คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พี่ชายที่แสนดี 03
ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง...
“งานนี้เสี่ยงน้อยนะคริส” บอสใหญ่ของอี้ฟานกำลังเจรจาเรื่องงานกับเขาที่ห้องทำงานส่วนตัวสุดหรูของบอส เวลาอี้ฟานออกมาทำงานเขาจะใช้อีกชื่อ นั่นก็คือคริส...ส่วนอี้ฟานมักจะเป็นชื่อที่คนสนิทและคนที่รู้ตัวตนจริงๆของเขาเรียกเท่านั้น
“งั้นก็ต้องขอเพิ่มหน่อยนะบอส” อี้ฟานยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ให้เจ้านาย
“ได้แน่นอน...” บอสตอบและถูกใจในตัวลูกน้องอยู่ไม่น้อย “เป้าหมายคือตบตาไอพวกเยอรมันว่านี่เป็นหยกแท้จากพม่า...” บอสหยิบกล่องไม้สีดำสุดหรูเล็กๆออกมาก่อนจะเปิดฝามันออกเผยให้เห็นหยกที่เจียระไนสวยงามข้างในสองเม็ด “แต่ที่จริงแล้วมันมาจากจีนนี่แหละ...”
“สบายมากครับบอส” อี้ฟานหยิบกล่องหยกขึ้นมาดูใกล้ๆ “มันดูไม่ออกหรอกว่ามาจากไหน...พวกเยอรมันยิ่งไว้ใจเราอยู่ด้วย มันคงไม่ถามอะไรเยอะหรอกครับงานนี้สบายมาก”
“ดีมากคริส ฉันขอมอบงานนี้ให้นายเลยละกัน ถ้างั้นก็เอาไปก่อนครึ่งนึง” บอสฉีกกระดาษบิลกรอกจำนวนเงินลงไปและเซ็นชื่อจากนั้นก็ส่งให้อี้ฟาน “นัดกันที่เดิมเวลาเดิม”
“พรุ่งนี้ใช่มั้ยครับ”
“ใช่...” บอสตอบ “ระวังตัวด้วยละกัน”
วันต่อมา เวลาสี่ทุ่มครึ่ง...
อี้ฟานสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำและหยิบแว่นดำในลิ้นชักคล้องเสื้อไว้ เขาพร้อมจะออกไปทำงานแล้ว...สิ่งสุดท้ายที่เขาจะเอาไปและเป็นสิ่งที่สำคัญถึงชีวิตของเขานั่นก็คือ...
ปืน... อี้ฟานก้มลงปลดล็อคแม่กุญแจตู้และหยิบปืนสั้นออกมาเสียบไว้ที่เอวอย่างชำนาญ...
“อี้ฟานนั่นอะไร” แม่เข้ามาเห็นพอดี...เธอเอาน้ำชาอุ่นๆมาให้ลูกชายแต่ก็ต้องรีบวางมันลงบนโต๊ะว่างทันที แม่รีบตรงมาดูสิ่งที่อี้ฟานเพิ่งเสียบไว้ที่เอว... อี้ฟานรีบหมุนตัวหลบแม่
“บอกแม่มานั่นคืออะไร!” แม่พูดเสียงดังจนหลงฟานที่อยู่ห้องถัดไปได้ยินชัดดี... เธอล้มตัวลงนอนแล้วแต่ยังไม่หลับ...
“ไม่เกี่ยวกับแม่ครับ” อี้ฟานบอกก่อนจะพยายามเดินออกจากห้องไปแต่แม่ขวางเขาไว้
“ปืนใช่มั้ย!” แม่ร้อง “นั่นปืนใช่มั้ยอี้ฟาน! นี่ลูกทำงานอะไรกันแน่!! แม่บอกแล้วไงว่าให้เลิกทำเรื่องที่มันเสี่ยงอันตรายแบบนั้น ทำไมลูกไม่ยอมฟังกันบ้างเลย!!”
“แต่มันได้เงินเยอะนะแม่!” อี้ฟานเถียงกลับ “แม่หลีกไปเถอะ ผมกำลังรีบ...”
“ได้เงินเยอะแต่เปื้อนคราบเลือดแม่ก็ไม่เอา!” แม่เริ่มร้องไห้ เธอพูดเรื่องนี้หลายรอบแล้ว เธอบอกอี้ฟานมาหลายหนแล้วจริงๆ...แต่เขาไม่ฟังเลย...เขาคิดได้อย่างเดียวคือจำนวนของเงิน
“หลีกไปแม่” อี้ฟานดึงตัวแม่ให้หลบไปพ้นๆแต่แม่ไม่หลบ “แม่อย่าขวาง!” อี้ฟานตะคอก “ผมรู้ว่าแม่ไม่ชอบ แต่มันช่วยไม่ได้! เงินที่แม่หามาได้จากการสอนหนังสือน่ะมันน้อยนิดมาก! ถ้าผมไม่ทำงานแบบนี้มีหวังพวกเราโดนเจ้าหนี้ฆ่าตายไปนานแล้ว! แม่ยอมรับซะทีเถอะครับ! เงินใต้ดินมันได้เยอะกว่าเห็นๆ และช่วยปล่อยให้ผมทำแบบสบายๆด้วยเถอะแม่!”
