คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EP 18
ผ่านไปสามวันแล้วที่คริสลงมาในฝันของอึนมี แต่เขาก็ยังมึนงงและทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง กลับกลายเป็นว่าอึนมีต้องมานั่งดูแลเขาแทน ดีนะที่ขาของเธอหายดีแล้ว ไม่งั้นคงจะแย่กว่าเดิมแน่ๆ
ตอนเช้าของวัน
“ยกขาขึ้น” อึนมีบอกเสียงรำคาญใส่คริสที่กำลังนั่งดูการ์ตูนพลางเคี้ยวขนมกรุบกรอบอย่างสบายใจ เมื่อเขายกขาขึ้นอึนมีถึงใช้เครื่องดูดฝุ่นทำความสะอาดตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“ขาเธอเป็นไงมั่ง” คริสถามแต่สายตายังจ้องไปที่จอทีวี
“ขาดไปแล้วมั้ง ถึงได้เดินมากวาดบ้านถูบ้านได้แบบเนี่ย”
คริสหัวเราะชอบใจและกินขนมต่อ
ตอนบ่ายของวัน...
“คริสตื่น!” อึนมีเขย่าตัวเขาที่กำลังนอนเปลือยท่อนบนอย่างสุขสบาย อึนมีเห็นเขาถอดเสื้อทิ้งและเดินเพ่นพ่านทั้งอย่างนั้นบ่อยจนจะชินแล้ว “บ่ายแล้วนายยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย”
คริสสะลึมลือ ขยี้ตาแรงๆก่อนจะลุกขึ้นมานั่งมึนๆ “...วันนี้มีไรกิน”
“มาดูเองสิ รีบๆลุกมากินซะ”
“ค้าบ”
ตอนเย็นของวัน...
“คริส! อาบน้ำเสร็จแล้วก็แต่งตัวเช็ดหัวให้มันแห้งสิ!” อึนมีตวาดลั่นบ้านเมื่อคริสที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จละก็รีบลากตัวเองทั้งเปียกๆมานั่งบนโซฟาเพื่อดูชินจังจอมแก่น
“แปปๆ เดี๋ยวก็จบละ”
“อย่างน้อยก็น่าจะถอดผ้าเช็ดตัวนั่นแล้วใส่กางเกงหน่อยก็ดีนะ”
“ค้าบๆ” แต่เขายังไม่ลุกไปไหนจนกระทั่งชินจังจบไปจริงๆถึงจะลุก อึนมีถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเข้าห้องตัวเองเพื่อพักผ่อน แต่ไม่ทันได้พักคริสที่ใส่เสื้อนอนกับกางเกงเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามาในมือถือลำโพงกับไอโฟนมาด้วย เขายิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย
“ทำอะไร?” อึนมีถาม
“เปิดคอนเสิร์ต” เขาตอบ พลางวางลำโพงและไอโฟนบนโต๊ะก่อนจะเปิดเพลงแนวฮิปฮอปซะดัง
“นายจะบ้าหรอคริส!” อึนมีพูดดังเพื่อแทรกเสียงเพลง “ฉันจะนอนนายกลับไปห้องของนายสิ”
“อย่าเพิ่งบ่นหนา” เขาเดินมาจับมืออึนมีและลากเธอไปเต้นตรงที่ว่างของห้อง “มาสนุกกันหน่อย ฉลองที่ขาเธอหายดีแล้วไง”
“ไม่เอา!” อึนมีสะบัดมือเขาออก “วันนี้นายทำตัวเป็นภาระฉันมามากพอละ เพราะฉะนั้นอย่าให้มันมากไปกว่านี้เลยนะ ขอร้องละ” แล้วเธอก็เดินไปปิดเพลงนั่นทันที คริสทำหน้าปวดใจเล็กน้อย
“ทำไมอ่ะ นี่ฉันพยายามทำให้เธอารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ เห็นวันนี้หงุดหงิดทั้งวันเลย”
“จะบ้าตาย...” นี่คริสไม่รู้เลยหรอว่าเธอหงุดหงิดเพราะอะไร
“เธอไม่พอใจใครหรือเปล่า? ฉันช่วยเคลียร์ให้ได้นะ” คริสถามน้ำเสียงแอบจริงจังเล็กน้อย
ให้ตายเถอะคริส ในบ้านหลังนี้มีใครนอกจากฉันกับนายบ้าง?
