คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : สวยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
(อย่าลืมมโนว่าคือนางเอก โอเค?)
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เคโกะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นแต่เกิดที่ไทยเรียนที่ไทยและอยู่ที่ประเทศไทยค่ะ
ฉันเป็น เบบี้ (แฟนคลับศลป.วงBAP) ค่ะ แต่ฉันมีเพื่อนที่เป็นอซฟ. เพราะงั้นฉันจึงรู้จักExoดี บางครั้งฉันก็แอบกรี๊ดพวกเขาบ้าง แหม...ก็พวกเขาทั้งร้องดีเต้นเก่งแถมหล่ออีกต่างหาก ใครจะอดใจไหวละ...
ฉันเพิ่งเข้ามหาลัยมาได้เกือบเดือนแล้ว การรับน้องเป็นเรื่องโหดร้ายแต่ดีมาก ฉันผ่านช่วงเวลานั้นมาอย่างฉิวเฉียดเพราะเกือบตายไปกลางคัน...
และคืนนี้ เวลานี้ ฉันก็มาเลี้ยงสายรหัสกับพี่ๆที่แสนจะใจดีและน่ารักค่ะ ฉันมารอพวกเธอหน้าหอตัวเองกับเพื่อนที่เป็นสายรหัสเดียวกันกับเพื่อนของพี่รหัสฉัน...(งงมั้ย) พูดง่ายๆก็คือพี่รหัสฉันกับเพื่อนพี่ของเขานัดพวกเราสองคนที่เป็นน้องรหัสมาเลี้ยงสายพร้อมกันนั่นเอง
และไม่นานพวกเธอก็เดินมารับพวกเรา
พี่กรกตเป็นพี่รหัสของฉัน ส่วนพี่ขนมไทยเป็นพี่รหัสของเพื่อนฉัน ได้ยินมาว่าพวกเธอเป็นอซฟ.และสนิทกันมากๆเลยด้วย พวกพี่เขาเดินเคียงคู่กันมาและโต้เถียงกันหน้าเคร่งเครียดมาก...แต่พอเห็นน้องๆสองคนที่นั่งรอตาแป๋วพวกเธอก็หยุดเถียงกันและหันมายิ้มสดใสให้พวกเราแทน
พี่กรกตเป็นคนตัวเล็กและน่ารัก ส่วยพี่ขนมไทยเป็นผู้หญิงร่างสูงและดูค่อนข้างแข็งแรง...ฉันกับเพื่อนของฉันเหมือนพี่รหัสเด๊ะเลยค่ะ...ฉันร่างเล็กเหมือนพี่กรกต ในขณะที่เพื่อนฉันร่างกำยำเหมือนนักกีฬา...
“วันนี้เป็นวันแรกเนอะ” พี่กรกตพูดกับเรา “งั้นจัดน้อยๆไปก่อนละกัน เอาเบาๆ”
เบาๆของพี่แกคือMKหรอค่ะ... ฉันกับเพื่อนนั่งจ้องเป็ดย่างสองจานใหญ่ๆตรงหน้าด้วยสายตาที่งุนงง...กินกันสี่คน...ทำไมสั่งมาสองจานใหญ่แบบนี้ละค่ะ? หรือว่าจะมีใครตามมาอีก? แต่ไม่น่าจะใช่นะ เพราะฉันได้ยินพี่ขนมไทยบอกพนักงานว่าสี่ที่...
และไม่มีใครตามมาจริงๆด้วยค่ะ...พี่ขนมไทยกับพี่กรกตซัดเป็ดหมดไปหนึ่งจานเต็มๆ...และจานที่สองเหลืออยู่ครึ่งเดียวแล้ว...ฉันจำได้ว่าเพิ่งหยิบมากินไม่ถึงสามชิ้นด้วยซ้ำ...แต่พวกเราไม่ได้หิวมากเหมือนพี่เขาหรอกค่ะเรากินอะไรกันมาแล้วนิดหน่อย...
“ขอเป็ดย่างอีกจานค่ะ” พี่กรกตบอกพนักงาน
แม่เจ้า ยังจะกินอีกหรอ...
“ทำไมน้องๆกินน้อยจังเลย” พี่กรกตหันมาถาม “ไม่ต้องเกรงใจนะ สบายๆเลย”
เปล่านะ...เรากินปกติ...แต่พวกพี่ต่างหากละ
พี่กรกตกับพี่ขนมไทยน่ารักค่ะ พวกเธอชวนเรากินไปคุยไปตลอด เราไม่รู้สึกอึดอัดเลย เรารู้สึกเหมือนพี่เขากำลังจะเป็นเพื่อนของเราไปแล้ว...
ฉันชอบค่ะ ชอบพวกเธอมาก อยากจะลองคุยเรื่อง อซฟ. กับพวกเธอบ้างจัง...
ฉันได้ยินเสียงไลน์จากโทรศัพท์พี่กรกต ทั้งพี่กรกตและพี่ขนมไทยสะดุ้งโหยงเลย...พวกนางมองหน้ากันล่อกแล่กและพี่กรกตก็แอบดูไลน์ตัวเองใต้โต๊ก่อนจะทำหน้าสะพรึงเหมือนเจอตัวเองในสภาพตอนตื่นนอน...
