คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : พี่ชายที่แสนดี 05
เช้าวันเสาร์หลงฟานก็ยังตื่นเช้าเพราะเธออยากส่งแม่ไปทำงานทุกวัน...เธอตื่นมากินข้าวเช้ากับแม่และพูดเล่นหยอกล้อกับแม่อย่างสนุกสนาน ในบ้านหลังนี้ความสุขของเธออย่างเดียวก็คือแม่...ถึงแม้ช่วงหลังมานี้พี่อี้ฟานไม่ค่อยได้ว่าเธอแรงๆแล้วแต่เขาก็ยังทำหน้ารังเกียจและยืนขู่เธออยู่ห่างๆอยู่ประจำ...
เมื่อแม่ออกไปทำงานหลงฟานก็จัดการเรื่องบ้านช่องทุกอย่างแทนแม่ เธอทำความสะอาดกวาดบ้านถูบ้านรวมไปถึงซักผ้าให้คนในครอบครัว แน่นอนว่าเธอก็ซักผ้าให้พี่ชายของเธอแบบไม่รังเกียจเลยซักนิดเดียว...
ช่วงนี้เธออารมณ์ดีขึ้นมากเพราะได้จัสตินมาทำให้เธอหัวเราะและยิ้มในบ้านได้บ้าง... จัสตินเป็นหมาที่ฉลาดก็ฉลาดแต่บทจะโง่ก็โง่มาก มันขึ้นไปบนโต๊ะเตี้ยๆแล้วโดดลงไม่ได้...มันร้องหงิงๆให้คนมาช่วยทุกครั้ง
ระหว่างที่หลงฟานกำลังถูพื้นอยู่นั้นเธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องของอี้ฟาน...
แปลกใจเล็กน้อยที่เขาตื่นเช้ากว่าปกติ... แต่ไม่ใช่เลย
“อุ้ย ขอโทษจ๊ะ พี่ขอทางหน่อยนะค่ะ” เป็นเสียงผู้หญิง...ที่แต่งตัวเซ็กซี่มากผมเผ้ายุ่งเหยิงและเธอเดินถือส้นสูงออกมาจากห้องพี่ชายของหลงฟานก่อนจะเดินเขย่งขาตรงพื้นที่ที่หลงฟานถูแล้วและเดินออกจากบ้านไปเงียบๆ...
หลงฟานยืนอึ้งและจ้องไปทางประตูเหมือนโดนแช่แข็ง...
ระ-เรื่องนี้มัน...เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เกินไป..เธอไม่ควรเข้าไปยุ่ง...ไม่ใช่สิ เธอไม่กล้าเข้าไปยุ่งหรอก... ถึงในใจจะรู้สึกขัดๆกันชอบกลก็ตาม...หลงฟานถูพื้นที่พี่สาวคนสวยคนนั้นได้เหยียบไปเมื่อสักครู่อีกรอบเพื่อฆ่าเชื้อ....
ไม่นานอี้ฟานก็ตื่นตามออกมาติดๆ...เขาอยู่ในสภาพที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวท่อนล่าง เขาเดินเหยียบพื้นที่หลงฟานเพิ่งถูไปแบบเต็มๆเท้าของเขาและไม่สำนึกอะไรเลยด้วย เขาเดินไปดื่มน้ำอึกใหญ่ๆ
หลงฟานที่ถูพื้นอยู่ก็พยายามไม่มองและไม่สนใจเขา...
“อย่าบอกแม่เด็ดขาด” เขาพูดลอยๆ “ถ้าแกบอกแม่ ฉันจะจับจัสตินทรมานต่อหน้าแก”
เป็นคำขู่ที่โหดร้ายและได้ผลในทันที ถึงแม้ว่าหลงฟานจะเห็นอี้ฟานนั้นรักและเอ็นดูจัสตินมากแค่ไหนแต่การที่เขาขู่เธอนั้นก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเสมอไป...เขาชอบขู่เธอแรงๆและมันก็ทำให้เธอเชื่อสุดใจทุกครั้งด้วย เธอกลัวจนไม่เคยทำอะไรพลาดเลยแม้แต่น้อย...เธอระวังจนอี้ฟานไม่เคยได้ทำตามคำขู่เลยซักครั้ง
และนั้นก็อาจจะเข้าทางของอี้ฟานที่พยายามขู่แรงขึ้น แรงขึ้น ทั้งๆที่เขารู้ว่าเขาอาจจะไม่ได้ทำตามคำขู่ของตัวเอง...หรือพูดง่ายๆก็คือขู่ไปงั้นแหละ
เช้าวันต่อมา...
หลงฟานกำลังล้างจานและเธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงเดินออกมาจากห้องของพี่ชายตัวเองอีกครั้ง...เธอแอบหันไปมองว่าใช่คนเดียวกับเมื่อวานหรือเปล่า...เป็นไปตามคาด คนเมื่อวานกับวันนี้คนละคนกัน...
