คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 คนบ้า
หลังจากที่พวกเขาจัดการเรื่องภารกิจเสร็จแล้วก็บินกลับประเทศในทันทีเช่นเดียวกันกับดีโอเขาโดนโยกย้ายจากโรงพยาบาลที่นั่นกลับมายังประเทศบ้านเกิด
ระหว่างทางกลับบ้านซูโฮไม่ยอมห่างจากชานยอลเลย เขาคอยสังเกตและคอยช่วยเหลือในทุกๆเรื่อง
ชานยอลที่ดูเหมือนชายแก่วัยกลางคนคนนี้ เขาไม่ใช่แค่มีรูปลักษ์ที่เหมือนคนป่าอย่างเดียว เขายังไม่รู้ด้วยว่าการเดินทางด้วยเครื่องบินสมัยนี้ทำกันยังไง เขายังไม่เข้าใจเทคโนโยลียุคนี้อยู่หลายอย่าง
เซมีแอบเห็นว่าสายตาเขาดูลุกลี้ลุกลนเหมือนคนเพิ่งเคยพบเคยเห็น แต่ก็ยังมีแววของความตื่นเต้นแบบชายหนุ่มซ่อนอยู่
ก่อนจะกลับไปปราสาทซูโฮแวะส่งดีโอเข้าโรงพยาบาลซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่อยู่อยู่ในสังกัดของเขาเอง เซมีและชานยอลรอเขาอยู่ในรถตู้สีดำอย่างใจเย็น สักพักเขาโทรหาเซมี
“ว่าไงค่ะ?” เธอรับสาย
“ฉันมีเรื่องต้องสะสางเล็กน้อย ช่วยพาชานยอลกลับไปก่อนนะ ฉันเตรียมทุกอย่างที่ปราสาทไว้ให้เรียบร้อยละ” จากนั้นเขาก็รีบกดวางสายไม่ทันที่เซมีจะได้ซักถามต่อ
เซมีบอกให้การ์ดขับรถไปได้เลย
เธอหันไปมองชานยอล ตลอดทางที่นั่งรถมา เขาเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง บางครั้งก็มองไปข้างหลังบ้าง ข้างหน้าบ้าง สายตาที่เคยแข็งกร้าวตอนนี้กลับดูเศร้าหมองอย่างบอกไม่ถูก อารมณ์ของเขาขึ้นๆลงๆจนเซมีเดาไม่ถูกเลยว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ แต่ที่เห็นได้ชัดๆคือเขาไม่พูดไม่จาถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ
เมื่อถึงปราสาทก็มีแม่บ้านพ่อบ้านยกขโยงออกมาต้อนรับพวกเขา ทำเอาชานยอลเดินไม่ถูกเลย เขาคงตกใจที่จู่ๆก็โดนคนมาปรนนิบัติให้แบบนี้ เหตุการณ์แบบนี้เกิดไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่ซูโฮมักจะเรียกเพื่อต้อนรับแขกคนใหญ่คนโต
มีแม่บ้านคนนึงเอาแจ็คเก็ตมา และ กำลังจะสวมให้ชานยอล แต่เขากลับถอยหลังปฏิเสธมันแทน เหมือนครั้งที่ซูโฮพยายามจะคลุมไหล่เขาด้วยสูทตัวนอกของเขาเอง
เซมีเห็นแล้วขำเล็กน้อย เพราะชานยอลทำให้แม่บ้านคนนั้นสะพรึงกลัว
เซมีเลยบอกหัวหน้าแม่บ้านว่า
“พาเขาไปกินอะไรก่อนดีกว่าค่ะ”
และพวกเขาก็เข้ามากินข้าวกัน ในห้องครัว โต๊ะทานข้าวที่ยาวสุดหรูนี้เต็มไปด้วยอาหารรสเลิศและถูกจัดแต่งหน้าตาเป็นอย่างดี ชานยอลกวาดตามองไปที่โต๊ะอย่างไวเขากลืนน้ำลายลงแบบไม่ไหวแล้ว เซมีบอกให้ชานยอลนั่งลงและเธอก็นั่งตรงข้ามเขา
เมื่อชานยอลนั่งเขาก็รีบโซ้ยของตรงหน้าเข้าปากทันที ทำเอาเซมีหยุดชะงักเมื่อเห็นท่ากินอันหิวโหยของชานยอล
เขาคงไม่ได้กินอะไรแบบนี้มานานสินะ ติดคอตายขึ้นมาฉันไม่ยอมด้วยละ! อุตส่าฝ่าป่าเปรตนั่นไปรับถึงที่เชียว! ขืนตายฉันตามไปฆ่านายอีกรอบแน่!
