คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP 11
ตอนที่ 11
“รีบๆครับน้อง! มืดแล้วนะ!” เฉินประกาศให้น้องๆ
ตอนนี้ปีหนึ่งมารวมกันที่ลานกว้าง เพราะเป็นวันเปิดสายรหัส มีรุ่นพี่ปีสองมากันเกือบครบและปีสามบางส่วนด้วย
“เฮ้ยแกน่ะ ไอชานยอล ตัวโย่งแล้วยังช้าอีกนะ!” เฉินแกล้งชานยอลอีกแล้ว
ไม่นานน้องๆก็จัดแถวเสร็จ และ ปีสองก็เข้ามาดูน้องๆใกล้ๆ
“วันนี้เป็นวันเปิดสายรู้สินะครับ!” เฉินเริ่ม
“ใครที่ยังไม่รู้ว่าพี่รหัสคือคนไหนเตรียมตัวไว้เลย! คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ๆ!”
เสียงปีหนึ่งลุกฮือด้วยความตื่นเต้นปนกลัวด้วยนิดๆ
“เพื่อไม่ให้เสียเวลานะครับ! เราจะเริ่มทำกิจกรรมกันเลย ขอให้พี่ปีสองทุกๆคนกระจายกันไปอย่าอยู่ติดๆกันนะครับ เดี๋ยวน้องจะเข้าไปรุมแล้วจะหายใจไม่ออกตายกันพอดี!”
ปีสองแยกย้าย เริ่มเดินออกห่างกัน บางกลุ่มแอบหนีไปซ่อนตัวที่ต้นไม้ บางกลุ่มก็เข้าไปในตึกเรียน ใจของเด็กปีหนึ่งเต้นตุบๆเป็นจังหวะเดียวกัน
“เอาละครับน้องๆ พร้อมหรือยัง?! ถึงไม่พร้อมก็ต้องหาแล้วละ หาให้พบภายในคืนนี้นะครับ ตะวันขึ้นเมื่อไหร่เป็นอันว่าจบกิจกรรม ใครหาพี่รหัสไม่เจอพรุ่งนี้ให้มารวมตัวกันที่นี่ใหม่อีกครั้งนะครับ ที่เดิมเวลาเดิมนะ! เอาละ ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว ขอเชิญน้องๆแยกย้ายกันออกล่าพี่รหัสได้เลยครับ!”
เมื่อเฉินพูดเสร็จเด็กๆก็พุ่งเข้าหาพี่ทันที บางคนเข้าไปหาลุงรหัสก่อนพี่รหัส และอึนมีเธอแทบไม่ต้องวิ่งเหมือนคนอื่น เธอแทบไม่ต้องมองหาเลย เพราะเฉินยืนอยู่ตรงหน้าเธอเนี่ย เหมือนเฉินเองก็จะรู้แล้วด้วยว่าเธอจ้องมาที่เขา แต่ก็ยังพยายามตีเนียนๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
แบควิ่งมาหาอึนมี
“อึนมี! ช่วยฉันตามหาพี่ก่อนสิ”
“เอ่า นายยังไม่รู้หรอว่าใคร?”
“รู้แล้วแต่ว่าฉันหาไม่เจอ”
“ผู้ชายหรือผู้หญิง?”
“ผู้หญิง”
“หน้าตารูปร่างเป็นยังไง?”
“ก็ผมยาวๆ ผมดำๆ ตัวขาวๆไม่อ้วนไม่ผอม”
“ฉันจะรู้มั้ยเนี่ย มีคนแบบนี้เป็นแสน”
“อย่าบ่นหน่า ของเธอง่ายจะตาย ไปหาเป็นเพื่อนฉันก่อนนะๆ”
ไม่ทันที่อึนมีจะได้ปฏิเสธ แบคคยอนลากเธอออกไปเรียบร้อย
ทางลู่หานวันนี้เขาก็มาดูน้องๆปีหนึ่งเช่นเคย แต่สายตาของเขาไม่ได้มองไปรอบๆกว้างๆเหมือนครั้งก่อนๆ เขามองแต่หลานรหัสของเขา อึนมี ทำให้เขาย้อนถึงฝันครั้งนั้น เป็นฝันที่ทั้งตลกและเหมือนจริงมาก เหมือนเขาได้คุยกับอึนมีจริงๆ
ในฝันลู่หานครั้งนั้น
เขาเดินลุยน้ำไปยื้อเตียงและตะโกนเรียกให้อึนมีตื่น แต่เธอไม่ยอมตื่น แค่พลิกตัวไปมาเหมือนกำลังนอนหลับฝันดี ลู่หานปีนขึ้นเตียงกะจะไปปลุกเธอ แต่จู่ๆเตียงก็ค่อยๆลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ และลอยไปบนอากาศ ลอยขึ้นไปเรื่อยๆจนลู่หานมองเห็นแม่น้ำเป็นแค่เส้นด้ายเล็กๆ
“อึนมี!” เขาคลานไปปลุกเธอ
“อึนมีตื่นเร็ว!”
