คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : พี่ชายที่แสนดี 11
“เธอเป็นใครวะ” เจ้าหนี้คนแรกถามขึ้นก่อนจะเดินมาดูหลงฟานใกล้ๆ
ใจเธอหายวับไปทันทีที่ประตูบ้านปิดตามหลังเธอไปโดยอัตโนมัติ แต่เธอต้องแสดงออกมาว่าเธอไม่กลัว... เธอไม่กลัวคนพวกนี้ เหตุผลที่แม่ซ่อนตัวเธอในตู้เสื้อหรือเหตุผลที่พี่ชายเธอพยายามให้เธอกลับบ้านช้ามันไม่น่าจะมีอะไรน่ากลัวอย่างที่คิดไว้หรอก มันต้องเป็นเรื่องที่ทั้งแม่และพี่เธอเป็นกังวลกันไปเองแน่ๆ....
“หน้าแม่งคล้ายคริสเลยวะ” เจ้าหนี้คนที่สองเริ่มพิจารณาบ้าง “หรือจะเป็นน้องมันวะ”
“น้องสาวหรอ? ไม่เห็นเคยได้ยินว่ามันมีน้อง...เอ๊ะ...หรือว่าปิดพวกเราไว้วะ” เจ้าหนี้คนแรกเดินวนรอบตัวหลงฟานที่ยืนเกร็งตัวแข็งทื่อ “แล้วมันจะปิดพวกเราทำป้าอะไร...มีของดีแบบนี้ทำไมไม่เอาออกมาเสนอวะ โง่สิ้นดี”
เจ้าหนี้ทั้งสองคนระเบิดหัวเราะน่าเกลียด และหลงฟานเริ่มกลัวจริงๆแล้วด้วย
“เฮ้ย! ไปทำให้หมานั่นมันเงียบดิ! รำคาญ!” เจ้าหนี้คนแรกสั่งเพื่อนตนเอง จัสตินเห่าเสียงดังไม่หยุดเลยตั้งแต่เธอเข้ามา มันโดนจับขังไว้ที่ห้องของอี้ฟาน
“อย่านะ!” หลงฟานวิ่งเข้าไปขวางเจ้าหนี้คนที่สองไว้ “อย่าทำอะไรมันนะ!”
“โอะโอ...ตายจริงสาวน้อย” มันยิ้มขำ “รักหมามากสินะ พอดีฉันเองก็รักหมาเหมือนกันเลย...เธอไปทำให้มันเงียบทีสิ ถ้าฉันเข้าไปละก็มันได้เงียบตลอดกาลแน่”
หลงฟานรีบวิ่งไปหาจัสติสและสั่งให้มันเงียบก่อนจะปลอบให้มันใจเย็นลง ตอนแรกเธอกะจะเดินเข้าห้องอี้ฟานแล้วล็อคประตูจากนั้นก็รอจนกว่าพี่จะกลับมา แต่พวกนั้นมันคงพังประตูเข้ามาได้แน่นอน... เธอเลยต้องจำใจทำตามที่พวกมันสั่งและยอมนิ่งๆเผื่อว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปมากกว่านี้... จัสตินยอมเงียบและคลานขึ้นไปนั่งบนเตียงแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
หลงฟานปิดประตูขังมันอีกรอบก่อนจะออกมาเผชิญหน้ากับเจ้าหนี้สองคนนั้น... เมื่อไหร่พวกเขาจะกลับ
“เธออายุเท่าไหร่” มันคนนึงถามขึ้นพลางมองร่างของเธอ “สิบแปดหรือยัง?”
“...กำลังจะสิบเจ็ด” หลงฟานตอบเรียบๆ พวกมันสองคนถึงกับยิ้มและตาลุกวาวทันที ยังไม่พอแค่นั้นพวกมันยังหัวเราะและตบมือชอบใจเหมือนเจอเรื่องตลกที่สุดในชีวิต...
