คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แดนหนึ่ง
แดนหนึ่งจะเป็นเขตโรงเรียนสำหรับเหล่านักเรียนที่สืบเชื้อสายมาจากอัศวินในตำนาน
ลักษณะของอาคารคล้ายป้อมปราการอันแข็งแกร่งที่ใช้ปกป้องราชวัง
นักเรียนแดนหนึ่งมีจำนวนมากกว่านักเรียนแดนอื่นๆเพราะพวกเขาเป็นสิ่งจำเป็นที่ขาดไม่ได้...และเมื่อมีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น...
หอพักของเหล่าอัศวินก็อยู่ในป้อมปราการเหมือนของนักเรียนเจ้าหญิงเจ้าชายที่อยู่ในเขตวัง...
นอกจากนี้วังและแดนหนึ่งอยู่ติดกันจนแทบเดินไปมาหาสู่ได้สบายๆ ในยามที่นักเรียนจากในวังไม่มีเรียน หรือเสร็จจากภารกิจในแต่ละวันแล้ว เหล่าเจ้าหญิงเจ้าชายหลายคู่ชอบที่จะไปชมการฝึกซ้อมวิชาดาบของอัศวินของตน
เหล่าอัศวินไม่ได้เน้นเรียนการต่อสู้อย่างเดียวเท่านั้น ในภาคเช้าพวกเขาจะมีเรียนทฤษฏีต่างๆอย่างเช่นวิชาประวัติศาสตร์ เทคนิคในการเอาชนะสัตว์ร้ายต่างๆและการผจญภัยในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย... นอกจากนั้นยังมีเรียนมารยาทในการพูดและการวางตัวเวลาอยู่กับเจ้าหญิงและเจ้าชายอีกด้วย...
ชานยอลเป็นอัศวินหนึ่งเดียวที่ทำคะแนนได้เกือบเต็มในทุกๆวิชา...โดยเฉพาะวิชาดาบและการเอาตัวรอดในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคย... เขาฉลาดและมีไวพริบที่ดีเลิศ
หน้าที่หลักๆของเหล่าอัศวินก็คือปกป้องเจ้าหญิงและเจ้าชายของตนเองเยี่ยงปกป้องชีพ...หรืออาจจะมากกว่าชีพของตนเองก็ได้...และพวกเขารู้ข้อเท็จจริงข้อนี้ตั้งแต่ยังเด็กๆ...มันเหมือนถูกฝังเข้าไปในสายเลือดและไม่มีใครมาสามารถเปลี่ยนความคิดของพวกเขาได้...นอกจากว่าจะรีดเลือดพวกเขาออกไปจนหมด
ณ เขตวัง...
ในค่ำคืนนี้จะมีงานประกาศคะแนนวิชาเต้นรำและมอบรางวัลให้แก่ผู้ที่ได้คะแนนสูงสุด...
เหล่าเจ้าหญิงและเจ้าชายทั้งหมดจะต้องมาร่วมงานในครั้งนี้ เพราะการร่วมงานไม่ว่าจะเป็นงานที่ชอบหรือไม่ชอบ เจ้าหญิงและเจ้าชายก็ต้องทำ...ถือเป็นภารกิจอย่างนึงที่ไม่สามารถเลือกได้
นอกจากเลือกไม่ได้แล้วยังต้องทำงานเหล่านั้นด้วยความเต็มใจอีกด้วย นี่แหละถึงจะเรียกว่าเจ้าหญิงและเจ้าชายที่แท้จริง...
ฟีโอน่าอยู่ในห้องส่วนตัวของเธอและกำลังลองชุดไปงานตัวที่สองแล้ว...
แน่นอนว่าซูโฮอยู่ในห้องเธอด้วย เขาเป็นคนให้เธอลองชุดนั้นชุดนี้เอง... เขาต้องมั่นใจว่าฟีโอน่าจะสวยและเข้ากับชุดของเขาทุกระเบียบนิ้ว...
“ยังไม่โอเค...” ซูโฮเดินมาดูเธอใกล้ๆกับกระจกที่เธอกำลังหมุนตัวไปมาอย่างเบื่อหน่าย “ลองชุดสีน้ำเงินเข้มนั้นดูสิฟีโอน่า” เขาสั่งด้วยสีหน้าจริงจัง...
ส่วนฟีโอน่าทำหน้าเซ็งรอบที่สองก่อนจะฉวยชุดสีน้ำเงินที่วางไว้บนเตียงและเดินไปเปลี่ยนชุดหลังม่านบัง...