“ใครหรอ” ฉันได้ยินพี่ขนมไทยพูด แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจหันไปตักน้ำสุกี้...
“เซฮุนน่ะ”
ฉันตกใจจนเผลอทำน้ำสุกี้ที่ตักมาเทลงโต๊ะแทนที่จะเทลงถ้วย ฉันรีบดึงทิชชู่มาซับทันที...
พวกพี่เขาอาจจะมีเพื่อนที่ชื่อเซฮุน...หรือไม่ก็ฉายาของคนๆนั้นคือเซฮุน...หรือไม่ก็แฟนคลับที่คลั่งเซฮุน...หรืออาจจะเป็นตัวจริง...ตลกละ
“เขาว่าไง” พี่ขนมไทยถามต่อโดยไม่ได้สนใจน้ำสุกี้ของฉันเลย...
“จีจี้มันเอาแล้วไง...มันเริ่มรุกใส่แบคคยอนแล้ว”
คราวนี้มือฉันลื่นไปชนกับถ้วยน้ำจิ้มและหกบนโต๊ะเรี่ยราด...ฉันรีบดึงทิชชู่มารัวๆ...
“เซฮุนบอกว่าอะไรอีก”
“วันนี้จีจี้ทานอาหารเช้ากับแบคคยอนและพี่จงแดที่ตึก พี่จงแดเล่าให้ทุกคนฟังว่าแบคกับจีจี้รุกใส่กันแบบไม่เกรงใจเขาที่นั่งอยู่ด้วยเลย...”
ฉันตั้งสติได้แล้ว...พี่เขาสองคนกำลังคุยเรื่องฟิคอยู่แน่ๆ อาจจะมีฟิคชั่นที่พวกพี่เขาติดมากๆและมันอัพเดตตอนใหม่ ก็เลยรีบมาโม้สินะ...
“อีหอยจีจี้” พี่ขนมไทยโมโห “เกินไปแล้วนะ...เกินไปแล้วจริงๆ”
“อื้อ...กูจะจองตั๋วบินไปฆ่ามัน มึงไปมั้ย”
เอะ? จองตั๋ว?...พวกพี่จะไปไหน? บ้าฟิคถึงขนาดต้องตามไปหาคนเขียนถึงบ้านเลยหรอ? งงอะ...
แล้วฉันก็ได้ยินเสียงไลน์พี่กรกตดังอีกครั้ง...
“เซฮุนบอกว่าต้องซ้อมแล้ววะ ครูเข้ามาในห้องแล้ว” พี่กรกตบอกก่อนจะพิมพ์ไลน์รัวๆ
“อื้อ กูขอไปห้องน้ำก่อน รู้สึกหน้าร้อนๆเหมือนอยากจะฆ่าคน” พี่ขนมไทยบอก “พี่ไปห้องน้ำก่อนนะเด็กๆ” และเธอก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะไป...
“รอด้วยขนมไทย! กูไปด้วย....” พี่กรกตรีบวางโทรศัพท์บนโต๊ะและวิ่งตามเพื่อนไปทันที...
ฉันคว้าโทรศัพท์พี่กรกตมาดูแบบสายฟ้าแลบ เพื่อนฉันตกใจและจ้องฉันเขม็ง “เธอทำอะไรน่ะ”
“อย่าบอกใครนะ แค่จะดูอะไรนิดหน่อย”
ดีที่หน้าจอยังไม่ได้ล็อค...ฉันรีบกดเข้าไปในไลน์พี่กรกตและเห็นพี่เขาคุยกับใครไม่รู้...ที่ใช้รูปเซฮุนเป็นรูปโปรไฟล์และใช้ชื่อว่าเซฮุนด้วย...
ฉันเห็นข้อความสุดท้ายของพี่กรกตที่ส่งไปให้คนที่ใช้ชื่อเซฮุนว่า สู้ๆนะ เหนื่อยก็พัก
ฉันจึงกดเข้าไปดูบทสนทนาทันที...เซฮุนอ่านข้อความนั้นแล้วแต่ไม่ตอบ อย่าเพิ่งตอบตอนนี้เพราะฉันกำลังอ่านอยู่...ขอร้องละ อย่าเพิ่งตอบอะไรมา...
ฉันเลื่อนขึ้นไปดูบนๆเร็วๆรัวๆใจก็เต้นแรงเรื่อยๆ...
และฉันก็เบิกตากว้างเมื่อเลื่อนผ่านรูปๆนึง...ฉันรีบเลื่อนลงมาดูใหม่
รูปเซฮุน!! บนเตียงนอน!!...เหมือนกำลังจะนอนแต่อารมณ์เหมือนขอเซลก้าก่อนนอนซักรูป... ที่สำคัญรูปนี้ฉันไม่เคยเห็น!!
สมองคิดเร็วจนฉันแทบจะไม่อยากเชื่อว่านั่นคือสมองของฉัน ฉันรีบคว้าโทรศัพท์ตัวเองมาถ่ายรูปเซฮุนในไลน์ของพี่กรกต ก่อนจะกดปุ่มออกๆๆทุกอย่างและวางโทรศัพท์ของพี่กรกตไว้ที่เดิม...