“สิบเจ็ดเอง!” มันคนนึงตะโกน “ยังเด็กน้อยอยู่เลยนี่หว่า...แบบนี้พวกเราก็แย่สิ เอาเธอไปขายไม่ได้เลย”
ใจหลงฟานหลบวูบลงไปกองกับพื้นเมือได้ยินคำนั้นหลุดออกมาจากปากเลวๆของพวกมัน พวกมันยังระเบิดหัวเราะลั่นบ้านอย่างน่าเกลียด
“แต่นั่นมันตามกฏหมายมาตรฐานมาเฟียของที่นี่” มันคนนึงเดินเข้ามาใกล้ๆเธอพลางแสยะยิ้ม “จะสิบเจ็ด สิบหก หรือสิบห้า...คิดว่าฉันสนหรอไง? บอกเลยว่าสนมาก...ยิ่งเด็กราคายิ่งแพงและถ้ายิ่งเวอร์จิ้นก็ยิ่งเลอค่าเทียบเท่าเพชรเม็ดโต”
มันสองคนหัวเราะอีกครั้งเหมือนคนบ้า ก่อนที่คนนึงจะตะโกน
“ทีนี้พวกฉันก็ได้จะรอดพ้นจากการตามมาทวงหนี้ที่บ้านเล็กๆนี่ซะที! ทวงมาหลายปีแล้วหนี้ก็ยังไม่หมดซักที แต่วันนี้แหละ!” มันเดินมาจับแขนเธอข้างนึงแน่น “วันนี้แหละที่บ้านของเธอจะได้ปลดหนี้ซะที คิดซะว่าทำเพื่อครอบครัวละกันนะน้องสาวคริส”
“ไม่นะ!” หลงฟานดิ้นไม่หลุด “ฉันไม่ยอมไปกับพวกแก”
“แน่นอนละว่าไม่ยอม” ชายที่จับแขนเธอพูด “และแน่นอนด้วยว่าพี่ชายแกก็ไม่ยอม...เอ๊ะ หรืออาจจะยอมวะ หมอนั่นแม่-งก็เลวพอๆกับพวกเรานี่แหละ”
“อย่ามัวแต่พล่ามเลย” ชายคนที่ยืนมองอยู่พูดขึ้น “รีบๆสำรวจร่างกายยัยนี่แล้วพามันไปขายเร็วๆก่อนที่คริสจะกลับมาเถอะ โชคร้ายหน่อยนะสาวน้อยที่เธออยู่คนเดียว...และโชคร้ายที่บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรที่เอาไปขายแล้วได้ราคางามๆเลยซักชิ้นเดียว... แต่ในโชคร้ายก็ยังมีโชคดี โชคดีที่ว่าเราเจอตัวเธอยังไงละ!” แล้วมันก็หัวเราะสะใจ
“เร็วๆสิวะ! มาช่วยกันหน่อย!” ชายคนนึงยึดแขนทั้งสองข้างของเธอไว้แน่น หลงฟานร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังก่อนจะโดนพวกมันอุดปากกับผ้าไว้จนพูดอะไรไม่ได้ หลงฟานทั้งเตะทั้งดิ้นและดีที่เธอเข้าชมรมมวยไทยนั่นช่วยเธอได้เยอะมาก สองคนนั้นต้องออกแรงเกือบจะสุดกำลังของพวกเขาเพื่อจับเธอให้ลงไปนอนนิ่งๆบนพื้น พวกเขาสู้กับเด็กผู้หญิงตัวบางๆอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าเธอจะหมดแรงและนอนร้องไห้อย่างเดียว...
