คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พี่ชายที่แสนดี 07
หลายวันผ่านไปชีวิตของหลงฟานตอนอยู่บ้านเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เธอทำใจและพยายามไม่คิดมากเรื่องแม่ เธอยังต้องเรียนหนังสือและต้องคิดทำอย่างอื่นอีกมากมาย เธอเชื่อว่าถ้าเธอมัวแต่ร้องไห้คิดถึงแม่ แม่เธอเองก็คงไม่สบายใจ เธอที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป...
ตลอดหลายวันที่ผ่านมา หลังจากที่หลงฟานได้คุยกับพี่ชายของเธอคืนนั้นเธอก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาอีกเลย พูดให้ถูกคืออี้ฟานไม่ยอมตอบเธอกลับมาต่างหาก หลงฟานเป็นคนทำกับข้าว ทำความสะอาดและซักผ้า และรวมถึงเก็บของที่เคยเป็นของแม่เข้ากล่องด้วย...
พูดถึงเรื่องเก็บของแม่...ย้อนไปวันที่หลงฟานค่อยๆก้มเก็บเสื้อผ้าของแม่ด้วยน้ำตา...เธอไม่รู้หรอกว่าพี่ชายของเธอนั้นเองก็ร้องไห้เช่นกัน...เขาเดินผ่านห้องแม่และเห็นร่างของน้องสาวตัวเองกำลังร้องไห้กอดเสื้อตัวโปรดของแม่ไว้แน่น...แต่เขาไม่เดินเข้าไปปลอบเธอหรอก เขาเดินผ่านห้องไปเงียบๆและเก็บน้ำตาไว้ร้องไห้ที่ห้องตัวเอง...
วันนี้หลงฟานก็ยังตื่นเช้าเหมือนทุกๆวันเธอทำกับข้าวเผื่อพี่ชายทุกครั้ง...แต่เมื่อเธอกลับมาเธอก็เห็นว่ากับข้าวนั้นแทบไม่หายไปไหนเลย...อี้ฟานไม่ได้กินกับข้าวฝีมือเธอเลยนับตั้งแต่วันที่แม่เสียไป... เธอต้องล้างจานทั้งน้ำตาเกือบจะทุกครั้งไป
เมื่อหลงฟานมาถึงโรงเรียน คนที่นั่งรอเขาตั้งแต่เช้าไม่ใช่ใครอื่น เลย์นั่นเอง...เขาตื่นเช้ามารอหลงฟานทุกวัน เขาส่งยิ้มทั้งๆที่ง่วงแทบตายให้เธอทุกเช้า และพอได้เห็นหน้าเธอเขาก็ฟุบลงไปนอนกับโต๊ะทันที... บางวันเธอกับเลย์ไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำเพราะเขาหลับอย่างเดียวพอตื่นมาก็เรียน เรียนเสร็จก็หลับ...
แต่เธอกลับรู้สึกว่าเลย์อยู่ข้างๆเธอ อยู่ข้างหลังเธอตลอด...โต๊ะข้างหลังของเธอไม่เคยว่างเลยซักวันเดียว...
วันนี้มีเรียนคณิตศาสตร์ วิชาที่เลย์ไม่ถนัดและเชื่อว่านักเรียนหลายคนก็ไม่ถนัดเช่นกัน เกือบครึ่งห้องนั่งเหม่อลอยฝันกลางวันไปไกล เช่นเดียวเลย์ที่เขากำลังเขียนหลังของหลงฟานด้วยนิ้วมือของเขาเพลินๆ... เขากำลังฝึกหลงฟานให้อ่านจีนแบบยากๆระหว่างเรียนคาบคณิต หลงฟานที่ตั้งใจเรียนอยู่ดีๆกลับต้องมาตั้งใจแกะข้อความแปลกๆจากเลย์...
