คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : พี่ชายที่แสนดี 08
“กลับช้าวันที่สาม” อี้ฟานนั่งซดมาม่าหน้าทีวีและเมื่อน้องสาวกลับมาเขาก็พ่นคำเมื่อกี้ใส่ทันที หลงฟานสะท้านทุกครั้งที่เขาถามแบบนั้น เขาไม่ได้ถามหรอกแค่บ่นออกมาให้ได้ยิน...แต่หลงฟานกลับรู้สึกเป็นคำขู่ที่ต้องตอบ
“ชมรมค่ะ” ตอบเหมือนเดิมติดกันสามวันแล้วด้วย...
เมื่ออี้ฟานลาออกจากงานหลงฟานก็ดีใจจนแทบจะโดดเข้าไปกอดเขาแต่เธอมีสติพอที่จะไม่ส่งตัวเองไปตายด้วยเท้าของพี่ชาย และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมอี้ฟานถึงจับได้ว่าเธอกลับบ้านเกินสองทุ่ม เพราะเขาไม่มีงานทำดังนั้นทั้งวันของเขาจึงว่าง...พูดให้ดีคือยังหางานทำที่ถูกใจไม่ได้ สามวันที่เขาตระเวนหางานที่ไม่ต้องเสี่ยงโดนตบตีก็เจอแต่งานที่ให้เงินน้อยเกินไป ขืนทำงานแบบนั้นมีหวังเขาคงจ่ายหนี้หมดชาติหน้าแน่ๆ
การที่เขาอยู่บ้านเกือบจะทั้งวันทำให้ภาระหน้าที่ดูแลจัสตินจึงตกเป็นของเขาไปโดยปริยาย สามวันมานี้เขาเอาอาหารให้จัสตินกินทำความสะอาดตัวมันหวีขนให้มันและอาบน้ำให้มันด้วย... เขาดูแลจัสตินดีมากจนหลงฟานไม่กล้าไปยุ่งกับจัสตินเลย แต่พอถึงเวลานอนอี้ฟานจะปล่อยให้จัสตินเข้าไปนอนกับหลงฟาน... เพราะเขารู้ว่าหลงฟานนอนคนเดียวไม่หลับ
อี้ฟานซดมาม่าถ้วยแรกหมดไปแล้ว...เขาเดินไปทิ้งถ้วยเปล่าลงถังและกำลังจะกินถ้วยที่สอง...กะเพาะอย่างเขามาม่าถ้วยเล็กๆถ้วยเดียวคงไม่พอยาไส้...
จู่ๆหลงฟานก็เดินมาแย่งถ้วยมาม่าจากมืออี้ฟานไปและพูดว่า “พี่ต้องกินข้าวกับฉัน”
“กล้าดียังไงมาสั่งฉัน” เขาแย่งถ้วยมาม่ากลับไป “หุปปากแล้วล้างจานของเธอไปซะ...ฉันอยากไม่กินอะไรนอกจากมาม่านี้เท่านั้น”
อี้ฟานก็ยังเป็นอี้ฟานที่โหดร้ายกับน้องสาวเหมือนเดิม...ถึงจะน้อยกว่าเดิมมากแล้วก็ตาม... ถึงอย่างนั้นน้องสาวของเขาก็ยังกลัวเขาไม่หาย...
เช้าวันต่อมา...
เลย์เลิกตื่นเช้ามารอหลงฟานแล้วเพราะเขาเหนื่อยจากการทำงานและการเดินทางกลับบ้านมากไป หลงฟานจึงก้มขอร้องให้เขานอนหลับยาวๆและมาโรงเรียนเกือบสายเหมือนที่เขาเคยทำแรกๆจนเขาต้องยอมทำ...เพื่อให้เธอสบายใจขึ้น
หลงฟานมาโรงเรียนคนแรกเหมือนเดิมและเธอก็มีเวลาคิดกับเรื่องของตัวเอง...เธอกำลังคิดว่าจะไปขอยกเลิกชมรมเพื่อจะได้มีเวลาทำงานมากขึ้น...ตอนนี้เธอเริ่มเป็นกังวลกับการเงินที่บ้านแล้วเพราะอี้ฟานเองก็ไม่มีงานทำ ถึงเขาจะทำตัวชิวๆอยู่ที่บ้านแต่หลงฟานรู้ดีว่าเขาเองก็เป็นกังวลเรื่องนี้ไม่น้อย เธอกำลังคิดว่าจะขออนุญาตจากครูที่ปรึกษาเพื่อละเว้นกิจกรรมชมรมให้เธอเป็นพิเศษได้หรือเปล่า ถ้าเธอเอาเรื่องที่บ้านไปบอกให้ครูฟังยังไงๆเธอก็ต้องได้...