“ว้าว...อันนี้แหละ” ซูโฮยิ้มพอใจเมื่อเห็นเธอเดินออกมาพร้อมชุดใหม่ “สวยมากฟีโอน่า...” เขาเดินมาจับมือเธอและจูงไปส่องกระจกด้วยกัน “เราเข้ากันมากเลยล่ะ...” เขายิ้มให้เธอผ่านกระจก “ไม่เอาหน่า...อย่าทำหน้าบูดแบบนั้นสิ...ยิ้มหน่อย”
ซูโฮจับตัวเธอหันมาหาเขาเบาๆแล้วฉีกยิ้มให้เธอกว้างขึ้น “เธอน่ะมีใบหน้าที่งดงามนะฟีโอน่า...แต่ถ้าเธอไม่หัดใช้มัน...ไม่ทำให้มันดูดีขึ้นมาบ้างมันก็จะดู...”
“น่าเกลียดหรอ?” ฟีโอน่าแย่งตอบ
ซูโฮหัวเราะพลางจัดท่าทั้งเธอและเขาเหมือนกำลังซ้อมเต้นรำ “ช่างเถอะ...แต่วันนี้เธอต้องมองหน้าฉันตรงๆนะตกลงใจมั้ย? อย่าหลบหน้าฉันเหมือนในคาบเรียนอีก ไม่งั้นจะใช้วิธีบังคับแล้วนะ”
“ยังไง?” ฟีโอน่ายิ้มท้าทาย เขานี่หรอจะบังคับเธอได้?
“ก็แบบนี้ไง” แล้วซูโฮก็ก้มตัวไปจูบแก้มเธอเร็วๆ ก่อนจะดีดตัวออกห่างจากเธอเพราะกลัวโดนเธอตบหน้า ฟีโอน่าไม่รอช้าเธอก็พุ่งไปตีไหล่ซูโฮแรงๆทันที ทั้งสองวิ่งไล่กันอยู่นานจนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะมาจากนอกห้อง
“เจ้าหญิงครับเจ้าชายครับ...จวนจะได้เวลางานเริ่มแล้วนะครับ” ชานยอลนั่นเอง เหล่าอัศวินก็ได้รับเชิญให้ไปงานนี้ด้วยเช่นกัน
ซูโฮและฟีโอน่าหยุดสู้กันทันทีจากนั้นก็รีบกุลีกุจอไปแย่งส่องกระจกตรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผม ก่อนจะออกไปสมทบกับชานยอลหน้าห้อง
ชานยอลไม่ได้อยู่ในชุดอัศวินพร้อมรบเหมือนทุกๆวันแล้ว เขาใส่ชุดที่พร้อมไปงานเต้นรำที่ดูดีและลงตัวกับร่างกายและหน้าตาของเขา...แต่ก็ไม่ลืมเหน็บดาบคู่กายไว้ที่เอว
ในสายตาของซูโฮ ฟีโอน่าก็สวยในระดับหนึ่งแต่เขาเห็นเธอจนชินไปเสียแล้ว... ทว่าสำหรับชานยอล เขาเพิ่งเห็นฟีโอน่าแต่งตัวแบบนี้เป็นครั้งแรก... ดังนั้นเขาจึงประหลาดใจอยู่ไม่น้อย...
“ชานยอล...ชานยอล!” ซูโฮเรียกสติชานยอลให้กลับมาหลังจากสังเกตเห็นว่าเขาเอาแต่จ้องฟีโอน่าโดยที่ไม่ได้สนใจจะนำทางพวกเขาเลย “ไปกันได้แล้ว...”
“เอ่อ...ครับ” ชานยอลก้มหน้าแดงๆลงด้วยความอายและเดินนำหน้าให้ทั้งเจ้าหญิงและเจ้าชายไปเพื่อยังงานเต้นรำที่อยู่ในวังแห่งนี้...
ภายในงานได้เริ่มขึ้นแล้ว มีเสียงเพลงดังให้เจ้าหญิงและเจ้าชายเต้นรำกันแล้วด้วย แน่นอนว่าซูโฮจูงมือฟีโอน่าไปเต้นกลางฟลอร์ทันที ชานยอลและเหล่าอัศวินคนอื่นๆยืนมองเจ้าหญิงและเจ้าชายของพวกเขาอยู่รอบๆไม่ก็พูดคุยกันเองตามประสาอัศวิน...