หลงฟานหมดสิ้นทั้งแรงกายและแรงใจ... เธอกลัวแล้ว... เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอช่วยตัวเองให้รอดจากสถาณการณ์นี้ไม่พ้น เธอขัดคำสั่งพี่ชายของเธอ...และเธอกำลังจะมีชีวิตที่เสื่อมทราม...ชีวิตที่เหมือนตายทั้งเป็น
“ไม่ต้องไปดูท่อนบนแล้ว!” มันคนนึงร้องขึ้นมาเมื่ออีกคนพยายามจะถอดชุดนักเรียนเธอออก “นังนี่แรงเยอะเป็นบ้าเลยวะ หรือว่าพวกเรามันอ่อนแอเกินไปวะ”
“ช่างเถอะหน่า เนี่ยมันนอนร้องไห้นิ่งๆแล้วรีบๆดูซะที”
มันคนนึงจับขาเธอยืดตรงและค่อยๆลากมือหยาบๆอันน่ารังเกียจตามเรียวขาของเธอขึ้นไปจนถึงขาอ่อน... หลงฟานร้องไห้และนึกเกลียดตัวเองที่ต้องมาโดนแตะต้องจากคนเลวๆแบบนั้น เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีของเธอเตะหน้าคนที่กำลังลูบขาเธอเข้าอย่างจังจนมันหงายลงไปกองกับพื้น
“อีนี่!” มันลุกขึ้นมาและทำท่าจะตบเธอแต่เพื่อนมันอีกคนห้ามไว้ก่อน
“อย่าให้มีรอยตำหนิสิวะ!” อีกคนเตือน “แล้วเธอถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็นอนนิ่งๆ พวกฉันไม่ได้จะทำอะไรแค่จะดูร่างกายเธอเฉยๆว่าอยู่ในระดับไหน พวกฉันจึงจะเอาไปขายให้กับคนที่สมควรจะได้ไป..และสมควรจะจ่ายด้วย”
มันทั้งสองมองหน้ากันอีกและหัวเราะด้วยความดีอกดีใจที่จะได้เงินก้อนโตจากร่างของเธอ พวกมันหลงระเริงจนลืมเวลาไปเลยว่าพระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว
“เร็วๆสิ มัวแต่โลภมากอยู่ได้ รีบๆถอดกระโปรงและกางเกงในออกเลย”
มันคนนึงไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่เพื่อนสั่งมากนัก มันยื่นแขนไปจับชายกระโปรงเธอไว้และถลกมันขึ้นไปหมดเผยให้เห็นขาเรียวทั้งขาของเธอที่สวมแค่ชั้นในเท่านั้น
“ถอดที่เหลือนั่นออก”
หลงฟานดิ้นอีกครั้งถึงมันจะแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ถาม มันคนนึงจับเอวเธอไว้และยึดมันให้อยู่นิ่งๆ ส่วนอีกคนก็จับขอบกางเกงในเธอและกำลังจะถอดมันออกด้วยสีหน้าที่น่ารังเกียจที่สุด หลงฟานกรีดร้องและใจสลาย... เธออยากจะตายในทันที...อยากจะตายตอนนี้และไม่อยากรับรู้อะไรหลังจากนี้อีกแล้ว...
ใครก็ได้...ใครก็ได้ช่วยเธอด้วย...พี่...พี่เธอละอยู่ไหน..
“หยุดนะ!” อี้ฟานวิ่งมากระชากตัวพวกมันสองคนออกไปทันที และตะโกนด้วยเสียงอันดังจนแหบแห้งอย่างน่ากลัว... เขาไม่เคยโมโหมากขนาดนี้ ไม่เคยอยากจะฆ่าใครมากขนาดนี้มาก่อน “ออกไปจากบ้านกู!!” อี้ฟานคะตอกและสองคนนั้นถึงกับสะดุ้งโหยงจนตัวลอย “กูจ่ายหนี้งวดนี้ให้พวกมึงแล้วเมื่อกี้!! พวกมึงหัดดูสถานการ์ณบ้างสิไอพวกชั่ว!!”
“ตะ-ตอนไหนวะ!!” มันคนนึงตะโกนกล้าๆกลัวๆออกมา
อี้ฟานเป็นผู้ชายที่ตัวใหญ่สูงโปร่งและไหล่กว้าง ไม่แปลกที่พวกผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าจะกลัวเขาเวลาและเขาโกรธแบบนี้สีหน้าที่ไม่ค่อยเป็นมิตรของเขายิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก แต่สำหรับหลงฟานตอนนี้เขาคือฮีโร่ของเธอ...
“ตอนไหนพ่อมึงหรอ!! กูบอกว่าจ่ายแล้วก็จ่ายแล้ว!! พูดมากมึงอยากมีเรื่องหรอไง!!”
“เออ!!” ทั้งสองตะโกนพร้อมกัน “จ่ายก็จ่าย!”
“งั้นก็ไสหัวออกไปจากบ้านกูซะที!!”
