คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พี่ชายที่แสนดี บทเริ่ม
ณ เมืองกวางโจว ประเทศจีน
“อี้ฟาน...” เสียงของบุคคลนามว่าแม่เอ่ยขึ้นอย่างหวาดระแวง... เธอยืนเผชิญหน้ากับลูกชายตัวสูงที่ดูเหมือนจะเก็บอารมณ์โกรธได้ไม่นาน และข้างกายของแม่อี้ฟานนั้นมีเด็กสาวตัวเล็กวัยสิบหกปียืนตัวสั่นด้วยความกลัว...เธอก้มหน้าก้มตาเหมือนยอมรับผิด...
“เด็กนั่นใครแม่” อี้ฟานถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา เขาพยายามกดความโกรธให้มิดที่สุดเท่าที่จะทำได้...
“เธอชื่อ...” แม่อี้ฟานบอกด้วยที่เสียงแผ่วเบาพลางแตะไหล่เด็กสาวและส่งสายตาอ่อนโยนไปให้เธอ ซึ่งมันทำให้อี้ฟานยิ่งโกรธขึ้นไปอีก... “เธอชื่อ หลงฟาน...” แม่หันไปบอกลูกชายด้วยสายตาวิงวอน “เธอเป็นน้องสาวของลูก อี้ฟาน”
“น้องหรอ? ผมไม่มีน้อง...ผมลูกคนเดียว” อี้ฟานตอบด้วยเสียงที่สั่นกว่าเดิม เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธได้อีกต่อไปแล้ว “และพ่อผมมีผมคนเดียว...”
“อี้ฟาน...” แม่เดินไปใกล้ๆลูกชาย “เขาเป็นน้องของลูก...น้องสาวสายเลือดแท้ๆของลูก” เธอแตะไหล่ลูกชายแต่ทว่าเขาเขยิบถอยห่างออกไป
อี้ฟานส่ายหน้าโกรธๆและมองเด็กสาวด้วยสายตาที่เกลียดชัง “ผมไม่มีน้อง!” เขาตวาดลั่น “แล้วพ่อผมก็มีคนเดียว! เด็กนี่ไม่ได้เกิดมาจากพ่อผม! มันไม่ใช่น้องผม!” อี้ฟานชี้ไปที่เด็กสาวด้วยความโกรธจัดเธอกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น “แกไม่ใช่น้องของฉัน! ไสหัวไปจากบ้านนี้ซะ!”
“อี้ฟาน...ฟังแม่ก่อน” แม่เดินไปขวางหน้าลูกชายและแก้มของเธออาบไปด้วยน้ำตา “แม่ผิดเองลูก...แม่ผิดเอง...แต่เด็กคนนี้...เด็กคนนี้มีแม่คนเดียวกันกับลูกนะ...แม่คือคนให้กำเนิดเธอออกมา...เหมือนที่ให้ลูกออกมา เธอเป็นน้องแท้ๆของลูก...ถึงแม้จะคนละพ่อก็ตาม”
“ไม่!!” อี้ฟานสะบัดแขนแม่ตัวเองที่พยายามจะจับตัวเขาออกไป “ผมไม่ยอมรับ!! ผมไม่ยอมรับเด็กคนนี้!! และผมเชื่อว่าพ่อเองก็ไม่ยอมรับ!!”
“พ่อรู้เรื่องนี้แล้วอี้ฟาน!” แม่โต้กลับเสียงดัง “พ่อรู้ทุกอย่าง...และพ่อลูกก็ตายไปนานแล้วด้วย...เขาไปสบายแล้ว เราอย่าเอาเขามาเกี่ยวข้องกับเราอีกเลย...เพราะงั้น--”
“ออกไป!!” อี้ฟานตะคอกจนเด็กสาวสะดุ้งโหยง “ที่นี่ไม่ต้อนรับแก! ออกไปอยู่กับพ่อเลวๆของแกซะ!”
