คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP 10
ตอนที่ 10
หลังจากที่ลู่หานขยับตัวคริสให้เหลือที่ไว้ให้อึนมีได้นอนด้วย ทุกคนก็แยกย้ายออกจากห้องไปและปล่อยให้อึนมีนอนหลับลง เพื่อเข้าไปในฝันคริส
ได้โปรด ให้ฉันพบกันคนที่คริสไว้ใจที่สุดด้วย
แล้วอึนมีก็หลับตาลง ไม่นานเธอก็เข้าไปในฝันคริส ในนั้นเป็นฉากห้องเรียนอันว่างเปล่าไร้ผู้คน เธอมองสภาพห้องรอบๆ ถือว่าเป็นห้องที่ค่อนข้างโทรมเลยทีเดียว เหมือนเป็นห้องที่ปล่อยไว้ไม่ได้ใช้งานจนเก่า สักพักเสียงประตูห้องเปิด และคริสเดินหัวเราะเข้ามา
“นายนี่มันจริงๆเลยวะ” คริสพูดกับใครบางคน ใครคนนั้นเดินตามหลังคริสเข้ามาในห้อง ใครคนนั้นคือ ชานยอล!
“ของแบบนี้ใครลงมือก่อนได้ก่อนเว้ย” ชานยอลหัวเราะเสียงดัง และหยุดเมื่ออึนมี คริสหันไปมองอึนมี ทำหน้างง
“นี่เธอ คุ้นๆนะ” คริสชี้มาที่อึนมีทำท่าครุ่นคิด
“อะไรเล่า” ชานยอลหัวเราะ เขาเดินมาหาอึนมีโอบไหล่เธอและดึงเข้ามาชิดตัวเขา
“ทำอะไรของนายน่ะ” คริสมองชานยอลพลางอมยิ้มนิดๆ
“ทำไม หึงหรอ”
“เออ หึงวะ ปล่อยดิ๊”
แล้วพวกเขาก็หัวเราะกันเสียงดัง อึนมียังคงอยู่ในอ้อมแขนยาวๆของชานยอล เธอกำลังสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ
“นี่” ชานยอลปล่อยอึนมีและหันไปคุยกับเธอ “มาที่นี่ได้ยังไง”
“หายตัวมา”
“หายตัวมา?!”
คริสและชานยอลมองหน้ากันและหัวเราะออกมาอีกครั้งเหมือนคนบ้า ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทกันมาก หรือว่าชานยอลจะเป็นคนที่คริสไว้ใจที่สุด? ไหนๆก็ลงมาในฝันละ ขอตรวจสอบให้แน่ใจหน่อยละกัน
“คริส” อึนมีถาม “คนที่นายไว้ใจที่สุดคือใครหรอ?”
ชานยอลหันไปจ้องคริสและตั้งใจฟัง
“ตัวฉันเอง” คริสตอบ “ทำไมหรอ”
“อ่า ไอหลงตัวเอง” ชานยอลเสริม “คนที่นายไว้ใจที่สุดคือตัวเองหรอ? อ่า หลงสุดๆวะ”
“ทำไมวะ มีปัญหาหรอ”
“เออ มี”
“ต่อยกันมั้ย”
“เออ มาดิ”
คริสพุ่งเข้ากะต่อยชานยอล อึนมีตกใจได้แต่ยืนมอง แต่พวกเขาไม่ได้ทำจริงๆ คริสต่อยอากาศและชานยอลทำท่าเหมือนโดนชกจริงๆ
“โอ้ย นี่แกกล้าทำจริงๆหรอ!” ชานยอลเล่นต่อ เขาต่อยอากาศและคริสก็ทำเหมือนโดนจริงๆอีกครั้ง
“โอ้ย! แกก็กล้านี่หว่า!!”
ทั้งสองคนต่อยอากาศอยู่แบบนั้นอยู่นานจนอึนมีนั่งเบื่อ เธอบอกให้หยุดและทวนคำถามที่คริสใว้ใจใครมากที่สุดอีกครั้ง
“อยากรู้ไปทำไม” คริสย้อน “ชอบฉันหรอ?”