เขาวาดตัวอักษรจีนยุกยิกๆแถมยากสุดๆ...แปลแทบไม่ออก บางครั้งหลงฟานต้องแอบครูเพื่อหันไปถามเขาว่าเขียนอะไร แต่เลย์กลับหัวเราะใส่เธอและไม่ตอบคำถาม
สิ่งที่เขาเขียนก็คือ.... ชิ้งหลง ที่เป็นการรวมชื่อของเขากับหลงฟานแปลได้ว่า เข้มแข็งมากขึ้นกว่าเดิม...
และเมื่อคาบคณิตผ่านพ้นไปเด็กนักเรียนหลายคนแทบสลบคาโต๊ะและร้องเฮเสียงดังแทบจะทันทีที่มีครูเข้ามาบอกว่าคาบต่อไปให้ศึกษาด้วยตัวเองเพราะครูผู้สอนลาป่วย... หลงฟานจึงหันไปคุยกับเลย์
“ฉันจะหางานทำ” เธอมองหน้าแปลกใจของเลย์และพูดต่อ “งานพาร์ทไทม์น่ะ ฉันจะบอกพี่ว่ากลับบ้านช้าเพราะติดชมรม แถวนี้มีร้านไหนรับพาร์ทไทม์บ้างแบบที่เลิกไม่ดึกมากน่ะ นายพอจะรู้จักบ้างมั้ย?...”
เลย์ทำหน้าไม่แน่ใจเท่าไหร่ ดังนั้นเขากับเธอจึงตัดสินใจจะเดินไปหางานทำด้วยกันหลังเลิกชมรม และเมื่อได้เริ่มหาจริงๆปรากฏว่ามีแต่งานเลิกหลังสองทุ่มทั้งนั้น บางอันเลิกเที่ยงคืนยังมี สำหรับเด็กนักเรียนอย่างหลงฟานที่เลิกเรียนบ่ายสามแล้วก็คงยากที่จะหางานทำที่เลิกห้าโมงเย็น เพราะนั่นก็แค่ทำงานสองชั่วโมงไม่มีคนจีนที่ไหนจ้างเด็กทำงานสองชั่วโมงแล้วให้เงินแรงงานขั้นต่ำหรอก...มันขาดทุนเกินไป
ดังนั้นหลงฟานจึงต้องจำใจทำงานที่เลิกสองทุ่มครึ่ง...แต่เธอกับเลย์ช่วยกันพูดกับเจ้าของร้านให้เลิกสองทุ่มเป๊ะจนได้ ร้านที่เธอทำเป็นร้านหนังสือเวลาเปิดร้านสิบโมงเช้าและปิดสี่ทุ่ม
“ถ้างั้นพวกเธอสองคนก็มาทำงานพรุ่งนี้เลยละกัน” เจ้าของร้านบอก
“ไม่นะ แค่หนูคนเดียว” หลงฟานรีบแก้
“ไม่ครับถูกแล้ว” เลย์แก้อีกรอบ “ผมทำงานที่นี่ด้วย”
“เลย์!” หลงฟานหันไปดุเขาทันที “ไม่ต้องทำงานเป็นเพื่อนฉันก็ได้ เดี๋ยวนายก็กลับบ้านดึกหรอกบ้านนายอยู่ไกลนะ!”
“อย่าไปฟังเธอครับ” เลย์บอกเจ้าของร้าน “พรุ่งนี้พวกผมจะมาให้ตรงเวลาครับ ขอบคุณมากครับ” เลย์โค้งให้เจ้าของร้านก่อนจะลากหลงฟานออกมาด้วยความยากลำบากเพราะเธอดื้อดึงจะบอกเจ้าของร้านให้ได้ว่าเธอจะทำคนเดียว แต่ไม่สำเร็จหรอกเพราะเลย์จับร่างเธอแบกไว้บนบ่าและพาเธอออกห่างจากร้านไปเรียบร้อย...หลงฟานไม่กล้าส่งเสียงดังและดิ้นเลยเพราะเธออายสายตาของคนที่มอง...