เพี๊ยะ! แม่ตบหน้าลูกชายสุดแรง
“พ่อเธอตายแล้วเหมือนกัน!!” แม่ขึ้นเสียงทั้งน้ำตา “พ่อเธอเพิ่งตายไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง...แม่ถึงไปรับเธอมา! พ่อเธอตายเพราะทำงานหนักเกินไป! และก็เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว! เธอไม่มีใครอีกแล้วนอกจากแม่!”
“ออกไป!!” อี้ฟานไม่ยอมฟังที่แม่พูด “ออกไปจากบ้านนี้นะ!!”
“อี้ฟาน!” แม่เข้าไปจับตัวลูกชายแน่น “เธอเป็นลูกแม่นะ! และแม่ก็ไม่ยอมให้ลูกของตัวเองถูกทิ้งขว้างไม่มีใครดูแลแบบนั้นแน่นอน! แม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกที่แม่รักได้อยู่อย่างสงบและไม่ต้องทรมาน! ลูกโตแล้วหัดเข้าใจบ้างสิ!”
อี้ฟานหยุดนิ่งและจ้องเข้าไปในตาของผู้เป็นแม่...
“ก็ได้แม่...” อี้ฟานพูด “ถ้าแม่ให้มันอยู่ ผมจะเป็นคนไปเอง”
ว่าเสร็จเขาก็แกะแขนของแม่ออกและเดินตึงตังไปทางประตูบ้าน เขาเดินสวนกับเด็กสาวและตั้งใจชนกับเธอเข้าอย่างจังด้วย เด็กสาวล้มลงพื้นด้วยแรงกระแทกแม่รีบเข้าไปดูอาการทันที
และก่อนที่อี้ฟานจะเปิดประตูออกจากบ้านไปนั้น... แม่ก็ตะโกนออกมา
“พ่อเธอตายเพราะทำงานหนัก!” เสียงแม่สะอื้น “ทำงานเพื่อหาเงินมาจ่ายหนี้ช่วยพวกเรา!”
อี้ฟานหยุดชะงักเขาตกใจมาก แต่ไม่นานเขาก็ตั้งสติได้และเปิดประตูออกจากบ้านไปก่อนจะกระแทกปิดมันแรงๆ...
ผ่านไปหลายชั่วโมง...
(ภาษาอังกฤษ)
“พี่ฟานเขาจะกลับมามั้ยแม่” หลงฟานเอ่ยขึ้นในขณะที่เธอและแม่กำลังช่วยกันจัดห้องนอนให้เธอ ห้องนี้เคยเป็นห้องเก็บเอกสารเก่าของพ่ออี้ฟานและหลังจากที่เขาตายไปแล้วเอกสารเหล่านั้นจึงไม่จำเป็นอีกต่อไป
“ไม่ต้องห่วงหรอกหลงฟาน...” แม่บอกในขณะที่กำลังปูเตียง “อี้ฟานเขาจะรู้สึกผิดและกลับมาที่บ้านเองแหละจ๊ะ” มาอารมณ์ดีขึ้นแล้วหลังจากได้ตะคอกใส่ลูกชายไป “ลูกไม่ต้องกลัวเขาหรอกนะ..เขาไม่ทำร้ายลูกแน่นอน เขาแค่พูดไปงั้นแหละ...”
หลงฟานรู้สึกผิดมาก...เธอเข้ามาเป็นภาระให้บ้านหลังนี้ชัดๆเธอเข้าใจความรู้สึกของอี้ฟานดี เธอไม่โกรธเขาซักนิดถึงแม้เธอจะกลัวเขาแต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์โกรธ เธอต้องยอมทุกอย่าง...เพราะเธอไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ...
“ลูกต้องเรียนรู้ภาษาจีนให้ได้เร็วๆนะหลงฟาน...” แม่บอก “เดี๋ยวลูกเข้าโรงเรียนแล้วจะลำบาก...”
“ค่ะแม่...หนูจะพยายาม...”
