คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : EP 20
ตอนที่ 20
“สามคนนี้หรอที่น่าจะเป็นปีเตอร์แพน?”
เสียงอันแหลมสูงของนักสำรวจรุ่นป้าที่ตรงมาจากดาวเนเวอร์แลนด์บัดนี้ได้มาอยู่ในห้องของอึนมีเป็นที่เรียบร้อย ป้าคนนี้ไม่ได้มาคนเดียว นางพาผู้ภิทักษ์หนุ่มหล่ออีกสองคนห้อยตามมาด้วย เห็นแล้วรู้สึกตะหงิดๆชอบกล...
ป้านักสำรวจเดินมองร่างลู่หานตั้งแต่หัวจรดเท้า...ก่อนจะเดินไปดูร่างชานยอลตั้งแต่หัวจรดเท้า..และเดินไปดูร่างของคนสุดท้ายนั่นก็คือดีโอ...เธอมองดีโออยู่นานเลยทีเดียว
อึนมีแอบเห็นว่าดีโอกลืนน้ำลายลงคอเอือกนึง...
“เด็กคนนี้” เธอชี้นิ้วส่งๆไปทางดีโอ “น่าจะมีความเป็นปีเตอร์แพนที่สุด”
เลย์ยืนพยักหน้ารับหงึกๆด้วยท่าทางที่เรียบร้อย...อึนมีแอบเหล่ไปแลบลิ้นใส่เลย์แวบนึงก่อนที่ป้านักสำรวจจะหันมามองหน้าเธอเขม็ง
“ส่วนเธอทิงเกอร์เบล!”
“ค่ะ?”
“ทั้งสามคนนี้...เธอรักใครมากที่สุด?”
ป้ามองอึนมีแบบกดดันมากจนเหงื่อเธอผุดขึ้นมา...ชานยอลลู่หานดีโอต่างก็มองเธอเป็นตาเดียว... อย่ากดดันสิ...
“รัก...เอ่อ...รักหมดทุกคนค่ะ”
“แสดงว่ายังเลือกไม่ได้“ ป้าสรุปได้ใจความที่เข้าใจแค่นางคนเดียว... “หล่อนคิดจะใช้เวลานานไปจนถึงเมื่อไหร่! ถึงจะรู้ว่าตัวเองรักใครกันแน่หือ? ผู้หญิงสมัยนี้มันทั้งจุกจิกและลังเลเหลือเกินนะ ให้ตายสิ” เธอบ่นยาว “ฉันจะไม่พูดมากหรอกนะ แต่เธอทิงเกอร์เบล! รีบๆหาชายหนุ่มที่เธอรักที่สุดมาได้แล้ว! ไม่งั้นฉันจะกลับมาลงโทษเธออย่างสาสมเชียว เธอคิดว่าดาวเราต้องรอคนอย่างเธอพิสูจน์รักแท้ไปจนแก่เฒ่าเลยหรือยังไงหือ? น่าขำสิ้นดี”
อึนมีได้แต่ก้มหน้ารับคำ...แต่จู่ๆเลย์ก็ขัดขึ้นมา
“ท่านเอ็มบริดครับ”
“ว่ายังไง”
“ผมมีเรื่องอยากจะถามอยู่เรื่องนึงครับ”
ป้านักสำรวจถลึงตาใส่เลย์ทันที “นายคิดว่าฉันเป็นครูบาอาจารย์ของนายงั้นหรอ? นายคิดว่าฉันมีไว้ถามตอบเรื่องเห่ยๆที่นายกำลังจะถามยังงั้นหรอ? คิดบ้างสิพ่อหนุ่มคิดบ้าง! เฮอะ! หนุ่มสาวสมัยนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ”
อึนมีเริ่มปรี๊ดขึ้นมาจริงๆแล้วนะ...ยัยแก่ขี้บ่น!
“ขอประทานโทษครับ”
“มาต่อเรื่องปีเตอร์แพน” เธอหันสายตาดุๆลากไปตามร่างของหนุ่มๆที่ยืนตัวเกร็ง “พวกเธอคนไหนที่คิดว่ารักยัยทิงเกอร์เบลคนนี้บ้าง?”
เงียบ...ไร้ซุ่มเสียง...
“ฉันถาม!” ป้าแวดใส่หน้าชานยอล “ตอบสิ!”
ทั้งสามดูอึดอัดมาก...ดีโอถึงกับขมวดคิ้วกันเป็นโบว์
“พอกันที!” ป้าโบกไม้โบกมือปัดอากาศทำเหมือนรำคาญ “พอกันทีกับพวกวัยรุ่น! ฉันเบื่อเหลือเกิน เบื่อมาก!”
