คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP 02
-วันหยุด
อึนมีตื่นนานแล้วแต่เธอยังไม่ลุกออกจากเตียง ตาทั้งสองข้างมองขึ้นไปบนเพดานอันว่างเปล่า แต่ในหัวเธอตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด เธอกำลังคิดถึงเรื่องวันนั้น วันที่เจอกับอาจารย์โทมินโฮ หลังจากที่คาบแนะแนวจบ อึนมีโดนสั่งให้นั่งรอในห้องเพื่อที่จะคุยกับอาจารย์โทมินโฮ และพวกเขาก็คุยกันถึงเรื่องที่เป็นไปได้ยากสุดๆซึ่งเรื่องนั้นเองมันตรงกับที่เธอฝันครั้งก่อนเป๊ะ
อึนมีอึดอัดเธอทำหน้ามุ่ย ดิ้นพรวดๆเหมือนโดนน้ำร้อนบนเตียง
“โอ้ยยยย ทำไมมันอึดอัดแปลกๆวะ แล้วทำไมฉันต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงด้วยเนี่ย!!” เธอบ่นกับตัวเอง “อาบน้ำแล้วไปหาดีโอดีกว่า” พูดเสร็จเธอก็ลุกพรวด!ไปหยิบผ้าเช็ดตัวและกระโจนเข้าห้องน้ำทันที เธอแทบจะวิ่งผ่านน้ำด้วยซ้ำ ผมยังไม่ทันแห้งเธอก็จัดการใส่เสื้อใส่กางเกงและทะยานเข้าบ้านดีโอทันที
“เฮ้ย! ใครสาดน้ำใส่เธอเนี่ย!!” ดีโอตกใจเมื่อเห็นสภาพเปียกโชกของเพื่อนสาว
“บ้า ฉันเพิ่งอาบน้ำมาย่ะ”
“ทำไมไม่เป่าให้แห้งก่อนเนี่ย มาๆขึ้นมา” ดีโอชวนเธอขึ้นไปคุยในห้องของเขา เขารู้ทันทีว่าถ้าอึนมีมาหาที่บ้านแบบนี้แสดงว่าเธอต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ อึนมีเข้าไปในห้องดีโอและนั่งลงที่พื้นเอาหลังพิงเตียงนอนและทำหน้าอ่อนล้า ดีโอสังเกตเธอทุกกิริยาก่อนจะหยิบผ้าขนหนูและปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงเพื่อเช็ดหัวให้อึนมี
“คราวนี้มีอะไรอีกละ” ดีโอเริ่ม
อึนมีถอนหายใจและนิ่งอยู่พักใหญ่ ปล่อยให้ดีโอที่กำลังเช็ดหัวให้เธออยู่ อยากรู้อยากเห็นไม่น้อย
“ฉันฝันไปแน่ๆเลยอ่ะ” อึนมีเริ่ม “มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน”
“อะไรละ เล่ามาสิ”
“เดี๋ยวนะ” เธอหันขวับไปทางดีโอ จ้องหน้าเขาและเธอก็คิดไปถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น
-วันก่อน
“ใบปลิวที่แจกไปก็อย่าลืมกลับไปดูนะครับ” พี่ซิ่วหมินบอกกับเด็กนักเรียนทุกคน “ถ้าสนใจจริงๆ เข้ามาสมัครกันได้ สอบเข้าไม่ยากครับน้องพี่ยังเข้ามาได้เลย” และเขาก็หัวเราะ แน่ละไม่ยากเพราะพี่ซิ่วหมินเขาเก่งอยู่แล้วนี่นา อึนมีคิด
เด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันออกจากห้องไปรวมทั้งอึนมีกำลังเก็บใบปลิวเข้ากระเป๋า อยู่ๆพี่ลู่หารก็เดินเข้ามาหาเธอ
“น้องครับ” อึนมีเงยขึ้นไปมองหน้าลู่หารทำเอาเธอหน้าแดงหายใจไม่เป็นจังหวะอยู่ซักพักเลย พี่เขาหล่อมาก แถมรอยยิ้มอ่อนๆบนหน้านั้นแทบจะทำให้คลั่งได้
“อาจารย์โทมินโฮ มีเรื่องจะคุยกับน้องครับ เห็นว่าน้องสนใจคณะนี้พอสมควร” ลู่หารพูดไปอมยิ้มไป มันน่ารักมากจนอึนมีลืมตอบ
“น้องครับ?”