สองวันแล้ว...สองวันแล้วที่ผม...จงแดคนนี้ ต้องทนนั่งฟังบทสนทาชวนอ้วกจากจีจี้และแบคคยอน... ผมนั่งทำหน้าเอือมระอาและดูดน้ำอย่างเบื่อหน่าย...ผมกินอาหารหมดแล้วและกำลังรอให้แบคกับจีจี้กินเสร็จ...
“พี่แบคคยอน” จีจี้พูดอายๆ... นี่หรอแฟนคลับของพวกเราน่ะ...ถึงเธอจะสวยและมั่นใจมากแต่เธอก็น่าจะมีลิมิตของคำว่าเขินบ้างนะครับ เธอคิดได้อย่างเดียวคือจะจีบแบคคยอนให้ได้หรือยังไง?
“ครับ?” แบคคยอนตอบเขินๆ กลับกลายเป็นหมอนี่ต้องมานั่งหน้าแดง...แต่แบคคยอนก็ไม่ใช่เด็กขี้อายขนาดนั้น มันกล้าเหมือนกัน กล้าที่จะตอบเธอกลับไปแบบแรงๆเหมือนกัน...
“ทำไมวันนี้หล่อจังเลยค่ะ” จีจี้พูด ผมแทบจะทำน้ำพุ่งออกจากปากไปโดนหน้าหล่อๆของแบคคยอน...
“นั่นสินะ...” แบคคยอนยิ้มใหญ่เลย... “ผมกินอะไรน้า~ ถึงได้หล่อแบบนี้” กินตีนกูมั้ยครับเพื่อน?
“พี่แบคมีแฟนหรือยังค่ะ”
“ทำไม? จะมาเป็นแฟนพี่หรอครับ?”
จีจี้เขินจนได้...เธอนั่งมุดหน้าแดงๆลงและยิ้มจนหน้าบาน... ส่วนแบคคยอนก็ฟินไปกันใหญ่ มันทำหน้าเหมือนชนะอะไรมาซักอย่าง แต่หน้ามันก็แดงนะ...แดงพอๆกันทั้งคู่นั้นแหละ
น้องจีจี้ยังดีนะครับ ที่เธอเงียบและยอมเขินน่ารักๆเหมือนผู้หญิงทั่วๆไปบ้าง...ผมนึกว่าเธอจะ
“อยากเป็นภรรยาพี่ต่างหากค่ะ”
เอิ่ม...
คราวนี้แบคคยอนถึงกับต้องเอามือมาปิดหน้าที่กำลังแดงแจ๋นั่นแทน...
สองคนนี้ไปเร็วมาก มากจนผมกลัวว่าจะได้กันคืนนี้เลย แต่น่าแปลกคือพวกเขาสองคนไม่ได้เป็นที่สังเกตของใครมากนัก...อาจจะเป็นเพราะผมนั่งอยู่ด้วยก็ได้ พวกเขาสองคนก็น่าสงสารนะชอบกันมากแต่เจอกันได้แค่เฉพาะช่วงเช้า...จากนั้นต่างคนต่างก็แยกย้ายกลับไปที่ตัวเอง
ผมยอมก็ได้เอา...ผมยอมทนเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ได้ ยอมเป็นส่วนเกินของพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะได้กันจริงๆ...
พูดแรงไปป่าววะ...แต่ผมดีใจนะครับที่แบคคยอนไม่ได้เป็นเกย์...เอ้ย ไม่ใช่ละ ล้อเล่น
ผมก็ใจดีแบบนี้กับทุกคนแหละครับ...บางครั้งผมก็รู้สึกว่าความใจดีนี้ทำให้ผมลำบากอยู่บ้าง...แต่สุดท้ายผมก็ยอมอยู่ดี ผมชอบช่วยและดูแลคนอื่นครับ มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว...ช่วยไม่ได้ ทนต่อไปนะจงแด
ผม(แบคคยอน)กำลังนั่งพักในห้องซ้อมเต้นและบอกให้เซฮุนโหลดไลน์และสมัครไลน์ให้ผม...บอกให้มันสอนผมเล่นบอกให้มันแอดไปหาจีจี้...(ขอไอดีไลน์จากพี่เซนาของมันเรียบร้อย)
ทันทีที่ผมแอดไปหาเธอ....
พี่แบคคยอนหรอค่ะ! ใช่พี่จริงๆหรอค่ะ!!
ใช่มั้ย?
ใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆ
ใช้ม้ายยยยยยย
ผมนั่งยิ้มคนเดียว ก่อนจะตอบไปสั้นๆว่า
อื้อ พี่เอง...
ไม่อยากเชื่อเลยครับว่าผมคนนี้จะมีกำลังใจในการซ้อมเต้นมากมายมหาศาล คำว่าเหนื่อยกายแทบจะไม่มีผลกับผมเลยจริงๆ...ผมว่าละทำไมเซฮุนถึงไม่เคยบ่นเลย
ผมกับเธอเจอกันได้แค่เฉพาะช่วงเช้า...เราจะนั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน มันเป็นเรื่องที่วิเศษครับ ผมกับเธอนั่งคุยกันจนลืมไปเลยว่าจงแดนั่งอยู่ด้วย...แต่มันก็คงเข้าใจผม ถ้าผมนั่งกับเธอแค่สองคน คนอื่นจะรู้ทันทีว่านี่คือเดท...