เธอเดินไปนั่งบนโซฟาหน้าทีวีและทำหน้าเหมือนเหนื่อยมาก...
“วันนี้ฉันจะได้รู้มั้ยว่าใครเป็นปีเตอร์แพน?”
เธอเสกน้ำขึ้นมาในมือ...ขนาดเลย์เองยังทำตาโต
เธอดื่มมันจนหมดแล้วและวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะพูดต่อ “ชายหนุ่มริมสุดนั้นน่ะ...”
ดีโอชี้ไปที่ตัวเองอย่างไม่แน่ใจ...
“ใช่ เธอนั่นแหละ ตัวเล็กที่สุดน่ะ...เดินจับมือยัยทิงเกอร์เบลมานี่ทีสิ”
ดีโอทำหน้างงก่อนจะยอมทำตามที่เธอสั่ง เขาจับมืออึนมีแล้วพาเธอมายืนหน้าป้านักสำรวจ...
“อืม...เหมาะ...เหมาะมาก” เธอบอกพลางพิจารณาทั้งอึนมีและดีโอ “แต่ยัง...ยังมีอะไรอีกนิดที่ยังไม่แน่ใจ...พ่อหนุ่ม” จู่ๆเธอก็เงยหน้าพูดกับดีโอคนเดียว “รีบๆหน่อยนะ ฉันรอได้ไม่นานหรอก”
ทุกคนงง...อะไรคือรีบๆหน่อย? แต่ดีโอดูเหมือนจะเข้าใจแจ่มแจ้งดี...เขาทำตาโตแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรไป...
“พ่อหนุ่มกลับไป คนต่อไปมานี่” เธอสั่งต่อ แล้วชานยอลก็เดินมาจับมืออึนมี...
“หืม...คนนี้ก็เหมาะ...เหมาะกันมากด้วย...อะไรกันนี่...” เธอทำหน้าสงสัยใส่ชานยอล “อะไรของนายกันนี่...พ่อหนุ่มมีแฟนหรือยัง?”
ชานยอลส่ายหน้าทันที ป้านักสำรวจถอนหายใจเสียงดัง... “คนต่อไป...”
ลู่หานเดินมาจับมืออึนมีเก้ๆกังๆ... และเมื่อเขาจับมือเธอปุ๊ป
“เหมาะมาก!!!” ป้านักสำรวจถึงกับกรีดร้องออกมา “เหมาะเหม็งเลย!! นายรออะไรอยู่พ่อหนุ่ม? รอให้คนแก่ๆอย่างฉันตายไปก่อนหรือยังไง!? ให้ตายๆ”
เธอทำเสียงฟึดฟัดน่ารำคาญ พร่ำแต่พูดคำว่า รออะไรๆๆ จนอึนมีประสาทจะกิน
จู่ๆแบคคยอนก็พุ่งเข้ามาในห้องโดยไม่บอกกล่าว...สงสัยมาหาของกินอีกแล้ว
เมื่อเขาเห็นจำนวนคนข้างในห้อง...หัวจึงหดลงเล็กน้อย...
“มานี่” จู่ๆป้านักสำรวจก็ชี้ไปที่แบคคยอน... “นายมานี่มา”
อึนมีหันไปส่งสายตาว่าให้ทำตาม...แบคคยอนถึงเดินมาหาเธองงๆ เขาเกาหัว “ครับ?”
“นายมาจับมือยัยนี่ทีสิ” ป้าชี้มาที่ฉันส่งๆ “เร็วๆ”
แบคคยอนที่กำลังงงสุดชีวิตก็จับมืออึนมีเบาๆ...
“นี่มันเรื่องอะไรกัน!” ป้าตวาดลั่นห้องจนแบคคยอนสะดุ้งโหยง “นาย! มานี่!”
ป้าคิดจะทำอะไร? ป้ากำลังชี้ไปที่เลย์นะ!
เลย์เดินตรงมาเงียบๆอย่างว่าง่าย...
“จับมือยัยนี่!”
เลย์ยื่นแขนไปจับข้อมืออึนมี...
“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!” จู่ๆป้าก็สติแตก หนุ่มหล่อสองคนที่มากับป้าถึงกับต้องเดินมาดูอาการ “เป็นไปได้ยังไง...ไม่จริง...เรื่องแบบนี้มัน...”
แบคคยอนค่อยๆเดินไปหลบหลังอึนมีด้วยความสะพรึงในตัวป้า...
“ฉันจะกลับแล้วจะมาใหม่” จู่ๆป้าก็พูดขึ้นอย่างหนักแน่นและลุกขึ้นยืน “ไปกันหนุ่มๆ”
มีเสียงดังเปรี้ยง!ก่อนที่ทั้งสามจะหายไปในพริบตา...ปล่อยให้ที่เหลือยืนงงเป็นไก่ตาแตก...
