คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : EP 15
“อาบน้ำหน่อยดีกว่า” อึนมีพูดอย่างเหนื่อยล้า วันนี้เธอมีเรียนทั้งวันตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ทำให้ตอนนี้อะไรๆก็ดูเหนื่อยล้าไปหมด แม้กระทั่งจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวยังรู้สึกเหมือนโดนอะไรล่ามไว้ เธอจัดการเปลื้องผ้าออกในห้องและเดินลากขาตัวเองเข้าห้องน้ำไปช้าๆ
เฮ้อ...ไอปีเตอร์แพนเนี่ยมันจะหายากไปหรือเปล่านะ แล้วไอปานรูปดวงจันทร์นี่มันผุดตามตัวผู้ชายทุกคนบนโลกนี้เลยหรือยังไงกัน? แถมวิธีการหาก็นะ...ง่ายเหลือเกิน
ระหว่างที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้นอึนมีก็ได้ยินคนเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมเอะอะโวยวายเหมือนเป็นห้องตัวเอง
“ไม่ไปเว้ย!” ไคนั่นเอง เขาคงจะใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาสินะ “นายไปเหอะเซฮุน ฉันไม่ชอบวะ”
“ทำไมอ่ะ!” เสียงเพื่อนตัวสูงของเขาดังตอบกลับมา “สนุกดีออก”
“ไปแอบดูกางเกงในผู้หญิงใต้สะพานลอยเนี่ยนะ?!” ไคตะคอกกลับมา
คุณพระ! เด็กสมัยนี้ สมองมันคิดได้แค่นั้นหรอ...แล้วจะแหกปากกันคุยทำไม พูดเบาๆแล้วมันจะตายหรอ?
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงพวกเขาตะโกนไปตะโกนมาจนสุดท้ายแล้วสรุปจะอยู่ที่นี่แหละ ไม่ไปไหนแล้ว อึนมีถอนหายใจยาวอยู่ในห้องน้ำคนเดียว เธอกะจะนอนพักนอนกลิ้งดูหนังคนเดียวให้สบายใจซะหน่อย สองตัวนี้มาทำไมเนี่ย
“พี่!” ไคตะโกนเรียกหาเธอ ไม่พอแค่นั้นเขายังบุกเข้ามาถึงห้องนอน และเคาะประตูห้องน้ำ “พี่อาบน้ำหรอ?”
“เปล่า ปลูกต้นไม้อยู่!”
“หือ? ไปปลูกทำไมในห้องน้ำน่ะ!”
อึนมีกลอกตาไปมา มุกย่ะ!
“เออ ช่างเถอะ มีอะไร?”
“ผมขอเอาเกมมาเสียบเข้ากับทีวีพี่นะ ขอบคุณครับ”
ไม่ทันทีอึนมีจะได้ตอบเขาก็ชิ่งออกไปซะก่อน
เออๆ จะทำอะไรก็ทำ
อึนมีค่อยๆหย่อนตัวเองลงในอ่างอาบน้ำ พลางนึกในใจว่าหลับตรงนี้ได้มั้ยนะ ส่วนตัวดี แถมยังโล่งสบายด้วย
จะหาปีเตอร์แพนเจอเร็วๆได้ยังไงกันนะ? ท่าทางของเลย์เหมือนจะจริงจังแต่สุดท้ายก็เล่นตลอด เฮ้อ โทมินโฮเมื่อไหร่จะกลับมา ถ้าเป็นเขาอาจจะหาปีเตอร์แพนเจอไปแล้วก็ได้....คนที่เราเป็นห่วงมากที่สุด..งั้นหรอ?...โอ้ย ใครจะไปรู้ละ!
เธอสะบัดขาตัวเองด้วยความขัดใจทำให้น้ำในอ่างกระเด็นลงพื้นเล็กน้อย
ต้องหาก่อนที่จะอายุ25ด้วย...เฮ้อ ข้อกำจัดเยอะนะแต่วิธีหานี่กว้างเหลือเกิน ให้ตายเถอะ ว่าแต่ว่า คนที่รู้เรื่องปีเตอร์แพนต้องโดนลบความจำออกนี่นา? เฮ้ย! แบบนี้ไม่แย่หรอ? ฉันบอกเรื่องนี้เกือบกับทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเลยนะ! ตายละ! บาปหนาแล้วเราเนี่ย โอ้ย ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย!