ผมรู้ครับว่าเร็วมาก...เพราะทั้งผมและเธอไม่มีใครยอมใครเลย ถึงส่วนใหญ่เธอจะชนะก็ตาม
เธอทำผมเกือบตายได้เลยจริงๆนะ...คำพูดแต่ละคำที่ผมส่งไปให้เธอ ถึงเธอจะอายจนม้วนหน้าม้วนหลังแต่เธอก็ตอบกลับมาให้ผมอึ้งได้ตลอด... เอาจริงก็เริ่มกลัวนิดๆนะเนี่ย ฮะๆ แต่ผมก็ชอบเธออยู่ดี
ผมดีใจที่เธอทำงานที่นี่ ผมดีใจที่เธอเป็นนักแสดง ผมดีใจที่เธอเป็นแฟนคลับผม...และมีผมเป็นเมนหลัก ผมดีใจหมดอะ ผมว่าเธอถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผมเลย...
ฟังแล้วเหมือนมั่นใจในตัวเองมากเลยนะ แต่ผมก็มั่นใจจริงๆอะก็เธอชอบผมมากจริงๆอะ...ไม่งั้นจะทำตาเยิ้มใส่ผมทำไมละ?
เอาจริงๆพวกเราก็ยังไม่กล้ามองหน้ากันตรงๆหรอกครับ เวลาผมเห็นตาเธอและเธอเห็นตาผมเราก็จะอายกันทั้งคู่และหลบตากันอย่างรวดเร็ว...มีแค่ปากเท่านั้นแหละที่มันไวเหลือเกิน...
ผมมองไลน์ที่เด้งมาเรื่อยๆอย่างไม่มีสิ้นสุดของเธอ...
พี่เหนื่อยมั้ย? พักเยอะๆนะ
ถ้าครูฝึกโหดพี่ร้องไห้เลย เขาจะตกใจ
อย่าโหมจนหลังหักนะ!
ฉันก็พักอยู่เหมือนกัน แต่ไม่เหนื่อยเท่าไหร่
ฉันอยากเจอพี่จัง
ในหัวฉันมีแต่พี่ๆๆๆเต็มไปหมดเลย
คืนนี้พี่อย่านอนดึกนะ
ผมหาช่วงพิมพ์ตอบกลับไปไม่ได้เลย...
จีจี้...หยุดก่อน พี่ตอบไม่ทัน
เธออ่านและเงียบไป ผมจึงหัวเราะและพิมพ์ต่อ...
เหลืออีกสิบนาที...เรามาเจอกันหน่อยมั้ย?
ที่ไหนค่ะ?!
ฉันไปหาพี่ก็ได้นะ!
บอกที่มาเลยค่ะ
ฉันก็เหลือเวลาประมาณนั้นเหมือนกัน
บอกที่มาเลยค่ะ! บอกมาเลย!
ที่ไหนดี...พี่คิดไม่ออก...
หน้าห้องน้ำ!
ดังนั้นผมจึงปลีกตัวออกมาห้องน้ำเงียบๆเพื่อมาพบเธอ...
เรานัดกันหน้าห้องน้ำที่อยู่กึ่งกลางระหว่างฝั่งศลป.กับฝั่งนักแสดงให้มากที่สุด...
ว่าแต่ทำไมผมถึงตื่นเต้นจังเลยอะ...นี่เป็นการนัดกับพบแบบลับๆ...และมีแค่เราสองคนด้วย ผมรีบเดินไปหน่อยผมว่าผมต้องถึงก่อนแน่ๆ แต่ผมคิดผิด...เธอมายืนรอผมเรียบร้อยแล้ว
ผมเดินอายๆเข้าไปหาเธอ... ว่าแต่นัดมาเจอกันทำไมวะ?
“เอ่อ..จีจี้มานานแล้วหรอ” ผมเข้าไปยืนข้างๆเธอ และหันหน้าทางห้องน้ำชาย...
“เพิ่งมาถึงเอง...พอดีตื่นเต้นไปหน่อยเลยรีบวิ่งมาอะค่ะ” เธอตอบอายๆและหันหน้าไปทางห้องน้ำหญิง
มองเผินๆแล้วเหมือนพวกผมกำลังยืนรอต่อคิวเข้าห้องน้ำ...แต่ไม่เลย ยืนคุยกันต่างหาก...ผมไม่กล้าหันไปมองหน้าเธอตรงๆ เธอเองก็เหมือนกัน...
“พี่เหนื่อยมากมั้ยค่ะ” เธอแอบชำเลืองมองผม...
“ก็เหนื่อยนะ แต่ไม่มากเท่าวันที่ยังไม่ได้เจอเธอ” ผมเริ่มรุกใส่เธอก่อนเลย...ไม่ลืมที่จะชำเลืองมองเธอหน้าแดงๆของเธอด้วย...