คืนนั้น
ลู่หานยังนั่งคุยกับเลย์จนดึกดื่นที่ห้องอึนมี เขาดูเป็นกังวลกับเรื่องของป้านักสำรวจที่มาวันนี้มาก...เขาพร่ำถามเลย์หลายรอบจนเลย์เบื่อและหนีไปนั่งเล่นเกมของไคกับเซฮุนแทน...
ลู่หานจึงเดินมาหาอึนมีในครัวแทน
“พี่ว่าพี่รู้นะ”
“รู้อะไรค่ะ?” อึนมีตอบไปทั้งๆที่ยังง่วงอยู่กับการเช็ดจานให้แห้ง
“รู้ว่าป้าคนนั้นหมายถึงอะไร...ที่บอกว่ารออะไรน่ะ...”
“แล้วมันคืออะไรหรอค่ะ?”
“เอ่อ...” ลู่หานหน้าแดงทันที แต่อึนมีไม่เห็นเพราะเธอตั้งใจเช็ดจานเหลือเกิน “เอ่อ...เริ่มไม่แน่ใจ” ลู่หานหลบหน้าแดงๆนั่นทันก่อนที่อึนมีจะหันมามอง
“แน่ใจเมื่อไหร่บอกฉันด้วยนะค่ะ ฉันไม่ค่อยชอบหน้าป้าคนนั้นเลยจริงๆ ไม่อยากให้มาอีกรอบเลยอ่ะ...” เธอถอนหายใจพลางเก็บจานที่แห้งในที่ของมัน
“พี่ก็ไม่อยากเหมือนกัน”
“เนอะ ทั้งขี้บ่นทั้งน่ารำคาญทั้งเรื่องมากทั้งเข้าไม่ใจ...โอ้ย เยอะแยะ”
“อึนมี...”
“ไหนจะทำตัวเหมือนสติแตกนั่นอีก สรุปแล้วป้าคนนั้นเขาปกติดีหรือเปล่า?”
“อึนมี...พี่”
“อีกอย่างไม่เข้าใจว่าจะพาคนหล่อๆตามมาด้วยสองคนทำไม? จะอวดหรอ? คิดจะอวดว่ามีผู้ชายในสต๊อกหรอไง? แก่แล้วยังไม่รู้จักทำตัวให้ถูกนะป้าเนี่ย”
“อึนมี!”
“ค่ะ?”
และเมื่ออึนมีหันขวับไปหาลู่หาน ร่างของเขาก็อยู่แนบชิดกับเธอซะแล้ว...
อึนมีเอี้ยวตัวไปข้างหลังทันที...แต่ลู่หานฉวยเธอเข้ามากอดไว้อ้อมอก อึนมีหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก นี่มันเกิดอะไรขึ้น...จู่ๆทำไมลู่หานถึง...
“ชู่ววว” ลู่หานกระซิบบอกให้เธอนิ่ง... “มีคนมาหาตัวเธอแต่เลย์บอกว่าเธอไม่อยู่...เพราะงั้นเงียบๆนะ...ฉันไม่รู้ว่าเลย์โกหกเขาทำไม แต่ฉันว่าเลย์ก็น่าจะทำแบนั้นเพื่อเธอ”
อึนมีจึงได้อยู่ในอ้อมแขนของลู่หานทั้งอย่างนั้น... เธอพยายามเงี่ยหูฟังว่าใครมาหาเลย์ เป็นเสียงผู้ชาย...น่าจะเป็นหนึ่งในสองคนที่ยัยป้าหนังเหี่ยวนั้นพามาด้วย...แต่ทำไมจู่ๆถึงมาถามหาตัวเธอละ?...มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ...
อึนมีไม่ได้รู้ตัวเลยว่าลู่หานกอดเธอแน่นขึ้น...เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวอย่างมีความสุข...นี่คือครั้งแรกเลยที่เขากอดอึนมีแบบไม่มีเรื่องที่จำเป็นมาเกี่ยวข้องด้วย...
อึนมีเองก็ซุกอยู่ใต้ร่างลู่หานโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย...เธอไม่รู้เลยว่าลู่หานแอบจุมพิตบนผมนุ่มๆของเธอลงไป...เธอไม่รู้เลยว่าลู่หานกำลังมีความสุขมากแค่ไหน
เพราะเธอมัวกังวลว่าชายหนุ่มผู้มาเยือนตรงนั้นจะพบตัวเธอ...
ความคิดเห็น