เธอเอาแต่บ่นและนึกรำคาญตัวเอง เธอตัดสินใจลุกออกจากอ่างอย่างหงุดหงิด กะจะสระผมแล้วอาบฝักบัวให้สะใจแทน แต่กรรมของอึนมี เธอลงจากอ่างปุ๊บขาไปเหยียบเข้ากับน้ำที่มีสบู่ปะปนอยู่ ทำให้ลื่นและทรงตัวไม่อยู่ เธอหงายหลังล้มลงในอ่างหัวกระแทกอ่างเล็กน้อยส่วนขาข้างที่อยู่ในอ่างฟาดเข้าไปขอบอ่างเต็มแรง อันนี้เจ็บ และเจ็บมากด้วย ไม่พอแค่นั้นระหว่างที่กำลังพยายามลุกออกจากอ่างอย่างยากลำบากเธอช่วยตัวเองโดยการจับผ้าม่านแต่มันดันพังครืดลงมาทั้งราวเหล็กกระแทกเข้าไปที่หัวเข่าเธอมันทำให้เธอล้มอีกครั้ง ขาข้างที่เจ็บอยู่แล้วก็เจ็บหนักเข้าไปอีกเมื่อมันไปฟาดเข้ากับอ่างอีกรอบ เธอร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด แต่สติยังคงอยู่ ถึงจะปวดหัวนิดๆ
“พี่!!!” ไครีบถลาเข้ามาเคาะประตูห้องน้ำรัวๆ “พี่เป็นอะไร!! โดนต้นไม้ทำร้ายหรอ!”
“ไค!” เธอลุกไม่ขึ้นแล้วตอนนี้ “ช่วยพี่ด้วย!”
“พี่เปิดประตูสิ!”
“ไม่ได้...” แค่จะขยับขายังทำไม่ได้เลย “พี่ลุกไม่ไหว!”
“พี่คลานมา!”
“โอ้ย!” ได้แต่ครางอย่างเจ็บปวดแทน “เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย ไม่ไหว!”
“พังเข้าไปเลย!” เซฮุนแนะนำไคอย่างรีบร้อน “พี่นายล้มหัวฟาดพื้นเลือดออกกระจายทั่วห้องน้ำแล้วมั้งเนี่ย พังเข้าไปเลย!”
“โอเค พี่! ผมจะพังเข้าไปเลยนะ!” ไคส่งสัญญาณ “พี่อยู่ห่างๆประตูนะ”
“เดี๋ยว!” อึนมีนึกอะไรขึ้นมาได้ทันที ถึงจะเจ็บปวดแต่เธอก็ยังมีสตินะ
ใช่แล้วตอนนี้เธอกำลังโป๊อยู่ เปลือยทั้งตัว ถ้าเข้ามาตอนนี้คือเห็นหมดแน่ ขาก็ขยับไม่ได้มือมีแค่สองมือจะปิดยังไงหมด อึนมีมองหาผ้าเช็ดตัว โธ่ ความหวังริบหรี่อยู่ไกลมากเอื้อมไม่ถึงแน่ๆ แต่ถ้าทำได้นี่แสดงว่าเป็นแม่นาคละ ทำไงดี เธอสูดลมหายใจลึกๆทำใจให้สบายๆและตะโกนบอกหนุ่มๆข้างนอก
“เซฮุน!”
“ครับ?!”
“ชะ-ช่วยออกไปจากห้องก่อนได้มั้ย”
“ทำไมอ่ะ?”
“คือ...ฉะ-ฉันไม่มีเสื้อผ้าน่ะ!”
