คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : พี่ชายที่แสนดี 09
หลงฟานโดนปล่อยตัวออกมาจากห้องเร็วกว่ากำหนดและเธอไม่ยอมมองหน้าพี่ชายเลย เธอโกรธเขา เธอไม่คิดว่าเขาจะกับเลย์ขนาดนั้น...แค่เธอคนเดียวเธอพอรับไหว แต่นี่เพื่อนเธอ...เพื่อนเธอก็โดนอี้ฟานทำร้าย เธอโกรธ...และโกรธมาก
วันต่อมาหลงฟานตื่นเช้าและยืนลังเลอยู่ที่ห้องครัวว่าจะทำกับข้าวให้พี่ชายดีหรือไม่...แต่เมื่อเธอนึกถึงหน้าเลย์เธอก็เดินหันหลังให้ห้องครัวและออกจากบ้านไปเลย...
เธอไม่ได้ทำกับข้าวทิ้งไว้ให้อี้ฟาน...ยังไงๆเขาก็ไม่กินอยู่แล้วนี่
เมื่อไปถึงโรงเรียนทั้งๆที่หลงฟานรู้อยู่แล้วว่าเลย์ไม่ได้มารอเธอแต่เธอก็แอบผิดหวังเล็กน้อยและกังวลมากขึ้น...เธอนั่งรอเลย์จนกระทั่งคาบแรกมาถึงเลย์ก็ยังไม่มา...ความกังวลเริ่มมากขึ้นไปอีก...แต่เขาอาจจะมาสายกว่าทุกวันก็ได้
ไม่ใช่เลย...เขาไม่ได้มาเรียนทั้งวันต่างหาก
หลงฟานแทบขอร้องรุ่นพี่ในชมรมให้เลิกเร็วกว่าปกติ เธอกังวลเรื่องของเลย์จนทำอะไรรีบไปหมดทุกอย่าง...เธอคิดได้อยางเดียวคือต้องไปหาเขา ไปหาเลย์ที่บ้านของเขา...
รุ่นพี่ในชมรมถึงจะหัวใหญ่และหน้าโหดแต่จิตใจรุ่นพี่ทุกคนล้วนดีและอ่อนโยนหมด พวกเขาจึงยอมให้หลงฟานเลิกเร็วกว่าเพื่อน ทันทีที่เธอได้ออกจากชมรมเธอก็วิ่ง วิ่ง และ วิ่งไปไกลจากบ้านเธอ...และเข้าใจใกล้บ้านเลย์เรื่อยๆ...เธอขึ้นรถบัสและตลอดเวลาที่นั่งก็แทบอยู่ไม่ติดเก้าอี้เลย เธอเป็นห่วงเลยมาก...โต๊ะเรียนข้างหลังเธอไม่เคยว่างจนกระทั่ววันนี้...
เมื่อถึงหน้าบ้านเลย์ หลงฟานแทบจะพุ่งเข้าไปเลยแต่เธอตั้งสติกดกริ่งเรียกคนในบ้านให้มาเปิดแทนได้ก่อน... เหมือนจะเป็นแม่ของเลย์ที่เปิดประตูให้ เธอยิ้มและทักทายหลงฟานอย่างอบอุ่น
“มาเยี่ยมเลย์หรอจ๊ะ เข้ามาเลยๆ” เธอโอบไหล่หลงฟานเบาๆและชักชวนเธอเข้ามาในบ้าน “แก๊งเทา กับเหมยลี่เพิ่งกลับไปเมื่อกี้เองจ๊ะ หนูชื่ออะไรจ๊ะ แม่ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“หนูชื่อหลงฟานค่ะ...” หลงฟานตอบต่อด้วยถามทันที “เลย์เป็นยังไงบ้างค่ะ”
“เลย์สบายดีจ๊ะ” แม่ตอบ “อ๋อ หนูคือหลงฟานหรอจ๊ะ เลย์เล่าให้แม่ฟังบ่อยๆเลยละ แล้วก็หนูเดินไปห้องนั้นนะ เลย์อยู่ในนั้นตอนนี้แม่มีแขกไม่สะดวกไปคุยกับพวกหนูนะ มีอะไรก็เรียกแม่ได้นะจ๊ะ”
แม่เลย์บอกหลงฟานเสร็จก็รีบปลีกตัวไปห้องรับแขกที่อยู่อีกฝากทันที...เหมือนมีการประชุมอะไรซักอย่างเพราะดูแม่เลย์แต่งตัวเป็นทางการ
เมื่อเห็นหลังของแม่เลย์เดินไปไกลแล้วหลงฟานก็วิ่งตรงไปที่ห้องของเลย์ เคาะห้องทันทีแบบรีบๆและเรียกเขาด้วย
“เลย์ เลย์ ฉันหลงฟาน”
“หลงฟานหรอ!” เสียงตื่นเต้นของเลย์ตอบกลับมาทันที เขารีบถลากระชากประตูออกและส่งยิ้มดีใจให้หลงฟาน
เมื่อหลงฟานเห็นร่างของเลย์ เธอก็โผเข้ากอดเขาแน่น... แน่นจนเลย์หน้านิ่งไปเลย...