“นายน้อยครับ” การ์ดคนนึงเดินเข้ามากระซิบเซมี
“ใครยะนายน้อย?” เธอตอบเสียงแข็ง
การ์คกระซิบกลับมาโดยไม่ใส่ใจคำพูดของเซมี
“หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ช่วยจัดการกับเขาด้วยนะครับ คำสังจากท่านประธานซูโฮครับผม”
“จัดการยังไง?”
“ตอนนี้ช่างตัดผมและสไตล์ลิสมาถึงแล้วนะครับ เสร็จแล้วสามารถไปที่ห้องส่วนตัวของเขาได้ทันที เราจัดห้องไว้ให้แล้วครับ”
“ห้องไหน?”
“ชั้นสามด้านซ้ายครับ ห้องส่วนตัวของปาร์คชานยอล”
“ข้างๆห้องฉันเลยสิ?”
“ครับผม” แล้วการ์ดก็เดินออกจากห้องอาหารไป ปล่อยให้เซมีนั่งจ้องและรอให้ชานยอลอิ่ม นี่เธอต้องดูแลเขาแทนซูโฮสินะ
กว่าชานยอลจะอิ่ม เซมีก็แทบจะขาพาดโต๊ะให้รู้แล้วรู้รอด เขากินเยอะและนานมาก
ให้ตายเถอะ นี่กินเผื่อชาติหน้าสองชาติเลยปะเนี่ย
“ชานยอล” ในที่สุดเธอเรียกเขา
ชานยอลไม่ตอบ เขาแค่หันมาฟัง
“เดี๋ยวฉันจะพานายไปดูห้องตัวเองนะ แล้วก็จะช่วยจัดการเรื่องผมเผ้าหน้าตาของนายให้ด้วย”
เขาไม่ตอบเงียบแต่ก็ฟัง และเหมือนจะยอมรับข้อเสนอ
“เรา...ไปกันเลยมั้ย? ตามฉันมานะ”
และเซมีก็เดินนำขึ้นไปชั้นสาม
ภายในห้องมีผู้แต๋วสองคนและผู้หญิงอีกหนึ่งคนรอพวกเขาอยู่แล้ว และทั้งสามดูพร้อมมาก คนนึงถือกรรไกรตัดผมคนนึงถือสายวัดขนาดตัว แต่พวกเขากลับอ้าปากค้างและเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของชานยอล มีแต๋วคนนึงในนั้นบ่นออกมาเป็นเสียงให้ได้ยินด้วย
“อุตะ...เดี๋ยวนี้มีไทม์แมชชีนพาคนยุคหินกลับได้ด้วยหรอ”
ไม่ต้องรอให้เซมีสั่ง พวกเขาทั้งสามกรูกันเข้ามาหาชานยอล แต่ชานยอลสะบัดพวกเขาออกอย่างไร้เยื่อใยและถอยหลังจะเดินออกจากห้องไป
ทำเอาทั้งสามคนสะพรึงจนตาแทบทะลุออกจากเบ้า
เซมีเดินเข้าไปจับแขนชานยอลไว้
“ไม่เป็นไร” เธอยิ้ม “พวกเขาจะช่วยนายนะ”
ชานยอลจ้องพวกเขาเหมือนจะกินตับ
“ไม่เป็นไรหน่า ฉันอยู่ด้วยทั้งคน”
ในที่สุดเซมีก็ลากชานยอลไปให้ช่างทั้งสามจัดการจนได้ เมื่อชานยอลยอมและปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้พวกเขาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วจนเซมีมองแทบไม่ทัน
คนนึงตัดผมเขาคนนึงก็จัดการหนวดเครา อีกคนก็ตัดเล็บ เมื่อจัดการกับเรื่องขนๆตัดๆออกไปแล้วแต๋วสองคนก็ฉุดชานยอลเข้าห้องน้ำอย่างไร้เยื่อใยทันที ภายในนั้นได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของแต๋วและชานยอลผสมสลับกันไปอย่างสนุกสนาน
ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกเธอกำลังเลือกเสื้อผ้าให้ชานยอลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
นี่ซูโฮจ้างมาเท่าไหร่เนี่ย ทำไมดูจริงจังเหลือเกิน ยังกะทำพลาดแล้วจะตายงั้นแหละ
นานเหมือนกันกว่าชานยอลจะอาบน้ำเสร็จ สองแต๋วโผล่ออกมาก่อน ไม่รู้ว่าพวกเขาเปียกเพราะน้ำหรือเปียกเพราะเหงื่อนะ แถมสีหน้าดูเหนื่อยมากเหมือนเพิ่งอาบน้ำให้หมูป่ามาเลย เห็นแล้วก็แอบสงสาร
สักพักชานยอลเดินตามหลังออกมา...