ไม่นานหลังจากที่ทุกคนเริ่มสนุกสนานกับงานเต้นรำไปได้ครึ่งทาง ผอ.หญิงของโรงเรียนก็ขึ้นแท่นกล่าวทักทายและเปิดงานก่อนจะนำเข้าสู่ประเด็นสำคัญของงานในวันนี้ “ฉันขอแสดงว่ายินดีกับนักเรียนทุกๆคนด้วย ไม่มีใครที่คะแนนไม่ถึงจนถึงขั้นไม่ผ่านวิชาเต้นรำ” มีเสียงปรบมือและดีใจเบาๆดังมา “ถ้าจะประกาศว่าใครได้คะแนนเท่าไหร่กันบ้างนั้นคงจะเป็นการเสียเวลาจริงไหม?...ทุกคนคงกำลังสนุกกับงาน...ฉันจะรวบยอดบอกคนที่ได้คะแนนสูงสุดเลยละกัน ขอเชิญเจ้าหญิงและเจ้าชายที่ฉันเอ่ยชื่อก้าวมาด้านหน้าด้วย...”
ซูโฮบีบมือฟีโอน่าแน่น ผอ.หญิงกล่าต่อโดยไม่รีรอ “เจ้าชายซูโฮ และ เจ้าหญิงเบลล์ ขอแสดงความยินดีด้วย...”
มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นก่อน....จากนั้นก็มีความเงียบหลายอึดใจเข้ามาแทรก...ทุกคนดูงุนงง...แต่ไม่นานก็มีเสียงตบมือเปาะแปะตามมารยาท...
ทำไม...ทำไมซูโฮกับฟีโอน่าถึงได้คะแนนไม่เท่ากัน? แล้วทำไม...ทำไมพวกเขาถึงแยกกัน?
ชานยอลเองก็ดูงุนงงพอๆกัน หน้าเขาฉายแววเป็นห่วงทั้งสองคนอย่างเห็นได้ชัด
ซูโฮมองหน้าฟีโอน่างงๆเช่นเดียวกันกับฟีโอน่าที่ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่เธอก็บอกซูโฮ “ไปสิซูโฮ เขาบอกให้นายไปข้างหน้าไม่ใช่หรอ? เดินไปสิ...” เธอแกะมือซูโฮออกก่อนจะดันหลังให้เขาไปข้างหน้า
ซูโฮและเจ้าหญิงเบลล์เดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่งุนงงกันทั้งคู่...เบลล์ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้...
“ทุกคนคงกำลังสับสน” ผอ.หญิงกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบ “ปีนี้เรามีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปจากเดิม...และฉันขอประกาศข้อตกลงของเราใหม่...คู่ที่ถูกเลือกมาตั้งแต่ครั้งแรก อาจจะไม่ใช่คู่ที่จะถูกทดสอบเสมอไป...พวกเธอทุกคนจะได้คละกันและแยกสอบเพื่อเป็นเจ้าหญิงและเจ้าชายที่แท้จริง...ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย”
เจ้าหญิงเบลล์ยกมือปิดหน้าและร้องไห้เบาๆ... เจ้าชายของเธอ... เจ้าชายเอ็ดเวิร์ด...คือคนที่เธอรัก
ซูโฮมองหน้าฟีโอน่าจากไกลๆ...และหัวใจเขาเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ...
“พวกเธอทุกคนไม่จำเป็นต้องเดินกันเป็นคู่อีกต่อไป...หรือพูดให้ถูกก็คือไม่จำเป็นต้องเดินกับคู่เดิมอีกต่อไป...ฉันได้เล็งเห็นมาหลายปีแล้วว่าเจ้าหญิงบางคนทำคะแนนได้สูงมากแต่บังเอิญว่าเจ้าชายของเธอทำคะแนนได้ต่ำมาก...จนทำให้เจ้าหญิงคนนั้นไม่ได้เป็นคนที่ถูกเลือกทั้งที่เธอสมควรจะได้...ฉันจึงตัดสินใจตั้งกติกาขึ้นมาใหม่...เราจะเลือกเจ้าหญิงและเจ้าชายที่เหมาะสมกันมากที่สุดเอง...โดยที่วัดจากสายตาของคณะกรรมและคุณครูที่สอนพวกเธอทั้งหมด ส่วนเรื่องอัศวินก็ขอให้แบ่งเป็นหนึ่งต่อสอง...แต่สำหรับคู่ที่มีอัศวินคนเดียว คงต้องให้พวกเธอตัดสินใจกันเองว่าใครจะได้ใครอัศวินคนนั้นไป” ผอ.สบตากับฟีโอน่าอยู่แปปนึง “จบการประกาศคะแนนแต่เพียงเท่านี้ ขอให้ทุกคนสนุกกับงานเต้นรำต่อได้...อ้อ...ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงอีก ฉันจะรีบแจ้งให้ทราบในทันที ขอบคุณที่ตั้งใจฟังนะ”
แล้วผอ.ก็เดินลงจากแท่นพร้อมๆกับเสียงร้องไห้ของเจ้าหญิงเบลล์ดังขึ้น เจ้าชายเอ็ดเวิร์ดวิ่งไปปลอบเธอและพาเธอออกไปจากงานทันที...