“ฉันเป็นห่วงนายมากเลย นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย นายโอเคหรือเปล่า ฉันขอโทษแทนพี่ชายด้วย...เขาทำอะไรนาย” หลงฟานสำรวจมองร่างกายเลย์และเห็นรอยแผลที่หน้าของเขา “พี่ฉันชกหน้านายหรอ...” เธอประคองหน้าเลย์เบาๆและน้ำตาคลอด้วยความเสียใจ...ถ้าทำได้เธออยากให้แผลนั่นมาอยู่บนหน้าเธอแทน... “ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงๆ...นายไม่สมควรเลย...นายไม่ควรโดนอะไรทั้งนั้น...ฉันขอโทษ”
“เฮ้ๆ” เลย์ยิ้มและจับข้อมือเธอก่อนจะดึงแขนเธอลงมาจากใบหน้าของเขา... เธอทำให้เขาใจเต้นรัวเกินไป ต้องเว้นระยะห่างบ้าง เดี๋ยวสติสตังหายหมด...
“นายเจ็บมากมั้ย” หลงฟานพยายามจับหน้าเขา แต่เขาก็ปัดมือเธอออกและยิ้มจนหน้าแดง แค่เธอกับเขาอยู่ใกล้กันขนาดนี้เขาก็แทบทำอะไรไม่ถูกแล้ว...
“แหม...” เลย์พูด “ถ้ารู้ว่าเธอจะเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้...อีกซักสองสามแผลคงจะดี” เขาหัวเราะ “แต่ยิ่งเธอเป็นห่วงฉันและเข้าใกล้ฉันมากขนาดนี้...ใจฉันก็ยิ่งแย่นะ เอาไงดี...”
“นายพูดอะไรน่ะ” หลงฟานไม่เข้าใจ “ว่าแต่ทำไมนายไม่ไปโรงเรียน”
“อ๋อ...เอองั้นมานั่งก่อน” เลย์ลากแขนเธอมานั่งบนเตียงด้วยกันก่อนจะร่ายยาว “พอแม่ฉันเห็นแผลแม่ก็ปรี๊ดแตกและกักบริเวณฉันไม่ให้ออกจากบ้าน ไม่ให้ใช้โทศัพท์ ไม่ใช้เล่นอินเตอร์เน็ต และไม่ให้ดูทีวีด้วยนะ...โหดร้ายมาก ฉันบอกแม่ว่าไปมีเรื่องกับเด็กต่างโรงเรียนมาน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกนะเพราะสมัยม.ต้นฉันก็เคยเป็นแบบนี้...ถึงสาเหตุมันจะมาจากเทาก็เถอะ แม่ฉันก็ลงโทษแบบเดียวกันนี่แหละ พรุ่งนี้แม่คงจะใจเย็นลงและให้ฉันไปโรงเรียนได้แล้วละ เธอไม่ต้องห่วงนะ”
หลงฟานยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก...เธอกำลังจะพูดคำว่าขอโทษแต่เลย์ยกมือห้ามซะก่อน
“วันนี้มีคาบคณิตใช่มั้ย...คำขอโทษของเธอเอาเป็นการสอนคณิตฉันแทนได้มั้ย?”