แต่เอาไว้พรุ่งนี้ก่อนละกันวันนี้คงยังต้องเข้าชมรมเหมือนเดิม...
ทางด้านอี้ฟาน...
ถึงเขาจะหล่อมากแค่ไหน และหน้าที่เกิดจากรอบช้ำจางๆของเขาก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย และถึงเขาจะมีทักษะภาษาหลายภาษาก็ไม่ได้ช่วยให้เขาหางานง่ายขึ้นเลย...ต้องพูดว่างานมันตอบรับความต้องการของเขาไม่คุ้มค่าพอมากกว่า ถึงแม้มีคุณนายหลายคนที่เห็นแค่รูปร่างภายนอกของเขาก็แทบจะจ้างเขาในทันทีนั้นเขาก็ยังไม่ยอมรับเพราะเธอยังให้น้อยกว่าบอสเก่าของเขาอยู่ดี...
บางทีเขาต้องลดละความหยิ่งยโสลงบ้าง...เขาถึงจะมีงานทำซักที
สุดท้ายอี้ฟานก็กลับมาบ้านแบบไม่ได้งานอีกตามเคย... กลับมาก็หิวเขาจ้องกับข้าวของน้องสาวตัวเองที่ทำตั้งไว้ให้เขากินทุกวันไม่ขาด...เขาหิวจนแทบจะกินจัสตินเข้าไปได้ แต่เขาไม่ยอมแตะกับข้าวของน้องสาวเลยแม้แต่นิดเดียว...เขาตัดสินใจต้มน้ำและแกะถ้วยมาม่าออกมากินเหมือนเดิม...
กินไปได้คำแรก หลงฟานก็กลับมา... อี้ฟานมองนาฬิกา
“สองทุ่มสี่สิบ” เขาบ่นให้น้องสาวได้ยิน
“เอ่อ...ศิษย์เก่าในโรงเรียนมาบรรยายค่ะ”
อี้ฟานมองหน้าหลงฟาน...และนี่เป็นครั้งแรกที่เขามองหน้าเธอแบบต้องการค้นหาความจริงจากเธอ ไม่ใช่มองเพื่อจะดูถูกและเหยียดหยามเธอ... เขารับรู้ได้ทันทีที่มองตาเธอ... เธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง
วันต่อมาอี้ฟานออกไปหางานทำแต่เช้าและมีคนอยากจะจ้างเขามากมายแต่เขาก็ไม่รับเลยซักงานอีกตามเคย...วันนี้มีป้าเจ้าของธรุกิจหนึ่งถึงกับเดินตามเขาไปจนสุดซอยเพื่อกล่อมให้เขาเข้าทำงานกับเธอ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ตกลง...
ถึงเวลาต้องกลับบ้านอีกครั้ง...ถึงเวลากลับไปกินมาม่าเหมือนเดิมอีกครั้ง... แต่เดี๋ยวก่อน อี้ฟานนึกอะไรขึ้นมาได้ แทนที่เขาจะเดินกลับไปที่บ้าน เขาเดินไกลออกไปจากบ้านเรื่อยๆแทน...ไกลบ้านเรื่อยๆและใกล้โรงเรียนหลงฟานเรื่อยๆ...
ในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าโรงเรียนหลงฟาน...ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรง... ประตูหน้าโรงเรียนปิดสนิท ไฟในอาคารก็ปิดหมด ไม่มีวี่แววของเด็กนักเรียนในนั้น...
