คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : EP 17
ยังคงอยู่ในฝัน
“ดีโอ! ดีโออยู่ไหน!” อึนมีแหกปากตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองทั้งๆที่เธอก็พอจะกระโดดขาเดียวลงไปหาได้ “ฉันจะลงไปข้างล่าง! ดีโอ! ฉันจะดูทีวี! พาฉันลงไปที!”
“ก็เดินลงมาเองสิ!!” ดีโอตะโกนกลับไปจากชั้นล่าง เขากำลัววุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารเย็น มันไม่เสร็จซักทีเพราะอึนมีเอาแต่เรียกให้พาไปห้องน้ำ ให้เอาน้ำไปให้ ให้เช็ดตัว ให้ไปนั่งเป็นเพื่อน ให้บลาๆ จนเขาหมดความอดทนในที่สุด “อย่ามาทำเจ็บออดๆแอดๆให้มันมากนัก เดี๋ยวฉันก็สับขาเธอออกด้วยมีดหั่นผักนี่หรอก!!”
“ชิ” อึนมีทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะลากตัวเองลงไปอย่างยากลำบากแต่ก็ไม่มากเท่าตอนที่ลู่หานอยู่ ตอนนี้ขาของเธอค่อนข้างจะดี และดีโอก็ลงมาอยู่ได้เกือบจะสี่วันแล้วด้วย
เมื่อเธอเดินกระเผลกลงมานั่งบนโซฟาเรียบร้อยจัดการเปิดทีวีและเปิดปากบ่นต่อ
“นายเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุด” เธอเริ่ม “รู้มั้ยฉันไม่กล้าใช้พี่ลุ่หานให้ทำนู่นทำนี่หรอกนะ ฉันลำบากมากนายรู้หรือเปล่า จะฉี่ตอนดึกๆก็ต้องอั้นไว้จนเช้าเพื่อรอให้พี่เขาตื่นก่อน มันทรมานมากเลยนะคนอื่นไม่รู้หรอก แต่พอนายมาถึง...นายกลับทำเหมือนฉันเป็นภาระของนายนักหนา ทำไมฉัน--”
“เงียบนะอึนมี” ดีโอพูดขณะที่กำลังเดินถือขนมมาและวางมันลงตรงหน้าเธอแรงๆ “สิบสามรอบที่เธอพูดแบบนี้กับฉันตั้งแต่ฉันลงมาวันแรก คิดว่าฉันจะเบื่อบ้างหรือยัง กินนี่ซะแล้วนั่งดูทีวีเงียบๆ” เขาสั่งเด็ดขาด อึนมีทำหน้าบึ้งใส่ให้ดีโอเห็นโดยไม่เกรงกลัวเลย ดีโอรู้ทันเธอไปหมดทุกอย่าง จะเล่นละครตบตาไม่ได้เลยซักเรื่องเดียว
เมื่อดีโอจัดโต๊ะอาหารเสร็จเขาก็เรียกให้อึนมีมานั่งที่โต๊ะแต่เธอ
“ลุกไม่ไหวแล้ว!!! มาพาฉันไปที!!!”
ดีโอหลับตาสงบสติและอารมณ์อยู่สองนาที ก่อนจะเดินไปลากเธอมานั่งอย่างไม่ใส่ใจนัก วันแรกเท่านั้นละที่ดีโอเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก
“ใจร้าย” เธอบ่นหลังจากยัดข้าวเข้าปาก “นายเป็นพยาบาลที่เลวร้ายมาก”
ดีโอจ้องอึนมีเขม็งประมาณ จะกินดีๆหรือกินทั้งน้ำตา ดังนั้นเธอจึงเงียบและตักข้าวเข้าปากต่อไป ความจริงสามวันที่ผ่านมานี้พวกเขาเอาแต่ตะโกนไปตะโกนมาไม่ได้คุยกันดีๆเลยซักครั้ง ไม่รู้ว่าอึนมีไปทำอะไรให้ดีโอโกรธ เขาจึงอารมณ์อ่อนไหวมากแบบนี้ อึนมีพูดอะไรทำอะไรก็ดูจะขัดหูขัดตาดีโอไปหมด
“ดีโอ”
“ค่อยคุยหลังกินข้าวเสร็จ”
“เปล่า คือ--”
“เดี๋ยวก่อน”
“ไม่มันมี--”
“บอกว่าค่อยคุยหลังกินข้าวเสร็จไง!” ดีโอพูดเสียงดังซะจนเกือบกลายเป็นตะคอก ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่ก็ทำให้อึนมีหงุดหงิดเล็กน้อย
“ฉันแค่จะบอกว่าข้าวติดปากนายก็เท่านั้นแหละ!” อึนมีตะคอกกลับไป