เหมือนเมื่อวาน...อี้ฟานเดินเปลือยท่อนบนมาดื่มน้ำในครัวอึกใหญ่ๆก่อนจะขู่เธอที่ล้างจานอยู่ว่าถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เขาจะจับเธอขังในตู้เสื้อผ้าและไม่ให้เธอไปโรงเรียน...
หลงฟานปิดปากเงียบจนมาถึงสัปดาห์ที่สอง...อี้ฟานขู่เธอแรงขึ้น แรงขึ้นจนบางครั้งมันก็ทำให้หลงฟานตกใจจนเผลอร้องไห้ออกมาเลย...ผู้หญิงสี่คนที่หลงฟานพามานอนด้วยไม่ซ้ำหน้ากันเลยซักครั้ง... แถมแต่ละคนก็เซ็กซี่และดูเป็นผู้หญิงกลางคืนหมดเลยด้วย หลงฟานไม่ชอบ...เธอไม่ชอบผู้หญิงพวกนั้น มันทำให้รู้สึกเหมือนว่าบ้านหลังนี้สกปรก...มันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังช่วยพี่ชายทำเรื่องชั่วๆและปกปิดไม่ให้แม่รู้อีก...เธออึดอัด เธออยากบอกให้พี่ชายเธอเลิกทำแบบนี้ซะที...แต่เธอก็กลัว...กลัวคำขู่ของมากเหลือเกิน...
ครั้งนึงหลงฟานเคยคุยกับอี้ฟานก่อน และ วันนั้นทั้งวันหลงฟานก็ร้องไม่หยุดจนแม่ต้องเข้ามาปลอบ... เป็นวันที่ทรมานที่สุดเลย อี้ฟานด่าและว่าร้ายหลงฟานหนักมาก หนักเกินจะรับไหวจริงๆ...
ตกกลางคืน
เลย์โทรมาถามเรื่องการบ้านกับหลงฟานและเธอก็อธิบายเลย์ไปสามรอบแล้ว แต่เลย์ไม่เข้าใจซักทีเป็นการบ้านคณิตศาสตร์ด้วย ยิ่งอธิบายยากไปกันใหญ่
“ไม่ใช่เลย์!” หลงฟานเผลอร้องเสียงดัง “มันต้องใช้สูตรตรีโกนก่อนจากนั้นก็ค่อยแก้โจทย์หาค่าxออกมาทีหลัง...ไม่ใช่! บอกว่าไม่ใช่ไง!”
เลย์ที่อยู่ปลายสายก็เกาหัวงงกันไปใหญ่ ยิ่งหลงฟานอธิบายมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น แล้วพรุ่งนี้การบ้านต้องส่งแล้วด้วย มาเร่งทำเอาวันสุดท้ายแบบนี้ยังไงๆก็ต้องทำให้เสร็จ...
“หลงฟานครับ” เลย์เริ่มตัดใจจากโจทย์และใช้วิธีอ้อนแทน... “หลงฟานคนสวย...”
“จะลอกใช่มั้ย” หลงฟานรู้ทัน
“แหม่...คนสวยนี่ฉลาดจังเลยครับ” เลย์ยิ้มให้โทรศัพท์ “พรุ่งนี้ผมจะไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าเลยครับ ไปก่อนคนสวยด้วย”
“หรอค่ะ” หลงฟานประชด “ถ้ามาหลังฉันอดลอกโอเคมั้ย?”
“โอเคครับคนสวย” เลย์ยังอ้อนต่อ “ผมจะรีบตื่นไปหาคนสวย เพราะงั้นผมต้องรีบนอนแล้วละครับ...”
“อย่าให้รู้นะว่าเล่นเกมต่อน่ะ...”
“แหม่...คนสวยก็อย่าพูดมากเลย รีบๆวางเถอะครับ” เลย์พูดไปเล่นไป หลงฟานหมั่นไส้จึงรีบกดตัดสายไปทันที เชอะ ไม่ง้อนายหรอกเลย์...
ไม่นานเขาก็โทรมาอีก...สงสัยโทรมาง้อ หลงฟานไม่รับ... สายที่สองไม่รับ สายที่สามไม่รับ... และเลย์ก็ส่งข้อความว่า
ถ้าไม่รับสายที่สี่จะไปหาถึงที่บ้านเลยนะ!
