชาย”
“ฉันว่าฉันคุ้นเสียงเขามากเลยนะค่ะ”
“รู้จักหรอว่าใคร?”
“ไม่แน่ใจ...”
“เออ อึนมีพี่มีเรื่องจะบอก” จู่ๆลู่หานก็ตัดสินใจจะพูดมันออกไป “คือพี่...”
“ค่ะ?” หน้าที่ลังเลของลู่หานทำให้อึนมีต้องเร่งให้เขาพูดออกมา “มีอะไรหรอค่ะ?”
“พี่คิดว่า...พี่อาจจะเป็นปีเตอร์แพนของอึนมีก็ได้...”
พูดออกไปแล้ว! เธอจะเข้าใจมั้ยนะ?
“คิดเหมือนกันเลยค่ะ”
“อะไรนะ?” ใจของลู่หานเต้นตึกตัก
“ฉันเองก็สงสัยในตัวพี่ลู่เหมือนกัน...พี่น่ะมีสิทธิ์จะเป็นปีเตอร์แพนมากกว่าใครๆ”
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ?”
“เพราะพี่เป็นคนใจดีไงค่ะ”
อึนมีฉีกยิ้มกว้างในลู่หาน...แต่ลู่หานไม่ดีใจเลย...
อะไรกันนี่...เธอคิดแค่นั้นหรอกหรอ
“นั่นสินะ...พี่อาจจะใจดีกว่าทุกๆคน...แต่พี่ก็ใจดีกับคนๆเดียวเท่านั้นนะ”
“หือ? อะไรนะค่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ว่านี่ก็ดึกมากละ พี่กลับก่อนละกัน แล้วเจอกันใหม่นะอึนมี”
และลู่หานก็เดินไปหยิบเสื้อตัวนอกของเขามาสวมรีบๆก่อนจะออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเหมือนโกรธใครมา...อึนมีทำหน้างงแต่เธอก็เดินไปจัดการในครัวต่อ
เมื่ออึนมีเข้านอน...เธอก็ฝัน
ท้องฟ้าที่สดใสอันกว้างขวาง ทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตาอันสดชื่น...บรรยากาศที่เคยได้สัมผัส สายลมอ่อนๆพัดกระทบในหน้าที่คุ้นเคย...อึนมีอยู่ในฝันของแบคคยอน
เธอยืนดอกไม้รอบๆตัวอย่างมีความสุข...มันสวยงามมาก สวยงามจนต้องเผลอยิ้มออกมาแบบนี้...
แบคคยอนเห็นร่างของหญิงสาวตรงหน้าจากไกลๆ...เขากำลังนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และเมื่อเขาเห็นร่างของเธอ เขาจึงผุดยิ้มออกมาก่อนจะเดินตรงไปหาเธอและไม่ลืมจะเด็ดดอกไม้สีขาวแถวนั้นยื่นให้เธอด้วยมือทั้งสองข้าง...
“สำหรับนางฟ้าของผม”
อึนมีหัวเราะอย่างมีความสุข...เธอรับดอกไม้จากแบคคยอนมาดมให้เขาดู...ก่อนจะโผเข้ากอดเขาอย่างอบอุ่น เธอมีความสุข...
ได้เจอดอกไม้ ได้เจอสายลมอ่อนๆ...และได้เจอแบคคยอนมันมีความสุขจริงๆ...
แบคคยอนกอดกระชับร่างในอ้อมแขนของเขาให้แน่นขึ้น...เขาเองก็มีความสุขเหมือนกัน
“นางฟ้าของผม...ไม่มาหาผมนานแล้วนะ ไปไหนมา...”
อึนมีคลายกอดจากเขาและยิ้มกว้างให้ เธอส่ายหน้าแรงๆที่ดูน่ารักเหมือนเด็ก...
“ทำไมไม่ตอบละ” แบคคยอนทำหน้าเศร้าที่ดูน่ารักพอๆกัน “นางฟ้าของผมจะไปไหนได้....” แล้วเขาก็เปลี่ยนจากเศร้าเป็นยิ้มน้อยๆ “นอกจากในใจของผม”
อึนมีหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขอีกครั้ง...แบคคยอนดึงตัวเธอเข้ามากอดอย่างอบอุ่น...มันอ่อนโยน อ่อนโยนที่สุดเลย
เฮือก!! อึนมีสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันอันแสนหวาน...เมื่อเธอรู้ตัวว่าฝันเห็นใคร เธอจึงสั่นสะท้านและขนลุกชันไปทั้งตัว...