“ขอโทษนะครับ” อี้ฟานเดินไปถามเจ้าหน้าที่เฝ้าประตูหน้าโรงเรียน “มีชมรม...เอ่อ...เมื่อวานมีบรรยายอะไรที่ต้องเลิกสองทุ่มบ้างครับ”
“ไม่มีนะ” เจ้าหน้าที่ตอบกลับมาทันที “เด็กกลับบ้านกันหมดตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้ว ช้าสุดก็หกโมงเย็นเอง”
“หรอครับ...แล้วก่อนหน้านี้มีชมรมไหนอยู่ดึกบ้างครับ...”
“ไม่มีนะคุณ” เจ้าหน้าที่ทำหน้าสงสัย “ตั้งแต่ผมทำงานที่นี่มาไม่มีชมรมไหนซ้อมดึกจนกว่าจะถึงงานเทศกาลของโรงเรียน แล้วนี่ก็อีกตั้งสามเดือนกว่าจะถึง ไม่มีเด็กคนไหนบ้าพลังซ้อมช่วงนี้กันหรอก”
“ขอบคุณครับ”
อี้ฟานเดินฉับๆก้าวเท้ายาวๆและโกรธจนหน้าแดง เขากำหมัดแน่น...เธอกล้าดียังไงถึงมาโกหกเขา...เธอไปทำอะไร มัวแต่ไปเล่นที่ไหน...อย่าให้เจอตัวตอนนี้นะ! อย่าให้เจอเด็ดขาดเธอได้ร้องไห้จนถึงเช้าแน่ๆ!
อี้ฟานตัดสินใจเดินกลับไปรอน้องสาวที่บ้าน เขาพยายามใจเย็นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาถึงกับขังจัสตินไว้ในห้องตัวเองเพราะกลัวว่าจัสตินจะโดนเตะจากฝีเท้าของเขาเอง เขาแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ เมื่อไหร่หลงฟานจะกลับมา...เขารอไม่ไหวแล้วนะ...
สองทุ่มสามสิบห้า...หลงฟานก็กลับบ้าน เธอย่องเข้ามาเงียบๆเหมือนเคยและก็ต้องสะดุ้งโหยงเพราะทันทีที่เธอปิดประตู อี้ฟานก็ตะคอกใส่เธอเสียงดัง
“หายหัวไปไหนมา! แล้วแกโกหกฉันทำไม!”
เสียงแรกที่หลุดออกมาจากปากของหลงฟานคือเสียงสะอื้น...
“ร้องไห้หาป้าแกหรอ!” อี้ฟานเดินไปจับข้อมือเธอแน่นด้วยความโกรธ “บอกฉันมาว่าแกไปเหลวไหลที่ไหน!”
“คะ-คือ...”
“ในขณะที่ฉันออกไปหางานงกๆแต่แกกลับเดินเล่นยามค่ำคืนอย่างสบายอารมร์งั้นหรอ! แกกล้าดียังไง!”
“ฉัน...”
“รีบๆบอกมาสิว่าแกไปอ่อยผู้ชายแถวไหน!”
“มากไปแล้วนะพี่!” หลงฟานมองหน้าพี่ชายทั้งน้ำตา “ฉันขอโทษที่โกหกพี่ แต่ฉันไม่ได้ออกไปอ่อยใครที่ไหน! ฉันไปทำงานพาร์ทไทม์! ฉันไม่ได้บอกพี่เพราะกลัวว่าพี่ไม่ให้ฉันทำ!”
อี้ฟานอึ้งอยู่นาน...เขายืนฟังเสียงสะอื้นของน้องสาวใกล้ๆและไม่ได้พูดอะไร... แต่เขาก็โกรธ โกรธที่เธอโกหก...
“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” อี้ฟานสั่ง “เอามา!”
หลงฟานรีบยื่นโทรศัพท์ให้เขาและสะอื้นหนัก
“เข้าไปในห้อง” อี้ฟานชี้ทางให้เธอ “เข้าไป!”
หลงฟานรีบวิ่งเข้าไปในห้องตัวเอง และอี้ฟานก็เดินตามเธอไป เขาเข้ามาเอากุญแจห้องเธอและชูมันขึ้นมา
“ฉันจะขังเธอไว้ในนี้ พรุ่งนี้วันเสาร์โชคดีไปที่ไม่ต้องไปโรงเรียน แต่เธอจะไม่ได้ไปทำงานแน่ๆ อย่าคิดว่าจะได้ออกมาจากห้องจนกว่าจะถึงเวลานี้ของพรุ่งนี้!”