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร...แค่เหนื่อยเฉยๆ” อึนมีตอบปัดๆ “นายออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันกะจะนอนพักซักหน่อย”
“เพิ่งจะตอนเย็นเองนะ อย่าเพิ่งรีบนอนสิ”
“ไม่ให้นอนแล้วจะให้ทำอะไร?”
“นั่นสิ ไม่นอนแล้วจะทำอะไรกันดี?” คริสหันมายิ้มแปลกๆให้ ซึ่งมัน...
“ออกไปเลยนะคริส!” อึนมีเริ่มเห็นสัญญาณไม่ดี
“อะไรเล่า! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” คริสว่าพลางยักไหล่แต่ยังคงยิ้มแปลกๆ
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” อึนมีคว้าหมอนมาตีเขา แต่เธอก็อดยิ้มขำไม่ได้เช่นกัน “ออกไปเลย ออกไป”
“อะไรเนี่ย!” คริสปัดป้องตัวเอง “ฉันยังไม่ได้ จะ--” แล้วเขาก็คว้าหมอนกลับมาจากอึนมีสำเร็จจากนั้นก็รีบโยนหมอนลงเตียง อึนมีพยายามคว้ามันอีกครั้งแต่คริสคว้าแขนเธอและหมุนตัวเธอหันหลังก่อนจะกอดจากข้างหลังและจับมือไขว้กันแน่น
“คริส!” อึนมีพยายามดิ้นให้หลุดพร้อมกับสีหน้าแดงๆผุดขึ้นมา หลังบางของเธอสัมผัสเข้ากับหน้าอกแน่นๆของคริสอย่างแนบชิด แรงเขาเยอะมากจนเธอขยับตัวไม่ได้เลย
“อยู่นิ่งๆ!” คริสสั่ง “เดี๋ยวขาเธอก็เจ็บอีกหรอก”
“ขาฉันหายดีแล้ว! นายปล่อยฉัน!”
“ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม? รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงให้เธอได้ทำนู่นทำนี่โดยที่ฉันไม่ช่วยอะไรเธอเลย?”
“หือ?” อึนมีสงสัยเธอจะหันไปมองหน้าคริสแต่เมื่อเธอหัน จมูกเธอสัมผัสเข้ากับแก้มของคริสพอดี เธอจึงรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว คริสอมยิ้ม “ทะ-ทำไมละ!” อึนมีทำเป็นสนใจเรื่องที่เขากำลังเล่า
“นั่นก็เพราะจะให้ขาเธอกลับมาใช้งานได้เร็วๆไงละ”
“หมายความว่าไง?”
“ดีโอบอกฉันว่าขาเธอหายดีแล้ว แต่เธอยังไม่กล้าเดินเพราะกลัวมันเจ็บ...ฉันก็เลยใช้วิธีสร้างความลำบากและความรำคาญให้เธอ...เพื่อจะให้เธอจำเป็นและจำใจต้องเดินยังไงละ”
อึนมีเพิ่งเข้าใจ...ใช่จริงๆด้วยนั้นแหละ...ขาเธอหายดีตั้งแต่อยู่กับดีโอแต่เธอแค่...ไม่กล้าเดินและอยากใช้งานดีโอก็เท่านั้นเอง...