แบคยยอน...แบคคยอน? ทำไมถึงฝันเป็นแบคคยอน...ทั้งๆที่ไม่ได้นึกก่อนนอก...นี่มันเรื่องอะไร? เกิดอะไรขึ้นกับแบคคยอนงั้นหรอ?
เมื่อคิดได้แบบนั้น เธอจึงรีบรุดบุกเข้าไปในห้องของเพื่อนตัวเองทันที เธอไม่เคาะห้องและนึกถึงมารยาทเลย เธอใช้กุญแจสำรองที่เธอมีไขประตูห้องเข้าไปและพุ่งเข้าห้องแบคคยอนทัน... และเมื่อเข้าไปในห้องเขา เธอก็ต้องชะงัก
แบคคยอนก็ตื่น...เขานั่งหอบอยู่บนเตียงของเขา...เหมือนเพิ่งฝันอะไรมา...
เขามองหน้าอึนมี...จากนั้นก็หน้าแดงเป็นปื้นทันที...
นี่อย่าบอกนะว่า...ไม่จริงใช่มั้ย...
นานแล้วพี่พวกเขาไม่ได้เดินด้วยกันสามคนและไปเรียนแบบนี้... นานมาแล้วที่ดีโอไม่ได้เดินคั่นกลางระหว่างอึนมีกับแบคคยอน...แต่วันนี้กลับมีเรื่องแปลกไปจากเดิมนั่นก็คือ...แทนที่ดีโอจะได้คั่นเวลาแบคคยอนกับอึนมีทะเลาะกัน กลับกลายเป็นว่าเขาคั่นความเงียบของทั้งสองคนแทน...
“พวกนายเป็นอะไรอีกแล้ว!” ดีโอที่ทนไม่ไหวจึงระเบิดออกมาในที่สุด “มีเรื่องที่ฉันไม่รู้อีกแล้วใช่มั้ย”
“คือว่า” ทั้งแบคคยอนและอึนมีพูดพร้อมกัน...จากนั้นก็เงียบลงพร้อมกัน
“อะไร? คือว่าอะไร? อึนมีเธอเล่ามาสิ”
“แบคคยอนดีว่า”
“ไม่เธอนั้นแหละ...”
“โอ้ย รำคาญฉันไปดีกว่า” ดีโอเดินฉับๆไปข้างหน้าอย่างเร็วๆ แต่แบคกับอึนมีก็เดินตามไปง้อเขาจนได้
“บอกแล้วๆ” แบคคยอนพูด และหน้าแดงระเรื่อ “เมื่อคืน...ฉันฝัน...เอ่อ...”
“ฝันว่าอะไร?”
“....คือ...ฉัน...ฉันฝัน...เอ่อ...”
“อะไรละ!”
ใจของอึนมีเต้นตึกตัก
“ฝันเปียกอ่ะ!!”
“พี่เฉินคิดดู!” อึนมีกำลังเดือดใส่พี่รหัสตัวเอง
วันนี้มีนัดรวมสาย...และพี่รหัสจะต้องพาน้องรหัสไปพบปะกับพี่ปีสูงก่อนจะพากันไปกินเลี้ยงฉลองต้อนรับน้องปีหนึ่ง...
พวกเขาเดินไปตามระเบียงโดยที่มีอึนมีพร่ำบ่นเรื่องแบคคยอนวันนี้ให้เฉินหรือจงแดฟัง...จงแดพยายามทำให้มันเป็นเรื่องชิวๆ แต่ว่า...
“มันบอกว่าฝันเปียกต่อหน้าหนูได้ยังไง”
จะให้ทำเหมือนกำลังฟังเรื่องทำไข่เจียวไหม้ได้ยังไงละ...เรื่องแบบนี้มัน...สมควรแล้วหรอที่เด็กสาวอย่างอึนมีมาพูดใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างจงแดแบบนี้...
แต่ดูเธอไม่ไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากความโมโหที่เธอมีให้เพื่อน...