“อ่า...” เขาทำเสียงเหมือนเข้าใจ “โอเคๆ” แล้วตามด้วยเสียงผิดหวังเล็กน้อย
“พี่ผมจะพังเข้าไปแล้วนะ!” ไคร้อนรนมาก เขาคงกลัวว่าข้างในห้องน้ำจะนองไปด้วยเลือดของอึนมีจริงๆ อย่างน้อยๆไคก็เป็นน้องชายข้างบ้านที่เคยเล่นนอนกินอาบน้ำด้วยกันสมัยเด็กๆ...ไม่เป็นไร...หรอกมั้ง
“เอาเลย!”
ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ ประตูที่แสนจะแข็งแรงนั้นพังได้ด้วยการกระแทกของไคเพียงแค่ครั้งเดียว เขากุลีกุจอรีบมาดูพี่สาวตัวเองหมดสภาพในห้องน้ำ อึนมีโล่งใจเล็กน้อยเมื่อการเปลือยต่อหน้าไคไม่ได้อายอย่างที่คิดไว้ ไครีบเข้าไปอุ้มตัวเธอจนไม่ทันได้ระวังขา อึนมีร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บ ไครีบขอโทษและพาเธอออกจากห้องน้ำไปไว้บนเตียงอย่างปลอดภัย อึนมีคว้าผ่าห่มมาบดบังร่างกายของเธอไว้ก่อน
“พี่เจ็บตรงไหน?”
“ขา...เข่า..และก็ก้นนิดหน่อย หัวนี่ไม่เป็นไรละ” เธอบ่นรัว ”แต่ที่สุดๆจริงๆก็คงต้องข้อเท้านี่แหละ”
“ไหนขอผมดูหน่อย” ไคคุกเข่าเพื่อสังเกตข้อเท้าของอึนมี แต่ดูจากภายนอกแล้วไม่มีอะไรเลย สงสัยจะเป็นข้างใน เขาสัมผัสมันอย่างแผ่วเบาแต่
“โอ้ยย!!!” สร้างความเจ็บปวดให้อึนมีแสนสาหัส
“ขอโทษๆ” เขารีบยกมือหนี
เซฮุนเดินย่องเข้ามาดูสถานการณ์ ว่าแต่ทำไมต้องย่อง? เมื่อเขาแน่ใจว่าอึนมีไม่ได้โป๊แล้วเขาก็ตัดสินใจเดินเข้ามาอย่างเปิดเผย
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” เซฮุนถาม
“เป็น” อึนมีไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน ตอนนี้ความเจ็บปวดมันเริ่มรู้สึกได้มากกว่าเดิมละ “ช่วยเรียกเลย์มาให้หน่อย”
“เลย์?” ไคทำหน้างง “ใครคือเลย์?”
“เลย์?” เซฮุนก็อีกคน “เลย์ รสโนริสาหร่าย?”
“เดี๋ยวเถอะ!” อึนมีหันไปดุเซฮุน “แบคคยอนกับดีโอก็ได้ รีบๆตามพวกที่คิดได้มาหน่อยสิ”
ไคที่คิดไม่ได้รีบวิ่งไปตามพวกพี่ๆ ปล่อยให้เซฮุนดูแลอึนมีไปก่อน
เซฮุนมองร่างอันบอบบางของอึนมีอย่างพิจารณา ดีนะที่เธอไม่เห็นสายตาที่เขามองขาอ่อนที่โผล่พ้นมาจากผ้าห่มเหมือนจะงาบให้ได้ ณ ตอนนั้น
เมื่อแบคคยอนมาถึงเขาก็รีบกุมปากตัวเองกลัวจะส่งเสียงแปลกประหลาดออกมา เขาคงตกใจเมื่อเห็นสภาพที่ไร้เสื้อผ้าของอึนมีอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียว คงไม่ได้ตกใจหรอกว่าอึนมีไปโดนอะไรมา แต่ดีโอไม่ใช่ เขาไม่ได้สนใจจุดนั้นเลย เขารีบเข้ามาหาอึนมีและคุกเข่าลงดูข้อเท้าเธออย่างพิจารณาทันที