ซูโฮค่อยๆเดินมาหาฟีโอน่า....หน้าเขาไร้อารมณ์ดูเหมือนคนไม่มีวิญญาณ “ชานยอลเป็นของเธอ...” ซูโฮพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าฟีโอน่าเลย...เขาก้มมองพื้นและเว้นระยะห่างจากเธอค่อนข้างมาก “ฉันเสียใจ...ฉันอยากคู่กับเธอไปจนสุดทาง...แต่มัน...มัน”
ตอนนี้ชานยอลก็เดินมาสมทบกับพวกเขาด้วยเป็นห่วง...เขาทนยืนนิ่งๆอยู่ไม่ไหว เขาเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
ฟิโอน่ายิ้มให้ซูโฮ... “แค่เราไม่ได้เป็นคู่กัน...มันไม่ได้หมายความว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้นะซูโฮ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจเพราะซูโฮดูแย่มาก “ฉันกับนายเรายังเดินไปไหนมาไหนด้วยกันได้นี่นา เราแค่แยกสอบกันเฉยๆเท่านั้นเอง เราไม่ได้แยกกันตลอดเวลา--”
“ไม่หรอก ฟีโอน่า” ซูโฮเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาเขาคลอเบ้า “เธอจะว่าฉันก็ได้...แต่ฉัน...ยังไงฉัน...ก็ยังอยากเป็นเจ้าชายที่ถูกเลือกอยู่ดี”
เกิดความเงียบขึ้นนาน... “อื้อ...” ก่อนฟีโอน่าจะพูดต่อ “ใช่...นายต้องได้เป็นอยู่แล้ว นายเก่งนี่นา...ความจริงเราแยกกันก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่เป็นตัวถ่วง--”
“เธอไม่เคยเป็นตัวถ่วงฉัน!” ซูโฮพูดเสียงดัง “แต่มันช่วยไม่ได้...ฉัน...ฉันขอโทษ” เขากำลังสับสนอย่างหนัก “ฉัน...ฉันขอไปห้องน้ำก่อน...ชานยอลดูแลเธอด้วย” แล้วเขาก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้องโถง
ดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง...แต่ไม่มีใครเต้นรำเลยซักคน ทุกคนกำลังสับสนกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่...
“เจ้าชาย...” ชานยอลเริ่มเอ่ย “เจ้าชายบอกให้ผมอยู่กับเจ้าหญิงหรอครับ?”
“อื้อ...แต่นายเลือกได้นะชานยอล” ฟีโอน่าเงยไปมองหน้าที่เป็นกังวลของชานยอล “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอขนาดนั้น ฉันดูแลตัวเองได้ นายไม่ต้องเกรงใจ เลือกคนที่นายอยากเลือกได้เลย”
ชานยอลดูคิดหนัก เขาขมวดคิ้วติดกัน “ผมขอเลือกทั้งสองคน” ชานยอลว่า “ผมไม่เลือกใครคนใดคนนึง...และผมเชื่อว่าเจ้าหญิงกับเจ้าชายต้องผ่านไปให้ได้...เจ้าหญิงและเจ้าชายจะต้องเป็นคู่ที่ถูกเลือก...ผมจะคอยช่วยเหลือเอง”
ทันทีที่ชานยอลพูดจบ ฟีโอน่าจึงตระหนักได้ว่าซูโฮนั้นสำคัญกับเธอมากแค่ไหน... เขาคอยเป็นห่วงเธอและคอยสอนเรื่องราวมากมายให้เธอ...แถมเขายังเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฟีโอน่ามี...
แต่เธอกลับไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลย...เธอทำคะแนนได้แย่ เธอทำให้ซูโฮลำบากด้วยซ้ำ... และเมื่อมีการเปลี่ยนกติกาใหม่ จับเจ้าชายและเจ้าหญิงแยกกัน... ฟีโอน่าดันยอมรับมันและปล่อยให้ซูโฮเหลือตัวคนเดียว...
สรุปแล้วเธอเป็นคนเห็นแก่ตัวชัดๆ...
ทำไมเธอไม่ลองพยายามล่ะ? ทำไมเธอถึงไม่ตั้งใจเรียนและทำคะแนนให้ได้ดีๆเหมือนที่ซูโฮทำล่ะ?...
ทำไมเธอถึงไม่ไปยื้อซูโฮและบอกกับเขาว่าเธอจะไม่ทิ้งเขาไปไหน...
บอกเขาว่าเราจะผ่านไปด้วยกัน...