พวกมันสองคนแทบวิ่งหนีออกไปจากบ้านและอี้ฟานตะโกนไล่หลังพวกเขาไปด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต
“ถ้ามึงกลับมาทำเรื่องชั่วๆกับเธออีกละก็มึงได้ตายฝีมือกูจริงๆแน่!! มึงรู้จักกูดีไม่ใช่หรอว่ากูเป็นคนยังไง!! กูฆ่าพวกมึงแน่!!”
เมื่อเสียงประตูปิดลงไปอี้ฟานก็รีบถอดเสื้อนอกตัวเองออกก่อนจะคลุมขาน้องสาวไว้และช่วยพยุงเธอขึ้นมากับปลดผ้าปิดปากเธอออก...ทันทีที่เธอพูดได้เธอก็ร้องไห้โฮด้วยความกลัวและความโล่งใจพร้อมๆกัน... ถ้าอี้ฟานมาช้ากว่านี้เธออาจจะโดนพวกนั้นทำเรื่องน่าสะอิดสะเอียนไปแล้ว...แค่โดนลูบขาเธอก็แทบอยากจะตัดขาตัวเองออก...
เธอรับเรื่องนี้ไม่ได้ เธอไม่เคยเจอแบบนี้ นี่มันทำร้ายจิตใจของเธอมากเกินไป...มากเกินไปจริงๆ...
อี้ฟานเข้าไปกอดน้องสาวไว้แน่นและปล่อยให้เธอร้องไห้ใส่อ้อมแขนเขา... เขาเองก็เจ็บปวด... เขาเองก็โดนทำร้ายทางจิตใจเหมือนกัน เขาเป็นคนเดียวที่เหลือสำหรับเธอแต่เขากลับช่วยเธอได้แค่นี้... เธอทรมานมากเขาเข้าใจดีเพราะเขาเองยังทรมานเลย... เขาสงสารเธอมาก...เป็นไปได้เขาอยากจะลบความทรงจำร้ายๆนี้ออกไปให้เธอ...
“พี่ฉันกลัว...ฉันกลัว ฮึก...ช่วยฉันด้วย” หลงฟานสะอื้นใส่พี่ชายหนัก “ฉันกลัว...ฉันกลัวจริงๆ....”
“ไม่เป็นไรแล้ว...” อี้ฟานปลอบเธอและพยายามลูบหลังเธอเบาๆ “ไม่มีอะไรแล้วละ...จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปมากกว่านั้นแล้วด้วย...”
“พี่...แต่ฉันกลัว...ฉันไม่อยากเปิดตาเลย ฉันกลัว”
“ไม่เป็นไร...พี่อยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว”
หลงฟานพร่ำบอกว่าเธอกลัวสุดหัวใจอี้ฟานก็ค่อยๆปลอบเธอเรื่อยๆจนเธอสามารถหยุดร้องไห้และยอมพูดคุยกับเขาเป็นเรื่องราวซะที ตาเธอแดงก่ำและหน้าเธอซีดเผือดด้วยความระแวงและหวาดกลัว อี้ฟานต้องพาเธอไปล้างหน้าในห้องน้ำด้วยตัวเองเพราะเธอไม่สามารถจะเดินไปไหนคนเดียวได้ จิตใจเธอบอบช้ำมาก เธอเกาะแขนอี้ฟานแน่นและไม่ยอมปล่อยเขาไปไกลจากเธอเลยแม้แต่เมตรเดียว... เพราะถ้าเธอไม่มีใครให้เกาะเธอก็จะรู้สึกใจหายและหายใจไม่ออก...
“เธอต้องอาบน้ำนะ จะนอนสภาพนี้ไม่ได้” อี้ฟานบอกกับน้องสาวและเป็นการบอกที่ดีมาก เขาดีกับเธอมากกว่าปกติและนั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับหลงฟานเพราะเธอกำลังต้องการคนปลอบใจเธอ...