โอ้ มาย พระ พุทธ เจ้า ขา เอ้ย...
เซมีอ้าปากค้างตาเธอเบิกกว้าง ตาลุงคนเถื่อนหนวดเครารุงรังคนนั้นหายไปไหนแล้วละ? ชายหนุ่มตรงหน้าเธอถึงเขาจะดูผอมไปหน่อยแต่ร่างอันสูงโปร่งพอดี ไหล่กว้างได้รูป กล้ามเนื้อที่แขนไม่มากไม่น้อย หน้าท้องอันแบนราบเผยให้เห็นความแข็งแรงแผงอกที่ดูแน่นและหนานั้นเห็นแล้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แถมสบู่หอมๆก็ลอยมาเตะจมูกเบาๆแทบทำให้สติพร่าเลือน ผิวเขาถึงจะไม่ขาวมากแต่โดยพื้นฐานเขาต้องเป็นคนผิวขาวเนียนแน่นอน
ที่สำคัญไปกว่าร่างกายของเขานั้นคือใบหน้าอันหล่อเหลาดุจดั่งดารานักแสดงหรือนายแบบในทีวีเลยก็ว่าได้ ดวงตาอันกลมโต จมูกที่ได้รูป ผมที่ดำสนิทตัดสั้นเข้ากับหน้าหล่อๆของเขามาก
เขาขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง และเหมือนเขาจะพูดอะไรกับเซมีแต่เธอไม่ได้ยิน เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น สติเซมีหลุดไปตั้งแต่เธอเห็นเขาก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ
เกร้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดในที่สุดสวรรค์ก็ทรงเมตตาให้ลูกช้างได้เห็นอะไรงามๆแล้วสินะค่ะ ทั้งชีวิตนี้ถึงจะตายตอนนี้เลยก็ยอมค่ะ ยอมทั้งใจและทั้งลมหายใจ....
กว่าสติเซมีจะกลับมาก็ตอนชานยอลโดนลากให้ไปลองเสื้อซะแล้ว
อุ้ยตาย! นี่เราเป็นอะไร! ปกติไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลยนี่! โอ้ย นี่เราแตกสาวแล้วหรอ ว้ายยยยยยยยย ไม่นะเซมี! นายน้อยของซูโฮหายไปไหนแล้ววววววว
แต่ให้ตายสิ คนบ้าอะไรเนี่ย หล่อกระชากจิตสายตาพิชิตวิญญาณชะมัดเลยอะ
ระหว่างที่เซมีกำลังมโนอยู่นั้น ซูโฮก็มาถึง
“เซมี!” เขาเรียกสติเธอ
“คะ-ค่ะ?!” หน้าเธอยังแดงไม่หาย
“ชานยอลอยู่ไหนน่ะ?”
“ยะ-อยู่ใน..ในหัว เอ้ย! อยู่กับสไตล์ลิส ตรงมุมลองเสื้อน่ะค่ะ”
“อ่อหรอ ยังแต่งตัวไม่เสร็จ?”