“ชานยอล!” ฟีโอน่าคิดจะวิ่งตามซูโฮไป “นายรออยู่นี่นะ ฉันจะไปง้อซูโฮและคุยกับเขาให้เข้าใจ...นายพูดถูก เราสองคนจะได้เป็นคู่ที่ถูกเลือก...ฉันจะเป็นเจ้าหญิงที่เหมาะสมกับซูโฮให้ได้”
ชานยอลยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ “ดีเลยครับเจ้าหญิง...แต่ผมปล่อยให้เจ้าหญิงไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้หรอกนะครับ”
“นี่ในวังนะ!” ฟีโอน่ารีบจนร้องเสียงดัง “ฉันรู้ทางในวังนี้ดี! นายลืมหรอว่าฉันเป็นเจ้าหญิงน่ะ เอ้อแล้วก็เรื่องที่นายเรียก ฉันบอกนายแล้วไงให้เรียกฉันว่าฟีโอน่าเฉยๆ อย่าเรียกเจ้า--”
ตู้มมมมมม
จู่ๆก็เกิดเสียงระเบิดดังจนแสบแก้วหูขึ้นมา
จุดระเบิดอยู่ตรงผนังห้องและมันทำให้ผนังเป็นรูกว้างจนมองจากด้านในแล้วเห็นบรรยากาศภายนอกเต็มสองตา ฝุ่นละอองและเศษผนังแข็งๆกระจัดกระจายไปทั่ว
เสียงกรีดร้องดังทั่วทุกคนทุกแห่ง ควันหรือฝุ่นละอองปกคลุมไปทั่วห้อง เหล่าอัศวินต่างชักดาบออกมากันพร้อมเพรียงแต่ทว่าไม่สามารถทำอะไรได้เพราะมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากฝุ่นละออง...แถมยังหายใจลำบากอีก
“ฟีโอน่า!!” ชานยอลกระชากร่างของฟีโอน่าไปข้างหลังเขาทันที จากนั้นก็หมุนตัวไปมาด้วยความหวาดระแรงแต่เตรียมพร้อมกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันได้เสมอ...มือข้างนึงถือดาบแน่น มือข้างนึงบดบังร่างของฟีโอน่าจากข้างหลังไว้...
โครมมมมมม!!
จู่ๆเพดานห้องเหมือนโดนอะไรบางอย่างพุ่งชนเข้าใส่อย่างแรง ทำให้เศษเพดานร่วงหล่นลงมาแกรว
กราว... ชานยอลฉวยร่างฟีโอน่ามาไว้ในอ้อมแขนและกดตัวเธอก้มต่ำโดยใช้ร่างตัวเองบังไว้ด้านบน...
โครมมมมมมม!!
มีบางอย่างพุ่งชนเข้ากับเพดานอีกครั้ง ครั้งนี้แทบทำให้หลังคาถล่มลงมา ชานยอลพาร่างของฟีโอน่าวิ่งออกจากที่ตรงนั้นก่อนจะตั้งการ์ดพร้อมต่อสู้กับศัตรูที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่...
เหล่าอัศวินที่เหลือต่างก็พาเจ้าหญิงและเจ้าชายของตนมาหลบอยู่ที่เดียวกับชานยอล และรอเผชิญหน้ากับศัตรู...
ฝุ่นละอองเริ่มจากลงเรื่อยๆ รูโบ๋ตรงผนังห้องเริ่มเห็นชัดเจนขึ้น... เพดานห้องยังคงแตกกราวและร่วงหล่นลงพื้นเกลื่อนกลาด...
และแล้ว...ไม่นาน...
ไม่นานที่ฝุ่นละอองเริ่มจางลง... ร่างของชายหนุ่มคนนึงก็ปรากฏขึ้นช้าๆ...แบบชัดๆ...
เขายืนอยู่ตรงกลางท่ามกลางเศษเพดานที่ร่วงหล่นลงมาเรื่อยๆ... เขากำลังแสยะยิ้ม...แสยะยิ้มมุมปากเหมือนคนโรคจิต สายตาเขาดูพอใจเมื่อเห็นเหล่าอัศวินจำนวนมากกำลังรอต่อกรกับเขาอยู่ตรงหน้า...ต่อกรกับเขาเพียงคนเดียว...