เมื่อเลย์ปล่อยเธอลง
“เลย์...ฉันไม่อยากติดหนี้นายไปมากกว่านี้แล้ว” หลงฟานทำหน้าขอร้อง “ช่วยปล่อยให้ฉันทำคนเดียวเถอะ แค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะตอบแทนนายยังไงแล้ว”
“ใครบอกว่าฉันทำเพื่อเธอ” เลย์แก้ “หลงตัวเองนะเธอเนี่ย ฉันอยากได้กันพลา(หุ่นยนต์แนวกันดั้มที่ต้องกลับมาต่อเอง)ตัวใหญ่อยู่พอดี แถมเก็บจากค่าขนมที่แม่ให้มามีหวังปีหน้าฉันคงได้ซื้อ” เขายิ้มให้เธอ “ฉันทำเพื่อตัวเองต่างหาก”
หลงฟานน้ำตาคลอ...เหมือนเลย์จะอยากได้กันพลาจริงๆ...เพราะเขาเคยเอามาอวดเธอถึงโรงเรียนแต่ทำไม... ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเลย์กำลังทำเพื่อเธออยู่ดีละ...ทำไมกัน...
หลงฟานกลับมาถึงบ้านด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดเล็กน้อย...เขาทำให้เลย์ลำบากอีกแล้ว แต่เรื่องของเลย์คงต้องหยุดคิดก่อนเอาไว้กลับไปคุยกับเขาที่โรงเรียนพรุ่งนี้...
ตอนนี้เธอต้องจัดการกับกับข้าวที่ทิ้งไว้ก่อน...อี้ฟานไม่กินอีกแล้ว เธอเห็นถ้วยมาม่าวางทิ้งไว้บนโต๊ะหน้าทีวี...นั่นเขาคงจะกินไอนั่นแทนสินะ...เขากินแบบนั้นมากี่วันแล้ว กี่ถ้วยแล้วที่หลงฟานต้องไปหยิบมันทิ้งลงถังขยะ...
เธอถอนหายใจและเดินไปล้างจานต่อด้วยใบหน้าที่เสียใจเหมือนเดิม... ความจริงเงินที่แม่ทิ้งไว้ให้เธอกับพี่ชายนั้นมากพอที่จะซื้อกับข้าวกินกันทั้งปี...แต่ถ้าพูดเรื่องหนี้สินที่ต้องจ่ายละก็หมดสิทธิ์...กินได้ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ และเธอก็ไม่รู้ว่างานของพี่ชายเธอนั้นจะราบรื่นมากแค่ไหน...อีกอย่างมันเป็นงานที่ค่อนข้างจะเสี่ยงมากด้วย
พูดถึงอี้ฟาน เขาก็กลับมาพอดี...และไม่สงสัยเลยว่าหลงฟานกลับบ้านช้า โชคดีของหลงฟานไปหนึ่งวัน
“หน้าพี่” หลงฟานเผลอพูดกับพี่ชายตนเองแบบไม่ทันได้ตั้งตัว...
ใช่แล้ว หน้าอี้ฟานบอบช้ำและปากก็แตกเลือดซิปด้วย สามวันแล้ว...สามวันแล้วที่อี้ฟานโดนแบบนี้แต่ทว่าวันนี้ดูเยอะกว่าปกติและเขาก็เดินกุมหน้าท้องตัวเองอย่างเจ็บปวดอีกด้วย...หลงฟานรีบเดินเข้าไปดูอาการพี่ชายแต่ทว่าเขายกมือขึ้นห้ามไม่ให้เธอเข้าไปใกล้เขา...
ไม่ไหวแล้ว...หลงฟานไม่ไหวแล้ว... จะด่ายังไงก็ช่าง... แต่วันนี้พี่ของเธอจำเป็นต้องให้เธอช่วย... เดินแทบไม่ไหวแบบนี้มีแรงด่าไหวก็เอาเลย...