“ค่ะ...” หลงฟานค่อยๆปล่อยแขนพี่ชายออกและเริ่มหายใจติดขัดเธอพยายามไม่คิดเรื่องร้ายๆแต่ก็ทำไม่ได้ เธอเกาะแขนพี่อีกครั้ง... “ฉัน...ฉันอยากให้พี่เฝ้าหน้าประตู...ได้มั้ย”
อี้ฟานจึงต้องยืนรอเธออาบน้ำหน้าประตูที่ไม่ได้ปิด เธอเปิดกว้างเพราะถ้าเธอไม่ร่างของพี่ชายเธอก็จะกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไป ดังนั้นอี้ฟานจึงต้องยืนหันหลังให้และรอน้องสาวอาบน้ำจนเสร็จ จากนั้นก็เข้าไปเฝ้าเธอแต่งตัวในห้องเธออีก
“พี่ต้องอาบน้ำเหมือนกัน วันนี้เหงื่อออกเยอะด้วย” อี้ฟานบอกเธอเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาแทนตัวเองว่า พี่ และนั่นก็ทำให้หลงฟานรู้สึกเหมือนเขาเป็นพี่ชายของเธอแล้วจริงๆ เหมือนเขายอมรับที่จะมีน้องสาวอย่างเธอแล้วซักที
“ฉันโอเคแล้วค่ะ” หลังจากได้ชำระล้างร่างกายสภาพจิตใจก็ดีขึ้นมาบ้าง “พี่ไปอาบน้ำเถอะแต่พี่อย่าอาบนานนะ...เวลาอาบก็ทำเสียงดังๆด้วย...ฉันจะได้รู้ว่าพี่อยู่ในนั้นถ้าพี่เงียบเดี๋ยวฉันจะเหงา”
เป็นการอาบน้ำที่ฮาร์ดคอที่สุดเท่าที่อี้ฟานเคยอาบมา เขาเปิดฝักบัวแรงเปิดทั้งก๊อกน้ำและวางขวดสบู่สุดแรงที่เขามีเพื่อทำให้เกิดเสียงตึงตัง และเวลาไหนที่เขาเงียบหลงฟานก็ตะโกนเข้ามาและทุบประตูห้องน้ำเรียกเขาทันที
เมื่อถึงเวลานอนอี้ฟานทำใจไว้แล้วว่าต้องเฝ้าเธอให้หลับไปก่อนถึงแม้จะมีจัสตินอยู่แล้วก็คงช่วยเธอไม่ได้เท่าเขา หลงฟานไม่ยอมนอนที่ห้องตัวเองเธอบอกว่ามันไม่ปลอดภัยเหมือนห้องพี่ชายเธอ อี้ฟานจึงต้องยอมแลกที่นอนกับเธอชั่วคราว
“ฉัน...ฉันขอจับมือพี่ตอนนอนด้วยได้มั้ย...” หลงฟานก้มหน้าพูด “ฉัน..ขอโทษแต่ฉัน”
“ได้ จะนอนเลยมั้ย?” อี้ฟานตอบแทบจะทันที เขาเดินไปนั่งบนเตียงรอหลงฟานก่อนเลยด้วยซ้ำ หลงฟานค่อยๆเดินไปหาเขาและล้มตัวลงไปนอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาและ
“อะนี่มือ...” อี้ฟานยื่นแขนไปให้เธอเก้ๆกัง เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใคร ไม่เคยเป็นพี่ชายมาก่อนจู่ๆก็ต้องมาดูแลน้องสาวและรักษาสภาพจิตใจของเธอแบบนี้เขาก็ไม่ชินเหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะ” หลงฟานยิ้มกับความน่ารักของอี้ฟานก่อนจะยื่นแขนไปจับมือเขาและหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา
เนื่องจากว่าวันนี้อี้ฟานต้องยืนโพสท่าถ่ายรูปหลายแบบและไหนจะต้องแอคชั่นวิ่งเพื่อลองบทบู๊ไหนจะต้องพยายามฉีกยิ้มที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลายปีนั่นเขา เหนื่อยมากผู้จัดการส่วนตัวของเขา หรือ บุ๊คโกะนั้นก็โยนทุกๆอย่างภายในวันเดียวให้เขาลองหมดเลย โดยที่บุ๊คโกะอ้างว่าจะได้เป็นดาราเร็วๆ...