“ไม่! แม่ไม่ให้แกไปไหน!!” แม่รั้งตัวลูกชายไว้ “แกต้องไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“หลีกไปครับ”
“อี้ฟาน ลูกจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน...”
“ผมบอกให้หลีกไป”
“กลับมาเป็นอี้ฟานคนเดิมของแม่ซักที...”
“หลีกไป!!” อี้ฟานผลักแม่ตัวลงพื้นอย่างแรงก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องและกระโจนออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว... เสียงสะอื้นของแม่ดังเข้ามาในหูของหลงฟาน...เธอได้ยินทุกอย่าง... เธอร้องไห้เงียบๆด้วยความสงสารแม่คนเดียวบนเตียงและพยายามไม่ให้แม่รู้ว่าเธอยังไม่หลับ...
เช้าวันต่อมา...
หลงฟานไปโรงเรียนด้วยสีหน้าที่อมทุกข์เธอจะไม่ยอมมีความสุขตราบไดที่พี่ชายของเธอไม่มีความสุข เธอไม่มีสิทธิ์จะยิ้มให้ใครทั้งนั้น
ดีที่การเรียนเป็นอะไรที่ทำให้เรื่องไม่ยิ้มของหลงฟานกลายเป็นเรื่องง่าย เธอโฟกัสแต่เรื่องเรียนไม่คุยกับใครเลยระหว่างคาบ แต่พอถึงตอนเที่ยงเท่านั้นแหละ... เธอไม่สามารถเลี่ยงสายตาของเลย์ที่คอยส่งคำถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าให้เธอตลอดอีกต่อไป... วันนี้เป็นวันที่ต้องเลือกชมรมด้วย...เธอต้องการเพื่อน และหลังจากนี้ไปเธอจะกลับบ้านตอนบ่ายสามเพราะเธอต้องทำกิจกรรมของชมรม... แต่เธอยังไม่รู้ว่าจะเลือกชมรมอะไรดี... เธอไม่รู้อะไรซักอย่าง เธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลยซักนิด...
“หลงฟาน” เลย์เดินมายืนข้างๆเธอและก้มมองเธอเขม็ง “ฉันโกรธเธอแล้ว...เธอไม่ยอมคุยกับฉันเลย”
เขาคงคิดว่าใช้วิธีงอนเธอจะได้ง้อและคุยกับเขา แต่เขาคิดผิด หลงฟานก้มหน้าและยอมรับผิดโดยไม่พูดอะไรเลย
“โอ้ย! เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย!” เลย์ฉุดร่างเธอขึ้นมายืนใกล้ๆเขา “มองหน้าฉัน! ใช่! แบบนั้นละ! มองหน้าฉันและฟังฉัน เธอเข้าใจภาษาจีนแล้วใช่มั้ยละ...เธอฉลาดนี่ฉันรู้ ผ่านมาสัปดาห์นึงแล้ว...วันนี้จะเป็นวันที่เด็กปีหนึ่งอย่างเราๆต้องเลือกชมรม และเธอ...เธอต้องไปกับฉัน!” เลย์จัดการลากเธอออกไปจากห้องและตรงไปที่สนามบอล... เขาจะให้เธอสมัครชมรมฟุตบอลหรอ? หลงฟานหยุดเดินและยื้อแขนตัวเองไว้...หลงฟานไม่ชอบฟุตบอล...
“อะไร” เลย์หันมาถามน้ำเสียงหงุดหงิดแต่เขายิ้ม...เขาดีใจที่หลงฟานเริ่มคิดและอยากจะทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง “มีอะไร...พูดมาสิ ฉันรู้เธอเข้าใจฉัน”
หลงฟานส่ายหน้า... เลย์ถอนหายใจก่อนจะลากเธอไปที่สนามบาส เธอก็ยื้อเขาและหยุดเดิน เลย์ก็ถามแบบเดิมเธอก็ส่ายหน้า หลงฟานไม่ชอบบาสเหมือนกัน...