หลงฟานยึดมือพี่ชายตัวเองข้างที่ยกมือห้ามไม่ให้เธอเข้าไปใกล้นั้นแหละ เธอจับแขนข้างนั้นไว้และอ้อมแขนยาวๆของเขาไปโอบไหล่เธอไว้... เธอกำลังช่วยพี่ชายพยุงตัวให้เดินได้
อี้ฟานสะบัดแขนตัวเองออกจากไหล่เธอและพยายามพิงผนังบ้านเดินไปที่ห้องตัวเอง...หลงฟานกระชากแขนกลับมาและอ้อมมันไปโอบไหล่ตัวเองอีกครั้ง เธอไม่สนใจหน้าของอี้ฟานที่กำลังอยากจะฆ่าเธอเต็มที่... เธอยึดแขนพี่ชายไว้กับไหล่ตัวเองแน่นก่อนจะลากเขาไปที่ห้องของเขา...
สุดท้ายเธอก็ลากอี้ฟานมาถึงห้องและผลักเขาลงเตียงจนได้...หลงฟานไม่พูดอะไรเธอพยายามไม่สนใจสีหน้าที่กำลังโกรธสุดขีดของอี้ฟาน เธอเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลเงียบๆและนั่งลงข้างๆอี้ฟานก่อนจะทำแผลให้เขา
อี้ฟานปัดสำลีในมือของหลงฟานตกพื้นไปอย่างไร้เยื่อใย เขาทำท่าเหมือนจะลุกหนีไปแต่ทว่าร่างกายไม่อำนวย... เขาลุกไม่ได้ปวดร้าวไปหมด... หลงฟานอดทนชุปสำลีกับน้ำยาฆ่าเชื้ออีกรอบก่อนจะยื่นมันไปใกล้ๆรอยแผลที่โหนกแก้มของพี่ชาย
อี้ฟานหันมาจ้องตาหลงฟานเขม็ง....เขาส่งสายตาที่ท้าทายว่า ถ้ากล้าทำก็ลองดูสิ...
หลงฟานไม่สนใจเธอเช็ดแผลที่หน้าของอี้ฟานไปหนึ่งครั้งและโดนเขาสะบัดหน้าหลบก่อนจะฉวยมือบางของเธอเพื่อห้ามไว้ หลงฟานสะบัดมือพี่ชายออกแต่สะบัดไม่ออกเขาจับข้อมือเธอแน่น...แน่นจนเจ็บ หลงฟานจึง
กัดเข้าไปที่แขนของอี้ฟานเต็มแรงเกิด เขาร้องโอ้ยเสียงดัง ดังจนปวดร้าวไปหมดทั้งตัว เขารีบกุมหน้าท้องตัวเองและหลงฟานก็ใช้จังหวะนี้เช็ดแผลที่หน้าของเขาเร็วๆ
“โอ้ย!” เขาร้องเมื่อยาฆ่าเชื้อทำงาน “จะฆ่าฉันหรอไง!”
“ทนหน่อยค่ะ” หลงฟานจับหน้าเขาให้อยู่นิ่งๆและเริ่มทำแผลแบบรวดเร็ว...
ในที่สุดเขาก็ยอมให้เธอทำแผลจนได้... และเมื่อหลงฟานทำแผลที่หน้าให้เขาเรียบร้อยแล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าหน้าท้องของเขาเหมือนโดนอะไรมาเหมือนกันและเขาก็เจ็บมากด้วย... เธอจึงถกเสื้อของอี้ฟานขึ้นเพื่อดู
“ทำอะไร” อี้ฟานรีบปัดมือเธออกไปและขยับเสื้อให้อยู่เหมือนเดิม “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอออกไปได้แล้ว”
“ไม่” หลงฟานตอบเสียงแข็ง...นี่คือครั้งแรกที่เธอสู้กับพี่ชาย... และเธอก็ไม่ยอมแพ้ด้วย “ฉันขอดูหน้าท้องพี่ก่อน แค่ดูเฉยๆ”
อี้ฟานทำเสียงไม่พอใจก่อนจะยกเสื้อแบบรำคาญเต็มทีให้เธอดูหน้าท้อง...และใช่เลย มันช้ำเขียวเหมือนโดนกระทืบมา เขาเปิดให้หลงฟานดูแปปเดียวจริงๆ...
“ฉันจะไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้นะค่ะ”
“ไม่ต้อง!” อี้ฟานตะโกนไล่หลังน้องสาวที่วิ่งเร็วจี๋ไปทางห้องครัว “ไม่ต้องยุ่งกับฉันได้มั้ย!”
หลงฟานไม่ฟังเธอกลับมาพร้อมผ้าเย็นและถ้วยที่ใส่น้ำแข็งใสจนเกือบเต็ม...อี้ฟานเขยิบหนีแต่หลงฟานสู้ เธอสู้จนถอดเสื้อพี่ชายออกจนได้ อาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวดของอี้ฟานด้วยเขาจึงต่อกรกับเธอได้ไม่มาก
หลงฟานค่อยๆประคบน้ำแข็งที่หน้าท้องของพี่ชาย...แต่ท่านั่งมันยากต่อการรักษามา หลงฟานไม่พูดแต่เธอดันไหล่พี่ชายให้นอนลงไปบนเตียง ดันครั้งแรกเขาขัดขืน... หลงฟานดันแรงขึ้นเขาก็ขัดขืนอีก ดันรอบที่สาม...สี่...และรอบที่ห้าที่แทบจะกลายเป็นผลักให้เขานอนลง สุดท้ายเขาก็นอนลงไปด้วยใบหน้าที่เจ็บใจจนได้...
หลงฟานค่อยๆประคบผ้าน้ำแข็งที่หน้าท้องของเขา... อยากจะบอกว่ามันไม่ใช่แค่ช้ำเขียวอย่างเดียว... มันห้อเลือดด้วยและไม่ใช่เป็นรอยเล็กๆ มันเป็นวงกว้างเหมือนเขาโดนกระทำหลายๆรอบ...
หลงฟานไม่รู้หรอกว่าพี่ชายเธอไปโดนอะไรมา...และไม่อยากรู้ด้วย ที่เธอคิดได้ตอนนี้คือไม่อยากให้พี่เธอเป็นแบบนี้อีก...ลำพังแค่อยู่กันเงียบๆก็ลำบากพอแล้วนี่ต้องออกไปสู้รบและได้แผลกลับมาทุกครั้งแบบนี้เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน... ตอนนี้เธอก็มีแค่พี่ชายคนเดียว เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว ถ้าพี่เธอเป็นอะไรไปอีกคน...เธอคงไม่วายร้องไห้จนตายตาม...
“พี่เลิกเถอะนะ” หลงฟานบอกเสียงสั่นและพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล “ถ้าพี่เป็นอะไรไป...ฉันจะอยู่ยังไง”
อี้ฟานเงียบและยกมือขึ้นเกยหน้าผาก...ถึงหน้าเขาทำเหมือนรำคาญสุดชีวิต...แต่เขาก็ฟังเธอ...
“ดูพี่สิ” เสียงของเธอสั่นกว่าเดิม “เจ็บตัวมากขึ้นทุกวัน...อีกไม่นานคงจะกลับมาแบบเลือดอาบทั้งตัว และอีกไม่นานฉันคงไม่ได้เห็นพี่เดินกลับมาบ้าน...พี่เลิกเถอะ...ก่อนที่ทุกๆอย่างจะเกิดขึ้น พี่เลิกนะ...นะค่ะ” เธอร้องไห้จนได้ “ฉันเหลือพี่คนเดียวแล้ว...ได้โปรด” เธอสะอึกสะอื้น “ได้โปรดอย่าจากฉันไปอีกคนเลย...ฉันอยากอยู่กับพี่ อยากอยู่กับครอบครัวที่เหลือของฉันไปนานๆ...อยู่ให้นานที่สุด นะค่ะพี่...พี่เลิกเถอะนะ” เธอพยายามกลั้นน้ำตา “ฉันเหลือพี่ให้รักคนเดียวแล้ว”
“ร้องไห้อีกแล้วหรอ” เลย์ที่เห็นหน้าเธอบวมตั้งแต่เช้าตรู่ก็จับได้ทันที “มานี่มา” เขากวักมือเรียกหลงฟานให้เดินไปใกล้ๆเขา เธอยิ้มและยอมทำตามที่เขาสั่ง เขาจับแขนเธอทั้งสองข้างและเงยหน้าขึ้นมามองเธอเพราะเขานั่งอยู่กับเก้าอี้