“เหยๆ คนนี้ของฉันนะเว้ย” ชานยอลย้อนกลับไปให้คริส เขาเดินมานั่งใกล้ๆอึนมี
“อะไรวะ ไปได้กันตอนไหน” คริสหัวเราะ
“ไม่รู้อะไรก็หยุดเลยนายน่ะ” ชานยอลพูดพลางจับมือให้อึนมีลุกขึ้น “ดูนี่”
ไม่ทันที่อึนมีจะได้ตั้งตัวจู่ๆชานยอลก็ดึงเธอเข้าไปและประกบปากเธอทันที อึนมีตกใจใจเต้นรัวและเร็วมาก เธอหลับตาปี๋จนสะดุ้งขึ้นตื่นขึ้นมาในโลกความจริง
เธอหายใจหอบและหันไปมองคริสที่นอนนิ่งๆอยู่ข้างๆ
“ทุกคน!” อึนมีตะโกนเรียก เทารีบเข้ามาก่อนคนแรก
“เป็นไง!” เทาถาม
“ไปตามชานยอลมาเดี๋ยวนี้เลย”
ด้วยความที่รีบมาก เลย์ตัดสินใจไปหาชานยอลเองโดยการ’บิน’ไปหา ทุกคนในห้องต่างตื่นตระหนกในใจแบบเงียบๆเมื่อเห็นเลย์ลอยขึ้นไปในอากาศและพุ่งออกไปทางหน้าต่างด้วยความเร็วสูง
“เดี๋ยวนะ” แบคคยอนเอ่ย “เขารู้หรอว่าชานยอลคือใคร”
เป็นไปตามที่แบคคยอนพูด เลย์บินกลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็แบกเทาบินไปด้วยกัน
ไม่นานเลย์ก็บินกลับมาพร้อมชานยอล
“เทาละ?” อึนมีถามเมื่อไม่เห็นอีกคน
“เอ่อ มันหนักเกินไปฉันแบกไม่ไหวน่ะ” เลย์แก้ตัวเขินๆ “เดี๋ยวฉันไปรับเขา” ว่าเสร็จเขาก็บินไปอีกครั้ง คราวนี้ชานยอลทำตาโต เหมือนสติเขายังไม่กลับมา สภาพเขาบอกได้เลยว่ากำลังอยู่ในบ้านสบายๆเพราะมาแบบไม่ได้ใส่รองเท้า
อึนมีจับมือชานยอลลากเข้าไปในห้องคริส
“ชานยอล!” เธอหันไปเรียกสติเขา “ปลุกคริสหน่อย”
“หา?” เขาทำหน้างง ตาที่โตอยู่แล้ว ตอนนี้มันแทบถลนออกมา “นี่มันเรื่องอะไร”
“เดี๋ยวไว้เล่าให้ฟัง”
“ฝันไปแน่ๆ”
“ช่างมันเถอะ รีบๆปลุกคริสนะขอร้องละ”
“ทำไม? เกิดอะไรขึ้น”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังไง ปลุกเขาก่อน” อึนมีแทบจะร้องไห้
ในที่สุดชานยอลก็หันไปสนใจคริสที่นอนอยู่ ถึงหน้าเขายังงงไม่หายแต่เขาก็ทำตามที่อึนมีสั่ง
“คริส” ชานยอลเรียก “ตื่น”
คริสไม่ขยับ ชานยอลเขย่าตัวเขา
“คริส” ชานยอลเพิ่มเสียง “ตื่นสิ!”
ชานยอลเขย่าตัวแรงขึ้นอีก
“คริส! ตื่น!!”
อึนมีลุ้นจนต้องจับอกตัวเอง เทากลับมาถึงก็รีบวิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ทันที
“คริสเว้ย!! ตื่นสิไอบ้าคริส!!” ชานยอลแผดเสียง
คริสค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ...!!!!!
ทุกคนตกใจและดีใจไปพร้อมๆกัน ชานยอลคือคนที่คริสใว้ใจมากที่สุดจริงๆด้วย!!
“กว่าจะตื่นนะนาย” ชานยอลบ่นใส่คริส
“นี่มัน...” คริสขยี้ตา “วันรวมญาติหรอ...”