“อ่ะ ค่ะ! ใช่ค่ะ อะไรนะค่ะ?”
เขาหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางเปิ่นๆของอึนมี
“อาจารย์โทมินโฮเขามีเรื่องจะคุยกับน้องครับ”
“อ๋อ ค่ะ แล้ว...”
“รออยู่ในห้องนี้แปปนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปตามอาจารย์มา”
ระหว่างที่นั่งรออาจารย์อยู่นั้นสติของอึนมีก็กลับมา ทำให้เธอเริ่มคิดทบทวนเรื่องที่เธอฝันไป ปีเตอร์แพน? ทิงเกอร์เบล? เนเวอร์แลนด์? นี่มันเทพนิยายชัดๆ แล้วอาจารย์โทมินโฮนี่ไม่ผิดแน่ๆอ่ะ ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนยกเว้นในความฝันครั้งนั้น
ไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมพี่ลู่หาร พี่เขายิ้มให้อึนมีและก็เดินออกไปปล่อยให้อาจารย์กับอึนมีคุยกันสองคน อาจารย์ลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับอึนมี ทำหน้านิ่งๆเหมือนในฝันเป๊ะ อึนมีเบิกตากว้าง คนในความฝันหลุดออกมาเจอในโลกจริงๆด้วย
“เอาละ ไม่อ้อมค้อมละนะ” เขาเริ่มพูด “เจอปีเตอร์แพนหรือยัง?”
มาถึงก็ปาระเบิดใส่ทันที อึนมีอยากจะขำอยู่หรอกนะ แต่เธอไม่ทำเพราะดูจากหน้าอาจารย์แกแล้วคงจะไม่ใช่เวลา
“คือ กำลังจะแสดงละครหรืออะไรหรอค่ะ? ฉันได้บทเป็นอะไรหรอค่ะ?” อึนมีถามอย่างระมัดระวัง
เขาจ้องหน้าอึนมีกลับมาแล้วส่ายหัว กุมขมับ
“แสดงละครอะไร? นี่จำไม่ได้เลยหรอ?”
“จำ? จำอะไรค่ะ? บทหรอ?”
“เฮ้อ” เขาถอนหายใจเสียงดังจนอึนมีสัมผัสได้ถึงลมแรงนั้น “ฉันเข้าไปในฝันเธอแล้วนะเด็กน้อยเอ๋ย เธอจำไม่ได้หรอ”
เด็กน้อยเอ๋ย! ใช่เลย ต้องเป็นเขาแน่ๆ ใช่แน่ๆอ่ะ ออกมาจากในฝันจริงๆด้วย อึนมีได้แต่อ้าปากค้าง เธอหยิกตัวเอง ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ไม่ใช่ฝันซ้อนฝันใช่มั้ย
“ไม่ใช่ฝัน!” เขาตอบ
เห้ย! นี่เขารู้ได้ไงว่าเราคิด...
“เพราะฉันเป็นเทพผู้ภิทักษ์ไง”
“หะ..หา”
“โอเค” ดูเหมือนเขาจะหมดความอดทนแล้ว “จำได้มั้ยที่บอกว่าให้หาปีเตอร์แพนน่ะ?”
“คะ ค่ะ”
“อืม นั้นแหละ เธอจะต้องตามหาปีเตอร์แพนให้เจอก่อนที่อายุจะถึง25”
“ทำไม...ต้องหาละค่ะ?”