หลงฟานยิ้มและเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง... “ไม่ได้หรอก”
“อ่าว...ทำไม”
“ฉันสอนแค่คณิตให้นายไม่ได้หรอก วันนี้เรียนตั้งสามวิชา ความจริงฉันมาหานายก็เพราะเรื่องนี้เหมือนกัน ฉันเก็บชีทให้นายแล้วและทำสมุดโน๊ตช่วงอาหารเที่ยงให้แล้วด้วย”
เลย์ทำหน้าปวดท้องทันที... “เธอนี่มัน...”
“ฉันกำลังตอบแทนนายอยู่นี่ไง” หลงฟานหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋าตัวเอง “เริ่มกันเลยมั้ย”
“เดี๋ยวก่อนนะ...ถ้าจะเรียนกันสามวิชามันก็ต้องใช้เวลาพอสมควร แล้วพี่เธอ...”
“ช่างเรื่องนั้นไปก่อน” หลงฟานตัดบท “ฉันโกรธเขาอยู่...ตอนนี้ฉันอยากอยู่ที่นี่...อยากอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้เลยด้วย”
ได้ยินแบบนั้นเลย์ก็ยิ้มจนหน้าบาน “อยากอยู่กับฉันมากขนาดนั้นเชียว?”
“อ่าฮะ...อยู่เพื่อสอนการบ้านนายไง” หลงฟานยิ้มและเลย์ก็หุบยิ้มทันที เวลาหลงฟานสอนการบ้านเลย์ทีไรเธอก็อารมณ์ขึ้นกับความโง่ของเขาทุกครั้ง...บางครั้งเธอถึงขนาดเดินออกไปสงบสติสงบอารมณ์นอกห้องเลยทีเดียว
“ว่าแต่” หลงฟานเหมือนนึกอะไรออก “เหมยลี่คือใครหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินชื่อเพื่อนคนนี้ของนายมาก่อนเลยนะ”
“อ๋อ” เลย์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “เพื่อนผู้หญิงสมัยม.ต้นของฉันเองแหละ เธอไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเราน่ะ ทำไมหรอ?”
“เปล่า” หลงฟานทำหน้าไม่มีอะไร “ถามเฉยๆน่ะ”
“ฮั่นแหน่” เลย์แซว “หึงผมหรอครับหลงฟาน?”
“จะบ้าหรอ!” หลงฟานเผลอตีไหล่เลย์ซะแรง
“โอ้ย! เจ็บนะ” เลย์ลูบไหล่ตัวเองแต่หลงฟานไม่สนใจ “ดูสิ...กำลังโมโหอยู่ชัดๆเลยอ่ะ เหมยลี่เขาเคยเป็นแฟนฉันด้วยนะ..”
“....” หลงฟานเผลอเงียบและขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน ส่วนเลย์ก็หัวเราะลั่นห้อง
“ฉันพูดเล่น...ฮั่นแหน่ หึงชัดๆเลยนี่นา”
“พอเลยๆ” หลงฟานทำเป็นหยิบหนังสือแก้เก้อ “เริ่มเรียนกันได้แล้ว”
กว่าหลงฟานจะกลับมาถึงบ้านก็สองทุ่มกว่าแล้ว ไม่แปลกใจเลยพี่อี้ฟานจะตะคอกใส่เธอทันทีที่เธอย่างเข้ามาในบ้าน แต่เธอหาได้สะเทือนไม่...เธอตอบพี่ชายกลับไปแบบหน้าตาย
“ไปเยี่ยมเลย์มาที่บ้านและเราก็ติวหนังสือด้วยกันนิดหน่อยเลยมาช้าค่ะ ขอโทษค่ะ”
เธอพูดเสร็จก็เดินผ่านหน้าอี้ฟานไปแบบไม่แคร์ว่าเขาจะถลึงตาจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว อี้ฟานเดินไปกระชากแขนน้องสาวให้หันมาคุยกับเขา
“ทำตัวแย่ขึ้นนนะเธอเนี่ย” เขาอยากบีบข้อมือของหลงฟานให้แน่นจนเธอเจ็บ...แต่เขาก็ไม่ได้ทำ “คิดว่าฉันจะยอมให้เธอทำอะไรก็ได้ที่ต้องการแล้วงั้นหรอ? เธอคิดว่าเธอ...” เขาอยากจะต่อว่า
เธอแรงๆเหมือนที่เคยทำ...แต่เขาไม่ทำ เขากลืนคำหยาบลงคอตัวเองไป “ยังไงเธอก็ไม่ควรจะกลับมาดึกแบบนี้ หัดทำตัวให้มันมีมารยาทกับเจ้าของบ้านอย่างฉันบ้าง แล้ววันนี้ทำไมไม่ทำกับข้าวทิ้งไว้ให้แล้วละหือ? ต่อต้านหรือยังไง? เธอกำลังสื่อให้ฉันอดตายไปสินะ? ใช่มั้ย?”
“ก็ทำแล้วไม่กินเอง” หลงฟานสะบัดแขนอี้ฟานหลุดอย่างง่ายดาย เธอยังคงตอบพี่ชายหน้าตาย “ฉันขอโทษที่กลับมาช้า พี่ยึดโทรศัพท์ฉันไปฉันเลยโทรมาบอกพี่ล่วงหน้าไม่ได้ และฉันก็เป็นห่วงเลย์มากๆจนไม่ทันได้คิดอะไร”
“หรอ” อี้ฟานยืนเท้าสะเอวพร้อม “เธอกับมันคงจะรักกันมากสินะ...รักจนลืมไปเลยว่าเธออาศัยอยู่ในบ้านของใคร”
“แล้วทำไมพี่ไม่ไล่ฉันออกละ...พี่เกลียดฉันมากไม่ใช่หรอ ทนให้ฉันอยู่ต่อทำไม ไล่ฉันออกไปสิ
ไม่แคร์ไม่ใช่หรอค่ะ ไม่สนไม่ใช่หรอว่าฉันจะไปตายหรือนอนข้างถนนที่ไหน งั้นก็ไล่ฉันออกไปเลย... พี่เป็นแบบนี้ทุกวันฉันเองก็ลำบากใจและเสียใจทุกครั้งเหมือนกันนะ และฉันคิดว่าฉันคงทนได้อีกไม่นานเท่าไหร่ด้วย”
เป็นประโยคที่ยาวพอจะให้ทั้งสองเงียบกันนาน พวกเขาจ้องตากันและไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งอี้ฟานกล่าวประโยคนึงออกมา เป็นประโยคที่ทำให้หัวใจของหลงฟานพองโตพร้อมๆกับรู้สึกเสียใจในเวลาเดียวกัน เขาพูดว่า
“แม่ฉันรักเธอมากเพราะงั้นฉันต้องดูแลเธอและห้ามทิ้งเธอไปไหนเด็ดขาด แต่ถ้าเธออยากจะออกไปนักก็เชิญทำตามที่ต้องการได้เลย ภาระฉันจะได้หมดไปอีกหนึ่ง” แล้วเขาก็เดินผ่านตัวไปเข้าห้องตัวเองและปิดประตูสนิททันที...
แทนที่หลงฟานจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าและใส่กระเป๋าหนีเขาไป เธอกลับเดินไปยืนหน้าประตูห้องพี่ชายและยืนสำนึกผิด...ไม่มีข้อแม้ไดๆในโลกที่จะตัดคำว่าพี่น้องของเธอได้... เธอโมโหพี่ชายของเธอและโกรธที่เขาไม่ยอมขอโทษก็จริง แต่เขารู้สึกผิด...หลงฟานสัมผัสได้ว่าเขาเองก็รู้สึกผิดมากเหมือนกันที่ทำแบบนั้นไป...แต่เขาแค่ง้อไม่เป็น เขาแค่หยิ่งเกินไป...