เลย์ลากเธอสนามเทนนิส เธอหยุดเดินแทบจะทันทีที่เห็นสนามไกลๆ เลย์ลากเธอไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนเขาเริ่มเหนื่อย...ไม่มีชมรมไหนที่หลงฟานอยากเข้าเลยซักชมรม แต่จนป่านนี้แล้วเขาก็ยังจับข้อมือหลงฟานแน่น...เหมือนเขากลัวว่าเธอจะวิ่งหนีเขาไปอีก...
“เธอไม่พูดแบบนี้ฉันจะเข้าใจที่ไหนละว่าอยากเข้าชมรมอะไร...” เลย์หันมาพูดกับเธอเป็นเรื่องเป็นราว “หรือเธอไม่ชอบกีฬา? แต่ฉันไม่ชอบชมรมวิทย์หรือชมรมที่ต้องนั่งอ่านหนังสือเฉยๆหรอกนะ...ฉันอยากออกกำลัง”
“ไม่...” หลงฟานยอมเปิดปากพูดแล้ว เธอก้มก้มตาไม่มองเลย์
“อะไร? ไม่อะไร?” เลย์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ
“...ไม่ต้อง..ไม่ต้องอยู่ชมรมเดียวกับฉันก็ได้” หลงฟานพูดจีนได้แล้ว...เธอเรียนรู้ได้เร็วมากเพราะที่บ้าน...มีคนชอบด่าเธอเป็นภาษาจีนยาวๆทุกวัน...
“ฉันจะอยู่” เลย์ดื้อและเขาฉีกยิ้มให้เธออย่างสดใสทั้งๆที่เขาเหนื่อยจากการเดินไปเดินมาข้ามสนามเป็นสิบๆรอบ “ฉันจะอยู่กับเธอ...ฉันอยากเป็นเพื่อนเธอ แต่ว่าฉันขอละไม่เอาชมรมจิบชาหรืออะไรแบบนั้นนะ”
หลงฟานหัวเราะจนได้... เลย์ใจดีเกินไปแล้ว... เขาเป็นเพื่อนที่ดีเกินไป... หลงฟานไม่อยากทำให้เขาลำบากไปมากกว่านี้อีกแล้ว...
ในที่สุดพวกเขาก็ตกลงกันได้... และชมรมที่พวกเขาเลือกก็คือชมรมมวยไทย... หลงฟานมีเหตุผลบางอย่างที่เธอเลือกชมรมนี้และเลย์เองก็สนใจด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงกรอกใบสมัครและเป็นสมาชิกของชมรมมวยไทยไปเรียบร้อย...
ชมรมเริ่มสอนต่อยมวยให้พวกเขาในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นวันนี้ภารกิจของพวกเขาก็จบลง...
“ต้องกลับแล้วใช่มั้ย” เลย์ทำหน้าเสียใจเล็กน้อย “เจอกันพรุ่งนี้นะหลงฟาน...แล้วก็ ขาเธอน่ะใส่ยาและรักษามันด้วย สัปดาห์นึงแล้วรอยช้ำยังไม่หายเลย...”
หลงฟานรับปากว่าจะรักษาให้หาย...ก่อนจะบอกลาเลย์และกลับไปเผชิญกับเรื่องที่โหดร้ายที่สุด...
เมื่อมาถึงบ้าน...
เมื่อเดินเข้าในบ้าน...
“เข้าไปซ่อนในตู้!” แม่รีบเข้ามาลากเธอเข้าห้องแม่และดันเธอเข้าไปข้างในตู้เสื้อผ้าจากนั้นก็ล็อคจากข้างนอก...สีหน้าของแม่เป็นกังวลกว่าครั้งไหนๆที่เธอเคยเห็น...เธอรีบไปหมด รีบซ่อนตัวหลงฟานและมิดชิดเหมือนกลัวใครจะมาเจอเธอ...
“ลูกอย่าส่งเสียงอะไรออกมาทั้งนั้น! เข้าใจมั้ย!?” แม่บอกก่อนจะรีบออกจากห้องและปิดประตูห้องไป...
หลงฟานยืนตัวสั่นอยู่ในตู้เสื้อผ้าอันคับแคบ...นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น...หรือกำลังจะเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?
ไม่นานหลงฟานก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นหูดังมาจากนอกห้อง...ใช่เลย... คนพวกนั้นคงมาขู่แม่เธอให้จ่ายหนี้สินะ... เธอได้ยินเสียงแม่เธอตะโกนสู้พวกนั้นไปแบบสั่นๆ... น้ำตาเธอไหลด้วยความสงสารแม่ทันที เธออุดปากตัวเองแน่น...
“วันนี้แหละ!” แม่หลงฟานตะโกนบอกชายหนุ่มหน้าตาน่ากลัวถึงสองคนที่บุกเข้ามาในบ้านแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “วันนี้ฉันจะจ่ายให้แน่นอน รอหน่อย ไม่เกินสี่ทุ่มแน่นอน!”