“เพราะเธอคือทิงเกอร์เบล ผู้ที่สร้างดาวดวงนี้ได้ทำการตกลงกับผู้สร้างเนเวอร์แลนด์กันใว้แล้วว่า ประชากรบนโลก10เปอร์เซ็นจะถูกแบ่งให้เป็นประชากรของดาวเนเวอร์แลนด์ เนื่องจากว่าดาวเนฯไม่สามารถผลิตประชากรออกมาได้ เพราะที่นั่นไม่มีการเติบโต แต่ดาวก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อาศัยอยู่ เพราะงั้นเราเลยต้องการประชากรไปอยู่ที่นั่น” เขาเว้นช่วงให้อึนมีได้ซึมซับเข้าไป
“ทิงเกอร์เบลจะถือกำเนิดมาจากเด็กสาว พลังของเธอจะถูกปลดปล่อยเมื่อไหร่นั้นก็แล้วแต่ตัวของเธอ ทิงเกอร์เบลคือ5เปอร์เซ็นและปีเตอร์แพนอีก5เปอร์เซ็น แล้วทำไมต้องหา ใช่มั้ย? สมัยก่อนมีปีเตอร์แพนรุ่นนึงได้ทำการแหกกฎข้อห้ามที่อันตรายและร้ายแรงที่สุด ผู้สร้างดาวเลยลงโทษโดยการริบพลังวิเศษจากปีเตอร์แพนทุกคน และทุกรุ่นหลังจากนั้นมา ทำให้พวกเขาไม่สามารถรับรู้ได้ถึงเทพผู้ภิทักษ์หรือรู้ตัวว่าเป็นเตอร์แพน ทางเบื้องบนเลยเปลี่ยนกฎจากที่ “พลังถูกปลดปล่อยออกเมื่อไหร่ เมื่อนั้นจะได้เป็นประชากรเนเวอร์แลนด์เต็มตัว”เป็น “ทิงเกอร์เบลตามหาปีเตอร์แพนให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที” เข้าใจที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย?”
“หะ หา? อ่า เอ่อ”
“ถึงเธอจะรู้สึกว่ามันเหมือนนิทานหลอกเด็ก แต่ภายในใจลึกๆแล้วเธอก็เฝ้ารอเวลานี้มานานเหมือนกันใช่มั้ยละ? ดาวเนเวอร์แลนด์ต้องการเธอและปีเตอร์แพนนะอึนมี” คราวนี้เขาพูดในเชิงขอร้อง
“มาถึงเรื่องฉันบ้าง” เขาเริ่มอีกครั้ง “ฉันคนนี้ เคยเป็นปีเตอร์แพนมาก่อนเหมือนกัน และแน่นอนว่ารุ่นของฉันยังสามารถใช้พลังวิเศษได้ ดูแบบนี้แล้วฉันอยู่มานานกว่า200ปีแล้วนะ แต่ฉันอาศัยอยู่บนดาวเนเวอร์แลนด์มากไปมันทำให้ฉันไม่โต ฉันจะโตก็ต่อเมื่อมายังโลกใบนี้” เขายิ้มเหมือนภาคภูมิใจอะไรซักอย่าง “และที่ฉันลงมายังโลกทุกๆครั้งก็เพื่อสิ่งนี้ เพื่อกระตุ้นและชี้แนวทางให้เหล่าทิงเกอร์เบลอย่างเธอพบเจอกับปีเตอร์แพน เมื่อพบแล้วฉันจะพาพวกเธอสองคนไปยังดาวเนเวอร์แลนด์และจดทะเบียนการเป็นประชากรอย่างถูกต้อง เพื่อให้ดาวได้มีชีวิตต่อไปนานๆ แต่ถ้าเธอไม่พบ” เขาเว้นหายใจ “เธอจะต้องตายจากไปในโลกใบนี้และอยู่ในภาวะจำศีลจนกว่าจะมีทิงเกอร์เบลรุ่นต่อไปถือกำเนิดขึ้นมา”
“ตายหรอค่ะ?!” อึนมีสะดุดกับคำว่าตาย
“ไม่ๆ ไม่ใช่ตายแบบนั้น ตายจากโลกใบนี้และย้ายไปอยู่ดาวเนเวอร์แลนด์ แต่ก็นะที่พูดไปว่าตายก็เพราะว่าเธอจะต้องอยู่ในภาวะจำศีลเป็นเวลาเกือบ100ปี และร้อยปีนั้นมันก็ทำให้คนบนโลกที่เธอรู้จักจากไปหมดแล้วละ....” เสียงเขาแทบกระซิบ เขาเงียบอยู่พักใหญ่กระแอมเสียงดังก่อนจะพูดต่อ
“เธอต้องหาให้พบนะ ไม่ยากหรอก” คราวนี้น้ำเสียงเขาดูหนักแน่นและเชื่อมั่นมาก
“ถ้ามันสำคัญขนาดนั้นทำไมอาจารย์ไม่หาเองละค่ะ รีบๆพาหนูไปจดทะเบียนการเป็นประชากรอะไรนั่นเถอะค่ะ” เธอเริ่มลนลาน
“นี่ก็อีกเรื่องนึง ที่ผู้สร้างดาวลงโทษเหล่าปีเตอร์แพน เขาจะไม่สามารถรับรู้ถึงตัวตนของปีเตอร์แพนคนอื่นได้นอกจากทิงเกอร์เบลเท่านั้น”
“ทำไมละค่ะ? ทำไมต้องเป็นทิงเกอร์เบล”
“เพราะทิงเกอร์เบลรักปีเตอร์แพนจากใจจริง” เขายิ้ม “เธอจะไม่มีวันทิ้งปีเตอร์แพน”
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“ช่างมันเถอะนะ” เขาถอนหายใจ “สรุปเชื่อแล้วใช่ปะ”
“แล้วฉันจะหาปีเตอร์แพนเจอได้ยังไงค่ะ?”