น่ารักอะ…
“อีกไม่นานพี่ก็จะหายเหนื่อยแล้วละค่ะ”
“ทำไมละครับ?”
“เพราะพี่จะเห็นหน้าฉันไปตลอดชีวิต”
เธอทำให้ผมตายได้ยังไง!!! เธอทำให้แบคคยอนคนนี้ต้องหันหน้าหนีได้ยังไง!! ใครก็ได้! ช่วยเอาเธอคนนี้ออกไปจากผมที...ไม่ๆ อย่าเอาไป! ผมไม่ได้หมายว่าแบบนั้น แต่...โอ้ย ช่างเถอะ!! รู้ว่าผมเขินจนตัวไม่ถูกก็พอ!
อย่าเขินสิ! เดี๋ยวก็ฉุดจริงๆหรอก! ห้องน้ำก็อยู่ข้างหน้านี่เองด้วย!
เรียกเขาว่าพี่แบคแต่พอมานั่งบรรยายกลับเรียกว่าแบคคยอนเฉยๆ สรุปเอาไงแน่ฉัน? เรียกๆไปเถอะค่ะ!
ฉันก็เขินนะแต่ความอยากได้แบคคยอนมาครอบครองมันมีมากกว่า...ฉันอยากได้ๆๆๆ อยากได้เขามากกว่านี้ เห็นภายนอกฉันดูรุกไม่มากแต่จริงๆข้างในฉันแทบจะกรีดร้อง โอ้ยยย นี่ฉันแรงมากใช่มั้ย
ยอมรับเลยว่าแรง! แต่แรงแค่เฉพาะคนนี้เท่านั้นแหละ T T แรงกับแบคคยอนคนเดียว...
ฉันกลัวจังเลยว่าเขาจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น...แบบที่รุกใส่ผู้ชายแล้วอะไรทำนองนั้น...
เอ๊ะ? ก็จริงนี่นา ฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้นแหละ แต่เป็นเฉพาะกับเขาคนเดียว...
อยากให้เขารู้จังเลยว่าทำแบบนี้แค่เฉพาะเขา...ใครก็ได้บอกเขาหน่อยนะๆ กรกตบอกแบคหน่อยสิ
“ต้องไปแล้วละ เหลืออีกสามนาที...” แบคคยอนพูดเศร้าๆ... ใจฉันหล่นวูบไปอยู่ที่ปลายตีน
“จริงหรอค่ะ!” ฉันเหลือบมองนาฬิกาตัวเอง “ทำไมเวลาเดินเร็วแบบนี้ละ! เดินช้าๆไม่เป็นหรอ!”
แบคคยอนหัวเราะก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน...ฉันก็หันหน้าไปหาเขา
เราสองคนมองตากันแปปนึง ก่อนที่พี่เขาจะหลบตาฉันไป...ฉันก็เลยหลบบ้างแต่ช้ากว่าเขา...
“ต้องไปแล้วจริงๆ...ไว้เจอกันใหม่” แบคคยอนพูดสายตามองพื้น “ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“อื้อ...พี่ก็เหมือนกัน”
แล้วเขาก็หันมาสบตากับฉันอีกครั้งก่อนจะโบกมือลาและเดินหันหลังกลับไป...
ไม่นะ!! แบคคยอนอย่าปายยยยย ยังไม่ได้ทำอะไรเลย!! ไม่นะพี่แบค! กลับมาก๊อนนน แง!
แผ่นหลังนั้นถึงเหงื่อจะออกนิดๆ...แต่ฉันก็อยากเข้าไปสัมผัสเหลือเกิน...อยากทำอะไรที่มันมากกว่ามองตากันสองวินี่จริงๆนะ ไอมองตานี่ฉันไปงานแฟนไซน์ก็ทำได้ปะ! แถมยังได้มองตากันนานกว่าสองวิด้วยซ้ำ!
พี่แบคกลับมาก่อนอย่าเพิ่งไป เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งเดินไป กลับมา! บอกให้กลับมาไง!
ไม่กลับมาใช่ปะ! ได้! งั้นฉันไปหาเอง!
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆเธอพุ่งมากอดจากข้างหลังผมซะแน่น!
และเมื่อผมหันไปเธอก็วิ่งหนีไปซะแล้ว...
ผมต้องกุมหน้าอกตัวเองเป็นรอบที่ล้านได้แล้วมั้ง...อย่าเข้ามาทำให้หัวใจวายแบบนี้อีกได้มั้ย! เดี๋ยวก็ตายจริงๆซะหรอก
ผมเดินทั้งๆที่กุมหน้าอกตัวเองไปอย่างนั้นจนถึงห้องซ้อม...เซฮุนกับจงแดหันมาเหล่ด้วยสายที่รู้ๆกันอยู่ว่าอะไร...ผมรีบเอามือลงและตีเนียนทำเป็นยืดเส้นยืดสายแทน...