“ฟังนะหลงฟาน” เลย์จ้องตาเธอและส่งผ่านความรู้สึกทางคำพูดและสายตา “ฉันอยู่ตรงนี้...ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอเธอไม่ต้องเป็นห่วงว่าเธอจะไม่เหลือใคร ฉันจะเป็นคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ข้างเธอ แล้วเธอรู้อะไรมั้ย...ชื่อของเธอน่ะ...คำว่า หลง ของเธอน่ะมันแปลกว่ากล้าหารและเข้มแข็ง...เธอต้องอยู่ให้ได้นะหลงฟาน เธอต้องเข้มแข็งและเติบโตขึ้นอย่างสง่างาม...เรื่องราวในอดีตและเรื่องบางเรื่องเราเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้...แต่จำไว้ว่าเราต้องเติบโต...เราต้องเดินหน้าต่อไป ถ้าเธอกลัวที่จะก้าวเท้าไปข้างหน้าละก็...ฉันจะเป็นคนดึงมือเธอให้ก้าวเอง...ไม่ต้องกลัวนะหลงฟาน ฉันจะอยู่กับเธอ”
“นาจะทำให้ฉันร้องไห้อีกรอบทำไม” หลงฟานปาดน้ำตาทิ้งเบาๆ “ฉันไม่รู้จะขอบใจนายยังไงดีแล้ว...ฉันไม่รู้จริงๆ”
“ไม่ต้องหรอก” เลย์ยิ้ม “แค่นังยืดตัวตรงๆบังอาจารย์ให้ฉันได้หลับก็พอแล้ว” ก่อนจะหัวเราะออกมา
คืนต่อมา...
“ผมขอลาออกครับบอส” อี้ฟานยื่นคำขาดต่อหน้าเจ้านายของตัวเอง “ผมเสียใจ...แต่ผมไม่สามารถจะภักดีต่อบอสได้อีกต่อไปแล้ว” เขาหยิบปืนออกมาวางบนโต๊ะเจ้านาย “ขอบคุณที่ช่วยดูแลผมมาตลอด...ขอบคุณครับ” เขาโค้งให้เจ้านาย “ขอให้บอสมีสุขภาพที่แข็งแรงและอายุยืนเป็นร้อยๆปีนะครับ”
อี้ฟานหันหลังให้บอสและกำลังจะเดินออกไปแต่ทว่าบอสได้ยื้อเขาไว้ด้วยคำพูดที่ว่า
“ฉันให้นายมากกว่าเดิมก็ได้นะคริส สองเท่า...สามเท่าหรือสี่เท่าก็ได้”
ไม่เคยมีใครทำงานได้ถูกใจเขาเท่าอี้ฟาน อี้ฟานสามารถใช้เสน่ที่เขามีและลีลาการต่อรองรวมถึงทักษะด้านภาษาของเขาได้เป็นอย่างดี...และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาโดนหมั่นไส้จากเพื่อนร่วมงานกันเอง แผลที่เขาได้มาไม่ได้เป็นฝีมือของศัตรูบริษัทคู่แข่งแต่อย่างได...มันเป็นเพราะเพื่อนร่วมงานของเขาต่างหาก ความอิจฉาริษยาและความโลภของมนุษย์มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น...มนุษย์สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อทำให้คนที่เขาเกลียดจมลึกลงไปในดิน...และบอสรู้เรื่องนี้ของเขาดี แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะนั่นก็ลูกน้องนี่ก็ลูกน้อง ยิ่งตักเตือนเรื่องก็จะยิ่งไปกันใหญ่...
อี้ฟานไม่หันมามองบอสตัวเองแต่เขาตอบชัดเจน
“ผมคงทำให้ใครเสียใจไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วละครับ...และบอสเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะหันหลังให้...ขอให้บอสโชคดีครับ”
ความคิดเห็น