“นั่นแหละ” คริสพูดต่อ “ได้ผลดีเลยใช่มั้ยละ? ฉันก็สบายเธอขาเธอก็กลับมาเป็นปกติ วินวินกันทั้งสองฝ่าย”
“ไม่!” อึนมีใช้โอกาสที่เขาเผลอนี้ดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนคริสจนสำเร็จ “มันก็แค่ข้ออ้างของคนขี้เกียจอย่างนายเท่านั้นแหละ”
“โอเค” คริสยอมแพ้ “จะพูดแบบนั้นก็ได้ ฉันไม่เป็นไร...ที่ฉันลงมานี่เพื่อจะมาสร้างภาระให้เธอโดยเฉพาะเลยละ...ฉันไม่ได้ลงมาช่วยรักษาและดูแลขาเธอเลย...ฉันไม่ได้อยากจะช่วยเธอเลยอึนมี นั่นคือจากใจจริงของฉัน สิ่งเดียวที่ลงมาที่นี่ของฉันคือมาทำให้เธอลำบากขึ้นสินะ โอเคนั่นแหละใช่แล้ว” แล้วเขาก็เดินหันหลังกลับห้องตัวเองไป
โอ้ยยยย อีตาคริสนี่ทำนิสัยไม่สมตัวเลยซักนิด นั่นก็งอนสินะ...ต้องไปง้อสินะ...ให้ตายสิ
อึนมีเดินตามเขาเข้าไปในห้อง “คริสนี่นายงอนหรอ”
“อะไร? ฉันจะงอนเธอทำไม เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น” คริสหันมาตอบ แต่เห็นชัดๆเลยว่างอน “เธอกลับห้องไปสิ จะพักผ่อนไม่ใช่หรอ”
“นี่อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆนะคริส” อึนมีเริ่มหมดความอดทน “โอเค ฉันผิดที่ไม่เชื่อนาย...แต่นายก็ต้องเข้าใจฉันด้วยสิ ฉันไม่ได้รู้มาตั้งแต่ต้นนี่”
“ถ้าเธอรู้ว่าฉันจะใช้แผนอะไรเธอ เธอจะยอมทำงั้นหรอ?”
“โอเคค่ะ ฉันผิดไปแล้ว” อึนมีบอกประชดๆ “ขอโทษด้วยคริส”
“ไม่เป็นไร” เหมือนคริสก็จะประชดกลับมาเช่นกัน “เธอไม่ใส่ขนาดนั้น ฉันก็ไม่ใส่มันเหมือนกัน”
“คริส!”
“ครับ!?”
เกิดความเงียบขึ้นในขณะที่พวกเขามองหน้ากันแทบจะกินหัวกันอยู่แล้ว...แต่จู่ๆ คริสก็หัวเราะออกมาจนอึนมีทำหน้างง
“เวลาเธอโกรธแล้วมันแปลกๆวะ” เขาหัวเราะเสียงดังซะจนอึนมีหันมาโกดเขาเรื่องนี้แทน
“อะไรนะ? แปลกๆงั้นหรอ?”
“อื้อ...มันแปลกๆ”
“แปลกยังไงไม่ทราบค่ะ?”
“ก็มันดู...น่ารักดีน่ะ...”
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาทั้งสองคนมองหน้ากัน...
รอยแดงๆบนหน้าคริสปรากฏขึ้นเล็กน้อยก่อนเขาจะกลบเกลื่อนด้วยเสียงไอ อึนมีเองก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง...
“เอ่อ...” ในที่สุดอึนมีก็ดับคามเงียบลง “ฉันว่า...ฉันต้องไปกินยาแล้วละ”
“อื้อ...ก็ดีนะ ฉันว่าจะอาบน้ำอีกรอบ...”
“งั้นหรอ...อืมๆ โอเคแล้ว...ไว้เจอกัน”
ในที่สุดก็สิ้นสุดการลงไปรักษาขาของอึนมี พวกเขาทุกคนตื่นกันอยู่ในโลกความจริงกันหมดแล้ว ลู่หานก็เอาแต่ซักถามอาการของอึนมีจนเธอเริ่มรู้สึกพี่ลู่ดูกังวลมากเกินไป ส่วนดีโอนั่นทำหน้าเศร้าๆเมื่อเห็นเธออีกครั้ง ส่วนคริสนั้นพยายามจะหลบสายตาเธอทุกครั้งไป
“อีกไม่กี่วัน” เลย์กล่าวขึ้นมา “พวกหน่อยสำรวจจะลงมาที่โลก”
“สำรวจอะไรค่ะ?” อึนมีถาม
“สำรวจจำนวนของทิงเกอร์เบลและความคืบหน้าของผู้ภิทักษ์น่ะ” เลย์ทำหน้าไม่แน่ใจปนกังวลเล็กน้อย “ฉันละกลัวว่าพวกเขาจะบังคับให้ฉันทำอะไรบางอย่าง...”