“ไม่นะพี่!” หลงฟานรีบวิ่งไปให้ทันที่เขาจะปิดประตูแต่ไม่ทัน เขาปิดประตูใส่เธอและล็อคจากข้างนอกเรียบร้อย หลงฟานยืนทุบประตูและขอร้องให้พี่เธอปล่อยเธออกไป...เธอจะไม่ไปทำงานอีกแล้วแต่ได้โปรดปล่อยเธออกไป...เธออยู่ในห้องคนเดียวนานๆไม่ได้...ไม่มีเสียงตอบรับจากพี่ชายของเธอ มีแต่เสียงเห่าของจัสตินที่ส่งเสียงให้ได้ยินจากข้างนอก...
อี้ฟานทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง...
เขาไม่ได้อยากทำแบบนั้นกับเธอเลย...แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง... เขาไม่อยากให้เธอต้องมาคิดว่าเขานั่นน่าสงสารแค่ไหน...เขาไม่อยากให้เธอต้องมาคิดว่ากับอีแค่หนี้สินแค่นี้เขาไม่มีปัญญาจ่ายหรือยังไง...เขาไม่อยากให้เธอช่วยอะไรเขาทั้งนั้น! เขาทำเองได้ เขาด้วยตัวคนเดียวได้! ไม่ต้องมีใครมาช่วยเขา...เขาไม่อยากได้ใครช่วยทั้งนั้น
ยิ่งเป็นน้องสาวของเขา...เขาไม่อยากให้เธอทำอะไรทั้งนั้น...
เช้าวันต่อมา หลงฟานเผลอหลับที่หน้าประตูห้องไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ น้ำตาที่เหือดแห้งทำให้หน้าเธอแห้งกร้านจนรู้สึกได้ และเธอก็ต้องตกใจที่มีขนมปังกับนมวางหยาบๆอยู่ข้างกายเธอ...และจัสตินที่นอนอยู่บนเตียงของเธอด้วย เธอไม่มีแรงจะร้องไห้แล้วเธอหยิบขนมปังมากินและเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆจัสตินเงียบๆ...
วันนี้อี้ฟานกลับมาจากการหางานเร็วกว่าปกติ เขากลับมาตั้งแต่บ่ายสามเพราะมัวแต่กังวลเรื่องอะไรบางอย่างและเมื่อเขากลับมา เขาก็รีบเอาหน้าไปแนบกับประตูห้องของน้องสาวและได้ยินเสียงเธอคุยกับจัสตินก็โล่งอกขึ้นมา...
ทันทีที่เขารู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงเขาก็โกรธตัวเองแบบไร้เหตุผล ก่อนจะสะดุดกับโทรศัพท์ของหลงฟาน...เขาหยิบขึ้นมาดูและเห็นว่าเลย์โทรมาหาเธอหกสาย...พร้อมข้อความที่บอกว่าจะไปหาที่บ้านสองข้อความ...
ก๊อกๆๆ
อี้ฟานแทบไม่ต้องคิดเลยว่าใครมา...เพราะข้อความถูกส่งมาเมื่อสี่สิบนาที่แล้ว... เขายืนเงียบไม่ไปเปิดประตูและปล่อยให้เลย์ยืนเคาะจนมือแดงไปหมด...
“หลงฟาน!” เลย์ตะโกนเข้ามา “หลงฟานเธออยู่มั้ย! ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ฉัน! หลงฟานเธอเป็นอะไรหรือเปล่า!” เลย์เคาะอีกครั้ง “หลงฟาน!...โอเคได้! ถ้าเธอไม่ยอมเปิดประตูฉันก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน! ฉันจะนั่งรอหน้าบ้านนี่แหละ!”