หลงฟานจึงต้องรีบกดรับทันทีที่สายที่สี่เขาโทรมา เลย์หัวเราะใส่โทรศัพท์เสียงดังลั่น
“ฉันจะวางแล้วนะ!” หลงฟานรีบแทรกเสียงหัวเราะของเขา
“โอ๋ๆ อย่าเพิ่งๆ” เลย์รีบทำเสียงอ้อน “ผมขอโทษนะคนสวย ล้อเล่นนิดเดียวเอง...แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมเป็นห่วง”
“ทำอะไรยะ”
“ก็ที่ไม่รับโทรศัพท์อ่ะ อย่าทำอีกนะ...มันกังวลมากเลยรู้ป่าว” เสียงของเขาหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ หลงฟานจึงตอบรับไปส่งๆว่าจะไม่ทำอีกก่อนจะบอกฝันดีเลย์และกำลังจะทำการบ้านที่เหลือต่อ แต่ทว่า
“คุยกับแฟนเสร็จแล้วหรอ” อี้ฟานเดินเข้ามาในห้อง...เขาเปิดประตูตอนไหนแล้ว... “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” เขาแบมือออกมาอย่างโหดร้าย... หลงฟานจึงจำใจเดินไปใกล้ๆและวางโทรศัพท์ของเธอลงบนมือหนาของเขา...
“คุยกันเสียงดังรบกวนชาวบ้าน!” อี้ฟานว่าทันที “ฉันจะยึดโทรศัพท์เธอหนึ่งอาทิตย์!”
“หา!” หลงฟานเผลอหลุดปากออกไป
อี้ฟานถึงกับถลึงตาใส่เธอ “นี่แกกล้าขึ้นเสียงกับฉันแล้วหรอ!” เขาตะคอกใส่ “หุบปากบางๆของแกซะ! ถ้าแกขึ้นเสียงกับฉันอีกละก็ ฉันไม่รับรองนะว่าปากเธอจะแตกหรือเปล่า เพราะงั้นเงียบแล้วอย่าส่งเสียงดังอีก รำคาญ!”
ไอพี่ใจร้าย! หลงฟานได้แต่คิดในใจเท่านั้นแหละ แล้วก็เลย์น่ะเขาไม่ได้เป็นแฟนฉันนะ
หลงฟานตัดสินใจรอแม่กลับมาก่อนจะนอน...เมื่อร่างแม่ปรากฏตัวขึ้นในบ้านหลงฟานก็รีบเข้าไปกอดเธอและอ้อนทันที... เธอมีแค่แม่นี่แหละที่ยังพอจะระบายอะไรออกมาบ้าง... แต่เธอไม่บอกหรอกว่าอี้ฟานทำอะไรกับเธอ เธอไม่เคยฟ้องแม่เลยซักเรื่องเดียว
“หลงฟานอย่าอ้อนแม่ก่อน” แม่รีบกุลีกุจอไปนั่งหน้าทีวี หลงฟานไม่แปลกใจเลยเธอเดินไปนั่งด้วย “สวรรค์เบี่ยงไปถึงไหนแล้วเนี่ย วันนี้แม่กลับดึกซะด้วย...”
“โธ่แม่ นี่สนใจละครมากกว่าลูกสาวอีกหรอ”
“อื้อ...ถูกของลูกนั้นแหละ” แม่ตอบแบบเชิงล้อเล่น “ไปเอาน้ำมาให้แม่ดื่มหน่อยสิ พี่เคนแม่ทำให้แม่คอเหือดแห้งไปหมด อะไรจะหล่อปานนั้น”
หลงฟานหัวเราะพลางเดินไปหยิบน้ำเย็นๆให้แม่ดื่ม เธอกับแม่นั่งดูละครน้ำเน่าจนจบและหลงฟานก็เผลอหลับไปบนตักของแม่เรียบร้อย เธอตื่นมาอีกทีตอนละครหลังข่าวจบไปแล้ว เธอสะดุ้งสุดตัวและรีบถามแม่
“พี่อี้ฟานเขาเห็นหนูนอนบนตักแม่หรือเปล่า!”
แม่หัวเราะพลางลูบหัวลูกสาวตัวเอง “พี่ชายของลูกเขาโตแล้วนะ...เขาไม่มาอิจฉาลูกเรื่องอะไรแบบนี้หรอก...”
“ไม่หรอกค่ะแม่” หลงฟานรีบปัดมือแม่ออกก่อนที่พี่ชายเธอจะเดินมาเห็น “หนูรู้สึกได้...เวลาที่แม่ทำดีกับหนูพี่เค้าจะดูเศร้าๆและโกรธๆด้วย...”
“ลูกคิดไปเองหรือเปล่า” แม่ยิ้มขำ “อี้ฟานเขาไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนั้น...อี้ฟานเป็นลูกแม่นะ แม่รู้จักเขาดี...”
เรื่องผู้หญิงที่พี่ชายเธอพามานอนด้วยแวบเข้ามาในหัวทันที...เธอรีบสลัดมันออกจากหัวก่อนที่จะหลุดปากบอกแม่ไป แน่นอนว่าแม่ไม่รู้เรื่องผู้หญิงพวกนั้น ถ้าแม่รู้แม่คงไม่นั่งนิ่งแบบนี้แน่ๆ...
เพราะขนาดหลงฟานรู้ตัวเธอก็แทบอยู่ไม่นิ่งเหมือนกัน...
ความคิดเห็น