“ขอบคุณ!” ดีโอปัดข้าวออกที่แก้มทั้งสองข้างมั่วๆ แล้วมันก็ออก ทั้งสองกินข้าวเงียบๆจนเสร็จ อึนมีเดินกะเผลกออกไปจากโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย เธอกระโดดขึ้นบันไดและปิดประตูดังโครม ทำไมดีโอต้องพูดไม่ดีกับเธอแบบนี้ด้วยนะ
ดีโอที่กำลังเก็บจานก็คิดอยู่เหมือนกัน ทำไมเขาต้องลงที่อึนมีด้วย อึนมีทำอะไรให้เขาถึงได้อารมณ์ไม่ดีตลอดสามวันมานี้ ระหว่างที่กำลังล้างจานอย่างใจลอยนั้นเขาก็หยุดมือและถอนหายใจ ตอนนี้อึนมีกำลังโกรธเขา ซึ่งเขาควรไปง้อเธอ แต่...เขาก็รู้สึกหงุดหงิดที่รู้ว่าตัวเองต้องไปง้อเธอด้วยเหมือนกัน เขาจึงตัดสินใจล้างจานต่อไป
สุดท้ายทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลยจนถึงเวลาเข้านอน และได้เวลาให้ยาอึนมี ดีโอถอนหายใจยาวก่อนทีนึงแล้วเขาก็เดินไปเคาะห้องอึนมีเพื่อจะเอายาไปให้
“เข้าไปนะ” เขาบอกหลังจากเคาะไปสามครั้ง
อึนมีนอนหันหลังให้เขา รู้เลยว่ายังไม่หายโกรธ แต่เขาก็ทำไม่สนใจ เขาวางยาลงที่โต๊ะแต่
“นี่” ในที่สุดดีโอก็ทนความอึดอัดนี้ไม่ไหว “เป็นอะไรน่ะ”
อึนมีลุกขึ้นมานั่งและหันหน้าที่มีรอยแดงก่ำๆรอบดวงตาใส่ดีโอ
“นายสิเป็นอะไร!”
“เธอร้องไห้หรอ” เหมือนคำถามของอึนมีลอยผ่านหูไป เขารีบเข้ามานั่งข้างๆเธอทันที อึนมีร้องไห้ไม่บ่อยนักหรอกในชีวิตเธอ “ฉะ-ฉัน...ทำไม...ร้องไห้ทำไม?”
“ไม่ได้ร้องไห้!” แต่น้ำตาเธอไหล เธอปาดมันออกแรงๆ “นายน่ะเป็นอะไร!”
“ฉะ-ฉันหรอ?” เมื่อเห็นน้ำตาของอึนมี ดีโอก็กลายเป็นไอโง่เง่าที่ทำอะไรไม่ถูกทันที เขาทำให้อึนมีร้องไห้หรอเนี่ย? “เอ่อ...ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“แล้วทำไมต้องตะคอกใส่ฉันแบบนั้นด้วย!”
ดีโอรู้ว่าไม่ใช่แค่เขาที่ตะคอกอยู่คนเดียว ดีโอรู้ว่าที่เขาตะคอกเพราะเขารำคาญอึนมี
“ขอโทษ” แต่เขายอม “ฉันขอโทษ อย่าร้องไห้นะ”
“ดีโอ!” เธอทุบตีเขารัวและแรง แต่ดีโอก็ยอม... “บอกฉันมานะ นายเป็นอะไร!”
“ฉันแค่หงุดหงิด” ในที่สุดเขาก็พูด อึนมีหยุดตีเขาและพยายามกลั้นน้ำตาไว้
“หงุดหงิดอะไร”
ดีโอมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของอึนมี เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ฉันหงุดหงิดที่เธอเอาแต่พูดเรื่องลู่หานทั้งวันทั้งคืน”
เกิดความเงียบขึ้น อึนมีเข้าใจทันทีเลยว่าไม่ใช่ความผิดของดีโอที่เขาเป็นแบบนี้ แต่เป็นเพราะเธอเอง เธอเองที่คอยเอาแต่พล่ามถึงคนอื่น ทั้งๆที่ดีโอพยายามจะช่วยเธอเหมือนกัน แต่เธอกลับเอาดีโอไปเทียบกับลู่หาน ซึ่งมันไม่ดีต่อดีโอแน่ๆ
ดีโอหลบสายตาอึนมี เธอหยุดร้องไห้และรู้สึกผิดทันที
“ฉันไม่รู้” เธอบอก “ถ้าอย่างนั้น...ฉันขอโทษ นาย...อย่าน้อยใจฉันนะ”
ดีโอยิ้มและหัวเราะออกมา “ฉันไม่น้อยใจเธอแล้วละ! เพราะฉันโกรธเธอแทนแล้ว” แต่เขาก็ยังหัวเราะ “แต่ตอนนี้หายละ แค่เธอทำหน้าหงอยเหมือนหมาแบบนั้นฉันก็สบายใจแล้วละ”