“คะ-ค่ะ”
เสียงจากสไตล์ลิสตะโกนมาด้วยความภาคภูมิใจ พร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแต๋ว เซมีหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น รวมทั้งซูโฮด้วย
ชานยอลเมื่อแต่งตัวใส่เสื้อใส่กางเกง ถุงเท้า รองเท้าแล้วดูหล่อขึ้นมาอีก10ล้านเท่า เซมีแทบจะกรีดร้องออกมาเป็นเสียง แต่เธอต้องเก็บมันไว้ในใจ เดี๋ยวซูโฮจะตกใจ
ซูโฮเดินเข้าไปหาชานยอลและเชยชมยกยอเต็มที่ ก่อนที่เขาจะพาชานยอลเข้ามาหาเซมีใกล้ๆ ใจเธอแทบจะหยุดเต้น นี่หรอชานยอลคนที่เธอเจอในป่านั้นน่ะ?!
“เซมี” ซูโฮเรียกสติเธออีกครั้ง “ทำไมไม่ไปทำภารกิจต่อละ เดี๋ยวชานยอลฉันจัดการต่อเอง กะว่าจะพาเขาไปเรียนรู้การใช้ชีวิตภายนอกหน่อยน่ะ อาจจะให้ดูหนังซักสองสามเรื่อง”
เขาพูดไปยิ้มไปและหัวเราะไปอย่างมีความสุข เซมีไม่รู้เซมีจ้องแต่หน้าชานยอล เธอสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะตอบซูโฮไปอย่างมีสติที่สุด
“ดีโอละค่ะ? เขายังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย”
“ใครบอกจะให้ดีโอไปด้วยละ”
“หา?”
“ไปคนดียวได้หน่า” ซูโฮตบไหล่เซมีเบาๆ “เก่งอยู่แล้วเนอะ นายน้อยของฉัน”
“ไปคนเดียวจริงหรอ?”
“อื้อ จริงสิ เนี่ยรถมารอละ”
“...โอเค ก็ได้ค่ะ”
ชานยอลแอบชำเลืองมองเธอด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก ซูโฮอวยพรเซมีและพาชานยอลออกไปจากห้อง
เซมีเดินคอตกไปขึ้นรถ เพื่อออกตามหาคนต่อไป
เซฮุน...รอฉันก่อนนะ กำลังไปแล้ว
เมื่อถึงโรงพยาบาลทางจิต
เซมีไม่ต้องเดินไปขอความช่วยเหลือจากใครเลย จู่ๆก็มีคนมานำเธอเดินไปหาห้องที่เซฮุนอยู่ทันที เธอแค่เดินตามไปเรื่อยๆ
เมื่อถึงห้องเธอก็บอกขอบคุณพยาบาลก่อนพยาบาลจะออกไป
เซมีเปิดประตูเข้าไปในห้อง กวาดสายตามองไปกว้างๆ
ว่าแต่...ไหนเซฮุนอะ?
เธอหันไปมองรอบห้องไม่มีวี่แววของใครเลยซักคน มีแค่โต๊ะเก้าอี้ เตียงและมุมตุ๊กตาน่ารักๆเต็มไปหมด ห้องถูกตกแต่งด้วยสีสันค่อนข้างฉูดฉาด เหมือนห้องของเด็กๆ
เธอเดินไปสำรวจที่อยู่ของเซฮุน เดินไปที่โต๊ะทำงานของเขา และสังเกตเห็นอะไรบางอย่างบนโต๊ะ เป็นกระดาษ...ที่มีรูปเซมีอยู่ในนั้น!!!
เธอตกใจจนตาเบิกกว้าง ฉวยกระดาษขึ้นมาจ้อง ใช่เธอจริงๆ นี่มันเธอชัดๆเลย!!