เซฮุนเดินตรงมายืดเส้นยืดสายกับผม.... แต่ผมรู้ว่ามันมาทำอะไรที่มากกว่าวอร์มอัพ
“ฮยอง...ไปทำไรมาอะ”
“เปล่านี่...ไปห้องน้ำเฉยๆ” ผมตอบอายๆเลี่ยงที่จะสบตากับผม แต่ผมก็หลบไม่พ้นหรอก กระจกข้างหน้าผมมันบอกทุกอย่างหมดแล้ว...ผมยังเห็นหน้าตัวเองที่โกหกไม่เนียนในนั้นเลย...
“หูย...ห้องน้ำเลยหรอ...” มันส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ผมผ่านกระจก
“บ้า! คิดอะไรของนายน่ะ”
“อิจฉาอะ!” จู่ๆมันก็เตะก้นผมเบาๆ “อย่ามายั่วผมนะฮยอง!” แล้วทำท่าเหมือนจะหนีไป...
“อะไรของมึงเนี่ย!” ผมไล่ตามมันไปและเตะก้นมันกลับทันที...
ใกล้จะคัมแบ็คขึ้นเรื่อยๆ ผมกับเพื่อนเหนื่อยกันแทบตาย...แต่ยังมีหน้ามาเล่นบ้าๆกันอีก...
จำฉันได้มั้ย? เคโกะค่ะ น้องรหัสของพี่กรกต
หลังจากที่ได้รูปมาวันนั้นฉันก็รีบตรงไปหาเพื่อนที่เป็น อซฟ.ทันที... แล้วพอมันเห็นรูปเซฮุนมันก็ตกใจเหมือนฉันเลย มันบอกว่าไม่เคยพบไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน
“หรือพี่เขาเป็นซาแซง? ก็เลยมีรูปที่ไม่เคยเห็นมาก่อน อาจจะเก็บเอาไว้เพื่อทำอะไรซักอย่างก็ได้...” เพื่อนฉันบอกสายตายังจ้องไปที่รูปนั่นเขม็ง...
“หรือพี่เขาคุยกับเซฮุนจริงๆ” ฉันหลุดปากเรื่องน่ากลัวออกไปสินะ ยัยนั่นถึงกับถลึงตาใส่ฉันแบบนี้...
“เป็นไปไม่ได้หรอก ช่วงนี้exoใกล้คัมแบ็คด้วย คงไม่ได้ไปเจอใครหรือถ่ายรูปอะไรหรอก ส่วนอันนี้อาจจะเป็นรูปเมื่อนาน--”
จู่ๆเพื่อนฉันมันก็ชะงักไปเหมือนแบตหมดกะทันหันก่อนจะแหกปากตะโกนและชี้ที่รูปเหมือนนังบ้า “นี่มันทรงผมใหม่นี่!!! นี่มันทรงผมใหม่ของเซฮุน!!! รูปนี้เพิ่งมา!! เขาเพิ่งถ่าย!!!”
คืนนั้น..ฉันกับเพื่อนคนนี้ก็เลยวางแผนจะไปเอาไอดีไลน์...ของเซฮุนมาค่ะ
ฉันกลัวมากเลยว่าพี่กรกตจะจับได้...ถึงความติ่งมันจะมีมากแต่ฉันก็ชอบพี่กรกตมากๆพอๆกันเลย ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราต้องแตกสลายเลยจริงๆนะ...
แต่เพื่อนของฉันสิ...มันหน้ามืดตามัวและเอาแต่พร่ำบอกว่าต้องไปเอามาให้ได้ๆอยู่นั้นแหละ มันสัญญากับฉันว่าถ้าได้มาแล้วจะไม่เอาไปเผยแพร่ให้ใคร...ถึงจะไม่ใช่เซฮุนตัวจริงก็ตาม
แผนเราง่ายๆค่ะ...ทำง่ายและเนียนด้วย
ฉันยืนรอพี่กรกตอยู่หน้าหอพี่เขา...ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้นิดๆตามที่เพื่อนตัวดีของฉันบอก...และเมื่อพี่กรกตกับพี่ขนมไทยเดินกลับมา...ทั้งสองยังโต้เถียงกันเหมือนเดิม...ฉันแอบได้ยินชื่อแบคคยอนด้วย
“น้องเคโกะมาทำอะไรที่นี่เนี่ยจ๊ะ” พี่กรกตถามฉันด้วยสีหน้ากังวลถามแผน...
“นะ-หนู...ทะเลาะกับแฟนมาค่ะ ละ-แล้วแบตโทรศัพท์หมด” ฉันชูโทรศัพท์ที่ปิดเครื่องให้พี่กรกตดูสั่นๆ “แล้วเขาบอกว่าจะมาหาหนูที่นี่...แต่ป่านนี้ยังไม่มาเลยค่ะ เขาจะเป็นอะไรหรือเปลาค่ะ? ทะเลาะกันหนักด้วย”
“เอาๆ เอาโทรศัพท์พี่ไปเคลียร์ก่อน!” พี่กรกตรีบยัดโทรศัพท์ของเธอมาให้ฉัน...แบบที่ปลดล็อคออกแล้วด้วย
“ขะ-ขอบคุณค่ะ” ฉันรับมา “คะ-คือหนูไปคุยฝั่งนู้นได้มั้ยค่ะ” ชี้ไปที่มุมมืดๆไกลลิบๆ
“ไปเลยๆ พี่กับขนมไทยจะนั่งโม้แถวๆนี้แหละจ๊ะ ไม่ต้องรีบนะเราโม้ยาว พอดีมีเรื่องต้องเคลียร์เหมือนกัน”
ฉันเดินไปตรงมุมมืดและสลับโทรศัพท์ตัวเองกับของพี่กรกตทันที ทำเป็นกำลังคุยกับใครก็จริง แต่อีกมือนี่กดเข้าไลน์พี่กรกตและเข้าไปดูไอดีของเซฮุนทันที (สมมุติว่าดูได้)
@sesesehun คือไอดีไลน์ของเขา ฉันจำได้ขึ้นใจทันที...