“ทำอะไรค่ะ?”
“นั่นและ ทำอะไร? ฉันก็ไม่รู้ไงถึงได้กลัว” เลย์ว่า “แต่ว่าตอนนี้พวกเธอกลับห้องตัวเองกันได้แล้วละ ป่านนี้เพื่อนๆคงจะเป็นห่วงแย่แล้ว”
ใช่อย่างที่เลย์ว่าจริงๆนั้นแหละ เมื่อกลับไปถึงห้องดีโอกับอึนมีที่กลับด้วยกันก็ตรงเข้าไปหาแบคคยอนก่อนอย่างแรกเลย เขาดูกังวลเหมือนไม่ใช่แบคคยอนขี้เล่นคนเดิม และเมื่อเขาเห็นอึนมีเดินเข้ามาเขาถึงกับรีบถลาเข้ามากอดเธอแน่น
“อึนมีทำไมหายไปนานยังงี้ละ ฉันคิดถึงเธอแทบแย่แหนะ”
อึนมีกอดแบคคยอนกลับไป “สามวันเองหน่า อย่างอแงสิ ไม่เหมือนนายเลยแบค”
“ก็ฉันคิดถึงเธอนี่นา!” แบคคยอนงอแงและกอดอึนมีแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก “ช่วงนี้ก็ไม่ได้ฝันถึงนางฟ้าด้วย ฉันละไม่รู้จะทำยังไง ดีโอก็หลบอยู่แต่ในห้อง พอฉันจะเข้าไปเล่นด้วยก็บอกจะนอนตลอด ฉันเหงาอ่ะ เข้าใจมั้ย เหงาๆ” แบคคยอนรัวซะอึนมีรับไม่ทัน
“นี่ๆปล่อยก่อนๆ” อึนมีบอกให้เขาคลายกอดจากเธอก่อนไม่งั้นตายจริงๆแน่ แบคคยอนปล่อยอึนมีก่อนจะเผยให้เห็นน้ำใสๆในตาของเขา เขากำลังจะร้องไห้แล้ว อึนมีถึงกับหลุดหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะลากเขาไปนั่งบนโซฟา แบคคยอนยังคงคว้าตัวอึนมีเข้ามากอดทั้งๆที่นั่งใกล้กันแล้ว เหมือนเขากลัวว่าเธอจะหายไปอีก
“ไม่เอาหน่า...ก็กลับมาแล้วนี่ไง ดีโอก็อยู่นั่น” เธอพยักเพยิดไปทางดีโอที่นั่งอีกข้างของแบคคยอน แบคคว้าหัวดีโอมากอดไว้อย่างรวดเร็วจนหัวดีโอกับอึนมีจนกันแรงเลย
“แบค!” ดีโอตวาดพลางพยายามออกไปจากอ้อมแขนของแบคคยอน “เป็นบ้าอะไรของแก”
“ก็ฉันคิดถึงพวกนายนี่นา” แบคคยอนปล่อยทั้งสองออกก่อนจะหันไปกอดดีโอที่ตัวเล็กกว่า “คิดถึงนายอ่ะดีโอ ทำไมถึงทำตัวเป็นเด็กเก็บกดละ”
“เปล่า ฉันแค่อยากนอนจริงๆ” ดีโอว่าพลางผลักตัวแบคออกไป แบคเลยกลับมากอดอึนมีต่อเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
“อึนมีละ...ขาเธอหายดีแล้วใช่มั้ย”
“ดีแล้วละ เดินได้ปกติแล้ว”
“เออเพิ่งนึกได้” จู่แบคคยอนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและกดส่งข้อความให้ใครบางคน
“ทำอะไรน่ะ” อึนมีถาม
“ชานยอลบอกว่าถ้าเธอตื่นแล้วให้รีบบอกเขาน่ะ”
“ทำไมละ? มีเรื่องอะไรหรอ?”
“ไม่รู้สิ แต่เขาทำหน้าน่ากลัวมากเลยนะ”
“จริงหรอ?”
“อื้อ เห็นบอกว่าถ้าเธอกลับมาเขาจะมีรีบมาหาเลยละ”
“หือ? เรื่องอะไรกันน่ะ?”
ความคิดเห็น