อึนมีง้างมือเหมือนจะตบหัวดีโอแต่เขาจับมือเธอห้ามไว้ทันก่อน อึนมีเลยง้างมืออีกข้างแต่เขาก็จับมันได้อีกเช่นกัน ทั้งสองสู้กันอยู่ซักพักทั้งหัวเราะทั้งคำราม ตอนนี้ทั้งสองดีกันแล้ว ดีโอเผลอใส่แรงมากไปหน่อยเลยผลักอึนมีล้มลงไปนอนหงายบนเตียงและเขาก็ทับตัวเธออีกทีแบบไม่ได้ตั้งใจ
และเมื่อทั้งสองมองหน้ากันใกล้ๆด้วยความตกใจหรืออะไรก็ตามมันทำให้หัวใจของดีโอเต้นแรงและรัวซะจนเขาเดาได้เลยว่าอึนมีต้องได้ยินแน่ๆ เขารีบกุลีกุจลุกขึ้นออกจากตัวเธอและหันหน้าแดงๆไปทางอื่น
“ธะ-เธอ...กินยาแล้วนอนซะ ฉันจะไปนอนเหมือนกัน” ว่าเสร็จเขาทำท่าจะลุกเดินออกไปแต่อึนมีกอดเขาจากข้างหลังแน่น เธออ้อมหน้าตัวเองไปหอมแก้มดีโอฟอดใหญ่ ดีโอช็อคทำอะไรไม่ถูกและหน้าแดงจนร้อน
“นายน่ารักจังเวลาเขินแบบนี้” อึนมีจิ้มไปที่แก้มดีโออย่างนึกสนุก
“ยะ-อย่ามาแกล้งฉันนะ!” ดีโอพยายามสลัดเธอออกไป แต่ก็นะ...เหมือนจะไม่ได้ออกแรงเลยแม้แต่น้อย “ฉันไม่ได้เขินอะไรเธอซะหน่อย นี่ก็โตๆกันแล้ว เลิกทำแบบนั้นซักที”
“ทำไมละ ดีโอยังหอมแก้มนายบ่อยๆได้เลย”
“โอ้ย อย่าพูดถึงมัน ฉันขนลุก”
อึนมีหัวเราะและปล่อยดีโอออกจากอ้อมแขน
“ฉันว่าแบคคยอนน่ะ บางมุมเขาก็ดูเท่และอบอุ่นมากเลยนะ” เธอทำท่าเพ้อฝัน “แต่ส่วนมากแล้วจะทำตัวโง่ๆมากกว่า” ทั้งเขาและเธอหัวเราะกันใหญ่
“นายนอนที่นี่แหละ ห้องนี้แหละ” อึนมีเสนอ ซึ่งดีโอปฏิเสธทันทีเพราะอึนมีชอบนอนถีบชาวบ้านตกเตียง
“ฉันไม่ถีบนายหรอกหน่า! นั่นมันนานมากแล้วนะ วันนั้นฉันก็ฝันร้ายด้วย!” เธอยื้อ ซึ่งดีโอก็ต้องยอมรับว่า...เขาก็อยากอยู่ใกล้ๆอึนมีเหมือนกันดังนั้น
“ก็ได้ แต่ถ้าตื่นมาฉันนอนลงไปกองบนพื้นละก็ ” เขาเตือน “พรุ่งนี้เธอต้องเป็นคนทำอาหารเย็น”
“ได้ ตกลงตามนั้น”
เมื่อพวกเขาจัดการที่นอนและเอนตัวลงนอนแล้ว...
“อึนมี” ดีโอพูด “ฉันว่า...เธอ”
“อะไรหรอ?”
“เธอไม่ต้องมากอดฉันแน่นเหมือนหมอนข้างขนาดนี้ก็ได้มั้ง” ใช่แล้ว เมื่อพวกเขาล้มตัวลงนอนอึนมีก็เขยิบเข้ามาหาดีโอและโอบกอดเขาแทบจะทันที ยังไม่พอทำท่าเหมือนจะหลับท่านั้นเลยด้วย
“ก็ได้” เธอยอมไปเพราะเริ่มง่วงแล้วตอนนี้ เธอนอนหันหลังให้ดีโอแทน
ไม่นานดีโอก็ได้ยินเสียงเธอกรนบอกให้รู้ว่ากำลังหลับลึก บางครั้งเขาก็ไม่ได้อยากให้อึนมีมากอดมาเล่นมาแตะตัวเขาอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ มันเหมือนเขาไม่ได้แสดงอะไรออกไปให้เธอได้รับรู้อะไรเลย เขาหันหลังกลับไปและเขยิบเข้าไปใกล้อึนมี เขาดึงร่างเธอมาแนบอกเบาๆกอดจะซุกหน้าตัวเองบนผมนุ่มๆของเธอ และขยับเธอเข้ามาชิดและโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ดีโอน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย
เขาอยากใด้อึนมีรู้เหลือเกิน...เขาอยากจะแสดงออกไปแทบแย่ ถ้าไม่ติดว่ามันทำแล้วความเป็นเพื่อนของเราจะขาดสะบั้นลงและต่อกันไม่ติดอีกเลย...
ความคิดเห็น