เทาร้องไห้โฮและปรี่เข้าไปกอดคริสที่นอนอยู่ทันที
“เหยๆ นี่มันบ้าอะไรกัน” คริสก้มไปมองเทาที่นอนซบอกเขา และเขายังลูบหัวเทาเชิงปลอบอีกด้วย “แสดงดราม่าอะไรกัน”
“ไม่รู้ดิ” ชานยอลตอบคริส “ฉันเพิ่งบินมาเนี่ย นายเชื่อปะ?”
“บินมา? ตลกละไอ***”
“ไม่ได้โกหกจริงๆนะไอ***”
“พอก่อนๆ” ลู่หานห้าม “คริส นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
“จะเป็นอะไรครับ?” เขาหันไปพูดแนวสุภาพกับลู่หาน “ก็นอนอยู่ดีๆตื่นมาเจอคนเต็มห้องเนี่ย แถมทำหน้าเหมือนฉันตายไปแล้วฟื้นคืนชีพอีก แล้วนี่ไอเทาแกจะร้องไห้ทำไม”
“ก็พี่เล่นนอนไปวันนึงเต็มๆ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นน่ะสิ” เทาบอกคริส
“ห๊า! จริงหรอวะ!!” คริสตกใจจนเผลอร้องเสียงแหลม
“ทุกคนๆ” เลย์เอ่ย ไม่รู้ทำไม พอเลย์พูดทุกครั้งทุกคนจะหยุดและเงียบมาก
“ออกไปข้างนอกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง เล่าให้เห็นภาพเลยด้วย”
หลังจากที่อึ้งกับเรื่องเล่าของเลย์แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้อง โดยที่ชานยอลยืมรองเท้าคริสกลับไปด้วย
อึนมีและแบคคยอนเข้าไปหาดีโอในห้องนอนเขา แบคคยอนล้มตัวลงบนเตียง อึนมีคลานขึ้นไปนั่งข้างๆดีโอที่กำลังก้มเล่นโทรศัพท์ ทุกคนเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร แบคแอบลากมือตัวเองไปกุมมืออึนมีไว้ เขาคงกำลังตกใจและสับสนมากแน่ๆ อึนมีจับมือแบคกลับ ดีโอเริ่มสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ
“มีอะไรกันเนี่ย” เขายิงคำถามทันที “เป็นอะไรน่ะ ทั้งสองคนเลย”
ไม่มีใครตอบ
“โอเค ถ้างั้นเชิญออกไปจากห้องเลย” ดีโองอน
“ดีโอ...” แบคลากเสียงง้อดีโอ “อย่างอนก่อนดิ”
“ไม่เล่าออกไป เดี๋ยวนี้เลยนะ”
แบคลุกขึ้นไปทับตัวดีโอล้มลงบนเตียง เขาพยายามง้อดีโอด้วยการปล้ำกันบนเตียง อึนมีรู้สึกเหนื่อย เธอเลยนั่งดูอยู่เฉยๆ แต่ก็แอบขำกับท่าตลกๆของแบคที่ทำใส่ดีโอ
“ตกลงจะไม่เล่าใช่ปะ” ดีโอสงบสงครามกับแบคและทวงคำตอบอีกครั้ง
“เล่าสิ” อึนมีตอบ “แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ขอพักก่อนนะ”
ว่าเสร็จเธอก็ล้มตัวลงนอน แบคเขยิบเข้าไปนอนกอดอึนมีหลวมๆด้วยความเหนื่อยล้า ดีโอถอนหายใจ เขายอมล้มเลิกการค้นหาคำตอบแล้วละ
“นอนเต็มเตียงแบบนี้ฉันจะนอนยังไง” ดีโอบ่น
อึนมีกับแบคยังไม่ยอมเขยิบ
“เฮ้ย ฉันนอนไม่ได้นะ!” ดีโอขึ้นเสียง
แบคกับอึนมียังคงนอนนิ่ง ดีโอตัดสินใจผลักและดันอึนมีไปอีกทางด้วยตัวเอง ดีโอออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดันอึนมีที่มีแบคกั้นอยู่ เปิดทางให้เขาได้นอนบ้าง
เมื่อดีโอล้มตัวลงนอน อึนมีก็เขยิบเข้าไปพาดแขนบนตัวเขาทันที แค่ได้อยู่ใกล้ๆเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดแค่นี้ ก็สบายใจขึ้นมาเป็นกองแล้ว
“วันนี้” อึนมีเริ่มบทสนทนาเบาๆระหว่างรอความง่วง “ฉันนอนไปแล้วรอบนึงนะ”
“จริงหรอ” ดีโอต่อ
“ใช่...ฝันด้วยนะ”
“อ่า...”