อึนมีค่อยๆลืมตาขึ้นและลุกมานั่งด้วยสีหน้างัวเงียสุดๆ
“กี่โมงเนี่ย?”
“เอ่อ...ไม่รู้สิ”
“หือ?” อึนมีหันไปจ้องลู่หาน “พี่ลู่?”
“คับ”
“มาทำอะไรที่ห้องหนูหรอค่ะ”
“หือ? ห้อง? เอ่อ...?”
อึนมีมองไปรอบๆและเธอก็ทำตาโตด้วยความตกใจทันที เธอรีบคลานไปดูที่ขอบเตียงและทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“นี่เกิดอะไรขึ้นค่ะ!! เตียงบินได้หรอ!!”
ลู่หานหัวเราะ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยฝันอยู่มั้ง”
“ฝัน?! ฝันของใครค่ะ?!”
“ไม่รู้สิ”
“ฝันแล้วทำไมเราถึงรู้ว่าฝันอยู่ล่ะค่ะ!”
“เอ...ก็ไม่แน่ใจ”
จู่ๆอึนมีก็เข้าไปตบหน้าลู่หานด้วยความเร็วแสง
“โอ้ย!” ลู่หานตอบสนองทันที
“พี่เจ็บหรอ?!”
“ก็...เอะ...ไม่เจ็บแฮะ”
อึนมีทำตาโตอีกครั้งแล้วลองหยิกตัวเองดูบ้าง เออ ไม่เจ็บจริงๆด้วย แสดงว่ากำลังฝันจริงๆ
“อึนมี” ลู่หานเรียก
“ค่ะ?”
"ขอถามอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นได้มั้ย"
"ได้สิค่ะ"
“คือว่า นอกจากเรืองแสงกับเข้าฝันคนอื่นได้แล้วเนี่ย มีอย่างอื่นอีกมั้ยที่ทำได้?”
“อืม...ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ทุกครั้งจะมีคนบอก แต่ตอนนี้คนๆนั้นเขาไม่อยู่แล้ว”
“หายตัวได้ปะ?” ลู่หานถามแกมหัวเราะนิดๆ
“ไม่รู้สิค่ะ ทำไมอะ”
“ก็ถ้าหายตัวได้นี่เจ๋งเลยนะ จะได้ไปในที่ที่ไม่เคยได้ไป ไม่ก็ที่ๆเขาห้ามไม่ให้เข้า อย่างเช่น...”
“พี่ลู่คิดอะไรอยู่เนี่ย”
“เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่แบบนั้นนะ”
“แล้วแบบไหน”
“เฮ้ย ไม่ใช่ๆ” ลู่หานหน้าแดง
“พี่ลู่บ้ากามอ่ะ!” อึนมีถอยห่าง
“ไม่ใช่นะ! เดี๋ยวๆพี่ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ” ลู่หานพยายามอธิบายและเข้าไปใกล้ๆอึนมี
“อย่าเข้ามานะ!”
“อึนมี พี่ไม่ใช่-”
อึนมีเผลอผลักลู่หานเข้าไปเต็มแรงจนเขาตกลงจากเตียง!
และ ตอนนั้นเองเขาก็สะดุ้งตื่นจากฝัน
ปัจจุบัน
“อีแบค!” อึนมีตะคอกใส่แบค ตอนนี้เธอเหนื่อยมากจริงๆ แบคพาเธอวิ่งไปวิ่งมาอยู่หลายรอบละ ทำยังไงก็หาพี่คนนั้นไม่เจอ
“พอเถอะ พี่เขาคงไม่มาแล้วละ” อึนมีบอกให้แบคตัดใจ
“เฮ้ย เดี๋ยวฉันก็โดนลงโทษหรอก ต้องหาให้เจอสิ”
“เชื่อฉันเถอะ พี่เขาไม่มาจริงๆ”
“แน่ใจได้ไง”
“เดี๋ยวฉันไปถามพี่รหัสฉันให้เอาปะ?”
“เออก็ได้”
“ไปด้วยกันมั้ย?”
“ไม่ละ ขอหาอีกซักรอบละกัน”
“ตามใจ เดี๋ยวฉันมานะ”
“อื้อ”
อึนมีเดินกลับไปหาเฉิน ดีที่เขายังยืนอยู่ที่เดิม และกำลังคุยกับชานยอลอย่างสนิทสนมด้วย
“พี่เฉิน” อึนมีเรียกเขาเบาๆ ทั้งเฉินและชานยอลหันมามองเธอ ชานยอลยิ้มให้
“ครับ?” เฉินตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
“พี่ลู่บอกหมดแล้ว” อึนมีหัวเราะ “พี่เป็นพี่รหัสหนูใช่มั้ย?”
เฉินแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาทันที
“อ่า ทำไมพี่ลู่เขาบอกง่ายๆแบบนั้นละ โธ่ ไม่สนุกเลย”
“ดีแล้ว หนูจะได้ไม่เหนื่อยไง”
“โอเคๆ ไม่เป็นไรครับๆ พี่เองแหละเป็นพี่รหัสน้อง”
“ค่ะ หนูชื่ออึนมีนะค่ะ”
“ครับ พี่รู้แล้วละ” เขาก็หัวเราะ “นี่เพื่อนพี่ ชานยอล หมอนี่ซิ่วมาน่ะ”
อึนมีหันไปทำตาโตใส่ชานยอลแต่เขากลับหัวเราะใส่อึนมี
“จริงหรอชานยอล?”
“อื้อ ใช่”
“แล้ว...ต้องเรียกพี่ชานยอล...หรือชานยอลอปป้ามั้ย?” อึนมีหน้าแดง
ชานยอลเห็นหน้าเขินๆของเธอแล้วอดยิ้มไม่ได้
“ไม่ต้องสิ จะเรียกทำไม เรารุ่นเดียวกันนะ”
“แฮะๆ เอางั้นหรอ ว่าแต่พี่เฉินค่ะ”
“หือ?”
“รู้จักพี่ที่ชื่อชาอึนซังมั้ยค่ะ?”
“รู้ๆ ทำไมหรอ?”
“คือหาพี่เขาไม่เจอค่ะ อยากรู้ว่าวันนี้พี่เขามาหรือเปล่า”
“แปปนะ เดี๋ยวพี่เช็คให้”
เฉินหยิบโทรศัพท์มาดู เหมือนจะเป็นรายชื่อพี่ที่ไม่ได้มาร่วมกิจกรรม
“อ่า! พี่ลืมบอกน้องรหัสมันเลยน่ะ วันนี้ชาอึนซังไม่มานะ ลืมไปได้ไงเนี่ย คนอื่นไม่ลืมแท้ๆ น้องช่วยไปบอกให้หน่อยนะ เดี๋ยวหากันถึงเช้าพอดี”
“อื้อ ได้ค่ะ”
“ไปด้วยสิ” ชานยอลเอ่ย “ไปด้วยได้ป่าวเพื่อน?”
“ได้ๆ มาสิ...ชานยอล” ทั้งสองหัวเราะก่อนจะวิ่งไปหาแบคคยอน
ระหว่างทางนั้นอึนมีก็คิดไปถึงเรื่องวันนั้น...วันที่เข้าฝันคริส แล้วจู่ๆชานยอลก็...เธอหน้าแดงไปถึงหูทันที
“เป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเลย” ชานยอลถาม
“เอ่อ เปล่าๆๆๆ”
“มีพิรุธนะเนี่ย”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“หรอ เออเมื่อคืน” ชานยอลเปลี่ยนเรื่อง “อยู่ๆเลย์ก็มาหาฉันที่บ้าน”
“หือ?” อึนมีผูผึ่ง
“เขาบอกให้ฉันไปเป็นคู่ฝึกทักษะให้เธอน่ะ”
“ทักษะอะไร?”
“ไม่รู้สิ บอกแค่ว่าต้องเป็นฉันเท่านั้นน่ะ”
“ทำไมอีกเนี่ย” อึนมีถอนหายใจ
ชานยอลได้แค่ยักไหล่กลับมาแทนคำตอบ
กิจกรรมลากยาวจนเกือบตีหนึ่ง จนมีรุ่นพี่ไล่ให้กลับไปนอน ถึงจะบอกว่าให้หาถึงเช้าก็ตาม ความจริงรุ่นพี่ก็ไม่ได้โหดอย่างที่คิด
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับหอรวมทั้งอึนมี เธอเปิดประตูห้องเข้าไปปุ๊ป
“สวัสดี” เลย์ทักเธอทันที
“ขอพักก่อนไม่ได้หรอไงเนี่ย” เธอบ่นโดยอัตโนมัติ
“ก็นี่ไงกำลังจะให้พัก”
“ยังไงไม่ทราบ”
“ตามมาๆ” เลย์เดินเข้ามาจับมือเธอและเปิดประตูกลับออกไป แต่ประตูที่เขาเปิดกลับไม่ใช่เปิดไปด้านนอก มันเปิดไปเจอห้องน้ำแทน..ห้องน้ำที่มีคนอาบน้ำอยู่ ซึ่งคนๆนั้นคือ ลู่หาน!!
“เฮ้ย!!!” เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาปิดตรงนั้น “อะไรเนี่ย!!!!!!!!!!!”
อึนมีตาเหลือกและสลบไปแต่เลย์รับไว้ทันพอดี
ลู่หานเผลอตะโกนเสียงดัง
“ตกลงก็หายตัวได้นี่นา!!!!”
ความคิดเห็น