“อย่าแตะนะ” อึนมีรีบบอก “มันเจ็บมาก”
ดีโอมองอึนมีอย่างเป็นห่วง ก่อนจะพูด
“ไปโรงพยาบาลกันเถอะ” เขาทำท่าเหมือนจะอุ้มเธอ
“เดี๋ยวๆ” อึนมีรีบห้าม “ช้าก่อนดีโอ”
“ทำไม? ช้าๆเดี๋ยวอาการยิ่งหนักเข้าไปอีก”
“ฉะ-ฉันยังไม่ได้ใส่อะไรเลยนะ”
ดีโอถึงกับชะงักเล็กน้อย เขาถอยห่างนิดนึงก่อนจะนิ่งและใช้ความคิด
“ต้องมีใครใส่เสื้อให้ฉันก่อนนะ” อึนมีรีบบอก “ใครคนนั้นคือแบคคยอน”
แบคหันขวับมามองเธอด้วยตาอันเบิกกว้างจนแทบจะกลิ้งออกมาข้างนอก
“ฉัน!!” เขาชี้ไปที่ตัวเอง หน้าเริ่มเปลี่ยนสี
ให้เทียบระหว่างไคกับแบคคยอนแล้ว เธอคิดว่าแบคคยอนดีกว่า เพราะไคมันยังเด็กเกินไปอาจจะไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง ง่ายๆคืออึนมีอายแบคน้อยกว่าอายไคนั้นแหละ
“ใช่ นายต้องช่วยฉันใส่เสื้อก่อน”
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วทุกคนก็รีบออกจากห้องไปเหลือไว้แค่แบคกับอึนมี เขาลุกลี้ลุกลนทำตัวไม่ถูก นี่คือครั้งแรกที่ต้องแต่งตัวให้ผู้หญิง...โดยทั้งๆที่ยังเปลือยอยู่แบบนี้
“ใจเย็น!” อึนมีเรียกสติ “จะอะไรนักหนา หุ่นฉันก็ไม่ได้ดีเลิศขนาดนั้นซะหน่อย นายยังบอกเองไม่ใช่หรอว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงน่ะ”
เขาเริ่มหายใจปกติและทำหน้าเฉย
“นั่นสิ จะตื่นเต้นทำไม ถ้าเป็นคนอื่นละว่าไปอย่าง คนแบบเธอมีดีอะไรให้ฉันได้ดูหรอ?”แบคคนเดิมกลับมาแล้ว แบบนี้แหละ อึนมีถึงเลือกเขาไง
“ชั้นในกับกางเกงในอยู่ชั้นล่าง แล้วก็เลือกเสื้อกับกางเกงที่มันใส่ง่ายๆมาให้ด้วย”
“ชั้นในด้วยหรอ!” แบคขึ้นเสียง ตาเขาเบิกกว้างอีกครั้ง “ฉันใส่ให้ไม่เป็นหรอกนะ!!”
“ฉันใส่เองได้! แค่ไปหยิบมาให้ก็พอ”
ในที่สุดเขาก็ยอมทำตาม เขาเดินไปหยิบชั้นในทั้งบนและล่างมาให้อึนมีโดยที่สายตาเขาจ้องชั้นในตัวบนของอึนมีแทบลุกเป็นไฟ
“จ้องขนาดนั้น อยากลองใส่หรอ?” อึนมีแทบไม่คิดอะไรกับแบคเลย
“จะบ้าหรอ” เขาเถียง “ฉันแค่สงสัย...”
“สงสัยอะไร?”
“นี่มันไซส์ใหญ่กว่าที่ฉันคิดอีกนะ!”
“ปกติฉันก็ใส่ไซส์นี้แหละ!”
“คนอย่างเธอเนี่ยนะ? ใส่ขนาดนี้เลยหรอ?!”
“ไม่รู้อะไรอย่างนายเงียบๆไปเหอะหน่า! รีบๆเอามานี่”
อึนมีฉวยชั้นในมาและบอกให้แบคหันหลังก่อนสวมให้ตัวเองอย่างรีบๆ จากนั้นแบคก็เดินไปหยิบเสื้อยืดที่สวมง่ายๆให้เธอต่อ แต่ขั้นตอนที่ยากคือท่อนล่าง...