วันต่อมา
ฉันขนมไทยค่ะ กำลังนั่งรอทั้งอาจารย์และยัยกรกตที่บอกว่าขอแวะซื้อขนมกินก่อน
ในห้องเรียนเริ่มมีนักศึกษาเข้ามากันแล้ว แต่ยังไม่มากเท่าไหร่...ฉันจึงหยิบโทรศัพท์มาเลื่อนๆดูทวิตเตอร์เบื่อๆ
ลู่หานของฉันอยู่ใกล้แค่เอื้อมสำหรับกรกต...แต่มันไม่สนใจเลย
สนใจแต่แบคคยอนของมันจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ของยัยนั่นกับแบคคยอนเป็นอะไรที่ประหลาดมาก มันเร็วและเข้าถึงยาก...ถึงยัยนั่นจะเล่าทุกๆอย่างแบบละเอียดยิบก็ตาม
ไม่เหมือนของเซฮุนกับกรกต คู่นี้เข้าถึงได้ แถมเซฮุนก็ดูเหมือนเป็นแค่เด็กน้อยธรรมดาๆที่แอบชอบรุ่นพี่
แล้วฉันละ? เมื่อไหร่จะได้พบเจอกับพี่ลู่หานเหมือนเพื่อนๆฉันซักที...เฮ้อ.. แต่ฉันไม่เคยคิดน้อยใจเพื่อนๆเลยนะ ฉันจะไม่มีวันอิจฉายัยกรกตกับขนมไทยเด็ดขาด ถึงปากจะไวแต่เอาจริงๆก็แค่พูดไปงั้นแหละ ฉันจะโกรธมากๆถ้าเซฮุนและแบคคยอนไปเจอผู้หญิงคนอื่นแทนสองคนนี้...
แต่ฉันรู้สึกได้นะ ยังไงๆฉันก็ต้องเจอคนของฉัน...ซักคน ซักวัน..อาจจะเป็นพี่ลู่หานคนแมน คิคิ
“อีขนมไทยยย!!!” เสียงยัยกรกตดังมาจากหน้าห้อง... อีนี่ไม่เคยเก็บอาการอีกเลยตั้งแต่กลับมาจากเกาหลี..สงสัยเก็บกด... เพื่อนๆในห้องเกือบจะชินแต่ก็ยังไม่ชินเท่าไหร่
มันเดินขาพับขาอ่อนและล้มพรึ่บลงไปกองกับพื้น! เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!!
เจมส์เพื่อนผู้ชายที่ยั่งอยู่โต๊ะหน้าทำท่าเหมือนกำลังจะเข้าไปช่วยพยุงตัวเธอแต่ฉันตะโกนไปซะก่อน
“อย่าแตะต้องตัวเธอนะเจมส์!!” จากนั้นฉันก็รีบถลาลงไปพยุงกรกตแทน...เจมส์มองหน้าฉันงงๆเหมือนต้องการคำตอบ...แต่ฉันไม่ตอบ ฉันรีบลากยัยนั่นออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาที่สนอกสนใจ
“แกเป็นอะไร!” ฉันรีบถามมันทันทีที่พามานั่ง “เกิดอะไรขึ้นกับใคร!!”
“จีจี้...ยัยจีจี้...อีหอยนั่นอาจจะได้เล่นเป็นนางเอกเอ็มวีใหม่ของexo!!”
สิ้นเสียงมันฉันก็แทบเป็นลมตามกันไป...
พวกเรานั่งสงบสติอยู่นานจนลืมเข้าเรียน(ห้ามเลียนแบบ) ถึงเข้าไปเรียนก็ไม่รู้เรื่องหรอก... เรื่องนี้ทำเอาฉันทั้งช็อคทั้งดีใจทั้งปลาบปลื้มทั้งกังวลและกลัว...มากมายเหลือเกิน
“ว่าแต่ขนมไทย...” ยัยกรกตพูดพลางสูดยาดมแรงๆ “เมื่อกี้ทำไมแกถึงห้ามไม่ให้เจมส์เข้ามาช่วยฉัน”
“อ่อ...ก็ไม่มีอะไรหรอก กูแค่...แค่คิดว่าฉากนั้นต้องเป็นเซฮุนที่เข้ามาช่วยน่ะ ไม่ใช่เจมส์”
“มึงบ้าไปแล้วหรอ...”