“สวัสดีเจ้าพวกสูงส่ง...” เสียงอันนุ่มนวลของเขาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่ชวนพรั่นพรึง “จัดงานเต้นรำซะหรูหรา...แต่กลับไม่ชวนคนจากแดนสี่เพียงคนเดียวอย่างฉันมาด้วยเนี่ยนะ?...ไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรอ?” สายตาอันหิวโหยของเขากวาดรอบไปยังเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชายที่ซ่อนตัวอยู่หลังอัศวินด้วยความหวาดกลัว “โอ้...กระหม่อมคงเสียมารยาทมากที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อน...” เขาแสยะยิ้มอีกครั้ง “กระหม่อมชื่อ ลู่หาน เป็นคนจากแดนสี่ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ...” แล้วเขาก็โค้งคำนับให้โดยที่ยังคงรอยยิ้มอันประหลาดบนใบหน้าของเขา...
เขาเงยขึ้นมาใหม่แล้วพูดเหมือนลืม “จริงด้วยสินะ...เรามาที่นี่เพื่อมาโชว์ผลงานเล็กๆน้อยๆของเรานี่นาลู่หาน...ลืมได้ยังไงเนี่ย...งานเต้นรำก็ต้องมีการแสดงด้วยจริงไหมครับทุกท่าน?” เขาใช้สายตาอันเย็นชาและหิวโหยนั่นมาทางคนในห้องโถงที่กำลังหวาดกลัวเหมือนรอเสียงตอบรับที่เงียบสงัด... “ความจริงผมได้แสดงผลงานออกไปแล้วเมื่อสักครู่นี้..แต่ดูเหมือนไม่มีใครสังเกตเห็น...” เขาค่อยๆใช้นิ้วชี้ ชี้ให้ทุกคนดูบนเพดานห้องเหนือหัว...
เสียงกรีดร้องของเจ้าหญิงหลายคนดังขึ้นมาพร้อมๆกันเมื่อเห็นว่าบนเพดานนั่นมีอะไร
สิ่งๆนั้นก็คือร่างคน...ร่างคนเข้าไปติดอยู่ในเพดานครึ่งนึง
เจ้าหญิงคนหนึ่งในห้องห้อยหัวลงมาจากเพดานและอีกครึ่งนึงจมหายเข้าไปในเพดาน... ทั้งร่างอาบไปด้วยเลือดสดที่กำลังไหลลงมาอย่างบ้าคลั่ง มันมองแทบไม่ออกเลยว่าเป็นร่างของใคร...
สรุปแล้วเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้
เสียงที่เหมือนมีอะไรพุ่งชนเข้าใส่เพดานนั้นก็คือร่างของเจ้าหญิงคนนี้นั่นเอง เธอถูกเหวี่ยงอย่างแรงโดยชายที่กำลังชี้อยู่เบื้องล่างตอนนี้ เธอถูกเหวี่ยงขึ้นไปชนเพดานจนร่างติดอยู่ตรงนั้นและเสียชีวิตลง...
แต่เมื่อมองดีๆแล้วไม่ได้มีแค่ร่างเดียว... ร่างที่โดนเหวี่ยงขึ้นไปกระแทกเพดานจนติดอีกร่างใกล้ๆก็คือร่างของเจ้าชาย...
ฟีโอน่าใจหายวูบจนทรงตัวยืนไม่อยู่ ชานยอลรีบประครองร่างเธอไว้แต่ก็ไม่ยอมลดดาบลงเช่นกัน
ร่างของเจ้าชายที่ห้อยลงมานั้นมีเลือดอาบทั่วตัวเยอะกว่าร่างของเจ้าหญิง...มองไม่ออกว่าเป็นใครก็จริง...แต่ฟีโอน่ากลัวเหลือเกิน...
“เป็นเพื่อนใครกันมั่งน้า?” ลู่หานพูดต่อด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล ก่อนจะขยับมาข้างหน้าสองก้าว
ชานยอลตะโกนก้องทันทีที่ร่างของลู่หานเคลื่อนไหว “แผนรบที่สิบเก้า!! พร้อม!!” อัศวินทุกคนขยับพร้อมกันทันทีและอยู่ในท่าที่เหมือนกันหมด ถึงอย่างนั้นชานยอลก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างของฟีโอน่าไปไหน
“ใจเย็นๆพวก” ลู่หานถอยกลับไปสองก้าว ท่าทางดูหวาดหวั่นแต่สีหน้าเปี่ยมสุขจนเก็บไม่อยู่ “ฉันไม่ได้จะมารบกับพวกนาย...ไม่เห็นหรอไงว่ามาคนเดียวน่ะ...ฉันมาดีนะเนี่ย...มาเป็นนักแสดงในงานเลยนะ” เขาแสยะยิ้มอีกครั้งเหมือนติดเป็นนิสัยไปแล้ว “ฉันสัญญาว่าจะไม่เข้าไปทำอะไรใครอีก...แต่การแสดงของฉันยังไม่จบ”
ว่าเสร็จเขาก็ดีดตัวกระโดดขึ้นสูงจนเจียดเพดานและร่างของเขาก็ลอยขึ้นไปอยู่ตรงตำแหน่งของร่างเจ้าหญิงพอดี...