“เออ” ชายคนนึงกล่าวขึ้นพลางกวาดตามองรอบๆบ้าน “แกก็พูดแบบนั้นตลอดแหละ ฉันไม่สนใจแกหรอก ลูกชายแกนู่น...ไหนลูกชายแก? หมอมั่นเชื่อได้เยอะกว่าแกอีก...”
“ลูกชายฉันไม่เกี่ยว! บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง!” เธอเดินไปขวางหน้าของชายหนุ่มคนนั้นที่กำลังจะเดินไปยังห้องลูกชายตัวเอง
“ออกไป!” ชายคนนั้นผลักเธอล้มลงไป “เฮ้ย คริส! งวดนี้มาถึงแล้วนะเว้ย รีบๆเอางินมาจ่ายสิวะ! อย่าให้ขึ้นนะโว้ย!”
แต่เมื่อชายคนนั้นไปถึงห้องก็ไม่เจอร่างของคริสจริงๆ ชายคนนั้นทำเสียงจิ๊จ๊ะหงุดหงิดใจทันที
“แบบนี้คงต้องทำลายข้าวของหน่อยละ...จะได้สำนึกกันบ้าง” ชายคนนั้นว่าพลางมองไปรอบๆห้องของอี้ฟาน แม่รีบเข้าไปห้ามไว้ทันที แต่ชายคนนั้นหาสิ้นถึงไมตรีเขาผลักแม่ของอี้ฟานออกไปก่อนจะเตะตู้วางของลงดังโครม
“ทำห่าอะไรของพวกมึง” เสียงของอี้ฟานดังขึ้นมาอย่างหยาบคาย... เขาสยบผู้ชายสองคนนั้นได้ทันที...รังสีอำมหิตของอี้ฟานแม้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่เหนือกว่าเขายังไง ก็อดจะกลัวไม่ได้... “กูเอาเงินมาจ่ายมึงแล้ว” อี้ฟานโยนก้อนเงินไปให้พวกมัน พวกมันทำหน้าพอใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องเงียบๆ... อี้ฟานคนนี้กำราบได้แม้กระทั่งเจ้าหนี้ของเขาเอง...
“แม่เป็นอะไรมั้ย” เขาก้มลงไปช่วยแม่ยืนขึ้นมา “ผมบอกแล้วไงว่าเวลาพวกมันมาให้โทรไปหาผมทันที”
“ไม่อี้ฟาน...” แม่ปัดลูกชายออกไป “เรื่องนี้ต้องจบ...แม่จะเป็นคนจัดการเรื่องนี้...ลูกเลิกทำงานเสี่ยงๆนี้แล้วกลับไปหางานที่ถูกต้องทำซะ...ไม่งั้นแม่จะใช้ไม้แข็ง แม่พูดเป็นครั้งสุดท้าย...แม่ไม่อยากได้เงินเปื้อนเลือดของลูกอีกแล้ว”
อี้ฟานเหนื่อยจากการทำงานและไม่อยากเถียงกับแม่...เขาจึงพยักหน้ายอมรับข้อเสนอ..แต่เขาไม่ทำหรอก
“อีกอย่าง” แม่บอกก่อนจะออกจะห้องไป “อย่าให้พวกมันรู้เด็ดขาดว่าหลงฟานอยู่ที่นี่...”
เมื่อพูดถึงหลงฟานอี้ฟานก็อารมณ์ไม่ดีทันที... “ทำไมละ...นังนั่นมันเกี่ยวไรด้วย”
“อย่าพูดกับน้องแบบนั้นนะอี้ฟาน” แม่ดุ “เจ้าหนี้ของพวกเราน่ะมันไม่ได้ต้องการแค่เงินหรอกนะ...อะไรที่สามารถทำเงินให้มันได้ มันก็จะเอาไปหมด...เข้าใจที่แม่พูดมั้ยอี้ฟาน...”
แม่สงสายตาลึกซึ้งให้อี้ฟาน...เขาพยักหน้าและยอมรับ...
เขายอมรับว่าถ้าเจ้าพวกนั้นเจอตัวหลงฟาน...ไม่วายต้องทำอะไรกับเธอแน่นอน...อาจจะเอาเธอไปขายให้กับองกรค์มืดหรืออะไรซักอย่างที่มันเลวร้าย...
นี่เขา...นี่เขาต้องมาปกป้องคนที่เขาเกลียดมากที่สุดด้วยงั้นหรอ...
แค่คิดก็โกรธจนไม่รู้จะระบายออกมายังไงแล้ว...
ความคิดเห็น