“ไม่ยากเลย” เขาบอก “ข้อแรกสังเกตได้ง่ายๆบนตัวเขา เขาจะมีปานรูปดวงจันทร์เล็กๆซ่อนใว้บนผิวหนัง และเธอจะสามารถเข้าใจเขาได้ทุกเรื่องที่สำคัญเธอจะเป็นห่วงเขาเป็นพิเศษด้วย วันนี้เอาข้อมูลแค่นี้ก่อนนะ” เขามองนาฬิกา “ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับมหาลัยแล้วละ ถ้าอยากเจอก็โทรมานะ” แล้วเขาก็ยื่นนามบัตรให้อึนมีก่อนจะลุกเดินจากไป ปล่อยให้อึนมีนั่งมึน เธอคิดทบทวนหลายตลบหลายวันหลายตื่นหลายมื้อ
ปัจจุบัน ณ ห้องดีโอ
“ว่าไง” ดีโอรบเร้าให้อึนมีเล่า “ไม่เห็นจะบอกอะไรเลยเอาแต่จ้องหน้าฉันเนี่ย”
“แปปนะดีโอ” อึนมีวิ่งกลับบ้านไปค้นหานามบัตรและโทรหาโทมินโฮ
“ว่าไงเด็กน้อยเอ๋ย”
“บอกได้มั้ย”
“หือ?”
“บอกเรื่องปีเตอร์แพนกับทิงเกอร์เบลที่เคยได้ฟังให้ดีโอได้มั้ย”
“บอกได้” เขารีบเสริม “แต่”
“แต่?”
“แต่ว่าถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่ปีเตอร์แพนจริงๆ เขาจะต้องโดนลบความทรงจำออกไป และขั้นตอนการลบนั้นมันอันตรายมากมีเปอร์เซ็นกลายเป็นเจ้าชายนิทรามากถึง45เปอร์เซ็นเลยนะ ถ้าเธอไม่แคร์ไม่สนใจเขาก็เล่าไปเลยไม่ว่ากัน”
“......ขอบคุณค่ะ” อึนมีวางหูและเดินไปบ้านดีโออีกครั้ง
“ไปไหนมา” ดีโอถาม
“กลับบ้านไปเอาโทรศัพท์มาน่ะ”
“แล้วตกลงมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“อ่อ เปล่า”
“โกหก” ดีโอจะเก่งเรื่องนี้มาก เขาจะรู้ทันทีว่าอึนมีพยายามกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง
“ฉันยังไม่อยากเล่านายตอนนี้” บอกว่าไม่ได้โกหกก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา อึนมีตัดสินใจบอกตรงๆไปเลยจะง่ายกว่าการเถียงกันกับดีโอ
“โอเค” ดีโอมองหน้าอึนมี “ไม่เป็นไร”
“ดีโอ” อึนมีเดินเข้าไปใกล้ดีโอ
“อะไร”
“แก้ผ้าให้ฉันดูหน่อยสิ” ไม่ทันจบประโยคอึนมีก็กระโจนเข้าหาดีโอล้มลงพื้นทันที
“เฮ้ย!! เธอจะบ้าหรอ!! ทำอะไรเนี่ย!!” เขาพยายามปัดอึนมีออกไป แต่อึนมีทับตัวเขาและกอดเขาใว้แน่นมาก
“ถอดเสื้อผ้านายออกให้หมด!!” อึนมีพยายามปลดเสื้อของดีโอออกอย่างยากลำบาก ดีโอก็พยายามปัดเธอออกไปเช่นกัน ทั้งสองปล้ำกันแบบนั้นอยู่นานจนโทรศัพท์ดีโอดัง
“ฮะฮัลโหล! แบคช่วยด้วย!!” ดีโอกระโจนไปรับโทรศัพท์และตะโกนใส่ทันที