“นั่น พี่ลู่หาน” เฉินรู้สึกดีใจมากที่เห็นลู่หาน...ดีใจมากที่อึนมีจะได้หยุดพล่ามเรื่องแบคคยอนกับเขาซะที
ลู่หานยิ้มแห้งให้อึนมี...
“พี่ลู่เป็นอะไร” ทำให้เธอจับได้ทันทีว่าเขาแปลกไป “ทำไมทำหน้าไม่สดชื่นเลยค่ะ”
“เปล่านี่” ลู่หานยิ้มแห้งๆอีกครั้ง “พี่...ปกติดี”
“ไม่สบายหรือเปล่า?” อึนมีแตะไปที่หน้าผากลู่หานเบาๆ “ก็ไม่นี่...”
“ไมได้เป็นอะไร...จริงๆครับ”
“...เชื่อก็ได้ค่ะ”
อึนมีไม่อยากเซ้าซี้...เหมือนลู่หานจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย
ไม่นานพวกเขาสามคนก็ตกลงกันว่าจะไปกินร้านเนื้อย่างใกล้ๆมอ.แทนที่จะไปร้านหมูกะทะที่รองรับคนของมหาลัยวันนี้เต็มที่...ลู่หานบอกว่าเขาไม่ค่อยชอบกินในที่คนพลุกพล่านเท่าไหร่...อึนมีกับเฉินเป็นคนอะไรก็ได้อยู่แล้วจึงไม่คัดค้านอะไร
เมื่อเนื้อมาถึงโต๊ะ อึนมีก็จัดการเป็นคนคุมหม้อทันที ส่วนเฉินก็นั่งเชียร์ให้เนื้อสุกเร็วๆ และพี่ลู่หานที่นั่งข้างๆอึนมีก็นั่งรอเนื้อสุกเงียบๆ....
“ได้แล้วค่า” อึนมีตักให้เฉินที่ดี๊ด๊าก่อนคนแรก และก็ตักให้พี่ลู่เป็นคนที่สองก่อนจะให้ตัวเองเป็นคนสุดท้าย
เฉินเมื่อได้เนื้อเขาก็ไม่สนอะไรในโลกแล้ว ตอนนี้มีแค่เขากับเนื้อตรงหน้าเท่านั้น...
ส่วนลู่หาน...ค่อยๆหยิบเนื้อขึ้นมากิน...ช้าๆ เอื่อยๆ...เหมือนใจลอย จนกระทั่ง
“อ้ามเร็ว...” อึนมีพยายามทำตัวร่าเริงใส่ลู่หาน เธอหยิบเนื้อจ่อปากพี่ลู่ “อ้าปากสิพี่ลู่ เร็วๆเดี๋ยวไม่อร่อยนะ”
ลู่หานรู้สึกดีเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากและกินเนื้อที่เธอให้มา...
“อีกคำเร็ว” อึนมีตักเนื้อชิ้นต่อไปอย่างต่อเนื่อง ลู่หานถึงกับหัวเราะออกมาจนได้ เขาอ้าปากกินเนื้อที่อึนป้อนมาอย่างมีความสุข...
เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคิด...จัดการเนื้อตรงหน้านี้ก่อนละกันนะลู่หาน...
ทางด้านเลย์...
เขารออึนมีอยู่ที่ห้อง...กับชายแปลกหน้า...คนเดียวกับที่มาตามหาตัวเธอเมื่อวันนั้น...
“ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นด้วย” เลย์พูดกับชายคนนั้น
“ไม่ว่าจะเป็นโลกไหนๆหรือดาวดวงใด มักจะมีเรื่องไม่คาดฝันเสมอนั้นแหละเลย์เอ๋ย”
“แล้วนี่รุ่นพี่ทิ้งงานมาแบบนี้ไม่กลัวฝั่งนู้นจะว่าอะไรหรอครับ?”
“ทิ้งอะไรละ” โทมินโฮพูดไปขำไป “ฉันแค่พักงานนั้นแล้วกลับมาเคลียงานเก่าให้เสร็จต่างหาก...”
“หรอครับ” เลย์ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อใจในตัวรุ่นพี่คนนี้เท่าไหร่ก่อนที่จะบ่นลอยๆ
“อึนมีเนี่ยนะครับ...ที่จะเป็นราชินีแห่งดาวเนเวอร์แลนด์?”
ความคิดเห็น