เซมีจ้องจนกระดาษแทบไหม้ เธอเอาแต่สนใจรูปตัวเองในนั้นจนไม่ทันได้ระวังหลังว่ากำลังจะมีคนเข้าไปตะครุบใส่เธอ
“จ๊ะเอ๋!!!” เซฮุนกระโจนเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังแน่น “เด็กน้อย~ มาเล่นกันเถอะ”
เซมีสะดุ้งโหยง รีบหันหน้าไปมองเซฮุน จนแก้มเธอสัมผัสเข้ากับริมฝีปากบางๆของเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ เซมีพยายามแกะแขนเขาออก แต่แรงเขาเยอะมาก...แถมตัวยังสูงโย่งด้วย
“ซะ-เซฮุน” เธอพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนเขา “ปล่อยฉันก่อนนะ”
“ไม่เอา~~~” เขาทำเสียงเหมือนเด็ก “มาเล่นกันก่อนสิ นะๆๆ เด็กน้อย~~”
ให้ตายเถอะ ที่เรียกฉันเด็กน้อยนี่รู้มั้ยว่าอายุฉันเท่าไหร่? รู้มั้ยว่าฉันแก่กว่านายหลายปีน่ะหา? แต่ช่างเถอะ คนมันหน้าเด็กช่วยไม่ได้
“โอเคๆ งั้นเรามาเล่นกัน” เซมีตามน้ำ “เล่นอะไรดี”
ในที่สุดเขาก็ปล่อยเซมี เธอรีบหมุนตัวหันหน้าเข้าหาเขาทันที
เซฮุนยิ้มจนตาหยีให้เธอ เขากระโดดด้วยความดีใจเหมือนเด็กๆ
“เล่นๆ เล่นอะไรดี?” เขาทำหน้าคิดหนัก “หมุนเหรียญๆ หัวหรือก้อยๆ”
“โอเคๆ นายมีเหรียญมั้ย?” เซมีต้องยอมเล่น
เขารีบไปคุ้ยหาที่โต๊ะจนเจอเหรียญนึง
“ผมก่อนๆ” เขาบอกเซมีด้วยเสียงที่ดี๊ด๊าเหมือนเด็ก
เซมีค่อยๆสังเกตพฤติกรรมของเขา
“หัวหรือก้อย” เธอทายหลังจากหมุนเหรียญ
“ก้อย!” เขาตอบอย่างไม่ลังเล
เซมีค่อยๆเปิดดูเหรียญ ปรากฏว่า ถูก! เซฮุนตบมือกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
“ตาฉันมั่ง” เซมีขอเล่นด้วย “หัว”
พวกเขาเล่นอยู่กันแบบนี้นานหลายรอบ...20กว่ารอบได้มั้ง ไม่รู้ทำไมเซมีถึงทนเล่นไปเรื่อยได้นานขนาดนี้...อาจจะเป็นเพราะเธอตกใจทุกครั้งที่เซฮุนทายถูก
เขาไม่เคยพลาดเลย! เล่น 20 ครั้ง ก็ชนะ 20 ครั้ง!...นี่มันไม่ใช่เล่นๆแล้วนะ
เซมีเริ่มตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ พลังของเซฮุนคืออะไรกันแน่นะ? เธอกำลังจะหมุนเหรียญต่อแต่เซฮุนกลับขึ้นไปนอนบนเตียง เขาบอก
“ผมเบื่อแล้วอ่าเด็กน้อย” เสียงอู้อี้เพราะเขาพูดใส่หมอน “เล่นอย่างอื่นกันเถอะ”
“ได้ แต่ฉันขอถามอะไรอย่างนึงได้มั้ย?”
“ไม่เอายากๆนะ”
“รูปนี้” เธอยกกระดาษแผ่นนั้นให้เขาดู “ใครเป็นคนวาดหรอ?”
“สวยใช่ม้า” เขาลุกขึ้นมาสนใจ “ผมวาดเองแหละ”
เซมีตกใจตาเบิกกว้างอีกครั้ง
ฉันกับนายไม่เคยเจอกันซักครั้ง! แล้ววาดหน้าฉันออกมาถูกได้ไง!
“วาดเลียนแบบจากไหนหรอ?”
“ในหัวไง!” เขาเดินมาฉวยรูปไปจากมือเซมี “มันมาจากหัวผมน่ะ”
เซฮุน! พลังของนายคืออะไรกันแน่!
“ผมมักจะมองอะไรเห็นล่วงหน้าเสมอ” เขายิ้มให้กับรูปอย่างมีความสุข
“อะ-อะไรนะ?”
“คนอื่นเขามองว่าผมบ้า” เขาหัวเราะคิกคัก “ผมแค่ชอบหัวเราะเท่านั้นเอง”
เขาหัวเราะจนตัวสั่นอีกครั้ง
มองอนาคตได้?! คือพลังของเซฮุน?!
“นี่เด็กน้อย” เขาเดินมาจับมือเซมีและลากให้เธอไปนั่งบนเตียง “มาหาผมทำไม”
เขาเปลี่ยนน้ำเสียงที่ดูจริงจังขึ้นมา จนเซมีชักไม่แน่ใจว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ ตกลงสติดีหรือไม่ดีหรือแกล้งไม่ดี?