“พยุงฉันหน่อย” เธอยื่นมือออกไปขอช่วยแบค “ฉันใส่กางเกงในไม่ได้...”
แบคหลับตาปี๋ก่อนจะคว้าเธอขึ้นมายืนอย่างทุลักทุเล
“เสร็จยัง!” เขาแทบจะหันหนีออกไปจากเธอ “ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”
“เสร็จแล้ว!” อึนมีโล่งเมื่อเธอใส่ชั้นในบนและล่างครบ “เอากางเกงมา!”
แบคหยิบกระโปรงให้แทน
“กางเกง!”
“เอ่าหรอ ฉันก็นึกว่ากางเกง”
“จะบ้าหรอแก”
เขาเดินย้อนกลับไปหยิบกางเกงมาใหม่ แล้วช่วยอึนมีใส่มันด้วยความยากลำบากสุดชีวิตเพราะต้องทำยังไงก็ได้ให้มันไม่โดนขาที่เธอเจ็บอยู่ ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลย อึนมีร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด สุดท้ายพวกเขาก็แต่งตัวให้กันเสร็จ
ดีโอสั่งให้ไครีบเข้ามาอุ้มเธอไปส่งโรงพยายาลทันทีที่ภารกิจเสร็จสิ้น เซฮุนก็ตามไปด้วยเช่นกัน
ผลปรากฏว่าขาต้องใช้ระยะเวลาในการรักษานานถึง2หรือ3สัปดาห์ ถ้าให้หายดีจริงๆก็คงต้องใช้เวลาเกือบๆ1เดือน ได้ยินดังนั้นแล้วอึนมีแทบจะอยากฆ่าตัวเองตายไปเลย เธอไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากเพื่อเธอหรอกนะ แบบนี้ไม่เอาด้วยหรอก ในขณะที่กำลังส่งตัวเธอเข้าห้องพิเศษอยู่นั้น จู่ๆเลย์ก็แวบโผล่มาข้างหน้าแบบไม่ได้นัดหมาย ทำให้ไคกับเซฮุนผู้ที่ยังไม่รู้เรื่องราวร้องกรี๊ดออกมากลางโรงพยาบาล
“เป็นอะไรเนี่ย!” เลย์รีบเข้ามาดูอาการ “ทำไมถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้!”
“อุบัติเหตุค่ะ ไม่ได้จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้”
“ไม่ได้นะ!”
“อะไรไม่ได้?”
“อีกสามวันนักสำรวจจะมาโลกแล้วนะ!”
“นักอะไรนะ?”
“ให้ตายเถอะ!” เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง “แบบนี้ไม่ได้การละ เธอไปโดนอะไรมาเนี่ย?”
“ลื่นในห้องน้ำแล้วขาฟาดอ่าง”
“ลื่นในห้องน้ำ? เธอเป็นคนชราหรอ?!”
“นี่!”
“เออๆ ช่างเถอะ ฉันต้องพาเธอไปรักษาแบบเร่งด่วนแล้วละ ไม่งั้นไม่ทันการ”
“รักษาเร่งด่วน? ไม่ทันการ? อะไร? ยังไง?”
“เดี๋ยวไว้อธิบายให้ฟัง ว่าแต่ใครที่พอจะมีปานรูปดวงจันทร์แล้วมีเวลาว่าง3วันติดกันมั้ย?” เลย์ถามทุกๆคน แต่ทุกๆคนได้แต่มองหน้ากันงงๆ
“ฉันต้องขอช่วยคนนั้นมานอนเป็นเพื่อนเธอและเข้าฝันเธอเพื่อไปรักษาดูแลขานั่นให้หาย!”
อยากให้ใครเป็นคนที่มาช่วยรักษาขาให้ค่ะ?
ช่วยคิดให่ไรท์หน่อยนะ? เอาใครดี? :D
ความคิดเห็น