“เอาไปชมกันให้เต็มๆสองตา!!” ลู่หานกางขาออกกลางอากาศและเตะร่างที่ไร้ชีวิตของเจ้าหญิงผู้น่าสงสารลงบนพื้นอย่างแรง ร่างขูดไปกับพื้นเหมือนไม่ใช่สิ่งมีชีวิตและไถลลื่นหยุดลงตรงหน้าของชานยอลพอดี...
เจ้าหญิงหลายคนทรุดไปกับพื้น
“เอ้า!! อีกหนึ่งคน!!” ลู่หานดีดตัวกระโดดอีกรอบและเตะร่างของเจ้าชายลงมา ร่างของเจ้าชายลื่นไหลมาหยุดอยู่ข้างๆร่างที่ไร้ชีวิตของเจ้าหญิงพอดิบพอดี
ฟีโอน่าไม่ทันได้ไตร่ตรองถึงความปลอดภัยดีนัก เธอสะบัดแขนชานยอลหลุดและตรงไปที่ร่างของเจ้าชายที่นอนคว่ำอยู่ทันที เธอไม่กลัวเลือดที่ไหลนองลงบนพื้นนั่นแม้แต่น้อย
“ฟีโอน่า!” ก่อนที่ชานยอลจะกระชากร่างเธอกลับมา เธอได้พลิกศพของเจ้าชายให้หงายขึ้นมาเพื่อดูให้รู้ว่าเป็นใคร...
“โอ้ ไม่!” เสียงดังมาจากเจ้าหญิงใกล้เคียง “นั่นมันเอ็ดเวิร์ดนี่...พระเจ้า...”
ฟีโอน่าหันไปมองร่างของเจ้าหญิงที่นอนใกล้กับเจ้าชายเอ็ดเวิร์ดทันทีและเธอก็จำชุดเจ้าหญิงได้... เจ้าของร่างที่สวมชุดนี้คือเจ้าหญิงเบลล์...
ทั้งสองคนตายแล้ว...
ด้วยฝีมือของชายโรคจิตที่ชื่อว่าลู่หาน...
โครมมม!!
ในขณะที่ทุกคนกำลังสลดกับร่างของเจ้าชายเอ็ดเวิร์ดและเจ้าหญิงเบลล์ เพดานห้องก็ถล่มลงมา อัศวินต่างแยกกันออกไปปกป้องเจ้าหญิงเจ้าชายของตนเองทันที ชานยอลรีบควานหาข้อมือของฟีโอน่าแต่
ไม่มี
ร่างของฟีโอน่าหายไป...
“เธอเป็นใครกันเนี่ย...” ลู่หานกระซิบแนบหูฟีโอน่า เธอถูกเคลื่อนย้ายจากที่เดิมมาอยู่ตรงมุมห้องตอนไหนแล้วไม่รู้ ลู่หานดันร่างของเธอติดกับผนังและยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้เธอ เขาทำหน้าเชิงขู่และบังคับให้เธอฟังเขา...บังคับให้เธอมองหน้าเขา... หน้าที่เต็มไปด้วยความหิวโหย...
ฟีโอน่ามองใบหน้าลู่หานไม่ชัดเท่าไหร่นักเพราะเขาอยู่ใกล้เธอเกินไป...แต่เธอเห็นดวงตาอันกลมโตของเขาชัดเจนดี... สายตาที่ดูเหมือนกวางที่เป็นเหยื่อของผู้ล่า... แต่ข้างในลึกๆกลับเป็นกวางที่มีเขี้ยวแหลมและดวงตาสีแดงสด เป็นกวางที่พร้อมจะกระชากวิญญาณของผู้ล่าได้อย่างไม่ลังเล...
“เธอดูแตกต่าง...” ลู่หานค่อยๆลากนิ้วเรียวของเขาไปตามใบหน้าของเธอ “แล้วทำไมเธอถึงมีอัศวินแค่คนเดียว...เจ้าชายเธอล่ะไปไหน?” เขาขยับร่างเข้าไปใกล้เธออีก “ถ้าไม่รู้จะเป็นเจ้าหญิงให้ใคร...มาเป็นของลู่หานคนนี้ได้นะ” เขายิ้มมุมปาก “ฉันก็เป็นเจ้าชายเหมือนกันรู้ยัง?...เจ้าชายแห่งเลือดน่ะ”
แล้วเขาก็โน้มตัวลงไปจูบเธอที่ริมฝีปากก่อนจะลิ้มรสความหวานภายในตัวเธอ...เขาประกบปากเธอแน่น...แน่นจนเจ็บและเขายังบีบแขนเธอแรงจนช้ำ... นอกจากนี้เล็บของเขาที่จู่ๆก็แหลมคมขึ้นมาเหมือนสั่งการได้ ถูกกรีดลงที่แขนเนียนของเธอเป็นเส้นยาวและมีเลือดซึมออกมา...