“นายรู้หรอว่าฉันจะมา?”
“ไม่รู้” เขายังตอบเสียงจริงจังแถมดูแมนด้วย “ผมไม่รู้เรื่องตัวเอง ผมรู้แค่บางเรื่อง บางเรื่องที่ไม่อยากรู้ดันรู้ บางเรื่องที่อยากรู้มันก็ไม่มา”
ไม่นานเขาก็ยิ้มและหลุดหัวเราะเหมือนคนไร้สติอีกครั้ง
เอ๊ะ ตกลงมันยังไงเนี่ย
“อย่าพาผมไปนะ” จู่ๆเขาพูดเสียงเบา
ฉันตามอารมณ์นายไม่ทันแล้ว
เขาเอียงตัวไปกอดเซมีเหมือนเด็กน้อย แต่ร่างเขาไม่ให้เลยนี่สิ
“อย่าพาผมไปเลย” เขางอแง “ผมไม่อยากจากเพื่อนที่น่ารักของผมไป”
“เพื่อน? ใครหรอ?”
“นั่นไง” เขาชี้ด้วยปากไปที่มุมตุ๊กตาน่ารักๆเหล่านั้น “ผมรักพวกเขา ผมไม่อยากจากพวกเขาไป อีกอย่าง...” เขาคลายกอดจากเซมีก่อนจะพูดต่อ “พยาบาลที่นี่ก็สวยน่ารักนมโตทุกคน”
เซมีสะบัดหน้าไปมองเขาด้วยความเร็วแสง
เอ๊ะ! ตกลงแกเป็นคนยังไงกันแน่ยะ!!
“ผมรู้นะ” เขายังคงพล่ามต่อไป “ว่าเด็กน้อยมาดี ไม่ได้มาร้ายเหมือน...” เขางุบงิบจนเซมีแทบไม่ได้ยิน
“อะไรนะ?”
“เปล่า” เขาหันหน้าหนีเซมี “ยังไงผมก็ไม่ไป!”
“พาเพื่อนนายไปอยู่ด้วยก็ได้นี่” เซมีเริ่มหลอกล่อ
“ได้หรอ!!” เขาหันมาทำตาใสแป๋วทันที
ได้ผลเร็วดีนะ
“ได้แน่นอน!”
“จริงนะ!!” เขาจับมือเซมีแน่น “อย่าโกหกนะ!!”
“จริงๆ นายก็รู้ว่าฉันมาดี”
“ตกลงๆ ผมก็เต๊าะพยาบาลที่นี่หมดทุกคนละ ไปกันเถอะ! ไปกันเลย!”
เขาลุกขึ้นพรวดพราดรีบโกยตุ๊กตาเหล่านั้นมาไว้ในอ้อมแขน ฉีกยิ้มจนแทบมองไม่เห็นตา เขาเร่งให้เซมีรีบๆออกจากห้องด้วยการกระทืบเท้ารัวๆ
ภารกิจนี้ง่ายไปมั้ยเนี่ย ไม่น่าละถึงได้ให้มาคนเดียวได้
ระหว่างที่เซมีควงแขนพาเซฮุนออกจากโรงพยาบาลอยู่นั้น การ์ดคนที่13ก็แทรกเอาแฟ้มสีชมพูมาให้เธอ
โอ๊ะ เปลี่ยนเป็นสีชมพูจริงๆด้วยแฮะ
เธอเปิดแฟ้มไประหว่างเดินตามทางเดิน
“อะไรอะๆ” เซฮุนสนใจ เขายื่นหน้าเข้ามาดู และอ่านออกเสียงว่า
“มนุษย์ล่องหน เฉิน...หรือ จงแด?”
ใต้รูปเขียนไว้ว่า
ขบขัน
หมายความว่าไง!! ไอ้ขบขันเนี่ยอะไรหา!!! ตลกมากนักหรอ!!! ถ้าจะเขียนมาแค่นี้ทีหลังไม่ต้องนะ!!!! เปลืองน้ำหมึก!!! ยิ่งอยู่ไปภารกิจยิ่งกวนทีนนะเนี่ย
ความคิดเห็น