“ร่าเริงหน่อยสิลูก” แม่เดินเข้ามาปลอบเธอ “พ่อเล่าให้แม่ฟังบ่อยๆว่าลูกเป็นเด็กที่มีเสียงหัวเราะตลอดเวลา... แม่อยากเห็นลูกในแบบนั้นมากกว่านะ...”
“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ...” เธอบอกเสียงเศร้า “จะให้หนูทำเป็นมีความสุขในบ้านหลังนี้ หนูทำไม่ลงหรอกค่ะ...พี่ฟานเขาเกลียดหนูจะตายไป”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก...” แม่ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น “ทนเอาหน่อยนะ...ซักวันอี้ฟานจะเข้าใจ ซักวันเขาจะยอมรับเองแหละจ๊ะ”
“แล้วเมื่อไหร่ละแม่...”
“อาจจะ...ปีสองปี” แม่พูดเชิงแกล้งเธอเล่น
“โห แม่!” หลงฟานหลุดยิ้มออกมาจนได้ “ถ้าจะนานขนาดนั้นหนูลาไปบวชชีดีกว่ามั้ย”
ทั้งสองหัวเราะกันเบาๆ...หลังจากที่หลงฟานทำใจเรื่องพ่อของเธอได้และกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับแม่ที่เธอรอคอยมานานมาทั้งชีวิตแล้วนั้น...เธอก็ต้องแลกกับอะไรมามากมายเช่นกัน ทั้งเรื่องความฝันที่อยากจะเป็น ความสุขที่เธอต้องการและอะไรหลายๆอย่างที่เธอทิ้งมันลงที่ประเทศไทย...
ใช่แล้ว เธอเป็นคนไทย อาศัยอยู่ที่ประเทศไทยมาตั้งแต่เกิดแม่เธอรักกับพ่อและให้กำเนิดเธออกมาในแบบลับๆจากนั้นก็แยกกันอยู่ จนกระทั่งพ่อของอี้ฟานรู้เรื่อง พ่ออี้ฟานไม่ได้ยอมรับพ่อหลงฟานก็จริงแต่ว่าเขาไม่ได้รังเกียจและนึกอยากจะทำร้ายหลงฟานเลยซักนิดเดียว...พ่ออี้ฟานยังคอยถามถึงเธอจากแม่อยู่บ่อยๆด้วยซ้ำไป
ปัง! เสียงประตูบ้านโดนกระแทกปิดอย่างแรงอีกครั้ง...บ่งบอกว่ามีใครกลับมา
“พี่ลูกมาแล้วละ” แม่พูดก่อนจะออกจากห้องไปดูลูกชาย
อี้ฟานหน้าบวมปากแตกเหมือนไปมีเรื่องกับใครมา และนั่นก็ถือเป็นเรื่องปกติของเขา แต่แม่เห็นแล้วก็ตกใจทุกครั้ง อี้ฟานปัดมือแม่ตัวเองที่พยายามจับหน้าเขาเพื่อดูรอยแผลออกก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของเขา
และก่อนที่จะถึงห้องของเขานั้น...เขาต้องเดินผ่านห้องของหลงฟานไปก่อน และเมื่อเขาเดินมาถึงประตูห้องของหลงฟานที่เปิดทิ้งไว้เขาก็หยุดอยู่ตรงนั้น และหลงฟานที่อยู่ในห้องก็เห็นเขา...เธอสะดุ้งตกใจและปิดปากเงียบสีหน้ารู้สึกผิดค่อยๆผุดขึ้นมาอีกครั้ง...
อี้ฟานมองหลงฟานด้วยหางตาก่อนจะเอ่ยเบาๆที่เขาและเธอได้ยินกันแค่สองคนว่า “แกได้อยู่แบบไม่สงบแน่...”
บังเอิญว่าเขาพูดภาษาจีนดังนั้งหลงฟานจึงไม่เข้าใจความหมายแต่เธอรู้ว่าเขากำลังขู่เธออยู่...เธอรู้ว่าเขาคงอยากทำให้เธอหมดสิ้นถึงกำลังใจจะมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้...
เพราะว่าเขาเองก็กำลังเป็นแบบนั้น
ความคิดเห็น