อี้ฟานเริ่มหาวและง่วงเร็วกว่าปกติมือน้องสาวยังกุมมือหนาของเขาไว้ ความจริงต้องบอกว่ามือของเธออยู่ในมือของเขามากกว่า... ขนาดและไซส์มือที่ต่างกันมากยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนต้องปกป้องเธอมากขึ้นกว่าเดิม...มืออันบอบบางและเล็กของเธอนั่นแทบจะกุมมือใหญ่ๆของเขาไม่หมด... เขาจึงเปลี่ยนไปเป็นคว่ำมือเธอลงและเขาก็กุมมือเธออีกที...แบบนี้เข้าท่ากว่า...แต่ว่าตอนนี้เขาง่วงมาก... หาวสามรอบติดแล้วด้วย... สงสัยคงจะได้หลับทั้งๆที่
“พี่...” หลงฟานเรียกทันทีที่เห็นเขานั่งสับหงก “พี่อย่าหลับก่อนฉันสิ ฉันเหงานะ...พี่รอให้ฉันนอนก่อนไม่ได้หรอ”
“หือ?” อี้ฟานตื่นมางงๆ “อ้อ...อืม ฉันยังไม่หลับหน่า”
“อย่าหลับนะ”
“อื้อ”
หลงฟานปิดตาลงและพยายามจะหลับอีกครั้งแต่ทว่าเธอก็ปิดตาได้ไม่นานเพราะร่างของอี้ฟานได้ล้มลงไปนอนบนหมอนเรียบร้อยแล้ว... เขาหลับสนิทเลย แต่เขาก็ยังกุมมือเธออยู่..
“พี่!” หลงฟานลุกขึ้นนั่งและเขย่าปลุกพี่ชาย “พี่อย่าหลับก่อนฉันนะ ฉันกลัว...พี่ตื่นสิ”
“หือ?” อี้ฟานลืมตาขึ้นมา “อ่าว เธอผลักฉันลงทำไมเนี่ย”
“ไม่ได้ผลักนะพี่นั่นแหละลงไปเอง”
“หรอ...งั้นฉันขอนอนรอเธอหลับละกัน” เขาว่าก่อนจะถ่างตาให้เธอเห็นว่าเขายังไม่ง่วง “รีบๆนอนได้แล้ว”
“พี่อย่าหลับนะ”
“อื้อ”
หลงฟานแกะมือตัวเองออกจากมือของพี่ชายก่อนจะล้มตัวลงนอนและหันหน้าไปหาเขาเพื่อจะจับผิดเวลาเขาเผลอหลับไปแต่เธอต้องสัมผัสร่างของเขา...ไม่งั้นเธอจะรู้สึกโหวงเหวงไม่หาย เธอต้องได้สัมผัสร่างหนาๆของพี่ชายไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนก็ได้เพราะมันทำให้เธออุ่นใจขึ้นได้เยอะ...ความจริงแค่นอนใกล้ๆเขาก็ถือว่ามากพอที่จะทำให้เธอสบายใจได้แล้วแต่ถ้าได้สัมผัสตัวเขาไปอีกก็ถือว่าดีขึ้นกว่าเดิมมาก
หลงฟานจึงจับแขนพี่ชายหลวมๆก่อนจะหลับตาลงและพยายามนอนอีกครั้ง...
หลงฟานกำลังจะหลับแล้ว...เธอกำลังเคลิ้มและง่วงได้ที่แต่ทว่าก็ต้องตื่นมาซะก่อนเพราะพี่ชายเธอนอนกรนอยู่ข้างๆ
“พี่อ่า...” หลงฟานปลุกแบบง่วงๆ “ตื่นนะ...” เธอง่วงจนปลุกด้วยเสียงอันเฉื่อยช้า “ห้ามหลับ...”
“อือ...” อี้ฟานตอบกลับมาในลำคอ เขาตื่นแต่เขาไม่ลืมตา “ยังไม่หลับ...”
“ห้ามหลับนะ...”
“อือ...”
“อย่าหลับนะ...”
“อือ...”
“ห้ามนะ...”
“อืม...”
“หะ...”
“อือ..”
“...”
สุดท้ายทั้งสองคนก็หลับแทบจะพร้อมๆกันไป
อี้ฟานอาจจะหลับช้ากว่าน้องนิดนึงและนั่นก็แปลว่าเขาทำหน้าที่ของพี่ชายได้ไม่บกพร่องเลยแม้แต่อย่างเดียว...ถึงจะยังดูไม่ชินเท่าไหร่ก็ตาม...
ความคิดเห็น