อี้ฟานจึงจำใจยอมไปเปิดประตูให้คนดื้ออย่างเลย์จนได้...พวกเขายืนเผชิญหน้าอยู่พักใหญ่ๆกว่าอี้ฟานจะพูดก่อนว่า
“ไม่มีใครอยากพบแก”
“คุณคืออี้ฟานพี่ชายหลงฟานใช่มั้ยครับ” เลย์ค่อนข้างสุภาพและเมินประโยคของอี้ฟาน
“ใช่แล้วทำไม”
“ผมรู้ครับว่าคุณไม่ชอบหลงฟาน...” เลย์บอกอย่างระมัดระวัง “แต่ผมอยากรู้ว่าเธอทำอะไรอยู่...คุณยึดโทรศัพท์เธอไปอีกแล้วใช่มั้ย”
“รู้ดีนะแก แต่รู้แล้วแกทำอะไรได้” อี้ฟานแสยะยิ้ม “ว่าแต่แกเป็นใคร? แฟนหลงฟานหรอ?”
“ผมชื่อเลย์ครับ เป็นเพื่อนห้องเดียวกับหลงฟาน” เลย์ตอบและโค้งให้อี้ฟานอย่างสุภาพ
“ไม่ต้องมาถ่อมตัวแถวนี้ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”
“ผมขอเห็นเธอหน่อยได้มั้ยครับ” เลย์รีบดันประตูไว้เผื่อว่าอี้ฟานจะปิดประตูใส่เขา “ได้คุยก็พอครับ...แค่ได้ยินเสียงก็ได้ครับ”
“ไม่ได้”
“ขอร้องละครับ” เลย์ทำหน้าอย่างนั้นจริงๆ “ผมเป็นห่วงเธอ...นิดเดียวก็ได้ครับ นะครับ”
“ไม่ได้!”
“ได้สิครับ!” เลย์ใช้จังหวะที่อี้ฟานเผลอแทรกตัวเข้าไปข้างในและมองหาห้องของหลงฟานอย่างรวดเร็วก่อนจะเดาส่งๆว่าคือห้องของหลงฟานและเขาเดาถูกด้วย เขาทุบประตูห้องหลงฟานพลางตะโกนเรียก
“หลงฟาน! เธออยู่ในนี้หรือเปล่า! หลงฟาน!”
หลงฟานเมื่อได้ยินเสียงของเลย์น้ำตาเธอก็ไหลออกมาด้วยความดีใจทันที เธอรีบถลาไปทุบประตูและตะโกนกลับไป
“เลย์! ฉันอยู่ในนี้! เลย์! นายมาได้ยังไง!”
“หลงฟานเธอปลอดภัยดีมั้ย ฉันเป็น--”
ผว๊ะ!!
ไม่ทันทีเลย์จะพูดจบ อี้ฟานก็กระชากตัวเขาหันไปและต่อยหน้าเขาเต็มแรงจนเขาหงายล้มลงไปบนพื้น
“แกกล้าดียังไงบุกเข้าบ้านคนอื่นวะ!!” อี้ฟานชี้หน้าเลย์ “ออกไปเลยนะ! ออกไป!!”
หลงฟานตะโกนแข่งกับเสียงของพี่ชายตัวเอง “เลย์ฉันไม่เป็นไรกลับไปเถอะ! ฉันโอเค! ไว้เราเจอกันที่โรงเรียนนะ!”
เลย์ค่อยๆขยับร่างตัวเองและพยุงตัวให้ลุกขึ้นมา...เขามองหน้าอี้ฟานนิ่งๆก่อนจะตอบหลงฟานไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อื้อ...เจอกันที่โรงเรียน”
และเมื่อหลงฟานได้ยินเสียงประตูบ้านปิดไป...เมื่อเลย์เดินออกจากบ้านเธอไป...เธอก็ตะโกนทั้งน้ำตา
“พี่ทำอะไรเขาน่ะ! เขาเป็นเพื่อนของฉันนะ! เขาเป็นคนดีมากด้วย! พี่ทำอะไรเขา! บอกฉันมานะ พี่ทำอะไร!”
หลงฟานทรุดลงไปกับพื้นและร้องไห้...เธอไม่ได้รับคำตอบเหมือนเคย... ไม่มีแม้แต่เสียงเดินหรือเสียงทำลายข้าวของ...
มีแต่เสียงจัสตินครางปลอบใจเธออยู่ข้างๆเท่านั้น...
ความคิดเห็น