หลงฟานเคาะห้องพี่ชายเบาๆและคิดว่าเขาคงได้ยิน
“ฉันขอโทษ” เธอบอกกับประตู “ฉันจะไม่กลับบ้านดึกอีกแล้ว...พี่อย่า...พี่อย่าไล่ฉันออกจากบ้านเลยนะ ที่ฉันพูดแบบนั้นไปก็อย่าถือสาเลยค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันไม่ได้อยากออกจากบ้านจริงๆหรอก เพราะออกไปก็ไม่รู้จะอยู่ที่ไหน..ฉันมีแค่บ้านหลังนี้หลังเดียวเท่านั้น ฉันขอโทษ”
อี้ฟานเปิดประตูออกมาและหน้าเขาหงุดหงิด... แต่หลงฟานกลับดีใจที่เห็นหน้าแบบนั้นของพี่ชาย มันเหมือนว่าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว
“งั้นเธอก็ต้องโดนลงโทษ” อี้ฟานบอก “เธอต้องนอนคนเดียวคืนนี้ เพราะจัสตินจะนอนกับฉัน”
“ไม่เอานะ!” หลงฟานร้อง “ฉันนอนคนเดียวไม่ได้นะค่ะ!”
“เรื่องของเธอ” เขาทำท่าจะปิดประตูไปแต่หลงฟานดันไว้และขอร้องเขาสุดกำลัง
“ฉันนอนไม่หลับนะ...ขอร้องละค่ะพี่ ให้ฉันทำอย่างอื่นแทนจะดีกว่า...อย่าเอาจัสตินไปเลยนะค่ะ ไม่ได้ยินเสียงกรนจัสตินข้างๆแล้วฉันนอนไม่หลับจริงๆนะ...แล้วตอนกลางคืนฉันก็ชอบเหงาด้วย...ฉันกลัวว่าฉันจะร้องไห้”
อี้ฟานมองตาหลงฟานอยู่แปปนึงก่อนจะหลบไปอย่างรวดเร็วและยืนพิจารณาอยู่นาน เขากำลังเกิดความสับสนในตัวเองจะยอมหรือไม่ยอมดี...มันสองจิตสองใจ
“ก็ได้” สุดท้ายเขาก็ตอบ “ไว้ฉันบอกเธอพรุ่งนี้ว่าเธอจะโดนอะไร” แล้วเขาก็ปิดประตูใส่หลงฟาน
เช้าวันต่อมา
หลงฟานทำกับข้าวทิ้งไว้ให้อี้ฟานเหมือนเดิมแล้ว เลย์ก็กลับไปเรียนตามปกติแล้วด้วยเขายังมาสายเหมือนเดิม วันนี้ชมรมเลิกเร็วกว่าปกติ เลย์กับหลงฟานจึงเดินกลับบ้านไปเล่นไปแบบไม่รีบร้อน และพอเธอกลับมาถึงบ้าน เธอก็เห็นว่ากับข้าวนั่นหายไป...มีร่องรอยการกินถึงจะนิดเดียวก็ถาม หัวใจเธอพองโตและเธอยิ้มจนแก้มปริ
“ฝีมือยังไม่ได้เรื่อง” อี้ฟานเดินออกมากินน้ำและพูดขึ้นทันที “ฉันทนกินได้แค่นั้นแหละ รสชาติออกมาได้ห่วยขนาดนั้นก็อย่าหวังเลยว่าจะทำอย่างอื่นออกมาดี เฮอะ ให้ตายสิ”
หลงฟานแทบอยากจะกระโดดกอดเขา... เธอไม่ได้สนใจประโยคดูถูกของพี่ชายเลยซักนิด... เธอกลับดีใจและดีใจมากด้วย
ในที่สุดอี้ฟานก็เริ่มยอมรับตัวตนของเธอแล้ว...
ความคิดเห็น