“ดีโอ”
“หืม?”
อึนมีเขยิบเข้าไปใกล้ดีโอ
“ไม่มีอะไร”
“หือ?”
“อึนมี” คราวนี้เสียงแบคจากข้างหลัง เขาเขยิบเข้ามาใกล้อึนมีขึ้นและกอดเธอแน่นขึ้น
“อะไรหรอ...”
“ฉันอยากนอน เงียบๆหน่อยนะ”
ดีโอกับอึนมีเผลอหัวเราะออกมา ก่อนจะเงียบตามที่แบคขอ
ไม่นานอึนมีกับแบคคยอนก็หลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่ดีโอยังตาค้างเขาเอาแต่คิดเรื่องที่ว่าสองคนนี้เป็นอะไร ไปเจออะไรมา เขาแทบรอไม่ไหวเขาเป็นห่วงพวกเขามาก
ดีโอหันไปมองอึนมี เธอหลับสนิท ดวงตาที่สดใสและร่างเริงของเธอถูกซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาบางๆนั่น ดีโออดไม่ได้ที่จะสัมผัสขอบตาบางๆของเธอ เขายิ้มและหลุดหัวเราะกับท่าทางแปลกๆของตัวเอง
ก่อนจะหลับตามเพื่อนไป
ในฝันของลู่หาน
เขากำลังร้องไห้อยู่ริมแม่น้ำใต้แสงเทียนของดวงจันทร์ เขาก้มลงมองจดหมายที่ถืออยู่ในมือ และร้องไห้หนักขึ้น
ลู่หานที่รักของฉัน
อย่าโทษตัวเองเลย การที่เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะลู่หาน ลู่หานคนเก่งของฉันต้องไม่ร้องไห้สิ ลู่หานคนที่เปี่ยมไปด้วยคำว่าสุภาพบุรุษ ชีวิตของฉันมันไปได้แค่นี้ โชคร้ายที่ฉันเกิดมาพร้อมโรคร้าย แต่ความจริงชีวิตมันสวยงาม อย่าปล่อยให้มันจมอยู่กับความเศร้าเพียงเพราะเรื่องของฉันเลยนะลู่หาน ฉันรักนายมากนะลู่หาน ช่วยใช้ชีวิตที่เหลือของนายแทนฉันด้วย ช่วยค้นหาคำว่ารักคำใหม่ หาคนที่ลู่หานพร้อมจะดูแลเขาไปตลอด เหมือนที่ลู่หานอยากจะดูแลฉันไปตลอด ยิ้มสิลู่หาน แล้วเดินไปข้างหน้า ลุกขึ้นสิลู่หานแล้วอย่าร้องไห้อีกนะ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะลู่หาน จากนี้ไปนายจะต้องกลับไปเป็นลู่หานคนเดิม สัญญานะลู่หาน ลาก่อน
จดหมายในมือเขาค่อยๆจางหายไป เขาสะอื้นหนักขึ้น มองลงไปในแม่น้ำ ภาพคนรักคนเก่าค่อยๆจางหายไปพร้อมรอยยิ้ม เขาเริ่มทำใจและตั้งสติกลับมา เขาปาดน้ำตาทิ้งไปแรงๆ หายใจปกติ และนั่งจ้องแม่น้ำอย่างเหม่อลอย
อยู่ๆเขาก็เห็นเตียงลอยมาตามแม่น้ำ เป็นเตียงที่ถูกล้อมรอบด้วยหิ่งห้อยหลายตัว ทำให้สว่างจนมองเห็นชัดว่า
บนเตียงนั้นมีผู้หญิงคนนึงกำลังนอนหลับอยู่
ลู่หานลุกขึ้นมอง จ้องเข้าไปที่ใบหน้าของเธอ
“อึนมี!!”
ความคิดเห็น