“อืม กูว่ากูบ้าแล้วละ...กูรู้สึกเหมือนกับว่า...จะให้ใครมาแตะต้องมึงไม่ได้...นอกจากเซฮุน”
“แอดแล้ว!แอดแล้วแก๊! แต่ยังไม่รับ!” เพื่อนของฉัน(เคโกะ)ดีด๊าเหมือนถูกหวยสิบล้าน ฉันเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ภาวนาขอให้ไม่ใช่เซฮุนตัวจริงเพราะฉันกลัว...กลัวว่าพี่กรกตจะรู้...ถ้าเขาเป็นเซฮุนจริงๆ ถ้าเขารู้จักกับพี่กรกตจริงๆ...ถึงแม้จะเป็นไปได้ยากแต่ก็ไม่สมควรจะเข้าไปยุ่ง...
“รับสิๆๆๆๆ” เพื่อนฉันจ้องหน้าจอโทรศัพท์พลางท่องคาถารัว...
อีกใจก็อยากให้เป็นเซฮุนจริงๆเหมือนกันนะ...คิดดูสิ มีไลน์เซฮุนคนนั้นน่ะ...ฟินแค่ไหน
ผมนั่งจ้องเพื่อนมาใหม่ในไลน์...ผมยังไม่กดรับครับ ผมคิดอยู่ว่าเธอเป็นใคร...ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนหรือผมจำไม่ได้ ว่าแต่ เธอไปเอาไลน์ของผมมาจากไหน? จากพี่แบคคยอนหรอ? ไม่มีทางอะ พี่แบคยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะดูไอดีไลน์ตรงไหน... ใช่พี่จีจี้หรือเปล่า? ไม่น่าจะใช่นะครับ...
หรือเธอจะเป็นเพื่อนพี่เซนา?...อันนี้เป็นไปได้ ผมจำชื่อพี่ขนมไทยได้ แต่ผมว่าผมจำหน้าพี่ขนมไทยได้นะ...ส่วนคนที่แอดผมมานี้ไม่คุ้นเลยนะ...ไม่คุ้นจริงๆอะ
เธอจะมีไลน์ผมได้ยังไง...ในเมื่อเพื่อนผมก็มีเพื่อนแค่สองคน นั่นคือพี่เซนากับพี่แบคคยอน... ถ้าผมรับเธอมาผมก็มีสามคน...
ผมตัดสินใจไลน์ไปหาพี่เซนาก่อนดีกว่า...
พี่ครับ ทำอะไรอยู่
อ่านนิยายจ้า
พี่ครับ มีคนแอดมาหาผม
หือ? ใครหรอ?
ผมไม่รู้จัก เป็นผู้หญิง
เพื่อนพี่หรือเปล่า?
แปปนะ ถามก่อน
ผมรออยู่สองนาทีได้มั้งแล้วเธอก็ตอบ
ไม่มีนะเซฮุน
เพื่อนพี่ไม่มีใครแอดไปหาเลย
แล้วเธอคนนี้เป็นใครอะ?
ไม่รู้สิ...อาจจะเป็นแฟนคลับ?
แฟนๆผมรู้แค่คาคาโอเท่านั้นนะครับ
เธออาจะแอดผิดคน...
แน่ใจนะว่าไม่รู้จักจริงๆ
ครับ ผมลองนึกดูแล้วไม่รู้จักจริงๆ
งั้นก็ไม่ต้องกดรับ
แล้วถ้าผมกดละ?
อ่าว กดทำไมอะ
ก็เข้าไปคุยกับเธอไง
คุยอะไร
ก็ถามว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน
ชื่ออะไร แอดมาหาผมได้ยังไง
ไม่ต้องก็ได้มั้งเซฮุน
เค้าอาจจะกดผิดจริงๆก็ได้
แต่ผมก็อยากกดรับอยู่ดีอะ
งั้นก็กดเลย...
....
อะไร?
ให้ผมกดรับจริงๆอะ?
ก็อยากกด ก็กดไปสิ
เสียใจ...
เสียใจอะไร...
เปล่า
แล้วทำไมไม่นอนอีก
จะนอนแล้วครับ...พี่เซนา
อีกไม่กี่วันจะคัมแบ็คแล้วนะ พี่รอดูเอ็มวีผมด้วย
แน่นอนจะพลาดได้ยังไง
พี่แฟนคลับexoนะ
ฮ่าๆๆๆๆ
อย่าลืมดูในการแสดงสดด้วยนะครับ
ไม่พลาดอยู่แล้วละ
มางานแฟนไซน์ด้วยนะ
ไปแน่นอน!!
ผมดีใจที่พี่เซนาจะมางานแฟนไซน์ซะเกือบๆตีสองได้มั้งกว่าจะหลับ...ผมไม่ได้กดรับเธอคนนั้นไป ถึงอยากรู้ว่าใครแต่ผมไม่รับ...เพราะรู้สึกเหมือนพี่เซนาไม่อยากให้รับ หรือเปล่า?
ผมคิดไปเองอีกแล้วสินะ...ไม่หรอก! เธอไม่อยากให้ผมกดรับแน่ๆ ใช่มั้ย?!
ความคิดเห็น