ฟีโอน่าหลับตาปี๋...นึกถึงซูโฮที่เธอยังไม่ได้กลับไปง้อเขา...
นึกถึงชีวิตที่เหลือของเธอ... ชีวิตที่เธออาจจะไม่ได้สัมผัสมันอีก
ฉัวะ!!
เลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากแผ่นหลังของลู่หาน
ชานยอลฟันมันลงไปด้วยความโกรธสุดขีด แต่เขาก็ยั้งมือไม่ให้มันผ่าร่างของลู่หานไว้เพราะกลัวว่าจะไปโดนฟีโอน่าเข้า
ลู่หานไม่แม้แต่จะร้องด้วยความเจ็บปวด เขาแสยะยิ้มให้ก่อนจะกระโดดถอยห่างออกไปจากพวกชานยอล...
“วันนี้พอก่อนละกัน...ฝากบอกผอ.ด้วยนะว่ายังมีนักเรียนจากแดนสี่เหลืออยู่หนึ่งคน...ช่วยดูแลให้ดีๆด้วย โดนฟ้องไม่รู้ด้วยนะ...” แล้วเขาก็ต่อยผนังห้องด้วยแรงอันมหาศาล แรงเหมือนระเบิด ก่อนจะวิ่งหายออกไปจากทางนั้น ชานยอลไม่ได้ตามลู่หานไป... เขาเก็บดาบลงก่อนจะหันไปดูฟีโอน่าของเขา
“ฟีโอน่า เป็นอะไรมั้ย...” เขาสำรวจร่างกายของเธอและเห็นเลือดที่แขนทั้งสองข้างไหลมาเป็นสาย... “เจ็บมั้ย...” เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับมันออกเบาๆ “ขอโทษ...” แล้วเขาก็ร้องไห้... ร้องไห้หนักในทันทีด้วย “ฉัน...ฉันปกป้องเธอไม่ได้...ฉันขอโทษ...ฉันถูกฝึกมาเป็นอัศวินแท้ๆ” เขาก้มหน้ายอมรับผิด “ฉันไม่สมควรจะเป็นอัศวินแล้ว...ฉันมัน--”
ฟีโอน่าไม่ได้พูดอะไรแต่เธอเข้าไปกอดชานยอลแน่น...ทันทีที่เธอโอบร่างเขาเธอก็น้ำตาซึมด้วยความอบอุ่น... อัศวินของเธอ...ไม่ว่ายังไงๆเขาก็จะมาช่วยเธอ...
“ฟีโอน่า...” ชานยอลยังคงรู้สึกผิดต่อเธอ “ฉันขอโทษ...”
“สัญญากับฉัน” ฟีโอน่าพูด “สัญญาว่าจะไม่ทิ้งฉันกับซูโฮไปไหน...”
“เธอ...เธอให้อภัยฉันหรอ” ชานยอลสะอื้นหนัก “ฉัน...ฉันสัญญา...สัญญาด้วยชีวิตของฉันเลย” แล้วเขาก็กอดเธอแน่น...
กว่าเหตุการณ์จะสงบ กว่าที่ผอ.จะเดินทางมาถึงทุกๆอย่างก็พังทลายลงเรียบร้อยแล้ว... ผอ.กล่าวขอโทษกับทุกคนและให้สัญญาว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก...
ส่วนบทลงโทษที่ลู่หานสมควรจะได้รับคือขับไล่ออกไปจากโรงเรียน...
แต่ผอ.ทำแบบนั้นไม่ได้...ถ้าขืนปล่อยให้คนอย่างเขาหลุดออกไปในโลกภายนอก ไม่ต้องคิดว่าจะวุ่นวายแค่ไหน... ทางเดียวที่จำกัดลู่หานได้ก็คือ ฆ่าเขาในงานประลองที่กำลังจะมาถึง...
ชานยอลให้คำมั่นสัญญากับฟีโอน่าและซูโฮชัดเจนว่าเขาจะเป็นคนสังหารลู่หานด้วยตัวเอง...
เขาสมควรจะได้รับมันหลังจากที่ได้กระทำสิ่งเลวร้ายลงในวันนี้...
เขาสมควรตาย
edited by punch98line
ความคิดเห็น