“จะไปไหน!!” อึนมีพุ่งใส่ดีโอล้มอีกครั้ง
“เดี๋ยว!! แบคจะบอกอะไรบางอย่าง เดี๋ยวๆๆอย่าเพิ่งๆ” อึนมีผ่อนกำลังลงและรอให้แบคพูดเสร็จ
“แบคบอกว่าไร”
“แบคชวนไปนอนที่บ้านคืนนี้น่ะ ไปป่าว”
“ไป!! เย้!!” และแล้วสงครามแก้ผ้าก็สงบลงเพราะโทรศัพท์จากแบคคยอน
บ้านแบคคยอน
“อึนมี” ดีโอเริ่มบทสนทนาระหว่างที่กำลังจัดเตรียมที่นอนกันในห้องแบคคยอน
“อะไรหรอ”
“จะเข้ามาหลัยแล้วนะ ยังจะมานอนค้างบ้านผู้ชายอีก” ดีโอพูดประโยคนี้ทำเอาแบคคยอนที่แปรงฟันอยู่นั้นลำสักน้ำลายฟูมปากกันเลยทีเดียว
“บ้า! ไม่ใช่ผู้ชายย่ะ แต่เป็นเพื่อนผู้ชายต่างหาก”
“มันต่างกันตรงไหนเนี่ย”
“ถามจริง ฉันมานอนบ้านเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดไม่ได้เลยหรอ”
“ก็ได้ แต่...”
“แค่เขาเป็นผู้ชายเท่านั้นเองนะ”
“ก็...”
“และเราก็กำลังจะจบแล้วด้วย”
“อ่า...”
“ฉันอยากทำอะไรกับพวกนายตั้งเยอะแยะ แค่มานอนกันคืนเดียวไม่ได้เลยหรอ”
“คือ...”
“ฉันไม่อยากจากพวกนายไปเลย” เสียงอึนมีเริ่มสั่น แบคคยอนเห็นบรรยากาศเริ่มดราม่าก็เข้ามาแทรก
“เอาอีกละๆ ตกดึกละเป็นแบบนี้บ่อยนะอึนมี”
“ก็มันอดไม่ได้นี่นา...” เธอน้ำตาคลอ ดีโอเดินเข้าไปกอดคออึนมีเบาๆ
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ดีโอพูด “ฉันจะเข้ามหาลัยเดียวกับเธอนะอึนมี”
“จริงหรอ!” ทั้งแบคคยอนและอึนมีพูดเสียงเดียวกัน
“ดีใจจังเลย!!” อึนมีกระโดดกอดดีโอจนแทบทรงตัวไม่อยู่
“เฮ้ยๆอะไรเนี่ย” แบคแทรก “ฉันก็เข้าด้วยสิวะ ไหนๆก็อยากเข้าคณะเดียวกันแล้วนี่” และแบคคยอนกำลังจะเข้าไปร่วมกอดด้วยคน แต่อึนมีผลักแบคคยอนออก
“นายยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ ไปอาบน้ำก่อนไป๊” และก็หันไปกอดกับดีโอสองคนให้แบคอิจฉาเล่น ดีโอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และหน้าเขาเต็มไปด้วยความสุข
“โด่ เชอะ ถ้าอาบเสร็จละฉันจะกลับมากอดรัดให้ใส่ออกทางตูดทั้งสองคนเลยคอยดู” แบคพูดทิ้งท้ายก่อนจะถอดเสื้อและเดินไปเข้าห้องน้ำ ทันทีที่แบคถอดเสื้อออกอึนมีก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างตรงด้านหลังแถวๆช่วงเอวของเขา....
นั่นมันอะไร กลมๆ
หรือว่า!!!
ความคิดเห็น